Πέμπτη 14 Ιουλίου 2005

Φιλοσοφικές (?) αναζητήσεις.

Διαβάζοντας σε ένα blog κάποιες απόψεις περί θρησκείας θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα το Γενάρη, όταν κατά την διάρκεια εκδρομής στην Αίγυπτο, μια από τις φοιτήτριες, προβληματισμένη από την διαδικασία της μουμιοποίησης και από τους λόγους για τους οποίους την επέβαλε η αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία, με ρώτησε ποια είναι η άποψή μου για την μετά θάνατον ζωή, την μετενσάρκωση και γενικά τι συμβαίνει πριν την έναρξη και μετά το πέρας της ζωής ενός ανθρώπου.

Φυσικά όπως καταλαβαίνετε το θέμα εξελίχθηκε σε μια μεγάλη συζήτηση που διήρκησε πάνω από 2 ώρες και φυσικά δεν κατέληξε σε κάποιο αποτέλεσμα. Άλλωστε σε θέματα που άπτονται όσων δεν μπορείς να παρατηρήσεις, μπορεί να υπάρξει μόνο φιλοσοφική προσέγγιση και όχι απόδειξη.

Όμως τελικά η συζήτηση αυτή είχε αρκετό ενδιαφέρον και ορμώμενος από όσα διάβασα στο blog που αναφέρω, αποφάσισα να μεταφέρω ορισμένα κομμάτια της.

Η κότα έκανε το αυγό λοιπόν, ή το αυγό την κότα;

Για την ιστορία, η διαδικασία της μουμιοποίησης είχε ως σκοπό την διατήρηση του σώματος του νεκρού, έτσι ώστε σε περίπτωση που αυτός κατάφερνε, στη μετά θάνατον ζωή, να βρει τον δρόμο του και τις σωστές επτά (αν δεν κάνω λάθος στον αριθμό) πόρτες του κάτω κόσμου, να φτάσει στο δωμάτιο της κρίσης, να μιλήσει από τον Όσιρη, και αν κριθεί άξιος, να επιστρέψει στο σώμα του και την ζωή στον άνω κόσμο.

Αν το καλοσκεφτούμε λοιπόν, αυτό αποτελούσε μια πρώτη μορφή πίστης στην μετενσάρκωση. Όμως η ψυχή δεν θα ξεχνούσε τίποτε, ούτε θα ζούσε νέα ζωή. Η ανταμοιβή για το ότι ήταν σωστή και δίκαιη θα ήταν να ξαναζήσει την ζωή της.

Μία ψυχή λοιπόν, δημιουργήθηκε και ζει αιώνια, είτε στον άνω, είτε στον κάτω κόσμο.

Στην συνέχεια, με το πέρασμα των αιώνων η μετενσάρκωση πήρε άλλη διάσταση. Με το σκεπτικό ότι δεν θα μπορούσαν να δημιουργούνται συνεχώς ψυχές, οι ήδη υπάρχουσες ψυχές ανακυκλώνονται μέσα σε νέα σώματα. Δεν θυμούνται, απλά ζουν και ξαναζούν μέχρι να ξεπληρώσουν τις αμαρτίες τους και να «αγιοποιηθούν».

Τέλος, ήρθαν οι δύο μεγάλες θρησκείες που έχουν κατακυριεύσει τον κόσμο. Ο Χριστιανισμός και ο Ισλαμισμός, ο δεύτερος εκ των οποίων στηρίζεται στον πρώτο. Οι θρησκείες αυτές, έχοντας δει ότι κανείς ποτέ δεν γύρισε πίσω, και φυσικά μην μπορώντας να αποδείξουν την μετενσάρκωση, προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα. Όρισαν την μετά θάνατον ζωή σε άλλους τόπους. Δίπλα στον θεό ή σε δωμάτια γεμάτα πιλάφια, δεν έχει σημασία πού, απλά η ψυχή θα ζούσε.

Όλες οι θρησκείες όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο, το οποίο εκφράζει τις ανησυχίες των ανθρώπων, προσπαθεί να καλύψει τον φόβο τους για το άγνωστο και ταυτόχρονα, προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες, ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε κοινωνίας, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ανάλογα με το «γνωστικό» επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει η συγκεκριμένη κοινωνία.

Για παράδειγμα, σήμερα, έχοντας αποδείξει ορισμένα φυσικά φαινόμενα, δεν μπορούμε να γυρίσουμε σε τύπους λατρείας της αρχαιότητας, οι οποίοι θεοποιούσαν στοιχεία της φύσης. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται σιγά-σιγά η ανάγκη εγκατάλειψης μιας θρησκείας και υιοθέτησης μιας άλλης.

Δεδομένου λοιπόν ότι φυσικά και δεν είμαστε πλέον σε θέση να πιστέψουμε σε όσα πρέσβευε η αρχαία Αιγυπτιακή θρησκεία, καταλήγουμε απλά στο ερώτημα, υπάρχει μετά θάνατον ζωή; Είναι η μετενσάρκωση (θεωρία πιο πραγματιστική, που μπορεί να αντιληφθεί καλύτερα ο μέσος άνθρωπος) ή η πνευματική/ψυχική κατάσταση της ύπαρξης στα ουράνια (θεωρία που απαιτεί φιλοσοφικές αναζητήσεις για να μπορέσεις να αποδεχτείς);

Και αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, υπάρχει προ-θανάτου ζωή; Υπάρχει ο θάλαμος ψυχών της αποκάλυψης; Πώς γεμίζει; Τι είναι η ψυχή και πώς δημιουργείται;

Η Χριστιανική και η Μουσουλμανική θρησκεία γνώρισαν μεγάλη αποδοχή γιατί το πνεύμα των ανθρώπων ήταν ανοιχτό πλέον και γιατί είναι οι μόνες θρησκείες οι οποίες αντί για θεοκεντρικές ήταν ανθρωποκεντρικές. Η «ζωή»του ανθρώπου «εκτός» της ανθρώπινης πραγματικότητας λοιπόν είναι πάντα συνυφασμένη με την θρησκεία. Απλά καλούμαστε να πιστέψουμε αυτό που μπορούμε να αποδεχτούμε και να πιστέψουμε.

Συνεπώς, ανάλογα με το σε ποιόν θεό θα πιστέψουμε παίρνουμε και την αντίστοιχη απάντηση. Και έρχεται και το μεγάλο ερώτημα: Αν πιστεύουμε στην πραγματιστική επιστήμη, τότε τι γίνεται με την ζωή μετά ή προ θανάτου; Υπάρχει; Ακόμα δηλαδή και άνθρωποι οι οποίοι θεωρούνται «άθεοι» κάποια στιγμή κλονίζονται.

Η δίψα του ανθρώπου να νοιώσει κάποια στιγμή «προστατευμένος» είναι δεδομένη. Γεννιόμαστε και προστατευόμαστε από τους γονείς μας. Κάποια στιγμή μεγαλώνουμε και αντιλαμβανόμαστε ότι ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος και τα προβλήματα πολλά και ότι ακόμα και οι γονείς μας δεν θα νικήσουν το θάνατο και συνεπώς ψάχνουμε για έναν μεγαλύτερο γονιό για να ζητήσουμε προστασία. Ακόμα και οι πιο δυνατοί, έρχεται κάποια στιγμή που θα λιποψυχήσουν. Έτσι δημιουργείται ο θεός.

