Το κράτος του ανταγωνισμού

Σε ποιό επίπεδο μπορεί να φτάσει άραγε ο άνθρωπος; Φυσιολογικό είναι βέβαια. Όταν έχει συνηθίσει να δίνει καθημερινή μάχη για να «πάνε οι δουλειές καλύτερα από των άλλων», να κλέψει μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς ώστε να έχει αυτός τα κέρδη, και να τα αυξάνει όσο το δυνατό περισσότερο, τότε κάθε στραβοπάτημα ή ατυχία των ανταγωνιστών του γίνεται γι’ αυτόν «πλεονέκτημα».
«Κάποια μέρα θα τα μάζευε και θα έφευγε, τώρα που ‘έφυγε’ ο γιός του θα μας αδειάσει τη γωνιά μια ώρ’ αρχύτερα»
Ανατριχιαστικό το άκουσμα, ανατριχιαστική και η σκέψη. Πόσο μεγάλο πλεονέκτημα δίνει τελικά ο θάνατος; «Εκπολιτιστήκαμε» και «απαρνηθήκαμε» τον πόλεμο, στα χαρτιά, για να τον εφαρμόζουμε στην καθημερινή μας ζωή. Ναι, δεν είν’ η πρώτη φορά που περνάνε απ’ το μυαλό, ή καταγράφονται, οι σκέψεις αυτές, όμως πρώτη φορά μια τέτοια φράση ειπώθηκε τόσο «κοντά». Ο ανταγωνισμός εξανδραποδίζει τον άνθρωπο και εν τέλει τον μετατρέπει σε απάνθρωπο αγρίμι. Χειρότερο κι απ’ τα αγρίμια της ζούγκλας. Όπως και κάθε πόλεμος.
Η ανταγωνιστική αγορά είναι τελικά το χειρότερο ίσως όπλο που εφηύρε η ανθρωπότητα. Και δυστυχώς η καθημερινότητα στηρίζεται σ’ αυτή όλο και περισσότερο. Και δεν διαφαίνεται για την ώρα σκέψη παροπλισμού της. Τουναντίον, εκθειάζεται, ενισχύεται και αναβαθμίζεται σε καθημερινή βάση…
Σε ποιό επίπεδο ανηθικότητας μπορεί να φτάσει άραγε ο άνθρωπος;