Γιατί απλά...

Χωρίς σταματημό ο Δρόμος μας τραβάει μπροστά,
Κατηφορίζοντας απ’ το κατώφλι που ξεκίνησε.
Και τώρα πια ο Δρόμος έχει φτάσει μακριά
Και εγώ λέω στον εαυτό μου «Ακολούθησε!»
Κυνήγησέ τον! Βαριά και αν είν’ τα πόδια,
Σε κάποια στράτα μεγαλύτερη θα βγεις,
Όπ’ ανταμώνουνε αμέτρητοι σκοποί και μονοπάτια.
Και πού μετά; Ποιος να το ξέρει τάχα!

J.R.R. Tolkien

Περί ανέμων…

Τον τελευταίο καιρό έχω μια περίεργη αίσθηση κούρασης όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι. Το κορμί μου θα έλεγα ψιλοπονάει και οι μύες μου αντιδρούν στις πρώτες κινήσεις. Τα βλέφαρα είναι βαριά και ανοίγουν με δυσκολία. Βέβαια όλα περνάνε με το πρωινό ντουζάκι, αλλά ένα μικρό «βάρος» στο κεφάλι παραμένει (ο όγκος θα είναι… )
Έχω πάντως καταλήξει να έρχομαι πάντα μισή ώρα αργότερα στο γραφείο απ’ την ώρα που συνήθιζα… Όχι ότι έχει και καμιά διαφορά. Τις χαζομάρες που έχω να κάνω τις προφταίνω.. ούτως ή άλλως χαζομάρες είναι, οπότε και τις μισές να κάνω.. πάλι την άλλη μέρα θα τις έχει ξαναλλάξει ο ΝΚ οπότε δώρο άδωρο να τις τελειώσω...
Βέβαια έχει μείνει πίσω η «πραγματική δουλειά» αλλά… μία η καθυστέρηση παραδόσεων, μία η ανοργανωσιά του «δικού μου» που τελικά μας καταναλώνει όλο τον χρόνο με ανούσια πράγματα και μας κουράζει άδικα και άσκοπα, εεε λίγο θέλει; Πρέπει να πάω ας πούμε να πάρω μερικές ατσαλένιες αλλενόβιδες και βαριέμαι αφάνταστα… Δεν έχουν αυτά τα μαγαζιά ντελίβερυ να ησυχάσω;
Φυσικά ο ΝΚ, μετά από τον τρικούβερτο καβγά που ρίξαμε την ημέρα των γενεθλίων μου είναι μέλι γάλα! Έκανα μιάμιση βδομάδα να τον δω από εκείνη την ημέρα και με το που με είδε προχτές ήρθε σαν παιδάκι χαρούμενο να μου πει τις νέες του ιδέες! Όπως με όλες τις παιδικές ιδέες λοιπόν στηρίζεται σε μια καλή αρχή και μετά, από τον ενθουσιασμό του τα σκατώνει και πάει… where no idea has gone before!!!
Και φυσικά αυτό για εμένα σημαίνει ή πλήρης άρνηση, ή πολλή δουλειά, από την μία για να τον ικανοποιώ κρατώντας λίγο τα λουριά και από την άλλη να προσπαθώ να τον πείσω να ΜΗΝ πάμε μέχρι τ’ άστρα… να μείνουμε εντός γήινης σφαίρας…
Και σήμερα πάλι έχω να πάω να διδάξω τους ανεπίδεκτης… ΟΚ, μπορεί να μην είναι όλοι ανεπίδεκτης, αλλά όσοι δεν έχουν αυτό το φρούτο, έχουν το άλλο της αδιαφορίας. Και έχουν και την αίσθηση ότι μπορούν να σε ελέγξουν κι’ όλας και να σου πουν πώς θα τους διδάξεις και αν θα τους διδάξεις και ότι θα τους περάσεις σε τελική ανάλυση, άλλοι με νάζι και άλλοι με υπονοούμενα ισχύος…
Αλλά ήδη ξέφυγα… Με το θέμα θα ασχοληθώ εκτενέστερα όταν θα είμαι τσαντισμένος… Γιατί εγώ στην θέση τους θα ντρεπόμουν να εμφανίζομαι έτσι μπροστά σε καθηγητές…

Εφιάλτες!

