Γράφω…

…γράφω, γράφω, δε σβήνω (μα γιατί πρέπει να σβήνεις κι όλας βρε σύντεκνε;) και τελειωμό δεν έχω. Με αυτά τα χρωμικά τελικά τον καρκίνο θα βγάλω…
Στατιστική υπηρεσία, δήμοι, ενορίες και τα συναφή. Έχω την αίσθηση πάντως ότι η κίνηση στους δρόμους έχει πέσει λίγο, έχει γίνει και λίγο πιο χαλαρή, οι περισσότεροι δεν τρέχουν σαν παλαβοί, αφήνουν τα αυτοκίνητα τα «ρολάρουν». Τώρα, αυτό μπορεί να είναι απλή αίσθηση, και όχι πραγματικότητα, αλλά αν είναι αλήθεια, είναι πολύ καλό! Όχι ότι δεν υπάρχουν και παλαβοί δηλαδή, αρκετοί κάνουν κόντρα μεταξύ ταχύμετρου και στροφόμετρου, σηκώνουν τα μουγκρητά στα ύψη, στο δρόμο, στο βουνό, αλλά τί, ποιος περιμένει η βλακεία να εξαλειφθεί εντελώς;
Πάντως η κίνηση, για καθημερινή πρωί, ήταν άνετη. Στοιχεία ευρέθησαν, καφές στο φλιτζάνι και επιστροφή στη γκέισα. Τώρα γιατί σε αυτή έναντι του επιτραπέζιου; Έλα μου ντε, ίσως είναι πιο τσαλιμάτη ένα πράμα με τα ωραία αμυγδαλωτά μάτια της; (Συνγκεντρώσου….) Ή είναι που έρχεσαι πιο κοντά στα δεδομένα; (Κυριολεκτικά όμως!)
Χάος…
Και καλά τα τεχνικά, αυτά είναι τα εύκολα, όταν μπλέκεις μετέπειτα με την πολιτική και τους στόχους αρχίζει να ζορίζει το ζήτημα. Διότι άλλο να αερολογείς περί πολιτικής και άλλο να εξειδικεύεις την μεθοδολογία με την οποία θα εφαρμοστεί. Για να μην προκύψει κι εκεί χάος δηλαδή, όπως γίνεται χρόνια τώρα στον τόπο τούτο (και όχι μόνο), που ασχολούμαστε όλη μέρα με ωραία λόγια και αφήνουμε τα πάντα στην τύχη τους…
Να είχε βελτιωθεί λίγο και το θέμα του ύπνου πάντως και όλα θα ήταν καλύτερα. Αλλά αυτό το καθημερινό ξύπνημα, συγκεκριμένη ώρα της μαύρης νύχτας, είναι πολύ εκνευριστικό. Δεν μπορεί, αυτή η επαναληψιμότητα, με μηδενική σχεδόν διασπορά, κάτι πρέπει να υποδηλώνει. Για το φαινόμενο υπάρχουν σενάρια αποτίμησης, διόλου ευχάριστα, ή αισιόδοξα, είν’ η αλήθεια, αλλά τέτοια χρονική ακρίβεια πια καταντά εκνευριστική…

Κάπου πρέπει να έχασα και μία πανσέληνο λέει;

