Εκ διαμέτρου αντίθετα

Ράθυμα φεύγει ο Αύγουστος. Μέχρι και ο άνεμος ράθυμος είναι. Τα πανιά είναι άχρηστα, φταίει κι εκείνος ο νόμος που λέει πως και να τα φυσάς εσύ, η σανίδα δεν κινείται… Κι όταν λέει κάτι η φύση το εννοεί, όχι σαν τους ανθρώπους που την επομένη ξεχνάν τους λόγους της προηγουμένης.
Το μυαλό ετοιμάζεται να ξεστρατίσει από νωρίς, ακολουθώντας συνειρμούς που δεν είχαν γίνει πριν σχηματιστούν οι λέξεις στην οθόνη…
Η φασαρία του καλοκαιριού έχει σχεδόν εξαλειφθεί. Τα αυτοκίνητα δεν πήζουν μπροστά απ’ το σπίτι, όπως τις μέρες της «μεγάλης αιχμής», που μπορεί το μποτιλιάρισμα να διαρκέσει και δεκάλεπτο, πολλαπλά δεκάλεπτα μάλιστα, επαναλαμβανόμενα… Μποτιλιάρισμα για εκατό μέτρα! Αλλά λογικό είναι, αφού όταν παρκάρουν οι επισκέπτες δεξιά και αριστερά, ο δρόμος με μποτίλια ομοιάζει! Τρομάζει κανείς να περάσει μόνος του, που να συναντηθεί και με άλλον!
Οι επιβάτες του πετρελαιοκίνητου αποφάσισαν πως είναι προτιμότερο να διαμείνουν στο αμάξι αντί να νοικιάσουν δωμάτιο για διανυκτέρευση. Το «άραξαν» στη ράμπα, κάτω από το παραθύρι, άφησαν τη μηχανή να «καίει» όλη νύχτα για να έχουν κλιματισμό ανοιχτό στην καμπίνα, και κοιμήθηκαν στις θέσεις του οδηγού και του συνοδηγού. Ακατάσχετη επιθυμία για πετροπόλεμο…
Αν κάτσουν όλοι οι κάτοικοι στην παραλία και φυσάνε θα πιάσει; Αυτό όμως δε χαρακτηρίζεται κατασπατάληση πόρων;
Κι ενώ οι οικοδομικές εργασίες βαίνουν προς το τέλος τους, επιτέλους, διότι «αν δεν έχεις χτίσει σπίτι…», πλησιάζει και το τέλος της θερινής περιόδου. Νωρίτερα απ’ το απαιτούμενο και προγραμματισμένο. Στενόχωρο… Από μόνο του σίγουρα. Κι ένα κομμάτι θα μείνει πίσω, ενώ το υπόλοιπο θα πάει να συναντήσει το άλλο κομμάτι…
