Λιώσαμε…

Ειδικά οι έστω και ελάχιστες μεσημεριανές ώρες στην παγουρόπολη ήταν εξαντλητικές. Σαράντα δύο έδειχνε ο υδράργυρος. Βάλε και την υγρασία…
Ούτε και το βράδυ άλλαξε η κατάσταση. Το πιο δροσερό μέρος της νυφούλας – σήμερα, γιατί παλιότερα υπήρχαν κι άλλα που ήθελες μέχρι και ζακέτα εν μέσω καύσωνα – και πάλι η κάθε κίνηση έφερνε και ιδρώτα. Ήταν και που το τραπέζι μετρούσε και μία λιγότερη… Ζέστη γύρω, αναμμένα κάρβουνα στην καρέκλα…
Το να κυκλοφορείς δε στην πόλη το πρωί, μαρτυρικό. Κανονικό μπάνιο στον ιδρώτα. Το κλιματιστικό της τράπεζας φάνταζε σαν όαση. Είναι να στενοχωριέσαι που έχει μόνο επτά άτομα ουρά! Το μανάβικο πάλι για πρώτη φορά χωρίς ουρά. Και με περισσότερα τελάρα! Είχε γεμίσει ακόμα και ο διάδρομος! Ο κόσμος πάντως συνεχίζει να είναι αρκετός, κι ας πέρασε ο δεκαπενταύγουστος. Ίσως κάπως λιγότερος από τις άλλες χρονιές, αν και όχι «αισθητά λιγότερος». Τελικά είναι ν’ αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς είναι αυτή η κρίση. Καλά, ίσως ο κόσμος να «τρώει» και λιγότερα, αλλά αυτό δεν είναι κρίση, εξυγίανση είναι! Ε και αν αυτό επηρεάζει κάποιους, μάλλον τότε αυτοί είναι που πρέπει να αλλάξουν τον «τρόπο» τους!
Τελικά φαίνεται πως όλοι βρίσκουν τον τρόπο τους! Διανύοντας πάντως την τρίτη βδομάδα «μακριά» από τα μέσα ενημέρωσης, η κρίση δεν φαίνεται πλέον και τόσο κοντά. Φαντάζει μάλλον σαν παραμυθάκι. Βέβαια, άμα δεν ενημερώνεσαι, πώς θα μάθεις περί αυτής; Αλλά πάλι, μήπως η απλή παρατήρηση γύρω σου είναι αρκετή; Τελικά τί ποσοστό της «κρίσης» οφείλεται στα ίδια τα ΜΜΕ που διαμορφώνουν τον κόσμο μας και ποιες οι αιτίες οι οποίες ωθούν τους «καναλάρχες» ώστε να πλάσουν τον κόσμο έτσι;
Μακριά από την καθημερινότητα, κι όμως τελικά η σκέψη εύκολα γυρίζει σε αυτή. Κι όμως, η διάθεση ρέπει προς αναπολήσεις των προηγούμενων ημερών. Τον μικρό όρμο δίπλα στο λιμανάκι του Οδυσσέα, που δεν υπήρχε ψυχή και απ’ όπου μπορούσες να κολυμπήσεις σε άλλες μικρές παραλιούλες, χωρίς πρόσβαση απ’ την ξηρά. Όλη η θάλασσα «δική μας», αμόλυντα πρασινογάλαζα νερά και δαντελωτές ακτές. Και σλάλομ ανάμεσα στους αχινούς. Πού και που η ησυχία να διαταράσσεται από τα φουσκωτά των Ιταλών που κατέβαιναν από τα κότερα, στην απέναντι ακτή, και περνοδιάβαιναν τα λιμανάκια, αλλά πέρ’ απ’ αυτό, πλήρης «απουσία πολιτισμού». Δυο άνθρωποι, άμμος, κύμα, παφλασμός, ήλιος και σκιά από δέντρα. Εντελώς μακριά από την καθημερινότητα και χωρίς καμία έννοια να επιστρέψουν σε αυτή.
Κι όμως τελικά, νομοτελειακά αυτή θα σε καλέσει. Άλλον άμεσα, άλλον αργότερα. Απομένουν τουλάχιστον άλλες τρεις βδομάδες αναπολήσεων και σκέψεων. Και λείπει κι ο αέρας για το «ιστιοσανιδείν». Οι τρίτοι «επισκέπτες», με το μωρό, βρίσκονται πλέον λίγα χιλιόμετρα από την νυφούλα. Σε λίγο καταφτάνουν. Πολύβουο το φετινό καλοκαίρι. Μετά από τρία χρόνια είναι η πρώτη φορά που «το έπος» δεν συναντήθηκε με το συγγραφέα του. Μέχρι τώρα και για μία βδομάδα ακόμα είναι σίγουρα αδύνατο. Αλλά και για αργότερα, ούτε η «διάθεση, ούτε οι υποχρεώσεις αφήνουν το μυαλό να πλανηθεί μέσα στο δάσος για να «εισχωρήσει» στο συναισθηματικό κόσμο του faerun. Ίσως αργότερα… Όταν ο χρόνος δε θα ξοδεύεται πάνω σε μάντρες και βραχάκια με θέα το πέλαγο και τις δαντελωτές ακτές και το μυαλό δεν θα αναλώνεται στο λιμανάκι του Οδυσσέα και τις δαντελωτές ακτές τριγύρω.
Μακρύ το φετινό καλοκαίρι. Άσε που γύρισε τα πάνω κάτω…