Εδώ πολυτεχνείο…

Τριάντα δύο χρόνια πριν.
Φοιτητές και απλός λαός κλεισμένοι μέσα σε στην φυλακή του πολυτεχνείου. Λαός και έθνος κλεισμένος μέσα στην φυλακή μιας δικτατορίας. Άνθρωποι που βρέθηκαν τυχαία αποφάσισαν να φυλακιστούν μέσα στα τείχη για να διαδηλώσουν την ελευθερία. Άνθρωποι που κλήθηκαν για βοήθεια, έσπευσαν να βοηθήσουν αιμορραγούντα αβοήθητα παιδιά, θύματα μιας Χούντας, θύματα μιας «κυβέρνησης» που δεν μπορούσε να πείσει και να κρατηθεί στην εξουσία παρά μόνο με την βία και τα όπλα. Θύματα ανθρώπων που είχαν ως μόνη φιλοδοξία να βάλουν την Ελλάδα «στον γύψο». Έτσι, να στρώσει λίγο βρε αδερφέ…

Τριάντα δύο χρόνια μετά.
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Το σύνθημα αντηχεί ακόμα μέσα από το τούνελ της ιστορίας. Ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων πολιορκημένων ακούγεται για μια ακόμα φορά στα ραδιόφωνά μας, σαν να μην πέρασε μια μέρα, τιμή σε όσους θυσιάστηκαν για να μπορούμε να εκφράζουμε ελεύθερα τις απόψεις μας, για να μπορούμε να συναθροιζόμαστε άνω των τριών σε κλειστό χώρο, για να μπορούμε να διαλέγουμε ποιος θα μας κυβερνήσει ώστε να έχουμε ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Τα ύψιστα αγαθά…

Τα αγαθά που σήμερα δεν έχουμε.

Ψωμί; Έχουν κάποιοι. Οι περισσότεροι όμως πεινάνε και παίρνουν δάνεια να ζήσουν και αναρωτιούνται πώς θα βγάλουν τον επόμενο μήνα. Κατά γενική ομολογία ο σημερινός μισθός δεν φτάνει. Τι κάνει γι’ αυτό η (κάθε) δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή μας; Γιατί σήμερα κανείς μας δεν κλείστηκε στο πολυτεχνείο, χωρίς να κάψει, χωρίς να βανδαλίσει, απλά να πει: Πέθαναν για το ψωμί, έφεραν την δημοκρατία, εγώ γιατί δεν έχω ψωμί; Όλοι εσείς οι κυβερνώντες καπηλεύεστε τον θάνατό τους και μιλάτε γι’ αυτόν με δάκρυα στα μάτια… κροκοδείλια. Γιατί αν τους σεβόσασταν θα φροντίζατε να εκπληρωθούν τα όσα ιδανικά τους ώθησαν στην θυσία τους.

Παιδεία; Η παιδεία στις μέρες μας αιμορραγεί. Αιμορραγεί χειρότερα από όλους τους ανθρώπους που έχυσαν το αίμα τους εκείνες τις μέρες. Όλοι μας φωνάζουμε ότι τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν γράμματα στο σχολείο. Οι καθηγητές «φωνάζουν» ότι η παιδεία πάσχει, ζητούν χρήματα, ναι απόλυτο δίκιο έχουν, τους λείπει το ψωμί, αλλά η παιδεία είναι λειτούργημα, όχι επάγγελμα. Αφού η παιδεία πάσχει και εσείς είστε οι λειτουργοί της παιδείας, βοηθήστε τα παιδιά να μάθουν. Βοηθήστε έτσι ώστε η επόμενη γενιά των πολιτικών να είναι πιο συνετή και σωστή. Ώστε και αυτή με την σειρά της να βοηθήσει την παιδεία… Η παιδεία δεν χρειάζεται χρήματα, καλή διάθεση και ένα τετράδιο χρειάζεται και όλα μαθαίνονται. Και πάνω απ’ όλα η ανθρωπιά και η σωστή κρίση. Δεν χρειάζεται λαϊκισμούς και ψηφοθηρισμούς. Χρειάζεται εκ-παίδευση. Άνθρωπος δεν γίνεσαι αν δεν μοχθήσεις. Δώστε παιδεία στον λαό κυβερνούντες και καθηγητές. Παιδεία, όχι θέσεις στα πανεπιστήμια και εύκολη γνώση. Αν ο λαός δεν παιδευτεί, δεν μπορεί να εκπαιδευτεί. Μην χρησιμοποιείτε τις λέξεις των αγωνιστών της δημοκρατίας, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τους δικούς σας σκοπούς.

