Κοιτάτε τί πέρασε από το γραφείο μου πρωί πρωί! Μού 'φτιαξε την μέρα το σκασμένο!
Παρασκευή 29 Ιουλίου 2005
Πάρ' το καλάμι σου, θα μου μπεί στο μάτι!
Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι της τελευταίας στιγμής. Και μου έτυχε ακριβώς τέτοιος αφεντικός. Για όνομα του θεού δηλαδή.
10:00
- Στις 15:00 θα έρθει ο *τάδε* για να μιλήσουμε.
- ΟΚ κανένα πρόβλημα.
14:10
- Πάω να πάρω τον τάδε από το αεροδρόμιο, στις 15:15 θα είμαστε εδώ
- :s
Έφτασαν καλές 4. Και έστω ότι θα λέγαμε και κάτι το σημαντικό; Σας γελάσανε. Κάθε 3τη φράση που είχε σχέση με την δουλειά μας ο *τάδε* θυμόταν κάτι από την ζωή του και έπρεπε να μας το αναλύσει με κάθε λεπτομέρεια!
Και έχει φτάσει 7 και δεν έχουμε πει τίποτε το ουσιαστικό. Πέρα από το ότι μας έδειξε πόσο φανερά αστέρι και πολυπράγμων είναι και ότι κατανόησε ότι τον κατανοούμε αφού κάθε φορά τελείωνε: You know what I mean eh?
Ναι καταλάβαμε. Εσύ είσαι ο τέλειος που κρίνει τους πάντες και τα ξέρει όλα. Άλλα τόση μπουρδολογία και δεν μας έχεις πει τίποτε ακόμα. Και το μόνο που κατάφερες να κάνεις είναι να μας χαλάσεις για μια ακόμα φορά δουλειά 5 ημερών, για να μην πω 5 μηνών, χωρίς να μας πεις τι να κάνουμε για να την κάνουμε σωστά!
Πώς γίνεται όλοι αυτοί οι φανφαρολόγοι και μπουρδολόγοι να είναι τα κεφάλια της έρευνας ανά τον κόσμο και να παίζουν τις επιτροπές κρίσης της ΕΕ στα δάχτυλα, πετυχαίνοντας πάντα αυτό που θέλουν;
Εντάξει, δεν λέω, επιτέλους έπεισε τον δικό μου για κάτι που προσπαθούσα να τον πείσω εδώ και 2 μήνες. Κάτι είναι και αυτό. Όχι βέβαια ότι το είπαμε με το όνομά του έτσι; Απλά αποδεχτήκαμε ότι πρέπει να κάνουμε άλλο καταμερισμό διεργασιών! Αν και φαντάζομαι ότι κάπου στην πορεία θα ξαναλλάξουμε τροπάρι…
Και μετά, ώ του θαύματος: Will you come to diner with us? (Με σκοτώνουν αυτές οι ωραίες φράσεις του!)
Όχι ρε φίλε, είμαι από τις 8 στο πόδι, σαν λέτσος, θέλω να πα’ να κάνω ένα μπάνιο και να βγω σαν άνθρωπος. Ας το έλεγες από χτες να το είχα κανονίσει σε τελευταία ανάλυση. Άσε που δεν θέλω να ξανακούσω τον «μάγκα» να τα λέει χύμα για να μου αποδείξει ότι έχει ασχοληθεί με όλα και ότι αυτό που χρησιμοποιώ είναι η πρώτη και μοναδική εφαρμογή των ιδεών του… Και ας ξέρω πόσοι ασχολήθηκαν με αυτό και να μην μπορώ να του το πετάξω κατάμουτρα γιατί αν παρεξηγηθεί ποιος μας σώζει μετά…
Άντε γεια. Σπίτι και μετά σινεμά.
Παρεπιπτόντως δεν μπορώ να πώ ότι με ενθουσίασε το SinCity ποτέ δεν ήμουν fan των μαύρων κόμιξ. Διαφορετικό το περίμενα. Είμαι πιο Στίβεν Κίνγκ στάιλ…
10:00
- Στις 15:00 θα έρθει ο *τάδε* για να μιλήσουμε.
- ΟΚ κανένα πρόβλημα.
14:10
- Πάω να πάρω τον τάδε από το αεροδρόμιο, στις 15:15 θα είμαστε εδώ
- :s
Έφτασαν καλές 4. Και έστω ότι θα λέγαμε και κάτι το σημαντικό; Σας γελάσανε. Κάθε 3τη φράση που είχε σχέση με την δουλειά μας ο *τάδε* θυμόταν κάτι από την ζωή του και έπρεπε να μας το αναλύσει με κάθε λεπτομέρεια!
Και έχει φτάσει 7 και δεν έχουμε πει τίποτε το ουσιαστικό. Πέρα από το ότι μας έδειξε πόσο φανερά αστέρι και πολυπράγμων είναι και ότι κατανόησε ότι τον κατανοούμε αφού κάθε φορά τελείωνε: You know what I mean eh?
Ναι καταλάβαμε. Εσύ είσαι ο τέλειος που κρίνει τους πάντες και τα ξέρει όλα. Άλλα τόση μπουρδολογία και δεν μας έχεις πει τίποτε ακόμα. Και το μόνο που κατάφερες να κάνεις είναι να μας χαλάσεις για μια ακόμα φορά δουλειά 5 ημερών, για να μην πω 5 μηνών, χωρίς να μας πεις τι να κάνουμε για να την κάνουμε σωστά!
Πώς γίνεται όλοι αυτοί οι φανφαρολόγοι και μπουρδολόγοι να είναι τα κεφάλια της έρευνας ανά τον κόσμο και να παίζουν τις επιτροπές κρίσης της ΕΕ στα δάχτυλα, πετυχαίνοντας πάντα αυτό που θέλουν;
Εντάξει, δεν λέω, επιτέλους έπεισε τον δικό μου για κάτι που προσπαθούσα να τον πείσω εδώ και 2 μήνες. Κάτι είναι και αυτό. Όχι βέβαια ότι το είπαμε με το όνομά του έτσι; Απλά αποδεχτήκαμε ότι πρέπει να κάνουμε άλλο καταμερισμό διεργασιών! Αν και φαντάζομαι ότι κάπου στην πορεία θα ξαναλλάξουμε τροπάρι…
Και μετά, ώ του θαύματος: Will you come to diner with us? (Με σκοτώνουν αυτές οι ωραίες φράσεις του!)
Όχι ρε φίλε, είμαι από τις 8 στο πόδι, σαν λέτσος, θέλω να πα’ να κάνω ένα μπάνιο και να βγω σαν άνθρωπος. Ας το έλεγες από χτες να το είχα κανονίσει σε τελευταία ανάλυση. Άσε που δεν θέλω να ξανακούσω τον «μάγκα» να τα λέει χύμα για να μου αποδείξει ότι έχει ασχοληθεί με όλα και ότι αυτό που χρησιμοποιώ είναι η πρώτη και μοναδική εφαρμογή των ιδεών του… Και ας ξέρω πόσοι ασχολήθηκαν με αυτό και να μην μπορώ να του το πετάξω κατάμουτρα γιατί αν παρεξηγηθεί ποιος μας σώζει μετά…
Άντε γεια. Σπίτι και μετά σινεμά.
Παρεπιπτόντως δεν μπορώ να πώ ότι με ενθουσίασε το SinCity ποτέ δεν ήμουν fan των μαύρων κόμιξ. Διαφορετικό το περίμενα. Είμαι πιο Στίβεν Κίνγκ στάιλ…
Πέμπτη 28 Ιουλίου 2005
Ανακαίνιση!
Ουφ, σήμερα είπα να ανακαινιστώ και έκατσα και έβγαλα τα ματάκια μου…
Ή αλλιώς… Δουλειά δεν είχε ο διάολος, γ@@@@ε τα παιδιά του…
Τέλος πάντων…
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!
Απλά σήμερα χάρηκα την «κακία» που επέδειξα όταν αποφάσισα να πάω για καφέ με μια φίλη στο κυλικείο και ενώ ο δικός μου τηλεφωνούσε να πάω για συνάντηση, εγώ του έλεγα ότι έχω παραγγείλει και τρώω και όταν με το καλό τελειώσω θα πάω! Και επίσης, μετά από 5 μέρες αποφάσισα και έκλεισα τα πάντα και την κοπάνισα στις 5:30 αντί των 9 κατά μέσο όρο που έφευγα σε καθημερινή βάση τον τελευταίο καιρό!
Οπότε είχα κέφια! (χεχεχεχεχε)
=:-) ή καλύτερα :)=
Σημαντικές αποφάσεις:
- Την επόμενη φορά που θα ανακαλύψω ότι ο δικός μου «διόρθωσε» κατά λάθος παλαιότερη «έκδοση» του κειμένου, θα του το γυρίσω πίσω και θα του πω να κάνει τις διορθώσεις στο σωστό κείμενο.
- Την επόμενη φορά που θα δω κλήση από απόκρυψη, δεν θα το σηκώσω γιατί μπορεί να είναι αυτός.
Διόρθωσε;;; Μπουαχαχαχαχαχα!
Σχήμα οξύμωρον! Τί ανέκδοτα λέω ο άνθρωπος ώρες ώρες...
Φιλαράκι, δεν πιάνεις εκείνη την τζιτζιμπύρα γιατί έχει αρχίσει να μου πέφτει βαρύς στο στομάχι;
Ή αλλιώς… Δουλειά δεν είχε ο διάολος, γ@@@@ε τα παιδιά του…
Τέλος πάντων…
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!
Απλά σήμερα χάρηκα την «κακία» που επέδειξα όταν αποφάσισα να πάω για καφέ με μια φίλη στο κυλικείο και ενώ ο δικός μου τηλεφωνούσε να πάω για συνάντηση, εγώ του έλεγα ότι έχω παραγγείλει και τρώω και όταν με το καλό τελειώσω θα πάω! Και επίσης, μετά από 5 μέρες αποφάσισα και έκλεισα τα πάντα και την κοπάνισα στις 5:30 αντί των 9 κατά μέσο όρο που έφευγα σε καθημερινή βάση τον τελευταίο καιρό!
Οπότε είχα κέφια! (χεχεχεχεχε)
=:-) ή καλύτερα :)=
Σημαντικές αποφάσεις:
- Την επόμενη φορά που θα ανακαλύψω ότι ο δικός μου «διόρθωσε» κατά λάθος παλαιότερη «έκδοση» του κειμένου, θα του το γυρίσω πίσω και θα του πω να κάνει τις διορθώσεις στο σωστό κείμενο.
- Την επόμενη φορά που θα δω κλήση από απόκρυψη, δεν θα το σηκώσω γιατί μπορεί να είναι αυτός.
Διόρθωσε;;; Μπουαχαχαχαχαχα!
Σχήμα οξύμωρον! Τί ανέκδοτα λέω ο άνθρωπος ώρες ώρες...
Φιλαράκι, δεν πιάνεις εκείνη την τζιτζιμπύρα γιατί έχει αρχίσει να μου πέφτει βαρύς στο στομάχι;
Τρίτη 26 Ιουλίου 2005
Να δώσω ή να μην δώσω;
Γεμίσαμε και πάλι αλβανά και παιδάκια στα φανάρια…
Άντε πάλι κάθε τρεις και λίγο να σηκώνεις το χέρι και να λες όχι. Και επειδή είσαι και ευγενικός να λες «όχι ευχαριστώ». Στο δεύτερο φανάρι το ίδιο, στο τρίτο, στο τέταρτο, πόσα φανάρια θα σου πάρει για να μετατρέψεις το ευχαριστώ σε σιχτίρισμα;
Αν δώσεις δε, μέχρι να φτάσεις στην δουλειά σου θα έχεις ξοδέψει το μεροκάματο!
Και το ερώτημα: βλέπεις το μικρό και το λυπάσαι, όμως ξέρεις ότι το έχει βάλει ο «νταβατζής» του στο φανάρι να πουλάει χαρτομάντιλα, κατσαβίδια, κουλουράκια, «διάφορα». Κάποτε υπήρχαν μόνο νταβατζίδες της νύχτας, τώρα αποκτήσαμε και της ημέρας! Αναβαθμιστήκαμε! Προοδεύσαμε!
Αν δώσεις, τότε σιγοντάρεις το έγκλημα. Το βράδυ θα πάει στον νταβά, θα δώσει το «μεροκάματο», θα πάρει ένα κομμάτι ψωμί και θα πάει να κοιμηθεί κάπου. Ο νταβάς, ευχαριστημένος από την πρόοδο της επιχείρησης θα πάει στα μπουζούκια, θα το κάψει και την επόμενη μέρα θα αναπτύξει την επιχείρησή του παίρνοντας περισσότερους υπαλλήλους. Αν δεν δώσεις, το βράδυ θα πάει πίσω με άδεια χέρια και θα «φάει το ξύλο της αρκούδας». Το λυπάσαι. Αλλά τελικά πότε θα κάνεις μεγαλύτερο κακό;
Γιατί δεν τους μαζεύουμε (τους νταβάδες); Μα και που τους μαζέψαμε τι έγινε; Μέσα σε ένα χρόνο επανήλθαν δριμύτεροι. Αυτό θα κάνουμε; Κάθε εξάμηνο θα μαζεύουμε και μετά θα ξαναφυτρώνουν;
Μπορεί να ακούγεται λίγο στυγνό, αλλά ο μόνος τρόπος να μην ξαναβγούν στους δρόμους είναι να σταματήσει η «επιχείρηση» να είναι κερδοφόρα. Σταματήστε να δίνετε. Εγώ προσωπικά έχω βαρεθεί να βλέπω τους «επαγγελματίες ζητιάνους», οποιασδήποτε ηλικίας στους δρόμους.
Μερικοί από αυτούς έχουν όντως πρόβλημα; Ναι αλλά τι ποσοστό είναι αυτό; Και αν δώσεις σε αυτόν που δεν έχει πρόβλημα τελικά; Ή αν δώσεις σε αυτόν που το βράδυ θα πάει να πάρει την δόση του και την άλλη μέρα θα βρεθεί νεκρός; Δεν θα έχεις γίνει συνένοχος στο έγκλημα;
Στην κοινωνία μας τελικά γίνεσαι ορισμένες φορές πιο ανθρώπινος, όταν είσαι απάνθρωπος. Οξύμωρο, σαν την ίδια την ζωή που έχουμε φτιάξει. Με τις υγείες μας! Εμείς τι κάνουμε γι’ αυτό; Εκτός από το να ζητάμε να αλλάξουν τα πράματα. Τι κάνουμε για να τα αλλάξουμε; Τίποτε. Προσπαθούμε απλά να ζήσουμε την ζωή μας και να λέμε:
Κοίτα τα καημένα, κανείς δεν κάνει τίποτε για να λυθεί το πρόβλημα.
