Ουρανός...

Λίγο ο αέρας, λίγο προφανώς και η ελάττωση των εκπεμπόμενων ρύπων εξαιτίας των απεργιών, και σήμερα ο Αττικός Ουρανός έμοιαζε πραγματικά Αττικός. Κάτι που μόνο ορισμένες καλοκαιρινές Κυριακές βλέπεις συνήθως. Αλήθεια όμορφο θέαμα, απ’ αυτά που θα ήθελες να είναι καθημερινά, που σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι μήπως θα έπρεπε να ελαττωθεί αυτή η ένταση που τον καφετίζει συνήθως. Θυμήθηκα ξαφνικά κάτι που μου είχε κάνει εντύπωση όταν το πρωτοδιάβασα: Η μεγαλύτερη εκπομπή πτητικών οργανικών γίνεται από τις αποθήκες υγρών καυσίμων και κατά την μεταφορά και μετάγγισή τους…
Παραδόξως και παρά τον πανικό των μίντια (με τρομοκράτησαν και ξεκίνησα λίγο νωρίς), οι δρόμοι της Αθήνας ήταν αρκετά άδειοι. Πολύ περισσότερο απ’ ότι συνήθως. Οι διαδρομές προς το Νοσοκομείο και μετά το Ίδρυμα ήταν άνετες και τάχιστες. Έτσι, εκεί που περίμενα να περάσω κανά δίωρο στο αυτοκίνητο, ξόδεψα μόνο 40 λεπτά οδηγώντας (μέσος αναμενόμενος χρόνος 1:20). Ήρεμη η πόλη, ευχάριστη. Όπως και χτες το βράδυ που λόγω διακοπής ρεύματος ο δρόμος και η περιοχή γύρω από το βουνό ήταν σκοτεινά. Και μιας και δεν με χωρούσε το σπίτι (βαριόμουν, πνιγόμουν από 4 τοίχους ένα πράμα, δεν μου 'φτανε ο αέρας, δεν είχα και κάποιον να βαράει…:p) άρχισα να τριγυρνάω. Δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί τόσο λαμπερό το φως του φεγγαριού στα μέρη μου. Το ¼ της επιφάνειας φωτισμένο αρκούσε για μια όμορφη φεγγαρόλουστη βόλτα.

Μα γιατί δεν σοβαρευόμαστε λίγο, να σταματήσουμε να καταστρέφουμε τον Αττικό Ουρανό;