Βότσαλα στη λίμνη

Ένα ακόμα βότσαλο στο νερό. Το ένα μετά το άλλο ακολουθούν την ίδια πορεία. Και τα βότσαλα στερεύουν, πλησιάζουν απειλητικά ίσως; Στενεύουν σιγά σιγά τον κλοιό; Έναν κλοιό που θα έπρεπε ταυτόχρονα να διευρύνεται, για να παραμένει σε ισορροπία, αλλά που τελικά το μόνο που πετυχαίνει είναι να συρρικνώνεται καθημερινά; Και αν τα όρια είναι ακόμα ασαφή, είναι φανερό πως πλησιάζουν. Κι ύστερα τι; Βότσαλο το βότσαλο, θα φτάσει κι η σειρά του κεντρικού να βουτήξει στα νερά, τελευταίο, μόνο…

Στιγμές πλάι στο κύμα

Η θάλασσα λαμπυρίζει κάτω από τον ήλιο
Ο φλοίσβος χαϊδεύει τ’ αυτιά
Το μάτι παραδίδεται στο αεικίνητο παιγνίδισμα του νερού
Το αλμυρό αγέρι νοτίζει το στόμα
Το πάντρεμα του πράσινου με το γαλάζιο ηρεμεί
Οι αισθήσεις αγαλλιάζουν
Γιατί η στιγμή να μη διαρκεί αιώνια;

Ποτηράκια - μπουκαλάκια

Το ν’ αρχίσεις να παραπατάς μ’ ενάμισι ποτηράκι κρασί είναι πρωτοφανές. Αν μιλούσαμε για ενάμισι μπουκαλάκι θα το καταλάβαινα. Μα ενάμισι ποτηράκι;
Εντάξει, τις παρασπονδίες των τόνων αλκοόλ που κυκλοφορούσαν στο αίμα προ δεκαπενταετίας τις έχεις παρατήσει προ πολλού. Αλλά τις προάλλες με τρία ποτηράκια ήσουν απολύτως εντάξει, το ενάμισι πως γίνεται να μην τ’ αντέξεις; Προκάλεσες έκπληξη στην ομήγυρη. Πρέπει να τ’ ομολογήσεις.
Να παραπατάς δηλαδή στα σοκάκια είναι ένα θέαμα που δεν το είχαν ξαναδεί! Δεν το αποθανάτισαν κι όλας και ποιός να τους πιστέψει...

What if

what you would really like to escape from is your own self? Your own weaknesses and sensitivities? Your own ego, your own body, your own mind and thoughts? What if you could alter a simple step you took in the distant past? Or one you did not walk? Would this result a different person? Or would it just bring about a different reality, leaving the man unchanged? Could this remove the undesired properties or would the same self keep torturing the being? Or would it be just cheating? Escaping from real bonds is easily achievable; escaping your own flesh and blood is not an option. It is though some times my friend, highly coveted.

Απογευματινή ηρεμία

Απαραίτητη για να απαλύνει την ένταση της χτεσινής νύχτας. Μπαλκόνι παν’ απ’ τη θάλασσα και οι αστραπές έσκιζαν τον ουρανό και φώτιζαν το πέλαγος μέσα σε εκρηκτικές λάμψεις κιτρινοκόκκινου χρώματος. Ο φλοίσβος της ήρεμης θάλασσας σβήνει τα ηχηρά απομεινάρια του χτες και αποκαθιστά μια σχετική ηρεμία.
Αύριο;

Ανακούφιση

Από αύριο οι πολίτες της χώρας τούτης θα πρέπει να αισθάνονται πολύ πιο ασφαλείς. Έρχεται το πρώτο φορτίο της πρώτης παρτίδας του εμβολίου για τη γρίπη των χοίρων. Οι νέες σύγχρονες εγκαταστάσεις, με ειδικά ψυγεία για την αποθήκευσή του, είναι πανέτοιμες να το υποδεχθούν. Το ίδιο φυσικά και ο ελληνικός λαός. Πανέτοιμος να αντιμετωπίσει τη γρίπη, δε θα φοβάται πλέον να στείλει το παιδί του στο σχολείο για να μάθει γράμματα, γράμματα σπουδάγματα, του θεού τα πράγματα. Για τις άλλες δραστηριότητες συγχρωτισμού δε χρειάζεται ειδική μέριμνα, μιας και χωρίς άγχος κι αγωνία, μήνες επί μηνών, η κοινωνία επιδίδεται συστηματικά σε αυτές.
Τι σου είναι πάντως τούτ’ η χώρα. Περίθαλψη, όχι αστεία, όχι σαν τις Ηνωμένες Πολιτείες για παράδειγμα όπου πεθαίνει ένας άνθρωπος ανά δώδεκα λεπτά λόγω ελλείψεως κοινωνικής ασφάλισης. Τα καλά του ιδιωτικοποιημένου ασφαλιστικού συστήματος!