Και περνάμε φυσικά αναγκαστικά και στο ερώτημα: Θεός ή επιστήμη;
Όπως είπα και αλλού, και η θεολογία αλλά και η επιστήμη εξηγούν παράλληλα και με τον ίδιο τρόπο την πορεία της φύσης και του ανθρώπου «στη δημιουργία» ή «στο σύμπαν». Και οι δύο με μοντέλα, είτε σκέψης, είτε μαθηματικά, καταφέρνουν και φτάνουν στην αρχή. Και την αρχή δεν μπορούν να την εξηγήσουν. Δεν μπορούν να δουν την κινούσα δύναμη. Ήταν το χέρι του θεού ή η κατάσταση υψηλής ενέργειας που η ύλη δεν μπόρεσε να αντέξει; Και οι δύο σε καλούν να πιστέψεις. Είναι το σημείο ασυνέχειας. Το σημείο που απαιτείται η υπέρβαση.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Χριστιανισμός γνώρισε άνθιση. Δεν πολεμήθηκε από τις επιστήμες γιατί τις ενστερνιζόταν. Τώρα εδώ να διαχωρίσω την θέση μου και να πω ότι οι θρησκείες δεν είναι τροχοπέδη. Είναι φιλοσοφίες. Οι θρησκείες δεν έχουν ξύλινο λόγο, όπως διάβασα κάπου. Το ιερατείο που αποζητά την εξουσία έχει ξύλινο λόγο. Οι θρησκείες είναι απλά η φιλοσοφία ζωής και ήθους που θέλουμε να έχουμε και μια μέθοδος ισορροπίας ανάμεσα στον προοδευτισμό και τον συντηρητισμό, δύο απόψεις που υπάρχουν και που θέλουμε δεν θέλουμε, πρέπει να σεβαστούμε και τις δύο.

Τελικά υπάρχει θεός ή όχι; Γιατί μόνο αν υπάρχει μπορεί να υπάρξει η ζωή προ και μετά θανάτου. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να απαντήσω αν υπάρχει ή όχι. Ο καθένας καλείται να πιστέψει ανάλογα με τις εμπειρίες του και τα βιώματά του.

Ένα είναι σίγουρο για εμένα. Αν υπήρξε όντως κάποιος που έδωσε την ζωή του για το «Αγαπάτε αλλήλους» (αυτό και μόνο αυτό) αξίζει να θεοποιηθεί, αν δεν ήταν ήδη θεάνθρωπος.

Όλα πάντως ξεκινάνε από αυτό ακριβώς: Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να χωρέσει ότι μετά το θάνατο θα πάψει να υπάρχει. Ακόμα και όσοι το κατηγορούν, μετά τα 60 αλλάζουν γνώμη. Έχω συναντήσει πολλούς.

Ας είμαστε τουλάχιστον λιγότερο απόλυτοι, όταν υποστηρίζουμε την μια από τις δύο απόψεις.

Η κότα έκανε το αυγό; Ή το αυγό την κότα;

22 σχόλια:

  1. Αλήθεια, γνωρίζετε ότι ο Χριστιανισμός και η αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία, έχουν πανομοιότυπο ιστορικό όσων αφορά στους βασικούς προταγωνιστές τους αλλά και διάφορες άλλες "ιστορικές διαδικασίες";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπερδεύεις την θρησκεία με το Ιερατείο. Και συνεχίζεις να είσαι απόλυτη για κάτι που κανείς θνητός δεν μπόρεσε να κατανοήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. darthiir, εσύ μάλλον μπερδεύεις την θρησκεία με την πίστη... (Οργανωμένη) Θρησκεία και Ιερατείο πάνε μαζί, χεράκι χεράκι... Και είναι ευκολοκατανόητες έννοιες, καθότι σκλάβες του χρήματος... Αλλά φυσικά εσύ αναφέρεσαι στην Πίστη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αντιθέτως, δεν αναφέρομαι στην πίστη. Αναφέρομαι στην θρησκεία, η οποία είναι ένα κοινωνικοποιτιτκό φαινόμενο, το οποίο εκμεταλλεύεται το Ιερατείο.
    Η πίστη είναι αυτό που νοιώθεις.
    Θρησκεία είναι οι φιλοσοφίες περί θεού που αναπτύχθηκαν ανά τους αιώνες.
    Ιερατείο είναι οι άνθρωποι στους οποίους δίδεται το χρίσμα να διατηρήσουν την θρησκεία και που με την πάροδο του χρόνου, αντιλαμβανόμενοι την εξουσία που διαθέτουν, φροντίζουν να κυριαρχήσουν στον λαό. Και επειδή επίσης δεν είναι απαραίτητα "πεφωτισμένοι", πολλές φορές δεν μπορούν κάν να εκτελέσουν το έργο που θα έπρεπε να εκτελούσαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το ανωτέρω σχόλιο αφαιρέθηκε από την σελίδα μου γιατί όπως έχω προειπεί σιχαίνομαι τα greeklish.


    http://darthiir.blogspot.com/2005/06/serial-killers.html

    Αν θες μπορείς να το επαναλάβεις με ελληνικούς χαρακτήρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος15/7/05 10:13 π.μ.

    Πολλές φορές , πολλοί από εμάς απορρίπτουμε την έννοια της θρησκείας με προφάσεις .Συνήθως οι προφάσεις έχουν να κάνουν με τον τάδε ιερέα που «τα παίρνει» ή τον δείνα νεωκόρο που ζήτησε 15 € για την βάπτιση του ανιψιού μας

    Παρατήρησα με προσοχή όλα τα comments που γράφτηκαν για το συγκεκριμένο post και η εντύπωση που αποκόμισα ταυτίζεται με την γενική ιδέα της πρώτης παραγράφου : Αγόρια και κορίτσια , δεν σας φταίει κανένα ιερατείο και κανένας παπάς. Απλά δεν έχετε διάθεση να πιστέψετε σε κάτι ( στην προκειμένη περίπτωση θρησκεία ) .Οι λόγοι που δεν θέλετε να πιστέψετε μπορεί να είναι άπειροι . Οι δύο πιο βασικοί , όπως τουλάχιστον προκύπτουν από το πνεύμα γραφής της δεσποινίδας , είναι : α) Δεν θέλω κανένας να μου λέει τι να κάνω β) Θέλω μια θρησκεία όπως την θέλω εγώ ( ίσως την ΤΙΜ) .Τα λέω απλά για να είναι κατανοητά από τον οποιονδήποτε αλλά είναι εύκολα αντιληπτό ότι με τέτοια λογική όχι μέλος θρησκείας ούτε μέλος club δεν γίνεσαι

    Είναι αλήθεια ότι σε πολλές περιπτώσεις κάποιοι με το πρόσχημα του Θεογνώστη προσπάθησαν και προσπαθούν να καταδυναστεύουν λαούς π,.χ τα μουσουλμανικά κράτη όπου το ισλαμικό δίκαιο είναι ο νόμος ( Ιράν, Αίγυπτος, Σ.Αραβία κλπ).Σε άλλες περιπτώσεις κάποιοι δεν πιέζουν τον λαό αλλά απροκάλυπτα προσπαθούν να επηρεάσουν την πορεία του κόσμου αποκομίζοντας τεράστια οικονομικά οφέλη
    (Βατικανό) .