Αναπολήσεις…

Η «επιστροφή» του νου, και όχι μόνο, σε παλιότερες καταστάσεις είναι τελικά ορισμένες φορές αναπόφευκτη. Όχι πάντα, αλλά ορισμένες φορές τουλάχιστον. Ειδικά όταν έχουν μείνει αναπάντητα ερωτηματικά, εκκρεμότητες… Μια μικρή ώθηση αρκεί και ακόμα και μια παγερή αδιαφορία μπορεί εύκολα να μπει στην άκρη… Για έναν φαινομενικά άσχετο καφέ ξεκίνησε το θέμα και κατέληξε σε παράξενα πισωγυρίσματα. Αντικειμενικά άλλωστε, λαμβάνοντας υπ όψη τα δεδομένα, ήταν αναπόφευκτο. Άντε τώρα ψάξε βρες… Άντε τώρα αποφάσισε…
Πάντως αυτό το «τριβέλισμα» κάνει κακό. Χτες το μυαλό αργούσε, σήμερα εργαζόταν κανονικά μεν, αλλά μέχρι και τα φυντάνια, απορημένα, ρώτησαν, με νόημα, περί της προηγούμενης νύχτας. Τα μάτια, λέει… τόσο φαινόταν στα μάτια ε; Παρότι η κούραση δεν ήταν και τόσο διάχυτα αισθητή.
Τουλάχιστον μέχρι κάπου κοντά στο τέλος της ημέρας. Η σημερινή τελικά αποδείχθηκε από τις πιο κουραστικές, αλλά και γεμάτες. Εννέα ώρες, σχεδόν χωρίς διάλειμμα. Αντιμετωπίστηκαν πολλά. Ειπώθηκαν πολλά, υπήρξαν τελικά μερικές στιγμές «απολαυστικής ευχαρίστησης», λες και δυο-τρία πράγματα πέρασαν μέσα από το «φράκτη». Όχι όσα θα έπρεπε, όχι κάτι το σημαντικό, αλλά να, μια αίσθηση αναβάθμισης υπάρχει… Ειδικά μετά και τη χτεσινή συζήτηση. Μάλλον κάτι βγήκε κι από εκεί. Όχι όσα θα έπρεπε, αλλά και η παραμικρή βελτίωση, κέρδος δεν είναι; Μάλλον είναι…
Και ύστερα απ’ όλ’ αυτά ήρθε και ο καφές, ήρθαν και οι υπόλοιπες συζητήσεις, βάλαν μπροστά τη χρονομηχανή και γυρίσανε το χρόνο μερικούς μήνες πίσω.
Και τώρα άραγε τί; Παλινωδίες; Παλινορθώσεις; Τίποτε;
Κάτι;…

Ύπνος αναγκαίος… απόλυτα…

Χμμμμ…

Μιας και επέρασε η ώρα, με τις γνωστές πραξούλες (συν, πλην, διά, επί, χμφφφτττ), τελειώσαμε κακήν κακώς, δώκαμε δουλειά για το σπίτι και εξανεμίστηκαν τα φυντάνια στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Αφού λοιπόν ετοιμάσαμε στα πεταχτά την αίθουσα για το επόμενο μάθημα (βου α βά, βου ε βέ), περιμένουμε, περιμένουμε, κανένας. Αποχή, συνέλευση, κατάληψη δεν είχαν προγραμματιστεί. Παράξενο.
Διόλου, διότι σήμερα το μάθημα έληγε στις τρεις! Ουχί στις δύο.
Μα καλά, ένας χριστιανός δεν αναρωτήθηκε;;; Έλα τώρα, όχι πως δεν το πρόσεξαν, αλλά να, δεν περιμένει κανείς να μην πετάξουν κι όλας απ’ τη χαρά τους για το θείο δώρο της μίας ώρας κενού! Ας είμαστε λογικοί! (Χμπφφφφ)
Σωστά, σήμερα το μυαλό αργεί. Η νύχτα δεν ήταν και από τις πιο ξεκούραστες. Σίγουρα φταίει κατά μέρος η άσχημη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Δύσκολα τα πράγματα, δεν πάνε όπως θα ήταν αναμενόμενο. Όχι στην «οικονομία», υπάρχουν άλλωστε πολύ σημαντικότερα προβλήματα σε αυτόν τον κόσμο. Όπως η υγεία ας πούμε… Ακόμα και οι σκέψεις που δημιουργήθηκαν από τους επισκέπτες που βρήκες κατά την χτεσινοβραδινή επιστροφή… Γύρισαν το νου μήνες πίσω, κάπου στα μέσα του Σεπτέμβρη…
Όχι ότι και η «οικονομία» δεν αναλύθηκε αρκούντως όλο το χτεσινό απόγευμα. Ε τώρα κακώς παραξενεύει η ύπαρξη καί τέτοιων ανθρώπων. Είναι λογικό να υπάρχουν. Το ότι για πρώτη ίσως φορά συνέπεσε κάποιος από αυτούς στο τραπέζι δεν ήταν παράξενο. Στατιστικά πολύ πιθανό άλλωστε. Ειδικά όταν το τραπέζι είναι πολύ βόρεια…
Αλλά όπως και να το κάνει κανείς, το άκουσμα της πρότασης «Χούντα και πάλι χούντα, τότε η ανάπτυξη ήταν ραγδαία» φέρνει ρίγη. Το ίδιο και η διατύπωση της φράσης «Είμαστε πολλοί, καιρός να γίνει και κανά καλό ξεκαθάρισμα να γλυτώσουμε και απ’ τον υπερπληθυσμό». Και όλα αυτά για την «οικονομία», ε; Τί να πεις, όταν είσαι επιχειρηματίας βλέπεις τα πράγματα αλλιώς, ακόμα και αν διατείνεσαι πως «έχεις ώτα ανοικτά».