Περιηγήσεις

Επτά αερόσακοι, ένας υπνόσακος και έχει ο Θεός. Γραμμένο στην πόρτα ενός αυτοκινήτου «αντίκας». Τόσο αντίκας που κάνει εντύπωση πώς ακόμα λειτουργεί και κυκλοφορεί. Από μια άποψη βέβαια… «They don’t make them like they used to». Αν και θα ταίριαζε και ένα απόφθεγμα του στυλ «Batteries not included».
Παράξενη η παρατεταμένη σιωπή. Έξω από κάθε λογική. Κυκλοθυμισμός;
Η μαμά Ευρώπη έλαβε όσα προβλεπόταν. Και τώρα τί; «Τί θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;» Όχι ότι η έλλειψη τους δεν βολεύει…
Η ανασκόπηση φιγουράρει ανοικτή, αλλά χαμηλωμένη στο taskbar. Οι ήδη γεμάτες σελίδες κουράζουν το βλέμμα. Μια άδεια σελίδα αποδεικνύεται πιο ξεκούραστη. Ο λόφος πάνω από το κτίριο καταπράσινος. Ουδέποτε εξερευνήθηκε και προκαλεί.
Αποδοχή της πρόκλησης. Ζέστη και ήλιος. Ένα ολόκληρο πάρκο αποκαλύπτεται. Ένα πάρκο καλοφτιαγμένο, με πεζόδρομους και ποδηλατόδρομους, θα μπορούσε να έχει ζωή από περιπατητές και συζητητές, αλλά προφανώς αυτή ήταν η ακαδημία του παρελθόντος. Η ακαδημία του παρόντος διαφέρει αρκετά. Θεωρείται «παραγωγική βιομηχανία» και όχι τόπος ανάπτυξης του πνεύματος. Οπότε οι κήποι παραμένουν άδειοι. Ευχάριστοι, αναζωογονητικοί ίσως μιας και βοηθούν στην αναπόληση, ειδικά επειδή είναι άδειοι και η σκιά από τα δέντρα και το χαλαρό αεράκι συνοδεύουν την περιήγηση. Ομορφαίνουν την χροιά των σκέψεων.
Κι έτσι γεμίζει η κενή λευκή σελίδα, πιο εύκολα, γιατί το μυαλό δε χρειάζεται να προσπαθήσει, πετάει αυθόρμητες σκέψεις χωρίς… πολλή σκέψη και το μάτι δεν κουράζεται στην ανάγνωση των μαύρων σχηματισμών που αποτελούν τα γράμματα.
Όχι δεν ξεκίνησε καλά η φετινή ακαδημαϊκή χρονιά. Βέβαια όντας στην αρχή, δεν μπορεί κανείς να κρίνει, πρέπει να έλθει το πέρας της αρχής για να βγει το συμπέρασμα. Όμως η αίσθηση, η γεύση που αφήνει, είναι πικρή.
Ίσως γιατί ορισμένες φορές η αντιληπτική ικανότητα δεν συμβαδίζει με την οξυδέρκεια. Ίσως γιατί η ζητούμενη απόδραση είναι εντελώς διαφορετική από του όποιου τύπου και διάρκειας διακοπές. Άλλωστε το ζητούμενο είναι η απόδραση, όχι οι διακοπές.

Τουλάχιστον, όντας στην αρχή, υπάρχει μια μερική ησυχία.

Βαθιές ανάσες

Καιρός νεφελώδης. Βροχή, υγρασία, μερικά βαριά συννεφάκια και μια αίσθηση πλήρους διάλυσης να συνοδεύει το κλασικό βασανιστήριο.
Λες και δεν είναι δεδομένα με μαθηματική ακρίβεια τα βήματα…
Σαν ένα άσχημο σίκουελ με τον ίδιο πρωταγωνιστή και διαφορετικούς συμπρωταγωνιστές, το ίδιο ακριβώς σενάριο δοσμένο σε διάφορες παραλλαγές.
Καταντά βαρετό αλλά για κάποιο λόγο ο σκηνοθέτης επιμένει πως η επιτυχία της νέας έκδοσης θα είναι καλύτερη από των προηγούμενων και έτσι το έργο βγαίνει ξανά και ξανά στους κινηματογράφους.
Σύντομα σε μια αίθουσα κοντά σας.
Θ’ απολαύσετε γι’ ακόμα μια φορά την ίδια πνευματική, συναισθηματική και ψυχική ακολουθία που δημιουργεί το χιλιοπαιγμένο σενάριο. Περιμένοντας εναγωνίως ένα διαφορετικό τέλος. Κάτι που να δικαιώνει τη μανία του σκηνοθέτη να επαναλαμβάνει την ίδια ιδέα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια επιτυχίας.
Εις μάτην ίσως. Τελικά καταντά βαρετό και κουραστικό. Μόνο που ο σκηνοθέτης επιμένει…
Βαθιές ανάσες μπας και φύγει η δυσφορία της βαριάς ατμόσφαιρας.