Η κυβέρνηση πάλι, ακούγεται, έχει ήδη ξεκινήσει το έργο της. Αναγέννηση; Επανίδρυση; Μεταρρύθμιση; Μετά από τόσους εκμοντερνισμούς και «αλλαγές» – από πότε μετράει αλήθεια αυτό το «αλλαγή τώρα», πάει καιρός – ο κόσμος έχει χάσει πια το λογαριασμό. Τ’ αυτί κάπου έπιασε και την παλιά καλή γνώριμη ρήση: «Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη!». Αμφιλεγόμενο το πόσοι αγαπούν την Ελλάδα βέβαια. Ο περισσότερος κόσμος μάλλον το αντίθετο κάνει. Βέβαια, η απόδειξη έχει να κάνει με την εύρυθμη λειτουργία κι όχι με την Ελλάδα αυτή καθ’ εαυτή. Γι’ αυτούς τους λόγους μάλλον δεν πέτυχε τελικά το σκοπό της η παλαιά αυτή ρήση; Και σήμερα έρχεται νέα πιο μοντέρνα μέθοδος: Οι ίδιοι οι πολίτες θα «σκαρφιστούν» την επόμενη διαφημιστική καμπάνια της εφορίας, μπας και τελικά πετύχουν να συγκινήσουν το κοινό, κάτι που οι διαφημιστές μέχρι σήμερα δεν έχουν καταφέρει. Πρέπει να βρίσκονται σε απελπιστική θέση, έχουν δοκιμάσει (σχεδόν) τα πάντα. Το ούλτρεξ μόνο μένει μάλλον και μετά…
Μετά, αφού θα έχουν ξαναχρυσώσει τις τράπεζες, όπως και οι προκάτοχοί τους, τους οποίους και κατηγορούσαν τότε, θα παραδώσουν κι αυτοί. Όντως, ο άνθρωπος και η φύση διαφέρουν πολύ! Τί κακό κι αυτό, οι φόροι των πολιτών να τροφοδοτούν ιδιώτες, αντί να επιστρέφουν στους ίδιους ως κοινωνικές παροχές… Κι ο κόσμος συνεχίζει ν’ αναρωτιέται «που πήγαν τα λεφτά» και γιατί φοροδιαφεύγουν «οι άλλοι»… Και οι τροϊκανοί συνεχίζουν να δίνουν εύσημα «στη χώρα μας» που φαίνεται να «πετυχαίνει» τους στόχους της. Κατάλληλα προσαρμοσμένους στις οικονομικές παρωπίδες του σήμερα…
Από κάτω, το πρώτο μποτιλιάρισμα της ημέρας. Ε καλά, έσπασε ο κόσμος είπαμε, δεν είπαμε πως ερήμωσε η νυφούλα! Η μέρα προβλέπεται ζεστή. Καυτή. Μαζί με το μίγμα υγρασίας και νηνεμίας… αποπνικτική. Κι είναι φοβερό να σκίζεσαι στα δύο, όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε δυο εκ διαμέτρου αντίθετες επιθυμίες.