Ελευθερία; Στις μέρες μας έχουμε αμέριστη ελευθερία, αλλά δεν έχουμε τα μέσα να την εκμεταλλευτούμε! Όμως και αυτή η ελευθερία είναι εικονική. Ζούμε στην οικονομική σκλαβιά των οικονομικών κολοσσών και την στρατιωτική σκλαβιά ενός κράτους που για το «έτσι θέλω» κάνει πολέμους στην άλλη άκρη της γης, δημαγωγώντας και σκοτώνοντας ανελέητα ανθρώπους γιατί απλά είναι αναλώσιμοι, και οι «άλλοι» αλλά και οι «δικοί τους». Για ποιά ελευθερία ομιλούμε σήμερα, εμείς οι σκλαβωμένοι των media, του «χιτλερικού» υπερκαταναλωτισμού και του «πλανηταρχικού» ιμπεριαλισμού; Για ποια ελευθερία ομιλούμε την στιγμή που ένας ολόκληρος ΟΗΕ υποκλίνεται στις διαθέσεις και τις δημαγωγίες του ενός; Για ποια ελευθερία ομιλούμε την στιγμή που το μόνο που μας μαθαίνουν και μας εντυπώνουν στο μυαλό σε καθημερινή βάση είναι το «καταναλώστε»; Πόσο προφητικό εξελίχθηκε το «Ζουν ανάμεσά μας» για την σημερινή μας εποχή;

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Ένα σύνθημα που σφράγισε μια ολόκληρη γενιά, ένα σύνθημα που σφράγισε τις ζωές νέων ανθρώπων μέσα σε μια νύχτα. Ένα σύνθημα που θα καπηλευτεί για ακόμα μία φορά η κάθε πολιτική παράταξη της χώρας μας για δημαγωγικούς σκοπούς. Ένα σύνθημα που σήμερα, μέσα στον αγώνα για επιβίωση και ανάδειξη, ακόμα και εμείς οι απλοί πολίτες έχουμε ξεχάσει την πραγματική του έννοια και υπόσταση. Αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν με τα όπλα, κατάφεραν και το έκαναν με τον υπερκαταναλωτισμό, την δημαγωγία και την χειραγώγηση. Ακόμα και εμείς κροκοδείλια δάκρυα χύνουμε, αφού εν μία νυκτή παραδώσαμε όσα οι γονείς μας κέρδισαν με μόχθο και αγώνα, πίσω στους έχοντες και κατέχοντες το χρήμα και την εξουσία.

Και εσείς οι κυβερνόντες για άλλη μια φορά χύνετε κροκοδείλια δάκρυα αλλά χρησιμοποιείτε ακόμα στην κυβέρνηση ανθρώπους από αυτούς που τότε ήταν υπέρ της δικτατορίας, υπέρ της επέμβασης των τανκ, υπέρ της χρήσης όπλων. Παρόλο που… «ούτε ένας φοιτητής δεν πέθανε τότε.. όλα αυτά είναι μια προπαγάνδα!...»
Άνθρωποι που πιστεύουν στην διακυβέρνηση με τον φόβο δεν μπορούν να θεωρούνται μέλη δημοκρατικών κυβερνήσεων. Κυβερνήσεις που χρησιμοποιούν ανθρώπους που πρωτοστάτησαν στην Χούντα και στην μοναρχία δεν δικαιούνται να αρθρώνουν λόγο για τα παιδιά που χάθηκαν.
ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ…