Αναπολώντας το δελφινάκι

Είχα αλήθεια καιρό ν’ ακούσω Καλατζή, Καλογιάννη και άλλους τραγουδιστές «εποχής». Ξαφνικά θυμήθηκα μουσική απ’ τα παλιά, τραγούδια που εδώ και καιρό είχαν περάσει στη σφαίρα της ιστορίας και, κατά κάποιο τρόπο, της λήθης. Και όμως ο στίχος τόσο ευχάριστος και τόσο όμορφος που αμέσως ξεπήδησε από το παρελθόν λες και αυτό πήδηξε ξάφνου μια δεκαετία και προσέγγισε το χτες. Τελικά αυτός ο γάμος αποτέλεσε μια ευχάριστη «διακοπή» από τα «σημερινά».
Και η εκκλησία, απομακρυσμένη από τη βουή της πόλης, μέσα στην καταπράσινη εξοχή, και προπάντων χωρίς κανέναν επαγγελματία φωτογράφο, ντεκορατέρ ή ότι άλλο δημιουργεί το φτιαχτό σόου και κουράζει. Αυθόρμητα όλα. Δίπλες από τη Βοιωτία, τσικουδιά απ’ την Κρήτη, αμυγδαλωτά (δε θυμάμαι από που), και ένα σωρό άλλα καλούδια έτσι για το καλό και πριν από το γλέντι που αποτέλεσε τόσο ευχάριστη «θύμηση».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά βέβαια, το γλέντι που ξεκίνησε από το πρωί, μιας και το μυστήριο ετελέσθη τη δωδεκάτη μεσημβρινή, τελείωσε αισίως τις πρώτες βραδινές. Επιστρέφοντας από την εξοχή οι διαφάνειες περίμεναν αμείλικτες εξαναγκάζοντας σε εργασία μέχρι τα μεσάνυχτα κοντά.
Η σημερινή φυντανοημέρα ήρεμη, όπως κάθε Δευτέρα αφού τα φυντάνια αυτά έχουν αποδειχθεί τουλάχιστον συνεργάσιμα. «Έτσι όπως τα κάνεις φαίνονται απλά και εύκολα, μόνοι μας όμως μπερδευόμαστε». Θλίβομαι κάθε φορά που συνειδητοποιώ την καταστροφική επίδραση της φροντιστηριακού τύπου εκπαίδευσης με τους τυφλοσούρτες τύπου ταχειφαγίου, «για γρήγορη και σίγουρη επιτυχία», στα μυαλά. Η επιστροφή συνοδεύτηκε από βόλτα στο βουνό, ο καιρός έχει αρχίσει να γίνεται γλυκός. Έκαναν και την εμφάνισή τους τσαλαπετεινοί φέτος. Δηλαδή τέτοιοι πρέπει να είναι, αλλά δεν κατάφερα ούτε να τους πλησιάσω, ούτε να τους φωτογραφίσω για να σιγουρευτώ.
Αναμένοντας τη δύσκολη «Τρίτη της αδιαφορίας»…

Μα αφού ο Παυλίδης παρουσιάζει αποκλίνουσα συμπεριφορά,

γιατί δεν τον έχουν πυροβολήσει ακόμα;