Φωτίστηκαν τα πέλαγα

Πάνω στο ενετικό κάστρο, με την σκέψη να ταξιδεύει μακριά για να βρεθεί εκεί που θα ήθελε να είν’ το σώμα, αλλά και στο μέλλον για να βρεθεί εκεί που αποζητά η καρδιά, η βραδιά φωτίστηκε από το φως του φεγγαριού, γέφυρα επικοινωνίας ενός σύμπαντος που συνωμοτεί…

Περί ανέμων…

Πρώτη της επόμενης του δεκαπενταύγουστου εβδομάδας. Δηλαδή, κανονικά, η προηγούμενη εβδομάδα ήταν η πρώτη, μετά της Παναγίας, αλλά απ’ ότι φάνηκε, η συνήθης «άμεση» αναχώρηση των παραθεριστών παρατάθηκε για μία εβδομάδα. Εδώ που τα λέμε, άγνωστο παραμένει κατά πόσο θα παραταθεί περαιτέρω. Πάντως η βραδινή παραλία παραμένει γεμάτη κόσμο. Όχι η κοσμοσυρροή των ημερών γύρω από τις δέκα πέντε του μήνα, αλλά ο κόσμος παραμένει εντυπωσιακά πολύς. Για την περίοδο «κρίσης» την οποία διανύουμε δηλαδή…
Να ‘τη πάλη η κρίση στο προσκήνιο. Τελικά τόσο καιρό έχει ποτιστεί το μυαλό να σκέφτεται γύρω από αυτή. Δεν ξεφεύγει ούτε στην παραλία, με θέα τη θάλασσα. Οι ξαπλώστρες πάλι μισογεμάτες. Δείγμα ότι αρκετοί από τους παραθεριστές επέστρεψαν στη βάση τους. Η νυφούλα θα γίνει πιο βιώσιμη αυτές τις μέρες. Αλλά αυτό είναι φυσιολογικό. Μάλιστα άργησαν και λίγο φέτος.
Το αεράκι παίρνει από το δέρμα την κούραση της ζέστης των προηγούμενων ημερών και αφού οι πρωινές εργασίες εκτελέστηκαν εν τάχει, ώρα για το μπάνιο των γονέων και τον καφέ στο παραλιακό μπαράκι. Ήρεμο, μέσα στο πρωινό, μιας και οι παραθεριστές τώρα ξυπνούν και θα κατέβουν για κολύμπι προς το μεσημέρι. Λέγοντας κολύμπι φυσικά εννοούμε το πλατσούρισμα κοντά στην ακτή και την ηλιοθεραπεία. Μακράν από κολύμπι, αλλά όπως βγαίνει στον καθένα. Μένουν έτσι τα πέλαγα άδεια για τους δεινούς.
Οδεύει σιγά σιγά ο Αύγουστος προς το τέλος του, λίγο βραδύτερα απ’ όσο θα ήθελε η καρδιά. Όχι, η επιστροφή στην τσιμεντούπολη δεν αποτελεί επιθυμία, είναι ευρέως γνωστό πως η ζωή μακριά απ’ το τσιμέντο, δίπλα στη θάλασσα, είναι πολύ πιο προτιμητέα, ενώ, άμα τη επιστροφή, άμεσα αναπτύσσεται απέχθεια για την κίνηση στους δρόμους και τις μεγάλες αποστάσεις. Όταν όμως κάποιος περιμένει, τότε αρχίζει η διάθεση να διχάζεται ανάμεσα στις υποχρεώσεις, την ευδιαθεσία που δημιουργεί η νυφούλα και την απόσταση απ' όσα επιθυμείς να ζήσεις και να γνωρίσεις. Τριχάζεται δηλαδή…
Μέσα σε όλα αυτά η κρίση, τεχνηέντως δημιουργημένη, ή υπαρκτή, είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί το μυαλό. Για την ακρίβεια είναι ίσως εντελώς αδιάφορη. Η σκέψη τριγυρνάει κυρίως στις πιθανές επερχόμενες και αναμενόμενες ανακατατάξεις της επόμενης χρονιάς, άλλες προτιμώμενες, άλλες αναγκαίες, άλλες επιζητούμενες αλλά δύσκολες και «αμυδρές στην όψη», ενώ το κορμί τριγυρνάει κάπου στο πίσω κρυονέρι και το βλέμμα στο ασημίζον από τη σελήνη πέλαγος. Είναι και αυτός ο προβολέας που εγκαταστάθηκε δίπλα στην παραλία που χαλάει τη γαλήνη του τοπίου, αλλά τουλάχιστον έχει απομείνει μια γωνίτσα απ’ όπου μπορείς, έστω και με το ενοχλητικό φως δίπλα, να ηρεμήσεις και να παρατηρήσεις το πέλαγος.
Ορισμένες φορές ο πολιτισμός μας γίνεται τελικά πολύ βάρβαρος…