Άλλοι πάλι ασχολούμαστε με πιο γήινα πράγματα…

Ανάσταση χρηματιστηρίου θεασάμενοι…

Βαθύτατα συγκινημένοι στρώνουν οι έλληνες το κόκκινο χαλί να υποδεχτούν την πολυπόθητη βοήθεια των εταίρων και συμμάχων! Άλλωστε, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, οι πολυχρονεμένοι μας εφέντες στρεφόταν πάντα στις μεγάλες δυνάμεις για βοήθειες παντός τύπου. Έτσι λοιπόν και σήμερα, η σοσιαλιστική κυβέρνηση της χώρας, συνεπής στα πιστεύω της, έλαβε τη σωστή απόφαση και αιτήθηκε βοήθεια. Οι εταίροι, βαθύτατα συγκινημένα, άπλωσαν χείρα υποστήριξης προσφέροντας στην ελληνική οικονομία απλόχερα τα γυαλιστερά κοσμήματα, πετράδια, τιάρες, διαδήματα (μέχρι και καθρεφτάκια) που είχαν μέχρι πρότινος κλεισμένα στα ανήλιαγα θησαυροφυλάκιά τους.

Οργασμός ανάπτυξης παρατηρήθηκε στο χρηματιστήριο, το οποίο, από το πρώτο λεπτό της ανακοίνωσης, ξεκίνησε χαρωπό την ανοδική του πορεία. Οι τράπεζες και η χρηματιστηριακή αγορά της Ελλάδας, αναγνωρίζοντας την επικείμενη σωτηρία τους, αλαλάζουν χαρμόσυνα κτυπώντας τα δυο τους χέρια στο ρυθμό του γνωστού παιδικού τραγουδιού.

Έγκυρες πηγές αναφέρουν ότι το πρώτο φορτίο με τα χρυσά κουτάλια είναι ήδη καθ’ οδών. Ένα είναι πλέον σίγουρο: Όπως τόσες φορές στο παρελθόν, έτσι και σήμερα, οι ξένες δυνάμεις θα ξελασπώσουν τη χώρα και θα την οδηγήσουν σε δρόμους, λεωφόρους θα έλεγε κανείς, ανάπτυξης, ανάτασης και εθνικής υπερηφάνειας!

Καλώς τα μας!

