:(

Έλα, παραδέξου το, σου κοστίζει. Θα μπορούσε να μην κοστίζει τίποτε, αλλά σου κοστίζει. Περίμενες κάτι καλύτερο. Για την ακρίβεια, ξόδεψες πολύ χρόνο σε «αναβαθμίσεις», αξιώνοντας κάτι καλύτερο. Κατηγορήθηκες ορισμένες φορές γι’ αυτές τις αναβαθμίσεις, αλλά είχες δεδομένο πως απ’ το συγκεκριμένο στόμα, μόνο κατηγορίες θα μπορούσαν να εκτοξευθούν, όποια και αν ήταν η κατάσταση. Η τακτική της πλήρους αποποίησης ευθυνών ήταν ούτως ή άλλως διάχυτη και αυτό φάνηκε αδιαμφισβήτητα από την πλήρη αποχή ακόμα και απ’ όσα το ίδιο ζητούσε. Και όμως, του είχες δώσει περισσότερη σημασία τότε. Στενοχωρήθηκες και αμφισβήτησες τον εαυτό σου. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε πως δεν υπήρχε λόγος.
Πολλές φορές πάντως τα «φαινόμενα» υποδείκνυαν πως το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό. Εξ ου και εξεπλάγης. Ή μήπως δεν έπρεπε; Ούτως ή άλλως, τα πραγματικά αναμενόμενα βρίσκονται στο σωστό σημείο της καμπύλης, ακριβώς εκεί που υπολόγιζες. Μήπως όλα τα υπόλοιπα ήταν απλά αυταπάτες που τρεφόταν από πρόσκαιρο ενδιαφέρον;
Σε τελευταία ανάλυση, γιατί σου κοστίζει τόσο πολύ; Δε θα «φτιάξεις εσύ τον κόσμο», μπορείς και να μην το πάρεις βαρέως αλλά και να «κάμψεις τους κανόνες» αν θες. Άλλωστε σε άλλες καταστάσεις το κάνεις. Θέμα σημαντικότητας καταστάσεων… Το ζήτημα δεν είναι άλλωστε αν «θα φτιάξεις τον κόσμο», αλλά αν σε νοιάζει και προπάντων τί είναι αυτό που σε νοιάζει. Ο κόσμος θ’ αλλάξει ούτως ή άλλως από μόνος του, καθημερινά αλλάζει, ανεπαίσθητα μεν, αλλά αλλάζει. Εσύ απλά νοιάζεσαι και αυτό είναι το δύσκολο. Γιατί είναι πραγματικά επίπονο να νοιάζεσαι, να μην λαμβάνεις τα πάντα «επιδερμικά», ακόμα και όταν δεν το αφήνεις να φαίνεται. Γι’ αυτό στενοχωριέσαι. Άλλωστε ο καθένας που νοιάζεται είναι καταδικασμένος να στενοχωριέται. Από τα αποτελέσματα, ακόμα και από τις ίδιες του τις πράξεις που συνήθως απορρέουν από αυτό ακριβώς το ενδιαφέρον του. Έτσι λοιπόν σου κοστίζει, όσο και αν στην πράξη δεν σε επηρεάζει. Δεν «ανήκει» σε ‘σένα, αλλά σε αφορά και σε στενοχωρεί.
Σε αυτόν τον κόσμο τελικά, υπάρχουν δύο ειδών «μυαλά». Αυτά που προσπαθούν απεγνωσμένα να εξετάσουν τα δεδομένα και να καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα για να το υποστηρίξουν και αυτά που προσπαθούν απεγνωσμένα να εξετάσουν τα δεδομένα για να καταλήξουν στο αποτέλεσμα που υποστηρίζουν. Αυτό πάλι γιατί σου δημιουργεί συναισθήματα θλίψης; Θα μπορούσε να σου δημιουργήσει ένα σωρό άλλα (παραδέξου, σου δημιουργεί καί άλλα), ή ακόμα καλύτερα να μη σου δημιουργήσει κανένα συναίσθημα, αλλά θλίψη; Γιατί σου δημιουργεί θλίψη; Δεν είναι βαρύ συναίσθημα γι’ αυτή την περίπτωση;
Τα εγκαίνια του νέου μουσείου προφανώς και σου ήταν αδιάφορα. Το ίδιο πάλι όχι. Καθυστέρησε πολύ, δε νομίζεις; Προφανώς γιατί ελάχιστοι νοιαζόταν πραγματικά. Ο «πνευματικός ντουνιάς» μικρός, αλλά ευτυχώς πολύ διαφορετικός από την καθημερινότητα των απανταχού επικριτών «λόγω μόδας». Τελικά όμως ολοκληρώθηκε. Για να αποτελέσει «μοναδικό» και ατράνταχτο επιχείρημα; Σημείο έριδας των απανταχού κυβερνητικών παραγόντων; Διπλωματικό χαρτί; «Διπλωματικά εγκαίνια»; Μα τί μανία είναι αυτή με τα «ιδιοκτησιακά καθεστώτα»; Πότε θα καταλάβει ο κόσμος πως τα μάρμαρα «ανήκουν» απλά στον Παρθενώνα;
Στιγμές πλάι στη θάλασσα, ήρεμες και κουραστικές συνάμα. Απομακρυσμένες από τα προηγούμενα. Χρειάζεται κι αυτό. Ώρες ώρες όμως αναρωτιέσαι πως θα ήταν αν το μυαλό μπορούσε να αποτραβηχτεί μόνιμα από τη σκέψη…