Ούζο όταν πιείς…

Μια μέρα με αέρα. Επετειακή θα ‘ταν μάλλον. Καλός, ευχάριστος, μικρές ταχύτητες, τρεις μεγάλες βόλτες. Και γύρισαν οι ζέστες. Έβαλε αέρα από την άλλη μεριά, στο άλλο μεγάλο πέλαγο, κι εμάς μας ξέχασε φαίνεται.
Ο νεαρός ενοχλήθηκε με το πανί στην παραλία. Δεν είχε χώρο για να παίξει ρακέτες βλέπεις και έφτιαξε έναν νόμο στα γρήγορα: Απαγορεύονται τα πανιά στην παραλία, άμα πέσω πάνω τους και χτυπήσω; Εδώ που τα λέμε και οι ομπρέλες ενοχλητικές είναι για τους ρακετοφόρους, μάλλον προς τα εκεί προβλέπεται η επέκταση του νομοσχεδίου που θα καταθέσει στη θερινή βουλή. Έσκασε μύτη και το λιμεναρχείο, προσκεκλημένο από τον ενοχλημένο, και εν τέλει τον πληροφόρησε πως αφού το νομοσχέδιο δεν έχει κατατεθεί ακόμα, τα πανιά επιτρέπονται στην παραλία. «Ε, αύριο θα πέσω επάνω του να χτυπήσω και θα καταθέσω μήνυση», απεφάνθη ο ρακετοφόρος νέος.
Βράδυ και το ούζο έρευσε άφθονο, συνοδεύοντας την πολύωρη συζήτηση για το παρελθόν, το μέλλον, το τώρα. Πολλά να αναλυθούν ανάμεσα σε ανθρώπους που είναι τόσο κοντά, κι όμως τόσο μακριά που το πολύ που θα βρεθούν είναι μια φορά το χρόνο. Είναι και οι ελλείψεις στη μέση…
Κι ένα μωρό να κοιμάται στην αγκαλιά της μαμάς, να ανασηκώνει τα χεράκια του και να τρίβει τα ματάκια του, και όποτε του μιλάς να γελάει όλο του το πρόσωπο και να φωτίζονται τα μάτια του. Χάρμα οφθαλμών ο γελαστούλης γιός του Altair, δημιουργεί πολλά συναισθήματα και σκέψεις. Συναισθηματική παλίρροια…
Το ούζο έφερε απρόσκοπτο ύπνο. Χωρίς όνειρα, όπως πάντα. Άλλωστε, τα μόνα όνειρα που έρχονται στη μνήμη είναι όσα γίνονται τις ώρες του πρωινού χουζουριού που το μυαλό λαγοκοιμάται στροβιλιζόμενο ανάμεσα στο υποσυνείδητο και τη συνειδητή πραγματικότητα· τα πραγματικά όνειρα. Και ώρες-ώρες αυτά τα όνειρα σε ξυπνούν πολύ όμορφα, αφήνοντας μια περίεργη αίσθηση, γλυκόπικρη.
Το ούζο όμως δεν άφησε περιθώρια για επανάληψη της υπέροχης προχτεσινής παράστασης. Ούτε και το ράντισμα έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Μετά τρεις βδομάδες συνεχών τσιμπημάτων, με τα κουνούπια και τις σκνίπες να βρίσκουν εύκολα και την παραμικρή απροστάτευτη επιφάνεια, αδιαφορώντας πλήρως για εντομοαπωθητικά, η απόφαση ελήφθη «στο φτερό» και το κτήμα εραντίσθη. Χωρίς όμως αποτέλεσμα. Πρωί πρωί, με το που άνοιξε η πόρτα, μπήκαν οι πρώτοι μουσαφιρέοι κι επιτέθηκαν στους αγουροξυπνημένους αστραγάλους…

Ώρα για το μπάνιο των γονέων...

Εις τα καλύτερα

Εν αρχή απλό χμούφτισμα, κι όμως, έγινε όαση. Κι είναι αλήθεια η πρώτη φορά εδώ και καιρό που αντί να γκρινιάζεις για τη μαύρη τρύπα που τρώει το χρόνο, αναρωτιέσαι πως γίνεται όλα αυτά να χώρεσαν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Τα καλύτερα λέει έρχονται! Να δούμε δηλαδή τί άλλο μπορεί να χωρέσει μέσα στους κόκκους μιας κλεψύδρας!
Ένα είναι σίγουρο, μπορεί τις περισσότερες φορές ο κόσμος να είναι μικρός, και μόνο «βουνό με βουνό να μη σμίγει», είναι όμως κάποιες φορές που ακόμα και τα διακόσια μέτρα αποδεικνύονται τόσα πολλά…
Είναι ν’ αναρωτιέσαι…
Ευτυχώς όμως, καλύφθηκαν κι αυτά, αλλά και άλλα πολλά. Τόσα που κάνουν τον καιρό να περνάει αργά, πολύ αργά, κι ας περνά γοργά, όπως και η απόσταση, η μικρή, μπορεί να γίνει πολύ μεγάλη και η μεγάλη, πολύ μικρή. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις οι «μονάδες μέτρησης» χάνουν το νόημά τους.
Σημασία έχουν μόνο οι αισθήσεις…

