Καλώς ήρθε το πετροδολάριο!

Διότι για μια χούφτα δολάρια ζει ο έλληνας από την εποχή της Τρούμπας και δώθε, μήπως και κάτι τοις νωρίτερα; Τον τελευταίο καιρό όμως του έρχονται εξ ανατολάς· οι άραβες διεισδύουν όλο και πιο βαθειά: Τράπεζες, περιστασιακά ο ΟΤΕ (δεν τους έκατσε όμως καλά και τόνε δώκανε στους γερμανούς), ναυπηγεία, προσεχώς και πάρκα. Να εισρεύσει το χρήμα βρε παιδάκι μου, να ασχοληθεί κι ο έλληνας με πιο σοβαρά θέματα, όπως οι πρώην πρωθυπουργοί του ένα πράμα.
Βλέπεις ισότητα πολιτών δεν υπάρχει, και αλήθεια γιατί να περιμένει κανείς να σεβαστεί ο έλληνας τους θεσμούς, όταν οι ίδιοι οι θεσμοί αλλά και τα θεσμικά πρόσωπα δεν τους σέβονται; Έτσι λοιπόν ο τέως (πρωθυπουργός, όχι βασιλέας) αποφάσισε πως θα μαρτυρήσει με ταχυδρομικό περιστέρι! Αλήθεια, μιας και η ανάκριση περιλαμβάνει ερωτήσεις, γιατί δεν εγκαθιστούν ένα MSN, ένα Skype, κάτι τοις τέλος πάντων, να μπορέσουν να μιλήσουν ως άνθρωποι, να μη σπαταλάνε και χαρτί δηλαδής, και να διαλευκάνουν το μυστήριο…
Διότι για μυστήριο πρόκειται, προ ενός έτους ο τέως ανέλαβε μια ευθύνη, αν και δεν μίλησε για το ποια ήταν αυτή η ευθύνη ούτε τί έκανε γι’ αυτό – πως το λέγανε να δεις οι παλιοί, από τότε λέει που βρέθηκε το συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο; – και ξάφνου, σήμερα, ευθύνη δεν υπάρχει! Διότι, αυτό για το οποίο ανέλαβε λέει ευθύνη, εκτιμητές και διεθνείς οίκοι λένε πως δεν ζημίωσε! Αχ βρε Κωστάκη, σε παγιδέψανε να παραδεχτείς ένα μη τελεσθέν έγκλημα κι εσύ αποδέχθηκες πως το έκανες. Γιατί βρε αγόρι μου έτσι; Να χάσεις τόσο τσάμπα κι άδοξα την εξουσία; Τον εθνοσωτήρα παππού σου, που θα τρίζουν τα κοκαλάκια, του δεν τον σκέφτηκες;
Και μιας και δεν πρόκειται να σεβαστούμε θεσμό για θεσμό, ας ρίξουμε και μια περαίωση να ησυχάσουμε. Να μαζέψουμε και κανά φράγκο, να τραβήξουμε μια κόκκινη γραμμή, να πληρώσουν πάλι τα μόνιμα κορόιδα, αντί να πληρώσουν κανά φράγκο όσοι τόσα χρόνια απέφευγαν να δώσουν τα του καίσαρος τω καίσαρι. Βλέπεις, το κοινωνικό κράτος πρέπει να το συντηρούν οι μισθωτοί, αυτοί που λαμβάνουν υψηλές δόσεις χρήματος δεν πρέπει να ενοχλούνται! Κι όλα αυτά φυσικά εν μέσω αναταραχών στην αγορά. Οι έμποροι, τα καμάρια μας, το χάσανε το ψωμάκι τους. Δεν έχουν τί να πουλήσουν! Βλέπεις, το να πιάσουν να κάνουν καμιά ωφέλιμη δουλειά είναι πέρα από κάθε σκέψη. Εμπόριο να γίνεται και δεν πα να καεί ο πλανήτης;
Αλήθεια, τί κόλλημα κι αυτό τον τελευταίο καιρό… Σοβιέτ σκέτο γίναμε, δημόσιο σοβιετικού τύπου, παιδεία σοβιετικού τύπου, ε μπάστα, ψέματα μας λέγαν τόσα χρόνια όταν περηφανευόταν οι πολιτικοί μας πως «ανήκουμε στη δύση»; Αχ βρε Γιωργάκη, και του δικού σου μπαμπάκα τα κοκαλάκια θα τρίζουν έτσι ψεύτη που τόνε βγάζεις! Τις τελευταίες μέρες πάντως η «σοβιετολογία» έχει εγκατασταθεί στην πρώτη γραμμή πυρός του πολιτικού λόγου. Ότι δεν είναι «φιλελεύθερο», σύμφωνο με τις σύγχρονες επιταγές της ασυδοσίας της αγοράς, είναι μιαρό παρελθοντικό σοβιέτ. Κι ας αυξάνουν οι στρατιές των ανέργων, κι ας μετατρέπονται οι εργασιακές σχέσεις σε τριτοκοσμικές. Το χρήμα μόνο να εισρέει στα «ανώτερα κοινωνικά κλιμάκια» και οι εργαζόμενοι ας κόψουν το λαιμό τους. Άλλωστε το νέο δόγμα του οικονομολογικού ιερατείου επέβαλε νέα «αγία τριάδα»: καριέρα, χρήμα, και λάιφ-στάιλ. Η ζωή του ανθρώπου πρέπει να κινείται γύρω από αυτά. Να γεννιέται, ν’ αναπνέει και να πεθαίνει μόνο γι’ αυτά…
Η απελευθέρωση των αδειών των φορτηγών είναι λέει προς όφελος των οδηγών. Αντί να τους επιβάλλουν οι ιδιοκτήτες να οδηγούν με τα εικοσιτετράωρα τα επικίνδυνα φορτωμένα φορτηγά με τα φθαρμένα λάστιχα, θα τους το επιβάλλει η ανταγωνιστικότητα του επαγγέλματος! Αυτό είναι όντως μια πρόοδος στον κλάδο τους!

