Παραξενιές

Η μέρα ξεκίνησε με κάθε (δυνατή) δημιουργική διάθεση. Ή μάλλον με διάθεση να πιέσεις τον εαυτό σου να δημιουργήσει, μην κοροϊδευόμαστε! Κι όμως, το πρώτο πράγμα που συμβαίνει κατά την άφιξή σου στο γραφείο είναι η απαίτηση να απαντήσεις σε σχόλια… για μια δυναμικότητα που δεν μπορείς να γνωρίζεις, έναν αριθμό παραμέτρων υπό διερεύνηση που θα καθορισθεί από στοιχεία που θα λάβεις εάν και εφόσον, δείκτες προόδου (εντάξει, αυτό είναι το εύκολο) και ένα σωρό άλλα «διαδικαστικά».
Και τελικά η μέρα περνάει και η δημιουργία μένει στ’ αζήτητα. Όχι όμως και η απορία περί επαγγελματισμού ορισμένων «επαγγελματιών». Η απάντηση στο ερώτημα «το θεωρείτε αυτό επαγγελματισμό» είναι από παρατεταμένο κενό και αδιάφορο κλείσιμο τηλεφώνου. Εδώ κάπου αναρωτιέσαι, εσύ είσαι ο παράξενος ή υπάρχουν και άλλοι που όταν δεν είναι ευχαριστημένοι από την συμπεριφορά «επαγγελματιών», δεν ξαναπατάνε το πόδι τους στην περίμετρο; Διότι στην πράξη το έχεις εφαρμόσει αρκετές φορές, αλλά παρατηρείς γύρω πως άλλοι «δυσαρεστημένοι» επιμένουν να συνεργάζονται με αυτούς που τους δυσαρέστησαν. Μάλλον εσύ λοιπόν είσαι ο παράξενος. Ε καλά, δεν είναι νέο αυτό…
Άντε τώρα να ασχοληθείς με τα φυσικά ορυκτά. «Αύριο» απαντάει μια φωνή στο εσωτερικό, φωνή που φυσικά και θ’ ακούσεις μιας και, όντας περίεργος, δεν σκοπεύεις να περνάς το σύνολο της ημέρας σου καθηλωμένος μπροστά στον τούρκο, αλλά προτιμάς να αφιερώνεις λίγο χρόνο σε όλα, σε περίπατο, σε φίλους ή οικογένεια… Θυμάσαι ένα ηλεκτρονικό γράμμα, από αυτά που κυκλοφορούν σε λίστες μεταξύ φίλων, να αναφέρει πως η σημερινή κοινωνία «δεν έχει γνωρίσει» αρκετά πράγματα και πως η «μεσημεριανή σιέστα» γι’ αυτή είναι μια πολυτέλεια. Για τη δική σου παραξενιά όμως δεν είναι πολυτέλεια αλλά ανάγκη για την ανθρώπινη ζωή, ανάγκη που δεν πρέπει ο άνθρωπος να παραλείψει να ικανοποιεί, όπως και τον περίπατο (να κινούμαστε και λίγο), όπως και την επικοινωνία... Ε μπορεί να μετακινείς λίγο το μεσημέρι, αλλά την ανάγκη σκοπεύεις να την ικανοποιείς. Σε τελευταία ανάλυση, ειδικά τώρα που ζέστανε ο καιρός (με βροχή δεν έχει γούστο η «επανάσταση»), περίεργος είσαι, ε ό,τι θέλεις κάνεις, όλα θα γίνουν, σιγά-σιγά…
Κάτι απ’ το οποίο δεν μπορεί να φύγει το μυαλό σου πάντως ήταν η συζήτηση μεταξύ εκπροσώπου υπουργείου (δε θυμάσαι ποιού) και του Κρεμαστινού. «Κύριε καθηγητά, με συγχωρείτε αλλά το κάπνισμα είναι και οικονομικό θέμα». Τελικά βέβαια ο άνθρωπος, αν και σε τρόμαξε εξ αρχής, υποστήριξε πως υπάρχουν και χρηματοοικονομικές ωφέλειες (όχι μόνο βλάβες) από την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, αλλά και μόνο η διάθεση να εξεταστεί από την πολιτεία η χρηματοοικονομία σε ένα ζήτημα που αφορά στην υγεία είναι απογοητευτική. Δηλαδή αν όντως το κάπνισμα τελικά θίξει τα χρηματοοικονομικά συμφέροντα (βλέπεις είναι καπνοπαραγωγός χώρα η Ελλάδα, δεν πιστεύεις πως θα εφαρμοσθεί δραστικά η απαγόρευση), θα σκεφτούμε την πιθανότητα να το ξαναεπιτρέψουμε στους δημόσιους χώρους; Τα σχόλια φυσικά του επιστήμονα, πως δηλαδή τα μέτρα δεν πρέπει να είναι μόνο αποτρεπτικού χαρακτήρα, αλλά στην ουσία να οδηγούν την κοινωνία στην πλήρη απαξίωση της συνήθειας του καπνίσματος ώστε να αποδεσμευτεί τελικά από αυτά τα επίκτητα προβλήματα υγείας, πήγαν στο βρόντο. Ναι, θεωρείς τον εαυτό σου τεχνοκράτη, αλλά παρότι η δική σου «παράξενη ιδεολογία» θα πρότεινε απαγόρευση καλλιέργειας του καπνού (όχι δεν είσαι κανένας παράξενος που δεν άναψες ποτέ σου τσιγάρο, αντιθέτως έχεις ανάψει ουκ ολίγα, άλλου είδους παράξενος είσαι) τελικά αναγνωρίζεις και αντιλαμβάνεσαι το πνεύμα και τους λόγους των απαγορεύσεων και το επικροτείς (ναι, είσαι τόσο παράξενος ώστε να μην θεωρείς το «πρέπει» μια «κακή λεξούλα», κι ας θα σου λείψει το να μπορέσεις ν’ ανάψεις ένα τσιγάρο με το ποτό σου αν στο φέρει η διάθεση), τόσο τεχνοκρατισμό όμως σαν αυτό των σημερινών «πολιτικών» δεν τον αντέχει το στομάχι σου, προτιμάς τον κόσμο και τις ιδέες των «καθηγητάδων»… τη νουθεσία και την επίλυση έναντι του στραγγαλισμού, ενός στραγγαλισμού που μπορεί να σέβεται περισσότερο το χρήμα αντί της υγείας.
Θεωρίες… σου λέει κάποιος, αλλά αυτός ο κάποιος συστηματικά ξεχνάει πως η σημερινή του ζωή σε αυτές ακριβώς τις θεωρίες οφείλεται…
Τελικά, αυτό το χάσμα της επιστήμης και της κοινωνίας που (λέει πως) προσπαθεί να γεφυρώσει η μαμά Ευρώπη, οφείλεται στους επιστήμονες που «δε μιλάνε» ή στην κοινωνία που αρνείται ή απλά βαριέται να τους ακούσει; Και ενώ θεωρούσες πως υπάρχει μερίδιο ευθύνης και στα δύο μέρη, η αρνητικότητα που βιώνεις τον τελευταίο καιρό μάλλον σε οδηγεί να θεωρήσεις τον δεύτερο ως πρωτεύοντα λόγο. Είναι πιθανόν και αυτό μια παρενέργεια του τρόπου με τον οποίο εκπαιδεύτηκε να σκέφτεται η σημερινή κοινωνία…
Κι εσύ είσαι απλά ένας «γεροπαράξενος» που απολαμβάνεις τη διαδρομή πλάι στη θάλασσα…