Μας ήρθε η τέφρα! Όχι που θα μας άφηνε. Να υπάρχει βρε παιδί μου κι ένα θέμα συζήτησης, μια ανησυχία, ένας λόγος ύπαρξης για τα κανάλια στο φινάλε! Η ανθρωπότητα κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να ανακάμψει από τις δυσβάσταχτες απώλειες που επέφερε το ηφαιστειακό νέφος! Δηλαδή πόσοι νεκροί; Πόσοι τραυματίες; Από τρόφιμα τί καταστράφηκε και τί απέμεινε; Οι πόροι μας; Τα υπόλοιπα υλικά αγαθά μας; Η ζημιά ήταν τεράστια αφού, πες τώρα τί απομένει στην ανθρωπότητα; Πόσος χρόνος ζωής ακόμα;
Το κύριο πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι πως «βλέπει» εικονικές καταστροφές, αλλά αν όντως συμβεί κάποια πραγματική καταστροφή, δεν θα ξέρει από πού «της ήρθε»…
Δεν μας ήρθε όμως μόνο η Τέφρα, μεγάλη η χάρη Της, της Μεγαλοδύναμης, πείτε καλέ έναν ύμνο, ένα αλληλούια στ’ όνομά Της, να ξορκίσουμε το κακό δαιμόνιο, μας ήρθε και το δούνούτού! Βού α βά, βού ε βού…
Ποιος τη χάρη μας, σε μερικά χρόνια θα φάμε με χρυσά κουτάλια! Καιρό τώρα το ακούγαμε: «σήμερα λιτότητα, αύριο χρυσά κουτάλια», απλά κάτι χάλαγε στην πορεία και το αύριο αναβαλλόταν για μεθαύριο, μετα-μεθαύριο, του χρόνου, σε δυο χρόνια, μέχρι και αιώνα αλλάξαμε από τότε που το πρωτοακούσαμε! Ε, είδαν κι απόειδαν οι της φυλής των δουνουτίων, είπαν να έρθουν να μας δείξουν τον τρόπο που εφαρμόζεται σωστά η λιτότητα μπας και επιτέλους δούμε κι εμείς το φως το αληθινό και μπούμε επιτέλους στην καλή κοινωνία, αυτή που τρώει με χρυσά κουτάλια ντε!
Και όπως το Πάσχα προστάζει σαράντα μέρες νηστεία, για να μπορέσεις μετά με λαιμαργία να καταβροχθίσεις το σουβλισμένο ερίφιο, που τόσα χρόνια τρώγαμε βέβαια, ευτυχώς με τα δάχτυλα γιατί τα χρυσά κουτάλια μας έλειπαν (πως να φας αρνί με το κουτάλι άλλωστε;), έτσι και τώρα, θα νηστέψουμε καμιά σαρανταριά χρόνια και μετά βουρ στον πατσά! Αλλά τότε θα το κάνουμε με στυλ! Με χρυσά κουτάλια ντεεεε! Έεετσι…
Ευτυχώς πάντως που ήρθαν στον κόσμο αυτοί οι μεσσίες, οι οικονομολόγοι και οι συναφείς οικονο-πατέρες, με τους δώδεκα μαθητές τους, επενδυτές λέγονται τώρα, και δημιούργησαν αυτό το περίτεχνο θρησκευτικό κατασκεύασμα που ονομάζεται χρηματοπιστωτικό σύστημα και η ανθρωπότητα είδε το φως το αληθινό, απέκτησε καριέρα και στόχους βρε παιδί μου, γιατί με τις παλιές θρησκείες τα πράγματα ήταν θολά, μια θέση στον παράδεισο σου υποσχόταν, αλλά αυτός ήταν αόριστος, ενώ η νέα; Η νέα θρησκεία έφερε τον παράδεισο επί της γης, έδωσε νέο νόημα στις ζωές! Την καριέρα και το χρήμα!
Και μετά από εκατό, και βάλε, πλέον, συναπτά έτη, βγήκαν κάτι ξεκούμπωτες ρόμπες και υποστήριξαν ότι ύστερα από επιστημονικές έρευνες, η ευτυχία στον άνθρωπο δεν έρχεται λέει από το χρήμα και την καριέρα, αλλά έρχεται από τους φίλους, από το αν αισθάνεται χρήσιμος στο σύνολο, από την επικοινωνία, και άλλα τέτοια φαιδρά! Κάποιος πρέπει να βάλει φρένο επιτέλους σε αυτούς τους αιρετικούς ουρακοτάγκους που βάλλουν έτσι ασύστολα τα σύγχρονα πιστεύω! Τί, θα επιστρέψουμε πάλι στις διδασκαλίες των αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων; Για οπισθοδρομικούς ψάχνουν; Το ποτάμι κύλισε, δε γυρίζει πίσω ρέεεεει!

Τί τραγικό…

Χάος στα αεροδρόμια όλης της Ευρώπης! Και οι καημένοι οι ταξιδιώτες περιμένουν σαν τα κοπάδια στο μαντρί ν’ ανοίξουν οι «πύλες» κι οι εναέριοι χώροι. Η ευελιξία και η σύνεση πάνε για βρούβες. Ας έρθει ένα αεροπλανάκι να τους πάει… που να τους πάει όμως; Αλλά για όλα φταίνε οι διατάξεις ασφαλείας που θεσμοθετήθηκαν για να χάνουν χρήματα οι αεροπορικές εταιρίες! Κάποιοι κακοί, κάκιστοι άνθρωποι, που δεν έχουν καθόλου συναίσθηση, δημιουργούν νέες οικονομικές κρίσεις μέσα στην κρίση. Σα δε ντρέπονται!

Η ανθρωπότητα έχει χάσει την ευελιξία της. Σαν πρόβατα επί σφαγή οι άνθρωποι ακολουθούν, άβουλα, το υιοθετημένο μοτίβο. Πρέπει να γυρίσουν σπίτι τώρα, οι δουλειές τρέχουν, η οικονομία καταστρέφεται. Αν έδιναν όμως έστω και λίγη σημασία στη ζωή τους, η οικονομία θα κινούνταν γύρω τους και το ταξίδι τους στη ζωή θα ήταν πιο ήρεμο και πιο «μεστό».