Λιώσαμε…

Ειδικά οι έστω και ελάχιστες μεσημεριανές ώρες στην παγουρόπολη ήταν εξαντλητικές. Σαράντα δύο έδειχνε ο υδράργυρος. Βάλε και την υγρασία…
Ούτε και το βράδυ άλλαξε η κατάσταση. Το πιο δροσερό μέρος της νυφούλας – σήμερα, γιατί παλιότερα υπήρχαν κι άλλα που ήθελες μέχρι και ζακέτα εν μέσω καύσωνα – και πάλι η κάθε κίνηση έφερνε και ιδρώτα. Ήταν και που το τραπέζι μετρούσε και μία λιγότερη… Ζέστη γύρω, αναμμένα κάρβουνα στην καρέκλα…
Το να κυκλοφορείς δε στην πόλη το πρωί, μαρτυρικό. Κανονικό μπάνιο στον ιδρώτα. Το κλιματιστικό της τράπεζας φάνταζε σαν όαση. Είναι να στενοχωριέσαι που έχει μόνο επτά άτομα ουρά! Το μανάβικο πάλι για πρώτη φορά χωρίς ουρά. Και με περισσότερα τελάρα! Είχε γεμίσει ακόμα και ο διάδρομος! Ο κόσμος πάντως συνεχίζει να είναι αρκετός, κι ας πέρασε ο δεκαπενταύγουστος. Ίσως κάπως λιγότερος από τις άλλες χρονιές, αν και όχι «αισθητά λιγότερος». Τελικά είναι ν’ αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς είναι αυτή η κρίση. Καλά, ίσως ο κόσμος να «τρώει» και λιγότερα, αλλά αυτό δεν είναι κρίση, εξυγίανση είναι! Ε και αν αυτό επηρεάζει κάποιους, μάλλον τότε αυτοί είναι που πρέπει να αλλάξουν τον «τρόπο» τους!
Τελικά φαίνεται πως όλοι βρίσκουν τον τρόπο τους! Διανύοντας πάντως την τρίτη βδομάδα «μακριά» από τα μέσα ενημέρωσης, η κρίση δεν φαίνεται πλέον και τόσο κοντά. Φαντάζει μάλλον σαν παραμυθάκι. Βέβαια, άμα δεν ενημερώνεσαι, πώς θα μάθεις περί αυτής; Αλλά πάλι, μήπως η απλή παρατήρηση γύρω σου είναι αρκετή; Τελικά τί ποσοστό της «κρίσης» οφείλεται στα ίδια τα ΜΜΕ που διαμορφώνουν τον κόσμο μας και ποιες οι αιτίες οι οποίες ωθούν τους «καναλάρχες» ώστε να πλάσουν τον κόσμο έτσι;
Μακριά από την καθημερινότητα, κι όμως τελικά η σκέψη εύκολα γυρίζει σε αυτή. Κι όμως, η διάθεση ρέπει προς αναπολήσεις των προηγούμενων ημερών. Τον μικρό όρμο δίπλα στο λιμανάκι του Οδυσσέα, που δεν υπήρχε ψυχή και απ’ όπου μπορούσες να κολυμπήσεις σε άλλες μικρές παραλιούλες, χωρίς πρόσβαση απ’ την ξηρά. Όλη η θάλασσα «δική μας», αμόλυντα πρασινογάλαζα νερά και δαντελωτές ακτές. Και σλάλομ ανάμεσα στους αχινούς. Πού και που η ησυχία να διαταράσσεται από τα φουσκωτά των Ιταλών που κατέβαιναν από τα κότερα, στην απέναντι ακτή, και περνοδιάβαιναν τα λιμανάκια, αλλά πέρ’ απ’ αυτό, πλήρης «απουσία πολιτισμού». Δυο άνθρωποι, άμμος, κύμα, παφλασμός, ήλιος και σκιά από δέντρα. Εντελώς μακριά από την καθημερινότητα και χωρίς καμία έννοια να επιστρέψουν σε αυτή.
Κι όμως τελικά, νομοτελειακά αυτή θα σε καλέσει. Άλλον άμεσα, άλλον αργότερα. Απομένουν τουλάχιστον άλλες τρεις βδομάδες αναπολήσεων και σκέψεων. Και λείπει κι ο αέρας για το «ιστιοσανιδείν». Οι τρίτοι «επισκέπτες», με το μωρό, βρίσκονται πλέον λίγα χιλιόμετρα από την νυφούλα. Σε λίγο καταφτάνουν. Πολύβουο το φετινό καλοκαίρι. Μετά από τρία χρόνια είναι η πρώτη φορά που «το έπος» δεν συναντήθηκε με το συγγραφέα του. Μέχρι τώρα και για μία βδομάδα ακόμα είναι σίγουρα αδύνατο. Αλλά και για αργότερα, ούτε η «διάθεση, ούτε οι υποχρεώσεις αφήνουν το μυαλό να πλανηθεί μέσα στο δάσος για να «εισχωρήσει» στο συναισθηματικό κόσμο του faerun. Ίσως αργότερα… Όταν ο χρόνος δε θα ξοδεύεται πάνω σε μάντρες και βραχάκια με θέα το πέλαγο και τις δαντελωτές ακτές και το μυαλό δεν θα αναλώνεται στο λιμανάκι του Οδυσσέα και τις δαντελωτές ακτές τριγύρω.
Μακρύ το φετινό καλοκαίρι. Άσε που γύρισε τα πάνω κάτω…