Ένας βοριάς θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά…

???

Ψόφιο σπουργίτι

Από μακριά φαινόταν σαν σκόνη, αφάνα μαυρίλας που είχε μαζευτεί δίπλα στον τοίχο. Πλησιάζοντας όμως μπορούσες να διακρίνεις πως ήταν ένα σπουργίτι. «Ξαπλωμένο» ανάσκελα. «Αποστεωμένο». Η αποσύνθεση είχε αρχίσει προ καιρού. Ακόμα και την επόμενη μέρα το σπουργίτι ήταν στο ίδιο σημείο. Ψόφιο. Ακίνητο.
Λίγα μέτρα πιο κάτω, αρκετά μάλλον, σχεδόν ένα διάδρομο μετά, ένα φίδι ακούστηκε πως έκανε βόλτες. Κάποιος το σκότωσε. Μπορεί να ήταν και οχιά είπαν. Αυτοψία έδειξε… απλό φιδάκι. Η ουρά κουνιόταν ακόμη και έσπερνε τον πανικό στο μεγαλύτερο μέρος των περαστικών. Ένα απλό φιδάκι! Που κανείς δεν είχε το «θάρρος» ή την εξυπνάδα να μετακινήσει. Ο πανικός δεν ήταν μέσα στο «πείραμα». Με μια κόλλα χαρτί το «επικίνδυνο» πλάσμα απομακρύνεται άμεσα από το «πέρασμα».
«Θα μας φάνε τα φίδια και τα ποντίκια», είπε κάποιος.
Αυτό είναι σίγουρο. Ειδικά για τα ποντίκια, σκοτώνετε τα φίδια αφού!
Αλλά το σπουργίτι παραμένει στη θέση του. Νεκρό.
Και θα παραμείνει για καιρό εκεί, παρότι μέσα σε δύο εβδομάδες θα περάσουν από πλάι του πάρα πολλά φυντάνια. Αφού δεν υπάρχουν καθαρίστριες. Ποτέ δεν υπήρχαν στην πράξη. Γι’ αυτό εδώ και χρόνια κυκλοφόρησε η φήμη πως «Θα μας φάνε τα φίδια και τα ποντίκια». Από τότε που αποφασίστηκε να δίδεται ο καθαρισμός εργολαβία σε εταιρίες «δανεισμού» προσωπικού. Ένα τετράωρο το πρωί αρκεί – και μόνο μέσα στο εξάμηνο. Δεν είμαστε για έξοδα. Γι’ αυτό άλλωστε προτιμήθηκαν αυτές οι εταιρίες. Μπορούν να προμηθεύουν προσωπικό «ημιαπασχόλησης». Λες και γίνεται να διατηρηθεί καθαρός ένας χώρος που καθημερινά περνάνε από εκεί μερικές χιλιάδες άτομα, αν δεν έχει συνεχή παρουσία καθαριστών και τεχνικού προσωπικού.
Όμως εμείς δεν είμαστε για έξοδα. Έχουμε πείσει και τους πολίτες ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να ελαττωθούν. Να είμαστε συνεπείς λοιπόν στις διακηρύξεις μας. Τί κι αν τα παιδιά μας κάνουν μάθημα παρέα με κουφάρια, φίδια, ποντίκια και κατσαρίδες;
Οι εξαγγελίες των υπουργών και πολιτικών στην τηλεόραση, με αφορμή τη γρίπη των χοίρων, αρχίζουν να γενούν το γέλωτα. Παραπέμπουν σε άλλο κόσμο. «Δανεισμένες καθαρίστριες» θα διατηρούν επί «εικοσιτετραώρου» τα σχολεία καθαρά! Η λογική περισσεύει.
Ψόφια κοινωνία.

Καλή χρονιά (;)