    Εμείς στην Ελλάδα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για την προσφορά της Εκκλησίας και του ιερατείου προς τον λαό διαχρονικά (δεκτές οι ενστάσεις που αφορούν μεμονωμένες περιπτώσεις)

    Πέραν αυτού όμως η πίστη και η υπακοή είναι μεν προσωπικό θέμα του καθενός , υπάρχει πάντα όμως η ανάγκη διδασκάλων που να καθοδηγούν τον κάθε ένα μας .

    Αλλά για το θέμα αυτό ,αν υπάρχει ενδιαφέρον , θα επανέλθω . . .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η Πίστη είναι κάτι το εξαναγκαστικό: Όπως εξαναγκάζομαι, χωρίς να μπορώ να τους ερμηνεύσω, να πιστέψω στους νόμους της θερμοδυναμικής, έτσι αναγκάζομαι να πιστέψω (λόγω εσωτερικής αδυναμίας και αναζήτησης) σε έναν Θεό, όποιος και αν είναι αυτός. Σημασία έχει αν τελικά εγώ καταφέρω μέσω της εσωτερικής μου αναζήτησης και της συμπεριφοράς μου να φτάσω στο επίπεδο της Θέωσης. Η Χριστιανική θρησκεία διδάσκει ότι ο θεός έπλασε τον άνθρωπο "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσην" για να του δείξει ότι δεν είναι άπιαστος. Ότι οι διδαχές του και οι απαιτήσεις του είναι απλές και μπορεί πολύ εύκολα ο άνθρωπος να φτάσει στην Θέωση.

    Η Θρησκεία μας αρχίζει και τελειώνει σε μια πολύ όμορφη φράση: Αγαπάτε αλλήλους. Τίποτε άλλο δεν ζητάει. Ούτε εντολές έχει, ούτε σε καθοδηγεί κάπου.

    Όσο για το ιερατείο, θα συμφωνήσω ότι το ορθόδοξο ιερατείο έχει προσφέρει πολλά στους κατατρεγμένους και αυτό είναι προς τιμήν του. Επίσης σε αυτό οφείλεται ότι σήμερα υπάρχουμε και μας αναγνωρίζουν ώς κοιτήδα του πολιτισμού, παρ'ότι κατά την εξάπλωσή του ο Χρισιανισμός προσπάθησε να καταστρέψει ένα μεγάλο μέρος του αρχαιοελληνικού πεύματος (εξαιρώντας την φιλοσοφία του, την οποία ενστερνίστηκε) γιατί αισθάνθηκε ότι απειλείται από αυτό, αφού αυτό γέννησε την φιλοσοφία.

    Όμως πλέον οι "διαμάχες" που αναπτύσσονται στους κόλπους των ιερέων είναι πολλές και δεν τους τιμά καθόλου. Μυρίστηκαν την εξουσία και προσπαθούν να την αυξήσουν. Κάποτε κάποιος πρέπει να τους ξαναβάλει στην θέση των καθοδηγητών, ή μάλλον των διατηρητών της θρησκείας.

    Ούτε ανέχομαι να τους βλέπω ντυμένους στα χρυσάφια τους να τσακώνωνται για την εκκλησιαστική περιουσία την στιγμή που ο κόσμος πεινάει.

    Εμμένω στην αρχική μου θέση, δεν χρειάζομαι καθοδηγητή για να αγαπήσω και να τιμήσω τον συνάνθρωπό μου. Χαίρομαι που μου δίδαξαν όλες τις θρησκείες και επέλεξα μέσα από εσωτερική αναζήτηση την φιλοσοφία που θέλω να ακολουθώ. Εμμένω στην άποψη ότι αν υπήρξε όντως κάποιος που έδωσε την ζωή του για το «Αγαπάτε αλλήλους» (αυτό και μόνο αυτό) αξίζει να θεοποιηθεί, αν δεν ήταν ήδη θεάνθρωπος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Για την ιστορία, το ίδιο ακριβώς έκανε ο Χριστιανισμός και στον αρχαίο αιγυπτιακό πολιτισμό. Η σύλληψη και γέννηση του Χριστού, του ιδρυτή της εκκλησίας, είναι πανόμοια με την σύλληψη και γέννηση του Όρου, του θεού του άνω κόσμου (σύμπτωση; αντιγραφή; το αφήνω σε εσάς). Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με πολλά άλλα "έθιμα" του χριστιανισμού: ο θεός που όλα τα βλέπει - το προστατευτικό μάτι του Όρου που όλα τα βλέπει, η Παναγία που είναι η μητέρα που προστατεύει τους πάντες - η Ίσιδα (μητέρα του Όρου) που προστατεύει τους πάντες κτλ.

    Για τον λόγο αυτό οι χριστιανοί, φοβούμενοι (;) μήπως παραστρατήσουν (!!!) κατέστρεφαν τοιχογραφίες που δημιουργήθηκαν 10000 χρόνια νωρίτερα (αυτό και αν είναι ιστορία ακόμα και για αυτούς που ζούσαν τότε, πριν 2000 χρόνια) και απεικόνιζαν τα ίδια πράγματα που έλεγε η δική τους θρησκεία, με άλλους όμως πρωταγωνιστές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος16/7/05 1:20 μ.μ.

    Η διαφορά είναι ότι ο Χριστός δεν αποτελεί "σύλληψη" ημών των χριστιανών, αλλά ιστορική αλήθεια. Όπως ιστορική αλήθεια αποτελεί και η Ανάσταση του. (Ξέρω, θα πεις: και την ανάσταση ποιός τη βεβαιώνει? οι "δικοί του". Η Ανάσταση είναι που με κάνει να Τον πιστεύω. Όχι μόνο το κύρηγμά Του για Αγάπη. Χωρίς την Ανάσταση όλα θα ήταν θεωρία χωρίς απόδειξη ότι όντως "λειτουργούν".

    Συμφωνώ με τον "ανώνυμο" ότι θέλουμε Θεό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας. Αυτό όμως καταργεί την έννοια του Σταυρού και της Ταπείνωσης, που είναι οι μόνοι σίγουροι δρόμοι για την Ανάσταση.

    Σίγουρα δεν πιστεύω στην αυθεντία κανενός "φωτισμένου δασκάλου". Πιστεύω όμως στην Αγιότητα που αποκτάται με τον Αγώνα. Και σε αυτή έχω απλά εμπιστοσύνη...

    Γνωρίζω και τη δική μου αδυναμία να βιώσω την Αγάπη (την μόνη εντολή που έδωσε ο Χριστός μου) στην ολότητα της, και για να το πετύχω αυτό θέλω τη βοήθεια των αδελφών συνανθρώπων μου.

    Ο ανώνυμος ας επανέλθει, και ας πάψει αν είναι ανώνυμος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτή η "σύμπτωση" στην ιστορική αλήθεια αγγίζει τα όρια προφητείας.