Ταυτότητος απώλεια.

Δύο μήνες κοντά ψάχναμε, ψάχναμε, ψάχναμε, πουθενά η απολεσθείσα. Βρε όλες τις τσάντες, πορτοφόλια, πορτοφολάκια κάναμε φύλλο και φτερό (αι γυναίκαι διαθέτουν πολλά, το φιλοσόφησα τώρα…), βρε σε όλα τα μαγαζιά που (θυμόμαστε να) την είχαμε χρησιμοποιήσει πήγαμε, πουθενά. Παρεμπιπτόντως, το ένα είχε κλείσει κι όλας! Εμ ολόκληρο καλοκαίρι που λείπαμε, δεν την ψάχναμε είν’ η αλήθεια, άμα τη επιστροφή μας μάς έπιασε ο πόνος!
Καιρός του ήταν πάντως να κλείσει εδώ που τα λέμε, έχει γεμίσει κάθε οικοδομικό τετράγωνο από ένα-δύο μαγαζιά κινητής τηλεφωνίας και γκάτζετς, ε μπάστα, πού να ζήσουν όλα αυτά δηλαδή, πρέπει ο κόσμος να ξοδεύει εντελώς ανεγκέφαλα!
(Παρεκκλίνεις… και ναι, ο κόσμος ξοδεύει ανεγκέφαλα, αλλά αυτό είναι άλλο ευαγγέλιο…)
Αφού είδαμε κι αποείδαμε λοιπόν, πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα να δηλώσουμε απώλεια. Πήγαμε στην εφορία να αγοράσουμε παράβολο να έχουμε, και επιστρέφοντας σπίτι, βάζουμε το παράβολο στο τσαντάκι. Ανοίγοντας λοιπόν μια θήκη για να το αποθηκεύσουμε, μέχρι να πάρουμε και το πιστοποιητικό γεννήσεως που χρειαζόμασταν, διότι άμα δεν αποδείξεις πως εγεννήθης ταυτότητα δεν βγάζεις (κι εδώ αναρωτιέσαι γιατί να βγάλεις δηλαδή, καλύτερα δεν είναι να είσαι άγνωστος στο σύστημα, αλλά λέμε τώρα…), τσουπ, βγάζουμε ως μάγοι τον λαγό απ’ το καπέλο: Την πολύτιμη ταυτότητα που τόσο καιρό ψάχναμε και θεωρούσαμε χαμένη…
Τί συγκίνηση, τί αλαλαγμοί, κοντέψαμε να σφάξουμε τον μόσχο το σιτευτό για την άσωτη ταυτότητα που επέστρεψε ως δια μαγείας στα χέρια μας!
Ευτυχώς που οι δηλώσεις απώλειας δεν καταγράφονται άμεσα και ηλεκτρονικά!

Ταπ ταπ ταπ…

Μυαλό κουκούτσι...