Εσύ έκανες τίποτε άλλο από το να ζητήσεις να λυθεί; Εγώ έκανα; Όχι. Κανείς μας δεν έκανε. Κανείς μας δεν μπορεί να κάνει άλλωστε, γιατί οι «μονάδες» δεν μπορούν αντιταχθούν στην «κοινωνική αδράνεια». Ποιος μπορεί; Ούτε το κράτος, ούτε η εξουσία, ούτε κανείς. Μόνο η ομοψυχία. Μόνο η συνεννόηση με τον «γείτονα» με τον οποίο μαλιοτραβιέσαι κάθε μέρα που πήγε κι’ άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα.
Ακόμα και στην καθημερινή ζωή οι πατεράδες μας είχαν ομοψυχία και γι’ αυτό κατέκτησαν. Εμείς την χάσαμε και απλά υποχωρούμε και παραχωρούμε.
Κάθε λίγο κυκλοφορούν mail στο διαδίκτυο: Κάντε όλοι αυτό έτσι, κάντε όλοι αυτό αλλιώς. Παρόλο που υποκινούνται από το marketing έχουν μια δόση αλήθειας. Αν έστω και το 1% κάνει αυτό που τους προτρέπουν θα αλλάξει ριζικά ο οικονομικός χάρτης.
Κάντε όλοι μια μέρα απεργία πείνας και μην αναπληρώσετε το φαί. Να δεις αν μετά πέφτουν οι τιμές. Το κλειδί για τις αλλαγές βρίσκεται στο όλοι, στην συμφωνία. Και δεν καταλαβαίνω, αφού όλοι συμφωνούμε, γιατί δεν κάνουμε αυτό για το οποίο συμφωνούμε; Οξύμωρο.
Πάντως την επόμενη φορά που θα δώσεις σε κάποιο ζητιάνο (ναι, κάνε ότι θες, ο καθένας έχει την δική του φιλοσοφία) σκέψου, από την στιγμή που θα χαθεί από τα μάτια σου, τι θα κάνει με τα χρήματα που μαζεύει;
Άντε πάλι κάθε τρεις και λίγο να σηκώνεις το χέρι και να λες όχι. Και επειδή είσαι και ευγενικός να λες «όχι ευχαριστώ». Στο δεύτερο φανάρι το ίδιο, στο τρίτο, στο τέταρτο, πόσα φανάρια θα σου πάρει για να μετατρέψεις το ευχαριστώ σε σιχτίρισμα;
Αν δώσεις δε, μέχρι να φτάσεις στην δουλειά σου θα έχεις ξοδέψει το μεροκάματο!
Και το ερώτημα: βλέπεις το μικρό και το λυπάσαι, όμως ξέρεις ότι το έχει βάλει ο «νταβατζής» του στο φανάρι να πουλάει χαρτομάντιλα, κατσαβίδια, κουλουράκια, «διάφορα». Κάποτε υπήρχαν μόνο νταβατζίδες της νύχτας, τώρα αποκτήσαμε και της ημέρας! Αναβαθμιστήκαμε! Προοδεύσαμε!
Αν δώσεις, τότε σιγοντάρεις το έγκλημα. Το βράδυ θα πάει στον νταβά, θα δώσει το «μεροκάματο», θα πάρει ένα κομμάτι ψωμί και θα πάει να κοιμηθεί κάπου. Ο νταβάς, ευχαριστημένος από την πρόοδο της επιχείρησης θα πάει στα μπουζούκια, θα το κάψει και την επόμενη μέρα θα αναπτύξει την επιχείρησή του παίρνοντας περισσότερους υπαλλήλους. Αν δεν δώσεις, το βράδυ θα πάει πίσω με άδεια χέρια και θα «φάει το ξύλο της αρκούδας». Το λυπάσαι. Αλλά τελικά πότε θα κάνεις μεγαλύτερο κακό;
Γιατί δεν τους μαζεύουμε (τους νταβάδες); Μα και που τους μαζέψαμε τι έγινε; Μέσα σε ένα χρόνο επανήλθαν δριμύτεροι. Αυτό θα κάνουμε; Κάθε εξάμηνο θα μαζεύουμε και μετά θα ξαναφυτρώνουν;
Μπορεί να ακούγεται λίγο στυγνό, αλλά ο μόνος τρόπος να μην ξαναβγούν στους δρόμους είναι να σταματήσει η «επιχείρηση» να είναι κερδοφόρα. Σταματήστε να δίνετε. Εγώ προσωπικά έχω βαρεθεί να βλέπω τους «επαγγελματίες ζητιάνους», οποιασδήποτε ηλικίας στους δρόμους.
Μερικοί από αυτούς έχουν όντως πρόβλημα; Ναι αλλά τι ποσοστό είναι αυτό; Και αν δώσεις σε αυτόν που δεν έχει πρόβλημα τελικά; Ή αν δώσεις σε αυτόν που το βράδυ θα πάει να πάρει την δόση του και την άλλη μέρα θα βρεθεί νεκρός; Δεν θα έχεις γίνει συνένοχος στο έγκλημα;
Στην κοινωνία μας τελικά γίνεσαι ορισμένες φορές πιο ανθρώπινος, όταν είσαι απάνθρωπος. Οξύμωρο, σαν την ίδια την ζωή που έχουμε φτιάξει. Με τις υγείες μας! Εμείς τι κάνουμε γι’ αυτό; Εκτός από το να ζητάμε να αλλάξουν τα πράματα. Τι κάνουμε για να τα αλλάξουμε; Τίποτε. Προσπαθούμε απλά να ζήσουμε την ζωή μας και να λέμε:
Κοίτα τα καημένα, κανείς δεν κάνει τίποτε για να λυθεί το πρόβλημα.
Εσύ έκανες τίποτε άλλο από το να ζητήσεις να λυθεί; Εγώ έκανα; Όχι. Κανείς μας δεν έκανε. Κανείς μας δεν μπορεί να κάνει άλλωστε, γιατί οι «μονάδες» δεν μπορούν αντιταχθούν στην «κοινωνική αδράνεια». Ποιος μπορεί; Ούτε το κράτος, ούτε η εξουσία, ούτε κανείς. Μόνο η ομοψυχία. Μόνο η συνεννόηση με τον «γείτονα» με τον οποίο μαλιοτραβιέσαι κάθε μέρα που πήγε κι’ άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα.
Ακόμα και στην καθημερινή ζωή οι πατεράδες μας είχαν ομοψυχία και γι’ αυτό κατέκτησαν. Εμείς την χάσαμε και απλά υποχωρούμε και παραχωρούμε.
Κάθε λίγο κυκλοφορούν mail στο διαδίκτυο: Κάντε όλοι αυτό έτσι, κάντε όλοι αυτό αλλιώς. Παρόλο που υποκινούνται από το marketing έχουν μια δόση αλήθειας. Αν έστω και το 1% κάνει αυτό που τους προτρέπουν θα αλλάξει ριζικά ο οικονομικός χάρτης.
Κάντε όλοι μια μέρα απεργία πείνας και μην αναπληρώσετε το φαί. Να δεις αν μετά πέφτουν οι τιμές. Το κλειδί για τις αλλαγές βρίσκεται στο όλοι, στην συμφωνία. Και δεν καταλαβαίνω, αφού όλοι συμφωνούμε, γιατί δεν κάνουμε αυτό για το οποίο συμφωνούμε; Οξύμωρο.
Πάντως την επόμενη φορά που θα δώσεις σε κάποιο ζητιάνο (ναι, κάνε ότι θες, ο καθένας έχει την δική του φιλοσοφία) σκέψου, από την στιγμή που θα χαθεί από τα μάτια σου, τι θα κάνει με τα χρήματα που μαζεύει;
Δευτέρα 25 Ιουλίου 2005
Μασαμπούκα!
9:45 συνάντηση των μεγάλων πνευμάτων.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με όλες τις προϋποθέσεις για μια καλή κρεπάλη από το πρωί!
Γιατί ως γνωστών, η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται!
Πού να πάμε, πού να πάμε;
Ε πήγαμε εδώ δίπλα να.... 350 χλμ περίπου δηλαδή, ένα τίπιτις...
Κατωχώρι ονομάζεται το μέρος, εκεί δίπλα στην Πορταριά ένα πράμα.
Στον δρόμο φυσικά οι κυρίες δεν έκλεισαν το στόμα τους. Ο καημένος ο συνοδηγός μου δεν ακούγονταν καν. Και εγώ προσπαθούσα να συγκεντρωθώ ανάμεσα στο μπίρι μπίρι και την οδήγηση.
Περνώντας από τον Βόλο μαζέψαμε και έναν έτερο καπαδόκη και ανεβήκαμε πάνω στο Πήλιο. Εκεί λοιπόν επιδοθήκαμε στην ακολασία του αρνιού. Αρνάκι στην γάστρα, αρνάκι παϊδάκια. Ε βέβαια και τα παρελκόμενα, ξέρετε, πατατάκια, φετούλα και φυσικά κάτι καυτερές πιπεριές μούρλια! Αυτή η καυτερή και νεκρούς ανασταίνει ρε παιδί μου.
Στην παρέα προστέθηκε και το αφεντικό του μαγαζιού. Ένας τύπος, ένας τύπος... δεν σας λέω τίποτε, να πάτε να δείτε μόνοι σας. Άμα πια, όλα από εμένα τα περιμένετε....
Αφού λοιπόν καθαρίσαμε το καημένο το Αρνάκι ήρθε η σειρά του κυδωνιού και τέλος ένας καλός καφές μπας και δεν κοιμηθούμε στα 360 χλμ που μας χώριζαν από τα σπίτια μας.
Α στο ενδιάμεσο τραβήξαμε και τις κατάλληλες αποκαλυπτικές φωτογραφίες των μελών του group. Δεν σας τις δείχνω, δεν σας τις δείχνω :p Να ερχόσασταν κύριε estarian αντί να μου κοιμάστε όλο το μεσημέρι..... Το teleport without error δεν το έχετε πάρει ακόμα;;;
Τες παν, στην επιστροφή μπορούμε να πούμε ότι κουραστήκαμε ολίγον τί. Αφού να φανταστείτε ακόμα και οι κυρίες έκαναν παύσεις ομιλίας! Και βέβαια φταίγαμε πάλι εμείς γιατί ομιλητικές δεν μας άρεσαν, σιωπηλές δεν μας άρεσαν, τι θέλαμε από την ζωή μας;
Φυσικά δεν το αφήσαμε να περάσει έτσι, επιδοθήκαμε στο σπόρ του τσιμπάειν για να ξυπνήσουν τα αίματα (και ο οδηγός!).
Θα στο κόψω αυτό το ποδαράκι, να μου το θυμηθείς!
23:00 ήμασταν πίσω. Ώρα για ένα καλό κρασί στο μπαλκόνι!
Για το story, η σύνθεση της ομάδος ήταν:
Scorpina, Μαρκησία του O, George, τέλσον, Νίκος. Guest star η καμήλα.
Moto της ημέρας:
Μπρος μπουρνούζι και πίσω ασανσέρ :p
Ξεκινήσαμε λοιπόν με όλες τις προϋποθέσεις για μια καλή κρεπάλη από το πρωί!
Γιατί ως γνωστών, η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται!
Πού να πάμε, πού να πάμε;
Ε πήγαμε εδώ δίπλα να.... 350 χλμ περίπου δηλαδή, ένα τίπιτις...
Κατωχώρι ονομάζεται το μέρος, εκεί δίπλα στην Πορταριά ένα πράμα.
Στον δρόμο φυσικά οι κυρίες δεν έκλεισαν το στόμα τους. Ο καημένος ο συνοδηγός μου δεν ακούγονταν καν. Και εγώ προσπαθούσα να συγκεντρωθώ ανάμεσα στο μπίρι μπίρι και την οδήγηση.
Περνώντας από τον Βόλο μαζέψαμε και έναν έτερο καπαδόκη και ανεβήκαμε πάνω στο Πήλιο. Εκεί λοιπόν επιδοθήκαμε στην ακολασία του αρνιού. Αρνάκι στην γάστρα, αρνάκι παϊδάκια. Ε βέβαια και τα παρελκόμενα, ξέρετε, πατατάκια, φετούλα και φυσικά κάτι καυτερές πιπεριές μούρλια! Αυτή η καυτερή και νεκρούς ανασταίνει ρε παιδί μου.
Στην παρέα προστέθηκε και το αφεντικό του μαγαζιού. Ένας τύπος, ένας τύπος... δεν σας λέω τίποτε, να πάτε να δείτε μόνοι σας. Άμα πια, όλα από εμένα τα περιμένετε....
Αφού λοιπόν καθαρίσαμε το καημένο το Αρνάκι ήρθε η σειρά του κυδωνιού και τέλος ένας καλός καφές μπας και δεν κοιμηθούμε στα 360 χλμ που μας χώριζαν από τα σπίτια μας.
Α στο ενδιάμεσο τραβήξαμε και τις κατάλληλες αποκαλυπτικές φωτογραφίες των μελών του group. Δεν σας τις δείχνω, δεν σας τις δείχνω :p Να ερχόσασταν κύριε estarian αντί να μου κοιμάστε όλο το μεσημέρι..... Το teleport without error δεν το έχετε πάρει ακόμα;;;
Τες παν, στην επιστροφή μπορούμε να πούμε ότι κουραστήκαμε ολίγον τί. Αφού να φανταστείτε ακόμα και οι κυρίες έκαναν παύσεις ομιλίας! Και βέβαια φταίγαμε πάλι εμείς γιατί ομιλητικές δεν μας άρεσαν, σιωπηλές δεν μας άρεσαν, τι θέλαμε από την ζωή μας;
Φυσικά δεν το αφήσαμε να περάσει έτσι, επιδοθήκαμε στο σπόρ του τσιμπάειν για να ξυπνήσουν τα αίματα (και ο οδηγός!).
