Η «τοξικότητα» της δημοσιογραφίας.

Ο χιονιάς μας τελείωσε. Κοίτα να δεις λοιπόν που θυμηθήκαμε ξανά την νόσο των πουλερικών… Βέβαια με «την χώρα στην κατάψυξη» δεν κινδυνεύαμε από τον ιό οπότε δεν χρειαζόταν να ενημερώσουμε τους πολίτες για το θέμα.

Όμως προέκυψε (ξανά, λες και είχε σταματήσει μέχρι σήμερα) πρόβλημα με τις διοξίνες! Από χτες λοιπόν ξεκίνησε ξανά η παραφιλολογία και η κινδυνολογία. Όμως αυτή την φορά ο κίνδυνος είναι υπαρκτός (όχι στην έκταση που αναφέρεται αλλά είναι υπαρκτός). Κρέας, γάλα, λαχανικά, αυγά, ψάρια είναι δυνατό να μολυνθούν με τις διοξίνες. Οι ουσίες δεν μεταβολίζονται και δεν αποβάλλονται, συσσωρεύονται στον οργανισμό και δημιουργούν καρκίνο. Μέχρι εδώ καλά.

Γιατί κανένας δημοσιογράφος δεν ανέφερε ΠΩΣ προκύπτει το πρόβλημα; Αυτό δεν είναι ενημέρωση; Δεν θα έπρεπε να ξέρει ο πολίτης γιατί υπάρχει πρόβλημα διοξινών;

- Δεν θα έπρεπε ας πούμε να γνωρίζει ότι οι διοξίνες δεν έχουν παραχθεί ποτέ απευθείας, ούτε δημιουργούνται στην φύση, αλλά σχηματίζονται κυρίως ως παραπροϊόντα διαφόρων παραγωγικών και φυσικών-χημικών διεργασιών, όπως για παράδειγμα την λεύκανση χαρτοπολτού, την παραγωγή χλωρίνης, την καύση και αποτέφρωση απορριμμάτων, την καύση βενζίνης, πετρελαίου, ξύλου και κατά την διάρκεια πυρκαγιών;
- Δεν θα έπρεπε να γνωρίζει ότι όλες οι δραστηριότητές του, και κυρίως οι δραστηριότητες παραγωγής ενέργειας (θέμα που έκαψε και καίει πολύ κόσμο, αφού ζητάμε συνεχώς ενέργεια χωρίς να ενδιαφερόμαστε να μάθουμε τις συνέπειες παροχής και κατανάλωσης της στην ίδια μας την ζωή) είτε για οικιακή χρήση, είτε για κίνηση, παράγουν αυτές τις ουσίες που του καταστρέφουν την ίδια του την ζωή;
- Δεν θα έπρεπε να γνωρίζει ότι μεγάλο μέρος από τα βιομηχανικά προϊόντα που χρησιμοποιεί ευθύνονται για την παραγωγή των διοξινών (και άλλων παρόμοιων ουσιών) που στην ουσία τον σκοτώνουν;

Φυσικά και δεν θα έπρεπε να ξέρει. Η ανακοίνωση όλων αυτών βάλλει τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα (πετρελαιάδες, βιομηχάνους) οπότε δεν θα συνέφερε τους δημοσιογράφους, οι οποίοι άλλωστε δεν ασχολούνται με το να βρουν τις σωστές ειδήσεις και να τις δημοσιεύσουν, αλλά να σπείρουν πανικό και να θερίσουν ακροαματικότητα!

Αν και εκτός θέματος, τους ίδιους κινδύνους ελλοχεύει και η χρήση ηπίων μορφών ενέργειας. Για παράδειγμα, η χρήση του τόσο πολλά υποσχόμενου υδρογόνου μπορεί να επιφέρει την δημιουργία όξινης βροχής (πολύ πιο όξινης απ’ ότι γνωρίζουμε) και να οδηγήσει στην ταχεία καταστροφή του στρώματος του όζοντος. Ανεμογεννήτριες και ηλιακά μπορούν να αποτελέσουν καλό συμπλήρωμα αλλά δεν μπορούν να στηρίξουν τις απαιτήσεις μας για πολλούς λόγους (αδυναμία συνεχούς παροχής, αδυναμία συσσώρευσης τόσο μεγάλων ποσών ενέργειας ώστε να καλυφθούν οι ασυνέχειες, αδυναμία εγκατάστασης τόσο μεγάλων εκτάσεων ηλεκτροπαραγωγών μονάδων κοκ).

Η προφανής λύση φυσικά δεν συμφέρει κανένα από τα μεγάλα πορτοφόλια και δεν βολεύει και τον κόσμο οπότε….

Καληνύχτα, καλή τύχη…

Δεν θα σταθώ στην εμφανέστατη υπόδειξη της ιδέας που έχουν οι Αμερικανοί πολιτικοί για την δημοκρατία και την ελευθερία έκφρασης, ούτε στην απορία μου: «Γιατί οι ευρωπαίοι αντιδρούμε σε τέτοια πολιτική συμπεριφορά, ενώ οι Αμερικανοί την θεωρούν φυσιολογική;». Άλλωστε για εμάς, είναι φανερή η ομοιότητα «επιχειρηματολογίας» του McCurthy και του Παπαδόπουλου…
Θα σταθώ όμως στο ήθος των δημοσιογράφων και του δημοσιογραφικού ρεπορτάζ της εποχής, και μάλιστα σε μια κατάσταση μηδενικής ελευθερίας λόγου. Μήπως η δημοσιογραφία και ο διάλογος με επιχειρήματα έχουν πεθάνει στις μέρες μας; Μήπως η απαρχή του θανάτου αυτού κρύβεται πάλι μέσα στην ίδια ταινία;

Υπάρχει «Ιθάκη» για την ενέργεια;

Η Κεφαλονιά είναι τρεις μέρες χωρίς ρεύμα. Δύσκολα τα πράγματα. Συμφωνώ. «Το κράτος ενδιαφέρεται μόνο για προβολή και τίποτε άλλο» δηλώνει ο Γεράσιμος Φόρτες (Δήμαρχος Κεφαλονιάς). Αυτός δηλαδή τι κάνει όταν «βγαίνει στο γυαλί» και φωνάζει; Οι κάτοικοι γύρω από ένα τζάκι δηλώνουν ότι θα την βγάλουν εκεί όλη νύχτα, ότι κρυώνουν και ότι κανείς δεν τους σκέφτεται.