Ούτε χρόνος δεν πέρασε. Μισός και κάτι ψιλά δηλαδή. Άλλος ένας τρελός, μεθυσμένος από την ταχύτητα, και δεν είναι σίγουρο και από τί άλλο, καρφώθηκε στην κολώνα, εκεί στη «βάση» των στροφών. Το «καρφώθηκε» κυριολεκτικό, η κολώνα έσκισε το αυτοκίνητο στα δύο, ακριβώς στο κέντρο, τύχη βουνό, όλη τη μηχανή και τη μισή καμπίνα των επιβατών! Όντως τύχη βουνό: αυτή τη φορά δεν υπήρξε νεκρός. Αν και μόνιμα ανάπηρος προβλέπεται να υπάρξει… Στο ενδιάμεσο βέβαια, άλλο ένα αυτοκίνητο είχε σκάσει πάνω στο πεζοδρόμιο, αναπήδησε και προσγειώθηκε στη μάντρα, αλλά αυτό, τότε, ήταν «ήπιο» ατύχημα, μισή μάντρα κάτω και ένα αυτοκίνητο για επισκευή.
Τί ταχύτητα αλήθεια χρειάζεται για να σκίσει η κολώνα το μισό αυτοκίνητο στα δύο; Και πού ακριβώς πρόφτασε να την αναπτύξει; Στα τριάντα μέτρα ανάμεσα στις στροφές; Στις ίδιες τις στροφές; Η σύνεση, το μέτρο, το μυαλό το ίδιο, έχουν χαθεί από τον κόσμο. Ο κόσμος οδεύει στο χάος… Ο κόσμος γίνεται κάθε μέρα και πιο ηλίθιος…
Μα καλά, χρόνια δεν φωνάζεις γι’ αυτό; Ζούμε στην εποχή του «κάνε μωρέ ό,τι θες» και του «όχου μην μας τα πρήζεις μπάρμπα»…
Κι έστω, να πεις πως αυτός τά ‘θελε και τά ‘παθε. Φοριέται πολύ άλλωστε, μιας και όσο αυξάνουν οι ανεύθυνοι ατομιστές, τόσο πιο πολύ αδιαφορείς για το τί παθαίνουν κάθε που προκαλούν την τύχη τους. Όπως εκείνος ο γείτονας που δεν μπορεί να χωνέψει πως ο δρόμος δεν αντέχει μεγάλη ταχύτητα και μιας και «αυτός είναι οδηγάρα» θα «οδηγεί όπως γουστάρει». Αλλά ο κόσμος που πιθανότατα θα πάρει στο λαιμό του ο κάθε κάφρος τι φταίει;
Πόσα άραγε ατυχήματα δεν έχει μετρήσει ο δρόμος. Όχι, δε φταίει ο δρόμος, μέσα στην πόλη είναι, τί κι αν είναι σε πλαγιά βουνού; Ούτε το βουνό φυσικά θα «φαγωθεί» για να γίνει καλύτερος δρόμος, μέσα στην πόλη είναι! Και μέσα στην πόλη είναι απαράδεκτο να τρέχει κανείς με ταχύτητα και με στροφές στον κινητήρα που δεν θα επιτρέψουν στο αμάξι να σταματήσει άμεσα ή στον οδηγό ν’ αντιληφθεί το «παιδί» που πετάχτηκε στο δρόμο. Μα τί λες τώρα ανεκδιήγητε μπλόγκερ; Ο χρόνος είναι χρήμα… Και το αυτοκίνητο φονικό όργανο και ό,τι και αν έχεις, όσο και αν άργησες, πρέπει να πας με ασφάλεια στον προορισμό σου, και εσύ και όσοι συναντήσεις…
Σαμαράκια γιατί δεν έχει ο δρόμος; Δεν είναι στην πολιτική του δήμου. Ήπιας κυκλοφορίας γιατί δεν είναι ο δρόμος; Μα είχε χαρακτηριστεί, αλλά το «από κάτω» δημοτικό διαμέρισμα θέλει να μπορεί να τον χρησιμοποιεί για να… τρέχει! Να αποφεύγει την κίνηση του κεντρικού, αλλά και να τρέχει, για… πεντακόσια μέτρα! Να κερδίσει… ίσα με δέκα δευτερόλεπτα…
Βλέπεις η ανθρώπινη ζωή τιμολογείται λιγότερο και από τα δέκα δευτερόλεπτα. Και μιας και η πλειοψηφία προτιμά να τα κερδίσει, το σύνολο υποχρεούται ν’ αδιαφορήσει για την ανθρώπινη ζωή. Αχ αυτό το «κέρδος», καταστροφική έννοια…
Ας το παραδεχτούμε επιτέλους: Η αστυνόμευση δεν θα πιάσει όλους τους «τρελούς», μόνο ένα μικρό ποσοστό τους. Η παιδεία έχει πλέον καταστραφεί σε τέτοιο επίπεδο που είναι άγνωστο το πότε και αν μπορεί να διορθωθεί, για να διορθωθεί με τη σειρά του και το πρόβλημα της ανευθυνότητας (παιδεία και υπευθυνότητα στον αιώνα της «ατομικότητας»; αστεία λέμε;), το μόνο που μένει είναι η δημιουργία προϋποθέσεων που θα αποτρέπουν τους οδηγούς από το να αναπτύξουν ταχύτητες. Είτε αυτά είναι σαμαράκια, είτε είναι ζαρντινιέρες, είτε είναι μαιανδρική οδός (ελληνιστί ζιγκ-ζαγκ ή σλάλομ), πάντως με κάποιο τρόπο πρέπει να ελαττωθούν οι ταχύτητες. Οι ανά δέκα μέτρα πινακίδες που πληροφορούν περί του ορίου των σαράντα χιλιομέτρων δεν αποδίδουν, το οπτικό σήμα δεν περνάει στον εγκέφαλο…