- Γιατρέ μου, έχω σοβαρό πρόβλημα. Πέφτω το βράδυ να κοιμηθώ και βλέπω κάτι απίστευτα όνειρα, με ποντίκια να παίζουν μπάλα. Συνέχεια. Όση ώρα κοιμάμαι, αυτά παίζουν μπάλα. Αν κοιμηθώ μισή ώρα παραπάνω, παίζουν παράταση και μετά βαράνε και πέναλτι. Πολλά πέναλτι. Με τις ώρες!

- Πρώτη φορά ακούω κάτι τέτοιο. Μήπως πρέπει να κάνετε απολύμανση στο σπίτι και σας έχει γίνει έμμονη ιδέα; Κάντε μια απολύμανση κι ελάτε την άλλη εβδομάδα να σάς ξαναδώ...

Μία εβδομάδα αργότερα...

- Γιατρέ μου, έκανα και απολύμανση, αλλά τα ποντίκια παραμένουν. Κάθε βράδυ, μόλις κλείσω τα μάτια μου, βλέπω τα ίδια: Πάσες, σέντρες, σουτ...

- Μήπως τρώτε βαριά το βράδυ; Να κόψετε το βραδινό και να τα ξαναπούμε την άλλη εβδομάδα...

Την επόμενη εβδομάδα...

- Γιατρέ μου, έχασα πέντε κιλά, αλλά τα ποντίκια δεν λένε να φύγουν. Κάθε βράδυ στα όνειρά μου τα βλέπω. Τι να κάνω;

- Λοιπόν, θα σάς δώσω μια συνταγή με ηρεμιστικά. Θα παίρνετε ένα κάθε βράδυ, από απόψε και για μία εβδομάδα. Πιστεύω ότι θα σας βοηθήσουν.

- Γιατρέ, μήπως θα μπορούσα να αρχίσω τη θεραπεία από αύριο;

- Απόψε σας είπα!

- Αύριο γιατρέ, αύριο αν γίνετε. Έχει τελικό απόψε...

Προβλέψεις!

Είσαι απογοητευμένος με την ΕΜΥ; Αγόρασε κι εσύ μια πέτρα πρόβλεψης του καιρού από τον Gary!

Εδώ πολυτεχνείο…

Τριάντα δύο χρόνια πριν.
Φοιτητές και απλός λαός κλεισμένοι μέσα σε στην φυλακή του πολυτεχνείου. Λαός και έθνος κλεισμένος μέσα στην φυλακή μιας δικτατορίας. Άνθρωποι που βρέθηκαν τυχαία αποφάσισαν να φυλακιστούν μέσα στα τείχη για να διαδηλώσουν την ελευθερία. Άνθρωποι που κλήθηκαν για βοήθεια, έσπευσαν να βοηθήσουν αιμορραγούντα αβοήθητα παιδιά, θύματα μιας Χούντας, θύματα μιας «κυβέρνησης» που δεν μπορούσε να πείσει και να κρατηθεί στην εξουσία παρά μόνο με την βία και τα όπλα. Θύματα ανθρώπων που είχαν ως μόνη φιλοδοξία να βάλουν την Ελλάδα «στον γύψο». Έτσι, να στρώσει λίγο βρε αδερφέ…

Τριάντα δύο χρόνια μετά.
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Το σύνθημα αντηχεί ακόμα μέσα από το τούνελ της ιστορίας. Ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων πολιορκημένων ακούγεται για μια ακόμα φορά στα ραδιόφωνά μας, σαν να μην πέρασε μια μέρα, τιμή σε όσους θυσιάστηκαν για να μπορούμε να εκφράζουμε ελεύθερα τις απόψεις μας, για να μπορούμε να συναθροιζόμαστε άνω των τριών σε κλειστό χώρο, για να μπορούμε να διαλέγουμε ποιος θα μας κυβερνήσει ώστε να έχουμε ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Τα ύψιστα αγαθά…

Τα αγαθά που σήμερα δεν έχουμε.

Ψωμί; Έχουν κάποιοι. Οι περισσότεροι όμως πεινάνε και παίρνουν δάνεια να ζήσουν και αναρωτιούνται πώς θα βγάλουν τον επόμενο μήνα. Κατά γενική ομολογία ο σημερινός μισθός δεν φτάνει. Τι κάνει γι’ αυτό η (κάθε) δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή μας; Γιατί σήμερα κανείς μας δεν κλείστηκε στο πολυτεχνείο, χωρίς να κάψει, χωρίς να βανδαλίσει, απλά να πει: Πέθαναν για το ψωμί, έφεραν την δημοκρατία, εγώ γιατί δεν έχω ψωμί; Όλοι εσείς οι κυβερνώντες καπηλεύεστε τον θάνατό τους και μιλάτε γι’ αυτόν με δάκρυα στα μάτια… κροκοδείλια. Γιατί αν τους σεβόσασταν θα φροντίζατε να εκπληρωθούν τα όσα ιδανικά τους ώθησαν στην θυσία τους.

