Και της Παρασκευής…

Η βαρεμάρα. Όχι απουσία προγραμματισμένων δράσεων. Αντιθέτως είναι αρκετές. Απλά λόγω εντροπικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Τα πάουερπόιντ ανοιχτά, τα αρθράκια το ίδιο (καιρό είχα να ξεσηκώσω καμιά 200αριά σελίδες βιβλιογραφία για παρουσίαση – πλάκα είχε) αλλά τα χέρια αρνούνται να πιέσουν τα πλήκτρα. Στο σωστό πρόγραμμα. Γιατί τα πιέζουν αναγράφοντας σεντόνια στον κειμενογράφο (μη χαλάσουμε και το όνομα στην πιάτσα της σινδόνης). Τι λέξη και αυτή (κειμενογράφος). Πιο σωστό μάλλον θα ήταν το «πρόγραμμα συγγραφής κειμένων» αλλά είπαμε, ζούμε σε εποχή συντμήσεων και εκπτώσεων. Μάλιστα και προεκπτώσεων. Ο θεσμός των εκπτώσεων δεν έρχεται αντίθεση με την (φτουκακα) ελεύθερη αγορά;
Αν δε στείλω λίαν συντόμως ένα ι-μέιλ (ηλεκτρονικό γράμμα) θα πρέπει να ξεχάσω τα μελλοντικά ταξίδια στην Συρία. Βέβαια με τη γραφειοκρατία του ταμείου αρωγής (για διευκρινίσεις επί των λέξεων θα δημιουργηθεί ειδική υπηρεσία υπό την αιγίδα του υπουργείου παιδείας – νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου πιθανότατα γιατί περίσσεψαν κάτι χρήματα…) είναι ούτως ή άλλως πολύ μελλοντικά.
Επίσης πρέπει να κάνω και κάτι αιτήσεις για ανανεώσεις και όλο τις βαριέμαι. Ουφ.
Α, τα γραπτά! Ναι. Χάλια τα γραπτά. Δηλαδή ένα μεγάλο μέρος τους. Τέτοιο, που ο «φαινότυπος» να είναι χάλια. Ανέλπιστα, ορισμένοι άνοιξαν τα αυτιά τους. Το καλύτερο που διόρθωσα βέβαια ήταν τρείς λέξεις: Ραντεβού το Σεπτέμβρη. Μονάδα με την αξία του! Αυτό που ποτέ δε θα καταλάβω είναι «οι πυροβολισμοί στο γάμο του καραγκιόζη». Δεν ξέρεις κάτι. Δεκτό. Δεν είναι πιο καλό να το παραδεχτείς από το να αραδιάσεις τέσσερεις σελίδες τυχαίων πραγμάτων (λανθασμένων - και επικίνδυνων για την ψυχική υγεία του αναγνώστη) με την ελπίδα κάτι από εκεί μέσα να αντιπροσωπεύει ένα τμήμα απάντησης, μπας και σου δώσει κάποιο βαθμό; Ή πιστεύεις ότι θα κοροϊδέψεις; Αφού τα ξεκαθαρίσαμε. Οι απαντήσεις πρέπει να είναι καίριες, οι αοριστολογίες και η αναφορά μη απαραίτητων πληροφοριών καταδεικνύει άγνοια. Μπορεί να μην βαθμολογείται αρνητικά (άλλο ένα πολύυυυυ μεγάλο σφάλμα) αλλά δεν σημαίνει ότι δεν προδιαθέτει αρνητικά. Τις κατακλείδες πάλι γιατί τις γράφουν; «Κάθε επιείκεια δεκτή». Έλα πάρε-πάρε. Στις δύο πίτσες μία σπέσιαλ – ζαμπόν, τυρί, πιπεριά, μανιτάρια, πεπερόνι (διπλό) – επιείκεια δώρο. Η ουσία είναι πως η φήμη ότι «κόβω κεφάλια» απέδωσε (μακριά η αλυσίδα «κακούργων» διδασκάλων στο σόι). Κάποιοι είδαν «πίσω» από τις «γνώσεις». Ναι, εντυπωσιάστηκα, το ομολογώ, αλλά απογοητεύτηκα από το ποσοστό.
Και συνεχίζω να βαριέμαι να πατήσω το άλτ και το τάμπ και να μεγιστοποιήσω στην οθόνη μου το πρόγραμμα δημιουργίας ηλεκτρονικών παρουσιάσεων (ατςςςςς!). Μεγαλύτερη διάθεση έχω να πατήσω το εικονίδιο που θα με βάλει στον εικονικό κόσμο των έντιτορς και να αρχίσω να παίρνω κεφάλια με το δίκοπο τσεκούρι μου. Α, έχω και τα αποκαλυπτήρια του εγκλήματός μου – να αναφέρω μια αλήθεια για μένα – αλλά αυτά θα μείνουν για την επόμενη βδομάδα (καπετάνιοοοο, είσαι σπίτιιιι;;). Σαββατοκύριακο άλλωστε το πρόγραμμα έχει εκδρομή μετά δημοσίων θεαμάτων.