Έχουμε και λέμε

Κάποιος πολύ κακεντρεχής τύπος (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε), αποφάσισε να μας καταραστεί. Διότι τόση ψύχρα, έτσι απότομα, μόνο και μόνο από κακία μπορεί να εξηγηθεί. Όποιος λοιπόν είναι αυτός ο κακεντρεχής, να κάνει ένα βηματάκι μπροστά, για να τον κατατάξουμε μαζί με τους υπόλοιπους απεχθείς τύπους του καλοκαιριού. Διότι εμείς στις καμηλοκαβαλαρίες, πιστεύουμε ακράδαντα πως τον Σεπτέμβρη μπαίνει το φθινόπωρο και όχι ο χειμώνας και συνεπώς κατσικοευχές του τύπου «καλό χειμώνα» δίνουμε μόνο από πρώτη Δεκεμβρίου κι έπειτα.
Εναλλακτικές ευχές για την περίοδο που διανύουμε: Καλό φθινόπωρο, καλή χρονιά (σχολική/εργασιακή), καλώς ορίσατε/ήρθατε, καλή συνέχεια (γιατί μερικοί συνεχίζουν τη χαλαρότητα – και πολύ καλά κάνουν, πολύ καλύτερα από τους υπόλοιπους δηλαδής…). Υπάρχουν τόσες μα τόσες πολλές ευχές που αρμόζουν περισσότερο στην περίσταση που δεν ξέρω γιατί κάποιος κατσικοπόδαρος πρέπει ντεμέκ και καλά να επιμένει στα περί χειμώνα και να γκαντεμιάζει την εποχή. Φήμες λένε βέβαια πως η αρχή έγινε από τον Μητσοτάκη που την πρώτη Σεπτέμβρη (δώδεκα και ένα βασικά, τη νύχτα τριάντα μία Αυγούστου προς μία του τρέχοντος) πήρε περιχαρής τον Καραμανλή να του ευχηθεί καλό χειμώνα. Από εκεί ξεκίνησε η μεγάλη κατρακύλα…
Εξ ου και για φέτος ειδικά το ευχολόγιο της εποχής εμπλουτίζεται και με την ευχή «καλό βόλι», η οποία μπορεί να ερμηνευθεί με πολλαπλούς τρόπους, αλλά στην παρούσα κατάσταση στενοχωρεί τα μάλα τον έλληνα πρωθυπουργό, ενώ αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, μπορεί και να ενθουσίαζε το Νατασσό που τον έχει χάσει απ’ το κρεβάτι της έτσι προσηλωμένος που είναι στα προβλήματα του λαού. Ο οποίος μεγάλος πολιτικός (σε όγκο πάντα μιλώντας) μάταια προσπαθεί να κατατάξει τον επίτιμο, καθώς και την υπόλοιπη οικογένεια (και άδικο δεν έχει δηλαδής, τι να την κάνεις μια νυφίτσα και μια σταρ της διαφημιστικής καμπάνιας της κολγκέιτ;), στους απεχθείς του καλοκαιριού. Όχι τίποτε άλλο, αλλά τον έκανε να χάσει κανονάκι στο στρίτ φάιτερ την ώρα που τον πήρε (είπαμε, τριανταμία προς μία το βράδυ) και δεν μπόρεσε έτσι να καθαρίσει τον τόπο από τις συμμορίες, τις μαφίες και τους λοιπούς «κακούς» τσι καινωνίας (και- από το καινοτόμα).
Α οι απεχθείς… ναι…
Είμαι πλέον πεπεισμένος πως το μεγαλύτερο μέρος των τουριστών που μας επισκέπτονται είναι ανεγκέφαλοι. Διότι καλέ μου (καλή μου κυρίως, αλλά λέμε τώρα) τουρίστα, όταν βλέπεις κάποιον να περιμένει σαν χαζός στην ουρά στο ντους για να ξεπλυθεί, δεν αναρωτιέσαι γιατί το κάνει ενώ υπάρχουν τρία διαφορετικά ντους, έστω, πάει καλά μέχρι εδώ. Όταν όμως εσύ ως έξυπνος πας στο δεύτερο και το ανοίγεις και διαπιστώνεις ότι πλέον και τα δύο ντους στάζουν, πόσο δύσκολο είναι βρε βούρλο να καταλάβεις ότι η πίεση δεν φτάνει για να ικανοποιήσει δύο παροχές; Και μου κάθεσαι και ανοιγοκλείνεις την στρόφιγγα μπας και κατέβει το νερό; Βάνα ονομάζεται αυτό το πράγμα, όχι αντλία αναρρόφησης για να το ανεβοκατεβάζεις, περιμένοντας να αντληθεί το νερό όπως τα παλιά καλά χρόνια, και μετά να αποκατασταθεί η παροχή λόγω εξόδου σε χαμηλότερη στάθμη… Το γεγονός δε ότι το ντους «δε δουλεύει» αλλά δουλεύει η βρυσούλα που είναι τοποθετημένη χαμηλότερα, στον ίδιο σωλήνα, σε χαροποιεί και ξαφνικά χάνεις κάθε επαφή με την πραγματικότητα και δεν παρατηρείς ότι πλέον κανένα ντους δεν τρέχει αλλά μόνο εσύ μπορείς να πλύνεις τα χεράκια σου…
Η σουηδέζα που αμέριμνη καθόταν κι έπαιζε με το νελάκι συγχωρείται…
Μα ήταν γυμνόστηθη αφού!