Και συνεχίζεται το πανηγύρι των ευθυνών. Το περίεργο βέβαια είναι ότι αυτή η κατάσταση ισχύει μόνο τα τελευταία 60 χρόνια. Τα 10000 προηγούμενα χρόνια θα ήταν όλα φυσιολογικά! Η ανθρωπότητα έτσι ακριβώς ζούσε! Αναρωτιέμαι εύλογα λοιπόν: Εντάξει, τα πράγματα είναι δύσκολα χωρίς ρεύμα και μάθαμε να ζούμε με αυτό. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι χωρίς αυτό θα πεθάνουμε, δεν μας σκέφτεται κανένας και θα πρέπει να καταριόμαστε θεούς και δαίμονες! Το γεγονός ότι μπορούμε να κάνουμε με ευκολία την ζωή μας, χρησιμοποιώντας τα μέσα που μας διαθέτει η τεχνολογία και την πολυπόθητη ενέργεια που καταφέραμε επιτέλους να προμηθεύσουμε μαζικά, δεν σημαίνει ότι πρέπει να εξαρτηθούμε και από αυτά.

Κανένα τεχνολογικό επίτευγμα δεν είναι δυνατόν να τα βάλει με τα στοιχεία της φύσης. Και η χρήση της τεχνολογίας απαιτεί ενέργεια. Η ενέργεια όμως δεν είναι κάτι που επειδή το αποκτήσαμε, θα το έχουμε πάντα και παντού. Όπως αποδεικνύεται αυτό είναι αδύνατο. Και ας μην ξεχνάμε ότι όταν κατηγορούμε την ΔΕΗ (γιατί μας αρέσει να κατηγορούμε οργανισμούς), στην ουσία η ΔΕΗ δεν μπορεί να επισκευάσει τις ζημιές. Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ θα το κάνουν. Και αυτοί είναι άνθρωποι. Δεν είναι Θεοί. Έπεσε ένα πυλώνας. Ο πυλώνας δεν σηκώνεται ξανά με την δύναμη της θέλησης. Αν μπορούσαν να σηκώσουν αυτοί τον πυλώνα και να ηλεκτροδοτήσουν το νησί μέσα στην κακοκαιρία, σημαίνει ότι οι κάτοικοι δεν ήταν αποκλεισμένοι! Και δεν είναι φυσικά δυνατό να επισκευασθεί μέσα σε μία ώρα και ούτε εν μέσω κακοκαιρίας όσο και αν προσπάθησαν. Γιατί προσπάθησαν! Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τα στοιχεία της φύσης. Απλά περιμένεις να κοπάσουν. Απλά τα δαμάζεις και τα ανέχεσαι. Απλά ζεις με αυτά!

Να φέρουν ηλεκτροπαραγωγά ζεύγη. Σωστά. Όμως είναι αδύνατο να τα φέρουν επίσης εν καιρώ κακοκαιρίας. Να τα είχαν από πριν εκεί. Σωστά. Όμως θα ήθελα να ήξερα πόσοι από εμάς θα δεχόταν να ξοδευτούν μερικά δισεκατομμύρια για εξοπλισμό που θα στηθεί προληπτικά σε ορισμένα μέρη, θα μείνει άχρηστος αλλά και θα χρειάζεται επιπλέον έξοδα για συντήρηση, για την πιθανότητα να χρειαστεί μία φορά την πενταετία, και αν και μόνο αν συμβεί το μοιραίο, και μετά να καταστραφεί, αφού ένα μηχάνημα εν αχρηστία καταστρέφεται το ίδιο και ίσως και γρηγορότερα ορισμένες φορές από ένα μηχάνημα που βρίσκεται εν συνεχή χρήση!

Ούτε η τεχνολογία, ούτε η ενέργεια είναι «σίγουρα» για το μέλλον. Ούτε για σήμερα, ούτε για αύριο. Πολλοί μίλησαν αλληγορικά και υπερβολικά για τα αποτελέσματα της εξάρτησης από την τεχνολογία, τους ονομάσαμε επιστημονική φαντασία. Το μόνο «σίγουρο» είναι οι δικές μας δυνατότητες. Οι πραγματικές δυνατότητες που έχει ο άνθρωπος, χωρίς να χρειάζεται να εξαρτάται ενεργειακά από άλλες πηγές. Μόνο από τους μύες και το μυαλό του. Για όλα τα υπόλοιπα πρέπει να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες θα μας εγκαταλείψουν.

Με όλα τα ανωτέρω δεν υπονοώ ότι απαξιώνω την τεχνολογία. Αντιθέτως την χρησιμοποιώ συνεχώς, είμαι υπέρ της και προσπαθώ να την βελτιώσω. Η εξάρτηση μας από αυτή είναι το σφάλμα μας. Η εξάρτησή μας και το γεγονός ότι γίναμε μαλθακοί γιατί μετά από 10000 χρόνια αγώνα μας παρασχέθηκε πλουσιοπάροχα τα τελευταία 60 χρόνια και ξεχάσαμε την πραγματικότητα. Όλα αυτά μας παρέχονται για να βελτιώσουμε την ζωή μας. Όχι όμως και για να εξαρτηθούμε από αυτά. Καλό θα ήταν να σταματήσουμε να βλέπουμε την τεχνολογία σαν «γκάτζετς» και να μάθουμε τι είναι αυτό που χρησιμοποιούμε και ποιες οι δυνατότητές του, αντί να το θεοποιούμε. Ήταν μεγάλο λάθος να δοθεί η τεχνολογία για χρήση πριν ενημερωθούν και γνωρίσουν πραγματικά οι πολίτες ΤΙ είναι αυτό που χρησιμοποιούν και πόσος κόπος, αλλά και κίνδυνος για ορισμένους, χρειάζεται, για να μπορεί ο απλός ανυποψίαστος πολίτης, που δεν γνωρίζει καν τι είναι το ρεύμα, να το χρησιμοποιεί και μάλιστα να το κατασπαταλάει αδιαφορώντας, ή μάλλον αγνοώντας το γεγονός ότι με την σπατάλη του καταστρέφει την ίδια του την ζωή.

Και κάποτε να χωνέψουμε ότι οι μηχανικοί και οι εργάτες είναι άνθρωποι και όχι θεοί που μπορούν να κάνουν τα πάντα ώστε να μην αισθανθούμε εμείς καμία διαφορά από τις καιρικές συνθήκες ή ότι άλλο «κακό» μας βρει. Δεν μπορούμε να ζητάμε από ανθρώπους πράγματα που εμείς, όχι δεν μπορούμε να κάνουμε (μιας και μπορεί να μην έχουμε την κατάλληλη εκπαίδευση να τα πραγματοποιήσουμε) αλλά δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε ότι θα κάναμε.

