Νυχτερινή αναζήτηση

Αφού τελείωσε η μέντα (τί θα πει τελείωσε η μέντα; πώς γίνεται να τελειώσει η μέντα;) το μοχίτο ήταν εκτός επιλογής. Καϊπιρίνια πάλι δεν σέρβιραν (μα γιατί; αφού δε χρειάζεται μέντα…), ε η κατάληξη ήταν μια αβάνα μαύρη με μια φέτα πορτοκάλι. Το φιλοσοφικό ερώτημα «τί γυρεύει η φετούλα λεμόνι μέσα στο ποτήρι μου, πίσω από τη φέτα πορτοκάλι;» παρέμεινε άλυτο. Άλλωστε δεν ταυτοποιήθηκε καμία επαναληψιμότητα στο δεύτερο δείγμα, αμφίρροπα τ’ αποτελέσματα.
«Ψυχανάλυση του ψυχαναλυτή» το θέμα. Δεν ήξερε, δε ρώταγε;
Τώρα πως κατέληξες να αναπολείς και να αφηγείσαι (κάποιες πολύ-πολύ μακρινές) νύχτες στη Χαλκιδική, μόνο ο Όρος ξέρει. Σίγουρα πάντως καμία σχέση με την ψυχανάλυση. Ή όχι;
Παράξενο, υπάρχουν τελικά άνθρωποι που μέσα σε μια νύχτα βάζουν ένα χι στην προηγούμενη ζωή τους και ξυπνούν «άλλοι». Το πιο παράξενο είναι όταν αυτούς τους ανθρώπους τους ξέρεις «σαν κάλπικες δεκάρες». Τότε είναι που πέφτεις απ’ τα σύννεφα. Τελικά δεν ήξερες τίποτε. Και όμως ήξερες τα πάντα…
Η θάλασσα αεικίνητη. Στο βάθος η φωτισμένη ακτογραμμή χάνεται στον ορίζοντα. Η νύχτα τραβά το δρόμο της, ανήσυχη όπως πάντα.

[Τίτλος υπό αμφισβήτηση]