Παιδεία; Η παιδεία στις μέρες μας αιμορραγεί. Αιμορραγεί χειρότερα από όλους τους ανθρώπους που έχυσαν το αίμα τους εκείνες τις μέρες. Όλοι μας φωνάζουμε ότι τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν γράμματα στο σχολείο. Οι καθηγητές «φωνάζουν» ότι η παιδεία πάσχει, ζητούν χρήματα, ναι απόλυτο δίκιο έχουν, τους λείπει το ψωμί, αλλά η παιδεία είναι λειτούργημα, όχι επάγγελμα. Αφού η παιδεία πάσχει και εσείς είστε οι λειτουργοί της παιδείας, βοηθήστε τα παιδιά να μάθουν. Βοηθήστε έτσι ώστε η επόμενη γενιά των πολιτικών να είναι πιο συνετή και σωστή. Ώστε και αυτή με την σειρά της να βοηθήσει την παιδεία… Η παιδεία δεν χρειάζεται χρήματα, καλή διάθεση και ένα τετράδιο χρειάζεται και όλα μαθαίνονται. Και πάνω απ’ όλα η ανθρωπιά και η σωστή κρίση. Δεν χρειάζεται λαϊκισμούς και ψηφοθηρισμούς. Χρειάζεται εκ-παίδευση. Άνθρωπος δεν γίνεσαι αν δεν μοχθήσεις. Δώστε παιδεία στον λαό κυβερνούντες και καθηγητές. Παιδεία, όχι θέσεις στα πανεπιστήμια και εύκολη γνώση. Αν ο λαός δεν παιδευτεί, δεν μπορεί να εκπαιδευτεί. Μην χρησιμοποιείτε τις λέξεις των αγωνιστών της δημοκρατίας, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τους δικούς σας σκοπούς.

Ελευθερία; Στις μέρες μας έχουμε αμέριστη ελευθερία, αλλά δεν έχουμε τα μέσα να την εκμεταλλευτούμε! Όμως και αυτή η ελευθερία είναι εικονική. Ζούμε στην οικονομική σκλαβιά των οικονομικών κολοσσών και την στρατιωτική σκλαβιά ενός κράτους που για το «έτσι θέλω» κάνει πολέμους στην άλλη άκρη της γης, δημαγωγώντας και σκοτώνοντας ανελέητα ανθρώπους γιατί απλά είναι αναλώσιμοι, και οι «άλλοι» αλλά και οι «δικοί τους». Για ποιά ελευθερία ομιλούμε σήμερα, εμείς οι σκλαβωμένοι των media, του «χιτλερικού» υπερκαταναλωτισμού και του «πλανηταρχικού» ιμπεριαλισμού; Για ποια ελευθερία ομιλούμε την στιγμή που ένας ολόκληρος ΟΗΕ υποκλίνεται στις διαθέσεις και τις δημαγωγίες του ενός; Για ποια ελευθερία ομιλούμε την στιγμή που το μόνο που μας μαθαίνουν και μας εντυπώνουν στο μυαλό σε καθημερινή βάση είναι το «καταναλώστε»; Πόσο προφητικό εξελίχθηκε το «Ζουν ανάμεσά μας» για την σημερινή μας εποχή;

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Ένα σύνθημα που σφράγισε μια ολόκληρη γενιά, ένα σύνθημα που σφράγισε τις ζωές νέων ανθρώπων μέσα σε μια νύχτα. Ένα σύνθημα που θα καπηλευτεί για ακόμα μία φορά η κάθε πολιτική παράταξη της χώρας μας για δημαγωγικούς σκοπούς. Ένα σύνθημα που σήμερα, μέσα στον αγώνα για επιβίωση και ανάδειξη, ακόμα και εμείς οι απλοί πολίτες έχουμε ξεχάσει την πραγματική του έννοια και υπόσταση. Αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν με τα όπλα, κατάφεραν και το έκαναν με τον υπερκαταναλωτισμό, την δημαγωγία και την χειραγώγηση. Ακόμα και εμείς κροκοδείλια δάκρυα χύνουμε, αφού εν μία νυκτή παραδώσαμε όσα οι γονείς μας κέρδισαν με μόχθο και αγώνα, πίσω στους έχοντες και κατέχοντες το χρήμα και την εξουσία.