Σε περίπτωση που εξαντληθεί το πετρέλαιο, πριν αντικατασταθεί από άλλη πηγή ενέργειας, υπολογίζονται χιλιάδες θάνατοι. Οι θάνατοι αυτοί δεν θα προκύψουν γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς πετρέλαιο. Χιλιετίες επιβίωσης απέδειξαν το αντίθετο. Θα προκύψουν γιατί εξαρτήσαμε την οικονομία και την ζωή μας τόσο από το πετρέλαιο που δεν γνωρίζουμε να ζήσουμε αλλιώς.

Η άγνοια όμως σκοτώνει.

Βαρέθηκα…

Εδώ και 6 μέρες ακούω συνεχώς για το φοβερό κύμα κακοκαιρίας που θα έπληττε την χώρα. Κατ’ αρχάς… μην τρελαθούμε κι όλας! Εδώ ζούσα και πριν τέσσερα (αν δεν κάνω λάθος) χρόνια που αποκλειστήκαμε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή και Δευτέρα, μέτα τις 12 το μεσημέρι, άρχισε να λιώνει το χιόνι! Ε στην Αθήνα ήταν πολύ πιο μεγάλη η κακοκαιρία τότε! Επίσης τότε χρειάστηκα αλυσίδες για να φύγω από το σπίτι μου, ενώ αυτή την φορά όχι!

Κατά δεύτερο λόγο, βαρέθηκα να διαβάζω πομπώδεις φράσεις! «Σιβηρία η Ελλάδα!», «Πάγωσε η χώρα», «Μπήκαμε στην κατάψυξη» και άλλα τεινά. Εγώ αρχικά αισθάνθηκα Ρώσος εξόριστος ένα πράμα και μετά θυμήθηκα και το φοβερό «μπήκαμε στο γύψο»… Φτάνει. Έλεος. Όχι άλλον βομβαρδισμό. Ακόμα και οι Γερμανοί κάποια στιγμή σταματούσαν. Εσείς πότε;

Τόση κινδυνολογία και τόση ανευθυνότητα στην ενημέρωση δεν ξέρω αν υπάρχει αλλού! Βέβαια επίσης δεν ξέρω αν υπάρχει αλλού τόση ανευθυνότητα στον κόσμο. Γιατί σου τα έπρηξαν τ’ αυτιά ρε μεγάλε να έχεις αλυσίδες. Εσύ ποιος είσαι; Ο γαμάω και δέρνω είσαι που θα βγεις χωρίς;;; Και σε τελευταία ανάλυση, μέσα στην όλη φανφαρολογία, ανακοινώθηκαν και μερικά μέτρα. Εσύ γιατί δεν τα ακούς και δεν τους δίνεις σημασία; Και εντάξει, δεν ξέρεις να οδηγείς στο χιόνι. Τι το παίρνεις τότε το ρημάδι; Άστο σπίτι και τράβα με την συγκοινωνία ή μην βγαίνεις καθόλου. Που αν είχες τσίπα επάνω σου και άκουγες αυτά που σου λέγανε θα μπορούσες να βγεις γιατί δεν θα έκλειναν τους δρόμους οι ανεύθυνοι οδηγοί, θα μπορούσαν οι άνθρωποι του θεού που παιδεύονται μέρα νύχτα να καθαρίζουν τους δρόμους να κάνουν σωστά την δουλειά τους και μισή ωρίτσα μετά θα ήταν όλα ρόδινα!

Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όσους ξεπάγιασαν πάνω στα εκχιονιστικά και στις αλατιέρες και ένα πολύ μεγάλο συγνώμη για όσους ανεύθυνους δεν τους άφησαν να κάνουν την δουλειά τους.

Εντάξει, πρέπει να παραδεχτούμε ότι υπάρχει μια ασυνεννοησία ανάμεσα στους φορείς και τα σώματα, αλλά αυτή την ασυνενοησία δεν την έχεις καθημερινά εσύ ο ίδιος στην ζωή σου; Πώς περιμένεις από την πολιτεία και τα σώματα να συνεννοούνται σωστά μεταξύ τους, όταν εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να συνεννοηθείς; (απόδειξη ότι δεν σεβάστηκες τα μέτρα που εξήγγειλαν – αυτό ονομάζεται ασυνεννοησία πολιτείας/πολιτών). Η πολιτεία είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αν δεν την βοηθήσουμε δεν μπορεί να μας βοηθήσει!

Και ο οδηγός της νταλίκας οριόταν χτες ότι τον σταμάτησαν 6 χιλιόμετρα από το σπίτι του ενώ είχε αλυσίδες και ήταν 48 ώρες στο δρόμο. Ας είχαν ακούσει εξ αρχής οι συνάδελφοί σου την πολιτεία, να έχουν όλοι αλυσίδες και να τις φορέσουν εκεί που χρειάζεται αντί να κάνουν τους θεούς, να μην εκλείναν τους δρόμους, ώστε να είχες φτάσει και εσύ σπίτι σου. Όταν όμως μόνο μερικοί από εσάς ακούτε ενώ οι άλλοι το παίζετε υπεράνω, τελικά εκεί καταλήγετε. Κοντά στα ξερά θα καούν και τα χλωρά γιατί αν δεν ληφθούν σοβαρά μέτρα και δεν μπει το μαχαίρι στο κόκαλο (κοινώς μείνετε όλοι στην εθνική μέχρι να την ανοίξουμε απ’ άκρη σ’ άκρη) δεν πρόκειται να υπάρξει λύση. Και όπως είναι φυσικό, η πολιτεία δεν μπορεί να σας (μας) ελέγξει όλους! Εμείς πρέπει να έχουμε συνείδηση και να φερόμαστε σωστά από μόνοι μας. Γιατί αν είναι να χρειαζόμαστε μπάτσο πάνω από το κεφάλι μας για να συμπεριφερθούμε σωστά τότε γιατί ζητάμε δημοκρατία; Την λέξη συνείδηση την έχουμε διαγράψει από το λεξικό μας; Όλοι μας. Κι εμείς που κυκλοφορούμε, αλλά και οι δημοσιογράφοι που μας έχουν κάνει τρομολάγνους και όλη την ώρα καθόμαστε και ακούμε/βλέπουμε τις υπερβολές τους. Σιγά και τι πάθαμε. Ένας απλός κλασικός χιονιάς είναι που μας επισκέπτεται πού και πού. Σπάνια μεν, αλλά όχι και ποτέ.