Ζέστη…

Κουφόβραση, ακουμπάς την καρέκλα και καίει. Η άμμος ζεματάει. Ότι πρέπει για «προπόνηση αναστενάρηδων»! Για ιστιοσανιδείν ούτε λόγος. Κάπου προς το απόγευμα βγάζει κάτι «υπολείμματα μαΐστρου», αλλά μετά την ζέστη της ημέρας…
Και το ουζάκι, με τις μελιτζανούλες του και το τζατζικάκι του να το συνοδεύει…
Το χταποδάκι πάλι όπως πάντα, ανεκτό αλλά αδιάφορο ως έδεσμα. Δεν τσακωνόμαστε και για τα πιάτα, όχι τίποτε άλλο, μένουν σωστά χωρισμένα στις δύο πλευρές του τραπεζιού!
Κολύμβηση με τις ώρες· μέσα στο νερό η κατάσταση γίνεται πιο ανεκτή. Εμ ουζάκι μέσα στη ζέστη; Ουζάκι ντάλα ήλιο; Τροχάδην επί της παραλίας και βουτιά. Ευτυχώς που το ταβερνάκι είναι μόλις δέκα μέτρα άμμου από το νερό.
Λες και το έχει κάνει παράδοση πάντως τώρα τελευταία. Ο δεκαπενταύγουστος να καίει. Να κουνιέσαι απλά στην καρέκλα, αν τολμήσεις να την αγγίξεις, και να ιδρώνεις. Έτσι και πέρυσι, έτσι και φέτος.
Οι μέρες περνάνε με «σκαμπανεβάσματα». Μια αναθαρρούμε και πιστεύουμε πως το Σεπτέμβρη όλα θα είναι μια χαρά, μια ο πόνος μας κατακλύζει και η διάθεση πέφτει στο ναδίρ. Αλλά η συνολική εικόνα είναι ενθαρρυντική, υπόθεση ολίγων μηνών μάλλον. Διότι μετά θα ξεκινήσει ο δεύτερος «γολγοθάς», κι ας ελπίσουμε τα πράγματα εκεί να εξελιχτούν καλύτερα.
Η ζέστη και η υγρασία πάντως δεν βοηθούν ιδιαίτερα. Αλλά μιας και μυαλό δε βάζουμε, πάλι με ουζάκια θα περάσει η μέρα.

