Ώρες ώρες…

…λες: «Ο λύκος έφαγε το πρόβατο» και μετά πέντε λεπτά σε ρωτάνε: «Πού είναι το πρόβατο;»
…αναρωτιέσαι αν υπάρχει άλλη λύση πέραν της μεταμόσχευσης εγκεφάλου.
…η φράση «Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω» είναι πολύ μικρή για να περιγράψει τα συναισθήματά σου.
…το να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο φαντάζει λυτρωτικό.
…διψάς, αλλά όσο και να κρατάς το ποτήρι κάτω από τη βρύση, άμα δεν την ανοίξεις δεν πρόκειται να γεμίσει.
…πιστεύεις πως είναι πιο εύκολο να αποβλακωθείς εσύ.
…κινδυνεύει η ψυχική σου υγεία…

Δημοκρατική Φεουδαρχία

Η γένεση του όρου οφείλεται στον καρντάση, ο οποίος μια γλυκιά βραδιά του Σεπτέμβρη, παραμονή του γάμου του (μα δεν είμαστε άνθρωποι εμείς… άκου με τι ασχολούμασταν μέρα που ήταν), την ώρα που η ρετσίνα έρρεε άφθονη, μου είπε πως βιώνουμε μια κατάσταση φεουδαρχίας. Από τότε, πολλές σκέψεις μετά (όχι την ίδια μέρα, λέμε και καμιά αμπελοφιλοσοφία αλλά μην το παρακάνουμε, είχαμε καλύτερα πράματα να κάνουμε), αναπτύχθηκε ο όρος δημοκρατική φεουδαρχία.
Δύο τα φέουδα της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Κατέχουν και τα δύο «παραδοσιακά κάστρα» γεμάτα υποτακτικούς, έτοιμους να υποστηρίξουν ένθερμα και χωρίς σκέψη το φεουδάρχη τους. Η άλωση ενός εκ των παραδοσιακών κάστρων θεωρείται πολύ σπουδαίο εγχείρημα, το οποίο όμως σπάνια επιτυγχάνεται. Τα φέουδα περνούν από πατέρα σε γιό, ενώ κατά τη διάρκεια ενηλικίωσης τη διαχείριση των κάστρων αναλαμβάνει ο πιο πιστός συμβουλάτορας. Οι δύο φεουδάρχες εναλλάσσουν την εξουσία του βασιλείου «πολιτισμένα», ανάλογα με τη «λαϊκή εντολή» και χωρίς περιττές αιματοχυσίες, περιορίζονται μόνο στις άκρως απαραίτητες. Η δημοκρατικότητα του πολιτεύματος εξαντλείται την ημέρα της ψηφοφορίας για την ανάδειξη του δημοφιλέστερου φεουδάρχη, ενώ κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης ο φεουδάρχης έχει την απόλυτη δικαιοδοσία να πράττει κατά τη δική του βούληση και να εφαρμόζει τα «πεφωτισμένα μεγαλόπνοα σχέδιά του», αδιαφορώντας για το λαϊκό αίσθημα. Το μεγαλύτερο μέρος δε των υποτακτικών και των συμβούλων, διαφωνεί μεν, αλλά στηρίζει το φεουδάρχη στο έργο του.
Όσο περισσότερο περνάει ο καιρός, όντως η πολιτική ζωή εμφανίζει όλο και περισσότερο απολυταρχικό πρόσωπο. Ειδικά τον τελευταίο καιρό, η στήριξη αποφάσεων από βουλευτές, παρά τη διαφωνία τους με αυτές, φαντάζει τρομακτική και εγείρει πολλά ερωτηματικά για τη «δημοκρατικότητα» της πολιτικής ζωής. Αυτή η «συστράτευση» με το φεουδάρχη, μάλλον αποδεικνύει την έλλειψη κάθε δημοκρατικότητας θα έλεγα.
Τουλάχιστον οι δύο φεουδάρχες της προηγούμενης γενεάς είχαν το ήθος να βάζουν την πολιτική πάνω από την χρηματοοικονομία. Μετά την απομάκρυνση τους από την πολιτική σκηνή και την ανάληψη των καθηκόντων από τους συμβουλάτορες και τους υιούς, η πολιτική ζωή εισήλθε σε έναν μεσαίωνα όπου η θεοποιημένη χρηματοοικονομία υπερέχει έναντι της πολιτικής και οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές, ντυμένοι τον μανδύα του «φιλελευθερισμού», αποτάσσουν όσους πιστεύουν σε ανώτερους του εμπορίου και του χρήματος θεούς, όπως για παράδειγμα τον άνθρωπο, το κοινωνικό σύνολο, το περιβάλλον κ.α. Η πολιτική καθορίζεται πλέον «από την προσφορά και ζήτηση», όχι από την ανάγκη βιωσιμότητας και αειφορίας του συνόλου του κοινωνικού συνόλου, και το σκοτάδι του «σύγχρονου μεσαίωνα» απλώνεται όλο και περισσότερο σε κάθε τόπο τούτης της γης, σε κάθε «εκδημοκρατισμένη φεουδαρχία».