Για να λέμε λοιπόν την αλήθεια, η πολιτεία, πέρα από την κλασική ελληνική ασυνεννοησία, η οποία ήταν αναμενόμενη αφού και αυτή από Έλληνες απαρτίζεται (!), αντέδρασε αρκετά σωστά αν και όπως πάντα λίιιγο αργοπορημένα (και αυτό όμως ιδίων του Έλληνα είναι, άρα φυσιολογικό!) Κατά τα άλλα, αν κόψει και λίγο την φόρα στους δημοσιογράφους και βάλει και στην θέση τους όσους ανεύθυνα ταλαιπώρησαν τον κόσμο λόγω στενοκεφαλιάς και υπέρμετρου εγωισμού θα την παραδεχτώ (αν και δεν το πιστεύω οπότε πάλι θα απογοητευτώ... η πολλή ελευθερία βλάπτει σοβαρά την κοινωνία τελικά...)

Κάποτε όμως πρέπει να βάλουμε μυαλό και να έχουμε συνείδηση. Πρέπει να μάθουμε να συμπεριφερόμαστε σωστά και να προστατεύουμε και μόνοι μας τον εαυτό μας (γιατί, βρε κρετίνε, όταν ξεκινάς χωρίς αλυσίδες πρώτα τον εαυτό σου δεν προστατεύεις και μετά τους γύρω σου) και μετά να ζητάμε την συνδρομή της πολιτείας στην προστασία μας. Γιατί αν δεν θέλεις να προστατευτείς, όσο και να προσπαθήσει κάποιος, δεν θα μπορέσει να σε προστατεύσει! Πώς δηλαδή κάποτε οι πατεράδες μας επιζούσαν; Γιατί με την νοοτροπία που έχουμε εμείς σήμερα είναι απορίας άξιο το πώς επέζησε η ανθρωπότητα μέχρι τώρα!

Ηρεμία, σκέψη, αντιμετώπιση. Τρεις λέξεις που έχουμε ξεχάσει. Τρεις λέξεις που λύνουν τα πάντα!

Ας βάλουμε επιτέλους κάποτε μυαλό. Βαρέθηκα να ζω σε μια χώρα άμυαλων ηλιθίων.

Όξω απ' το... γραφείο....

Βαρέθηκα σπίτι και είπα να ξεκινήσω για το γραφείο. Λόγω των ανακοινώσεων περίμενα να κάνω κανά 45άλεπτο με μία ώρα για να φτάσω στο γραφείο. Αλλά τελικά έφτασα σε 20 λεπτά! όσο κάνω συνήθως δηλαδή! Βέβαια το χιόνι εδώ είναι πυκνό και φυσικά... είμαστε μόνο 3 άτομα σε όλο το κτίριο! Και μόλις ήρθε ο ένα από αυτούς και μου είπε να την κάνουμε σε κανα δίωρο γιατί το χιόνι είναι πυκνό! Πάντως είναι ευχάριστο θέαμα, να το βλέπεις από το γραφείο!

[Στα δεξιά θα έπρεπε να υπάρχουν οι πατημασιές των εργαζόμενων
και στο κέντρο τα αυτοκίνητά τους...]

Lepado

Μιας και δεν καθόμαστε ήσυχοι, Παρασκευή βράδυ ήμασταν εκεί. Το βαφτιστήρι μου με περίμενε με μια ζεστή-ζεστή αγκαλιά! Σάββατο βόλτα στην πόλη, στο λιμάνι, στο κάστρο. Το κάστρο είναι ένα από τα αντιπροσωπευτικά δείγματα ελληνικών κάστρων, φτιαγμένο για να προστατεύει από την θάλασσα, αφού η πρόσβαση από τις άλλες πλευρές των τειχών ήταν σχεδόν αδύνατη. Οι τρεις από τους τέσσερεις προμαχώνες του βρίσκονται μέσα στην καινούργια πόλη, ενώ ο «εσωτερικός» προμαχώνας στεφανώνει την κορυφή του βουνού. Ο εξωτερικός προμαχώνας αγκαλιάζει το λιμάνι προστατεύοντας τα μικρά πλοιάρια. Η κρεμαστή γέφυρα του Ρίου έχει γίνει «κόσμημα» της περιοχής, αφού φαίνεται από μεγάλη απόσταση σαν ιστός υφασμένος από την Στερεά Ελλάδα μέχρι την Πελοπόννησο.

Η ορεινή Ναυπακτία ήταν χωμένη μέσα στα σύννεφα. Φτάνοντας στην κορυφή μπήκαμε πάλι στα χιόνια. Κάναμε διαδρομή μέχρι την Άνω Χώρα σιγά-σιγά, μέσα στα χιόνια και την ομίχλη! Σιγά και μην δεν πήγαινα, με τέτοιο χαμόγελο στα μάτια της αλεπουδίτσας δεν θα σταματούσα με τίποτε!

Φτάνοντας κοντά στο χωριό βέβαια χρειάστηκε να βάλουμε αλυσίδες αλλά το πανέμορφο τοπίο και η αίγλη του χιονισμένου βουνού, με την «μουντάδα» και την ησυχία του χιονιά, αποζημίωνε κάθε ταλαιπωρία! Μέσα στα βουνά τα πάντα κυλούν ήρεμα και αργά και με την ηρεμία αυτή, μακριά από τον πανικό που «δημιουργείται» στην καθημερινότητά μας, όλα αντιμετωπίζονται εύκολα [αυτός ο πανικός και η ανευθυνότητα ορισμένων δημιουργούν τα προβλήματα, έλεος δηλαδή, και βαρέθηκα να ακούω τρεις μέρες κινδυνολογία, αλλά και σιχάθηκα τους υπάνθρωπους που ανεύθυνα και αδιάφορα ταλαιπωρούν τον κόσμο… τελικά ο πολιτισμός μας χαλάει πολύ…].