Αλλά σήμερα ο άνθρωπος είναι ένα εγωκεντρικό ον, απλός δορυφόρος της «χρηματοοικονομίας».
Κάποια στιγμή θα καταλάβει ότι το σύμπαν δεν δημιουργήθηκε για να τον υπηρετεί, μόνο τα δημιουργήματά του οφείλουν να τον υπηρετούν, αντ’ αυτού όμως πιστεύει ότι το σύμπαν πρέπει να τον υπηρετεί και αυτός με τη σειρά του να υπηρετεί όσα δημιούργησε.
Απ’ ότι φαίνεται όμως, μάλλον θα το καταλάβει στα βαθειά γεράματα, και αν…

Τγομεγοοο… Μπγγγ…

Ορεινή Αρκαδία

Μπορεί εν τέλει η πολυαναμενόμενη, κλασική τα τελευταία χρόνια, Πασχαλινή απόδραση στην νυφούλα του Ιονίου να μην πραγματοποιήθηκε, ευτυχώς βέβαια οι γείτονες φρόντισαν να μην λείψουν τα παρελκόμενα, η προδιαγεγραμμένη όμως εξόρμηση στην ορεινή Αρκαδία έλαβε χώρα κανονικά και η «κατάβαση» του ποταμού Λούσιου εστέφθη με απόλυτη επιτυχία.

Ανήμερα της εθνικής εορτής η ομάδα έφτασε στο ελληνικό Τολέδο (χμφφφφττττττ…) και συνέφαγε μαζί με τους κύκνους της περιοχής, οι οποίοι δήλωσαν περιχαρείς για τους υψηλούς επισκέπτες τους (μπουαχαχαχαχαχαχα), οι οποίοι φυσικά και τους έδωσαν την δέουσα προσοχή!

Η άνοιξη τελικά είχε όντως μπει για τα καλά, αφού τα έντομα είχαν ήδη αρχίσει τα ζουζουνίσματα γύρω από τα άνθη.

Η εκδρομή πήρε φυσικά και «εκπαιδευτικό χαρακτήρα», με επίσκεψη στους μπαρουτόμυλους, όπου σε υποδέχεται μια πινακίδα που αναφέρει αρκετά λιτά αλλά ολοκληρωμένα την όλη δομή του ενεργειακού συστήματος του πλανήτη. Τελικά πληροφορίες υπάρχουν παντού, αισθητήρια όργανα μάλλον δεν υπάρχουν για να τις παραλάβουν…

Στη συνέχεια ακολούθησαν οι απαραίτητες περιηγήσεις σε λαγκάδια, βουνά και κρυμμένα μοναστήρια, και φυσικά στα «αποτυπώματα» των αρχαίων προγόνων (λιθαράκι για λιθαράκι δεν έμεινε :p)

Η κατάβαση του ποταμού ευχάριστη και αναζωογονητική, όπως κάθε δραστηριότητα κοντά στη φύση. Η διαδρομή περιελάμβανε περάσματα, μικρούς «καταρράκτες» (τζιιι…) και μπόλικες παιγνιδιάρικες πιρουέτες! Η κατάληξη ήταν στο «στόμα του δράκου», το οποίο η ομάδα ξέφυγε με επιτυχία!

Κυριακή των Βαΐων και αναχώρηση από το «Τολέδο» (χμπφφφφφ!!!! :p)

Ξεκινούσε η εβδομάδα των παθών και ακόμα τελικά δεν είναι γνωστό πότε θα ξεμπλέξουμε…