Μόνο ένας σκωτσεζούλης εστάθη σοβαρός. Σκωτσεζούλης… θα ‘ταν εβδομήντα και ο άνθρωπος. Με χαμόγελο κοιτάει και ζητάει συγνώμη περιμένοντας. Ε νταξ, δεν ήταν μόνο ο σκωτσεζούλης, ήταν και μερικές μαμάδες με τα μικρά τους, αλλά λέμε τώρα, ο τύπος εντυπώθηκε στο μυαλό γιατί ήταν υπερήλιξ, βαμβακοκαλυμμένος και σχολίασε πως είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε σε τέτοιο τόπο. Φιλάρα έλα ξαναπέστο αυτό το χειμώνα να σε δούμε! Έλα ντε να δεις γλύκα και ηρεμία τα κύματα! (Τότε δεν είχαν προκηρυχθεί ακόμα εκλογές...) Μια χαρά είναι και τα χάιλαντς! Ναι, το τελευταίο σχόλιο έγινε, εννοείται, και όχι φυσικά ως φιλοφρόνηση αλλά γιατί είναι πεποίθηση μας εδώ στις καμηλοκαβαλαρίες ότι τα χάιλαντς είναι το μοναδικό σημείο που αξίζει από το νησί!
Οι γερμανοί παρακαλούνται την επόμενη φορά να κυκλοφορούν με τζιπιες. Εδώ είναι ο κήπος μου και όχι δρόμος που οδηγεί στον πάνω μαχαλά… Έχεις δει εσύ πολλές φορές δρόμο που πρέπει ν' ανοίξεις την καγκελόπορτα για να συνεχίσεις; (Κάτι πρέπει να τους ποτίζουν πρωί πρωί… δεν εξηγείτε αλλιώς). Επίσης παρακαλούνται να μάθουν πως παίρνεις τις στροφές τύπου «πέταλο», ειδάλλως να μη νοικιάζουν αυτοκίνητα. Ευχαριστώ…
Αυτή τη μόδα του κολυμβείν εις πισίνα, δέκα μέτρα από τη θάλασσα, πάλι δεν την πιάνω. Άντε να καταλάβω στην κορυφή του βουνού, αλλά δίπλα στο απέραντο γαλάζιο να χαίρεσαι την… γαλανή πισίνα είναι… πώς να το κάνουμε ρε παιδί μου… βλακώδες εντελώς…
Σειρά έχουν οι επαγγελματίες… Ποιος σου είπε βρε ουρακοτάγκε πως επειδή εσύ «δουλεύεις», έχεις προτεραιότητα και πρέπει όλοι να σου κάνουν τεμενάδες; Δε μας φτάνουν οι επαγγελματίες οδηγοί που έχουν την αίσθηση ότι οι δρόμοι τους ανήκουν και πως κάνουν χάρη σε εμάς τους υπόλοιπους που μας αφήνουν να τους χρησιμοποιούμε, τώρα και οι οδηγοί σκαφών αναψυχής έχουν τη θάλασσα ιδιωτική. Διότι σου λέει: «Εγώ δουλεύω εδώ, μην περνάς μέσα απ’ τον κόλπο μου». Τον θαλάσσιο εννοεί, να μην παρεξηγούμαστε έτσι; Ουδεπόποτε μου πέρασε η ιδέα απ’ το μυαλό να διασχίσω κάποιον άλλον εκ των κόλπων του… Και σαν να μην έφτανε αυτό, να ‘σου και κάνει «παρενοχλήσεις» στους λουόμενους που απομακρύνονται από την ακτή και στα παιδιά του ναυτικού ομίλου που μαθαίνουν το ιστιοσανιδείν (ατςςς)…
Αμ οι πλανόδιοι πακιστανοί με τους φωτοδείκτες τους (ελληνιστί λέιζερ πόιντερ); Που έχουν γεμίσει με «φωτορυθμικές τελιτσουλίτσες» την παραλία, το κάστρο και το νησάκι απέναντι; Λες και βρίσκεσαι σε αίθουσα πολλαπλών παρουσιάσεων… Άσε που κάθε τρεις και λίγο έπρεπε να ψάχνεις να βλέπεις ποιος έχει στραμμένο όπλο πάνω σου.
Το συμπέρασμα πάντως είναι πως εβουλιάξαμεν από τον τουρισμό, όχι από την κρίση. Βέβαια αρκετοί παραπονιούνται. Έρχεται λέει ο κόσμος αλλά δεν αφήνει χρήματα! Όχι, όχι, τα φαγάδικα δεν είναι παραπονεμένα, όχι πολύ τουλάχιστον, αλλά τα υπόλοιπα εμπορικά μαγαζιά… Μα είναι φυσιολογικό βρε καμάρια μου, ο κόσμος έρχεται να ξεσκάσει και να κάνει τα μπάνια του, όχι να ψωνίσει τα διακόσια χαζοπράματα που αποτελούν δήθεν «παραδοσιακά» είδη. Είναι να παραπονιέσαι επειδή δεν πουλιούνται τα άχρηστα που προσπαθείς να φορτώσεις ως χρήσιμα; Αν δε η κρίση αυτή καταφέρει να συμμορφώσει τους πάντες ώστε να κόψουν τα άχρηστα, πολύ θα χαρώ που μας χτύπησε! Ξέρω… είμαι ρομαντικός…
Ο άλλος πάλι σου παραπονιέται γιατί δεν τρώνε πολύ και γιατί φτιάχνουν σαντουιτσάκια και παίρνουν φρουτάκια στην παραλία, αντί να πάνε στα εστιατόρια για τα μπυρόνια τους… Ρε ‘σεις, για συνέλθετε λίγο, αυτό είναι το φυσιολογικό! Για μπάνιο πάμε, όχι για να ζούμε σε ένα διαρκές κλάμπινγκ μετά λουκούλλειων γευμάτων και άλλων δημοσίων (ιδιωτικού χαρακτήρα πάντα για να πέφτει παραδάκι) θεαμάτων!
Τέλος πάντων, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα πλέον ξεκινά η νέα σχολική και εργασιακή χρονιά. Αλλά παρόλ’ αυτά αν πιάσω στα χέρια μου τον κατσικοπόδαρο που γκαντέμιασε τον καιρό θα του σπρεχάρω δυο φωνήεντα που θα ‘ναι όλα δικά του. Ούτε ο νείλος μαζί με τον αμαζόνιο δε θα φτάσουν για να τον ξεπλύνουν. Ο γάγγης εξαιρείται γιατί ξεπλένει γελάδια και δεν είμαστε τώρα να τα βάζουμε και με τα ιερά τα ζά. Οπότε ελπίδα καμία για του λόγου του.