Κοκορομαχίες…

Αντί τιτανομαχιών. Οι δεύτερες βέβαια θα ήταν προτιμότερες. Θα είχαν ένα αποτέλεσμα. Ενώ οι πρώτες…
Τα είπε ένα χεράκι ο Γιωργάκης, τα είπε κι άλλο ένα ο Αντωνάκης. Βελόνα και κλωστή ο πολίτης, να μπαλώσει τα σκισμένα, μπας και ορθοποδήσει η ελληνική οικονομία. Διόρθωση: η χρήματοοικονομία. Η ίδια η οικονομία μάλλον θα παραμείνει ασθενής. Ασθενή άλλωστε την χαρακτήρισαν οι πολιτικοί. Τελικά, από εκεί, τα τέλη του εξήντα, όλο με ασθένειες και νοσοκομεία ασχολείται ο έλληνας. Μπήκε τότε στα ορθοπεδικά τμήματα να βάλει ένα γύψο τότσο δα στο κάταγμα, κι από τότε του φορτώθηκε νοσοκομειακή λοίμωξη, του δημιούργησε ευαισθησία και όλο στο κρεβάτι πέφτει. Κι έτσι, ήρθαν μετά από χρόνια οι πολυχρονεμένοι γιατροί από το εξωτερικό, για να σώσουν τον ασθενή που χαροπαλεύει στο κρεβάτι της χρεοκοπίας. Γιατί, για να σωθεί η ίδια η Ελλάδα ούτε λόγος, η βιωσιμότητα άλλωστε δεν αποτελεί επιταγή της σύγχρονης πραγματικότητας. Οι τράπεζες και η κίνηση του χρήματος να γίνεται «σωστά» και δεν πα να καούν τα πάντα; Χρόνια τώρα άλλωστε καίγονται προς χάρη του χρήματος, σε παγκόσμιο επίπεδο. Καταραμένη εφεύρεση…
Τα έσουρε κι ένα χεράκι και η Κατερινούλα, και δίχασε για μια ακόμα φορά το πανελλήνιο. Νέος εμφύλιος ενόψει: να τονε διασύρουμε τον θεσμό του πρωθυπουργού, ή να μην τονε διασύρουμε; Να μας περιμένει νέος γύψος άραγε στο τέλος του; Λες και η σιωπή δεν βοηθά στην διάσυρση από μόνη της. Προτιμότερες είπαμε οι κοκορομαχίες παρά η… διαφάνεια. Άλλωστε αυτά πάνε μία σου και μία μου. Άμα έρθει ο ένας, θα πρέπει να πάει και ο άλλος. Και εδώ το πανελλήνιο είναι όντως διχασμένο. Από τη μία οι τριακόσιοι που δεν θέλουν κανέναν, από την άλλη οι πολίτες που θέλουν και τους δύο. Και η δημοκρατία νικάει περίτρανα για μια ακόμα φορά.
Το «δημόσιο» πάντως παραμένει ο μεγάλος ασθενής. Δήμοι και νομαρχίες με τεράστια ελλείμματα. Κι η διάγνωση πως «δεν έμαθε ποτέ να δουλεύει ως ανταγωνιστική επιχείρηση». Γιατρός ένας από τους νέους, της καινούργιας σχολής, της οικονοϊατρικής. Μα… το «δημόσιο» προϋπήρχε του ανταγωνισμού, που είναι μόδα της εποχής, άγνωστη προ μερικών δεκαετιών… Και δουλειά του είναι η κοινωνική προσφορά και οργάνωση, όχι ο ανταγωνισμός με κάποια εταιρία· το δημόσιο δεν είναι εταιρία! Δε συμμετέχει σε ανταγωνιστικά παιγνίδια! Αλλά έτσι είναι αυτοί οι νέοι, θέλουν ν’ αλλάξουν τα θεμέλια του οικοδομήματος γιατί δεν τους κάθονται καλά τα μπαλκόνια. Για την ακρίβεια να τα καταργήσουν, άλλωστε τα θεμέλια δεν φαίνονται, γιατί να ξοδεύουμε για δαύτα; Βλέπεις, οι νέοι «έχουν ξεχάσει» πως χωρίς θεμέλια το οικοδόμημα πέφτει. Να τα «οφέλη» του ελλείμματος παιδείας…