Και εσείς οι κυβερνόντες για άλλη μια φορά χύνετε κροκοδείλια δάκρυα αλλά χρησιμοποιείτε ακόμα στην κυβέρνηση ανθρώπους από αυτούς που τότε ήταν υπέρ της δικτατορίας, υπέρ της επέμβασης των τανκ, υπέρ της χρήσης όπλων. Παρόλο που… «ούτε ένας φοιτητής δεν πέθανε τότε.. όλα αυτά είναι μια προπαγάνδα!...»
Άνθρωποι που πιστεύουν στην διακυβέρνηση με τον φόβο δεν μπορούν να θεωρούνται μέλη δημοκρατικών κυβερνήσεων. Κυβερνήσεις που χρησιμοποιούν ανθρώπους που πρωτοστάτησαν στην Χούντα και στην μοναρχία δεν δικαιούνται να αρθρώνουν λόγο για τα παιδιά που χάθηκαν.
ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ…

Η ζωή μας μια βόλτα

Τέσσερεις μέρες. Τέσσερεις μέρες αναβίωσης δέκα χρόνων. Μνήμες, θύμησες. Αμέτρητες ώρες βόλτας στην παραλιακή. Από το Μακεδονία μέχρι τα Λαδάδικα. Βόλτες στην αγορά, Τσιμισκή, Μοδιάνο, Λουλουδάδικα. Ροτόντα, Καμάρα, Ναβαρίνο... Πέρασμα από τα κάστρα, πέρασμα από την Κρήνη, καφέ στην όμορφη «άκρη» της.
Παλιά στέκια επισκεφτήκαμε, παλιούς φίλους είδαμε και μαζί τους τα ήπιαμε! Ωραίοι μερακλίδικοι μεζέδες και κρασάκι. Βόλτα στο Κάρα Τέπε να δούμε την Θεσσαλονίκη σε όλο της το μεγαλείο. Εσύ απλά έβλεπες τα μέρη που πήγαινα, εγώ όμως θυμόμουν λεπτομέρειες για το καθένα. Ανθρώπους που χάθηκαν, ανθρώπους από τους οποίους χωρίστηκα χωρίς να το θέλω, ιστορίες που ζήσαμε παλιά, αναμνήσεις μιας ζωής. Δέκα χρόνια ήταν αυτά, που τα’ αναπολώ με νοσταλγία. Ρωτούσες πάντα, σε ένοιαζε να μαθαίνεις, ότι μου ερχόταν, ότι θυμόμουν στο έλεγα, είναι όμως τόσα πολλά που και εγώ δεν τα θυμάμαι όλα. Οι «θύμησες» δεν είναι ακριβώς συγκεκριμένες αναμνήσεις. Είναι η γλύκα που σου αφήνουν όλα τα μικρά πράγματα που έζησες και που από ανάμνηση πλέον έχουν μετατραπεί στο οικείο συναίσθημα μιας γνωστής πόλης. Αυτή την γλύκα με έβαλες να την ξανανιώσω απ’ την αρχή!

Δεν θα μπορούσα να ξαναζήσω την ζωή που έζησα. Ότι πέρασε-πέρασε και δεν ξανά ’ρχεται. Όταν έφυγα όλοι ήξεραν ότι τίποτε δεν θα ξαναγινόταν ίδιο ποτέ, όποια και αν ήταν η συνέχεια, και γι’ αυτό με αποχαιρέτησαν…
Δεν θα άλλαζα την τωρινή ζωή μου, κι ας μην ήθελα να φύγω από την Θεσσαλονίκη τότε. Παρόλο που ήμουν απογοητευμένος, τελικά αποδείχθηκε ότι όλα μπορούν να συμβούν. Δεν θα άλλαζα με τίποτε αυτό που ζω τώρα.

Μέσα σε μια εκδρομή μια ολόκληρη ζωή. Η αναπόληση αυτή οφείλεται σ’ εσένα. Εσύ μου ζήτησες, για χάρη σου, και για να σου την διηγηθώ, να κάνω ένα οδοιπορικό στην ζωή μου στην ΠάνωΠόλη. Εσύ μου ζήτησες να σε πάω σε όλα τα μέρη που αγαπάω και που μου θυμίζουν τα όμορφα πράματα που έζησα στην ζωή μου. Να σε πάω να τα δεις να τα ξέρεις.