Πάλι καλά που συνεχίζουν οι αναπάντεχες καλοκαιρινές ανατροπές προγράμματος :)

Το κράτος του ανταγωνισμού

Σε ποιό επίπεδο μπορεί να φτάσει άραγε ο άνθρωπος; Φυσιολογικό είναι βέβαια. Όταν έχει συνηθίσει να δίνει καθημερινή μάχη για να «πάνε οι δουλειές καλύτερα από των άλλων», να κλέψει μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς ώστε να έχει αυτός τα κέρδη, και να τα αυξάνει όσο το δυνατό περισσότερο, τότε κάθε στραβοπάτημα ή ατυχία των ανταγωνιστών του γίνεται γι’ αυτόν «πλεονέκτημα».
«Κάποια μέρα θα τα μάζευε και θα έφευγε, τώρα που ‘έφυγε’ ο γιός του θα μας αδειάσει τη γωνιά μια ώρ’ αρχύτερα»
Ανατριχιαστικό το άκουσμα, ανατριχιαστική και η σκέψη. Πόσο μεγάλο πλεονέκτημα δίνει τελικά ο θάνατος; «Εκπολιτιστήκαμε» και «απαρνηθήκαμε» τον πόλεμο, στα χαρτιά, για να τον εφαρμόζουμε στην καθημερινή μας ζωή. Ναι, δεν είν’ η πρώτη φορά που περνάνε απ’ το μυαλό, ή καταγράφονται, οι σκέψεις αυτές, όμως πρώτη φορά μια τέτοια φράση ειπώθηκε τόσο «κοντά». Ο ανταγωνισμός εξανδραποδίζει τον άνθρωπο και εν τέλει τον μετατρέπει σε απάνθρωπο αγρίμι. Χειρότερο κι απ’ τα αγρίμια της ζούγκλας. Όπως και κάθε πόλεμος.
Η ανταγωνιστική αγορά είναι τελικά το χειρότερο ίσως όπλο που εφηύρε η ανθρωπότητα. Και δυστυχώς η καθημερινότητα στηρίζεται σ’ αυτή όλο και περισσότερο. Και δεν διαφαίνεται για την ώρα σκέψη παροπλισμού της. Τουναντίον, εκθειάζεται, ενισχύεται και αναβαθμίζεται σε καθημερινή βάση…
Σε ποιό επίπεδο ανηθικότητας μπορεί να φτάσει άραγε ο άνθρωπος;

Την αλλεργία μου μέσα… :@

Έτσι…

…για να περνά η ώρα! Διότι είμαστε ή του ύψους, ή του βάθους. Είτε μαύρη τρύπα, καταβροχθίζουσα, είτε τα πάντα κυλούν αργά. Όχι δηλαδή ότι βιάζεται κανείς, αλλά να, ορισμένες φορές προσμένεις και τότε κάτι «δεν πάει καλά». Ναι, ή του ύψους, ή του βάθους. Το windsurf τουλάχιστον βοηθάει να περάσει η ώρα. Άλλες φορές πάλι, αναταραχή. Ουφ… Γρουμφ…
Βάζει όμως και όστρια πού και που μωρ' αδερφάκι μου, και κουνάει τη θάλασσα, χάλια αέρας, χάλια υγρασία, χάλια ζέστη, άντε να σταθείς και στη σανίδα…

Ουφ… Γρουμφ…