Αααυτά είναι…

Η σημερινή κυβέρνηση, τελικά, μόνο για αναποτελεσματικότητα δεν μπορεί να κατηγορηθεί. Μέσα σε δύο (2) μόνο ημέρες πατάχθηκε η κερδοσκοπία και η εφαρμογή διατάξεων ανώτατης επιτρεπτής τιμής πώλησης (ελληνιστί πλαφόν) κρίθηκε άχρηστη. Έτσι το μέτρο καταργήθηκε μέσα σε μια νύχτα. Αυτό θα πει αποτελεσματικότητα. Από σήμερα λοιπόν τα καύσιμα πωλούνται δίκαια, σε μια τιμή κατά δύο λεπτά μεγαλύτερη, κατά δήλωση των βενζινοπωλών, μιας και αυξήθηκε, λένε, η τιμή χονδρικής. Βλέπεις, το χρηματιστήριο αξιών εξασφαλίζει δικαιοσύνη στον κόσμο τούτο.
Και εν τέλει, φαντάσου λέει οι γερμαναράδες να βγουν πιο διεφθαρμένοι από τους έλληνες! Μετά τη Siemens ήρθε η Deutsche telecoms. Μετά αυτής τι άλλο να ακολουθήσει άραγε; Όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά παλέψαμε με νύχια και με δόντια για να κρατήσουμε τουλάχιστον την πρωτιά της διαφθοράς, αλλά μπορεί τελικά, ακόμα κι εκεί, με πλαστά στοιχεία να την κερδίσαμε! Κι αφού ακόμα κι ο συμπαθητικός μαυρούλης της αντίπερα όχθης έχει δηλώσει εδώ και καιρό πως υποψιάζεται διαφθορά, τα πράγματα μάλλον σκουραίνουν για τον έλληνα διεφθαρμένο. Μπορεί τελικά να μην είναι και ο πρώτος μπαγαμπόντης της υφηλίου… Κατάντια.
Μόνο το ΔΝΤ μας έμεινε για να μας εξυψώνει ως λαό, επαινώντας τις φιλότιμες προσπάθειές μας να «διορθωθούμε», για να μπορέσουμε να ξαναδανειστούμε με εμπιστοσύνη από τις αγορές, αλλά και ταυτόχρονα ζητώντας μας να επιταχύνουμε, γιατί έτσι όπως πάμε, χαΐρι δε θα δούμε! Διότι, σου λέει, φίλε μου, άμα δεν την πατάξεις την φοροδιαφυγή (μαράζι το είχαν οι υπουργοί οικονομικών εδώ και δεκαετίες, αλλά δεν κάθισε σε κανέναν, είναι δύσκολη γκόμενα η φοροδιαφυγή) πώς περιμένεις να ορθοποδήσεις; Κι εδώ που τα λέμε το δίκιο του το έχει αυτό το έρμο το ΔΝΤ, χωρίς φόρους πώς να συντηρηθεί το κράτος, αλλά φαίνεται να ξεχνά συστηματικά δύο βασικές αρχές: (α) ου καν λάβεις παρά του μη έχοντος, και (β) ακόμα και ο έχων και κατέχων, γιατί να τα δώσει άμα ξέρει ότι η κοινωνική πολιτική είναι μύθος; Και στο φινάλε βρε παιδάκι μου, γιατί να δανειστούμε; Ακόμα δεν το έχουμε χωνέψει ότι με δανεικά δουλειά δε γίνεται; Εκεί εμείς, ό,τι μας σερβίρουν να το χάβουμε!
Διότι, σοσιαλιστές σου λέει κυβερνούν, αλλά σοσιαλιστές με τόσο φιλελεύθερο πρόγραμμα και τόση λατρεία στην αγορά και την λειτουργία της δεν έχουν ξαναματαεμφανιστεί στον πλανήτη. Κάποια μετάλλαξη θα έγινε στο DNA τους, δεν εξηγείται αλλιώς, και βγήκε αυτό το έκτρωμα της φύσης. Άλλη μια πρωτιά για την Ελλάδα (ρε γαμώτο!). Έτσι λοιπόν και, για την Ελλάδα ρε γαμώτο, οι σοσιαλιστές μας δεν τόλμησαν να εφαρμόσουν διατάξεις μέγιστης επιτρεπτής τιμής πώλησης (πλαφόν είπαμε, για όσους δεν γνωρίζουν «ξένες γλώσσες») σε όλη την αλυσίδα διακίνησης καυσίμων. Πιστοί και αυτοί στην ιδέα της αυτορρύθμισης (διότι μόνο με τη δύναμη της πίστης δουλεύει αυτό το ιδεολόγημα) θεωρούν δεδομένο πως οι κρίκοι προ του τελικού πωλητή θα λειτουργήσουν ορθά. Όπερ και εγένετο, και μάλιστα εντός δύο ημερών, και η αναγκαιότητα της διάταξης εκμηδενίστηκε!
Και ύστερα σου λένε οι φιλελεύθεροι καπιταλιστές πως ο σοσιαλισμός δεν είναι αποτελεσματικός! Τρίχες!!!