Μέσα από την καρδιά σου και χωρίς να το θέλεις, χωρίς να το έχεις καν σχεδιάσει, μου έκανες το καλύτερο δώρο γενεθλίων. Την ζεστή παρουσία σου όχι μόνος την συγκεκριμένη βραδιά αλλά ταυτόχρονα σε όλη την προηγούμενη ζωή μου! Τέτοιο δώρο δεν ξέρω πώς μπορώ να ανταποδώσω γλυκιά μου αλεπουδίτσα…

Ευχαριστώ!

Εντυπώσεις...

Εζητήθησαν, τις καταθέτω:
Η μέρα ξεκίνησε με ευχές. Οι πρώτες φυσικά από την αλεπουδίτσα μου. Μετά μου ευχήθηκαν οι καμήλες μου, την ώρα που προσέθετα άλλη μία στο κοπάδι! Μετά οι φίλοι, οι γονείς και οι λοιποί του σογιού.

Γραφείο. Ο μεγαλύτερος τσακωμός με τον ΝΚ. Αν το "δωμάτιο τηλεδιασκέψεων" (ατςςς) δεν ήταν ηχομονωμένο θα μας άκουγε όλη η Αθήνα! Κάγγελο τα νεύρα! Μετά από αυτό νηνεμία.

Ώρα 16:00. Αναχώρηση από γραφείο. Μαζεύω την αλεπουδίτσα μου και ξεκινώ ν' ανηφορίζω... Νέο ρεκόρ! Λιγότερο από 5 ώρες ΜΕ στάση για τσιμπολόγημα για ΠάνωΠόλη! Αλλά τί να κάνω; Επρεπε να φτάσω νωρίς γιατί με περίμεναν με κοκκινα χαλιά να κάνω θεαματική είσοδο στο Grotesque! Και με ένα καζαν ντιμπί αντί τούρτας, φιλική συμμετοχη από τον isos, ίσως για να ξεχρεώσει το σπάσιμο νεύρων που μου έκανε τον προηγούμενο μήνα!!! Ε ήπιαμε, ξαναήπιαμε, ξαναματαήπιαμε, ήπιαμε και "άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε" σφινάκια το'να πίσω απ' τ' άλλο και θυμηθήκαμε τα παλιά! Στο τέλος σφάξαμε και το καζάν ντιμπί και το καταφχαριστηθήκαμε!

Χρόνια είχα να κάνω γενέθλια στην ΠάνωΠόλη, χρόνια είχα να περασω έτσι. Είπαμε: Σαν να μην έφυγα μια μέρα!
Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό! Είχα δίπλα και την αλεπουδίτσα μου! Αυτό έκανε την χαρά μου χιλιαπλάσια!

Μαρινάκι όπως είδες γλυκάκι παίζει,αλλά μέχρι να κατέβω θα έχει τελειώσει :p

Άντε, καλή αρχή!
Τώρα πίνω το καφεδάκι μου στην παραλία και φχαριστιέμαι την λιακάδα!

n+1

… πλέον και επίσημα…
Και σχεδόν όλοι μου οι φίλοι με έχουν ήδη πάρει (από το πρωί μιλάω στο τηλέφωνο). Το πιο γλυκό μήνυμα όμως μου το άφησε ο πατέρας μου. Σας ευχαριστώ. Μπορεί να σας ταλαιπώρησα, να σας τσάντισα ορισμένες φορές, να βριστήκαμε, να σπαστήκαμε, αλλά… εσείς, όλοι εσείς γεμίζετε την ζωή μου.

Εσείς και εσύ ακόμα πιο πολύ γιατί της δίνεις νόημα αλεπουδίτσα μου και δεν θα μπορούσα να την διανοηθώ χωρίς εσένα!

Η προηγούμενη χρονιά ήταν περίεργη. Όντως μπορώ να πω ότι την αισθάνομαι σαν την πιο περίεργη της ζωής μου. Έγιναν πάρα πολλά καλά, κακά, αλλά και ανέλπιστα, παρόλο που ξεκίνησε εντελώς δυσοίωνα… Μα εντελώς ένα πράγμα…

Το 33 μπήκε τόσο άσχημα... τόση μαυρίλα δεν είχα νοιώσει ποτέ μου...