Παρουσίαση;
Ποιά παρουσίαση;

Αναρτήθηκαν οι βαθμοί

Αποτυχία εδώ, οι βάσεις εκεί, τα βλέμματα στραμμένα στα παιδιά.
Καλύτερα, γιατί αν τα στρέψουμε στην παιδεία…
Ποια παιδεία;
Αναρωτιέμαι ποιά η παιδεία που ευαγγελίζεται ένα υπουργείο, το οποίο προστρέχει ως αρωγός να διευκρινίσει την λέξη «ψεγάδι», ελπίζοντας να ευδοκιμήσει ο «διακαής πόθος ανώτατης εκπαίδευσης» των νέων.
Και ας αφήσω τους πολιτικούς, μιας και σήμερα δεν υπάρχουν πλέον πολιτικοί, μόνο επαγγελματίες διαχειριστές εξουσίας. Οι οποίοι προστρέχουν να ευχηθούν τα παιδιά. Μιας και μόνο ευχολόγια διαθέτουν στο οπλοστάσιό τους.
Η κοινωνία έχει αντιληφθεί άραγε την άγνοια των νέων και την απαιδεία τους; Επικροτεί την άγνοια; Την κατακρήμνιση της πνευματικής ποιότητας; Αν ναι, γιατί κόπτεται για την ποιότητα των ανώτερων σπουδών; Η οποία δεδομένο είναι να ακολουθεί την ποιότητα των εισακτέων.
Η σοδειά δεν απαιτεί μόνο καλό σπόρο και καλό γεωργό, χρειάζεται και εύφορο έδαφος.
Ονειροφαντασίες χιμαιροκυνηγού.

Η βαρεμάρα της Δευτέρας

Κοίτα να δεις τώρα που το «κοινό» (aka καπετάνιος και έτερος βρούτος – όχι δε θα τις κάνω δέκα επειδή ζητήθηκαν εις διπλούν) απαιτεί πέντε προτάσεις, τέσσερεις ψεύτικες και μία αληθινή. Και ερωτώ, πως γίνεται να πω εγώ αλήθεια; Αδιανόητο. Ας προσπαθήσω όμως:

Αναγκάστηκα να φύγω, με το που τελείωσα το σχολείο, και να πάω στη ΠάνωΠόλη, όπου τελικά έμεινα δέκα ολόκληρα χρόνια παρά τις προσπάθειες να επιστρέψω στη βάση μου. Καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών μου υπήρξα επιμελής μαθητής/φοιτητής εξ’ ου και θεωρούμουν και «καλός» μαθητής/φοιτητής. Αυτό που λατρεύω περισσότερο στο επάγγελμα που διάλεξα είναι η δυνατότητα να αναπτύξω το πνεύμα των νέων ανθρώπων που έχω μπροστά μου και να τους αναπτύξω τρόπους σκέψης. Γι’ αυτό και δεν κουράζομαι ποτέ να επαναλαμβάνω και να ξαναεπαναλαμβάνω ακόμα και τα πιο τετριμμένα. Κατά τα άλλα η επαγγελματική μου φιλοδοξία επεκτείνεται στην εξεύρεση κάποιας μεθόδου που θα πουληθεί πανάκριβα.

Μέχρι εδώ. Πέντε οι προτάσεις τέσσερεις ψεύτικες και μία αληθινή (χμφφφττττ). Με παίδεψαν πολύ περισσότερο απ’ οποιοδήποτε «σεντόνι» έχω γράψει μέχρι τώρα. Δευτέρα πρωί μετά από ένα ήρεμο και ζεστό σαββατοκύριακο προσπαθώ να αποβάλλω τις αυτοκτονικές τάσεις που μου δημιούργησε η προσπάθεια διόρθωσης των γραπτών. Σε επίπεδο που τα παράτησα στη μέση, και ούτε δηλαδή. Όπως φυσικά παράτησα και τον «διακεκριμένο». Αφού του εξήγησα (αμφιβάλω κατά πόσο το κατάλαβε) πως άν είχε διαβάσει εκτενώς το μανιουάλι, δεν θα με είχε ενοχλήσει ποτέ με τις «ιδέες του». Επόμενος στόχος: Ιορδανία και Συρία. Αυτό το έργο, άν και εφόσον, έχω την εντύπωση πως θα μου αρέσει :)

