Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2005

Η ζωή μας μια βόλτα

Τέσσερεις μέρες. Τέσσερεις μέρες αναβίωσης δέκα χρόνων. Μνήμες, θύμησες. Αμέτρητες ώρες βόλτας στην παραλιακή. Από το Μακεδονία μέχρι τα Λαδάδικα. Βόλτες στην αγορά, Τσιμισκή, Μοδιάνο, Λουλουδάδικα. Ροτόντα, Καμάρα, Ναβαρίνο... Πέρασμα από τα κάστρα, πέρασμα από την Κρήνη, καφέ στην όμορφη «άκρη» της.
Παλιά στέκια επισκεφτήκαμε, παλιούς φίλους είδαμε και μαζί τους τα ήπιαμε! Ωραίοι μερακλίδικοι μεζέδες και κρασάκι. Βόλτα στο Κάρα Τέπε να δούμε την Θεσσαλονίκη σε όλο της το μεγαλείο. Εσύ απλά έβλεπες τα μέρη που πήγαινα, εγώ όμως θυμόμουν λεπτομέρειες για το καθένα. Ανθρώπους που χάθηκαν, ανθρώπους από τους οποίους χωρίστηκα χωρίς να το θέλω, ιστορίες που ζήσαμε παλιά, αναμνήσεις μιας ζωής. Δέκα χρόνια ήταν αυτά, που τα’ αναπολώ με νοσταλγία. Ρωτούσες πάντα, σε ένοιαζε να μαθαίνεις, ότι μου ερχόταν, ότι θυμόμουν στο έλεγα, είναι όμως τόσα πολλά που και εγώ δεν τα θυμάμαι όλα. Οι «θύμησες» δεν είναι ακριβώς συγκεκριμένες αναμνήσεις. Είναι η γλύκα που σου αφήνουν όλα τα μικρά πράγματα που έζησες και που από ανάμνηση πλέον έχουν μετατραπεί στο οικείο συναίσθημα μιας γνωστής πόλης. Αυτή την γλύκα με έβαλες να την ξανανιώσω απ’ την αρχή!

Δεν θα μπορούσα να ξαναζήσω την ζωή που έζησα. Ότι πέρασε-πέρασε και δεν ξανά ’ρχεται. Όταν έφυγα όλοι ήξεραν ότι τίποτε δεν θα ξαναγινόταν ίδιο ποτέ, όποια και αν ήταν η συνέχεια, και γι’ αυτό με αποχαιρέτησαν…
Δεν θα άλλαζα την τωρινή ζωή μου, κι ας μην ήθελα να φύγω από την Θεσσαλονίκη τότε. Παρόλο που ήμουν απογοητευμένος, τελικά αποδείχθηκε ότι όλα μπορούν να συμβούν. Δεν θα άλλαζα με τίποτε αυτό που ζω τώρα.

Μέσα σε μια εκδρομή μια ολόκληρη ζωή. Η αναπόληση αυτή οφείλεται σ’ εσένα. Εσύ μου ζήτησες, για χάρη σου, και για να σου την διηγηθώ, να κάνω ένα οδοιπορικό στην ζωή μου στην ΠάνωΠόλη. Εσύ μου ζήτησες να σε πάω σε όλα τα μέρη που αγαπάω και που μου θυμίζουν τα όμορφα πράματα που έζησα στην ζωή μου. Να σε πάω να τα δεις να τα ξέρεις.

Μέσα από την καρδιά σου και χωρίς να το θέλεις, χωρίς να το έχεις καν σχεδιάσει, μου έκανες το καλύτερο δώρο γενεθλίων. Την ζεστή παρουσία σου όχι μόνος την συγκεκριμένη βραδιά αλλά ταυτόχρονα σε όλη την προηγούμενη ζωή μου! Τέτοιο δώρο δεν ξέρω πώς μπορώ να ανταποδώσω γλυκιά μου αλεπουδίτσα…

Ευχαριστώ!

5 σχόλια:

  1. Ανώνυμος16/11/05 9:47 μ.μ.

    το ποστ σου είναι σαν τη γλυκόπικρη σοκολάτα... αλλιώς χαρμολύπη... ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ξαναζώντας κάποια πράγματα
    δημιουργείτε μια παράξενη ησυχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ την αγαπάς την αλεπουδίτσα σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πάντα γλυκόπικρη δεν είν' η ζωή μας; Κάτι θυσιάζουμε και μέσα από την θυσία μας κάτι μας κάνει ευτυχισμένους...
    Δεν ήμουν ποτέ ιδαίτερος θαυμαστής των τριγώνων Ηνίοχε. Προτιμούσα πάντα τα "ανατολήτικα" γλυκά.

    Όσο για το Ολύμπιο το επισκεύτηκα αρκετά αλλά λόγω γνωριμιών στον καλλιτεχνικό κύκλο ήμουν πάντα λίγο πίσω από την πλατεία...
    (άλλωστε ένας σεϊχης-πετρελαιάς-καμηλιέρης σαν εμένα δεν θα μπορούσε να μην είναι πλατεία... ατςςςς)

    Χρύσα μου με κάλυψες πλήρως :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είναι το μόνο ποστ έως τώρα από όσα ελληνικά ή ξένα έχω διαβάσει που όση ώρα το διάβαζα είχα ανατριχιάσει.
    Ταύτιση, κάτι τέτοιο...
    Θενξ!
    Ζήτω το παρελθόν που θυσιάστηκε για να περνάμε καλά σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για πες...