    Η Ανάσταση και η μέθοδος Σύλληψης δεν αποτελούν ιστορικές αλήθειες. Εϊναι ακριβώς τα σημεία στα οποία η θρησκεία απαιτεί την Πίστη σου.

    Ο Αναστάς Χριστός εμφανίστηκε μόνο στους μαθητές του. "Έκανε αυτό που έκανε. Τώρα η οικουμένη πρέπει να πιστέψει. Να πιστέψει με την ψυχή, αποδείξεις δεν δίδονται."

    Ακόμα και ο Λάζαρος, που αντίθετα από τον Χριστό "έζησε" στον κόσμο μας μετά την ανάστασή του, εξαφανίστηκε από την ιστορία αλλά και από τις γραφές την στιγμή που βγήκε από τον τάφο του. Γιατί απλά για την μετά θάνατον ζωή αλλά και την ανάσταση η θρησκεία μας πρεσβεύει ότι πρέπει να πιστέψεις χωρίς αποδείξεις.

    Όσο για την σύλληψη, σίγουρα κανείς δεν μπορεί να μιλήσει "ιστορικά" γι' αυτή!

    Iστορική αλήθεια, αλλά ακόμα και αυτή μέσα σε αμφισβητούμενα όρια, αποτελεί μόνο η ύπαρξη του Χριστού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Νταρθίιρ, ο Λάζαρος δεν εξαφανίστηκε από την ιστορία, ήταν ο πρώτος Επίσκοπος Κύπρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σύμφωνα με μια αρχαία παράδοση, ο Λάζαρος ήταν 30 ετών όταν ο Κύριος τον ανάστησε και μετά από το γεγονός της ανάστασης έζησε άλλα 30 χρόνια. Άλλη παράδοση επίσης αναφέρει ότι ο Λάζαρος μετά την ανάστασή του, θέλοντας να αποφύγει το μίσος των αρχιερέων, κατέφυγε στο Κίτιο της Κύπρου, όπου χειροτονήθηκε από τον Παύλο και το Βαρνάβα ως πρώτος επίσκοπος Κιτίου. Εκεί πέθανε και τον έθαψαν. Στη σαρκοφάγο όπου τοποθετήθηκαν τα λείψανα του, είναι γραμμένο στην εβραϊκή γλώσσα "Λάζαρος, ο τετραήμερος φίλος του Χριστού".

    Οι παραδόσεις δεν αποτελούν ιστορικές αλήθειες. Η εμφάνιση μιας επιγραφής απο μόνη της, χωρίς περισσότερες αποδείξεις ποτέ δεν αποτέλεσε ιστορική αλήθεια. Οι ιστορικοί διασταυρώνουν από πολλές πηγές τα δεδομένα τους, ώστε να είναι σίγουροι ότι δεν είναι ψευδή.

    Και όπως είδες ήδη αναφέρονται δύο "παραδόσεις" για τον Λάζαρο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η παράδοση και όχι η ιστορική αλήθεια μας υποδεικνύει ότι ο Λάζαρος της Κύπρου ήταν το ίδιο πρόσωπο με τον Λάζαρο που ανεστήθη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τι να σου πω... εγώ δεν σου λέω τι λέει η παράδοση, εγώ σου λέω τι λέει η επίσημη Εκκλησία. Και αυτή λέει ότι έγινε -ο πρώτος- επίσκοπος Κύπρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. H ιστορικότητα αποδεικνύεται από ανεξάρτητους παρατηρητές. Η εκκλησία (η οποία αποτελείται από τους κληρικούς και το ποίμνιο με πίστη στην θρησκεία, αλλά δεν είναι η θρησκεία) δεν μπορεί να αποτελέσει ανεξάρτητο παρατηρητή του εαυτού της. Με αυτό δεν υποστηρίζω ότι οι γραφές λένε ψέματα. Απλά ότι είναι γραμμένες από ανθρώπους που θέλουν να πείσουν γι’ αυτές, όχι από ανεξάρτητους παρατηρητές.

    Όπως ξαναείπα η θρησκεία μας (όχι η εκκλησία μας και βασικά όχι οι κληρικοί, πολλοί από τους οποίους δεν έχουν καταλάβει το νόημα των συγκεκριμένων λόγων) ζητά την Πίστη από καρδιάς και γι΄ αυτό δεν δίδει αποδείξεις. Ο κλήρος όμως προσπαθεί να δημιουργήσει πολλές φορές αποδείξεις για να ισχυροποιήσει την πίστη, χάνοντας το νόημα της ίδιας της πίστης.

    Η ιστορικά αποδεδειγμένη ύπαρξη του Λαζάρου, μετά την ανάστασή του, θα αποτελούσε καταπάτηση της ίδιας αυτής αρχής που η θρησκεία μας έθεσε. Θα αποτελούσε εξαναγκασμό στην Πίστη, αφού υπάρχει η απόδειξη. Η θρησκεία μας όμως πρεσβεύει την Πίστη χωρίς εξαναγκασμούς.

    Το θέμα πάντως δεν ήταν η «ιστορικότητα» ή όχι των προσώπων της θρησκείας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τι να σου πω... αυτό δεν το καταλαβαίνω... με το ίδιο σκεπτικό, που δεν υπάρχουν "ανεξάρτητες" ιστορικές πηγές, δεν μπορούμε να "αποδείξουμε" το ότι οι 12 μαθητές πήγαν στα πέρατα του κόσμου και δίδαξαν την πίστη, μιας και αυτά αναφέρονται μόνο μέσα στα εκκλησιαστικά κείμενα.

    Τώρα, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, το μόνο που έχω να πω είναι ότι ο καθένας μας πιστεύει όπου πιστεύει και όπως πιστεύει. Το αν η πίστη του συμπορεύεται με υπάρχουσες θρησκείες ή με νεκρές θρησκείες ή δημιουργεί τα δικά του προσωπικά πιστεύω, αυτό είναι θέμα του καθενός.

    Σ'ένα σημείο, γράφεις (και μου κάνει μεγάλη εντύπωση που το αναφέρεις και δεν σχολιάστηκε):

    "Αυτός είναι και ο λόγος που ο Χριστιανισμός γνώρισε άνθιση. Δεν πολεμήθηκε από τις επιστήμες γιατί τις ενστερνιζόταν."

    Κάθε άλλο θα έλεγα... ειδικά η καθολική εκκλησία στα χρόνια του μεσαίωνα, πολέμησε με νύχια και με δόντια την οποιαδήποτε μορφή επιστήμης... μην ξεχνάμε φράσεις της μορφής "κι όμως γυρίζει"...

    Γι'αυτό βγήκε και το θρυλικό τάγμα των Ιλλουμινάτι... δεν προχωράω παραπέρα γιατί θα ξεφύγουμε εντελώς σε άγνωστα και μυστήρια μονοπάτια.