Οινολογίες

Καλησπέρα σας, ένα πόρτο θα ήθελα.
Ναι αμέσως!
…. (λίγο μετά, σε ένα μακρινό γαλαξία)
Εεε ξέρετε, μας τελείωσε το πόρτο. Μπορούμε να σας φέρουμε κάτι άλλο;
Βινσάντο έχετε;
Ναι! Πολύ καλή επιλογή!
(φχαριστώ καλή μου που εγκρίνεις)
Πολύ ωραία, θα πάρω ένα βινσάντο τότε!
…. (ακόμα λίγο πιο μετά, σε ένα παράλληλο σύμπαν)
Ξέρετε, χίλια συγνώμη, αλλά τελικά δεν έχουμε βινσάντο…
(δεν πάτε για ψάρεμα καλύτερα;)
Κρίμα. Λοιπόν, καλά φέρε ένα μπουκάλι «Κυρ’ Γιάννη»… έχετε τέτοιο;
Μα φυσικά!
…. (κάπου εκεί πάνω ο διόνυσος και ο πάνας έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια)

Καταφθάνει ο υπεύθυνος με ένα θλιμμένο ύφος:
Μας συγχωρείτε πάρα πολύ, δεν έχουμε τίποτε απ’ όσα παραγγείλατε, πως μπορώ να εξυπηρετήσω;
(Μα το βάκχο, να βρεις την πλησιέστερη ανοιχτή κάβα και να πας να πάρεις 2-3 μπουκαλάκια μποζολέ του ‘67 να μπεκρουλιάσω όπως εγώ θέλω…)
Να ξεκινήσουμε από το τί έχεις;
Να προτείνω ένα «Κατώι;»
(Το ‘χουμε; Κάτσε να το πάρουμε πριν τελειώσει και αυτό και τρέχουμε στο Άλφα Κενταύρου για προμήθειες…)
Μάλιστα, φέρτε μας ένα «Κατώι»
(και αφού άνοιξαν οι κάνουλες και έρευσε το νέκταρ…)
Ξέρετε είναι πολύ καλό κρασί και…. (μπλα μπλα μπλα) :@

Καλά βρε άνθρωπε, δεν έχεις που δεν έχεις τίποτε στην κάβα σου, μην κάνεις και διδασκαλία οινολογίας χωρίς να ξέρεις…
Άστο, «το ‘σωσες» όπως το ‘σωσες, κρύψου στο καβούκι σου….

Φοβίες

«Οι καθηγητές φοβούνται την αξιολόγηση γιατί θα αποκαλυφθεί η εκπαιδευτική γύμνια τους»
Ε ναι, δεν είμαστε τώρα να τρέχουμε στα δικαστήρια για προσβολή της δημοσίας αιδούς…
Άσε που έχω χάσει και το φύλλο συκής μου ο σάτυρος...

ΕΙΣΑΙ ΕΠΙΕΙΚΩΣ ΓΕΛΟΙΟΣ

[μα που τους βρίσκουν και τους υπουργοποιούν...]

Κατακλείδες…

Στα αδιέξοδα. Προσπαθώ να θυμηθώ - τις κατακλείδες, όχι τα αδιέξοδα. Αυτά σίγουρα υπάρχουν. Απλά συνήθως δε χρησιμοποιώ καμία στομφώδη φράση για να σημάνω «το πέρας» τους (πάλι σε μπελάδες με έβαλες Σώτο μου).
«Και μετά ξυπνήσαμε…». Χρησιμοποιείται εύστοχα και πολλάκις. Λίγο σαρκαστικό-ειρωνικό βέβαια. Υπάρχει επίσης και η εκδοχή του «Άου, πονάει». Το κεφάλι… Αφού το βαράς «μετωπικά στα αδιέξοδα» ελπίζοντας να τα σπάσεις λογικό είναι.
Θέμα επιλογών είναι τα αδιέξοδα, οπότε ίσως τελικά η αντιπροσωπευτικότερη κατακλείδα είναι: «Τά ‘θελες και τά ‘παθες». Αλλά μυαλό δεν βάζω και συνεπώς συνεχίζω «να τα θέλω» :p

Όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα...

Επειδή όμως γενικότερα προτιμάω να κοιτάω μπροστά, αντί για πίσω: «Δε βαριέσαι; Πάμε γι’ άλλα». Τώρα βέβαια αυτό το «άλλα» μπορεί να περιέχει δόση απ’ «τα ίδια», με άλλο τρόπο, αλλά όπως και να το κάνουμε, πρέπει να τιμήσουμε την ηπειρώτικη γαϊδουροκεφαλιά μας. Αμ' πώς;

«Αδιέξοδα; Που;»
:p

Ααααουχμμμμφφφττττ….