Το 34 ξεκινά ευοίωνα. Ας φέρει λοιπόν σε εμένα ότι επιθυμώ και το ίδιο εύχομαι και για όλους σας.

Σαββατογεννημένος.. τα 'χω καλά και με τον ΑποΚάτω, μάλλον την χρειάζεστε την ευχή μου!

Εγώ το βράδυ θα το κάψω στην ΠάνωΠόληΜου!
Ναι ναι, σας σπάω ακόμα μια φορά τα νεύρα και πάω για ακόμα μια φορά φθινοπωρινές διακοπούλες!

Μόλις τώρα μπήκα στο 34το έτος της ζωής μου.

n=n+1

Η έναρξη ήταν η χειρότερη. Οι οιωνοί έδειχναν καταστροφές. Όταν κάτι ξεκινά με τις χειρότερες των προϋποθέσεων, τότε τι να περιμένει κανείς;
Η συνέχεια επιβεβαίωσε την αρχή μέσα σε λίγες μέρες, για την ακρίβεια μέσα σε 2-3 μέρες μόνο! Τα πράγματα δεν μπορούσαν να είναι πιο άσχημα. Ένας μήνας ακατάσχετες σκέψεις. Ένα "γιατί;" που δεν απαντήθηκε ποτέ. Που δεν είχε απάντηση.
Μετά ήρθαν οι χαζομάρες. Πάντα χρειάζονται για να ξεδώσεις. Και δεν έφτανε η κακή αρχή, έπρεπε να υπάρχει ταυτόχρονα και ο αγώνας για εξασφάλιση. Ακόμα πιο κακή δηλαδή η αρχή. Όταν δεν έχεις τίποτε στα χέρια σου, όταν κλείνουν όλες οι πόρτες, όταν ΤΑ ΠΑΝΤΑ πάνε από το κακό στο χειρότερο και δεν φαίνεται καμία ελπίδα, όταν οι στόχοι και οι επιθυμίες σου φαντάζουν αδύνατες τότε απλά καταφεύγεις στις χαζομάρες. Και δουλεύει. Γιατί αλλιώς αυτοκτονείς. Σίγουρα λίγο αδύναμος χαρακτήρας να είσαι αυτοκτονείς. Γι’ αυτό και τι κάνεις; Για να κατευνάσεις τα πνεύματα κάνεις ένα πάρτυ! Καλείς όλο τον κόσμο και το καις μέχρι πρωί και.... υποδέχεσαι το νέο ημερολογιακό έτος με αισιοδοξία...

Κάπου στην μέση, μετά από άπειρες χαζομάρες και προσπάθειες, άρχισε να φαίνεται κάτι. Όχι σημαντικό αλλά ήταν κάτι. Τελικά η σωστή υποδομή απέδωσε. Όχι το τέλειο αλλά τουλάχιστον μια καλή αρχή!
Ταυτόχρονα σχεδόν εμφανίστηκε και ένα φως, μια ελπίδα ότι τελικά δεν είναι όλα τόσο μαύρα και τόσο χαζά…
Παρόλα τα προβλήματα, τελικά απέδωσαν και τα δύο αρκετά. Και μάλλον το τέλος είναι τόσο διαφορετικό από την αρχή! Σχεδόν ανέλπιστο.

Ένα είναι σίγουρο. Ότι το τέλος, και ειδικά οι τελευταίοι τρεις μήνες, επεφύλαξαν την πιο ευχάριστη και ανέλπιστη έκπληξη. Κάτι που δεν περίμενα ότι μπορούσε να συμβεί. Κάτι που θεωρούσα αδύνατο, ανύπαρκτο... Και είναι ότι καλύτερο έχει συμβεί…

Περιμένοντας την νέα έναρξη...

Αν έχεις τύχη διάβαινε....

