Να δώσω ή να μην δώσω;

Γεμίσαμε και πάλι αλβανά και παιδάκια στα φανάρια…
Άντε πάλι κάθε τρεις και λίγο να σηκώνεις το χέρι και να λες όχι. Και επειδή είσαι και ευγενικός να λες «όχι ευχαριστώ». Στο δεύτερο φανάρι το ίδιο, στο τρίτο, στο τέταρτο, πόσα φανάρια θα σου πάρει για να μετατρέψεις το ευχαριστώ σε σιχτίρισμα;

Αν δώσεις δε, μέχρι να φτάσεις στην δουλειά σου θα έχεις ξοδέψει το μεροκάματο!

Και το ερώτημα: βλέπεις το μικρό και το λυπάσαι, όμως ξέρεις ότι το έχει βάλει ο «νταβατζής» του στο φανάρι να πουλάει χαρτομάντιλα, κατσαβίδια, κουλουράκια, «διάφορα». Κάποτε υπήρχαν μόνο νταβατζίδες της νύχτας, τώρα αποκτήσαμε και της ημέρας! Αναβαθμιστήκαμε! Προοδεύσαμε!

Αν δώσεις, τότε σιγοντάρεις το έγκλημα. Το βράδυ θα πάει στον νταβά, θα δώσει το «μεροκάματο», θα πάρει ένα κομμάτι ψωμί και θα πάει να κοιμηθεί κάπου. Ο νταβάς, ευχαριστημένος από την πρόοδο της επιχείρησης θα πάει στα μπουζούκια, θα το κάψει και την επόμενη μέρα θα αναπτύξει την επιχείρησή του παίρνοντας περισσότερους υπαλλήλους. Αν δεν δώσεις, το βράδυ θα πάει πίσω με άδεια χέρια και θα «φάει το ξύλο της αρκούδας». Το λυπάσαι. Αλλά τελικά πότε θα κάνεις μεγαλύτερο κακό;

Γιατί δεν τους μαζεύουμε (τους νταβάδες); Μα και που τους μαζέψαμε τι έγινε; Μέσα σε ένα χρόνο επανήλθαν δριμύτεροι. Αυτό θα κάνουμε; Κάθε εξάμηνο θα μαζεύουμε και μετά θα ξαναφυτρώνουν;

Μπορεί να ακούγεται λίγο στυγνό, αλλά ο μόνος τρόπος να μην ξαναβγούν στους δρόμους είναι να σταματήσει η «επιχείρηση» να είναι κερδοφόρα. Σταματήστε να δίνετε. Εγώ προσωπικά έχω βαρεθεί να βλέπω τους «επαγγελματίες ζητιάνους», οποιασδήποτε ηλικίας στους δρόμους.

Μερικοί από αυτούς έχουν όντως πρόβλημα; Ναι αλλά τι ποσοστό είναι αυτό; Και αν δώσεις σε αυτόν που δεν έχει πρόβλημα τελικά; Ή αν δώσεις σε αυτόν που το βράδυ θα πάει να πάρει την δόση του και την άλλη μέρα θα βρεθεί νεκρός; Δεν θα έχεις γίνει συνένοχος στο έγκλημα;

Στην κοινωνία μας τελικά γίνεσαι ορισμένες φορές πιο ανθρώπινος, όταν είσαι απάνθρωπος. Οξύμωρο, σαν την ίδια την ζωή που έχουμε φτιάξει. Με τις υγείες μας! Εμείς τι κάνουμε γι’ αυτό; Εκτός από το να ζητάμε να αλλάξουν τα πράματα. Τι κάνουμε για να τα αλλάξουμε; Τίποτε. Προσπαθούμε απλά να ζήσουμε την ζωή μας και να λέμε:

Κοίτα τα καημένα, κανείς δεν κάνει τίποτε για να λυθεί το πρόβλημα.

Εσύ έκανες τίποτε άλλο από το να ζητήσεις να λυθεί; Εγώ έκανα; Όχι. Κανείς μας δεν έκανε. Κανείς μας δεν μπορεί να κάνει άλλωστε, γιατί οι «μονάδες» δεν μπορούν αντιταχθούν στην «κοινωνική αδράνεια». Ποιος μπορεί; Ούτε το κράτος, ούτε η εξουσία, ούτε κανείς. Μόνο η ομοψυχία. Μόνο η συνεννόηση με τον «γείτονα» με τον οποίο μαλιοτραβιέσαι κάθε μέρα που πήγε κι’ άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα.

Ακόμα και στην καθημερινή ζωή οι πατεράδες μας είχαν ομοψυχία και γι’ αυτό κατέκτησαν. Εμείς την χάσαμε και απλά υποχωρούμε και παραχωρούμε.
Κάθε λίγο κυκλοφορούν mail στο διαδίκτυο: Κάντε όλοι αυτό έτσι, κάντε όλοι αυτό αλλιώς. Παρόλο που υποκινούνται από το marketing έχουν μια δόση αλήθειας. Αν έστω και το 1% κάνει αυτό που τους προτρέπουν θα αλλάξει ριζικά ο οικονομικός χάρτης.

Κάντε όλοι μια μέρα απεργία πείνας και μην αναπληρώσετε το φαί. Να δεις αν μετά πέφτουν οι τιμές. Το κλειδί για τις αλλαγές βρίσκεται στο όλοι, στην συμφωνία. Και δεν καταλαβαίνω, αφού όλοι συμφωνούμε, γιατί δεν κάνουμε αυτό για το οποίο συμφωνούμε; Οξύμωρο.

Πάντως την επόμενη φορά που θα δώσεις σε κάποιο ζητιάνο (ναι, κάνε ότι θες, ο καθένας έχει την δική του φιλοσοφία) σκέψου, από την στιγμή που θα χαθεί από τα μάτια σου, τι θα κάνει με τα χρήματα που μαζεύει;