    Τώρα, όντως, άλλο η πίστη/θρησκεία και άλλο το ιερατείο που στην πτώση του αναζητά ανέκαθεν την εξουσία, όπως επίσης και η εξουσία αναζητά ανέκαθεν το ιερατείο για να "κουμαντάρει" τον απλό λαό. Μην ξεχνάμε τον Λένιν που είπε ότι "η θρησκεία είναι το όπιο των λαών". (Ή μήπως ήταν ο Στάλιν;)

    Καλό είναι να μην βλέπουμε την κάθε πίστη/θρησκεία που ενστερνιζόμαστε, εγκεφαλικά, γιατί δεν πρόκειται να βγάλουμε άκρη. Την πίστη μας την βιώνουμε καρδιακά. Γιατί η πίστη αγγίζει την καρδιά και όχι τον εγκέφαλο. Το "1+1" αγγίζει τον εγκέφαλο. Το "αγαπάω τον πλησίον μου" όμως, την καρδιά. Επειδή δηλαδή για κάποιους, ο Χριστός μπορεί να είναι ανύπαρκτο πρόσωπο βγαλμένο από την φαντασία τεσσάρων επιτίδειων που έγραψαν τέσσερα ευαγγέλια (γιατί κυκλοφορεί *και* αυτή η ιστορία) πάει να πει ότι το "αγαπάτε αλλήλους" και "αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν" είναι αστήρικτα, αβάσιμα και αναληθή; Φυσικά και όχι. Απλά, πάνω στο αρνητικό πείσμα, ορισμένες φορές, το μένος μας προς το κάθε ιερατείο, χτυπάει την ίδια την πίστη και τις αρχές τις οποίες διέπει.

    Λες αν υπάρχει Θεός ή όχι. Για μένα προσωπικά, υπάρχει και εκφράζεται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Για κάποιον άλλον εκφράζεται στο πρόσωπο του Βούδα. Αν τον αντιπροσωπεύει καλύτερα ο Βούδας και οι αρχές του, έχει καλώς. Αν όμως επηρεάζεται από το κάθε ιερατείο για το τι θα πιστέψει (ακόμη και το να μην πιστέψει), τότε σφάλλει.

    Επιστρέφοντας και ολοκληρώνοντας, δεν γίνεται να μην είσαι απόλυτος σ'αυτό που πιστεύεις. Γιατί είναι αυτό που σε εκφράζει, είναι αυτό που σε γεμίζει και σε ολοκληρώνει σαν προσωπικότητα, σαν οντότητα, σαν ύπαρξη. Δεν γίνεται να είσαι "χαλαρός" στα πιστεύω σου. Αν πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός, δεν μπορείς να πεις "α, ίσως και να μην υπάρχει", αν πιστεύεις ότι μέσω της προσευχής, θα έρθεις πιο κοντά στον Θεό που πιστεύεις, δεν μπορείς να πεις "ε, εντάξει μωρέ, θα πω μια πρόχειρη προσευχή στα γρήγορα, ένα «Άγιος ο Θεός» και καλά είμαστε" και εκεί τελειώνει η ιστορία...

    Να το πω και λίγο διαφορετικά προσεγγίζοντας τον Χριστιανισμό: Αν πας Μεγάλη Πέμπτη να κοινωνήσεις χωρίς να έχεις εξομολογηθεί με δικαιολογίες της μορφής "εγώ δεν έχω κάνει αμαρτίες - δεν σκότωσα, ούτε έκλεψα" ή "σιγά μην πάω να εξομολογηθώ στον τραγόπαπα", τότε βάσει της θεωρίας του Χριστιανισμού, δεν κοινωνάς τον Χριστό (με την προϋπόθεση βέβαια ότι πιστεύεις ότι έρχεσαι σε κοινωνία με τον Χριστό και όχι ότι πίνεις γλυκό κρασάκι με ψωμάκι) αλλά κοινωνάς φωτιά και λάβα. Κάποια πράγματα, όπως τα πιστεύω μας, είναι και πρέπει να είναι ακλόνητα. Πρέπει να είναι ακραία. Ή πιστεύεις ή πλάθεις κουλουράκια. Δεν υπάρχει μέση οδό. Φιλοσοφίες του στυλ "εντάξει μωρέ... καλά είμαστε κι έτσι... χαλαρά...", δυστυχώς δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να καταδεικνύουν "χαλαρούς" ανθρώπους...

    Εκτός κι αν έχεις εντύπωση ότι ο Άγιος Βασίλειος ήταν ένας τυπάκος που έβλεπε τα πράγματα "χαλαράααα..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τραβάει σε άσχημο μάκρος, και μάλιστα προσπαθώντας να αποδείξεις αυτά ακριβώς που η θρησκεία σου θέλει να τα ασπαστείς χωρίς αποδείξεις.

    Υπέδειξέ μου έστω και ένα σημείο που αμφισβήτησα την ιστορικότητα των 12.
    Πουθενά. Αυτό γιατί η ιστορικότητά τους αποδεικνύεται από ανεξάρτητους ιστορικούς καθώς και από απτές αποδείξεις που άφησαν πίσω τους. Ούτε καν την ιστορικότητα του Χριστού δεν αμφισβήτησα. Είπα ότι αγγίζει το όριο της αμφισβήτησης, όχι ότι είναι ψέμα.

    Τα μόνα πράγματα που έχω τονίσει ότι δεν αποδεικνύονται ιστορικά είναι η Σύλληψη η Ανάσταση και το γεγονός ότι ήταν θεάνθρωπος. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν πως γίνεται, ενώ είναι τα μόνα πράγματα που λέω ότι είναι αναπόδεικτα, να «βάζεις άλλα λόγια στο στόμα μου». Θα σε παρακαλούσα να δίνεις λίγο περισσότερο βάρος σε όσα διαβάζεις και να μην παραποιείς τα λόγια των άλλων.

    Το «αγαπάτε αλλήλους» δεν το θεωρώ αστήρικτο, αβάσιμο και αναληθές. Το ενστερνίζομαι από καρδιάς γιατί πιστεύω ότι έτσι πρέπει να είναι. Και φυσικά από κανένα φόβο προς κανέναν θεό που το ζήτησε. Υπάρχει δεν υπάρχει ο Θεός, οι ευαγγελιστές κατέγραψαν μια φιλοσοφία που αξίζει να ακολουθεί κάποιος είτε πιστεύει στο Βούδα, είτε πιστεύει στο Αλλάχ, είτε πιστεύει στον Θεό, είτε πιστεύει στην ίδια την φύση και την επιστήμη. Και οι ευαγγελιστές δεν ζήτησαν την υπακοή και πίστη των ανθρώπων. Την ανύψωσή τους ζήτησαν όπως και ο Χριστός. Αδιαφορώντας στην πραγματικότητα αν θα πιστέψουν στον συγκεκριμένο Θεό. Απλά προς χάριν της θρησκείας που πρεσβεύουν, μη αντικειμενικά, το προσέδωσαν στο θεό της ορθοδοξίας. Και ο Θεός της αγάπης που πρεσβεύουν παρ’ ολ’ αυτά δεν είναι δυνατόν να καταδικάσει τον οποιονδήποτε μουσουλμάνο, βουδιστή, ινδουιστή ή άθρησκο που ακολούθησε κατά γράμμα την διδασκαλία Του γιατί πίστεψε σε αυτήν και όχι σε αυτόν.

