Η συμπεριφορά της Αμερικής είναι αναμενόμενη. Οι αμερικάνοι είναι ένας
«λαός» χωρίς παρελθόν, γαλουχήθηκαν με τις φράσεις
«πρώτα σκοτώνουμε και μετά ρωτάμε»,
«η περιέργεια γεμίζει τον οργανισμό μολύβι»,
«καλός ινδιάνος είναι μόνο ο νεκρός ινδιάνος» ή την παραλλαγή της – όπου ινδιάνος μπαίνει μαύρος, κοκ. Η έναρξη του κράτους τους σημαδεύθηκε από την γενοκτονία των ινδιάνων, αφού ήταν οι πρώτοι που
«χρειάστηκαν χώρο» για να αναπτυχθούν. Και οι ινδιάνοι τους περιόριζαν. Η γέννηση του κράτους δε, οφείλεται στους τυχοδιώκτες διαφόρων λαών που προσπάθησαν να βρουν «ένα καλύτερο μέλλον» σε μια νέα ήπειρο, αφού βέβαια
«απελευθέρωσαν τους χώρους της». Ο τυχοδιωκτισμός διέπει όλα τα χρόνια ανάπτυξης του κράτους, ενώ η συνοχή είναι απούσα, αφού απλά ένα συνονθύλευμα λαών προσπαθεί να φτιάξει ένα κράτος βοσκώντας γελάδια και κυνηγώντας χρυσό, χωρίς κανένα «δέσιμο», χωρίς καμιά κοινή ιστορία, χωρίς άλλη επιδίωξη πέρα από τον πλούτο, πέρα από το «American dream».
Κράτος, χωρίς λαό, χωρίς ιστορική μνήμη, που μέσα σε λίγα χρόνια έπρεπε να «διανύσει» όλα τα χρόνια των κρατών της γηραιάς ηπείρου, προσπαθώντας να την φτάσει, αλλά στην ουσία χωρίς να καταφέρει να «ωριμάσει». Κράτος αποτελούμενο από ανθρώπους αδιάφορους για την ιστορία και τους λαούς, αφού η έννοιες των λέξεων αυτών έχουν εντελώς διαφορετικό νόημα απ’ ότι σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, σε όλα τα υπόλοιπα έθνη της γης. Κράτος που αδιαφορεί για την διαφορετικότητα, αφού δεν υπάρχουν «ομόψυχες κοινωνίες» και επιζητά την «αλλοτρίωση» των πολιτών σε μια «ομογενοποιημένη μάζα», αφού αυτό αποτελεί την μόνη μέθοδο που θα σταματήσει τις διαμάχες και θα δώσει στον κόσμο μια κάποια μορφή «συλλογικής συνείδησης», κάτι που απουσιάζει πλήρως αφού δεν υπάρχει στην ουσία «αμερικανικό έθνος».
Από αυτή την οπτική γωνία η Αμερική είναι ένα κακομαθημένο παιδάκι μπροστά στην ωριμότητα που απέκτησαν οι λαοί της γηραιάς ηπείρου διανύοντας μια ιστορία χιλιάδων χρόνων σε αντίθεση με τα 600 χρόνια ζωής ενός κράτους χωρίς συνοχή. Ένα κακομαθημένο παιδάκι που χρησιμοποίησε το παρθένο έδαφος της χώρας του, έκλεψε την τεχνολογία της Ευρώπης όταν αυτή αποκτούσε συνείδηση προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τον «χασάπη της ανθρωπότητας» ο οποίος στην ουσία απλά ήθελε, δεύτερος στην ιστορία (παρότι του καταλογίζεται μοναδικότητα), «περισσότερο χώρο» και με την ισχύ αυτή στα χέρια του εκβιάζει την ανθρωπότητα κάθε φορά που κρατάει την ανάσα του επειδή δεν γίνεται το δικό του. Ένα κακομαθημένο παιδάκι που όπως η ιστορία υποδεικνύει, με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται στην πτώση, όπως τόσοι άλλοι προκάτοχοί της θέσης του, όντας το πιο υπερ-χρεωμένο κράτος του κόσμου, έχοντας ήδη προκαλέσει την διεθνή δυσαρέσκεια, αλλά ταυτόχρονα έχοντας για πρώτη φορά στα χέρια του την δύναμη να σκοτώσει όλη την ανθρωπότητα στην πτώση του. Από αυτή τη σκοπιά, και με δεδομένη την επικείμενη κατάρρευση, οι αμερικάνοι είναι ο πιο επικίνδυνος λαός που κατέχει πυρηνικά όπλα. Σε πλήρη αντίθεση με την επικρατούσα λογική για τους υπόλοιπους λαούς που τουλάχιστον έχουν ιστορική μνήμη, και προσπαθούν απλά να αποκτήσουν «συνείδηση». Με δεδομένη την ιστορία πάντως η συμπεριφορά τους είναι αναμενόμενη, αφού ουδέποτε βρέθηκε κάποια νταντά να τους τραβήξει το αυτί και να τους διδάξει.
Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο, είναι η δικαίωση της πρακτικής του Χίτλερ, από τους ίδιους τους εβραίους, οι οποίοι μόλις 60 χρόνια αργότερα εφαρμόζουν την τακτική της «συλλογικής τιμωρίας» που καταδίκαζαν μέχρι και πριν από λίγα χρόνια στα διεθνή δικαστήρια. Ενδιαφέρον τομέας έρευνας για τους ιστορικούς των επόμενων γενεών:
Πώς ένας πραγματικός λαός με ιστορική μνήμη διάλεξε να «απολέσει» την πρόσφατη ιστορία του για να εξυπηρετήσει κυρίως συμφέροντα τρίτων;