Άντε καλό φθινόπωρο,
καλή χρονιά και…
καλό βόλι!
(Περισσή συλλογή απαιτεί τούτος ο μήνας…)
{Όσοι δε γνωρίζουν σκοποβολή, να μάθουν πάραυτα}

Επιστροφή

Ήρεμοι οι πρωινοί δρόμοι της νυφούλας. Η καταιγίδα, σχεδόν όπως πάντα, πέρασε ξυστά, πίσω απ’ τα βουνά. Μπορεί να ρίχνει καρεκλοπόδαρα σ’ όλον τον νομό κι εκεί να έχει… καλοκαίρι. Τα νερά ταραγμένα και λίγο θολά. Φουσκονεριά. Τελευταίο κολύμπι στα γλυκά νερά του Ιονίου.
Μεγάλες οι προηγούμενες κουβέντες περί ανέμου. Επί δύο ημέρες νηνεμία. Κι εκεί που χτες μαζεύτηκε το πανί, άρχισε ξανά το μαϊστράλι. Αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε άλλος χρόνος, περίμενε ο γάμος. Ο γάμος… ίσα με το μισό νομό πρέπει να ήταν καλεσμένοι. Υπερβολή. Κι όμως, η αυλή της εκκλησίας του χωριού ήταν γεμάτη. Γεμάτη από «δύο χωριά ανθρώπους». Τόσος κόσμος στην συγκεκριμένη εκκλησία, πρώτη φορά… Η λειτουργία μεταφρασμένη! Από πότε; Τον προπροηγούμενο μήνα ήταν όπως… πάντα, αυτόν τι έγινε; Παράξενο το άκουσμα… Ο παπάς μακρηγόρησε περισσότερο απ’ το… περισσότερο! Ή μήπως η επιμήκυνση να οφείλεται στη μετάφραση; Ακόμα και το «ταξίδι» στο διπλανό χωριό επιμηκυμένο. Με τόση βροχή, αναμενόμενος ο διπλός χρόνος. Το βραδινό τραπέζι τεράστιο κι αυτό. Τόσοι άνθρωποι από το παρελθόν.
Επιστροφή. Κι ενώ μέχρι σήμερα τα σύννεφα ήταν μαύρα, ξαφνικά ξεπρόβαλαν τα κίτρινα σύννεφα! Ναι, πλησιάζοντας στην τσιμεντούπολη αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα σύννεφα, η νυχτερινή υγρασία, δεν έχουν την θαμπή γαλακτερή λάμψη που είναι το φυσιολογικό, αλλά κίτρινη! Αντανάκλαση των φώτων της πόλης. Ξαφνική νοσταλγία του ασημένιου πελάγου. Του μεσημεριανού μπάνιου. Των ήρεμων δρόμων, του πράσινου κτήματος, των δέντρων έξω απ’ το παράθυρο, του φρέσκου αέρα. Του έναστρου ουρανού που άφησες πίσω. Της ήρεμης αγαλλίασης.
Μόνο η υγρασία δε νοσταλγείται, και τα κουνούπια. Μα τόσα κουνούπια φέτος…
Τηλεόραση. Ένα μήνα μετά. Αντί της καθιερωμένης βόλτας στην παραλία.
Σκοτάδι…