Ο μικρός μια γλύκα και μόλις πήρε στα χέρια του το Construct (παιγνίδι παρόμοιο με τα lego) ξεκίνησε να το κατασκευάζει. Δεν άργησε να μάθει να διαβάζει σωστά το σχέδιο και να προσπαθεί να δημιουργήσει σωστά την κατασκευή. Δεν παραιτούνταν εύκολα ακόμα και όταν ήταν φανερό ότι δεν έφτανε η δύναμή του για να συνδέσει τα κομματάκια. Μετά από αρκετή βοήθεια, φτάνοντας στο τέταρτο κομμάτι με συγκίνησε το σκασμένο όταν το είδα να αντιγράφει τις κινήσεις μου και να μετράει ένα-ένα τα κομμάτια του σχεδίου για να βρει το επόμενο κομμάτι και να το βάλει σωστά! Άργησες γλυκέ μου αλλά θα τα μάθεις και αυτά… στο υπόσχομαι!

Σήμερα τα πάντα είναι χιονισμένα γύρω μου. Το βουνό κάτασπρο, οι νιφάδες πέφτουν πυκνές, ενώ η Αθήνα δεν φαίνεται καν.

Αλεπουδίτσαααα, σού ‘ρχομαι για χιονοπόλεμοοοο…
(σιγά μην δουλέψω τέτοια μέρα…)

Αναμνήσεις…

Πήγα κι εγώ σαν καλός νονός να αγοράσω δώρο για το βαφτιστήρι μου. Μπαίνω λοιπόν στο βιβλιοπωλείο/παιγνιδάδικο και ζητάω να δω παιγνίδια! «Στο υπόγειο κύριε», μου κάνει η ταμίας. Η ιδιοκτήτρια φυσικά του καταστήματος με ακολουθεί να με εξυπηρετήσει. «Αγοράκι;», «Ναι». «Πόσο χρονών;», «6». «Θέλετε κάτι σε άκτιονμαν, αυτοκινητάκια ή κάτι τέτοιο;», «ΟΧΙ» απαντάω ελαφρώς σοκαρισμένος, όχι δεν μου έκανε τίποτε η καημένη η κυρία, άλλωστε αυτά έχουν πέραση, αυτά πρότεινε, εμένα με ξένισε λίγο η πρότασή της. Οπότε συνεχίζω χαμογελώντας «Είμαι υπέρ του δημιουργικού παιγνιδιού». «Μα τότε περάστε στην μέσα αίθουσα!», μου απαντάει!

Εκεί λοιπόν υπήρχαν τα παιγνιδάκια της Fisher-price αλλά και όλα τα επιτραπέζια, από Μονόπωλη (αν αναρωτιέστε, εκ του μονοπωλίου) μέχρι και Trivial. Η Μονόπωλη είναι λέει από παιδάκια 2 ετών (ξεφύγαμε λέω…). Συνεχίζω την αναζήτησή μου αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε ιδιαίτερα κάτι.... «Σε παιγνίδι - ‘κατασκευή’ υπάρχει κάτι;» Βεβαίως μου απαντάει χαμογελαστή η ιδιοκτήτρια (μπορώ να πω ότι φαινόταν ευχαριστημένη που έψαχνα...) περάστε στον δίπλα πάγκο.

Εκεί όντως είχε γύρω στα 10 κουτιά με «συναρμολογούμενα» παιγνιδάκια (όχι συναρμολογούμενα μοντέλα, με κόλλα κτλ., αλλά παιγνίδια). Κρίμα σκέφτηκα, ένα ολόκληρο δωμάτιο και μόνο 10 κουτιά με «τεχνικά» παιγνίδια. Βρίσκω λοιπόν αυτό που πιστεύω ότι θα είναι καλύτερο και το παίρνω. Δυστυχώς δεν ήταν αυτό που ήθελα βέβαια αλλά αυτό που ήθελα ήταν για παιδάκια 8+… Μωρ’ να το πάρω μήπως για μένα; Τέλος πάντων. Θα του το πάρω του χρόνου προφανώς. Ελπίζω να το βρω.

«Το κάνουμε δωράκι;» ρωτάει η ιδιοκτήτρια. «Φυσικά.» της απαντάω. Και πάει σιγά-σιγά μόνη της να μου το τυλίξει. «Να ρωτήσω;» λέω διστακτικά, «Τα παλιά lego που κυκλοφορούσαν, δεν κυκλοφορούν πια;». Με κοιτάει με έκπληξη και μου απαντάει: «Όχι αγόρι μου, δυστυχώς τα παιδιά σήμερα έχουν κολλήσει στην τηλεόραση και τα καλά παιγνίδια έχουν εκλείψει γιατί δεν τα ζητάνε πια…». Το παράπονο στην φωνή της καθώς και η δική μου έκπληξη και νοσταλγία παραλίγο να με κάνουν να δακρύσω εκείνη την ώρα.

Τα lego ήταν τα αγαπημένα μου παιγνίδια. Έχω 2 κούτες γεμάτες τουβλάκια, καθώς και σχέδια, για να δημιουργήσεις ολόκληρες πόλεις, πυροσβεστικές, αστυνομίες, αεροδρόμια, διαστημοδρόμια... Θυμάμαι κάποτε, όταν ήμουν μικρός, είχε έρθει ένας ξάδερφός μου σπίτι και στήσαμε όντως ολόκληρη πόλη πάνω στην τραπεζαρία. Μεγάλος τσακωμός θυμάμαι μετά από καμιά 20αριά μέρες που η μάνα μου ήθελε να χρησιμοποιήσει την τραπεζαρία… Της είπα να πάει να πάρει καινούργια και να την αφήσει αυτή γιατί είχα στήσει την πόλη μου και έπαιζα… (Πώς είναι το Sim city ένα πράμα;;; Ε αυτό ακριβώς έπαιζα τότε αλλά σε live εκτέλεση και όχι σε υπολογιστή…!!!). Ναι-ναι… τσακωθήκαμε αλλά μετά η μάνα μου δωροδόκησε τον ξάδερφό μου να με πάει βόλτα στο πάρκο μέχρι… να χαλάσει την πόλη μου . (ΟΥΑ). Εγώ πάλι βέβαια, μετά την βόλτα το είχα ξεχάσει το συμβάν και ύστερα από μια-δυο μέρες θυμήθηκα ότι τα lego μου δεν ήταν μέσα στην κούτα όταν είχα φύγει για το πάρκο αλλά στημένη πόλη που έπρεπε να ξαναστήσω και να’σου νέος τσακωμός γιατί ήθελα πάλι το τραπέζι… (εκείνη την εποχή ο ξάδερφός μου δεν ήταν πολύ δημοφιλής σπίτι μου….)

