Διαμαρτυρίες αυχένος

Η πρόταση για καφέ από πρωΐας, απόγευμα πια και με το αυτοκίνητο οδεύεις προς την κεντρική αρτηρία. Έχει ξεκινήσει η έξοδος της πρωτομαγιάς από νωρίς, θα έχει σπάσει η κίνηση πια. Και ξάφνου, με το που πιάνεις κατηφόρα, πριν βρεθείς καν στη λεωφόρο, ένα ποτάμι αυτοκίνητα μπροστά. Αναμένουν «στωικά» μέσα στην πυκνή ροή να φτάσουν κάποια στιγμή στο φανάρι. Αυτό δεν είναι ποτάμι, βούρκος είναι. Αδιανόητο να φας μία ώρα για να πας τρία-τέσσερα χιλιόμετρα διαδρομή. «Θ’ αργήσω, θα δοκιμάσω άλλο δρόμο». Στην πραγματικότητα η απόφαση είναι να διερευνήσεις και την άλλη εναλλακτική λεωφόρο. Σε περίπτωση που ξαναπέσεις σε ποτάμι το μόνο σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει περίπτωση να το ακολουθήσεις. Μα είναι φυσιολογικό να αποδέχεται όλος αυτός ο κόσμος να οδηγεί με τέτοια κίνηση;
Μα για στάσου, υπάρχει και το πίντιέι παύλα τηλέφωνο παύλα αυταρχική πλοηγός! Η αφιλόξενη γειτονιά με τους αναρίθμητους τοξοτούς μονόδρομους θα είναι παιγνιδάκι. Ορισμός τοποθεσίας προορισμού και ας μην αρέσει στους κατοίκους της, ο δρόμος θα βρεθεί. Κι έτσι, μετά από μια διαδρομή ελίγδην (ελληνιστεί ζιγκ-ζαγκ) και διασταύρωση με δυο-τρία μόνο αυτοκίνητα, αποφεύγοντας τα αργόσυρτα ποτάμια αυτοκινήτων, φτάνεις στον προορισμό σου με είκοσι μόνο λεπτά καθυστέρηση. Μακάρι να είχες την ιδέα εξ’ αρχής. Αν όμως ήθελες να πας οπουδήποτε αλλού, πέρα απ’ τα όρια του αφιλόξενου δήμου, τότε τα πράγματα θα ήταν πιο σοβαρά. Θα έπρεπε σίγουρα να ακολουθήσεις για λίγο ένα από τα ποτάμια. Μα είμαστε σοβαροί; Τόσος άσκοπα χαμένος χρόνος;
Όλα αυτά βέβαια γιατί τα σχέδια για ταξίδι στην ΠάνωΠόλη ναυάγησαν. Ναυάγησαν μέσα σε ένα πρόβλημα του μπαμπάκα, μια προσωπική αδιαθεσία που εξελίχθηκε σε μια κατάσταση «κινούμενου ράκους» (ελληνιστεί ζόμπι) και μια πρόσκληση της τελευταίας στιγμής για γάμο. Παντρεύει ο γείτονας την κόρη του και δεν μπορείς να λείψεις (απαράβατος όρος λέει – μα αφού την παντρεύει, εσένα τί σε θέλει;). Φυσικά ούτε εσύ αισθάνεσαι να λείψεις. Οπότε τα όνειρα για βόλτες στην παραλία και τα κάστρα μπαίνουν στο μούσκιο. Δυστυχώς και για μια ακόμα φορά. Πόσο «δύσκολο» έχει γίνει τελικά το να συνεννοηθείς για να «αποδράσεις»;
Ο καφές λοιπόν ήταν τουλάχιστον μια «λύτρωση». Άλλωστε είχατε καιρό να ειδωθείτε. Η συνέχεια όμως ήταν αποκαρδιωτική. Εκεί που οι άλλοι «έπιαναν τον Μάη», γύριζες σαν την άδικη κατάρα μέσ’ το σπίτι και προσπαθούσες να επικοινωνήσεις και να αντιληφθείς τον κόσμο γύρω σου. Ευτυχώς που ο πονοκέφαλος υποχώρησε για μερικές ώρες και κατάφερες να καταστρώσεις τις φορολογικές δηλώσεις. Το ραντεβού με την εφορία δεν αναβάλλεται. Από τα ελάχιστα ραντεβού που είναι πάντα στην ώρα τους άλλωστε, όχι σαν αυτά για καφέ που πάντα κάποιος καθυστερεί. Δύο δηλώσεις έτοιμες και απεστάλησαν επιτυχώς. Αλλά έχεις κουραστεί πια να περιφέρεσαι δύο ολόκληρες μέρες σαν κινούμενο ράκος. Αυτός ο αυχένας τελικά «σκοτώνει» και κακά τα ψέματα, έχεις που έχεις γενικότερα νευράκια-τσαταλάκια, όταν η κακοδιαθεσία εντείνεται και από τον πόνο η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Αγνοείς το πρόβλημα με το στομάχι λοιπόν και καταφεύγεις στα μυοχαλαρωτικά παυσίπονα. Ένας μισάωρος ύπνος και επιτέλους αισθάνεσαι πως μπορείς να επικοινωνήσεις. Όχι ότι η αδιαθεσία έχει εξαφανιστεί πλήρως αλλά τουλάχιστον μπορείς να βγεις λίγο, να μιλήσεις με κανένα άνθρωπο χωρίς να αισθάνεσαι πως δεν ξέρεις τι σου γίνεται και πως θα πέσεις κάτω στο επόμενο βήμα.
Κι έτσι η απογευματινή βόλτα διήρκησε πολύ περισσότερο απ’ όσο ήταν προσχεδιασμένο. Οι διαφάνειες για την παρουσίαση δεν ολοκληρώθηκαν μιας και τις προηγούμενες μέρες το μυαλό αρνούταν να «εργαστεί» και σήμερα η βόλτα ήταν απαραίτητη για την αναζωογόνηση σώματος και πνεύματος. Γύρω-γύρω το βουνό, περίπατος στην οδό των ρεμαλιών, συζητήσεις. Μετά από αυτή την αναζωογόνηση αισθάνεσαι πως ίσως και να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις «το πλήθος» στο γάμο. Αν δηλαδή δεν αρχίσει πάλι ο αυχένας να διαμαρτύρεται.