Πρώτη μέρα στα θρανία…

Για μένα, όσοι «πελάτες» ερχόταν ρωτούσαν με απορία: «Μα; Πρώτη μέρα και θα κάνουμε μάθημα; Από την Άλλη βδομάδα!». «Γιατί ρε παιδιά; Γράφει κάπου το καταστατικό ότι την πρώτη μέρα δεν κάνουμε μάθημα;» η εύλογη απορία. Φυσικά, για να μην το παίξω κακός, δήλωσα μεν ότι όσοι λείπουν πήραν απουσία, δεν έκανα όμως κανονικό μάθημα αλλά μάλλον μια περίληψη της συνολική ύλης και των υποχρεώσεών τους μέσα στο εξάμηνο. Κατέθεσα και την βαθμολογία μου... (χμμμ γκουχ... μμμμ... αργά μεν δυστυχώς, αλλά όχι όπως θα ήθελαν...)
Έτσι έμειναν πάλι αρκετές ώρες να κοιτάω τον κάμπο από το μπαλκόνι, έναν ηλιόλουστο είν’ η αλήθεια κάμπο με μόνο λίγα σύννεφα να σπάνε που και που την μονοτονία, καθώς κίτρινα κινούμενα στίγματα παιχνίδιζαν στο πράσινο φόντο.
Οι άδειες ώρες είναι αρκετά κουραστικές. Σου δίνουν αρκετό χρόνο να σκεφτείς και αντιληφθείς, αλλά και να βαρεθείς λαμβάνοντας έτσι ίσως λάθος αποφάσεις ή κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις βαρεμάρας. Όχι ότι δεν έχω άπειρες τέτοιες άδειες ώρες, ειδικά όταν πέφτει το σκοτάδι… Ευτυχώς σήμερα τις απέφυγα, τις κινήσεις, όχι τις ώρες....
Η αλήθεια είναι πως έχω αρκετά θετική διάθεση. Ίσως φταίνε κάποιες συζητήσεις που με «συνεπήραν». Είχα καιρό να καθίσω να ακούσω τόσα πράγματα μαζί και να ενθουσιαστώ κι όλας απ’ όσα άκουσα. Αλλά όντως, ενθουσιάζομαι υπέρμετρα όταν ακούω ανθρώπους που καταβάλλουν έργο και επιτυγχάνουν και φτάνουν σε ένα περήφανο, όμορφο και αξιόλογο αποτέλεσμα, το ίδιο και όταν ακούω ανθρώπους που αντιλαμβάνονται τι σημαίνει να είναι κάποιος λειτουργός, τι σημαίνει να «υπηρετείς το σύνολο, τους συνανθρώπους σου». Και πάνω απ’ όλα να ψάχνουν να βρουν τον σωστότερο και επιτυχέστερο τρόπο να το κάνουν. Αναπτερώνεται έτσι και το ηθικό σου βρε παιδί μου, δεν είσαι μόνος εν τέλει... Ίσως πάλι φταίει ότι μπαίνει η άνοιξη, αν και την βλέπω την δουλειά, ο Μάρτης θα κάψει μερικά παλούκια ακόμα, οπότε και η διαδρομή ήταν πιο φωτεινή και ανανεωμένη (τρεμοπαίζον κιτρινάκι που σπάει την μονοτονία στο πρασινάκι, μικρές λευκές τουφίτσες πάνω στο γαλάζιο, κοκ). Ίσως απλά εγώ να ήμουν ανανεωμένος, η αλήθεια να λέγεται: το τελευταίο τριήμερο κάπως έτσι αισθάνθηκα: ενθουσιασμένος και ανανεωμένος - όοοοχι, δεν θα αφήσουμε έναν παλιοκαμένο κύλινδρο να μας χαλάσει την ενεργητικότητα. Το κακό είναι ότι κάπου πρέπει να την διοχετεύσουμε, αλλιώς την προβλέπω «εγκαιρόφλεγη» :(
Ύστερα από μια διεξοδική βόλτα λοιπόν στην μπογκόσφαιρα και αρκετή δόση κάμπου και ήλιου (κάτι μου φταίει, αλλά δεν ξέρω τι, ή ίσως ξέρω αλλά δεν θέλω να το παραδεχτώ, ή ίσως το παραδέχομαι αλλά δεν μου αρέσει, ή μου αρέσει αλλά… ΤΑΠ μα εντελώς όμως – έχω μια ανησυχία…), καιρός να κλείσουμε το μαγαζί για σήμερα, δεν προβλέπω άλλη πελατεία άλλωστε – τέτοια ώρα θα λιάζονται στην παραλία… μμμμ….
Ες αύριον τα σπουδαία… (που πάλι πρώτη μέρα θα είναι δηλαδή…)
Πάμε τώρα να μάθουμε τα νέα του ασθενή...

Το ταξίδι με το μεγάλο αυτοκίνητο ήταν πιο ξεκούραστο…
Χμμμμ….