Απογευματινός περίπατος

Οι αλλαγές καιρού πέφτουν βαριές. Αλλά τί είναι αυτό το πράγμα των τελευταίων ημερών που δε λέει να σταθεροποιηθεί; Τελικά δεν μπορείς ν’ αποφασίσεις αν κάνει ζέστη ή κρύο! Βόλτα μεγάλη μέσα στο σούσουρο της οδού των ρεμαλιών για να ξορκιστεί «το κακό». Όπως και να το κάνουμε είναι αναζωογονητική κι ευχάριστη, ειδικά τώρα που «ομόρφυν’ η φύση», όχι βέβαια όσο η ήρεμη θάλασσα με τα βραχάκια, αλλά σίγουρα επιδρά θετικά. Φτάνοντας στην πλατεία ο αέρας γεμίζει από τη βουή του κόσμου. Παιδιά που παίζουν, μεγάλοι που παίζουν. Μπάλα, μήλα, σχοινάκι οι μεν, τάβλι, χαρτιά οι δε.
Πάντα αυτή η περιοχή ήταν γεμάτη βουή. Πριν από μια εικοσαετία οι συμμαθητές και φίλοι, σήμερα άλλοι συμμαθητές και φίλοι. Δεν παίρνει πολύ χρόνο όμως ν’ αναρωτηθεί κανείς γιατί σήμερα δεν καταλαβαίνεις κουβέντα. Πιο φυσιολογική θα ήταν μια μίξη από κατανοητές και ακαταλαβίστικες φράσεις, όμως τελικά οι κατανοητές «απέχουν». Γιατί άραγε;
Στις καφετέριες βέβαια το ποσοστό αντιστρέφεται. Όχι εντελώς, και αυτό παράταιρο θα ήταν, αλλά πάντως αντιστρέφεται.
Ύστερα από μιάμιση ώρα περιπάτου και ενώ έχει ήδη αποφασισθεί η επιστροφή, τυχαία η συνάντηση με φίλο. Έναν από τους δύο που υπήρχαν ουσιαστικές πιθανότητες να βρεθεί στα μέρη εκείνα, έναν από τους παλιούς εκείνους συμμαθητές που γέμιζαν κάποτε με τη δική τους βουή τα μέρη αυτά. Οι υπόλοιποι έχουν όλοι μετακομίσει, και σπίτια, αλλά και συνήθειες. Όχι ότι δεν υπάρχουν πάντα πιθανότητες να συναντήσεις ένα μη-αναμενόμενο πρόσωπο στο πιο αναπάντεχο σημείο. Στην πράξη όμως μόνο ένας από τους δύο βρίσκεται συνήθως εκεί. Έτσι η βόλτα παρατάθηκε για ακόμα μία ώρα με συζήτηση και καφεδάκι στο μαγαζί «της μισής τιμής». Διότι τώρα με την κρίση, εμφανίστηκαν που και που και ταμπέλες που αναγράφουν με μεγάλα γράμματα: «Κρίση; No problem» και από κάτω διαλαλούν την πραμάτεια τους αναφέροντας τιμές μισές απ’ αυτές των παραδιπλανών.
Βραδινή επιστροφή στο σπίτι αλλά και στην «επικαιρότητα». Η οποία, μετά από μια μεγάλη περίοδο ενασχόλησης με σκάνδαλα και κρίση, συμπεριέλαβε και τη γρίπη στις θεματικές της ενότητες. Μόνο που και εδώ εύκολα παρατηρεί κανείς τον παραλογισμό με τον οποίο «ενημερώνεται» και «δραστηριοποιείται» το «κοινό». Έχει καταλήξει να είναι σημαντικό το πώς θα ονομαστεί, όχι το τί είναι και τί πρέπει να γίνει. Βλέπεις, η ονομασία «η γρίπη των χοίρων» για το ευρύ κοινό δεν υποδηλώνει την προέλευση και μια βάση συζήτησης, αλλά πλέον μεταβάλλει τις εμπορικές δραστηριότητες. Το ίδιο ισχύει και για το όνομα «γρίπη του Μεξικού». Και έτσι τελικά, αντί να ασχοληθεί κανείς με την ουσία, ασχολείται με τα trademarks, τα οποία και αποδεικνύονται, όπως ίσως και ένα σωρό άλλα ανούσια θέματα απ’ ότι φαίνεται, ανώτερα από την υγεία του κόσμου. Ανώτερα και από την πραγματική του πληροφόρηση. Και αν μη τι άλλο καταδεικνύουν για ακόμα μια φορά πόσο ανώριμα και ανούσια έχει διδάξει τον κόσμο να σκέφτεται όλο αυτό το σύστημα «παροχής πληροφοριών» μέσω της διαφήμισης, που αντί να ενημερώνει, φέρει μέσω «παιγνίων» λόγου ή εικόνας διάφορα υποσυνείδητα μηνύματα, μετατρέποντας τον κόσμο σε μη σκεπτόμενα και ουσιαστικά μη πληροφορημένα άτομα. Έτσι, μια απλή και απόλυτα φυσιολογική φράση όπως «η γρίπη των χοίρων», που υποδηλώνει πολύ απλά την πηγή εμφάνισης ενός φαινομένου, γίνεται ξαφνικά ο φόβος και ο τρόμος του εμπορικού κόσμου, μόνο και μόνο γιατί στην πράξη οι πελάτες τους, και όχι οι «καταναλωτές» όπως εντελώς άστοχα και προσβλητικά ονοματίζεται και υποβιβάζεται η κοινωνία, είναι άβουλα χειραγωγημένα όντα ανίκανα να εκτιμήσουν και να διερευνήσουν μια πληροφορία, αλλά αντιθέτως καθοδηγούνται μόνο μέσα από υποσυνείδητα μηνύματα. Κι έτσι, στην πράξη, η πραγματική και δίχως «έντεχνα μηνύματα» διάδοση πληροφοριών καταντά να αποτελεί «την γρίπη των εμπόρων».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά νύχτωσε και ύστερα από μια βόλτα στα παλιά εικονικά στέκια «της αδελφότητας», και ύστερα από αρκετό γέλιο και δούλεμα αναμεταξύ των μελών της ομάδας, κλείνει η μέρα και έρχεται η ώρα του ύπνου.

(Μπρρρ…)