Η αήττητη ανοησία ενός μυαλού εν απουσία

Είναι τελικά μάταιο, εκτός «ορίων» για το σημερινό γίγνεσθαι ίσως, το ενδιαφέρον και η ενασχόληση με τα των άλλων; Αν και στην πράξη αυτά δεν είναι «τα των άλλων», αλλά «τα των όλων». Αυθόρμητη η ερώτηση «ποιός οδηγούσε σαν παλαβός το αυτοκίνητο στο δρόμο;». Όχι για τσακωμό, όπως εριστικά θεωρήθηκε, αλλά για να ακολουθήσει η πιθανώς άγνωστη πληροφορία, πως ο δρόμος αυτός μετρά ήδη τρείς νεκρούς και αρκετά στραπατσαρισμένα, μέχρι πλήρους καταστροφής, αυτοκίνητα. Χώρια αυτά που έχουν βρεθεί ξαφνικά στις αυλές σπιτιών. Δεν είναι άλλωστε άσκοπες και παράλογες οι συνεχείς πινακίδες που «επιβάλουν» ταχύτητες των σαράντα χιλιομέτρων. Λες και οι πινακίδες επιβάλλουν τίποτε…
«Ο καθένας οδηγεί όπως μπορεί και νομίζει»
«Ε όχι, ο καθένας δεν έχει το δικαίωμα να θέτει τους άλλους σε κίνδυνο».
«Δηλαδή εσύ οδηγείς μόνο με σαράντα στο δρόμο αυτό;»
«Μπορεί και να τα ξεπερνάω, σαράντα πέντε ας πούμε, άντε πενήντα, αλλά τρελές ταχύτητες σε αυτές τις στροφές, όχι δεν πιάνω, δε τις σηκώνουν, οδηγώ όπως πρέπει, δεν μου ξεφεύγει το αμάξι στο αντίθετο ρεύμα, και μάλιστα με ορατότητα δέκα μόνο μέτρων, ούτε το κάνω και επίτηδες»
«Εγώ όμως πιάνω, δεν οδηγώ όπως πρέπει!»
Όσο ήπιος ο ένας τόνος, τόσο εριστικός ο άλλος. Και στο τέλος αισθάνεσαι και ανόητος που άνοιξες συζήτηση με την ίδια την «αήττητη ανοησία». Και όμως, παρά τρίχα δεν έγινες αυτόπτης μάρτυρας ενός ακόμα, άσχημου στα σίγουρα, ατυχήματος, μετωπική θα ήταν.
Πιο κάτω ένα νεοχτισμένο «εκκλησάκι». Μνημείο για κάποια οικογένεια που δεν έκανε ανάσταση φέτος. Πολλές δηλαδή δεν έκαναν, αλλά αυτή δεν έκανε λόγω ανόητου παραλογισμού. Λες και οι άλλες δεν έκαναν για άλλο λόγο…
Τί ταχύτητα άραγε είχε το όχημα που έκανε τέτοια ζημιά; Ο βόμβος του ατυχήματος έφτασε μέχρι το σπίτι, αν και η αρχική εντύπωση ήταν πως κάπου κοντά έσκασε κάποια βόμβα, είναι και οι μέρες «πονηρές». Μάλλον σείστηκε λίγο και το έδαφος μέσα στη νύχτα. Μέσα σε πέντε λεπτά ασθενοφόρο και πυροσβεστική μαζί πέρασαν μπροστά απ’ το παράθυρο. Μάταιη η αναμονή για κάποια έκτακτη είδηση στην τηλεόραση. Την επόμενη μέρα όλα αποκαλύφθηκαν, σπασμένα τάσια και απομεινάρια από κάποιο αυτοκίνητο που είχε μετακινηθεί γρήγορα-γρήγορα από το σημείο. Μερικά λουλούδια.
Αήττητη η ανοησία τελικά του ανθρώπου. Και όχι, το πρόβλημα δεν είναι η παραβατικότητα, το πρόβλημα είναι πως ο άνθρωπος δεν έχει αρκετή σύνεση να κατανοήσει πως ο ίδιος του ο εαυτός ή το ίδιο του το παιδί είναι αυτοί που κινδυνεύουν, τα πρόσωπα που αγαπά. Όταν αγνοεί αυτήν την τόσο τραγική αλήθεια, όποια τιμωρία και αν του επιβληθεί, όλα άσκοπα είναι. Σαμ πως έχει η τιμωρία μεγαλύτερη ισχύ από την ίδια τη ζωή που αγνοεί;
Μπορεί η μάνα να είναι για λύπηση, για το βλαστάρι που πόνεσε κι έχασε τόσο οδυνηρά, ο πατέρας όχι, έπρεπε, αν δεν έπαιρνε ο γιος από λόγια, να του δώσει ένα γερό χέρι ξύλο και να του πάρει το αυτοκίνητο, το δίπλωμα, να τον παρακολουθήσει, ν’ ασχοληθεί μαζί του, να τον ελέγξει και να τον νουθετήσει, όχι να τον αφήσει να κυκλοφορεί θέτοντας σε κίνδυνο εαυτό και άλλους. Ίσως βέβαια κι ο ίδιος να μην ήταν καλύτερο πρότυπο, τότε σίγουρα όχι μόνο λύπηση δεν του αξίζει, αλλά ευθύνες. Όσο για τους ίδιους τους ανόητους οδηγούς, καλύτερα να πάνε μια ώρ’ αρχύτερα, μόνοι τους, να μην πάρουν κι άλλους στο λαιμό τους. Γιατί μπορεί η ανοησία να είναι αήττητη, αλλά δεν χρειάζεται να γίνει και δολοφονική.
Τα προβλήματά μας δεν είναι καθόλου θέμα παραβατικότητας, θέμα μυαλού είναι…
Ή μάλλον, θέμα απουσίας μυαλού.