Πως λέμε «νυστάζω»; Κάπως έτσι. Γυρνάς ωραία και καλά, βράδυ πλέον, μετά το ουζάκι και τον ήλιο που σου έχουν «κάνει κεφάλι» και αποφασίζεις να χαζολογήσεις με τον Αττίλα μέχρι να σε πάρει ο ύπνος – καμία διάθεση για ο,τιδήποτε άλλο εκείνη την ώρα, ούτε καν να κινηθείς. Τελικά αρχίζει να παρουσιάζει ενδιαφέρον το έργο και όταν αισίως τελειώνει… γαρίδα το μάτι :(
Άντε μετά να σηκωθείς το πρωί. Όλος ο καλός ο κόσμος στο γραφείο – μετά τη μίνι κατάληψη ξαναβρήκαμε το ρυθμό μας και ευτυχώς τις απαιτούμενες υπογραφές – και μέχρι τώρα έχω καταφέρει να κρύψω με επιτυχία πως εσωτερικώς είμαι έτοιμος να καταρρεύσω. Θέλω να δω πως θα καταφέρω να τρέχω το απόγευμα…
Στο απότομο ξύπνημα πάντως συνηγόρησε η είδηση στο ράδιο πως το υπουργείο σκέφτεται να καταργήσει τις πανελλήνιες. Πρωινό σοκ (να μάθω να μη ξυπνάω με ράδιο :@). Δηλαδή να μη ξέρουν ούτε τις βασικές πράξεις, όπως και να το κάνουμε κουράζει το ένα κι ένα βρε παιδί μου. Και γιατί να μην τις καταργήσουμε όοοολες τις εξετάσεις; Και μιας και είναι και πολυάσχολα τα παιδιά, εγώ λέω να εγγράφονται στη σχολή και απλά μετά τα ανάλογα χρόνια να τους στέλνουμε το πτυχίο ταχυδρομικώς. Άλλωστε αυτό δεν είναι που ενδιαφέρει; Πτυχίο-νόμισμα συναλλαγής έχουμε, όχι πτυχίο καθρέπτη. Εκεί εξαντλείται το ενδιαφέρον της «σύγχρονης αγοράς» στην εκπαίδευση. Άσε τον εκπρόσωπο των εκπαιδευτηρίων. «Κάθε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο γλυτώνει το κράτος από 4000€ ανά μαθητή που δεν πάει σε δημόσιο σχολείο, ας ενισχύσει το κράτος λοιπόν τα ιδιωτικά!». Δηλαδή σαν να λέμε «δημοσία δαπάνη ιδιωτική εκπαίδευση»; Τελικά όλοι για το δημόσιο γκρινιάζουν, αλλά οι «διώκτες» του είναι αυτοί που πρώτοι τρώνε τη μερίδα του λέοντος από δαύτο!
Σαν να μην έφταναν βέβαια όλα αυτά, πάλι κινέζους θέλουν να με βάλουν να διαβάζω. Δύο οι προσκλήσεις στο μειλοκιβώτιο μου. Βρε καλοί μου, οι κινέζοι απλά δεν διαβάζονται. Να στείλω από τώρα την φόρμα συμπληρωμένη με την ένδειξη major revision – check language να τελειώνουμε; Είναι ανάγκη να χάσω πέντε μέρες προσπαθώντας να καταλάβω «τι θέλει να πει ο ποιητής»; Χμφφφτττ… Μήπως θέλαν να με πιάσουν στον ύπνο;;;
Κάτι τέτοια σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι: «Εγώ γιατί έφυγα τελικά από την παραλία και δεν καθόμουν να κατασκηνώσω εκεί;». Αεράαακι, θαλασσίιιτσα, ουζάαακι… Δούλεμα ασύστολο… (πειραχτήρι γαρ… βρήκα και πρόσφορο έδαφος...)

Έχω την αμυδρή υποψία ότι το πολύ γέλιο της χτεσινής ημέρας θα το μετανιώσω………

Καλοκαίριασε;

Δυτική παραλία χτες, ανατολική σήμερα. Ο καιρός «δεν επιτρέπει» άλλες επιλογές. Με τέτοιες μέρες να μη λιαστείς λίγο μπροστά στο κύμα; Η διαμαρτυρόμενη στοίβα τελείωσε γρήγορα μέσα στο πρωινό. Το μόνο που δεν αρνήθηκα να κάνω, αφού αφορά «τα παιδιά» μου. Τα υπόλοιπα έκανα πως τα αρνήθηκα με απόλυτη επιτυχία – ες αύριο τα σπουδαία – και επομένως… ξεκινάμε για ανατολική παραλία, εν αναμονή του ηλιοβασιλέματος, δίπλα στα νερά. Καφεδάκι ή κρασάκι;

