Ιόνιο

Εδώ και μέρες στο Ιόνιο, κάθε βράδυ κάθεσαι και χαζεύεις το νησάκι, το φεγγάρι, το ασημένιο παιχνίδισμα του φεγγαρόφωτου μέσα στο αεικίνητο πέλαγος, η αλήθεια είναι πως μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες να παρακολουθείς το πέλαγος και τα φωτάκια που λικνίζονται μέσα του, στο καθρέφτισμά τους. Και τον ουρανό. Ο ουρανός εδώ είναι διάστικτος και γεμάτος αστερισμούς. Δεν είναι μονότονος και θολός απ’ το φώς της τσιμεντούπολης. Θυμάσαι βέβαια πως και εκεί είχες δει τ’ άστρα. Τότε που είχατε τις διακοπές ρεύματος της ΔΕΗ. Μακάρι να λογικευόταν ο κόσμος και να σταματούσε (και) την φωτορύπανση.
Μέρες σκέφτεσαι λέξεις για να περιγράψεις την μαγεία που αποτυπώνεται στο νου, μάταια (μάλλον οι λέξεις που περιγράφουν την οργή για τα γεγονότα και τις ανοησίες έρχονται πολύ πιο εύκολα). Όνειρο και θλίψη μαζί. Τριγύρω ζευγαράκια λικνίζονται στον αισθησιασμό των διακοπών, οικογένειες που χαλαρώνουν από την κούραση της καθημερινότητας και παιδάκια που τρέχουν και παίζουν ανέμελα γεμίζοντας τον δρόμο με δροσερές κραυγές. Παρακολουθώντας τα παιδιά ενός φίλου έχεις την αίσθηση πως μεγαλώνουν πολύ πιο όμορφα και ανθρώπινα απ’ ότι τα παιδιά της τσιμεντούπολης. Κοινωνικά, γεμάτα ενεργητικότητα αλλά και μια μορφή «ωριμότητας» στην παιδική τους συμπεριφορά. Βρίσκεις πως είναι πολύ πιο φιλικά, ευχάριστα κι «ανθρώπινα» απ’ ότι συνομήλικά τους που μεγαλώνουν στην πόλη. Αξιοπερίεργο ή λογικό; Κι αν είναι λογικό τότε πόσο παράλογη και αφύσικη έχουμε κάνει την ζωή μας μέσα στο τσιμέντο; Μισείς το τσιμέντο, όχι κάποια συγκεκριμένη πόλη, απλά τους ρυθμούς και τον τρόπο ζωής που επιβάλλονται σε μια μεγαλούπολη. Την απανθρωπιά του τρόπου αυτού. Κι όμως δυστυχώς «δεν μπορείς» να την αποφύγεις. Μια τέτοια απόφαση θα ήταν πολύ σκληρή και θα άλλαζε άρδην πολλά δεδομένα και καταστάσεις. Απλά την ανέχεσαι ελπίζοντας πως η ανοχή σου αυτή θα ωφελήσει, ενώ προσπαθείς να αποδράς όσο πιο συχνά γίνεται απ’ αυτή και ταυτόχρονα να διατηρείς όσο το δυνατόν χαμηλούς ρυθμούς. Αυτούς στους οποίους πιστεύεις, όχι αυτούς που επιβάλλονται. Η θάλασσα όμως και το ύπαιθρο σου λείπουν. Αυτή η δυνατότητα να βρεθείς μέσα σε 5 λεπτά, με τα πόδια, από το σπίτι σου σε ένα γραφικό όρμο και ένα ανοιχτό πέλαγο…
Ο καρντάσης βρέθηκε μαζί σου προχθές. Μια ολόκληρη μέρα με αναμνήσεις και γέλια. Μια μέρα (και νύχτα - συνοδεία ικανής ποσότητας κρασιού και μαργαρίτας) φιλίας. Απολαμβάνεις κάθε φορά που τον συναντάς. Σε συνδέει με ένα παρελθόν «διαφορετικό», τόσο γεμάτο και επιτυχημένο. «Μπαίνεις» σε έναν άλλο, παρελθοντικό (τότε που δεν αισθανόσουν πως έχεις κάψει κάποια φλάντζα) και τόσο διαφορετικό κόσμο. Μέρα που πέρασε ευχάριστα, ακούραστα αλλά δυστυχώς γρήγορα. Σχέδια για νέα απόδραση προς Κολωνία κάποιο δεκαήμερο του Οκτώβρη. Του το χρωστάς μετά τόσα χρόνια προσκλήσεων. Αρκεί να βρεις το δεκαήμερο (πριν επιστρέψει στην πατρίδα). Μακάρι να «μπορούσες» να ακολουθήσεις τις προτάσεις του.
Ένα ατυχές γεγονός και η μάτσα του γουίντσερφ κείτονταν άχρηστη μέχρι σήμερα το απόγευμα. Σήμερα όμως κατάφερες να την επισκευάσεις. Αύριο το σκάφος θα ριχθεί και ο αετός θα ορθωθεί περήφανα στον αέρα. Αρκεί να μη κόψει ο μαΐστρος και το γυρίσει σε όστρια. Αν γίνει κι αυτό μάλλον, κάποιος κακεντρεχής θα σε γλωσσοτρώει. >:)