{Παλιο%@*#^%$τούρκε :@}

Το πρωί με ξυπνάς με ωδές

Ξυπνάς το πρωί χαλαρά με τη μουσικούλα σου, σηκώνεσαι, κάνεις το καφεδάκι σου και μπαίνεις για ένα γρήγορο ντουζάκι. Ανανεωμένος από το νερό, ανοίγεις την κουρτίνα και συνειδητοποιείς ότι πρέπει να κολυμπήσεις για να βγεις από το μπάνιο σου. Γιατί το αγαπητό σου σιφόνι, αντί να αποφασίσει να κατευθύνει το νερό προς την έξοδο, βρήκε πιο ενδιαφέρον να σου κάνει μια πλάκα σήμερα και να το βγάλει απ’ την απάνω πλευρά. Κι έτσι το μπάνιο, και όχι μόνο αυτό, θύμιζε πισίνα. Άντε να μαζέψεις τώρα τα νερά (απομηχανής θεός η καλή κυριούλα που σήμερα ήταν η μέρα της να έρθει για δουλειές – δε ξέρω βέβαια πόσο το χάρηκε η ίδια). Μετά όμως πρέπει να βρεις και πως θα το φτιάξεις, λάστιχο εντελώς εκτός επιλογής (θα ξαναπλημυρίσουμε, δε λέει), ατσαλίνα; Χμμμ κάπου πρέπει να την έχεις κρύψει. Αντιπαρερχόμαστε το θέμα, αποφασίζοντας να το αντιμετωπίσουμε το απόγευμα και ανοίγουμε τις περσίδες να μπει λίγο φως ακόμη – και λίγος βουνίσιος αέρας. Αμ δε! Θα ήθελα. Διότι κάποιος φώναζε κάποτε «μη τις πιέζεις άλλο, κλείσανε», αλλά κάποιος δεν άκουγε (σαμ’ πως άκουσε ποτέ το οτιδήποτε;). Κρατς, σπάει ο κρίκος και μένουν οι περσίδες μισάνοιχτες. Ε αυτό θέλει τον περσιδά του (έλληνας, όχι γερμανός ο άνθρωπος). Τεντώνεσαι, πιάνεις το σπασμένο κρικάκι και καταφέρνεις να γυρίσεις την περσίδα.
Ας πιούμε τώρα το καφεδάκι μας να χαλαρώσουμε λίγο από το επεισοδιακό πρωινό. Ποιο καφεδάκι; Το μπρίκι στο μάτι, τα υλικά μέσα ωραία ανακατεμένα, αλλά… ουδέποτε είχε μπει το μάτι στην πρίζα και ουδέποτε φυσικά είχε γίνει ο καφές ή είχε μεταγγίθει στην κούπα του (στο σημείο αυτό αποδιώχνεις πάραυτα την σκέψη «τί θα είχε γίνει άν είχα βάλει το μάτι στην πρίζα;»).
Καθυστερημένος καφές στο γραφείο. Ο τούρκος ακόμα είναι καλά και με κάνει να ανησυχώ είν’ η αλήθεια. Μετά από όοολα αυτά, δεν περίμενα ποτέ να αποδειχθεί τόσο παλιοχαρακτήρας και να μην κάνει ούτε ένα τσαλιμάκι σήμερα. Ούτε ένα τόσο δα τσαφ; Μια μπλε οθόνη; Ένα κάτι τοις βρε παιδί μου, έτσι για να κρατηθούμε σε εγρήγορση…

ΟΥΦ

Έχεις χορέψει ποτέ στο σεληνόφως;

Έχεις αλυχτήσει στο φως της πανσέληνου;
Έχεις δει τον ασημένιο δίσκο να προβάλει
όσα δεν έζησες,
όσα ελπίζεις,
όσα δεν θα ζήσουν;
Έχεις νιώσει τ’ ασήμι τ’ ουρανού
να γεμίζει το βλέμμα,
να αλώνει το μυαλό,
να καίει τις φλέβες;

Καρέ της μαργαρίτας με αμέθυστο

Τα χιλιόμετρα έφυγαν γοργά κάτω από τις ρόδες και η κουραστική μέρα έκλεισε με ουζάκι και καλαμαράκι απέναντι από το φωτισμένο μας νησάκι. Και το ξεκίνημα της επόμενης μας βρήκε σε βόλτα στα κρυονέρια, κάτω από ένα συννεφιασμένο αλλά δυνατό φεγγαρόφωτο. Μέχρι που αποκάμαμε από την κούραση και τα πόδια μας οδήγησαν σπίτι.
Οι μέρες κύλησαν με εκδρομές, οι φιλοξενούμενοι ήθελαν να γνωρίσουν τις γύρω περιοχές. Δυο τρεις παραλίες, νεκρομαντείο, φαράγγι (μα σαγιονάρα στο ποτάμι βρε κορίτσια; :o δεν ακούτε, δεν ακούτε όταν μιλάω – μπρος στα κάλλη ε;), πόσα να προφτάσεις σε δυο μέρες; Ειδικά όταν οι νύχτες καταλήγουν σε γαλάζιο και λευκό, παρέα με τις πάντα εκπληκτικές του μαργαρίτες και θέα το ασημένιο πέλαγος - μαγευτικότατο!
Οι φιλοξενούμενοι δήλωσαν ότι θα επιστρέψουν για μεγαλύτερο διάστημα, με παπουτσάκι αυτή τη φορά (πιιιχαχαχαχα μα σαγιονάρα στο ποτάμι;;; :o), ώστε να προχωρήσουν περισσότερα χιλιόμετρα μέσα στο φαράγγι, να δουν και τα υπόλοιπα αλλά και να δοκιμάσουν όλη την «ευρωπαϊκή ένωση» του μπαρ. Ελπίζω βέβαια να μην εκφράσουν πάλι απορίες για την ονοματολογία της περιοχής (άντε τον σκορδά τον εξηγείς με τα αγριόσκορδα, αλλά με τις παυλούκες τί κάνεις;)…
Κεί δα «στη λίμνη του βαρκάρη», πάνω που συζητούσαμε περί του τί κάνει τους οβολούς που μαζεύει, τον είδαμε και με τα μάτια μας, και εμείς, αλλά και μερικά πρόβατα. Μα είναι δυνατόν να τρέχεις σαν παλαβός στις στροφές, δίπλα στα χωριά; Νομίζω πως πρέπει να αφαιρούν κάθε δικαίωμα οδήγησης των γερμανών εκτός της χώρας τους, κάθε φορά τα ίδια… γρουμφ…
Η λίζ αποφάσισε τελικά να γίνει καί αυτή μόνιμος κάτοικος ελλάδας, εδώ δεν φοβάται να κυκλοφορεί όπως στον τόπο της λέει. Από φέτος εγκαθίσταται λοιπόν αθήνα, οπότε ξεκινήσαμε και τα εντατικά μαθήματα ελληνικών. Ίσως βέβαια να μην πετύχουμε πολλά αν τα κάνουμε πάντα παρέα με μαργαρίτες :p (ο Αύγουστος θα δείξει)
Ούτε ξέρω πόσα πετύχαμε δηλαδή ψάχνοντας να βρούμε το μίλκυ γουέι μετά από μερικά ποτήρια αμέθυστου που κατέληξαν σε ένα καρέ της μαργαρίτας. Είχα υποσχεθεί βλέπεις μαθήματα αστρονομίας αλλά η τελευταία βραδιά κατέληξε σε εντατικά μαθήματα αλκοολοποσίας…
Η επιστροφή σημαδεύτηκε από θλίψη (γενική μουγκαμάρα στο αυτοκίνητο). Κανείς δεν ήθελε να γυρίσει πίσω. Οι μέρες πέρασαν πάαααρα πολύ γρήγορα, κατά γενική ομολογία (αυτό το τάιμ ντιστόρσιον καταντάει τραγικό ορισμένες φορές). Πρώτη μέρα πίσω και η οποιασδήποτε μορφής εργασία εκτελέσθηκε με δυσφορία. Ήμασταν όλοι «αλλού» και δεν χάναμε ευκαιρία να το δηλώνουμε ο ένας στον άλλο.

