Αέναα επαναλαμβανόμενες προσδοκίες

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μπήκε ο Ιούνιος. Καλοκαιριάζει. Τί καλοκαιριάζει δηλαδή, που έχει αρχίσει να σκάει ο τζίτζικας. Με τα αναμενόμενα σκαμπανεβάσματα της εποχής φυσικά. Η απαρχή βέβαια κατακλύζεται από απογοήτευση.
Απογοήτευση για την αδιαφορία των φυντανιών. Όπως ξεκίνησαν, έτσι έφτασαν και στο τέλος. Διέψευσαν κάθε προσδοκία, με εξαίρεση ένα… 2%; Αλλά η προσδοκία δεν είχε να κάνει με κάποιο υψηλό στόχο. Μόνο με πέντε βασικά πράγματα. Αλλά τελικά, μόνο κουτοπονηριά κυριαρχεί και αδιαφορία. Και όταν κάποιος τα κοιτάει κατάματα και τους λέει κατάμουτρα την αλήθεια σκύβουν το κεφάλι, παραδέχονται το φταίξιμό τους, μόνο και μόνο για να συνεχίσουν την ίδια τακτική μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά. Αλλάζει ο άνθρωπος χούγια στα γεράματα; Μπαααα, μάλλον όχι, εκτός και αν ζοριστεί πολύ. Και εδώ που τα λέμε δεν ζορίστηκαν και ιδιαίτερα. Αν δεν υπήρχε ανοχή καθ’ όλη τη διάρκεια του εξαμήνου, τότε ίσως και να βάζαν μυαλό. Ίσως πάλι όχι, ίσως αντιδρούσαν σπασμωδικά. Και το εξάμηνο είναι μικρό για να δοκιμαστούν όλες οι προσεγγιστικές μέθοδοι. Μέχρι να δείξει κανείς λίγη ανοχή και να προσπαθήσει να τα χτυπήσει στο φιλότιμο, πάει πέταξε. Και φτάνει τελευταίες μέρες να τραβάει κόκκινες γραμμές και να… «πονάει»; Ναι, πόνεσε η προφορά των: «Γιατί πρέπει να μάθεις με κάποιο τρόπο ότι δεν πρέπει να είσαι τεμπέλης». Μήπως εξαντλήθηκε κάθε αυστηρότητα όμως; Γιατί η κόκκινη γραμμή δεν πήρε κι άλλους; Τους πάντες; Ναι, τους πάντες έπρεπε να πάρει, για διάφορους για τον καθένα λόγους, αλλά πήρε τον μόνο κυνικό που δήλωσε πως ήξερε, αλλά μιας και άλλοι δίνουν μια «δεύτερη ευκαιρία» θεώρησε πως αυτό αποτελεί κανόνα που καταργεί τον… θεσπισμένο κανόνα.
Άλλωστε, αν τα βάλει κανείς με τους πάντες, τότε δεν απομένει πιά τίποτε…
Ίσως πάλι πήραν κάτι. Όχι όσα έπρεπε, αλλά τελικά μπορεί κάτι να μείνει στο μυαλό τους. Κάτι που κάποια στιγμή θα ξεθαφτεί, ας μην είναι απλά αργά τότε.
Απογοήτευση για την αδιαφορία του κόσμου. Η ιδιώτευση πλέον, σήμερα, έχει γίνει η κυρίαρχη τάση, ούτε πολίτες υπάρχουν, ούτε συνάδελφοι, ούτε συναγωνιστές. Ο καθένας μόνος του και ανταγωνιστής με όλους τους άλλους. Να την βγάλει αυτός καθαρή, να ικανοποιήσει το «εγώ» του και ας πεθάνει ο υπόλοιπος κόσμος. Στα λόγια βέβαια κανείς δεν το παραδέχεται. Όλοι νοιάζονται και θέλουν να ευημερεί ο κόσμος όλος, αλλά στις πράξεις τους απλά ανταγωνίζονται τους υπόλοιπους. “I ‘d like a villa and world peace”.
Ορισμένες φορές τους σκοτώνουν κι όλας. Και άλλες, καταδικάζουν όσους «σκοτώνουν άδικα» και μετά γυρίζουν πλευρό. Μόνο λόγια. Λες και τα λόγια αντικατέστησαν τις πράξεις. Ίσως σε λίγο καιρό ο άνθρωπος γίνει τελικά ένα απλό διακοσμητικό στοιχείο των καναπέδων. Ή το καλλωπιστικό στολίδι του υπολογιστή. Φαφλατάς είναι ήδη, σίγουρα. Στη σημερινή εποχή όμως πού καιρός για κόπο· ο αιώνας του ελάχιστους κόστους – μέγιστου κέρδους. Και τα λόγια δεν κοστίζουν.
Απογοήτευση γιατί η κατάσταση βελτιώνεται πολύ αργά και εδώ και τρεισήμισι μήνες δεν άλλαξε τίποτε. Πόσο θα κρατήσει άραγε ακόμα; Η κούραση έχει αρχίσει να γίνεται αισθητή. Σημαντικά αισθητή. Και η κακή διάθεση. Απογοήτευση και γιατί μετά από εννέα μήνες, τίποτε σημαντικό δεν εγκυμονήθηκε.
Και σε λίγο θα ξεκινήσει η διακοπή, για να κλείσει ο κύκλος και να αρχίσει ο καινούργιος. Αέρηδες και κύματα στο Ιόνιο. Και κάπου εκεί, μέσα στις ανεκπλήρωτες προσδοκίες, χάνεται το νόημα.