Συγκινήθηκα τώρα… Έ ρε τι έφτιαχνα κάποτες…
Ευτυχώς έψαξα και βρήκα ότι η εταιρία ΔΕΝ έχει κλείσει!

Τα lego ζουν!!!

Γιέεεεεεεεε
(αυτό ναι, ονομάζεται παλιμπαιδισμός Μαρίνα μου…)

Χιονόμπαλες!

Υποσχέθηκα αφιέρωμα, δεν μπορούσα να το αμελήσω. Κυριακή πουρνό-πουρνό λοιπόν (κατά τις 11 δηλαδής, μην το παρακάνουμε κι όλας) ξεκινήσαμε να πάμε στην Αράχωβα, να πιούμε το καφεδάκι μας και να παίξουμε και τον χιονοπόλεμό μας! Ταξιδιώτες της καμήλας αυτή τη φορά η αφεντιά μου, η αλεπουδίτσα και ο Shadow.

Μετά λοιπόν από ένα ωραίο καφεδάκι, ξαπλωμένοι στα τομάρια ενός ζεστού café (και το κατάλληλο κλαμπ σάντουιτς για να μας κρατήσει «ζεστούς»), ξεκινήσαμε για το χιονισμένο βουνό. Φυσικά ούτε στο χιονοδρομικό φτάσαμε, ούτε και το ‘χαμε έννοια έτσι; Εμείς την βολτίτσα μας στο χιονισμένο δάσος θέλαμε! Οπότε παρκάραμε σε ένα πλάτωμα και αφού παίξαμε τον κατάλληλο χιονοπόλεμό μας και γίναμε μουσκίδι, ξεκινήσαμε το περπάτημα…

Οι εικόνες μιλούν μόνες τους δεν θα χαλάσω την αίγλη τους με περιττά λόγια:

Guest stars ένα ζεύγος από υπέροχα σκυλιά που μας συνόδευσαν σε όλη μας την βόλτα! Μπροστά μας ένα κατάλευκο μουντό τοπίο. Τα σκυλιά έτρεχαν ή τριγυρνούσαν συνέχεια στα πόδια μας για να τα χαϊδέψουμε. Ο αέρας παγωμένος, μέχρι που στο τέλος, μετά μία ώρα βόλτας περίπου, δεν μπορούσα να κουνήσω το στόμα μου για να μιλήσω! Αλλά χαλάλι του. Η βόλτα ήταν υπέροχη. Ο Shadow βέβαια ανήγαγε τον εαυτό του σε φωτογράφο της παρέας και έπρεπε συνέχεια να τον περιμένουμε γιατί έμενε πίσω μέχρι να μπορέσει να φωτογραφήσει τα «τοπία» που ήθελε… (ένα γαϊδουράγκαθο του κουνιόταν λέει πολύ και μέχρι να «κάτσει καλά» να το φωτογραφίσει πέρασε μισή ώρα…)

Η μεγαλύτερη ομορφιά της εκδρομής όμως ήταν το χαμόγελο της αλεπουδίτσας που έλαμπε από χαρά!
Να ‘σαι καλά καρδιά μου, να χαίρεσαι πάντα έτσι!

[Παραιτούμαι, δεν μπορώ να βάλω άλλες! Μάλλον "μπούκωσε"]

[Χεχεχε... Τελικά προσέθεσα ΚΑΙ άλλες!]

Θέατρο….

Το Hollywood έχει δημιουργήσει πολλά έργα που περιγράφουν την πάλη των Ηνωμένων Πολιτειών με την τρομοκρατία. Αμερικάνοι κομάντος κάνουν επιδρομές σε ξένες χώρες σκοτώνοντας συγκεκριμένους «στόχους». Αμερικανικά F16 βομβαρδίζουν στρατιωτικούς στόχους και εξολοθρεύουν τρομοκράτες. Απώλειες αμάχων: μηδέν!

Και η πραγματικότητα; 18 αθώοι Πακιστανοί νεκροί στο τελευταίο φιάσκο. Και ο στόχος άφαντος. Με περισσό ζήλο μετέφεραν ορισμένες σωρούς στην Αμερική για να ταυτοποιήσουν αν ο στόχος τους βρίσκεται ανάμεσά τους και να δικαιολογήσουν την επιδρομή.

Πού είναι κύριοι η αποτελεσματικότητα και το ήθος που διακηρύττετε;

Και η προπαγάνδα συνεχίζεται. Ο κινηματογράφος δείχνει την αλλοιωμένη πραγματικότητα, ενώ ο στρατός τους συνεχίζει να σκοτώνει αθώους στο όνομα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.

Στο άλλο στρατόπεδο βέβαια, και οι τρομοκράτες συνεχίζουν να σκοτώνουν αμάχους.

Λογικό. Όταν όλα τα άλλα μέσα αποτυγχάνουν, ο φόβος είναι ο καλύτερος σύμμαχος για να μπορέσουν αυτοί που θέλουν να ελέγξουν πρώτα το λαό τους και μετά την ανθρωπότητα.

Μπρρρρρρ.....

Κρύυυοοοοο...
(Γιατί μ’ άφησες να φύγω; Καλά δεν ήμουν εκεί που με είχες;)
Πόδια παγωμένα
(Ακόμα και με το μποτάκι…)
Μέχρι και το αερόθερμο άναψα πλάι αλλά τίποτε…
(Δεν έχω και ανταπόκριση από Feng Shui σήμερα...)
Το πρωί, ανοίγοντας το παράθυρο ο ουρανός πίσω από τον Υμηττό καθαρός και ροδοκόκκινος. Απογοήτευση...
(Μα επιτέλους δεν γίνεται να ρίξεις λίγο χιόνι να αποκλειστούμε σπίτι να παίξουμε και κανα χιονοπόλεμο;;;)
Γρήγορος μοσχοβολιστός ελληνικός καφές και δρόμο για την δουλειά.
(Ψιλοαργήσαμε σήμερα)
Ήλιος με δόντι…
Φτάνοντας φυσικά ανακαλύπτω ότι είμαι μόνος!
Βέβαια, όταν ο «δικός μου» αποφασίζει και πρήζει τον κόσμο, με το που φεύγει λακίζουν όλοι!
(Ταξίδι στις Βρυξέλες η γάτα; Χορός στις καφετέριες τα ποντίκια!)