Ποιά φυντάνια;

Ποιες εξετάσεις;

Ποιός διακεκριμένος;

Τάσεις φυγής;

Ο δεύτερος απολογισμός παρόμοιος με τον πρώτο. Απογοητευτικός. Ως προς την διάθεση σκέψης. Δεν ξέρω, αλλά έχω την αίσθηση πως νομίζουν ότι είναι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, όχι άνθρωποι. Η αλήθεια είναι πως διακρίνεις μερικά δυνατά μυαλά ορισμένες φορές. «Ραντεβού το Σεπτέμβρη, να σε πάρουμε στα σοβαρά» εξέφρασε το ένα. Ας είναι. Το κακό είναι πως πολύ φοβάμαι πως έχουν χάσει την ικανότητα να πάρουν το οτιδήποτε στα σοβαρά. Αντ’ αυτού αναλώνονται να ψάχνουν μήπως και υπάρχει «πιο εύκολος τρόπος». Την Τρίτη η τελική τους «μάχη». Ήδη αντιλαμβάνονται ότι μάλλον δεν θα τους φτάσει ένα Σαββατοκύριακο για να προφτάσουν όσα δεν έκαναν μέσα σε έξι μήνες.
Ο διακεκριμένος μάλλον ακόμα δεν έχει καταλάβει πώς ανοίγουν τον οδηγό, δεν εξηγείται αλλιώς. Του αφήνω όμως ένα ολόκληρο τριήμερο να προσπαθήσει να βρει έναν τρόπο να τον ανοίξει (μετά θα του εξηγήσω πως διαβάζουμε και πως αλλάζουμε σελίδες…). Το μόνο κακό είναι πως τώρα θα εκτεθώ εγώ στους δικούς μου συνεργάτες που εντελώς απερίσκεπτα τους ζήτησα να συμμετάσχουν πριν αντιληφθώ το πρόβλημα, αλλιώς δε θα κουνούσα ούτε το μικρό μου δακτυλάκι. Και αλήθεια δε θέλω καθόλου να εκτεθώ στον Ιρλανδό μου. Είναι από τους ανθρώπους που χαίρεσαι να συνεργάζεσαι μαζί τους. Ίσως ο μόνος απόλυτα συνεπής που ενδιαφέρεται και δουλεύει συνολικά, όχι απλά κάνει αυτά που ζητάς από μέρους του, να ξεμπλέκει.
Αλλά αυτά μετά το τριήμερο. Τα πράγματα έτοιμα από χτες (τάσεις φυγής; συνήθως απλά πετάς ότι χρειάζεσαι - βρεις μπροστά σου - στο αμάξι τελευταία στιγμή… χμμμ…) και σύντομα η αναχώρηση. Το βράδυ μας περιμένουν ποτά απέναντι από το νησάκι.

Γουλιέλμος ή Άβων;