Θα στο κόψω αυτό το ποδαράκι, να μου το θυμηθείς!
23:00 ήμασταν πίσω. Ώρα για ένα καλό κρασί στο μπαλκόνι!
Για το story, η σύνθεση της ομάδος ήταν:
Scorpina, Μαρκησία του O, George, τέλσον, Νίκος. Guest star η καμήλα.
Moto της ημέρας:
Μπρος μπουρνούζι και πίσω ασανσέρ :p
Παρασκευή 22 Ιουλίου 2005
Ουουουουου: Πώς κάνει ο λύκος ένα πράμα;
Απέναντι η πανσέληνος. Ο ματωμένος κόκκινος δίσκος μετατράπηκε σε χλωμό δακρυσμένο πρόσωπο και κατέληξε ασημένιο όνειρο επάνω στο στερέωμα. Ενώ είχα αποφασίσει να βγάλω τα δοντάκια μου και αλυχτώντας να έρθω να πιω το αίμα σου, τελικά κατέληξες μια δροσερή ανάμνηση που γέμισε το μυαλό μου.
Έχω δει πολλά ματωμένα φεγγάρια. Το καλύτερο στην Πάργα, Αύγουστο, πρόπερσι. Η Αυγουστιάτικη πανσέληνος (γιατί και η σημερινή σε αυτή την κατηγορία κατατάσσεται) για κάποιο περίεργο λόγο σε πηγαίνει χρόνια πίσω. Όπως σηκώνεται ματωμένη, αργά και βασανιστικά γυρνάει τον χρόνο σε όσα σε πόνεσαν και τελικά σε λυτρώνει με το φωτεινό ασημένιο προσωπείο της καθώς ανηφορίζει τον γολγοθά της στο κέντρο του ουρανού.
Ξαφνικά μου έφυγε κάθε διάθεση να δαγκώσω τον καραγκιόζη που μου έκανε κήρυγμα σήμερα και μερικούς κηφήνες της «νέας γενιάς» που δεν θέλουν να καταλάβουν και προπάντων εσένα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Προτιμώ να φοράω μαύρα γυαλιά όχι για να τα βλέπω εγώ όλα μαύρα, αλλά για να μην μπορούν οι άλλοι να δουν τι πραγματικά μου προκαλούν, τι σκέφτομαι και αισθάνομαι.
Κάτι σαν το: Χαμογελάτε, κάνει τους άλλους ν’ ανησυχούν ένα πράμα;
Ε ανησυχούν ακόμα περισσότερο όταν αναρωτιούνται μήπως τυχών και χαμογελάς και δεν μπορούν να το διακρίνουν για να καταλάβουν αν πρέπει να ανησυχούν!
Ωχ άρχισε πάλι η επίδραση των «ληγμένων» που έχουν απομείνει στην κατάψυξή μου. Πρέπει να προμηθευτώ καινούργια παρτίδα και γρήγορα μάλιστα!
That’s bulls shit όπως λέει και ένας συνάδελφός μου. Everything is bulls shit. Όχι θα κάτσω να σκάσω για τον κάθε ψυχανώμαλο που νομίζει ότι είναι θεός και ξέρει τα πάντα. Όχι κύριέ μου αν νομίζεις ότι εσύ ξέρεις τα πάντα εγώ ξέρω τα πάντα στο τετράγωνο! Είπαμε τα ληγμένα κάνουν δουλειά!
Μια ζωή την έχουμε, κι εγώ έχω σκοπό να την γλεντήσω μέχρι τελευταίας ρανίδως.
Πάω να αλυχτήσω και ν’ ασχοληθώ με την πανσέληνό μου, μου έφυγε η διάθεση για «φαγητό».
Next year.
Έχω δει πολλά ματωμένα φεγγάρια. Το καλύτερο στην Πάργα, Αύγουστο, πρόπερσι. Η Αυγουστιάτικη πανσέληνος (γιατί και η σημερινή σε αυτή την κατηγορία κατατάσσεται) για κάποιο περίεργο λόγο σε πηγαίνει χρόνια πίσω. Όπως σηκώνεται ματωμένη, αργά και βασανιστικά γυρνάει τον χρόνο σε όσα σε πόνεσαν και τελικά σε λυτρώνει με το φωτεινό ασημένιο προσωπείο της καθώς ανηφορίζει τον γολγοθά της στο κέντρο του ουρανού.
Ξαφνικά μου έφυγε κάθε διάθεση να δαγκώσω τον καραγκιόζη που μου έκανε κήρυγμα σήμερα και μερικούς κηφήνες της «νέας γενιάς» που δεν θέλουν να καταλάβουν και προπάντων εσένα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Προτιμώ να φοράω μαύρα γυαλιά όχι για να τα βλέπω εγώ όλα μαύρα, αλλά για να μην μπορούν οι άλλοι να δουν τι πραγματικά μου προκαλούν, τι σκέφτομαι και αισθάνομαι.
Κάτι σαν το: Χαμογελάτε, κάνει τους άλλους ν’ ανησυχούν ένα πράμα;
Ε ανησυχούν ακόμα περισσότερο όταν αναρωτιούνται μήπως τυχών και χαμογελάς και δεν μπορούν να το διακρίνουν για να καταλάβουν αν πρέπει να ανησυχούν!
Ωχ άρχισε πάλι η επίδραση των «ληγμένων» που έχουν απομείνει στην κατάψυξή μου. Πρέπει να προμηθευτώ καινούργια παρτίδα και γρήγορα μάλιστα!
That’s bulls shit όπως λέει και ένας συνάδελφός μου. Everything is bulls shit. Όχι θα κάτσω να σκάσω για τον κάθε ψυχανώμαλο που νομίζει ότι είναι θεός και ξέρει τα πάντα. Όχι κύριέ μου αν νομίζεις ότι εσύ ξέρεις τα πάντα εγώ ξέρω τα πάντα στο τετράγωνο! Είπαμε τα ληγμένα κάνουν δουλειά!
Μια ζωή την έχουμε, κι εγώ έχω σκοπό να την γλεντήσω μέχρι τελευταίας ρανίδως.
Πάω να αλυχτήσω και ν’ ασχοληθώ με την πανσέληνό μου, μου έφυγε η διάθεση για «φαγητό».
Next year.
Πέμπτη 21 Ιουλίου 2005
Άντε γ@@@@ου εσύ και ο γρύλος σου!
9 το πρωί στο γραφείο, καφεδάκι και ετοιμάζομαι να ξεκινήσω την "χαλαρή" μέρα μου διαβάζοντας τα blogs σας.
Και να σου έρχεται σειάμενος, κουνάμενος μέσα σε 5 λεπτά:
- Σε 10 λεπτά στο conference room γιατί θα έρθει ο ******* από την ***** (εταιρεία) να συζητήσουμε για το θέμα του υπερκρίσιμου FCC. Άντε καλά λέω….
Πάω λοιπόν και περιμένω. Έρχεται σε μισή ώρα. Αρχίζουμε την συζήτηση. Πάνω που αρχίζω να ψυλλιάζομαι την φάση και συνειδητοποιώ ότι μάλλον τελικά ο δικός μου έλεγε μπουρδολογίες και αρχίζω ο καημένος να ρωτάω για την πραγματική διαδικασία που χρησιμοποιούν και να σώσω την κατάσταση, αντιλαμβάνομαι τον δικό μου από δίπλα να στραβομουτσουνιάζει. Εμ βέβαια, δεν έλεγα μπουρδολογίες και ασχολούμουν με την ίδια την διεργασία. Δεν καταλάβαινε τίποτε. Γιατί να μην στραβομουτσουνιάσει! Σαν το παιδάκι που δεν το παίζεις ένα πράμα; Έ αυτό……
Απτόητος εγώ συνεχίζω βέβαια να αντλώ όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, ώστε τουλάχιστον να ξέρω τι θα κάνω. Δεν μπορώ να πω, μου βγήκε σε καλό! Με το που κάναμε διάλλειμα ο δικός μου αποφάσισε ότι αρκετά με απασχόλησε και να πάω να συνεχίσω την δουλειά για την διόρθωση της πρότασης!
ΤΙ ΣΤΡΑΒΟΜΟΥΤΣΟΥΝΙΑΖΕΙΣ ΒΡΕ ΑΡΧΙ@@@@@Α; ΣΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ NA ΞΕΡΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΤΙ
Πάω λοιπόν με τον συνάδελφο στο γραφείο του (είχε ήδη πάει κοντά 12 το μεσημέρι) και ξεκινάμε την δουλειά. Τι να διορθώσεις από αυτό το πράμα; Δηλαδή εκτός του ότι ήταν όλα τόσο κακογραμμένα που χρειαζόσουν τουλάχιστον μισή ώρα για να καταλάβεις τι έλεγε σε κάθε παράγραφο, έχεις και τον δικό σου να παραπονιέται ότι τα αγγλικά σου είναι χάλια και δεν καταλαβαίνει τίποτε απ’ ότι γράφεις!!! Αλλά βέβαια, ξέχασα να σας πω ότι ακόμα και τον top Άγγλο φιλόλογο να είχε πάλι τα ίδια θα έλεγε!
- Look: take the previous one! This is state of the art! Learn it by heart! Read it! I do not see any dedication you know!
Ε τι να κάνουμε; Πήραμε την προηγούμενη, την διορθώσαμε και μετά την εφαρμόσαμε για να διορθώσουμε την δική μας! (Καλά, μην φανταστείτε ότι τελειώσαμε έτσι;)
Και περνάει η ώρα, και αργά και βασανιστικά φτιάχνουμε σελίδα την σελίδα…. 1 ώρα η σελίδα εεε; Σε κείμενο γραμμένο και διορθωμένο 3 φορές περίπου! (Να μην σχολιάσουμε ότι αν κάνει πως διορθώνει κάτι, πρέπει να το πάρεις πρέφα για να το ξαναδιορθώσεις! Να μην σχολιάσω την μισή σελίδα παράγραφο που πέτυχα κάπου και είχε τρία μόνο ρήματα…)
Και να σου μπαίνει χαμογελαστός!
How is it going? Today you finish it. You will not leave if you do not finish it.
(Αναφέρω ότι μεταφέρω τα ακριβή λεγόμενα έτσι; Με πιάνετε έτσι;)
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται 3 φορές, σε σημείο που έχω λαλήσει πλέων και με έχει πιάσει η μ@@@@@α. Όπου έβλεπα s το έκανα z! (humanzzzzzzzz ένα πράμα….) Για να αποφύγω το να σπάσουν τα νεύρα μου με είχε πιάσει ένα νευρικό γέλιο, άλλο πράμα! Αφού ο συνάδελφος με έστελνε κάθε τρεις και λίγο για τσιγάρο μπας και ηρεμήσω! (Δεν θέλω σχόλια για το τσιγάρο, άντε μην τα πάρω και δεν ξέρω με ποιόν θα τα πρωτοπάρω…..)
Ε την τέταρτη φορά, και έχοντας μια σελίδα μόνο ακόμα, και φυσικά έχοντας φτάσει σε επίπεδο να μην αντιλαμβανόμαστε τι διαβάζουμε, να ‘σου και ξανάρχεται:
- How is it going?
- Section 3 will be finished in 5 minutes. We will mail it to you!
- You mean you will leave before 12? I do not see any dedication!
Ε δεν άντεξα, απάντησα (όχι δεν έβρισα, κρατήθηκα, γι’ αυτό και απάντησα μετά από 20 δεύτερα και όχι αμέσως):
- Stop wasting our time. In 5 minutes it will be finished.
E ναι, μετά από 7 ώρες μπροστά από ένα μόνιτορ, προσπαθώντας να καταλάβουμε και να διορθώσουμε τα ακαταλαβίστικα, την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια, στέλνοντάς του μόνο ένα mail. Ήταν πλέον ώρα για λίγη ξεκούραση και εκείνες τις 2 μπύρες που λέγαμε σε άλλη συζήτηση :p
Και τώρα επειδή οι 2 μπύρες, που ονομαστικά ήταν μόνο 2, και η ώρα που κοντεύει 3 με βαραίνουν, λέω να πάω να την πέσω γιατί αύριο προβλέπεται παρόμοιος αγών. Και έχω και οδοντίατρο το βράδυ.
Με τις υγείες μου….
Σας φιλώ την δεξιά και ασπάζομαι την παρειά
Ωχ με έπιασε πάλι…. Βούρ στο κρεβάτι…. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ
Και να σου έρχεται σειάμενος, κουνάμενος μέσα σε 5 λεπτά:
- Σε 10 λεπτά στο conference room γιατί θα έρθει ο ******* από την ***** (εταιρεία) να συζητήσουμε για το θέμα του υπερκρίσιμου FCC. Άντε καλά λέω….
Πάω λοιπόν και περιμένω. Έρχεται σε μισή ώρα. Αρχίζουμε την συζήτηση. Πάνω που αρχίζω να ψυλλιάζομαι την φάση και συνειδητοποιώ ότι μάλλον τελικά ο δικός μου έλεγε μπουρδολογίες και αρχίζω ο καημένος να ρωτάω για την πραγματική διαδικασία που χρησιμοποιούν και να σώσω την κατάσταση, αντιλαμβάνομαι τον δικό μου από δίπλα να στραβομουτσουνιάζει. Εμ βέβαια, δεν έλεγα μπουρδολογίες και ασχολούμουν με την ίδια την διεργασία. Δεν καταλάβαινε τίποτε. Γιατί να μην στραβομουτσουνιάσει! Σαν το παιδάκι που δεν το παίζεις ένα πράμα; Έ αυτό……
Απτόητος εγώ συνεχίζω βέβαια να αντλώ όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, ώστε τουλάχιστον να ξέρω τι θα κάνω. Δεν μπορώ να πω, μου βγήκε σε καλό! Με το που κάναμε διάλλειμα ο δικός μου αποφάσισε ότι αρκετά με απασχόλησε και να πάω να συνεχίσω την δουλειά για την διόρθωση της πρότασης!