    Και γίνεται να μην είσαι απόλυτος σε αυτά που πιστεύεις. Δεν έχεις το δικαίωμα να θεωρήσεις μερικά δισεκατομμύρια άλλους που πιστεύουν διαφορετικά από εσένα «εσφαλμένους». Το θέμα είναι να δεις όλες τις απόψεις και να κατασταλάξεις σε αυτές που θες να πιστεύεις εσύ. Άλλωστε η θρησκεία μας αυτό πρεσβεύει και ζητάει να βαφιστείς στο όνομά Του αφού πρώτα γνωρίσεις τον λόγο Του και κατασταλάξεις ότι αυτός σε εκφράζει καλύτερα από τους άλλους και τότε πιστέψεις. Άλλο αν για «κοινωνικοπολιτικούς λόγους» αρχικά (Τουρκοκρατία – Γενίτσαροι) και εξουσιαστικούς στο μετέπειτα, έχουμε καταλήξει να βαφτίζουμε τα παιδιά πριν από το 18ο έτος της ηλικίας τους. Ή δεν σου έχει καν περάσει από το μυαλό ότι η θρησκεία μας ζητά πρώτα να γνωρίσεις, μετά να πιστέψεις και μετά, εσύ με την θέλησή σου, να την αποδεχτείς;

    Ποτέ δεν μίλησα για χαλαρότητα άλλωστε. Πάντα μίλησα για ενστερνισμό μετά από σκέψη. Και όσο για το θέμα που θίγεις περί μετάληψης και άλλων, είναι και αυτά κομμάτια του ιερατείου που για να κρατήσει τα ινία προσπαθεί να εμπνεύσει τον φόβο για κάτι που οι εμπνευστές του ζήτησαν να το ακολουθούμε χωρίς φόβο και πάθος.

    Εκτός και αν θες να με καταδικάσεις (εμένα και τον καθένα μας) αδιαφορώντας για τον τρόπο ζωής μου, με μόνη αιτιολογία ότι δεν εξομολογήθηκα και δεν μετέλαβα ποτέ μου. Αν αυτός είναι ο θεός σου, δεν θέλω να πιστέψω σε αυτόν. Προτιμώ τον δικό μου που είναι δίκαιος και αγαπάει τους πάντες χωρίς να τους ζητά παρά μόνο να αγαπούν και αυτοί με την σειρά τους τα δημιουργήματά του, όχι γιατί τους το επιβάλλει, αλλά γιατί το θέλουν οι ίδιοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ανώνυμος19/7/05 12:00 μ.μ.

    Επιτέλους, Στάτο, μια φωνή ξεκάθαρη! Βαρέθηκα το παραμύθι του πανθεϊσμού και της παγκοσμιοποίησης της θρησκείας! Να 'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Προσπάθησε να καταλάβεις και να κρίνεις αντί απλά αμάσητα να κατακρίνεις.

    Και θες να θεωρείσαι και επιστήμονας.

    Όποιος θεωρεί ότι μπορεί να έχει ξεκάθαρη άποψη μάλλον βλασφημεί τοποθετώντας τον εαυτό του στο επίπεδο του Θεού. Αν αυτός υπάρχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ανώνυμος19/7/05 12:33 μ.μ.

    Τι το έφτιαξες το blog αν δε δέχεσαι να εκφράζονται και διαφορετικές απόψεις από τη δική σου????

    Στο Στράτο απευθύνθηκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να εκφράσει ο οποιοσδήποτε οποιαδήποτε άποψη θέλει. Το πρόβλημα είναι ότι δεν γίνεται συζήτηση με ατεκμηρίωτες φράσεις που απλά περιέχουν "έντονες" λέξεις για να μπορέσουν να πείσουν, χωρίς όμως καμιά ουσία.

    Ο κόσμος προσπαθεί να ακολουθεί τα μονοπάτια μιας συζήτησης και να εκφράζεται πάνω σε αυτά. Αν απλά θέλει να αναφέρει μια απολυταρχική φράση, μπορεί πολύ εύκολα να το κάνει. Για μένα απλά αποτελεί κατακριτέο είδος.

    Παγκόσμια θρησκεία;
    Πανέμορφη φράση. Σημαίνει κάτι;

    Μήπως το συνοθύλευμα των θρησκειών; Μπα... δεν υπάρχει... χμμμ τί να σημαίνει άραγε.

    Παραμύθι πανθεϊσμού; Μάλιστα.
    Α ναι ξέχασα. Ο δικτάτορ θεός που ανέφερα ότι δεν θέλω να πιστεύω λέει πως όλοι όσοι δεν τον πιστεύουν είναι καταδικασμένοι. Αφού πρώτα παραμυθιάστηκαν, ναι δίκιο έχεις!

    Αλλά και πάλι δεν πρόκειται προφανώς να ξοδέψεις ούτε μισή ώρα για να κρίνεις (όχι να ενστερνιστείς) όσα λέω. Σε 5 δευτερόλεπτα θα έχεις την απάντηση. Σαν τον θεό που αναφέρεις. Σε 5 δευτερόλεπτα θα έχει κατακεραυνώσει όλον τον κόσμο και θα μείνουμε μόνο εμείς και οι Ρώσσοι. Ω τί ευτυχία!

    Μα δυστυχώς για εσένα ο θεός που πιστεύεις δεν είναι αυτός που περιγράφεις.
    Ευτυχώς όμως, για εσένα και για όλους μας, ο Θεός δεν έχι τόσο απόλυτες απόψεις μιας και η ανθρωπότητα δεν απαρτίζεται μόνο από Έλληνες και Ρώσσους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Για να αρχίσει να κλείνει η κουβέντα αυτή, τουλάχιστον για μένα, μιας και το θέμα της πίστης και θεώρησης του Θείου είναι απελπιστικά και αποκλειστικά προσωπικό, θα πω ότι η φιλοσόφηση των πραγμάτων, είναι κάτι καλό και χρήσιμο. Αλλά δυστυχώς, όπως τα πάντα, έχει κι αυτό τα όριά του.

    Μιας και μιλάμε για έντονες λέξεις, πάνω στο θέμα που ανέφερα για την Θεία Κοινωνία και την εξομολόγηση, εκτός από το "αγαπάτε αλλήλους" και άλλες "έντονες λεξεις" που είπε ο Χριστός στον κόσμο, στην πόρνη που πήγε κλαίγοντας και έπεσε στα πόδια του της είπε "Οι αμαρτίες σου συγχωρούνται. Πήγαινε και μην αμαρτάνεις άλλο." Αυτό, δεν είναι θεωρία, είναι πράξη. Είναι η υλοποίηση της πίστης.