Η μέρα άρχισε με νεύρα. Τύφλα να ‘χει η KV δηλαδή!!!
Δεν φτάνει που ξέχασα τα βιβλία μου και έπρεπε να γυρίσω σπίτι να τα πάρω και να φάω την κίνηση της αρκούδας στην επιστροφή, μπαίνοντας μέσα στο γραφείο ακούω: Σε θέλει…
Τι με θέλει; (Αμάν εκδηλώθηκε!)
Δεν του αρέσει λέει το κείμενό σου;
????????
Πάω λοιπόν ο δικός σου και ρωτάω: Τι δεν σου άρεσε;
Μα δεν γράφεις τις αλλαγές Δεν έχει αυτό το σχήμα στην αρχή, δεν έχεις αυτό, εκείνο, το άλλο..
Μα ρε άνθρωπε του θεού (κατ’ ευφημισμόν) η πρώτη σελίδα είναι η εισαγωγή και η δεύτερη είναι οι στόχοι. Μετά αρχίζει η ανάλυση του πλάνου και των αλλαγών!! Πώς θες να βάλω όλα αυτά στην εισαγωγή;;; Θες να ξεκινήσω το κείμενο από τη μέση; Όταν γράφεις μια έκθεση ξέρεις υπάρχει μια δομή! Εισαγωγή, στόχοι, ανάλυση κτλ…
Μα δεν τα γράφεις πουθενά!!! Πώς δεν τα γράφω; Στο τρίτο κεφάλαιο που είναι 3 σελίδες πιο κάτω και κάνω την ανάλυση πλέον…
Μα;;;
Τί μα;
Διάβασες όλο το κείμενο ή μόνο την εισαγωγή, δεν είδες αυτό που περίμενες και δε σου άρεσε και άρχισες; Γιατί αυτό έκανες!
Μα;
Δεν έχει μα.. Δεν γίνεται να σου γράψω όλο το work plan στην εισαγωγή για να το βλέπεις και να είναι όλα καλά…
Μα αυτό θέλουν να δουν!
Ναι. Και αυτό δείχνω. Γιατί στην εισαγωγή το βλέπεις επιγραμματικά και αν θες ανάλυση πας μέσα στο κείμενο και διαβάζεις. Νταξ; Άσε με τώρα να κάνω την δουλειά μου άσχετε, κρετίνε, ουραγκοτάγκε, οστρογότθε, βησιγότθε, βάρβαρε παπούα…

Πώς μπορείς να χαλάσεις την φήμη σου…

Είναι ένα ωραίο μπαράκι/κλαμπάκι. Πήγαινα αρκετά συχνά. Εννοώντας ότι όποτε ήθελα να βγω έξω για «τζερτζελέ» το είχα στα υπ’ όψην. Έλα μου ντε που κυρίλεψε! Βέβαια! Πλέον μπορείς να κλείσεις το προσωπικό σου πιθάρι! Και δεν φτάνει αυτό, αλλά δεν μπορείς να πάρεις ένα σκαμπό να καθίσεις και φυσικά… τα σκαμπό είναι δυσεύρετα, άρα για να μην μας τα πάρεις θα τα κρύψουμε στην τουαλέτα μέχρι να μας τα ζητήσουν! Ναι μάλιστα! Α και πού είσαι, μην αφήνεις το άδειο ποτήρι σου εδώ που δεν κάθεται κανένας γιατί περιμένουμε κόσμο. Ναι, το γκαρσόνι δεν θα το πάρει κι ας είναι άδειο από εδώ, θα το πάρει από κάπου αλλού!
Και φυσικά άμα πετύχω και άδειο σκαμπό θα κάνω αγώνα δρόμου να το πάρω να το κρύψω, για την πιθανότητα μετά από 2 ώρες να έρθει κάποιος να το ζητήσει για να κάτσει σε τραπέζι… εεε… σε πιθάρι!
Δεν μπορώ να πω, ευγενέστατος ο αρχισερβιτόρος σας, να τον χαίρεστε (στα γαριδάκια το πετύχατε το κελεπούρι;)! Εγώ ένα έχω να πω: Η παρέα χτες ήρθε στο Enzzo de Cuba επειδή εγώ τους το πρότεινα. Άλλη φορά όμως δεν θα το προτείνω ούτε στον εαυτό μου. Συγχαρητήρια, μόλις χάσατε έναν πελάτη!

Διαπραγμετεύσεις!