ΤΙ ΣΤΡΑΒΟΜΟΥΤΣΟΥΝΙΑΖΕΙΣ ΒΡΕ ΑΡΧΙ@@@@@Α; ΣΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ NA ΞΕΡΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΤΙ
Πάω λοιπόν με τον συνάδελφο στο γραφείο του (είχε ήδη πάει κοντά 12 το μεσημέρι) και ξεκινάμε την δουλειά. Τι να διορθώσεις από αυτό το πράμα; Δηλαδή εκτός του ότι ήταν όλα τόσο κακογραμμένα που χρειαζόσουν τουλάχιστον μισή ώρα για να καταλάβεις τι έλεγε σε κάθε παράγραφο, έχεις και τον δικό σου να παραπονιέται ότι τα αγγλικά σου είναι χάλια και δεν καταλαβαίνει τίποτε απ’ ότι γράφεις!!! Αλλά βέβαια, ξέχασα να σας πω ότι ακόμα και τον top Άγγλο φιλόλογο να είχε πάλι τα ίδια θα έλεγε!
- Look: take the previous one! This is state of the art! Learn it by heart! Read it! I do not see any dedication you know!
Ε τι να κάνουμε; Πήραμε την προηγούμενη, την διορθώσαμε και μετά την εφαρμόσαμε για να διορθώσουμε την δική μας! (Καλά, μην φανταστείτε ότι τελειώσαμε έτσι;)
Και περνάει η ώρα, και αργά και βασανιστικά φτιάχνουμε σελίδα την σελίδα…. 1 ώρα η σελίδα εεε; Σε κείμενο γραμμένο και διορθωμένο 3 φορές περίπου! (Να μην σχολιάσουμε ότι αν κάνει πως διορθώνει κάτι, πρέπει να το πάρεις πρέφα για να το ξαναδιορθώσεις! Να μην σχολιάσω την μισή σελίδα παράγραφο που πέτυχα κάπου και είχε τρία μόνο ρήματα…)
Και να σου μπαίνει χαμογελαστός!
How is it going? Today you finish it. You will not leave if you do not finish it.
(Αναφέρω ότι μεταφέρω τα ακριβή λεγόμενα έτσι; Με πιάνετε έτσι;)
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται 3 φορές, σε σημείο που έχω λαλήσει πλέων και με έχει πιάσει η μ@@@@@α. Όπου έβλεπα s το έκανα z! (humanzzzzzzzz ένα πράμα….) Για να αποφύγω το να σπάσουν τα νεύρα μου με είχε πιάσει ένα νευρικό γέλιο, άλλο πράμα! Αφού ο συνάδελφος με έστελνε κάθε τρεις και λίγο για τσιγάρο μπας και ηρεμήσω! (Δεν θέλω σχόλια για το τσιγάρο, άντε μην τα πάρω και δεν ξέρω με ποιόν θα τα πρωτοπάρω…..)
Ε την τέταρτη φορά, και έχοντας μια σελίδα μόνο ακόμα, και φυσικά έχοντας φτάσει σε επίπεδο να μην αντιλαμβανόμαστε τι διαβάζουμε, να ‘σου και ξανάρχεται:
- How is it going?
- Section 3 will be finished in 5 minutes. We will mail it to you!
- You mean you will leave before 12? I do not see any dedication!
Ε δεν άντεξα, απάντησα (όχι δεν έβρισα, κρατήθηκα, γι’ αυτό και απάντησα μετά από 20 δεύτερα και όχι αμέσως):
- Stop wasting our time. In 5 minutes it will be finished.
E ναι, μετά από 7 ώρες μπροστά από ένα μόνιτορ, προσπαθώντας να καταλάβουμε και να διορθώσουμε τα ακαταλαβίστικα, την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια, στέλνοντάς του μόνο ένα mail. Ήταν πλέον ώρα για λίγη ξεκούραση και εκείνες τις 2 μπύρες που λέγαμε σε άλλη συζήτηση :p
Και τώρα επειδή οι 2 μπύρες, που ονομαστικά ήταν μόνο 2, και η ώρα που κοντεύει 3 με βαραίνουν, λέω να πάω να την πέσω γιατί αύριο προβλέπεται παρόμοιος αγών. Και έχω και οδοντίατρο το βράδυ.
Με τις υγείες μου….
Σας φιλώ την δεξιά και ασπάζομαι την παρειά
Ωχ με έπιασε πάλι…. Βούρ στο κρεβάτι…. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ
Τετάρτη 20 Ιουλίου 2005
Αντιδράσεις
Δανείστηκα από την αστρολογική φιλολογία τους προβλεπόμενους χειρισμούς και τις αντιδράσεις κάθε ζωδίου, όταν βρίσκεται απέναντι στην πραγματικότητα μιας καμένης λάμπας!
ΚΡΙΟΣ
21 Μαρτίου - 19 Απριλίου
Προσπαθώντας να βγάλει την λάμπα, ξεχαρβαλώνει και το ντουί. Αγανακτισμένος ξεριζώνει το καλώδιο και φεύγει.
ΤΑΥΡΟΣ
20 Απριλίου - 20 Μαϊου
Πόσο κάνει μια λάμπα;
ΔΙΔΥΜΟΙ
21 Μαίου - 21 Ιουνίου
Θα ανάψει ένα φακό και θα συνεχίσει να μιλάει στο τηλέφωνο.
ΚΑΡΚΙΝΟΣ
22 Ιουνίου - 22 Ιουλίου
Όταν πεισθεί ότι η λάμπα είναι οριστικό παρελθόν, θα την αφήσει στη θέση της για να του θυμίζει τις έντονες στιγμές που περάσαν μαζί.
ΛΕΩΝ
23 Ιουλίου - 22 Αυγούστου
Πρώτα παίρνοντας το κατάλληλο ύφος θα βγάλει ένα λογύδριο για το δράμα της καμένης λάμπας. Ύστερα, και μέσα σε μια επιβλητική τελετή εγκαινίων, θα φωνάξει έναν Παρθένο για να κάνει την αλλαγή, ενώ αυτός, από μακριά για να μη σκονίζεται, θα εποπτεύει.
ΠΑΡΘΕΝΟΣ
23 Αυγούστου - 22 Σεπτεμβρίου
Θα κλείσει τον γενικό και θα πάρει μια καρέκλα, αφού πρώτα βάλει εφημερίδες για να μη λερώσει. Στη συνέχεια θα καθαρίσει το ντουί με οινόπνευμα και βαμβάκι και την λάμπα με υγρό πανί που δεν αφήνει χνούδια. Ακολουθεί πιάσιμο της λάμπας με χαρτομάντηλο και βίδωμα. Τελειώνοντας: απολύμανση της λάμπας εκ νέου, φύλαγμα της παλιάς για πιθανή αξιοποίησή της, η καρέκλα στη θέση της και μετά από δύο ώρες όλα είναι στην εντέλεια.
ΖΥΓΟΣ
23 Σεπτεμβρίου - 23 Οκτωβρίου
Ακόμα συσκέπτεται γιατί δεν έχει αποφασίσει το σχήμα και το χρώμα της λάμπας.
ΣΚΟΡΠΙΟΣ
24 Οκτωβρίου - 22 Νοεμβίου
Θα βγάλει επιτέλους τα μαύρα γυαλιά του
ΤΟΞΟΤΗΣ
23 Νοεμβρίου - 21 Δεκεμβρίου
Αφού διαβάσει τα πάντα για τις λάμπες φθορισμού, τα ευγενή αέρια, τα φωτόνια, τα Θεοφάνεια και τον Φλάς Γκόρντον, θα προεκτείνει το καλώδιο της λάμπας του διπλανού δωματίου.
ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ
22 Δεκεμβρίου - 19 Ιανουαρίου
Πρώτα θα περιμένει το πόρισμα της πραγματογνωμοσύνης. Ύστερα θα υποβάλει γραπτή αίτηση δήλωση με χαρτόσημο, αριθμό πρωτοκόλλου κλπ. Θα περιμένει δυο τρεις μέρες για να την εγκρίνει και τελικά θα αναθέσει την εργασία σε είδικό τεχνικό.
ΥΔΡΟΧΟΟΣ
20 Ιανουαρίου - 18 Φεβρουαρίου
Θα ζητήσει την συγκατάθεση της λάμπας για την αλλαγή. Μετά την άρνησή της, θα συντάξει το μανιφέστο του ηλεκτρολόγου και θα την καταργήσει.
ΙΧΘΥΕΣ
19 Φεβρουαρίου - 20 Μαρτίου
Ποια λάμπα; Δεν βλέπω τίποτα!
ΚΡΙΟΣ
21 Μαρτίου - 19 Απριλίου
Προσπαθώντας να βγάλει την λάμπα, ξεχαρβαλώνει και το ντουί. Αγανακτισμένος ξεριζώνει το καλώδιο και φεύγει.
ΤΑΥΡΟΣ
20 Απριλίου - 20 Μαϊου
Πόσο κάνει μια λάμπα;
ΔΙΔΥΜΟΙ
21 Μαίου - 21 Ιουνίου
Θα ανάψει ένα φακό και θα συνεχίσει να μιλάει στο τηλέφωνο.
ΚΑΡΚΙΝΟΣ
22 Ιουνίου - 22 Ιουλίου
Όταν πεισθεί ότι η λάμπα είναι οριστικό παρελθόν, θα την αφήσει στη θέση της για να του θυμίζει τις έντονες στιγμές που περάσαν μαζί.
ΛΕΩΝ
23 Ιουλίου - 22 Αυγούστου
Πρώτα παίρνοντας το κατάλληλο ύφος θα βγάλει ένα λογύδριο για το δράμα της καμένης λάμπας. Ύστερα, και μέσα σε μια επιβλητική τελετή εγκαινίων, θα φωνάξει έναν Παρθένο για να κάνει την αλλαγή, ενώ αυτός, από μακριά για να μη σκονίζεται, θα εποπτεύει.
ΠΑΡΘΕΝΟΣ
23 Αυγούστου - 22 Σεπτεμβρίου
Θα κλείσει τον γενικό και θα πάρει μια καρέκλα, αφού πρώτα βάλει εφημερίδες για να μη λερώσει. Στη συνέχεια θα καθαρίσει το ντουί με οινόπνευμα και βαμβάκι και την λάμπα με υγρό πανί που δεν αφήνει χνούδια. Ακολουθεί πιάσιμο της λάμπας με χαρτομάντηλο και βίδωμα. Τελειώνοντας: απολύμανση της λάμπας εκ νέου, φύλαγμα της παλιάς για πιθανή αξιοποίησή της, η καρέκλα στη θέση της και μετά από δύο ώρες όλα είναι στην εντέλεια.
ΖΥΓΟΣ
23 Σεπτεμβρίου - 23 Οκτωβρίου
Ακόμα συσκέπτεται γιατί δεν έχει αποφασίσει το σχήμα και το χρώμα της λάμπας.
ΣΚΟΡΠΙΟΣ
24 Οκτωβρίου - 22 Νοεμβίου
Θα βγάλει επιτέλους τα μαύρα γυαλιά του
ΤΟΞΟΤΗΣ
23 Νοεμβρίου - 21 Δεκεμβρίου
Αφού διαβάσει τα πάντα για τις λάμπες φθορισμού, τα ευγενή αέρια, τα φωτόνια, τα Θεοφάνεια και τον Φλάς Γκόρντον, θα προεκτείνει το καλώδιο της λάμπας του διπλανού δωματίου.
ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ
22 Δεκεμβρίου - 19 Ιανουαρίου
Πρώτα θα περιμένει το πόρισμα της πραγματογνωμοσύνης. Ύστερα θα υποβάλει γραπτή αίτηση δήλωση με χαρτόσημο, αριθμό πρωτοκόλλου κλπ. Θα περιμένει δυο τρεις μέρες για να την εγκρίνει και τελικά θα αναθέσει την εργασία σε είδικό τεχνικό.
ΥΔΡΟΧΟΟΣ
20 Ιανουαρίου - 18 Φεβρουαρίου
Θα ζητήσει την συγκατάθεση της λάμπας για την αλλαγή. Μετά την άρνησή της, θα συντάξει το μανιφέστο του ηλεκτρολόγου και θα την καταργήσει.
ΙΧΘΥΕΣ
19 Φεβρουαρίου - 20 Μαρτίου
Ποια λάμπα; Δεν βλέπω τίποτα!
Πέμπτη 14 Ιουλίου 2005
Φιλοσοφικές (?) αναζητήσεις.
Διαβάζοντας σε ένα blog κάποιες απόψεις περί θρησκείας θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα το Γενάρη, όταν κατά την διάρκεια εκδρομής στην Αίγυπτο, μια από τις φοιτήτριες, προβληματισμένη από την διαδικασία της μουμιοποίησης και από τους λόγους για τους οποίους την επέβαλε η αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία, με ρώτησε ποια είναι η άποψή μου για την μετά θάνατον ζωή, την μετενσάρκωση και γενικά τι συμβαίνει πριν την έναρξη και μετά το πέρας της ζωής ενός ανθρώπου.
Φυσικά όπως καταλαβαίνετε το θέμα εξελίχθηκε σε μια μεγάλη συζήτηση που διήρκησε πάνω από 2 ώρες και φυσικά δεν κατέληξε σε κάποιο αποτέλεσμα. Άλλωστε σε θέματα που άπτονται όσων δεν μπορείς να παρατηρήσεις, μπορεί να υπάρξει μόνο φιλοσοφική προσέγγιση και όχι απόδειξη.
Όμως τελικά η συζήτηση αυτή είχε αρκετό ενδιαφέρον και ορμώμενος από όσα διάβασα στο blog που αναφέρω, αποφάσισα να μεταφέρω ορισμένα κομμάτια της.
Η κότα έκανε το αυγό λοιπόν, ή το αυγό την κότα;
Για την ιστορία, η διαδικασία της μουμιοποίησης είχε ως σκοπό την διατήρηση του σώματος του νεκρού, έτσι ώστε σε περίπτωση που αυτός κατάφερνε, στη μετά θάνατον ζωή, να βρει τον δρόμο του και τις σωστές επτά (αν δεν κάνω λάθος στον αριθμό) πόρτες του κάτω κόσμου, να φτάσει στο δωμάτιο της κρίσης, να μιλήσει από τον Όσιρη, και αν κριθεί άξιος, να επιστρέψει στο σώμα του και την ζωή στον άνω κόσμο.