Ο τούρκος κάνει που και που τσαλιμάκια :(

Περιμένοντας το ΣΚ…

Πέρας και του δεύτερου. Η διαφωνία δημιούργησε λίγα πρωινά νεύρα, δεν είναι λίγο να πρέπει να ξανακαταστρώσεις για τρίτη φορά όλο το πλάνο, αλλά τελικά τα πράγματα παρέμειναν όπως τα είχα καταστρώσει από προχτές. Σιγά και μην τα άλλαζα δηλαδή. Ψάχνεις τώρα κι εσύ λογική σε μυαλό που δεν τη διαθέτει;
Αυτό με λίγα λόγια σημαίνει… σημαίνει ότι αν εξαιρέσουμε την κλασική στοίβα που διαμαρτύρεται επάνω στο γραφείο και η οποία είναι λίγο πιο ενισχυμένη απ’ ότι θα έπρεπε, μιας και την προηγούμενη Κυριακή «μισή» στοίβα είχε επιμελώς καταφέρει να κρυφτεί σε ένα απομακρυσμένο (μα εντελώς κεντρικό κατά τα άλλα) ράφι της βιβλιοθήκης μου και να μην βρίσκεται την κατάλληλη στιγμή μαζί με την «αδερφούλα» της επάνω στο γραφείο μου, ως όφειλε σαν καλή και επιμελής στοίβα που σέβεται τον εαυτό της… σημαίνει λοιπόν πως αυτό το σαββατοκύριακο μπορώ να απεργήσω άνετα χωρίς κανένας να με πάρει χαμπάρι.
Δεν έχει γούστο έτσι όμως…
Άλλη η χάρη του να αρνείσαι πεισματικά να κάνεις κάτι και άλλη το να κάνεις ότι αρνείσαι…
Βέβαια πάντα θα μπορούσες να βρεις κάτι ακόμα που έχεις να κάνεις (αυτά έχουν το κακό συνήθειο να μην τελειώνουν ποτέ, σε αντίθεση με τον χρόνο σου - που ρέει σαν τους κόκκους της άμμου της Σαχάρας μέσα στν κλεφύδρα που... μπλα μπλα μπλα.... :@) και μετά να αρνηθείς πεισματικά να το κάνεις!
Είναι ας πούμε εκείνο το αρθράκι που έλεγες, αλλά ποτέ δεν ξεκίνησες; Μμμμ… να μια καλή ιδέα… Είναι ούτως ή άλλως κάτι που βαριέσαι τραγικά να ξεκινήσεις…
Οπότε να τι θα αρνείσαι πεισματικά να κάνεις αύριο!
Ησύχασα τώρα. Η βαρεμάρα μου «απέκτησε ένα νόημα» όπως και να το κάνουμε.
Άλλο ένα σαββατοκύριακο λοιπόν μπροστά μας. Θα ανοίξουμε πάλι τον κατάλογο και θα αρχίσουμε να ποντάρουμε για το ποσοστό των «εξαφανισμένων».
Και όταν βαρεθείς να βαριέσαι; Το αρθράκι εντελώς άουτ οφ κουέσιον πάντως. Δεν το συζητώ.

Χμφφφττττ…. Μου την δίνουν τα…
Γενικότερα μου την δίνουν τέλος πάντων… Χμμμμφφφττττ…