Άβωνας ή Γουλιέλμος; Πολύ παλιά η διαμάχη. Για αιώνες η ανθρωπότητα προσπάθησε να αποτινάξει το σκοταδισμό και να ταχθεί με την πλευρά του Γουλιέλμου. Όσο και αν ο Άβωνας έχει πολύ καλά επιχειρήματα, μόνο και μόνο επειδή η άποψη του Γουλιέλμου επιτρέπει τα συστήματα ελευθερίας, ενώ η υιοθέτηση των απόψεων του Άβωνα οδηγεί σε χειραγωγούμενες μάζες και καθεστωτικά συστήματα, προτιμώ την πρώτη. Για την ακρίβεια αγωνίζομαι για δαύτη.
Με αφορμή τους σεισμολόγους, οι οποίοι όντως τσακώνονται, εντελώς άστοχα, σαν τα κοκόρια (είναι βλέπεις θέμα πρεστίζ και χρηματοδότησης – να τί κάνει η άμεση εξάρτηση της έρευνας από το χρήμα) εκφράστηκαν πολλές απόψεις. Με τρομερή έκπληξη – και τρόμο – άκουσα τους σημερινούς «Γουιλιέλμους» να συντάσσονται με τον Άβωνα!
Είναι δυνατόν μετά τόσα χρόνια και τόσες διαμάχες να επιστρέφουμε στο «καλύτερα ο κόσμος να μην γνωρίζει τί ποιούν οι επιστήμονες» προς χάρη της χρηματοοικονομίας; Πόσο πίσω θα μας γυρίσει αυτή η ανόητη σύγχρονη θεοποίηση της αγοράς;
Όλο το νόημα βρίσκεται στο ο κόσμος να κατανοεί τί λένε οι επιστήμονες, όχι να μην γνωρίζει επειδή δεν μπορεί να καταλάβει την έννοια των λόγων τους. Αλλά βέβαια όλο το ισοπεδωμένο, «ευρύ» κατά τα άλλα, εκπαιδευτικό σύστημα παράγει πτυχιούχα «γρανάζια» αντί σκεπτόμενων ανθρώπων. Και ο σκοταδισμός του Άβωνα καλά κρατεί. Και παρότι σήμερα η διάδοση της γνώσης έχει ένα σημαντικό σύμμαχο, το διαδίκτυο, τελικά σε αυτό βρίσκεις μόνο ασχετοσύνες, δημαγωγίες, ψέμα ή έγκλημα. Ο επιστημονικός λόγος να εξορισθεί πάραυτα. Φυσικά, ο κόσμος έμαθε να ακούει τους δημοσιογράφους και τον κάθε δημαγωγό και είναι όντως ανίκανος να ακούσει κάτι άλλο.
Εκτός και αν θεωρήσουμε πως η όλη διαμάχη περί γνώσης, παρότι αφορά την ανθρωπότητα στο σύνολό της, έγινε τελικά μόνο μεταξύ των πνευματικών ανθρώπων, ενώ το υπόλοιπο μέρος της απλά αδιαφορούσε, προτιμώντας να μην κουράζει το μυαλό του και να παραμένει στις ψευδαισθήσεις του. Με τίμημα φυσικά την ελευθερία του.
Που να το φανταζόταν ο Άβωνας την ώρα που το μοναστήρι του καιγόταν, πως αιώνες μετά οι δημοσιογράφοι, ίσως ακόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι, θα τον δικαίωναν ανάγοντας την γνώση σε δικαίωμα μόνο των πνευματικών;

Απολογισμός

Ο εκδότης Νο2 γκρινιάζει (και ελπίζω να μην τρέφει ελπίδες άμεσης ικανοποίησης, θα απογοητευτεί), τα φυντάνια στενοχωρήθηκαν αφάνταστα που τα ταλαιπώρησα 4 ολόκληρες ώρες (φρόντισαν να με ταλαιπωρήσουν ψυχολογικά στο διπλάσιο) και ο διακεκριμένος ξένος ελπίζω να διαβάζει το fυcking manual (γιατί αλλιώς θα τον πάρει και θα τον σηκώσει). Για ένα είμαι πλέον βέβαιος. Οι έννοιες της επανάληψης και της εξάσκησης εκλείπουν. Πνευματικός ατροφισμός.
Το κουτσομπολιό πάλι αναδεικνύεται πρώτη δύναμη.
Τελευταία μέρα εξαμήνου για ‘μένα αύριο. Τελευταία η παρούσα ‘βδομάδα.
Ο απολογισμός απογοητευτικός για τις ελπίδες που μου ενέπνευσε η έναρξη. Αύριο ο δεύτερος, δεν αναμένεται να αλλάξει την εικόνα. Εξαιρουμένων δύο, ουδείς ενδιαφέρθηκε (μετράμε πόσα ξέμαθα, όχι τί έμαθαν...).
Ελαφρό μειδίαμα στη σκέψη των ανώφελων και άστοχων διαδικασιών αξιολόγησης και των ισχυόντων νόμων. Και όμως υπάρχει κόσμος που πιστεύει πως τα προβλήματα λύνονται με νομοθετήματα.
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο…

Ο κατάμαυρος πρωινός ουρανός έδωσε γρήγορα τη θέση του σε ένα ηλιόλουστο στερέωμα. Ευτυχώς γιατί μετά το χτεσινό μπουρίνι, το πρωινό με τρόμαξε λίγο. Πέραν του διακεκριμένου, τρόμαξα πως και ο καιρός υπονομεύει τα σχέδιά μου για Ιόνιο. Όχι ότι πτοούμαι ιδιαίτερα, αντιθέτως. Τα σχέδια γράφουν δεδομένη αναχώρηση, προς απογοήτευση των κακεντρεχών που έχουν βαλθεί να μου τα χαλάσουν.
Η επιστροφή σημαδεύτηκε από «επιστροφή». Το ΣιΝτι κελαηδάει τις μπαλάντες των Scorpions και τους ρυθμούς των UB40. Ηλιόλουστος ο δρόμος, δροσερό το θαλασσινό αγέρι, ανοιχτά τα παράθυρα.