Αν το καλοσκεφτούμε λοιπόν, αυτό αποτελούσε μια πρώτη μορφή πίστης στην μετενσάρκωση. Όμως η ψυχή δεν θα ξεχνούσε τίποτε, ούτε θα ζούσε νέα ζωή. Η ανταμοιβή για το ότι ήταν σωστή και δίκαιη θα ήταν να ξαναζήσει την ζωή της.
Μία ψυχή λοιπόν, δημιουργήθηκε και ζει αιώνια, είτε στον άνω, είτε στον κάτω κόσμο.
Στην συνέχεια, με το πέρασμα των αιώνων η μετενσάρκωση πήρε άλλη διάσταση. Με το σκεπτικό ότι δεν θα μπορούσαν να δημιουργούνται συνεχώς ψυχές, οι ήδη υπάρχουσες ψυχές ανακυκλώνονται μέσα σε νέα σώματα. Δεν θυμούνται, απλά ζουν και ξαναζούν μέχρι να ξεπληρώσουν τις αμαρτίες τους και να «αγιοποιηθούν».
Τέλος, ήρθαν οι δύο μεγάλες θρησκείες που έχουν κατακυριεύσει τον κόσμο. Ο Χριστιανισμός και ο Ισλαμισμός, ο δεύτερος εκ των οποίων στηρίζεται στον πρώτο. Οι θρησκείες αυτές, έχοντας δει ότι κανείς ποτέ δεν γύρισε πίσω, και φυσικά μην μπορώντας να αποδείξουν την μετενσάρκωση, προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα. Όρισαν την μετά θάνατον ζωή σε άλλους τόπους. Δίπλα στον θεό ή σε δωμάτια γεμάτα πιλάφια, δεν έχει σημασία πού, απλά η ψυχή θα ζούσε.
Όλες οι θρησκείες όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο, το οποίο εκφράζει τις ανησυχίες των ανθρώπων, προσπαθεί να καλύψει τον φόβο τους για το άγνωστο και ταυτόχρονα, προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες, ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε κοινωνίας, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ανάλογα με το «γνωστικό» επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει η συγκεκριμένη κοινωνία.
Για παράδειγμα, σήμερα, έχοντας αποδείξει ορισμένα φυσικά φαινόμενα, δεν μπορούμε να γυρίσουμε σε τύπους λατρείας της αρχαιότητας, οι οποίοι θεοποιούσαν στοιχεία της φύσης. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται σιγά-σιγά η ανάγκη εγκατάλειψης μιας θρησκείας και υιοθέτησης μιας άλλης.
Δεδομένου λοιπόν ότι φυσικά και δεν είμαστε πλέον σε θέση να πιστέψουμε σε όσα πρέσβευε η αρχαία Αιγυπτιακή θρησκεία, καταλήγουμε απλά στο ερώτημα, υπάρχει μετά θάνατον ζωή; Είναι η μετενσάρκωση (θεωρία πιο πραγματιστική, που μπορεί να αντιληφθεί καλύτερα ο μέσος άνθρωπος) ή η πνευματική/ψυχική κατάσταση της ύπαρξης στα ουράνια (θεωρία που απαιτεί φιλοσοφικές αναζητήσεις για να μπορέσεις να αποδεχτείς);
Και αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, υπάρχει προ-θανάτου ζωή; Υπάρχει ο θάλαμος ψυχών της αποκάλυψης; Πώς γεμίζει; Τι είναι η ψυχή και πώς δημιουργείται;
Η Χριστιανική και η Μουσουλμανική θρησκεία γνώρισαν μεγάλη αποδοχή γιατί το πνεύμα των ανθρώπων ήταν ανοιχτό πλέον και γιατί είναι οι μόνες θρησκείες οι οποίες αντί για θεοκεντρικές ήταν ανθρωποκεντρικές. Η «ζωή»του ανθρώπου «εκτός» της ανθρώπινης πραγματικότητας λοιπόν είναι πάντα συνυφασμένη με την θρησκεία. Απλά καλούμαστε να πιστέψουμε αυτό που μπορούμε να αποδεχτούμε και να πιστέψουμε.
Συνεπώς, ανάλογα με το σε ποιόν θεό θα πιστέψουμε παίρνουμε και την αντίστοιχη απάντηση. Και έρχεται και το μεγάλο ερώτημα: Αν πιστεύουμε στην πραγματιστική επιστήμη, τότε τι γίνεται με την ζωή μετά ή προ θανάτου; Υπάρχει; Ακόμα δηλαδή και άνθρωποι οι οποίοι θεωρούνται «άθεοι» κάποια στιγμή κλονίζονται.
Η δίψα του ανθρώπου να νοιώσει κάποια στιγμή «προστατευμένος» είναι δεδομένη. Γεννιόμαστε και προστατευόμαστε από τους γονείς μας. Κάποια στιγμή μεγαλώνουμε και αντιλαμβανόμαστε ότι ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος και τα προβλήματα πολλά και ότι ακόμα και οι γονείς μας δεν θα νικήσουν το θάνατο και συνεπώς ψάχνουμε για έναν μεγαλύτερο γονιό για να ζητήσουμε προστασία. Ακόμα και οι πιο δυνατοί, έρχεται κάποια στιγμή που θα λιποψυχήσουν. Έτσι δημιουργείται ο θεός.
Και περνάμε φυσικά αναγκαστικά και στο ερώτημα: Θεός ή επιστήμη;
Όπως είπα και αλλού, και η θεολογία αλλά και η επιστήμη εξηγούν παράλληλα και με τον ίδιο τρόπο την πορεία της φύσης και του ανθρώπου «στη δημιουργία» ή «στο σύμπαν». Και οι δύο με μοντέλα, είτε σκέψης, είτε μαθηματικά, καταφέρνουν και φτάνουν στην αρχή. Και την αρχή δεν μπορούν να την εξηγήσουν. Δεν μπορούν να δουν την κινούσα δύναμη. Ήταν το χέρι του θεού ή η κατάσταση υψηλής ενέργειας που η ύλη δεν μπόρεσε να αντέξει; Και οι δύο σε καλούν να πιστέψεις. Είναι το σημείο ασυνέχειας. Το σημείο που απαιτείται η υπέρβαση.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Χριστιανισμός γνώρισε άνθιση. Δεν πολεμήθηκε από τις επιστήμες γιατί τις ενστερνιζόταν. Τώρα εδώ να διαχωρίσω την θέση μου και να πω ότι οι θρησκείες δεν είναι τροχοπέδη. Είναι φιλοσοφίες. Οι θρησκείες δεν έχουν ξύλινο λόγο, όπως διάβασα κάπου. Το ιερατείο που αποζητά την εξουσία έχει ξύλινο λόγο. Οι θρησκείες είναι απλά η φιλοσοφία ζωής και ήθους που θέλουμε να έχουμε και μια μέθοδος ισορροπίας ανάμεσα στον προοδευτισμό και τον συντηρητισμό, δύο απόψεις που υπάρχουν και που θέλουμε δεν θέλουμε, πρέπει να σεβαστούμε και τις δύο.
Τελικά υπάρχει θεός ή όχι; Γιατί μόνο αν υπάρχει μπορεί να υπάρξει η ζωή προ και μετά θανάτου. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να απαντήσω αν υπάρχει ή όχι. Ο καθένας καλείται να πιστέψει ανάλογα με τις εμπειρίες του και τα βιώματά του.
Ένα είναι σίγουρο για εμένα. Αν υπήρξε όντως κάποιος που έδωσε την ζωή του για το «Αγαπάτε αλλήλους» (αυτό και μόνο αυτό) αξίζει να θεοποιηθεί, αν δεν ήταν ήδη θεάνθρωπος.
Όλα πάντως ξεκινάνε από αυτό ακριβώς: Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να χωρέσει ότι μετά το θάνατο θα πάψει να υπάρχει. Ακόμα και όσοι το κατηγορούν, μετά τα 60 αλλάζουν γνώμη. Έχω συναντήσει πολλούς.
Ας είμαστε τουλάχιστον λιγότερο απόλυτοι, όταν υποστηρίζουμε την μια από τις δύο απόψεις.
Η κότα έκανε το αυγό; Ή το αυγό την κότα;
Φυσικά όπως καταλαβαίνετε το θέμα εξελίχθηκε σε μια μεγάλη συζήτηση που διήρκησε πάνω από 2 ώρες και φυσικά δεν κατέληξε σε κάποιο αποτέλεσμα. Άλλωστε σε θέματα που άπτονται όσων δεν μπορείς να παρατηρήσεις, μπορεί να υπάρξει μόνο φιλοσοφική προσέγγιση και όχι απόδειξη.
Όμως τελικά η συζήτηση αυτή είχε αρκετό ενδιαφέρον και ορμώμενος από όσα διάβασα στο blog που αναφέρω, αποφάσισα να μεταφέρω ορισμένα κομμάτια της.
Η κότα έκανε το αυγό λοιπόν, ή το αυγό την κότα;
Για την ιστορία, η διαδικασία της μουμιοποίησης είχε ως σκοπό την διατήρηση του σώματος του νεκρού, έτσι ώστε σε περίπτωση που αυτός κατάφερνε, στη μετά θάνατον ζωή, να βρει τον δρόμο του και τις σωστές επτά (αν δεν κάνω λάθος στον αριθμό) πόρτες του κάτω κόσμου, να φτάσει στο δωμάτιο της κρίσης, να μιλήσει από τον Όσιρη, και αν κριθεί άξιος, να επιστρέψει στο σώμα του και την ζωή στον άνω κόσμο.
Αν το καλοσκεφτούμε λοιπόν, αυτό αποτελούσε μια πρώτη μορφή πίστης στην μετενσάρκωση. Όμως η ψυχή δεν θα ξεχνούσε τίποτε, ούτε θα ζούσε νέα ζωή. Η ανταμοιβή για το ότι ήταν σωστή και δίκαιη θα ήταν να ξαναζήσει την ζωή της.
Μία ψυχή λοιπόν, δημιουργήθηκε και ζει αιώνια, είτε στον άνω, είτε στον κάτω κόσμο.
Στην συνέχεια, με το πέρασμα των αιώνων η μετενσάρκωση πήρε άλλη διάσταση. Με το σκεπτικό ότι δεν θα μπορούσαν να δημιουργούνται συνεχώς ψυχές, οι ήδη υπάρχουσες ψυχές ανακυκλώνονται μέσα σε νέα σώματα. Δεν θυμούνται, απλά ζουν και ξαναζούν μέχρι να ξεπληρώσουν τις αμαρτίες τους και να «αγιοποιηθούν».
Τέλος, ήρθαν οι δύο μεγάλες θρησκείες που έχουν κατακυριεύσει τον κόσμο. Ο Χριστιανισμός και ο Ισλαμισμός, ο δεύτερος εκ των οποίων στηρίζεται στον πρώτο. Οι θρησκείες αυτές, έχοντας δει ότι κανείς ποτέ δεν γύρισε πίσω, και φυσικά μην μπορώντας να αποδείξουν την μετενσάρκωση, προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα. Όρισαν την μετά θάνατον ζωή σε άλλους τόπους. Δίπλα στον θεό ή σε δωμάτια γεμάτα πιλάφια, δεν έχει σημασία πού, απλά η ψυχή θα ζούσε.
Όλες οι θρησκείες όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο, το οποίο εκφράζει τις ανησυχίες των ανθρώπων, προσπαθεί να καλύψει τον φόβο τους για το άγνωστο και ταυτόχρονα, προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες, ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε κοινωνίας, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ανάλογα με το «γνωστικό» επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει η συγκεκριμένη κοινωνία.
Για παράδειγμα, σήμερα, έχοντας αποδείξει ορισμένα φυσικά φαινόμενα, δεν μπορούμε να γυρίσουμε σε τύπους λατρείας της αρχαιότητας, οι οποίοι θεοποιούσαν στοιχεία της φύσης. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται σιγά-σιγά η ανάγκη εγκατάλειψης μιας θρησκείας και υιοθέτησης μιας άλλης.
Δεδομένου λοιπόν ότι φυσικά και δεν είμαστε πλέον σε θέση να πιστέψουμε σε όσα πρέσβευε η αρχαία Αιγυπτιακή θρησκεία, καταλήγουμε απλά στο ερώτημα, υπάρχει μετά θάνατον ζωή; Είναι η μετενσάρκωση (θεωρία πιο πραγματιστική, που μπορεί να αντιληφθεί καλύτερα ο μέσος άνθρωπος) ή η πνευματική/ψυχική κατάσταση της ύπαρξης στα ουράνια (θεωρία που απαιτεί φιλοσοφικές αναζητήσεις για να μπορέσεις να αποδεχτείς);
Και αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, υπάρχει προ-θανάτου ζωή; Υπάρχει ο θάλαμος ψυχών της αποκάλυψης; Πώς γεμίζει; Τι είναι η ψυχή και πώς δημιουργείται;
Η Χριστιανική και η Μουσουλμανική θρησκεία γνώρισαν μεγάλη αποδοχή γιατί το πνεύμα των ανθρώπων ήταν ανοιχτό πλέον και γιατί είναι οι μόνες θρησκείες οι οποίες αντί για θεοκεντρικές ήταν ανθρωποκεντρικές. Η «ζωή»του ανθρώπου «εκτός» της ανθρώπινης πραγματικότητας λοιπόν είναι πάντα συνυφασμένη με την θρησκεία. Απλά καλούμαστε να πιστέψουμε αυτό που μπορούμε να αποδεχτούμε και να πιστέψουμε.
Συνεπώς, ανάλογα με το σε ποιόν θεό θα πιστέψουμε παίρνουμε και την αντίστοιχη απάντηση. Και έρχεται και το μεγάλο ερώτημα: Αν πιστεύουμε στην πραγματιστική επιστήμη, τότε τι γίνεται με την ζωή μετά ή προ θανάτου; Υπάρχει; Ακόμα δηλαδή και άνθρωποι οι οποίοι θεωρούνται «άθεοι» κάποια στιγμή κλονίζονται.