Χάραξη στρατηγικής

Πώς να περιμένει προκοπή ετούτος ο τόπος; Παραγωγή ενέργειας και κλιματικές αλλαγές το θέμα. Και οι πολιτικοί ήρθαν, μίλησαν, ευλόγησαν τα γένια τους και αφού «περιμένουν εναγωνίως τα αποτελέσματα της συζήτησης», έφυγαν για δικούς τους λόγους ο καθένας, όχι απλά πριν τη συζήτηση, αλλά αμέσως μόλις μίλησαν και περηφανεύτηκαν ο ένας για τον άλλο όσον αφορά στο πόσο έχουν αναδείξει τα προβλήματα του περιβάλλοντος. Αλλά σε αυτόν τον τόπο κύριε πρόεδρε της επιτροπής περιβάλλοντος της βουλής αναλώνεστε μόνο στο να καταδεικνύετε τα προβλήματα και να αποχωρείτε, να τα διορθώσετε ποτέ δεν ασχολείστε. Προφανής λοιπόν η αδιαφορία για το σύνολο των προτάσεων και των στρατηγικών σχεδιασμών που παρουσιάστηκαν εν τη απουσία σας και για τη συζήτηση που θα ακολουθούσε αν ήσασταν ακόμα εκεί. Άλλωστε την «εθνική στρατηγική» τη χαράσσετε με τα δικά σας «κριτήρια», και όχι με κριτήριο τη βιωσιμότητα. Δεν ενδιαφέρεστε καν για το ότι το νομοθετικό πλαίσιο που αρνείστε πεισματικά να αλλάξετε εδώ και χρόνια – ενώ την ίδια στιγμή αλλάζετε τόσα άλλα – δυσκολεύει και αποτρέπει τη διάδοση της χρήσης των αποκεντρωμένων ΑΠΕ, όσο και αν έχει καταδειχθεί η ανάγκη αποκέντρωσης της παραγωγής ενέργειας. Ακόμα, σε ένα σύστημα στο οποίο επιβάλλεται η ελάττωση της κατανάλωσης για να επιστρέψει σε βιώσιμες συνθήκες, το καταδεικνύετε κι εσείς άλλωστε στους λόγους σας, σχεδιάζετε στρατηγικά με γνώμονα την ετήσια αύξηση με ρυθμούς 4% και άνω, χωρίς πρόνοια ή μέτρα για να επέλθει η επιβαλλόμενη μείωση.
Το κακό είναι ότι για μία ακόμη φορά καταδείχθηκε αυτό που ήλπιζα να μπορούμε να αποφύγουμε. Καλές οι ΑΠΕ, αλλά χωρίς μια σταθερή βάση παραγωγής που θα στηρίζει το μίγμα των ΑΠΕ, δε γίνεται να στηθεί το σύστημα παραγωγής. Αντί όμως να επενδύσουμε σε ανάπτυξη σταθερής βάσης που δεν επεμβαίνει στον κύκλο του άνθρακα, πεισματικά προτιμούμε να επενδύουμε σε φυσικό αέριο και άλλες «καθαρές» τεχνολογίες ορυκτών καυσίμων. Λες και δεν θα ήταν εύκολη η ανάπτυξη μη επιβαρυντικών τεχνολογιών, που δε δημιουργούν ρυθμούς συσσώρευσης άνθρακα στο περιβάλλον της βιόσφαιρας, αν όλα αυτά τα κονδύλια κατευθυνόταν στην έρευνα αντί της επένδυσης σε αγωγούς, και μάλιστα πολύ νωρίτερα από την περάτωση των αγωγών και τη διείσδυσή στους καταναλωτές.
Εν γένει επικροτώ κάθε μέτρο ελάττωσης των ρύπων του θερμοκηπίου και σίγουρα κάθε μέτρο ελάττωσης της κατανάλωσης, αλλά αυτή η προσκόλληση στα εισπρακτικού τύπου μέτρα καταντάει επιεικώς γελοία. Όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε, το να βοηθάω εγώ όσο μπορώ είναι εντελώς ανούσιο αν ο διπλανός μου, εντελώς ασύδοτα, αναιρεί το όφελος που προσέφερα. Όλη αυτή η παραφιλολογία λοιπόν των εισπρακτικών μέτρων μάλλον δε δουλεύει ουσιαστικά, αφού όποιος έχει υψηλό βαλάντιο αδιαφορεί να συμμετάσχει στην προσπάθεια. Αυτή είναι η «παιδεία» που ευαγγελιζόμαστε; Δεν έχεις χρήματα, δεν κυκλοφορείς, βγάλε κι εσύ χρήματα να μπορείς να ρυπαίνεις ανεξέλεγκτα; Σαφώς και προτιμώ τα μέτρα που αναφέρονται σε ισότιμη συμμετοχή όλων στη λύση του προβλήματος. Αφού επιβάλλεται η μείωση, πρέπει οι περιορισμοί να είναι για όλους ίδιοι. Κομμένο για όλους ό,τι ρυπαίνει, ελάττωση της κατανάλωσης στο ίδιο επίπεδο για όλους, ότι βαλάντιο κι αν έχουν. Έχει δεν έχει χρήματα κάποιος, δε δικαιούται να ρυπαίνει επιβαρύνοντας τους υπόλοιπους. Δικαιώματα κι ελευθερίες έχουν όρια. Αλλά όταν στην πράξη σε ενδιαφέρουν μόνο τα έσοδα, ανεξάρτητα από τις δηλώσεις σου, μόνο σε διόδια και φόρους καταφεύγεις.

Χάραξη στρατηγικών «αειφόρου ανάπτυξης»...

