Εντροπικό παραλήρημα

Χιλιόμετρα γραμμένο το κείμενο στο κουτί. Σιωπηλό το πληκτρολόγιο όμως όταν πρόκειται για συγγραφή. Έλλειψη οίστρου. Πρωινή ιδέα η συρραφή δύο άρθρων. Δύο ώρες μετά, ακόμα τα κοιτούσα. Μέχρι που κοίταξα την ώρα και αναρωτήθηκα τι ακριβώς έκανα τις τελευταίες 2 ώρες. Χάος. Τιμές εντροπίας υψηλές. Τα άρθρα μπαίνουν για μια ακόμη φορά στο αρχείο. Κάποια στιγμή πρέπει να ανασυρθούν. Λίαν συντόμως. Μάταιο όμως να τα κοιτάς με βλέμμα απλανές αδυνατώντας να αντιληφθείς τι σημαίνουν οι παράλληλοι σωλήνες και οι μπίλιες που είναι αραδιασμένες ανάμεσά τους.
Πηγή ζωής; Πηγή έμπνευσης; Πηγή οράματος; Κάθε όραμα θέλει να τραφεί. Θέλει ώρες-ώρες και υποστήριξη. Ακόμα-ακόμα, εμφυσείται ξανά στην περίπτωση που χαθεί. Γιατί μπορεί να χαθεί τόσο εύκολα, όσο μπορεί και να επιτευχθεί, αλλά επίσης εύκολα μπορεί να «διατηρηθεί» και να ανακτηθεί. Απλά χρειάζεται η κατάλληλη πηγή. Τώρα βγάζω νόημα ή παραληρώ νομίζοντας ότι εκφράζω το νόημα; Μπορεί και να μιλάει το πυροκίτρινο cardhu που γεμίζει το ποτήρι δίπλα μου – σκέτο, πάντα, θέλω τις γεύσεις μου «αυθεντικές», όχι ανάμικτες – ενώ το κουτί αναβοσβήνει καλώντας σε να του δώσεις λίγη προσοχή. Εύκολα χάνεις τον ειρμό και κάτι εντελώς περιεκτικό γίνεται εντελώς ανούσιο.
Κόπος το πόνημα τούτο. Οι γραμμές γεμίζουν αργά και βασανιστικά, σε μια ημέρα που πέρασε αργά και που στο τέλος της την αισθάνεσαι άδεια, λες και δεν υπήρξε ποτέ, μια μαύρη τρύπα, και αναρωτιέσαι πότε ήταν πρωί και πότε νύχτωσε. Άσκοπα. Άστοχα. Σχεδόν ανύπαρκτα. Έλλειψη πηγής;

«Watching as they disappear, Reading out the names of all the places I hav’ never been, Looking out to sea, staring out to sea, Dreaming of a wide world, dreaming of the wide world…»

Wish I was sailing away…

{Άπειρα καντάρια σιωπής :(}