Μάθε παιδί μου γράμματα

Παρατηρώντας χτες τα φυντάνια ήρθε στη συνειδητότητα μια μεγάλη αλήθεια. Μια αλήθεια που μπορεί να πλανιόταν ως διάχυτο συναίσθημα για μερικά χρόνια, αλλά η συνειδητή αντίληψή της ξάφνιασε. Και απογοήτευσε. Άλλωστε, όταν θεωρείς δεδομένο πως κάτι «υπάρχει», δεν κοιτάς να το βρεις, και όταν αντιλαμβάνεσαι ότι λείπει, ξαφνιάζεσαι.
Έτσι λοιπόν, μπορεί κάποια από αυτά να γνωρίζουν να δημιουργούν εξισώσεις, να τις λύνουν, να υπολογίζουν σχέσεις, να χρησιμοποιούν ακόμα και το matlab ή το mathematica για να διευκολύνουν τη ζωή τους και να μπαίνουν σε πολύπλοκους υπολογισμούς για συστήματα ανώτερα από αυτά που χρησιμοποιούν για διδακτικούς σκοπούς, αλλά… δεν ξέρουν καν τί υπολογίζουν!

Δεν ξέρουν που και πως χρησιμοποιείται η σχέση, ποιά η φυσική σημασία των μεγεθών, τί πρέπει να γνωρίζουν και γιατί! Ο ελεγκτής είναι ένα μαύρο κουτί, όπως και η διεργασία, που συνδέονται με γραμμούλες και βελάκια κι έχουν και άλλα κουτάκια γύρω – γύρω. Ακόμα και στο simulink, τα κουτάκια παραμένουν κουτάκια και τα στοιχεία συμπληρώνονται μηχανικά, η φυσική σημασία λείπει παντελώς.
Και είναι τόσο απλό, ο ελεγκτής είναι μια μαθηματική πράξη που εμπεριέχει την γνώση συμπεριφοράς του συστήματος, και γνωρίζοντας την επιθυμητή τιμή για μια από τις παραμέτρους του και συγκρίνοντας την με την πραγματική, υπολογίζει την αναγκαία μεταβολή σε μια άλλη παράμετρο από την οποία εξαρτάται η προηγούμενη, ώστε να επιτευχθεί η επιθυμητή. Όμως όλα αυτά είναι ένα χάος για τα μυαλά τους, τα οποία κινούνται πάνω σε γραμμούλες οι οποίες παίρνουν τιμές «γιατί έτσι θέλουμε» και μέσα από ένα μαγικό τρόπο η τελική γραμμή αποκτά την ίδια τιμή με αυτή της αρχικής…
Κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι όλα ήταν άσκοπα, ότι ήταν λογική εικόνα τα στόματα που έχασκαν απορημένα όταν ωρυόσουν πως το να μπερδεύεις την είσοδο με την εντολή είναι λάθος και όσο κάνει κάποιος αυτό το λάθος, πιθανότατα θα καταγράφει λάθος τις εξισώσεις και θα υποπίπτει σε συνεχή σφάλματα. Συνειδητοποιείς ότι θα έπρεπε να ξεκινήσεις από την αρχή, από πράγματα που ήδη θα έπρεπε να είναι «κτήμα» εδώ και χρόνια για να μπορείς να πεις εσύ τα δικά σου. Πώς όμως μπορεί άραγε να γίνει αυτό; Γίνεται;
Σε ποιο επίπεδο άραγε της εκπαιδευτικής διαδικασίας πρέπει να αποδοθούν αυτές οι ευθύνες; Σε όσους έπρεπε να τα πουν πριν δύο χρόνια αλλά δεν τα είπαν; Σε όσους έπρεπε να τα ακούσουν πριν δύο χρόνια, αλλά δεν τα άκουσαν; Σε όσους έπρεπε να έχουν βάλει τις βάσεις για να μπορέσουν να τα ακούσουν πριν δύο χρόνια; Σε όσους δεν άκουγαν αυτούς που έβαζαν τις βάσεις; Σε όσους δεν τα ενέπνευσαν με την ανάγκη να πάρουν; Σε όσους δεν τα πίεσαν; Είναι εν τέλει φιλοσοφικό, ή πραγματικό το ζήτημα της εκπαίδευσης;
Το μόνο σίγουρο είναι πως η οργάνωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αλλά και οι εξεταστικές ασφαλιστικές δικλείδες της οι οποίες αναγνωρίζουν τις ελλείψεις και διαχειρίζονται τα προβλήματα, οδηγώντας σε επαναλήψεις, ή ανακατευθύνσεις, βρίσκονται σήμερα σε δραματικό επίπεδο. Πολλά πρέπει να αλλάξουν, σε όλα τα επίπεδα. Από το γονιό, μέχρι τον δάσκαλο και τον καθηγητή, από τα βιβλία μέχρι τα μέσα, από την ύλη μέχρι και τις μεθόδους, από την κούνια ως το πανεπιστήμιο.
Το άλλο επίσης σίγουρο είναι πως με τις πολιτικές αλλαγών που ακολουθούνται, οι οποίες μόνο εντυπώσεις (ελληνιστή «εφέ») δημιουργούν, δίδοντας «διαδραστικούς πίνακες» και laptops, ωσάν καθρεφτάκια σε ιθαγενής, ή περικόπτοντας ποσοστιαία τις ύλες «για να μπορούν οι ιθαγενείς να εντρυφήσουν» και καταρρακώνοντας κάθε εξεταστική ασφαλιστική δικλείδα, χωρίς να γίνεται μια μελέτη για την αναγκαιότητα της ύλης, δεν θα διορθωθούν τα προβλήματα. Η φοιτητική δικαιολογία: «αφού μας επιτρέπει το σύστημα να περνάμε με πασαλείμματα και με τη βάση του πέντε, ενώ η επικοινωνία με τα βιβλία και τους καθηγητές είναι μηδενική» είναι ενδεικτική για το κακό που κάνουν οι σημερινές πολιτικές.
Σήμερα τα φυντάνια οριακά αντιλαμβάνονται τι είναι ολοκλήρωση, αύριο πιθανόν θα αναρωτούνται τί είναι αυτό το σκουληκάκι στην αρχή της παράστασης. Σήμερα δεν γνωρίζουν πως ο αέρας είναι ρευστό, αύριο ίσως τα στοιχεία ξαναγίνουν τέσσερα. Σήμερα η εξέλιξη είναι ένα παραμυθάκι για γορίλες, αύριο ίσως η εξέλιξη ταυτιστεί με το νούμερο που περιγράφει έναν επεξεργαστή: ο 486 είναι σίγουρα πιο εξελιγμένος από τον 386.
Και τα μόνα θύματα σε αυτή την ιστορία είναι τα μυαλά των φυντανιών, βορρά στην πολιτική υποκρισία των υπουργών παιδείας και την αδιαφορία των ενηλίκων της κοινωνίας μας.