Ανέκδοτο γελοίων «πολιτικών»…

Μονολογώντας

Η επιτυχής περάτωση συνοδεύτηκε από «μιας μέρας άδεια», μιας και αρνούμουν πεισματικά να κάνω οτιδήποτε έχει σχέση με επιστήμη κι εργασία. Βέβαια δεν παρέλειψα να διορθώσω εκ νέου τα υδραυλικά, αφού για κάποιο παράξενο λόγο, ο σωλήνας που είχα αγοράσει την προηγούμενη βδομάδα, ράγισε με το πρώτο σφίξιμο και έσπασε μέσα σε δύο μέρες! Στο τέλος θα αναγκαστούμε να κάνουμε ραδιογράφημα υλικών πριν αγοράσουμε κάτι με όλα αυτά που κυκλοφορούν. Καλά κάνω τελικά και είμαι «ταγμένος» μόνιμα σε συγκεκριμένα «προϊόντα», αυτή η πληθώρα διαφορετικών «επιλογών» με ταλαιπωρεί αφάνταστα. Κατέφυγα λοιπόν στην «αντιπροσωπία», πήρα τη «μάρκα μου» και έκανα τη δουλειά μου σε 5 λεπτάκια, γρήγορα και χωρίς άλλες «υδατικές απώλειες».
Μέχρι εδώ. Η υπόλοιπη μέρα ήταν αφιερωμένη σε γνωστό εξ Άνω Πόλεως και έτερο καπαδόκη. Κάπου στη μέση της συνειδητοποίησα ότι τα πρατήρια υγρών καυσίμων είναι δυσπρόσιτα, ενώ μέχρι το βράδυ είχαν στερέψει. Ουδέν πρόβλημα βέβαια διότι τα ρεζερβουάρ είναι γεμάτα. Ο γνωστός μας πάλι απέκτησε ένα άγχος. Άδειο το ρεζερβουάρ του αλλά τη Δευτέρα έχει ταξίδι επιστροφής. Να θυμηθούμε να του βγάλουμε εισιτήριο με το τραίνο σήμερα και το αμάξι του το ανεβάζουμε όταν λήξει η απεργία. Να ένας καλός λόγος για άλλο ένα «μη προγραμματισμένο» ταξίδι. Να ευχόμαστε να μην τελειώσει λοιπόν η απεργία σύντομα.
Είπα βενζίνη ε; Με το «ράλλυ του μαύρου χρυσού» τι γίνεται αλήθεια; Ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να τον εισάγει στο χρηματιστήριο; Αναρωτιέμαι: αφού όταν επενδύεις κάπου, το κάνεις με στόχο να βοηθήσεις την ανάπτυξη και να έχεις να λαμβάνεις από την προστιθέμενη αξία στην οποία συνέβαλες, με ποιόν τρόπο αλήθεια οι επενδύσεις θα «αναπτύξουν την προστιθέμενη αξία» του λαδιού της πέτρας; Αυτό βέβαια είναι το υγειές, γιατί σήμερα μάλλον ο όρος «επένδυση» αναφέρεται σε παγκόσμια παιγνίδια στις πλάτες των άλλων. Αντί να επενδύσουν στην πλήρη αντικατάστασή του...
Κάπου εδώ αναρωτιέσαι πως θα ήταν ο κόσμος αν, παρόμοια με την ανέκδοτη ρήση, ο τελευταίος χρηματοοικονομολόγος κρεμιόταν από τα άντρα του τελευταίου πολιτικού. Αλήθεια, πότε η έννοια της οικονομίας έχασε το μεστό νόημά της και ευτελίσθηκε σε απλό συνώνυμο του χρήματος;
Ας επιστρέψουμε στην βενζίνη όμως, ή μάλλον στην απεργία που πιθανόν θα μας προσφέρει δικαιολογία για μία ακόμη εξόρμηση. Ή μάλλον στον γνωστό, από εκεί ξεκινήσαμε. Και τριγυρίζαμε όλη μέρα στην Αθήνα. Κατακλείδα με ικανοποιητικές ποσότητες πόρτο και αμπελοφιλοσοφική συζήτηση. Τα προβλήματα επικοινωνίας...
Στην επιστροφή το κουτί ήταν γεμάτο με διάλογο. Τουλάχιστον δε με έθαβαν πίσω απ’ την πλάτη μου :p
Κάποιος μάλλον κατάφερε γύρω στις 11 το βράδυ να ανεφοδιάσει το πρατήριό του. Πηγαίνοντας ήταν κλειστό (όπως και όλα άλλωστε ανέφεραν στραγγιγμένα από βενζίνη), γυρνώντας όμως η ουρά έφτανε το χιλιόμετρο. Όταν η τύχη σου χτυπά την πόρτα… εκτός και αν «στραγγίζουν εκ δόλου»…
Η στοίβα πλάι διαμαρτύρεται. Προς διόρθωση εργασίες. Μικρή βέβαια. Οι διακοπές του Πάσχα βοήθησαν ώστε να ξεχαστούν και τα ελάχιστα που είχαν μάθει. Ουδεμία προσπάθεια εμπέδωσης.
Όχι ότι σήμερα δεν αρνούμαι να κάνω το οτιδήποτε. Αλλά πιθανών θα αναγκαστώ να υποκύψω (ή να απεργήσω). Επιβάλλεται και προετοιμασία για την Τρίτη, μιας και η Δευτέρα είναι γεμάτη. Συνάντηση με θέμα το περιβάλλον, συμπεριλαμβανομένων πολιτικών ομιλητών. Δικαίως διερωτώμενοι προσκεκλημένοι: «Γιατί; Αφού αντί να πάρουν μέτρα για το περιβάλλον, φέρνουν το περιβάλλον στα μέτρα των μέτρων τους».
Παράλληλοι παράλογοι μονόλογοι.