Δεν θα βάλεις εσύ μυαλό στον κόσμο...

Η Πασχαλιά

Η μέρα ήταν εξαιρετική, φωτεινή, ήρεμη, «καθάρια», ζεστή, κατάλληλη για να μείνεις έξω από το σπίτι, να γιορτάσεις το Πάσχα, να τριγυρίσεις ανάμεσα στις πρασινάδες. Ανοιξιάτικη. Από αυτές που πλέον το σπίτι παύει να σε χωράει. Όχι ότι ήταν η μόνη, μέρες τώρα συμβαίνει αυτό.

Ξεκίνησε λοιπόν το ψήσιμο, υπ’ ευθύνη των γειτόνων, μιας και φέτος το Πάσχα γιορτάστηκε εντός των τειχών λόγω τον ατυχιών αλλά και των μετέπειτα επιπλοκών. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, χαμένα στη λήθη πια, η οικογένεια απομακρύνεται από την τσιμεντούπολη τέτοιες μέρες. Φέτος όμως όχι. Διαμοιράστηκε ανάμεσα στη γειτονιά, το βουνό και το νοσοκομείο.

Πρώτα πέσαν τα παϊδάκια, για πρόφτασμα, να κρατήσουν τους ψήστες σε εγρήγορση μέχρι να στραγγίξει το κοκορέτσι. Αυτό πήγε υπέρ πίστεως και πατρίδος δεύτερο. Και τρίτο! Μετά, σειρά είχαν τα’ αρνιά και τα κατσίκια. Τα ποτήρια αποδείχθηκαν τρύπια, και το μέτρημα γύρισε σε κανάτες, για να μην φαντάζει μεγάλος ο αριθμός. Μέχρι που χάθηκε κι αυτό. Το τζατζίκι σπιτικό και δυνατό. Να ξορκίσει το σκόρδο το κακό και τα δαιμόνια του κάτω κόσμου; Ή να ρίξει λίγο την πίεση; Να φαγωθεί, σίγουρα!

Η πόλη άδεια, οι δρόμοι άνετοι και χωρίς καθόλου κίνηση. Η μετακίνηση γρήγορη, ακόμα και με μικρές ταχύτητες. Δεν λείπουν φυσικά και οι «βιαστικοί», αλλά αυτό δεν χαλάει ιδιαίτερα την «εικόνα», χάνονται μέσα στην ανυπαρξία. Αλήθεια πάντως, τόσο ακατανόητη και άστοχα άσκοπη αυτή η τάση να αυξάνεις στροφές κάνοντας μια μηχανή να μουγκρίζει μέσα στην πόλη…

Η άνοιξη έχει μπει για τα καλά, η φύση αναγεννιέται με γοργούς ρυθμούς. Μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες στο παγκάκι, ανάμεσα στα ανθισμένα δέντρα, ν’ αναπολείς, να σκέφτεσαι, άλλωστε οι τοίχοι είναι τόσο πνιγηροί τέτοιες μέρες. Κι όμως, αν και σήμερα, μια μέρα μετά το γλέντι, ο καιρός είναι ο ίδιος, η διάθεση φυγής είναι η ίδια, τελικά κάποιος απομένει μέσα, να πατάει τα πλήκτρα του πληκτρολογίου.