Πάει τόσος καιρός;;;…

Πού πάει ο καιρός; :(((

Μα γιατί κανένας δεν διαβάζει τους έρημους τους οδηγούς;

Εύκολη η επόμενη πρόταση. Η από πέρσι ήδη έτοιμη, με μικρές αλλαγές. Θά ‘θελες. Αλλά βλέπεις κανένας δεν διαβάζει τους έρημους τους οδηγούς. Να δει ότι ο στόχος είναι εντελώς διαφορετικός. Να δει ότι το τεχνικό μέρος πρέπει να έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο. Να δει ότι αυτό που έγραψε δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ζητείται. Να δει ότι πρέπει να ξαναγραφτεί από την αρχή. Να συνειδητοποιήσει σε τελευταία ανάλυση ότι εδώ και δεκαπέντε μέρες κάνει τσάμπα κόπο αντιγράφοντας τα κείμενά σου. Είναι η ώρα που αναρωτιέσαι: «Αν δεν κατέβει ο από μηχανής θεός, θα αντιληφθεί το λάθος ή θα καταθέσει την πρόταση όπως νομίζει;» Ακαδημαϊκή ερώτηση, διότι ήδη έχεις αναλάβει το ντάντεμα του διακεκριμένου συγγραφέως και συμμετέχοντος σε σωρεία αμερικανικών και ευρωπαϊκών οργανισμών έρευνας και διακυβέρνησης. Ακαδημαϊκή και η απορία: «Όλα αυτά με αντιγραφή και χωρίς καν να διαβάσει τους οδηγούς; Αιτήσεις πως έκανε;»

ΓΡΟΥΜΦ
Πάμε απ’ την αρχή :(

Έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης

Αν και προμηνυόταν ήρεμο ΣΚ – ήλπιζα και σε μια βουτιά στο γαλάζιο – τα «νερά» άρχισαν να ταράζονται προς το τέλος του χθεσινού απογεύματος. Το τηλεφώνημα μη-αναμενόμενο και η κουβεντούλα περί βραδινών σχεδίων επέφερε την πρόσκληση: «Εγώ παραλία με έναν κολλητό, αν θέλετε έρχεστε» (ρουτίνα πια η διαδρομή τον τελευταίο μήνα – αυτόματο πιλότο βάζω). Η κλασική διερώτηση «αν δεν υπάρχει πρόβλημα έρχομαι» πάντα με προβληματίζει και με τσαντίζει ίσως μερικές φορές. Κλασική και η απάντηση: «Όλοι οι καλοί χωράνε, δεν καταλαβαίνουμε από προβλήματα εμείς». Η έναρξη της ημέρας λοιπόν μας βρήκε δίπλα στη θάλασσα, με πολύ κόσμο και παρέα ευχάριστη μουσική της προηγούμενης δεκαετίας. Αναπάντεχη η αντίδραση μίας εκ των συνήθων συνδαιτυμόνων. Εν γένει αποπνέει εγωιστικές τάσεις, αλλά αυτή τη φορά ο μόνος χαρακτηρισμός που θα μπορούσες να προσδώσεις είναι «κακομαθημένο οκτάχρονο». Το αποτέλεσμα ήταν η παρέα να σπάσει γρήγορα. Στενόχωρη διερώτηση «Τοίς πταίει;». Με το εναπομείναν τμήμα η βραδιά συνεχίστηκε με μοχίτο και καϊπιρίνια. Μέχρις πονοκεφάλου. Λίγο η καλή διάθεση, λίγο η ώρα, λίγο μια υποψία «νόστου» και κατέληξα, δίχως να το πολυθέλω, σε παραδόσεις κατ’ οίκον στο Πέραμα. «Πάνε 6 χρόνια που περνούσα καθημερινά από εδώ». (Πόσα; 6; Μα σαν χτες δεν ήταν;). Τελικά κάθε σαββατοκύριακο θα βρίσκω έναν λόγο για να μετρώ και να εκπλήσσομαι για την ταχύτητα του χρόνου. Και το κακό είναι πως η συνέχεια των σκέψεων συνήθως οδηγεί σε μονοπάτια τόσο νόστου, όσο και θλίψης.
Βάφτιση πρωινή και τραπέζι - δε σχεδίαζα να πάω αλλά... μανούλες... Ευτυχώς κατάφερα να ξυπνήσω στην ώρα μου και χωρίς τον βραδινό πονοκέφαλο. Μάλλον πρέπει να το περιορίσω σε κάτι πιο «λάιτ» από τρείς καϊπιρίνιες. Η μπέμπα έκλαψε ελάχιστα, τόσο που μας παραξένεψε. Στο τραπέζι, «άγνωστοι μεταξύ αγνώστων», γρήγορα άναψε η συζήτηση περί της καθημερινότητας. Η μπύρα άφθονη, συμπλήρωσε την προηγηθείσα αλκοολοποσία, και η ενδιαφέρουσα παρέα, αποτελούμενη από άτομα της «προηγούμενης γενεάς» (σύνηθες να επιδιώκω σοβαρές συζητήσεις με ανθρώπους μεγαλύτερης εμπειρίας έχοντες βιώσει μεγαλύτερα τμήματα της ιστορίας – προσθέτουν πολλά λιθαράκια), ξεκίνησε από το εκπαιδευτικό πέρασε από την οικογένεια και κατέληξε στο σύστημα και την εξουσία. Κλασική ροή συζήτησης που φαίνεται πως μόνο οι απλοί πολίτες ακολουθούν. Έλλειψη σεβασμού της αυθεντίας. Έλλειψη προτύπων. Μάλλον έλλειψη σωστών προτύπων μιας και πρότυπα υπάρχουν αλλά για παράδειγμα τί πρότυπο μπορεί να αποτελέσει ο Σαρκοζί για έναν οικογενειάρχη; Του χείριστου είδους προφανώς (και αποτελεί και την πιό «λάιτ» έκδοση κακού προτύπου). Για την ακρίβεια ψάχνεις να βρείς ένα καλό πρότυπο σήμερα, αλλά δεν βρίσκεις κανένα να προβάλεται από την τηλεόραση, μέχρι την καθημερινή δραστηριοποίηση. Έλλειψη χρόνου. Έλλειψη γονέων, ή μάλλον έλλειμμα γονέων καλύτερα. Σεβασμός; Μάλλον αμφισβήτηση... έτσι για την αμφισβήτηση. Έτσι, εντελώς εγωιστικά και ατομιστικά! Άλλωστε ζούμε και στον αιώνα του ατομισμού, και των ελλειμμάτων φυσικά! «Οι μόνοι άνθρωποι που παρουσιάζουν δείγματα σεβασμού πλέον είναι οι αλλοδαποί» εξέφρασε κάποιος. «Οι αλλοδαποί δεν προέρχονται από καπιταλιστική κοινωνία. Περίμενε την επόμενη γενιά!» το καυστικό σχόλιο. Πιο σύνθετο το φαινόμενο, ξέρω, μεγάλη η ανάλυση, αλλά όλες αυτές οι ελλείψεις ξεκινάνε από την στοχοθεσία. Μιας και όταν θες να λύσεις κάτι δεν ξεκινάς από το πόσοι είναι οι «κακοί», αλλά από το «γιατί είναι κακοί;», είτε ένας είναι αυτός, είτε εκατό, και δεν εφαρμόζεις λύσεις για να περιορίσεις τους κακούς, αλλά για να εξαλείψεις τις αιτίες που τους δημιουργούν.
Και η συζήτηση τράβηξε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, αλλά όσο και να στηλιτέψεις την «έλλειψη σεβασμού της αυθεντίας» και την «ισοπέδωση των πάντων» της σημερινής εποχής, αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει μέχρι να υποστεί η κοινωνία ένα γερό ταρακούνημα. Παρόλ’ αυτά η συζήτηση – και η μπυροποσία – κράτησαν μέχρι το απόγευμα και την επιστροφή ακολούθησε αναγκαίος ύπνος.
Η στοίβα παραμένει και πάλι ανέγγιχτη στο γραφείο, ενώ το δεύτερο κινεζικό αρθράκι δεν έχει ξεκινήσει καν να κρίνεται (χμφφφτ… μα γιατί δεν διορθώνονται από μόνα τους και πρέπει ντε και καλά να με έχουν πάνω από το κεφάλι τους για να κάνουν καμιά δουλειά;). Το μυαλό ουδεμία διάθεση δείχνει για συγκέντρωση και οι εργασίες θα αναβληθούν για μία ακόμη φορά για αύριο, την ημέρα δηλαδή που γίνονται όλα τα σπουδαία. Κάπου εκεί είναι και οι διαφορικές μακρινάρια, αυτές που περιέχουν οκτώ μεταβλητές και ότι λογής πράξη μπορεί να φανταστεί κανείς, οι οποίες χρήζουν γραμμικοποίησης. Αυτό και αν αρνείται το μυαλό να πράξει. Πεισματικά δηλαδή εδώ και δύο περίπου μήνες. Η μέρα οδεύει προς το τέλος αναζητώντας ένα ωραίο καφεδάκι σε δροσερό μέρος.