Ιδιόγραφο

Να δώ τι θα καταλάβετε εκεί στο http://autographcollectors.blogspot.com/
(Εις την άπταιστην ιερογλυφικήν :p)

Επόμενοοοο…

Πέρας πρώτου, οι υπογραφές βέβαια αργούν ακόμη. Βλέπεις οι εταιρίες μεταφοράς εγγράφων από τις νησιωτικές περιοχές δεν εγγυώνται την άμεση παράδοση. Για την ακρίβεια δεν εγγυώνται καν το πότε θα περάσουν για παραλαβή (ούτε το μήνα δε διευκρινίζουν…). Οπότε τηρούμε εν αναμονή ολοκλήρωσης του πρώτου και ξεκινάμε το δεύτερο.
Στο ενδιάμεσο μένει λίγος χρόνος να αναρωτηθείς γιατί η μεγαλύτερη πρόκληση (όπως αναφέρεται στα επίσημα έγγραφα της μαμάς Ευρώπης) του 21του αιώνα, η οποία είναι η επίτευξη βιωσιμότητας των ανθρώπινων κοινωνιών, που αυτή τη στιγμή διέρχονται από μια μη-βιώσιμη περίοδο, ειδικά στους τομείς ενέργειας και διαχείρισης πόρων, παραμένει μόνιμα στα επίσημα χαρτιά και στις φιλοδοξίες των ερευνητών, ενώ το σύνολο συνεχίζει αδιάλειπτα τη μη-βιώσιμη δραστηριοποίησή του. Σε καθημερινή πανευρωπαϊκή βάση (το παγκόσμια θεωρείται δεδομένο, ουδεμία η εμπιστοσύνη άλλωστε στο εναπομείναν υπόλοιπο). Αφού η επίτευξη βιωσιμότητας είναι επιβεβλημένη (ουσιαστικά απλά μόνη λογική επιλογή...), γιατί δεν υιοθετείται στις ακολουθούμενες πολιτικές;
Στο τέλος-τέλος αισθάνεσαι ότι αφού δεν κοροϊδεύεις τους άλλους με όσα λες, μάλλον κοροϊδεύεις τον εαυτό σου με όσα γράφεις και πράττεις. Ειδικά όταν διαβάζεις χιλιόμετρα κειμένων διεθνών οργανισμών, υπεύθυνων δημιουργίας πολιτικών, τα οποία έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις πράξεις τους. Όπως και οι λόγοι των ανά τον κόσμο πολιτικών.
Αναρωτηθήκαμε και για σήμερα, αρκεί.

Το σημερινό πρωινό πιο εύκολο. Πιθανόν λόγω της χθεσινοβραδινής φιλικότητας του καναπέ. Μιας και οι υπόλοιποι φίλοι παρέμειναν εξαφανισμένοι, το πέρας των γυμνασίων ακολούθησε αναγκαστικά εκτενής ανταλλαγή απόψεων μεταξύ εμού και αυτού, που διήρκησε περίπου 2. Λεπτά, όχι ώρες. Αρκούσαν για την ανάπτυξη των επιχειρημάτων του. Εν αναμονή των υπογραφών λοιπόν και με ένα αίσθημα «εχθρικότητας» να μας διακατέχει για τους μεταφορείς εγγράφων…

Λίιιιγο ακόμαααα...

Ακούω καμιά φορά τα φιντανάκια κι αναρωτιέμαι. Θυμάμαι πως τότε ουδέποτε έκανα καν την σκέψη «πόσες φορές μπορώ να λείψω;». Κρίνω μόνο από εμένα και τον στενό μου κύκλο; Μάλλον όχι, γιατί γενικότερα δεν θυμάμαι απουσίες. Οι συχνές ερωτήσεις λοιπόν «Πόσες απουσίες έχω;» και οι δηλώσεις «Εμείς θα λείψουμε την άλλη βδομάδα γιατί το σαββατοκύριακο θα είμαστε Αγγλία και που να προφτάσουμε να είμαστε εδώ Τρίτη πρωί» (!!!) με παραξενεύουν τόσο, όσο με εκνευρίζουν κι όλας. Θα δικαιολογούσα οποιαδήποτε απουσία από ανάγκη, ακόμα και πέραν των επιτρεπτών, ακόμα-ακόμα δεν θα την έβαζα, αλλά όχι κι έτσι «γιατί απλά μπορώ». Αυτή η ανευθυνότητα, ασυδοσία και αδιαφορία (τα 3Α του σήμερα) της ευαγγελιζόμενης «ελευθερίας» με σκοτώνουν ώρες-ώρες… σε όλα τα επίπεδα… Κάπως έτσι αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι το «χάσμα»; Ή ζούσες σε άλλο κόσμο και εσένα δε σου περνούσε καν από το μυαλό τέτοια συμπεριφορά;
Τελικά η Παρασκευή έγινε «Πέμπτη πρωί-πρωί» οπότε η ταχύτατη επιστροφή (τερματίσαμε το δείκτη πάλι - ευτυχώς η κίνηση στο ποτάμι ήταν μικρή) ακολουθήθηκε από αναγκαστική ολοκλήρωση όλων των βασικών σημείων. Τα απαραίτητα έτοιμα και ήδη απεσταλμένα από βραδύς προς υπογραφή. Τα υπόλοιπα αισίως σήμερα το βράδυ. Η βραδινή προς εκγύμναση βόλτα ήρεμη. Ψιλόβροχο στην επιστροφή.
Το τελευταίο πάντως διήμερο για κάποιο λόγο το κορμί ακολουθεί με δυσκολία το νου τις πρωινές ώρες. Ασχέτως του ότι το ξυπνητήρι χτυπά πάντα λίιιγο πιο αργά απ’ το πρώτο άνοιγμα των βλεφάρων - προσπαθώντας να ξεκλέψεις ένα βλέμμα από το ρολόι για να δεις «πόση ωρίτσα ακόμα;» - ελλοχεύει μια αδιόρατη άρνηση να σηκωθείς. Είναι από τις ελάχιστες φορές που η φράση «λίιιιγο ακόμαααα» περνά ναζιάρικα από το μυαλό. Χρειάζεσαι κανά δεκάλεπτο μέχρι να ξεκινήσει η «μηχανή». Τουλάχιστον ο Κυριακάτικος πόνος στη μέση έχει αρχίσει να περνά.