Οπότε κι εγώ καλά κάνω και φεύγωωωωω…
Πεινάωωωωωωω…

KVούλα είπα να συνεχίσω εγώ τις (όχι και τόσο)

«πρωινές ανταποκρίσεις» σου,

να μην λείψουν στον κόσμο!

[Καιρού επιτρέποντος, την Δευτέρα θα έχουμε αφιέρωμα,

ίσως και λίγο χιόνι!!!]

H Μπάρμπυ, ο Άξιονμαν και το μικρό σπίτι στο λιβάδι

Μια κούκλα. Με τις καμπύλες της, το σώμα μοντέλου, όλα τα καλλυντικά, τα φουστάνια και τα κοσμήματά της, το σπίτι της, η πισίνα της και ο φίλος της! Μια παραμυθένια ζωή. Τα έχουμε όλα! Ζούμε το ροζ παραμύθι μας! Η ζωή φαντάζει γεμάτη αίγλη, στρας, φλας και ρομάντζο.

Μια κούκλα. Ο πολεμιστής του κόσμου. Ο υπεράνθρωπος που θα τα βάλει με όλους, με όλα, γεμάτος επιθετικότητα και έτοιμος να τιμωρήσει τους πάντες και τα πάντα. Πάνοπλος, με τους θώρακές του, αήττητος από κάθε άποψη. Ασχολείται μόνο με το κυνήγι των «κακών». Τίποτε άλλο δεν υπάρχει στο μυαλό του. Μόνο μπαρούτι, βόμβες, πιστόλια και φωτόσπαθα.

Εσείς τι δώρο διαλέξατε για τα πιτσιρίκια τα Χριστούγεννα; Ποιο πρότυπο τους δώσατε; Γιατί όταν τα παιδιά μας μεγαλώνουν με τα πρότυπα αυτά πώς είναι δυνατόν να έχουμε μια υγειή και σωστή κοινωνία στο μέλλον; Βομβαρδιζόμαστε κάθε μέρα από την τηλεόραση για παιδικά παιχνίδια τα οποία έχουν να δώσουν μόνο ένα από τα ανωτέρω πρότυπα. Η βιομηχανία θεάματος και ψυχαγωγίας πλέον κινείται μόνο σε αυτά τα επίπεδα. Γυναίκες μοντέλα που θα ζουν μέσα στην αίγλη και άντρες πολεμιστές που θα σκοτώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Άγραφο χαρτί η παιδική ψυχή καταγράφει τα πρότυπα και μεγαλώνοντας προσπαθεί να τα ακολουθήσει υποσυνείδητα. Χωρίς να το σκέφτεται. Έτσι είναι η ζωή. Από μικρό παιδί έτσι την έμαθε.

Και οι γυναίκες προσπαθούν να πιάσουν «το άπιαστο», οι άντρες μάχονται «το κακό». Και η βιομηχανίες του show business και του πολέμου συνεχίζουν να πλουτίζουν σε βάρος μας και εμείς συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε «Πού πήγαν οι άντρες; Ένας Τζον-Τζον δεν υπάρχει;» και «Ποιόν θα φάμε σήμερα για να πάμε πιο μπροστά;». Και φυσικά συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε τις δύο αυτές βιομηχανίες, μαζικά, παρόλο που ο καθένας μας από μέσα του τις έχει καταραστεί χιλιάδες φορές και αναρωτιέται γιατί είναι έτσι η ζωή και γιατί έχουμε αυτά τα πρότυπα! Πόσες φορές έχω δει και ξαναδεί αυτά τα θέματα να θίγονται στην blogoσφαιρα περιμένοντας εις μάτην μια απάντηση; Μα είναι απλό. Γιατί αυτά δίνουμε στα παιδιά μας από μωρά με τα «ανώδυνα» παιγνίδια που τους αγοράζουμε. Τα παιγνίδια του παιδιού όμως δεν είναι απλή ψυχαγωγία, είναι πρότυπο ζωής. Είναι αυτό που αποτυπώνεται στο βάθος του μικρού μυαλού τους από την αθώα και «αμόλυντη» ηλικία τους. Ηλικία που μολύνουμε καθημερινά με όσα κάνουμε.

Υπάρχουν πολλά δημιουργικά παιγνίδια. Δεν είναι αυτά που διαφημίζονται και χρειάζεται να ψάξουμε αρκετά τα ράφια και τα μαγαζιά για να βρούμε αυτό που θα αναπτύξει την δημιουργικότητα και τις δεξιοτεχνίες του δικού μας παιδιού. Αλλά το παιδί μας χρειάζεται αυτόν τον χρόνο από μέρους μας για να ανατραφεί σωστά και όχι απλά να μεγαλώσει και να βγει στην κοινωνία διαιωνίζοντας τις αναπάντητες απορίες μας και τα αγωνιώδη «Γιατί;» μας.

Αν δίνουμε δώρα και όχι πρότυπα σίγουρα δεν θα σταματήσουν ποτέ οι πόλεμοι και τα ψυχολογικά αδιέξοδα.

Εσείς τί πρότυπο διαλέξατε για τα πιτσιρίκια τα Χριστούγεννα;

Ανοίξαμε....

....και σας περιμένουμε!



Επιθυμούμε την συνδρομή σας και ειδικώς την συνδρομή της Νένυας!

Ας φωνάξουμε...

...όλοι μαζί στην KV μας

"Πάρε μια ανάσα κι εσύ... μπορείς.... Το μπλαβί δεν σου πάει!"

Εσάς σας πείραξε;

Εμένα με πείραξε αρκετά πάντως ότι ο κος Βουλγαράκης «εμφανίστηκε ενοχλημένος από την εισαγγελική παρέμβαση»! Δηλαδή πώς γίνεται να τίθενται τα σώματα ασφαλείας πάνω από την δικαιοσύνη; Πώς γίνεται να τίθεται οποιοσδήποτε ή οτιδήποτε υπεράνω της δικαιοσύνης;!!!