    Ποια θρησκευτική φιλοσοφία θα συγχωρέσει τις αμαρτίες μας; Ή μήπως οι αμαρτίες δεν είναι αμαρτίες απτές αλλά "αμαρτίες" φιλοσοφικού επιπέδου; Η φιλοσόφηση θα σε κάνει να κλάψεις για τις αμαρτίες σου; Μήπως για τις αμαρτίες των άλλων; Όχι φίλε μου. Αυτό το κάνει η καρδιά. Αν η φιλοσοφία είναι μόνη της, τότε μιλάμε για έναν ακόμη ξύλινο λόγο. Χρειάζεται και την καρδιά, για να δώσει την ζωή σ'αυτό. Τα ερωτήματα που δεν μπορεί να απαντήσει η φιλοσοφία, τι τα κάνουμε; Τα θάβουμε; Τα εξαφανίζουμε; (κάτι ανάλογο με τον Λάζαρο δηλαδή;)

    Η Ανάσταση Νεκρών που αναφέρει (και υπόσχεται) η πίστη μας, είναι φιλοσοφική προσέγγιση στο Θείο ή απτή πραγματικότητα; Για σένα (γενικά μιλάω) μπορεί να είναι μια διαφορετική φιλοσοφική προσέγγιση στο Θείο. Για μένα όμως, είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι ο λόγος για τον οποίο παλεύω σ'αυτόν τον ρημάδι τον κόσμο. Για να αναστηθώ σε μια άλλη "διάσταση" (αν θες να πούμε έτσι τον Παράδεισο) όπου θα συνυπάρχω με τον ίδιο τον Θεό.

    Βέβαια, έρχεται η φιλοσοφία και προσπαθεί να "ανεβάσει" τα πράγματα (να καταργήσει την καρδιά εν ολίγοις) και βγάζει διάφορα... αμπελοφιλοσοφήματα. Λόγου χάρη αυτό που διάβασα πρόσφατα, μια εξήγηση της λεγόμενης "μεταθανάτιας εμπειρίας"... βγήκαν κάποιοι φιλόσοφοι και είπαν το εξής: Το τούνελ που βλέπει ο νεκρός, είναι η μήτρα, ενώ το πρόσωπο που είναι ντυμένο στα λευκά (με την αντίστοιχη φωνή) είναι η... μαμή!!! Ότι η μεταθανάτια εμπειρία δηλαδή, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την επανάληψη της εμπειρίας της γέννας!!!

    Συγνώμη, αλλά πάω πάσο. Αν είναι η φιλοσοφία να ξεφτυλίσει την καρδιά μου σε τέτοιο βαθμό, ειλικρινά, προτιμώ συνειδητά, να ζω στην καρακοσμάρα μου παρά να ζω σε μια φιλοσοφία όπου η καρδιά παίζει "δευτερεύοντα" ρόλο στα πιστεύω μου. (αν υπάρχουν γιατί καταργούνται στο τέλος)

    Και μιας και μίλησα για καρδιά, πριν χρόνια, διάβασα ένα βιβλίο. Ενός "τραγόπαπα". Ενός από το συνάφι του "παπαδαριού". Το "Έρωτος Φύσις". Του πατρός Φιλόθεου Φάρου. Σου το προτείνω. Δεν είναι "φιλοσοφία" αλλά απτή πράξη. Διάβασέ το. Ίσως και να σου αρέσει.

    Να ρωτήσω κάτι άλλο: Ο Χριστός για σένα (τους φιλοσοφικώς προσεγγίζοντες την θρησκεία) τι είναι; Ένας καλός άνθρωπος που είπε πέντε δέκα πράγματα σωστά ή ο Θεός ο οποίος όντως "υλοποιήθηκε", ή αλλιώς "ενανθρωπίστηκε" και σταυρώθηκε για να ξεπλύνει τις αμαρτίες του κόσμου; Στο ρωτάω αυτό, γιατί σε προηγούμενο post σου, αναφέρεις "Όποιος θεωρεί ότι μπορεί να έχει ξεκάθαρη άποψη μάλλον βλασφημεί τοποθετώντας τον εαυτό του στο επίπεδο του Θεού. Αν αυτός υπάρχει." Αν είναι να κολλήσουμε στο ερώτημα "υπάρχει/δεν υπάρχει Θεός", ε, είναι λογικό γιατί δεν βγάζουμε άκρη...

    Ξεκάθαρη άποψη, φυσικά και έχεις. Ή πιστεύεις ή δεν πιστεύεις. Δεν υπάρχει μέση οδό. Και ο καθένας, οδεύει στην πορεία που έχει χαράξει. Το ότι η Δικαιοσύνη του Θεού είναι άγνωστη και ακατανόητη, αυτό είναι γνωστό και αναμενόμενο. Κανείς δεν είπε ότι μόνο οι Χριστιανοί θα μπουν στον Παράδεισο και όλοι οι άλλοι θα καούν στην κόλαση. Εκτός από σένα, το είπε κανείς αυτό; Το ότι και "αλλόθρησκοι" θα μπουν στον Παράδεισο, δεν είναι ούτε κάτι καινούριο, ούτε κάτι πρωτάκουστο. Ο Θεός θα είναι και ο τελικός Κριτής. Ο καθένας μας όμως, επιλέγει τον τρόπο με τον οποίο... χμμμ... πώς να το πω για να μην παρεξηγηθώ... ο καθένας μας επιλέγει τον τρόπο τον οποίο τον εκφράζει καλύτερα. Άλλος διαβάζοντας φιλοσοφικά βιβλία. Άλλος κάνοντας υπακοή στο "παπαδαριό". Άλλος πάλι σηκώνεται και παίρνει τα βουνά (επί τη ευκαιρία, χρόνια πολλά και στους Ηλίες, σήμερα είναι του Προφήτη Ηλία - αν πιστεύουμε βέβαια ότι υπήρξε και ότι δεν είναι εφεύρεση του "παπαδαριού").

    (Και επαναλαμβάνω: ΔΕΝ κάνω προσωπική επίθεση)

    Σε τελική ανάλυση, ποια μεγαλύτερη βλασφημία από το να νομίζουμε ότι εμείς θα φωτίσουμε και θα σώσουμε τον κόσμο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Πρόσεξε λοιπόν αυτό που εσύ είπες: Ο Χριστός είπε: Πήγαινε και μην αμαρτάνεις άλλο. Δεν είπε Πήγαινε και από εδώ και πέρα να πιστεύεις μόνο σε εμένα για να σωθείς. Είπε: Οι αμαρτίες σου συγχωρούνται, δεν είπε κάνε 30 μετάνοιες και 48 εκκλήσεις 27 επικλήσεις 2 δεήσεις και 32 δεν ξέρω κι εγώ τι, για να σε συγχωρήσω.

    Παρεμπιπτόντως, εκτός και αν έχεις κάποια ιδιαίτερη σημασία για την λέξη φιλοσοφία, η επιστήμη και η θεολογία δεν μπορούν να απαντήσουν σε ερωτήματα. Και γι' αυτό σε καλούν να πιστέψεις χωρίς αποδείξεις. Η φιλοσοφία αντίθετα, δεν απαντά σε ερωτήματα, γιατί απλά θέτει μόνο ερωτήματα και σε καλεί να οδηγηθείς κοντά στην απάντηση, χωρίς να την ακουμπήσεις πραγματικά ποτέ, αλλά ανυψώνοντάς σε μέσα από τον διαλογισμό που χρειάζεσαι για να κάνεις την προσέγγιση.

    Οι αμαρτίες: Οι αμαρτίες συγχωρούνται από εμάς τους ίδιους. Όχι από τον θεό και φυσικά όχι από το ιερατείο. Η θρησκεία μας προτρέπει: "μετανοείτε και οι αμαρτίες σας θα συγχωρεθούν".