Σεπτέμβρης…

…και μαζεύονται οι «κατεργαρέοι». Αγάλι αγάλι και όχι όλοι μαζί φυσικά. Σε λίγο θα τελειώσουν οι βόλτες στο πίσω κρυονέρι, οι έναστροι ουρανοί, το αρμυρό αγέρι και τα φιλόξενα κύματα. Ευτυχώς που είναι κι αυτοί οι γάμοι που δίνουν αφορμές παράτασης. Ο αίολος φύλαξε για το τέλος τους καλύτερους αέρηδες και η ιστιοσανίδα σκίζει καθημερινά τα κύματα με πλώρη τ’ ανοιχτά. Τα πολύ ανοιχτά. Και η απορία, πώς καταφέρνει ο άνθρωπος να περιορίζει τόσο τη ζωή του, στις μεγαλουπόλεις και στις «πολλαπλές δραστηριότητες», πέρασε πολλές φορές απ’ το μυαλό, πολύ πριν επικεντρώσεις εσύ την προσοχή του φίλτατε Σωτήρη. Διότι η σημερινή διαβίωση δεν αποτελεί ανάπτυξη και επέκταση της ανθρώπινης ζωής του χτες, αλλά αντίθετα περιορισμό της σε ένα πολύ μονοδιάστατο τμήμα. Μια ταχύτατη αλλά «υδροκέφαλη» και όχι σφαιρική μορφή εξέλιξης.
Αλήθεια, άραγε που πήγαν οι ευσεβείς πόθοι των παλαιών επιστημόνων, που αγωνιζόταν ν’ αναπτύξουν την τεχνολογία για να ελαττωθεί η απαίτηση σε εργασία και να παραχθούν περισσότερα αγαθά, απαλύνοντας έτσι τον ανθρώπινο πόνο και δίνοντας στον άνθρωπο περισσότερο ελεύθερο χροόνο για ν' ασχοληθεί με το σώμα του, το πνεύμα του, την κοινωνία και επικοινωνία; Χάθηκαν μέσα στην κερδοσκοπική οπτική του σήμερα; Γιατί ενώ θα μπορούσε η ανθρωπότητα να ελαττώνει την απαίτηση σε εργασία, διαμοιράζοντας τα αγαθά, αντίθετα ελαττώνει τις θέσεις εργασίας και διατηρεί σταθερή, και πολλές φορές αυξανόμενη την απαίτηση σε εργασία για την απόκτηση των αγαθών και ωθεί τον άνθρωπο σε ένα ανταγωνιστικό παιγνίδι. Μόνο που εντελώς ύπουλα, του αποκρύπτει πως ο ανταγωνισμός δημιουργεί νικητές και χαμένους και πως σχέδιο διαχείρισης των «χαμένων» του παιγνιδιού δεν υπάρχει. Μόνο ο καιάδας. Του αποκρύπτει επίσης πως ο ανταγωνισμός δεν αφήνει το περιθώριο ούτε σε όσους διαφωνούν με αυτόν, να μην τον ενστερνιστούν, αφού τότε αυτοκατατάσσονται στους χαμένους. Αντί του διαμοιρασμού του πλούτου λοιπόν, προτίμησε τη συσσώρευση και, αφού κατήργησε τη δουλεία γιατί «ήταν μπανάλ» για τα υποτιθέμενα «ανεπτυγμένα» δυτικά πρότυπα, δημιούργησε έναν νέο τύπο της, ώστε να ελέγχει και να κατευθύνει τις μάζες, να περιορίζει και να ρυθμίζει τον διαμοιρασμό των αγαθών και να διευκολύνει τη συσσώρευση του πλούτου στους πατρικίους του σήμερα.
Ελεύθερη αγορά, αγορά εργασίας και οικονομία. Μόνο που όλοι οι όροι υποτιμήθηκαν για να μπορέσουν να εκφράσουν τη σύγχρονη πραγματικότητα. Διότι η σύγχρονη αγορά δεν έχει καμία σχέση με την «αγόρευση» των φιλοσόφων, εκ της οποίας προέρχεται η ονομασία της, η οικονομία περιορίστηκε στο χρήμα, απαρνούμενη όλες τις άλλες παραμέτρους και καταλήγοντας παραδόξως σε απόλυτη σπατάλη και η ελευθερία αλλοτριώθηκε μέσα στον εγωιστικό συμφεροντολογισμό των δηλούντων φίλων της. Η εργασία υπέστη τη μικρότερη βεβήλωση, αφού απλά αντικατέστησε τη λέξη δουλεία. Κι έτσι, ενώ σήμερα η τεχνολογία θα μπορούσε να απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο, αντιθέτως χρησιμοποιείται για να τον εντείνει.