Κακή αρχή κάναμε. Ο καιρός που «ίσχυαν» τέτοια «ήθη» θέλω να ελπίζω ότι έχει περάσει ανεπίστρεπτη και καλά θα κάνει ο κάθε κος Βουλγαράκης να το χωνέψει, αλλιώς το κουβαδάκι του και σ’ άλλη παραλία…

Αγαπητή μου γκαμήλα

Το 2006 εισέβαλε στην ζωή μας. Δεν μπορώ να πω, εμένα μια χαρά μου μπήκε (ο χρόνος, μην μπερδεύεσαι :p). Μια γλυκιά και τρυφερή πρωτοχρονιά, με πολλή χαρά και πολλά χαμόγελα. Δεν έπαιξα, δεν κέρδισα σε κανένα λόττο, πρώτο, λαχείο (είπαμε, εγώ μια φορά κέρδισα μόνο στην ζωή μου) κτλ., αλλά έφαγα (του σκασμού) ήπια (λογικά γύρω στα 2 μπουκάλια κρασί μόνος μου την πρωτοχρονιά) χόρεψα και γενικά πέρασα υπέροχα…
Κόψαμε την βασιλόπιτα, κέρδισε το φλουρί ο Σάκης (ποιος άλλος; δεν έχω γνωρίσει πιο κωλόφαρδο άτομο, εδώ και 20 χρόνια δεν μπορώ να θυμηθώ να έχει φέρει πχ. ποτέ άσσο στο 20άπλευρο… για την ακρίβεια μόνο 18, 19 και 20 ξέρει τι σημαίνουν… τα άλλα νούμερα έχει ξεχάσει πως είναι :p) και τα ξημερώματα πήγαμε για ύπνο…
Του χρόνου Σάκη η αλεπουδίτσα είπε ότι χαλάλι σου, θα σε πάμε και για πρωινό…

Και μετά άρχισαν τα νέα. Λες και κανένας δεν σέβεται πλέον κανέναν. Κάποτε οι άνθρωποι ας πούμε είχαν τσίπα και θεωρούσαν αυτονόητη την εκεχειρία στους ολυμπιακούς αγώνες. Το ίδιο φυσικά ίσχυε και για μεγάλες γιορτές. Για παράδειγμα, κάποτε πρωτοχρονιά αν περνούσες από κάπου μόνος και σε έβλεπαν οι κάτοικοι θα σου άνοιγαν την πόρτα τους να σε φιλέψουν και να σε κάνουν να αισθανθείς όμορφα και να περάσεις μαζί τους την πρωτοχρονιά. Κακό και τότε υπήρχε, αλλά ήμασταν πάνω απ’ όλα Άνθρωποι (με Α κεφαλαίο). Άντε να το κάνανε πχ. και φέτος αυτό οι άνθρωποι της Καρδίτσας. Μπααα…
Αλλά έστω, αυτοί είχαν σοβαρούς λόγους. Οι υπόλοιποι;

ΟΚ. Ο Ρώσος τελικά βρέθηκε νεκρός. «Αυτοκτόνησε». Καλά, εδώ που τα λέμε δεν περίμενα κάτι διαφορετικό, νομίζω ότι για την ακρίβεια κανείς μας δεν περίμενε κάτι διαφορετικό. Σκότωσε δύο αστυνομικούς. Θα μπορούσε να είναι δύο άλλοι αστυνομικοί στην θέση τους, δεν έχει σημασία, είναι σαν να σκότωσε ένα κομμάτι από τον κάθε αστυνομικό. Αναμενόμενη η «αυτοκτονία» του. Κανείς δεν θα ανεχόταν να μπει πάλι φυλακή και να ξαναβγεί μετά και να τον ξανακυνηγάνε και να σκοτώσει και άλλους, είτε πολίτες, είτε αστυνομικούς. Σωστό ή λάθος, δεν το κρίνω τώρα, αλλά αναμενόμενο σίγουρα.
(Είναι αυτό που λένε η ζυγαριά σχεδόν ισορροπεί και δεν μπορείς να ξεφύγεις από το δίλλημα…)

Οι εμπρησμοί συνεχίζονται. Κρύο έχει, ας κάψουμε μερικά αυτοκίνητα να γουστάρουμε, να κάνουμε γιορτινή ατμόσφαιρα και… να ζεσταθούν και οι άστεγοι! Το σημερινό ξημέρωμα τα είχε όλα. Απολύσεις, νέους φόρους, τα πάντα ώστε να σου θυμίζουν πόσο «αφόρητη» έχει γίνει η ζωή του μέσου Έλληνα. Κάπου πήρε και το αυτί μου ότι λέει ο Χριστόδουλος εγείρει πάλι θέμα ταυτοτήτων;

Οι ταυτότητες μας μάραναν. Δεν παίρνεις θέση καλύτερα σε όλα όσα γίνονται και δυναμιτίζουν τα θεμέλια της ελληνικής οικογένειας; Δεν νομίζεις ότι είναι καλύτερα να ασχολήσαι με πιο σημαντικά θέματα από ένα χαρτάκι; Ας πούμε με το γεγονός ότι έχει ξεσπάει πόλεμος εναντίων της οικογένειας; Εργασία ακόμα και την Κυριακή, εργασία όλη μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ, χρήματα γιοκ για οικογενειακό προγραμματισμό, άντε να βρεις χρόνο να συναντηθείς, να γνωρισθείς, να κάνεις παιδιά και να τα μεγαλώσεις και σωστά. Ασχολήσου με τις ταυτότητες εσύ, σε λίγο θα λυθεί το πρόβλημα. Δεν θα υπάρχουν Χ.Ο. και συνεπώς δεν θα σε νοιάζει η αναγραφή του θρησκεύματος…

Εθελοτυφλούμε / -φλείτε / -φλούν ρεεεεεε…

Α ναι, με την έναρξη του 2006 έχουμε και την πιθανή έναρξη ενός ρατσιστικού πολέμου. Στρατιώτης λέει σκότωσε νεαρό Αλβανό στο Ρέθυμνο (ακριβές, μη ακριβές, δεν ξέρω ακόμα, άλλωστε και τα ΜΜΕ περιμένουν να δουν τι «έγινε» ώστε να το μεταδώσουν «σωστά» και να έχουν την απήχηση που θέλουν). Φωνές, πανικός, σίγουρα θα υπάρξουν αντιδράσεις, διαδηλώσεις, κάποιοι θα πουν «καλά του έκαναν» άλλοι θα πουν «κακώς», άλλοι θα πουν «κλείστε τα σύνορα» κοκ… Τώρα πάλι άντε να βρεις ποιος έχει δίκιο. Το σίγουρο όμως είναι ότι τελικά… δεν είμαστε πλέον Άνθρωποι. ανθρωπάρια γίναμε… (με μικρότατο α αυτή τη φορά)

Πού καταντήσαμε λοχία… εεεε συγνώμη, γκαμήλα…

[sleep.... obay.... consume....]

Άντε, και του χρόνου…