Τσάι και σήμερα

Αν και η φωνή άρχισε να μετριάζεται και να ισορροπεί. Η κατάσταση καλύτερη, αν και ακόμα με προβληματίζει λίγο η ομιλία. Περιορίζομαι για την ώρα στη γραφή. Το μουντό πρωινό έδωσε γρήγορα τη θέση του σε παροδικά συννεφιασμένη λιακάδα. Περνώντας την Μαλακάσα προς τα βόρεια φυσικά. Οι πελάτες συνεχίζουν να είναι δεκτικοί, αν και σήμερα έπιασα τον πρώτο «ανυπότακτο». Ένας στους εξήντα τέσσερεις όμως είναι πολύ χαμηλό ποσοστό. Εγώ πάλι συνεχίζω να «μου αρέσω», εντελώς μα εντελώς προκλητικά και αναίσχυντα, όλο και περισσότερο. Δεν ξέρω που θα καταλήξει αυτό, θα ζήσω γιατρέ μου;
Έγγραφα «αυτοαξιολόγησης». Μα; Για μία ακόμη φορά καλούμαστε να καταθέσουμε πληροφορίες που έχουμε καταθέσει πολλάκις και υπάρχουν στο πρωτόκολλο, στις καταστάσεις και στο αρχείο της γραμματείας; Οι του υπουργείου ή βαριούνται, ή είναι εντελώς για γέλια. Και επειδή το δεύτερο το βρίσκω δεδομένο εδώ και καιρό, να σημειωθεί ότι δεν θεωρώ πως αναιρεί το πρώτο.
Τα φιντανάκια πάλι αποφάσισαν μάλλον να μετατρέψουν ένα μέρος του ιδρύματος σε κλαμπάκι. Μπροστά στην γραμματεία. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι θεωρώ τις κοπέλες «σπίρτα» αλλά με όλο αυτό το νταβαντούρι θα έχανα κι εγώ τον «μπούσουλα». Έχουμε σίγουρα χάσει την αίσθηση του χώρου και της θέσης μας νομίζω. Και τον σεβασμό στα αυτιά μας…
Άσπρη κιμωλία, μαύρο παντελόνι.... Χάλια συνδιασμός :(
Ηλιόλουστη επιστροφή και η ταχύτητα ακόμα «κρουαζιέρας». Υπολογίζω την άλλη βδομάδα να έχει τελειώσει το «στρώσιμο». Τοπίο ανοιξιάτικο και γεμάτο και από «τρεμοπαίζοντα κοκκινάκια» πλέον. Ναι, κάθε τρείς και λίγο ξεπετιέται μια παπαρούνα! Έτσι για να εντείνει τους συνειρμούς μετά την χτεσινή «νέα ορολογία» που υιοθέτησε η κουβούλα μας. Το μυαλό γεμίζει γλύκα, τα παράθυρα ανοιχτά, η επιστροφή ευχάριστη παρόλη την κούραση. Στο ραδιόφωνο συντροφιά αναπόλησης το «Brothers in arms». Επιστροφή στο παρελθόν για λίγες στιγμές.

{Σήμα υπάρχει τελικά, αλλά είναι μονόδρομο;}