Η δίψα του ανθρώπου να νοιώσει κάποια στιγμή «προστατευμένος» είναι δεδομένη. Γεννιόμαστε και προστατευόμαστε από τους γονείς μας. Κάποια στιγμή μεγαλώνουμε και αντιλαμβανόμαστε ότι ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος και τα προβλήματα πολλά και ότι ακόμα και οι γονείς μας δεν θα νικήσουν το θάνατο και συνεπώς ψάχνουμε για έναν μεγαλύτερο γονιό για να ζητήσουμε προστασία. Ακόμα και οι πιο δυνατοί, έρχεται κάποια στιγμή που θα λιποψυχήσουν. Έτσι δημιουργείται ο θεός.
Και περνάμε φυσικά αναγκαστικά και στο ερώτημα: Θεός ή επιστήμη;
Όπως είπα και αλλού, και η θεολογία αλλά και η επιστήμη εξηγούν παράλληλα και με τον ίδιο τρόπο την πορεία της φύσης και του ανθρώπου «στη δημιουργία» ή «στο σύμπαν». Και οι δύο με μοντέλα, είτε σκέψης, είτε μαθηματικά, καταφέρνουν και φτάνουν στην αρχή. Και την αρχή δεν μπορούν να την εξηγήσουν. Δεν μπορούν να δουν την κινούσα δύναμη. Ήταν το χέρι του θεού ή η κατάσταση υψηλής ενέργειας που η ύλη δεν μπόρεσε να αντέξει; Και οι δύο σε καλούν να πιστέψεις. Είναι το σημείο ασυνέχειας. Το σημείο που απαιτείται η υπέρβαση.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Χριστιανισμός γνώρισε άνθιση. Δεν πολεμήθηκε από τις επιστήμες γιατί τις ενστερνιζόταν. Τώρα εδώ να διαχωρίσω την θέση μου και να πω ότι οι θρησκείες δεν είναι τροχοπέδη. Είναι φιλοσοφίες. Οι θρησκείες δεν έχουν ξύλινο λόγο, όπως διάβασα κάπου. Το ιερατείο που αποζητά την εξουσία έχει ξύλινο λόγο. Οι θρησκείες είναι απλά η φιλοσοφία ζωής και ήθους που θέλουμε να έχουμε και μια μέθοδος ισορροπίας ανάμεσα στον προοδευτισμό και τον συντηρητισμό, δύο απόψεις που υπάρχουν και που θέλουμε δεν θέλουμε, πρέπει να σεβαστούμε και τις δύο.
Τελικά υπάρχει θεός ή όχι; Γιατί μόνο αν υπάρχει μπορεί να υπάρξει η ζωή προ και μετά θανάτου. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να απαντήσω αν υπάρχει ή όχι. Ο καθένας καλείται να πιστέψει ανάλογα με τις εμπειρίες του και τα βιώματά του.
Ένα είναι σίγουρο για εμένα. Αν υπήρξε όντως κάποιος που έδωσε την ζωή του για το «Αγαπάτε αλλήλους» (αυτό και μόνο αυτό) αξίζει να θεοποιηθεί, αν δεν ήταν ήδη θεάνθρωπος.
Όλα πάντως ξεκινάνε από αυτό ακριβώς: Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να χωρέσει ότι μετά το θάνατο θα πάψει να υπάρχει. Ακόμα και όσοι το κατηγορούν, μετά τα 60 αλλάζουν γνώμη. Έχω συναντήσει πολλούς.
Ας είμαστε τουλάχιστον λιγότερο απόλυτοι, όταν υποστηρίζουμε την μια από τις δύο απόψεις.
Η κότα έκανε το αυγό; Ή το αυγό την κότα;
Σάββατο 9 Ιουλίου 2005
Πού το πάς ρε το καρότσι;
Και ξαφνικά, εκεί που πας ήρεμος ήρεμος με 30 σε ένα στενό δρομάκι, με παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά κι αριστερά, νά'σου η κυρά με το καροτσάκι και το μωράκι μέσα στην μέση του δρόμου, αντί να πηγαίνει από το πεζοδρόμιο.
Και εκεί που λες ότι θα την συναντήσεις στο κάθετο αριστερό στενάκι για να χωρέσετε και οι δύο, και κόβεις ακόμα περισσότερο για να συμβεί αυτό που υπολόγισες και να μην κινδυνέψει και το μωράκι, νά'σου πετιέται ακριβώς την στιγμή που και η κυρά είναι στο στενάκι, και μπαίνεις και εσύ σε αυτό, ένα άλλο αυτοκίνητο.
Τί κάνεις; Καλά που έχω καλούτσικα αντανακλαστικά και έστριψα λίγο το τιμόνι, πάτησα σωστά το φρένο και δεν βρέθηκα πάνω στο καροτσάκι με το μωράκι.
Και έστω ότι ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου ήταν ηλίθιος και ανάξιος λόγου. Έστω και η κυράτσα με το καρότσι στην μέση του δρόμου δεν την ήθελε την ζωή της.
ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΤΕ ΡΕ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΦΤΑΣΕ ΚΑΝ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ Η ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΗΛΙΘΙΟ Η ΛΟΓΙΚΟ;;;;
Ξέρω, με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στα στενά του Παγκρατίου άντε να ανέβεις στο πεζοδρόμιο, και ειδικά με το καρότσι, αλλά μήπως τότε να πάτε από κανά άλλο δρόμο; Σας δικαιολογεί αυτό στο να θέσετε σε κίνδυνο την ζωή του ίδιου σας του παιδιού;
ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ ΡΕ Η ΝΑ ΒΑΛΩ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ;;;;
Και εκεί που λες ότι θα την συναντήσεις στο κάθετο αριστερό στενάκι για να χωρέσετε και οι δύο, και κόβεις ακόμα περισσότερο για να συμβεί αυτό που υπολόγισες και να μην κινδυνέψει και το μωράκι, νά'σου πετιέται ακριβώς την στιγμή που και η κυρά είναι στο στενάκι, και μπαίνεις και εσύ σε αυτό, ένα άλλο αυτοκίνητο.
Τί κάνεις; Καλά που έχω καλούτσικα αντανακλαστικά και έστριψα λίγο το τιμόνι, πάτησα σωστά το φρένο και δεν βρέθηκα πάνω στο καροτσάκι με το μωράκι.
Και έστω ότι ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου ήταν ηλίθιος και ανάξιος λόγου. Έστω και η κυράτσα με το καρότσι στην μέση του δρόμου δεν την ήθελε την ζωή της.
ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΤΕ ΡΕ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΦΤΑΣΕ ΚΑΝ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ Η ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΗΛΙΘΙΟ Η ΛΟΓΙΚΟ;;;;
Ξέρω, με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στα στενά του Παγκρατίου άντε να ανέβεις στο πεζοδρόμιο, και ειδικά με το καρότσι, αλλά μήπως τότε να πάτε από κανά άλλο δρόμο; Σας δικαιολογεί αυτό στο να θέσετε σε κίνδυνο την ζωή του ίδιου σας του παιδιού;
ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ ΡΕ Η ΝΑ ΒΑΛΩ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ;;;;
Πέμπτη 7 Ιουλίου 2005
Λάθος εποχή;
Το έχω ξαναπεί, το έχω πει πολλάκις μέχρι τώρα, αλλά κανένας δεν με πιστεύει.
Γεννήθηκα σε λάθος εποχή. Είμαι πλέον πεπεισμένος γι' αυτό.
Στην εποχή μας το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κυνηγάς το χρήμα, να προσπαθείς να τελειώσεις την δουλειά σου, η οποία είναι στο γραφείο σου ή σε συγκεκριμένο χώρο εμ πας περιπτώσει, και να είσαι ευχαριστημένος αν πας σπίτι σου σε μια σοβαρή ώρα ώστε να μπορέσεις να χαλαρώσεις λίγο και να δεις και δυο τρεις ανθρώπους που θες να αισθανθείς ρε παιδί μου άνθρωπος κι εσύ, με ενδιαφέροντα, με φίλους ή οικογένεια να σε περιβάλλει και να μπορείς να ανταλλάξεις δυο τρεις καλές κουβέντες, να νοιώσεις άνθρωπος, να νοιώσεις ότι κάτι κάνεις. Και στην καλύτερη των περιπτώσεων... Άντε να πεις ότι θα μπορέσεις να ξεκλέψεις 15 μέρες το καλοκαίρι, αν μπορείς να ανταπεξέλθεις οικονομικά, για να πας να «ξεσκάσεις» λίγο σε διακοπές, με μια καλή παρέα, αν υπάρχει και αυτή, μιας και οι καλές παρέες σπανίζουν στις μέρες μας και τα θέρετρα είναι γεμάτα από δήθεν, «bodybuiltεράδες» και «ξανθές καλλονές μημουάπτου ψηλομύτες» που προσπαθούν να προβάλλουν τον εαυτό τους και καλά ως το πρότυπο της νέας μας εποχής.
Εγώ πάλι αισθάνομαι γεμάτος όταν μπορώ και κάνω πολλά πράματα σε μια μέρα. Βαριέμαι την ρουτίνα του κάθε μέρα στον ίδιο χώρο, κάνε τα ίδια πράματα, άκου τις ίδιες μα@@@@ες και προσπάθησε να τελειώσεις δουλειές χωρίς αντίκρισμα, χωρίς πραγματική δημιουργικότητα.
Οι καλύτερες και πιο «γεμάτες» μέρες μου; Αυτές που πάω από το πρωί και βλέπω πολλά μέρη ή πράγματα, που πάω μετά για το μπάνιο μου, κάνω με τις ώρες windsurf και στο τέλος της μέρας κάνω βόλτες με την παρέα μου μέχρι τα μεσάνυχτα και βάλε. Σε αυτές τις περιπτώσεις αισθάνομαι ότι δεν κουράζομαι καθόλου. Να επισημάνω ότι windsurf κάνω για την δική μου ευχαρίστηση και μου αρέσει η πορεία και η αίσθηση ότι δαμάζω τον αέρα και τα κύματα. Ούτε αγωνιστικές επιδόσεις έχω, ούτε στυλ αθλητικό - συνήθως προτιμώ παραλίες χωρίς κόσμο για να μπορώ να ρίξω την σανίδα μου με την ησυχία μου, να περιεργαστώ το σκάφος και το ιστίο μου με μεράκι (θαλασσινός γαρ) και να μην γίνομαι επικίνδυνος κάθε φορά που κατά λάθος ή λόγω άγνοιας μου φεύγει το πανί ή πέφτω στα νερά. Η αίσθηση όμως ότι δαμάζεις την φύση είναι ανεπανάληπτη!
Τελικά αυτό που θα ήθελα είναι ή να βρίσκομαι στον κάπου στο μεσαίωνα, να ανακαλύπτω νέα μέρη ως ένας άλλος Βεσπούκι, ή να καλπάζω με το άλογό μου ξιφασκώντας όλη μέρα, να γράφω ποιήματα και να «σηκώνω μυρωδάτα μαντίλια», ώς άλλος Σιρανό ντεΜπερζεράκ. Ή αλλιώς να ζούσα μερικούς αιώνες μετά, πρωτοπόρος, ταξιδεύοντας προς τα άστρα και κατακτώντας το παγωμένο και αφιλόξενο σύμπαν.
Όμως τίποτε από αυτά δεν θα συμβεί. Έτσι το μόνο που θα ήθελα είναι να μπορώ να ζήσω μια δημιουργική ζωή, γεμάτη από τους ανθρώπους που με περιβάλλουν και όχι να ζω για να δουλεύω ώστε κάποιοι άλλοι να θησαυρίζουν και να ζουν την ζωή που θα έπρεπε να είχαμε όλοι μας.
Γίνεται; Θα γίνει; Θα τα καταφέρω;
Κανείς δεν ξέρει. Ελπίζω όμως κάποτε να πω ότι έζησα μια ζωή γεμάτη και δημιουργική, όχι μια ζωή αφιερωμένη απλά στην υπηρεσία ενός εργοδότη.
Λάθος εποχή ή λάθος νοοτροπία του κόσμου; Ή λάθος δική μου αντιμετώπιση;
Γεννήθηκα σε λάθος εποχή. Είμαι πλέον πεπεισμένος γι' αυτό.
Στην εποχή μας το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κυνηγάς το χρήμα, να προσπαθείς να τελειώσεις την δουλειά σου, η οποία είναι στο γραφείο σου ή σε συγκεκριμένο χώρο εμ πας περιπτώσει, και να είσαι ευχαριστημένος αν πας σπίτι σου σε μια σοβαρή ώρα ώστε να μπορέσεις να χαλαρώσεις λίγο και να δεις και δυο τρεις ανθρώπους που θες να αισθανθείς ρε παιδί μου άνθρωπος κι εσύ, με ενδιαφέροντα, με φίλους ή οικογένεια να σε περιβάλλει και να μπορείς να ανταλλάξεις δυο τρεις καλές κουβέντες, να νοιώσεις άνθρωπος, να νοιώσεις ότι κάτι κάνεις. Και στην καλύτερη των περιπτώσεων... Άντε να πεις ότι θα μπορέσεις να ξεκλέψεις 15 μέρες το καλοκαίρι, αν μπορείς να ανταπεξέλθεις οικονομικά, για να πας να «ξεσκάσεις» λίγο σε διακοπές, με μια καλή παρέα, αν υπάρχει και αυτή, μιας και οι καλές παρέες σπανίζουν στις μέρες μας και τα θέρετρα είναι γεμάτα από δήθεν, «bodybuiltεράδες» και «ξανθές καλλονές μημουάπτου ψηλομύτες» που προσπαθούν να προβάλλουν τον εαυτό τους και καλά ως το πρότυπο της νέας μας εποχής.
Εγώ πάλι αισθάνομαι γεμάτος όταν μπορώ και κάνω πολλά πράματα σε μια μέρα. Βαριέμαι την ρουτίνα του κάθε μέρα στον ίδιο χώρο, κάνε τα ίδια πράματα, άκου τις ίδιες μα@@@@ες και προσπάθησε να τελειώσεις δουλειές χωρίς αντίκρισμα, χωρίς πραγματική δημιουργικότητα.
