Επιστροφή

Ήρεμοι οι πρωινοί δρόμοι της νυφούλας. Η καταιγίδα, σχεδόν όπως πάντα, πέρασε ξυστά, πίσω απ’ τα βουνά. Μπορεί να ρίχνει καρεκλοπόδαρα σ’ όλον τον νομό κι εκεί να έχει… καλοκαίρι. Τα νερά ταραγμένα και λίγο θολά. Φουσκονεριά. Τελευταίο κολύμπι στα γλυκά νερά του Ιονίου.
Μεγάλες οι προηγούμενες κουβέντες περί ανέμου. Επί δύο ημέρες νηνεμία. Κι εκεί που χτες μαζεύτηκε το πανί, άρχισε ξανά το μαϊστράλι. Αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε άλλος χρόνος, περίμενε ο γάμος. Ο γάμος… ίσα με το μισό νομό πρέπει να ήταν καλεσμένοι. Υπερβολή. Κι όμως, η αυλή της εκκλησίας του χωριού ήταν γεμάτη. Γεμάτη από «δύο χωριά ανθρώπους». Τόσος κόσμος στην συγκεκριμένη εκκλησία, πρώτη φορά… Η λειτουργία μεταφρασμένη! Από πότε; Τον προπροηγούμενο μήνα ήταν όπως… πάντα, αυτόν τι έγινε; Παράξενο το άκουσμα… Ο παπάς μακρηγόρησε περισσότερο απ’ το… περισσότερο! Ή μήπως η επιμήκυνση να οφείλεται στη μετάφραση; Ακόμα και το «ταξίδι» στο διπλανό χωριό επιμηκυμένο. Με τόση βροχή, αναμενόμενος ο διπλός χρόνος. Το βραδινό τραπέζι τεράστιο κι αυτό. Τόσοι άνθρωποι από το παρελθόν.
Επιστροφή. Κι ενώ μέχρι σήμερα τα σύννεφα ήταν μαύρα, ξαφνικά ξεπρόβαλαν τα κίτρινα σύννεφα! Ναι, πλησιάζοντας στην τσιμεντούπολη αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα σύννεφα, η νυχτερινή υγρασία, δεν έχουν την θαμπή γαλακτερή λάμψη που είναι το φυσιολογικό, αλλά κίτρινη! Αντανάκλαση των φώτων της πόλης. Ξαφνική νοσταλγία του ασημένιου πελάγου. Του μεσημεριανού μπάνιου. Των ήρεμων δρόμων, του πράσινου κτήματος, των δέντρων έξω απ’ το παράθυρο, του φρέσκου αέρα. Του έναστρου ουρανού που άφησες πίσω. Της ήρεμης αγαλλίασης.
Μόνο η υγρασία δε νοσταλγείται, και τα κουνούπια. Μα τόσα κουνούπια φέτος…
Τηλεόραση. Ένα μήνα μετά. Αντί της καθιερωμένης βόλτας στην παραλία.
Σκοτάδι…