Μα; Έξι χρόνια από τότε; Κάποιος μας κάνει πλάκα, δε γίνεται :(

Ανησυχίες

Δηλαδή για να καταλάβω εγώ τώρα. Αντί να περιορίσουμε την απληστία των βιομηχάνων, μεγαλεμπόρων κοκ. (κοινώς όλων των παρασιτικών ενδιάμεσων της παραγωγής και κατανάλωσης σταδίων), θα χρησιμοποιήσουμε τους φόρους (μιας και το κράτος πουλάει αφειδώς κάθε άλλο πόρο εσόδων του) για να ελαττώσουμε την φτώχεια. Δηλαδή τελικά οι διάμεσοι θα αποκτήσουν και άλλη έμμεση μορφή πρόσβασης στην «κρατική χρηματοδότηση», πέραν των επιδοτήσεων.
Έτσι μάλιστα, γιατί είχα ανησυχήσει ότι μπορεί να περιοριστεί το ψωμάκι τους βρε παιδί μου…
Και δεν είναι καιροί τώρα για δίαιτα...

Ταχύτητα διαφυγής

Είναι να μη σου τύχει να παρκάρει πλάι σου, παράλληλα μ’ εσένα, σε ελάχιστα κατηφορικό δρομάκι, αυτοκίνητο με συνοδηγό γυναίκα προχωρημένης ηλικίας και μάλιστα αλλοδαπής, με τα σπαστά ελληνικούλια της. Το γεγονός ότι το αυτοκίνητο, παρότι καινούργιο, είναι «ξυσμένο» από παντού, υποδηλώνει σίγουρα τις ικανότητες της κόρης, αν και δεν το προσέχεις εξ’ αρχής αλλά πολύ αργότερα. Σε τελευταία ανάλυση οι ικανότητες της οδηγού δε συνδέονται με τη συνοδηγό. Η οποία προφανώς και βρίσκει την πόρτα του αυτοκινήτου λίγο βαριά και για να την ανοίξει απλά… την σπρώχνει με δύναμη!

3-2-1-Ignition. Huston we have a liftoff!