Οι καλύτερες και πιο «γεμάτες» μέρες μου; Αυτές που πάω από το πρωί και βλέπω πολλά μέρη ή πράγματα, που πάω μετά για το μπάνιο μου, κάνω με τις ώρες windsurf και στο τέλος της μέρας κάνω βόλτες με την παρέα μου μέχρι τα μεσάνυχτα και βάλε. Σε αυτές τις περιπτώσεις αισθάνομαι ότι δεν κουράζομαι καθόλου. Να επισημάνω ότι windsurf κάνω για την δική μου ευχαρίστηση και μου αρέσει η πορεία και η αίσθηση ότι δαμάζω τον αέρα και τα κύματα. Ούτε αγωνιστικές επιδόσεις έχω, ούτε στυλ αθλητικό - συνήθως προτιμώ παραλίες χωρίς κόσμο για να μπορώ να ρίξω την σανίδα μου με την ησυχία μου, να περιεργαστώ το σκάφος και το ιστίο μου με μεράκι (θαλασσινός γαρ) και να μην γίνομαι επικίνδυνος κάθε φορά που κατά λάθος ή λόγω άγνοιας μου φεύγει το πανί ή πέφτω στα νερά. Η αίσθηση όμως ότι δαμάζεις την φύση είναι ανεπανάληπτη!
Τελικά αυτό που θα ήθελα είναι ή να βρίσκομαι στον κάπου στο μεσαίωνα, να ανακαλύπτω νέα μέρη ως ένας άλλος Βεσπούκι, ή να καλπάζω με το άλογό μου ξιφασκώντας όλη μέρα, να γράφω ποιήματα και να «σηκώνω μυρωδάτα μαντίλια», ώς άλλος Σιρανό ντεΜπερζεράκ. Ή αλλιώς να ζούσα μερικούς αιώνες μετά, πρωτοπόρος, ταξιδεύοντας προς τα άστρα και κατακτώντας το παγωμένο και αφιλόξενο σύμπαν.
Όμως τίποτε από αυτά δεν θα συμβεί. Έτσι το μόνο που θα ήθελα είναι να μπορώ να ζήσω μια δημιουργική ζωή, γεμάτη από τους ανθρώπους που με περιβάλλουν και όχι να ζω για να δουλεύω ώστε κάποιοι άλλοι να θησαυρίζουν και να ζουν την ζωή που θα έπρεπε να είχαμε όλοι μας.
Γίνεται; Θα γίνει; Θα τα καταφέρω;
Κανείς δεν ξέρει. Ελπίζω όμως κάποτε να πω ότι έζησα μια ζωή γεμάτη και δημιουργική, όχι μια ζωή αφιερωμένη απλά στην υπηρεσία ενός εργοδότη.
Λάθος εποχή ή λάθος νοοτροπία του κόσμου; Ή λάθος δική μου αντιμετώπιση;
Τρίτη 5 Ιουλίου 2005
Τελικός Κυπέλλου Ψυχών 2005: Paradise United F.S.C vs. Hell Riders D.C.
Ο φετινός ο τελικός έγινε στο Μεάτσα -έβρισκες εισιτήρια μόνο στη μαύρη πιάτσα-.
Είχε μεγάλη ζήτηση και έγινε το σώσε, αγγέλοι , πνεύματα κακά , πατείς με και πατώ σε...
Από νωρίς ήρθε ο Θεός με μέγα συνοδεία, αρχάγγελοι , εξαπτέρυγα και πιάσαν θεωρεία. Έπειτα ήρθε ο Βελζεβούλ , βαμμένος , μες την τρέλλα βάλανε στη διαπασών να παίζει Cinderella.
Το σώου των μαζορετών ,αξέχαστο θα μείνει, Λούσιφερ και Μαγδαλινή με τοσοδούλι μίνι. Διαβόλισσες με τρίαινες, οσίες με εικόνες δώσαν παράσταση ζωής, που μένει για αιώνες!
Σ'ατμόσφαιρα κολάσεως μπήκανε οι ομάδες: Στο πέταλο φανατικά ψέλναν παππαροκάδες , στο άλλο πέταλο χαμός, λυσσούν οι κολασμένοι, κλέφτες , φονιάδες, βιαστές, όλοι σεσημασμένοι.
Άμα τους αμολήσουνε , κανείς δε θα μας σώσει η FIFA αγωνιστικές, 40 θα τους χώσει. Όμως φροντίσανε τα MAT, μας έχουν ζώσει όλους, απόστολους και άγιους, διαβόλους και τριβόλους..
Νάτος και Ο διαιτητής , Ο Πέτρος δεν κολώνει και στη βαριά ατμόσφαιρα το στρίβει το δουβλόνι. Η σέντρα για τους δαίμονες, και νότια εστία και στις εξέδρες μας πουλάν νέκταρ και αμβροσία.
Το πρώτο εικοσάλεπτο πέρασε δίχως φάσεις, ήταν κλειστές οι άμυνες σαν πύλες της κολάσης.. Μα να, στο εικοσιεπτά ντριπλάρει Ο Αι Νικόλας και μπρος ξεχύνεται Ο Αι Λιάς σα να τανε τυφώνας,
κάνει και μια τακουνιά κι ελεύθερο τον βγάζει, μα ένας κόφτης δαίμονας, τρικλοποδιά του βάζει. Ευθύς Ο Πέτρος πέναλντι και κόκκινη του δείχνει κι ο Βελζεβούλ απ' το θυμό στην κόλαση τον ρίχνει.
Εκτελεστής Ο Γαβριήλ , με λίγα μέτρα φόρα τη μπάλα στέλνει στο πλεκτό, ποιός τους κρατάει τώρα.. Τα ράσα χάσαν τον παππά και ο παππάς τα ράσα, τους δαίμονες μονότερμα χωρίς καμμιά ανάσα.
Να Ο προφήτης Δανιήλ , Το νεαρό ταλέντο τον Εωσφόρο προσπερνά, σα ριζωμένο δέντρο.. Και πιάνει ένα κουντουπιέ, γλυκιά γλυκιά η λόμπα και τρέχουν σα να ξέχασαν στη κόλαση τη σόμπα.
Όμως το ψηλοκρεμαστό κανείς δε θα το πιάσει και ένα σκορ δύο μηδέν ο πίνακας θα γράψει.
Με τούτο το προβάδισμα στα αποδυτήρια πάνε, οι δαίμονες απ τη ντροπή τα κέρατα μασάνε.
Μα τώρα στην ανάπαυλα για να νικούν Τους Θείους, ζητήσανε βοήθεια από τους Αιγυπτίους. Και έτσι ρίξανε το Σεθ, τ'αριστερό εξτρέμι, που ήταν τόσο γρήγορος σαν ξαφνικό μελτέμι.
Αμέσως, τούτη η αλλαγή, δίνει φτερά στα πόδια: Να σου ο Σεθ κοφτή μπαλιά, δεν φτάνουνε τα λόγια. Ο Ασταρώθ κάνει κοντρόλ και με τη μια σεντράρει και μόνος του ο Αββαδών με κεφαλιά σκοράρει.
Κι αν πίεση αφόρητη στην άμυνα τραβάνε, Τα Χερουβείμ, Τα Σεραφείμ τις πόρτες τις κρατάνε! Μα να η ισοφάριση, κι ο ουρανός σφοντύλι Έ ρε και να είχατε δεξί μπάκ το Βαβύλη.
Μα λίγο πριν σφυρίξει Ο Πιτ και πάνε για παράτα, στη μούρη τρώει ο λαίνσμαν μια άγουρη ντομάτα..
Το Βούδα παρατηρητή η FIFA είχε ορίσει, μα έδωσε τόπο στην οργή: Το ματς θα συνεχίσει.
Το ντέρμπι συνεχίζεται και Ο Ραφαήλ σουτάρει και ο γκολκίπερ ο Γολιάθ με αστάθεια μπλοκάρει.
Τσιμπά τη μπάλα ο Σολομών και με ένα τακουνάκι, φιλοδορεί την κόλαση το τρίτο το γκολάκι...
Και έτσι τέλειωσε το ματς και δώσανε τα χέρια, ολόλευκα αμόλησαν σαράντα περιστέρια
Την κούπα στου παράδεισου και φέτος την ομάδα και μόλις πάμε ,εκεί και μεις θα πίνουμε σουμάδα...
Paradise United F.S.C. Vs Hell Riders D.C.
Full Time 3-2 (Half time 2-0)
Διαιτητικό τρίο: Άγιος Πέτρος Δίας Θωρ
Παρατηρητής FIFA Βούδας (το μάτι του Βούδα που λέμε...)
Για την ιστορία , οι συνθέσεις των ομάδων:
Paradise United F.S.C
Σαμψών
Πάππας Ιωάννης Παύλος Α' ( αλλαγή στο 21' - Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ)
Γαβρηίλ
Ραφαήλ
Αυτός που φορά το πανωφόρι με τους λίθους
Δανηίλ ( αλλαγή στο 66' - Εξορκιστής ΙΙ)
Γκάνταλφ ο Λευκός
Άγιος Νικόλας
Γκάντι ( αλλαγή στο 79' - Όσιρις )
Άγιος Ηλίας
Σολομών
Coach: o προ προ παππούς του Otto
Hell Riders D.C.
Γολιάθ
Μουσολίνι ( αλλαγή στο 27' - Στάλιν)
Ζουλ
Ασταρώθ
Εωσφόρος
Gengish Khan
Αβαδδών
Σάουρον
Νέρων ( αλλαγή στο 46' - Σεθ)
Bαάρ
Λουδοβίκος ΙΔ ( αλλαγή στο 58' - Μαρά)
Coach: Χίτλερ
Είχε μεγάλη ζήτηση και έγινε το σώσε, αγγέλοι , πνεύματα κακά , πατείς με και πατώ σε...
Από νωρίς ήρθε ο Θεός με μέγα συνοδεία, αρχάγγελοι , εξαπτέρυγα και πιάσαν θεωρεία. Έπειτα ήρθε ο Βελζεβούλ , βαμμένος , μες την τρέλλα βάλανε στη διαπασών να παίζει Cinderella.
Το σώου των μαζορετών ,αξέχαστο θα μείνει, Λούσιφερ και Μαγδαλινή με τοσοδούλι μίνι. Διαβόλισσες με τρίαινες, οσίες με εικόνες δώσαν παράσταση ζωής, που μένει για αιώνες!
Σ'ατμόσφαιρα κολάσεως μπήκανε οι ομάδες: Στο πέταλο φανατικά ψέλναν παππαροκάδες , στο άλλο πέταλο χαμός, λυσσούν οι κολασμένοι, κλέφτες , φονιάδες, βιαστές, όλοι σεσημασμένοι.
Άμα τους αμολήσουνε , κανείς δε θα μας σώσει η FIFA αγωνιστικές, 40 θα τους χώσει. Όμως φροντίσανε τα MAT, μας έχουν ζώσει όλους, απόστολους και άγιους, διαβόλους και τριβόλους..
Νάτος και Ο διαιτητής , Ο Πέτρος δεν κολώνει και στη βαριά ατμόσφαιρα το στρίβει το δουβλόνι. Η σέντρα για τους δαίμονες, και νότια εστία και στις εξέδρες μας πουλάν νέκταρ και αμβροσία.
Το πρώτο εικοσάλεπτο πέρασε δίχως φάσεις, ήταν κλειστές οι άμυνες σαν πύλες της κολάσης.. Μα να, στο εικοσιεπτά ντριπλάρει Ο Αι Νικόλας και μπρος ξεχύνεται Ο Αι Λιάς σα να τανε τυφώνας,
κάνει και μια τακουνιά κι ελεύθερο τον βγάζει, μα ένας κόφτης δαίμονας, τρικλοποδιά του βάζει. Ευθύς Ο Πέτρος πέναλντι και κόκκινη του δείχνει κι ο Βελζεβούλ απ' το θυμό στην κόλαση τον ρίχνει.
Εκτελεστής Ο Γαβριήλ , με λίγα μέτρα φόρα τη μπάλα στέλνει στο πλεκτό, ποιός τους κρατάει τώρα.. Τα ράσα χάσαν τον παππά και ο παππάς τα ράσα, τους δαίμονες μονότερμα χωρίς καμμιά ανάσα.
Να Ο προφήτης Δανιήλ , Το νεαρό ταλέντο τον Εωσφόρο προσπερνά, σα ριζωμένο δέντρο.. Και πιάνει ένα κουντουπιέ, γλυκιά γλυκιά η λόμπα και τρέχουν σα να ξέχασαν στη κόλαση τη σόμπα.
Όμως το ψηλοκρεμαστό κανείς δε θα το πιάσει και ένα σκορ δύο μηδέν ο πίνακας θα γράψει.
Με τούτο το προβάδισμα στα αποδυτήρια πάνε, οι δαίμονες απ τη ντροπή τα κέρατα μασάνε.
Μα τώρα στην ανάπαυλα για να νικούν Τους Θείους, ζητήσανε βοήθεια από τους Αιγυπτίους. Και έτσι ρίξανε το Σεθ, τ'αριστερό εξτρέμι, που ήταν τόσο γρήγορος σαν ξαφνικό μελτέμι.
Αμέσως, τούτη η αλλαγή, δίνει φτερά στα πόδια: Να σου ο Σεθ κοφτή μπαλιά, δεν φτάνουνε τα λόγια. Ο Ασταρώθ κάνει κοντρόλ και με τη μια σεντράρει και μόνος του ο Αββαδών με κεφαλιά σκοράρει.
Κι αν πίεση αφόρητη στην άμυνα τραβάνε, Τα Χερουβείμ, Τα Σεραφείμ τις πόρτες τις κρατάνε! Μα να η ισοφάριση, κι ο ουρανός σφοντύλι Έ ρε και να είχατε δεξί μπάκ το Βαβύλη.
Μα λίγο πριν σφυρίξει Ο Πιτ και πάνε για παράτα, στη μούρη τρώει ο λαίνσμαν μια άγουρη ντομάτα..
Το Βούδα παρατηρητή η FIFA είχε ορίσει, μα έδωσε τόπο στην οργή: Το ματς θα συνεχίσει.
Το ντέρμπι συνεχίζεται και Ο Ραφαήλ σουτάρει και ο γκολκίπερ ο Γολιάθ με αστάθεια μπλοκάρει.
Τσιμπά τη μπάλα ο Σολομών και με ένα τακουνάκι, φιλοδορεί την κόλαση το τρίτο το γκολάκι...