Γιατί σε τελευταία ανάλυση, ακόμα και το να κάθεσαι στο παγκάκι και να τριγυρίζεις μέσα στο μυαλό, καταντάει και αυτό βαρετό…

Όλα θέμα μοιρασιάς... σε μοναδιαίο όμως παρανομαστή... :/

Χριστός Ανέστη

Αναγέννηση, μια μέρα γεμάτη συμβολισμούς. Η φύση γύρω ήδη ξεκίνησε. Λίγο νωρίτερα φέτος ίσως, όπως και το Πάσχα. Σε μας, τον καθένα ξεχωριστά, αλλά και την κοινωνία μας, ίσως αργεί λίγο παραπάνω. Ίσως δεν ακολουθεί τους ίδιους τους κύκλους της ζωής οι οποίοι ξεκίνησαν ξανά να παίρνουν το δρόμο τους. Γιατί πρέπει πρώτα να έρθει πνευματικά, μιας και ο άνθρωπος έχει διττή, πολλαπλή μάλλον φύση και χρειάζεται αναγέννηση σε όλα τα επίπεδα για να έρθει η «ανάσταση». Όχι πως κι αυτός ο κύκλος δεν θα ολοκληρωθεί και ξαναξεκινήσει, απλά ίσως διαρκεί περισσότερο.

Έφτασε κι ο Απρίλης, να μετρηθεί κι αυτός έστω και καθυστερημένα. Τετριμμένο πια το «μα πότε;». Ένα βήμα πριν το Μάη λοιπόν και η «τρύπα» ακόμα να ταυτοποιηθεί. Θέμα συστήματος αναφοράς;
Υγεία κι ευτυχία, μήπως κι η ευτυχία μέρος της υγείας δεν είναι;
Καλή ανάταση και αναγέννηση μέσα μας!

Επιπλοκές

Μετά από παρατεταμένη ταλαιπωρία η απόφαση πάρθηκε μέσα σε μια νύχτα.

Την επόμενη εξετάσεις και την παρεπόμενη εισαγωγή.

Μπήκαμε χειρουργείο στις δύο, βγήκαμε στις εννέα το βράδυ.

Δεν ήταν κάτι δύσκολο, αλλά όπως και κάθε επέμβαση, ήταν κάτι σοβαρό.

Όταν βγήκε έτρεμε από το κρύο.

Γρήγορα άρχισε να συνέρχεται.

Πρώτα άνοιξαν λίγο τα μάτια, μετά μερικά νεύματα και μετά πήραμε φόρα ανοίξαμε συζήτηση.

Οι γιατροί κουρασμένοι αλλά ευχαριστημένοι.

Λογικό, τόσες ώρες σκυμμένοι επάνω από το τραπέζι, πτώματα θα ήταν.

Φαίνεται πήγαμε καλά.

Η όψη κουρασμένη και καταβεβλημένη. Γερασμένη θα έλεγες, αν και δεν είν’ η πρώτη φορά που το παρατηρείς.

Αγωνία για την επέμβαση καμία, μάλλον πιότερη στενοχώρια για εικόνες από πιθανά μέλλοντα με άλλους πρωταγωνιστές και με δεδομένα εντελώς διαφορετικά… Πρωταγωνιστές;

Δυο χάδια, μια ζεστή κουβέντα.

Όλα φαίνεται να πήγαν καλά, ηρεμία, γι’ αύριο, έχει ο θεός.

Κι όμως, την επομένη η επιπλοκή δεν άργησε να φανεί.

Κι έτσι, μέσα σε είκοσι τέσσερεις ώρες μπήκαμε για δεύτερη φορά στο χειρουργείο.

Νυχτιάτικα, με τους γιατρούς να τρέχουν και να μην φτάνουν, στενοχωρημένοι από την τροπή.

Στις δύο τη νύχτα τελικά όλα έληξαν και αυτή τη φορά οι πόνοι υποχώρησαν.

Ραγδαία.

Σήμερα μπορέσαμε να σηκωθούμε και να καθίσουμε σε μία καρέκλα.

Από αύριο ελπίζουμε σε γεωμετρική πρόοδο. Άλλωστε η παρατεταμένη κατάκλιση τον κούρασε. Καιρός να σηκωθούμε λίγο, να βγούμε και παραέξω. Αν και αυτό θ’ αργήσει πλέον κάμποσες μέρες ακόμα.
Ας είναι.

Τί θα γίνει όμως τότε άραγε;