    Και τον Λάζαρο δεν τον θάψαμε εμείς. Τον "έθαψε" η ίδια η θρησκεία μας για να μην εξαναγκάσει τον κόσμο να πιστέψει από φόβο.

    Η ανάσταση των νεκρών που πρεσβεύει η θρησκεία μας είναι η "ανάσταση" και ανύψωση από τα "πάθη" της ζωής μας. Ο Αναστάς Χριστός φέρνει φως στο σκοτάδι της ψυχής μας και απαλύνει τους πόνους και τους φόβους της ζωής μας.

    Όσο για τα κουραφέξαλα της "μεταθανάτιας εμπειρίας", ε δεν πιστεύω ότι θεωρείς ότι θα μπορούσα να πιστεύω σε κάτι τέτοιο, και ελπίζω να μην διανοήθηκες κάτι τέτοιο για να το αναφέρεις εδώ. Άλλωστε αν υπήρχε πραγματική μεταθανάτια εμπειρία θα ήταν ήδη αντικείμενο σοβαρής επιστημονικής έρευνας και όπως αντιλαμβάνεσαι κάπου θα το είχε πάρει το μάτι μου μιας και μου αρέσει να ενημερώνομαι για τις επιστημονικές ανακαλύψεις κάθε τομέα και όχι μόνο του δικού μου.

    Αυτά που αναφέρεις δεν είναι φιλοσοφίες Στράτο. Αυτά που αναφέρεις είναι εκλαϊκεύσεις, εκ διαμέτρου αντίθετες των αντίστοιχων παρωπιδηκών θέσεων του αδαούς ιερατείου. Με αυτό δεν θεωρώ αδαές όλο το ιερατείο, αλλά δυστυχώς θεωρώ ένα μεγάλο μέρος αυτού καθαρούς επαγγελματίες, οι οποίοι καταστρέφουν αντί να εξυψώνουν το ποίμνιο.

    Η φιλοσοφία, δεν ξεφτιλίζει την καρδιά. Οι ακραίες θέσεις, και από τις δύο πλευρές, την ξεφτιλίζουν.

    Ο Χριστός για εμένα είναι ο άνθρωπος που θα ήθελα, όσων αφορά την ανιδιοτέλειά του, να προσεγγίσω. Δεν σταυρώθηκε για να ξεπλύνει τις αμαρτίες του κόσμου αλλά έδωσε την ζωή του για να υλοποιήσει στον μέγιστο βαθμό την ανιδιοτέλεια που θα έπρεπε να διακρίνει τους ανθρώπους. Ή λοιπόν ήταν θεάνθρωπος (πράγμα που δεν αφαιρεί καθόλου την ανιδιοτέλεια που έδειξε βάσει της ανθρώπινης φύσης του), ή ήταν απλός άνθρωπος που θυσιάστηκε για τα πιστεύω του. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα. Η Θρησκεία σε καλεί να πιστέψεις. Η φιλοσοφία σε καλεί να σκεφτείς. Η δική μου φιλοσοφία μου υποδεικνύει ότι ακόμα και το δεύτερο να ίσχυε, η πράξη του τον ανήγαγε σε θεάνθρωπο. Η φιλοσοφία δεν είναι ποτέ τόσο πεζή, όσο θες να την εμφανίσεις.

    Και η θρησκεία επίσης δεν θεωρεί ότι ο Χριστός "υλοποιήθηκε", ή "ενανθρωπίστηκε". Θεωρεί ότι γεννήθηκε και απέκτησε διπλή υπόσταση "σαρκωθέντα, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου και ενανθρωπήσαντα". Ενανθρωπίστηκε. Η ανθρώπινη υπόστασή του ήταν η σημαντικότερη, ώστε να δείξει ότι ο θεός "καταδέχεται" τον άνθρωπο και δεν "το παίζει ανώτερος" για να κάνει τον άνθρωπο να τον φοβάται (έτσι για να τα πούμε αι λίγο "λαϊκά").

    Και κανένας δεν είπε ότι κάνεις προσωπική επίθεση. Ούτε εγώ κάνω σε εσένα ή κανέναν άλλο. Προσωπική επίθεση κάνω μόνο σε όσους θέλουν άκριτα να δώσουν μια απάντηση γιατί έτσι πιστεύουν. Το νόημα της ανταλλαγής των απόψεων εμπεριέχει και την ανάγνωση και κατανόηση (κατανόηση δεν σημαίνει ενστερνισμό, άρα δεν νομίζω να παρεξηγηθώ, το έψαξα στο λεξικό...)όσων έγραψε ο συζητητής ώστε να προωθήσουμε την συζήτηση και όχι να την "διαλύσουμε". Απλά δεν μου αρέσει επίσης να βάζουν στο στόμα μου κουβέντες που δεν είπα, και δυστυχώς αυτό το έκανες.

    Ο καθένας μας πιστεύει. Πιστεύει αυτό που του έχει υποδείξει το μυαλό του. Διαφωνώ κάθετα μόνο με όσους πιστεύουν επειδή τους υπέδειξαν άλλοι τι να πιστεύουν. Σέβομαι όσους πιστεύουν γιατί οι ίδιοι αποφάσισαν να πιστεύουν. Διαφωνώ με όσους άκριτα πιστεύουν επειδή βαφτίστηκαν στο όνομά Του. Η θρησκεία μας μακράν το ζήτησε αυτό. Αυτό ίσως θα έπρεπε να σε κάνει να σκεφτείς λίγο παραπάνω μήπως το η έκφραση της θρησκείας που βιώνουμε είναι όντως κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο. Όπως επίσης και η σιωπηρή αναδιατύπωση ορισμένων "όρων" της ώστε με πολύ αργούς και ανεπαίσθητους ρυθμούς να ενστερνίζεται τις τάσεις της κοινωνίας.

    Προφήτες, απόστολοι και λοιποί άγιοι δεν είναι κατασκευάσματα, είναι υπαρκτοί άνθρωποι οι οποίοι αγωνίστηκαν για την διάδοση της θρησκείας.

    Για εμένα τώρα τι είναι ο θεός; Προτιμώ να θεωρώ ότι θεός είναι η ίδια η φύση που δημιούργησε τα πάντα και απαιτεί σεβασμό στα δημιουργήματά της. Και η έννοια της φύσης είναι τόσο μη-αντιληπτή από τον άνθρωπο όσο και ο ίδιος ο Θεός και δεν διαφέρει σημαντικά.

    Η κινούσα δύναμη πάλι λείπει. Ο θεός προϋπήρχε προ πάντων των αιώνων . Το ίδιο και η φύση. Η αρμονία Του και η αρμονία της είναι εφάμιλλες.

    Η αρμονικότητα του σύμπαντος και της φύσης της ίδιας αγγίζουν το θείο.

    Όσο για το τι νομίζω ότι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος; Δεν νομίζω ότι μπορεί να σώσει τον κόσμο. Μόνο να βάλει το δικό του λιθαράκι και να ελπίζει να αναγνωριστεί από τους άλλους. Όπως άλλωστε και ο Χριστός. Έβαλε τον θεμέλιο λίθο της εκκλησίας και την παρέδωσε στους ανθρώπους να την αναπτύξουν και να την αξιοποιήσουν όπως αυτοί θεώρησαν καλύτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για πες...