Δημιουργήθηκαν και νέες ασθένειες. Το «μεταδιακοπευτικό σύνδρομο». Ο κόσμος δεν μπορεί να προσαρμοστεί τις υψηλές και αφόρητες απαιτήσεις της καθημερινότητάς του μετά τις διακοπές, ειδικά όταν αυτές είναι τόσο μεγάλες που του δημιουργούν τάσεις φυγής. Μα γιατί άραγε ο άνθρωπος να επιμένει μαζοχιστικά να ακολουθήσει αυτούς τους υπεραπαιτητικούς ρυθμούς «που του δημιουργούν τάσεις φυγής», αν δεν είναι όντως σκλάβος και δεν ζει σε ένα καθεστώς επιβολής των ρυθμών αυτών; Τόσο πια απέτυχε το όραμα «απάλυνσης του ανθρώπινου πόνου» που ενέπνευσε τους ανθρώπους του χτες στην ανάπτυξη της τεχνολογίας; «Σε λίγα χρόνια δε θα χρειάζεται οι άνθρωποι να εργάζονται, η πληθώρα των αγαθών που θα παράγονται με μικρή προσπάθεια θα αρκεί για να τους συντηρήσει». Τελευταία γραμμένο σε κείμενο του Χάρη Πάτση για το πώς οραματίζεται το μέλλον. Πόσοι και πόσοι οραματιστές δεν έγραψαν αυτή τη φράση για να καταλήξει σήμερα η ίδια η επιστήμη να θεωρείται αυτονόητο πως θα χρηματοδοτείται για να επιφέρει κέρδος μέσα από και εξυπηρετώντας το ανταγωνιστικό παιγνίδι. Αυτό το παιγνίδι που δημιουργεί νικητές και χαμένους.
Γι’ αλλού ξεκίνησε το κείμενο, και η ανθρωπότητα, και αλλού κατέληξαν. Όντως, ο υπερβολικά διαφορετικός τρόπος ανατροφής των παιδιών, επιβεβλημένος από τη σύγχρονη πραγματικότητα της εργασίας, των επιδιώξεων και των πόλεων, με την τεχνολογία πολλές φορές να αποτελεί λύτρωση για τους γονείς, προβλημάτισε πολλάκις το νου, εκεί στο πίσω κρυονέρι, μακριά από τα φώτα και με φόντο μόνο τον έναστρο ουρανό και συνοδεία του φλοίσβου της θάλασσας.
Γεγονός είναι πως σε λίγο κάθε κατεργάρης θα είναι στον πάγκο του. Έναν πάγκο χωρίς έναστρο ουρανό για να οραματίζεται ή να αναπολεί ρομαντικά, χωρίς κύματα, χωρίς αλάνες για παιγνίδι, χωρίς καν επικοινωνία, χαμένος μέσα στους «υπεραπαιτητικούς ρυθμούς που του δημιουργούν τάσεις φυγής». Μέχρι και η κυβέρνηση απέκτησε τάσεις φυγής με αυτούς τους ρυθμούς και οι πολίτες καλούνται για μια ακόμη φορά στις κάλπες. Η αλήθεια όμως είναι πως ότι και αν αυτές αναδείξουν, τα θαμμένα όνειρα δεν αναβιώνουν εύκολα γιατί απαιτούν ριζικές αλλαγές, απόρριψη του σημερινού μοτίβου ανάπτυξης και δραστηριοποίησης και φυσικά επαναστατικό πνεύμα. Πνεύμα που έχει καταπιεστεί πλήρως κάτω από την μοντέρνα μορφή σκλαβιάς και επιβολής του σημερινού μοντέλου. «Ηθικοπολιτικά δικαιολογημένη, δημοκρατικά παράνομη, η επανάσταση δεν είναι πράξη. Είναι ιδεολογία ήθους και τρόπος ζωής». Και ο τρόπος ζωής του σημερινού ανθρώπου απέχει παρασάγγας από αυτή. Στην πράξη, αυτός σήμερα σκύβει το κεφάλι και υποκλίνεται πολύ περισσότερο από τους σκλάβους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η μετονομασία της δουλείας σε εργασία πέτυχε απόλυτα.
Για λίγες μέρες ακόμα όμως, η ιστιοσανίδα θα σκίζει τα κύματα και η θαλασσινή αύρα θα υγραίνει τα χείλη. Ας είν’ καλά οι μελλόνυμφοι.