Υδρολαγνεία

Μα τι υγρασία είναι αυτή τις τελευταίες μέρες; Από νωρίς το βράδυ, μέχρι και αργά το πρωί τα πάντα είναι βρεγμένα. Δεν ξέρω από πού ακριβώς κινήθηκε ο συνειρμός (ίσως γιατί διάβαζα στο συντεχνιακό περιοδικό ένα αντίστοιχο άρθρο, που παρότι «επιστημονικού» χαρακτήρα δε ανέφερε ούτε ένα από τα πολλά αρνητικά), αλλά ανοίγοντας αγουροξυπνημένα το πατζούρι σήμερα τρόμαξα ότι μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο πλήρους αντικατάστασης των καυσίμων από υδρογόνο και η ανθρωπότητα «σίγουρη» πια ότι δεν καταστρέφει κάποιο φυσικό κύκλο, συνέχισε τις υπερκαταναλωτικές και ενεργοβόρες συνήθειές της! (Κάπως έτσι θα γίνουμε πιθανών τότε, αν και εφόσον, και αν δεν εξασφαλίσουμε πως ο υδρατμός δεν θα απελευθερώνεται – σήμερα λέμε το διοξείδιο ρύπο, αργότερα μάλλον θα λέμε τον υδρατμό…) Μπρρρρ.....
Τέλος πάντων, ξύπνησα απότομα και το σενάριο έφυγε γρήγορα αφού θυμήθηκα ότι βρισκόμαστε ακόμα στο «σωτήριο έτος» 2008, ενώ η διακοπή ρεύματος μου θυμίζει πως βρισκόμαστε και εν μέσω εναντίωσης στα σχέδια των «προικισμένων εθνοσωτήρων» μας που έβαλαν αμέτιμο χαμέτι να εφαρμόσουν το «όραμά τους» σε έναν κόσμο που, κατά κύριο λόγο, δεν το θέλει για δικό του. Το UPS ηχεί ενοχλητικά από το διπλανό δωμάτιο αλλά εγώ βαριέμαι προκλητικά να πάω να το κλείσω, παρότι δεν το χρησιμοποιώ – ο τούρκος έχει την δική του μπαταρία (και ιστορία…). Επιστροφή στην πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα ακόμα πιο φτωχή, αφού ο Κλάρκ απεβίωσε (ο Χαλ έχασε τον Δρ. Τσάντρα του), αλλά που τουλάχιστον ο ήλιος κάνει φιλότιμες προσπάθειες να ξεμυτίσει και να ζεστάνει το τοπίο...
Πρωινή βόλτα στο μεγάλο ίδρυμα της χώρας, να δουμ’ αν κουνιούνται οι βάρκες (aka αν έκαναν τη δουλειά που έντεχνα μεταβίβασα :p). Άσκοπη μιας και τελικά δεν ήταν κανένας - μμμ είχαμε και σήμερα απεργία :/. Στο ράδιο οδηγοί καυτηριάζουν το γεγονός της απούσης από τους δρόμους τροχαίας. Λογικό είναι, αφού τα σώματα ασφαλείας από σώματα «υπηρεσίας και προστασίας» έχουν μετατραπεί σε σώματα «καταστολής και βεβαίωσης παραβάσεων». Αλλά μια στιγμή, μάλλον ξέχασα σε ποια χρονιά και ποιο ισχύον σύστημα ζω πάλι…
Και ο ήλιος ξεμυτάει σιγά-σιγά, αλλά έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει μέχρι να καταφέρει να διαλύσει την υγρασία και να φωτίσει μια μέρα που ενώ κανονικά όφειλε να είναι ενδιαφέρουσα, έχει ξεκινήσει αρκετά βαριεστημένα και με λίγο πόνο στον αυχένα. Η υγρασία βλέπεις…