Και έτσι τέλειωσε το ματς και δώσανε τα χέρια, ολόλευκα αμόλησαν σαράντα περιστέρια
Την κούπα στου παράδεισου και φέτος την ομάδα και μόλις πάμε ,εκεί και μεις θα πίνουμε σουμάδα...
Paradise United F.S.C. Vs Hell Riders D.C.
Full Time 3-2 (Half time 2-0)
Διαιτητικό τρίο: Άγιος Πέτρος Δίας Θωρ
Παρατηρητής FIFA Βούδας (το μάτι του Βούδα που λέμε...)
Για την ιστορία , οι συνθέσεις των ομάδων:
Paradise United F.S.C
Σαμψών
Πάππας Ιωάννης Παύλος Α' ( αλλαγή στο 21' - Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ)
Γαβρηίλ
Ραφαήλ
Αυτός που φορά το πανωφόρι με τους λίθους
Δανηίλ ( αλλαγή στο 66' - Εξορκιστής ΙΙ)
Γκάνταλφ ο Λευκός
Άγιος Νικόλας
Γκάντι ( αλλαγή στο 79' - Όσιρις )
Άγιος Ηλίας
Σολομών
Coach: o προ προ παππούς του Otto
Hell Riders D.C.
Γολιάθ
Μουσολίνι ( αλλαγή στο 27' - Στάλιν)
Ζουλ
Ασταρώθ
Εωσφόρος
Gengish Khan
Αβαδδών
Σάουρον
Νέρων ( αλλαγή στο 46' - Σεθ)
Bαάρ
Λουδοβίκος ΙΔ ( αλλαγή στο 58' - Μαρά)
Coach: Χίτλερ
Σάββατο 2 Ιουλίου 2005
Κορίτσια έλεος!
Μέσα στον τελευταίο μήνα έχω διαβάσει τρείς φορές, σε τρία διαφορετικά blog για την τρέλα που σας (;;;) έχει πιάσει τον τελευταίο καιρό (ή πάντα;). Αναρωτιέμαι πλέον κατά πόσο το ίδιο ακριβώς πράγμα έχει εκφραστεί και σε άλλα blogs που δεν διάβασα, τώρα, παλιότερα και πόσες φορές!
Βασικό πρόβλημα και παντοτινό; Η ανεύρεση ενός συντρόφου. Θέλουμε δεν θέλουμε (δεν θέλουμε δεν θέλουμε εκεί που έχουμε φτάσει, αλλά δεν μπορούμε) έχουμε φτιαχτεί για να ζούμε σε δυάδες, να μοιραζόμαστε και να πορευόμαστε μαζί στην ζωή. Ο άνθρωπος δεν είναι ον μοναχικόν.
Όπως λοιπόν πολύ σωστά περιέγραψε ένας πολύ καλός μου φίλος πριν από ένα μήνα περίπου σε ένα άλλο blog, δεν σας αρέσει τίποτε, το ένα σας βρωμάει, το άλλο σας ξινίζει, είστε καλά αλλά δεν είστε καλά Σας διακατέχει ένας άκρατος κυκλοθυμισμός και δεν θέλετε να ηρεμήσετε και να σκεφτείτε λογικά. Άγεστε και φέρεσθε συνεχώς από το παραμικρό και δεν κάθεστε να ζυγίσετε τα πράγματα και να αντιληφθείτε ότι η ζωή έχει τα πάντα μέσα της και πρέπει να καταστρέφετε μέσα σε δευτερόλεπτα τα καλά, επειδή σας συνέβη κάτι που σας τάραξε και λέτε.. πού να ξεσπάσουμε; Ας ξεσπάσουμε σε αυτόν που είναι δίπλα. Δεν μας έκανε τίποτε και είναι το «εύκολο θύμα». Είναι ο μόνος που δεν πρόκειται να μας πονέσει, άρα ας τον πατήσουμε.
Και μέσα σε όλα αυτά δεν ξέρετε τι θέλετε, ζείτε στο παραμύθι σας, περιμένετε τον πρίγκιπα (καλά το ότι την φράση αυτή την διάβασα 3 φορές σε 3 Blogs μέσα σε λιγότερο από μήνα μου έκανε φοβερή έκπληξη) και μασάτε κάθε τρείς και λίγο το χολυγουντιανό παραμύθι σας.
Και ακόμα και όταν το ζείτε (γιατί μερικές φορές έχετε την τύχη να το ζήσετε) δεν το βλέπετε καν μπροστά σας! (Μέχρι και «Ζω σε παραμύθι μαζί σου αλλά είναι αλήθεια παραμύθι ή είναι ψέμα;» άκουσα, έλεος - και για την πιθανότητα να διαβάσει συγκεκριμένο άτομο αυτό που έγραψα, ναι δεν ήταν τα ακριβή λόγια, αλλά ήταν το νόημα των λόγων αυτό που ανέφερα). Aκόμα και όταν είστε με κάποιον που επικοινωνείτε, κάτι που δηλαδή διατείνεστε ότι ζητάτε, που μόνες σας λέτε ότι σας καταλαβαίνει και φροντίζει για εσάς και στέκεται δίπλα σας, ακόμα και τότε θέλετε κάτι άλλο. Κάτι..., αυτό το «κάτι», αυτό το κάτι που ποτέ δεν υπάρχει γιατί σε τελευταία ανάλυση είναι παροδικό αν υπάρξει, άν ποτέ υπήρξε.
Μα αυτό είναι το κάτι, η επικοινωνία. Το γεγονός ότι όταν είστε με τον άλλο αισθάνεστε υπέροχα, αισθάνεστε ότι είστε καλά, γελάτε όλη την ώρα και λέτε ότι όταν σας αγγίζει και σας παίρνει αγκαλιά ηρεμείτε και θέλετε να μείνετε πάντα εκεί μέσα!
Κορίτσια σοβαρευτείτε, για να τα πούμε και λίγο χύμα, στις ταινίες οι πρωταγωνιστές δεν κάνουν έρωτα με το πού ξυπνάνε, πάνε πρώτα τουαλέτα για κατούρημα, απλά η σκηνή αυτή είναι κομμένη για να μην τρώει κινηματογραφικό χρόνο! Καλό είναι η ζωή μας να συνδυάζει στοιχεία παραμυθιού, αυτό είναι εύκολο μάλιστα αν έχουμε ΕΜΕΙΣ όρεξη να την κάνουμε έτσι, αλλά δεν γίνεται να είναι και παραμύθι. Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι όλα τα παραμύθια τελειώνουν πριν το τέλος! Τελειώνουν με την φράση «Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Αυτό δεν το κάνουν γιατί είναι πραγματικότητα αλλά γιατί δείχνει το ποθητό μέλλον για τους πρωταγωνιστές. Είναι η ευχή για την ζωή μας. Να ζήσουμε καλά παίρνοντας τα διδάγματα του παραμυθιού και όχι το ίδιο το παραμύθι.
Άλλωστε, κανείς δεν κρίνεται στο τέλος ενός ταξιδιού του. Κρίνεται μόνο στο τέλος της συνολικής του πορείας. Και εκεί δεν είναι σίγουρο ότι θα πει «Και έζησα καλά» όσα «παραμύθια» και αν έζησε!
Γιατί το θέμα είναι πώς έζησες την ζωή σου και αν τελικά κοιτώντας πίσω, κρατάς το χέρι κάποιου και αναπολείς λέγοντας ότι είναι ωραία όσα έζησες και δημιούργησες μαζί του.
Το παραμύθι δεν βρίσκεται μπροστά σου. Το παραμύθι το αφήνεις πίσω σου κάθε μέρα.
Προσπαθήστε λοιπόν να εξηγήσετε στον εαυτό σας τι διάολο σας κάνει έτσι και μετά, αν μπορείτε, κάντε μου την χάρη να προσπαθήσετε να μου το εξηγήσετε και εμένα, μπας και καταλάβω γιατί τα τελευταία χρόνια έχω ακούσει τόσες και τόσες βλακείες από τόσα διαφορετικά γυναικεία στόματα!
Η Ιστορία της ζωής μου,
Έλεος!
ΥΓ: Σας χαλάει ο κινηματογράφος. Διαβάστε κανά βιβλίο καλύτερα. ΟΧΙ Άρλεκιν όμως!
05/07/05: Μα καμία εξήγηση τελικά;
Βασικό πρόβλημα και παντοτινό; Η ανεύρεση ενός συντρόφου. Θέλουμε δεν θέλουμε (δεν θέλουμε δεν θέλουμε εκεί που έχουμε φτάσει, αλλά δεν μπορούμε) έχουμε φτιαχτεί για να ζούμε σε δυάδες, να μοιραζόμαστε και να πορευόμαστε μαζί στην ζωή. Ο άνθρωπος δεν είναι ον μοναχικόν.
Όπως λοιπόν πολύ σωστά περιέγραψε ένας πολύ καλός μου φίλος πριν από ένα μήνα περίπου σε ένα άλλο blog, δεν σας αρέσει τίποτε, το ένα σας βρωμάει, το άλλο σας ξινίζει, είστε καλά αλλά δεν είστε καλά Σας διακατέχει ένας άκρατος κυκλοθυμισμός και δεν θέλετε να ηρεμήσετε και να σκεφτείτε λογικά. Άγεστε και φέρεσθε συνεχώς από το παραμικρό και δεν κάθεστε να ζυγίσετε τα πράγματα και να αντιληφθείτε ότι η ζωή έχει τα πάντα μέσα της και πρέπει να καταστρέφετε μέσα σε δευτερόλεπτα τα καλά, επειδή σας συνέβη κάτι που σας τάραξε και λέτε.. πού να ξεσπάσουμε; Ας ξεσπάσουμε σε αυτόν που είναι δίπλα. Δεν μας έκανε τίποτε και είναι το «εύκολο θύμα». Είναι ο μόνος που δεν πρόκειται να μας πονέσει, άρα ας τον πατήσουμε.
Και μέσα σε όλα αυτά δεν ξέρετε τι θέλετε, ζείτε στο παραμύθι σας, περιμένετε τον πρίγκιπα (καλά το ότι την φράση αυτή την διάβασα 3 φορές σε 3 Blogs μέσα σε λιγότερο από μήνα μου έκανε φοβερή έκπληξη) και μασάτε κάθε τρείς και λίγο το χολυγουντιανό παραμύθι σας.
Και ακόμα και όταν το ζείτε (γιατί μερικές φορές έχετε την τύχη να το ζήσετε) δεν το βλέπετε καν μπροστά σας! (Μέχρι και «Ζω σε παραμύθι μαζί σου αλλά είναι αλήθεια παραμύθι ή είναι ψέμα;» άκουσα, έλεος - και για την πιθανότητα να διαβάσει συγκεκριμένο άτομο αυτό που έγραψα, ναι δεν ήταν τα ακριβή λόγια, αλλά ήταν το νόημα των λόγων αυτό που ανέφερα). Aκόμα και όταν είστε με κάποιον που επικοινωνείτε, κάτι που δηλαδή διατείνεστε ότι ζητάτε, που μόνες σας λέτε ότι σας καταλαβαίνει και φροντίζει για εσάς και στέκεται δίπλα σας, ακόμα και τότε θέλετε κάτι άλλο. Κάτι..., αυτό το «κάτι», αυτό το κάτι που ποτέ δεν υπάρχει γιατί σε τελευταία ανάλυση είναι παροδικό αν υπάρξει, άν ποτέ υπήρξε.
Μα αυτό είναι το κάτι, η επικοινωνία. Το γεγονός ότι όταν είστε με τον άλλο αισθάνεστε υπέροχα, αισθάνεστε ότι είστε καλά, γελάτε όλη την ώρα και λέτε ότι όταν σας αγγίζει και σας παίρνει αγκαλιά ηρεμείτε και θέλετε να μείνετε πάντα εκεί μέσα!
Κορίτσια σοβαρευτείτε, για να τα πούμε και λίγο χύμα, στις ταινίες οι πρωταγωνιστές δεν κάνουν έρωτα με το πού ξυπνάνε, πάνε πρώτα τουαλέτα για κατούρημα, απλά η σκηνή αυτή είναι κομμένη για να μην τρώει κινηματογραφικό χρόνο! Καλό είναι η ζωή μας να συνδυάζει στοιχεία παραμυθιού, αυτό είναι εύκολο μάλιστα αν έχουμε ΕΜΕΙΣ όρεξη να την κάνουμε έτσι, αλλά δεν γίνεται να είναι και παραμύθι. Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι όλα τα παραμύθια τελειώνουν πριν το τέλος! Τελειώνουν με την φράση «Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Αυτό δεν το κάνουν γιατί είναι πραγματικότητα αλλά γιατί δείχνει το ποθητό μέλλον για τους πρωταγωνιστές. Είναι η ευχή για την ζωή μας. Να ζήσουμε καλά παίρνοντας τα διδάγματα του παραμυθιού και όχι το ίδιο το παραμύθι.
Άλλωστε, κανείς δεν κρίνεται στο τέλος ενός ταξιδιού του. Κρίνεται μόνο στο τέλος της συνολικής του πορείας. Και εκεί δεν είναι σίγουρο ότι θα πει «Και έζησα καλά» όσα «παραμύθια» και αν έζησε!
Γιατί το θέμα είναι πώς έζησες την ζωή σου και αν τελικά κοιτώντας πίσω, κρατάς το χέρι κάποιου και αναπολείς λέγοντας ότι είναι ωραία όσα έζησες και δημιούργησες μαζί του.
Το παραμύθι δεν βρίσκεται μπροστά σου. Το παραμύθι το αφήνεις πίσω σου κάθε μέρα.
Προσπαθήστε λοιπόν να εξηγήσετε στον εαυτό σας τι διάολο σας κάνει έτσι και μετά, αν μπορείτε, κάντε μου την χάρη να προσπαθήσετε να μου το εξηγήσετε και εμένα, μπας και καταλάβω γιατί τα τελευταία χρόνια έχω ακούσει τόσες και τόσες βλακείες από τόσα διαφορετικά γυναικεία στόματα!
Η Ιστορία της ζωής μου,
Έλεος!
ΥΓ: Σας χαλάει ο κινηματογράφος. Διαβάστε κανά βιβλίο καλύτερα. ΟΧΙ Άρλεκιν όμως!
05/07/05: Μα καμία εξήγηση τελικά;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)