Τι κίνηση θα έχει άραγε προς Πέραμα;

Αχεμ….

Τώρα πως κατάφερα να μαζέψω, μέσα σε 7 μέρες, 15 ώρες μαθήματος (συν 8 ώρες ταξιδιών), μία συνάντηση με τους τεχνίτες που θα φτιάξουν τον αντιδραστήρα (ε βάλε και 2+ ώρες πηγαινέλα τώρα που γύρισαν όλοι πίσω…) και μία πρόταση που δεν έχει ακόμα εταίρους αλλά μόνο ιδέα και δομή, δεν έχω καταλάβει είναι η αλήθεια. Άκουσα ταυτόχρονα βέβαια ότι πρέπει λέει να καταθέσω και φορολογική… Χμμμ αυτή ειδικά μου είχε διαφύγει μα εντελώς ένα πράμα… Ούτε καν τις βεβαιώσεις δεν έχω πάει να πάρω (ευτυχώς έχω γραμμένα τα βιβλία τουλάχιστον…). Η πιθανότητα να μην την καταθέσεις επειδή μπορεί μεν να έχεις τις βεβαιώσεις, τα χρήματα όμως δεν τα έχεις πάρει ακόμα, υπάρχει; Δε θα έπρεπε να προβλέπεται; Να τοκίζονται ίσως; Να τους πάρουμε με τις πέτρες ίσως; Και αυτόν που «λόγω οικονομικών δυσκολιών δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει πλήρως» και τον πρόεδρο που λόγω αλλαγών «δεν βρήκε χρόνο να υπογράψει» αλλά και όσους προσπαθούν να κλείσουν τρύπες με τόκους άλλων…
Κάπου στο ενδιάμεσο να προσθέσω και το γυμναστήριο...
Πλήρης η ομάδα σήμερα, ετοιμαζόμαστε για «συνομιλίες κορυφής», αλλά κάπου εκεί πίσω εύχεσαι να ήταν Μ. Τετάρτη ακόμα… και να μην είχες γυρίσει ακόμα από το Ιόνιο (θα έκανες και μπανάκι πλέον μετά τις καταιγίδες των γιορτινών ημερών). Βέβαια τότε δεν θα υπήρχε καν η ιδέα, άσε που δε θα σου είχε προκύψει κι όλας ότι 12 είναι την άλλη Δευτέρα και όχι μετά από 2-3 βδομάδες (αυτή η αίσθηση του 12 μείων 5 ίσον άπειρο… ή τείνει σε αυτό τουλάχιστον…). Άλλωστε άλλος σου θύμισε πως 12 είναι την άλλη Δευτέρα: «Φρόντισε να έχεις τις υπογραφές μέχρι την Παρασκευή». Δηλαδή σαν να λέμε: «Δευτέρα μεν, Παρασκευή δε…». Ποιού έτους;
Βέβαια θα είχαν αποφευχθεί και άλλα. Γενικότερα αυτή τη στιγμή θα προτιμούσα την παραλία και είναι και αυτά τα τσιλίχουρδα που έρχονται συνέχεια στο μυαλό, μια βδομάδα πέρασε και ακόμα η «γεύση δεν λέει να φύγει». Τσιλίχουρδα, κρασί (κόκκινο) και ηλιόλουστη παραλία… μμμ
Αυτή η άρνηση να αγχωθώ για το ο,τιδήποτε (άλλο…) με παραξενεύει αρκετές φορές αλήθεια. Όχι ότι με «χαλάει» (θα προτιμούσα όμως το ‘ο,τιδήποτε’ να μην ακολουθείται από το ‘άλλο’). Τον τίτλο του «αναίσθητου» τον έχω κερδίσει εδώ και δεκαοκτώ συναπτά έτη. Δεκαεννέα μάλλον. Δεν έχω λόγους να παραδώσω τα σκήπτρα μου μετά τόσο καιρό. Όλα θα γίνουν, σιγά-σιγά… Παρασκευή ε; Πρωί; (που να πάρεις υπογραφές Παρασκευή μεσημέρι…). Άρα Πέμπτη βράδυ; Ενδιαφέρον.
Για να δω, θα βρω κανέναν για απογευματινό καφεδάκι αύριο στην παραλία που τα νερά δεν ξέρουν τι τους γίνεται;