Νωρίς το απόγευμα και ο καιρός είναι δροσερός. Ένας τύπος με κουστούμι, και χαρτοφύλακα περιμένει στην αίθουσα αναμονής του γραφείου του Xριστόδουλου. Η γραμματέας του χαμογελάει συγκαταβατικά και του λεει:
- Ο Παναγιώτατος θα σας δεχτεί τώρα. Μπορείτε να περάσετε.
Ο τύπος γνέφει, σηκώνεται απότομα, μπουκάρει στην μισάνοιχτη πόρτα, ακουμπά το χαρτοφύλακα πάνω στο γραφείο του Παναγιώτατου, τον ανοίγει (τον χαρτοφύλακα), τραβάει ένα χαρτί από μέσα, το προσφέρει στο Χριστόδουλο και λεει:
- Θα περάσω κατευθείαν στο ψητό. Λέγομαι Jim Douglas και αντιπροσωπεύω την Coca Cola. Είμαι εδώ, γιατί η εταιρία μου έχει να σας κάνει την εξής γενναιόδωρη προσφορά. Σας ζητάμε να αλλάξετε τον στίχο του Πάτερ Ημών υπ' αριθμόν 8, το σημείο που λεει: "τον άρτων ημών τον επιούσιον", έτσι ώστε να λεει: "την Coca Cola ημών την επιούσια". Εμείς από τη μεριά μας θα σας δώσουμε το ποσό των διακοσίων εκατομμυρίων δολαρίων σε νόμισμα της επιλογής σας. Δέχεστε;
Ο αντιπρόσωπος του ενός και μοναδικού Θεού, αφού ξοδεύει τέσσερα ως και εφτά δευτερόλεπτα για να καταλάβει τι συμβαίνει, άλλα ενάμιση ως δύο για να συγκεντρώσει τη φωνή του, και περίπου τρία τέταρτα του δευτερολέπτου για σκίσει το χαρτί, φωνάζει γεμάτος έξαρση και θρησκευτικό φανατισμό:
- Αν είναι ποτέ δυνατόν. Θα μας κάψουν οι ουρανοί. Τολμάτε και έρχεστε εδώ και ζητάτε τέτοιο πράγμα. Δεν υπάρχει ποσό για να αγοράσει τέτοιο πράγμα. Παρακαλώ να ανακαλέσετε την προσβολή που μας κάνατε.
Ο Jim Douglas χαμογελά, τραβάει ένα δεύτερο χαρτί από τον χαρτοφύλακα του, το προσφέρει και λεει:
- Αχά, το προβλέψαμε πως θα αντιδρούσατε κάπως έτσι. Η εταιρία μου είναι διατεθειμένη να ανεβάσει την προσφορά της στα τριακόσια εκατομμύρια δολάρια και να συμπεριλάβει στο συμβόλαιο και ένα ετήσιο ποσοστό επί των κερδών της.
Ο Χριστόδουλος πετάει κάτω το καλιμαύκι του γεμάτος οργή και του λέει:
- Σας παρακαλώ κύριε, δεν είναι δυνατόν να ζητάτε από την ορθόδοξη εκκλησία να κάνει κάτι τέτοιο για οποιοδήποτε ποσό. Έχουμε εκατομμύρια πιστούς, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλαγές στην προσευχή μας και στα πιστεύω μας.
(Ο αντιπρόσωπος της Coca Cola χαλαρώνει τη γραβάτα του, ο Άγιος πατέρας βηματίζει πάνω κάτω στο γραφείο του.)
- Άγιε πατέρα, ζητούμε συγνώμη αν σας προσβάλαμε. Παρακαλώ, σκεφτείτε την τελευταία προσφορά μας:Δίνουμε μισό δισεκατομμύριο δολάρια σε νόμισμα της επιλογής σας και ένα αρκετά σεβαστό ποσοστό επί των ακαθάριστων κερδών της εταιρίας ετησίως, ας πούμε πέντε τα εκατό.
(Παύση για σκέψη, ο Παναγιώτατος έχει κάτσει στην πολυθρόνα του.)
Φαίνεται να το σκέφτεται, παίζει με το στυλό του και τελικά χτυπά το intercom, από όπου ακούγεται η φωνή της γραμματέας του να ρωτά πως μπορεί να τον εξυπηρετήσει.
- Μαίρη, σε παρακαλώ κορίτσι μου, ψάξε στα αρχεία μας να δεις πότε λήγει εκείνη η σύμβαση με τους αρτοποιούς....

Ζήλεια!

Πιστός στο δρόμο που χάραξε η Νένυα, της αφιερώνω το παρόν post *με* τον τίτλο του και ελπίζω να της αρέσει η αρχή της Χριστουγεννιάτικης ιστοριούλας!
Και σε αυτήν αλλά και σε όλους τους αναγνώστες μας!

Όποιος θέλει λοιπόν ας μας βοηθήσει!