Πόρτα σε ταχύτητα διαφυγής. Όσο βέβαια και να το ήλπισε η πιλότος, η πόρτα αδυνατεί να θεωρήσει πως το «φτερό» είναι άυλο και αντί να περάσει στην στρατόσφαιρα, ανακλάται και προσγειώνεται πάραυτα επάνω στη επίδοξη συνοδηγό-κοσμοναύτη. Είς μάτειν η κόρη-οδηγός ωρύεται από μέσα: Πρόσεχε ρε μάνα δεν ανοίγουν έτσι. Σιγά, δεν έκανα και καμιά ζημιά.
Εμ τη ζημιά την έκανες. Όσο παράξενο και αν μου φάνηκε και μένα, το πλαστικό «προφυλακτικό» της πόρτας το έκανε το βαθούλωμα στη λαμαρίνα. Ε εντάξει, εγώ φταίω μονολογεί σε μέτρια ένταση η «μανούλα» - το λέει στον εαυτό της, το λέει ειρωνικά, το λέει για να την ακούσεις μεν αλλά να μην «φανεί» ότι ζητάει συγνώμη; Το ότι φταις, φταις, αλλά τί να σου πω; Και έγινε ζημιά και είναι της τάξης που δε διορθώνεται, αλλά φάινεται :(. Τι να σου πω τώρα; Μου λες; Προσέχουμε και λίγο, δεν είμαστε βόδια. Απτόητη η μανούλα το παραβλέπει, αδιαφορώντας και για τις φωνές της κόρης… Η οποία ήταν έτοιμη να κάνει τεμενάδες που δεν έδωσα περεταίρω συνέχεια στο συμβάν. Λες και αν έδινα θα πετύχαινα κάτι…
Εμ βαράς που βαράς κυρά μου, βάρα σοβαρά τουλάχιστον να αξίζει η επισκευή, τώρα εμένα θα μου μείνει η στάμπα και εσένα η φαντασίωση πως έφτασες τα άστρα…

Κουρασμένο πρωινό

Ξεκίνησε από την Παρασκευή. Νυχτερινή βόλτα σε δροσερό κήπο. Σαββατιάτικο κουρασμένο ξύπνημα, «επιτυχές» επαγγελματικό ραντεβού (εγώ λέω, δε ξέρω πού σας ταιριάζω, εσείς με θέλετε, να σας χαλάσω εγώ χατίρι;), ολίγο από άσκηση και ετεροχρονισμένη γιορτή (δε πέρασε ευτυχώς το 40ήμερο). Μακρύ το ξενύχτι. Τελικά «τα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια» μάλλον έχουν αρχίσει να με κουράζουν (ή τα ξεσυνήθισα; ΓΡΟΥΜΦ). Κυριακή και το μυαλό λαγοκοιμάται. Η στοίβα έμεινε ανέγγιχτη (επιβάλλεται η απογευματινή αντιμετώπιση του εχθρού… μπρρρρ…) ενώ οι εκδότες υπενθυμίζουν φιλικά να μην καθυστερήσω τα Κινεζάκια (γιατί; θα τα καταλάβει κανένας;). Τους γυρνώ επιδεικτικά την πλάτη και ανηφορίζω βόρεια για καφέ. Ζεστή η μέρα και όμορφη, λογική η τελική κατάληξη σε νότιο παραλιακό στέκι. Ηλιοβασίλεμα συνοδεία του απαραίτητου μοχίτο.

Παλιοπαρέα (χθεσινοί και οι τρείς από την ίδια εορταστική μάζωξη).

Εκτενής ανάλυση των καθημερινών προβλημάτων και ανησυχιών.

Πέρασαν 4 χρόνια από την τελευταία φορά που πήγαμε Χαλκιδική;
Πέρασαν 5 χρόνια από τότε που ....;
....
Εδώ έκλεισαν ήδη 8 χρόνια από τότε που γύρισα από την Πάνω Πόλη, τι μου λες τώρα;
Ρε πως περνάει ο καιρός...
(.....)

Εκτενής και η «ανάλυση» των θηλυκών θαμώνων του καταστήματος (σιγά μη δε).

Αυτοσυγκεντρωθήκαμε να τις μαγνητίσουμε,
με κάτι κόλπα ζόρικα πού 'μαθα στας Ινδίας,
αλλά όλο το σερβιτόρο ψάχνανε... :(
Χάος...

Ο θαλασσινός αέρας απομακρύνει μέρος της ολοήμερης υπνηλίας. Το περιβάλλον προκαλεί για έναρξη μακρινής νύχτας αλλά αντιστεκόμεθα στον πειρασμό (οι άλλοι ευτυχώς, εγώ ως γνωστών δεν προσπαθώ καν) και στα μοχίτο (...). Και όμως. Το πρωινό ξύπνημα βασανιστικό (κακώς αντισταθήκαμε;). Το μυαλό ακόμα κοιμάται. Το γραφείο ήσυχο μιας και το μεγαλύτερο μέρος της ομάδας λείπει στο εξωτερικό. Τα μικρά μου καθυστέρησαν (τα ’πιασε κι αυτά το θαλασσινό αγέρι;) και ο σχεδιασμός των πειραμάτων προβλέπεται να αναβληθεί για λίιιγο ακόμη. Καιρός να ικανοποιήσω τους εκδότες, παρέα με έναν παγωμένο καφέ. Μπας και βγάζουν νόημα αυτά που θα γράψω – όχι αυτά που θα διαβάσω…