Περί ανέμων…

Πρώτη της επόμενης του δεκαπενταύγουστου εβδομάδας. Δηλαδή, κανονικά, η προηγούμενη εβδομάδα ήταν η πρώτη, μετά της Παναγίας, αλλά απ’ ότι φάνηκε, η συνήθης «άμεση» αναχώρηση των παραθεριστών παρατάθηκε για μία εβδομάδα. Εδώ που τα λέμε, άγνωστο παραμένει κατά πόσο θα παραταθεί περαιτέρω. Πάντως η βραδινή παραλία παραμένει γεμάτη κόσμο. Όχι η κοσμοσυρροή των ημερών γύρω από τις δέκα πέντε του μήνα, αλλά ο κόσμος παραμένει εντυπωσιακά πολύς. Για την περίοδο «κρίσης» την οποία διανύουμε δηλαδή…
Να ‘τη πάλη η κρίση στο προσκήνιο. Τελικά τόσο καιρό έχει ποτιστεί το μυαλό να σκέφτεται γύρω από αυτή. Δεν ξεφεύγει ούτε στην παραλία, με θέα τη θάλασσα. Οι ξαπλώστρες πάλι μισογεμάτες. Δείγμα ότι αρκετοί από τους παραθεριστές επέστρεψαν στη βάση τους. Η νυφούλα θα γίνει πιο βιώσιμη αυτές τις μέρες. Αλλά αυτό είναι φυσιολογικό. Μάλιστα άργησαν και λίγο φέτος.
Το αεράκι παίρνει από το δέρμα την κούραση της ζέστης των προηγούμενων ημερών και αφού οι πρωινές εργασίες εκτελέστηκαν εν τάχει, ώρα για το μπάνιο των γονέων και τον καφέ στο παραλιακό μπαράκι. Ήρεμο, μέσα στο πρωινό, μιας και οι παραθεριστές τώρα ξυπνούν και θα κατέβουν για κολύμπι προς το μεσημέρι. Λέγοντας κολύμπι φυσικά εννοούμε το πλατσούρισμα κοντά στην ακτή και την ηλιοθεραπεία. Μακράν από κολύμπι, αλλά όπως βγαίνει στον καθένα. Μένουν έτσι τα πέλαγα άδεια για τους δεινούς.
Οδεύει σιγά σιγά ο Αύγουστος προς το τέλος του, λίγο βραδύτερα απ’ όσο θα ήθελε η καρδιά. Όχι, η επιστροφή στην τσιμεντούπολη δεν αποτελεί επιθυμία, είναι ευρέως γνωστό πως η ζωή μακριά απ’ το τσιμέντο, δίπλα στη θάλασσα, είναι πολύ πιο προτιμητέα, ενώ, άμα τη επιστροφή, άμεσα αναπτύσσεται απέχθεια για την κίνηση στους δρόμους και τις μεγάλες αποστάσεις. Όταν όμως κάποιος περιμένει, τότε αρχίζει η διάθεση να διχάζεται ανάμεσα στις υποχρεώσεις, την ευδιαθεσία που δημιουργεί η νυφούλα και την απόσταση απ' όσα επιθυμείς να ζήσεις και να γνωρίσεις. Τριχάζεται δηλαδή…
Μέσα σε όλα αυτά η κρίση, τεχνηέντως δημιουργημένη, ή υπαρκτή, είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί το μυαλό. Για την ακρίβεια είναι ίσως εντελώς αδιάφορη. Η σκέψη τριγυρνάει κυρίως στις πιθανές επερχόμενες και αναμενόμενες ανακατατάξεις της επόμενης χρονιάς, άλλες προτιμώμενες, άλλες αναγκαίες, άλλες επιζητούμενες αλλά δύσκολες και «αμυδρές στην όψη», ενώ το κορμί τριγυρνάει κάπου στο πίσω κρυονέρι και το βλέμμα στο ασημίζον από τη σελήνη πέλαγος. Είναι και αυτός ο προβολέας που εγκαταστάθηκε δίπλα στην παραλία που χαλάει τη γαλήνη του τοπίου, αλλά τουλάχιστον έχει απομείνει μια γωνίτσα απ’ όπου μπορείς, έστω και με το ενοχλητικό φως δίπλα, να ηρεμήσεις και να παρατηρήσεις το πέλαγος.
Ορισμένες φορές ο πολιτισμός μας γίνεται τελικά πολύ βάρβαρος…