Μεταρρυθμίσεις…

Ο Σεπτέμβρης ακολουθεί τη νωχελική πορεία προς το τέλος του. Άνοιξαν τα σχολεία, άρχισαν οι εξαγγελίες για την εκ νέου μεταρρύθμιση στην παιδεία, μαζί άνοιξε και το φυντανοτροφείο τις πύλες του να δεχτεί τα φυντανάκια των προηγούμενων μεταρρυθμίσεων…
Ε και τί έγινε δηλαδή; Υπάρχει πρόβλημα που υποβαθμίσαμε την παιδεία για να «σπουδάζουν όλοι»; Ευχαριστήθηκε η κοινωνία και πλέον αναλώνεται σε άλλα θέματα. Την «πνευματική της αποκατάσταση» την έχει πλέον εξασφαλισμένη! Ή τουλάχιστον αυτό το οποίο θεωρεί σήμερα πνευματική αποκατάσταση. Μιας και όπως και να το κάνουμε, άλλο πράγμα θεωρούταν παιδεία πριν από πενήντα χρόνια, άλλο σήμερα. Σήμερα εξαντλείται στα επαγγελματικά εφόδια και ύστερα η κοινωνία αναρωτιέται «που πήγαν οι άνθρωποι με παιδεία». Είναι πολλά τα λεφτά που χάνονται όταν οι άνθρωποι αποκτούν παιδεία… Άλλωστε, κάθε κοινωνία εκπαιδεύει στα πρότυπά της. Σήμερα το πρότυπο είναι ο καριερίστας, η παιδεία λοιπόν ανάλογη θα είναι. Μόνο που ποτέ δεν λαμβάνει κανείς υπ’ όψη του τις «παράπλευρες συνέπειες» που το συνοδεύουν. Απλά γκρινιάζει γι’ αυτές!
Ταλαιπωρημένο θέμα η παιδεία, και δε λύνεται, είν’ η αλήθεια, αν δεν οργανωθεί η κοινωνία, αλλά απλά αφήνεται στην «αυτορρύθμισή» της. Και διάθεση οργάνωσης δεν υπάρχει, αντιθέτως προς το χάος οδεύουμε σιγά σιγά…
Μέσα Σεπτέμβρη λοιπόν και καταφέραμε πλέον να οδηγήσουμε. Δηλαδή όλο το καλοκαίρι, με τα μπάνια μας και τις γυμναστικές μας, νά ‘ναι καλά αυτό το χρυσό παιδί που το έβαλε σκοπό του καλοκαιριού να περπατάμε κανονικά το Σεπτέμβρη, βελτιωνόμασταν καθημερινά. Οπότε ξάφνου… δεν υπάρχει πια η ανάγκη για «οδηγό». Μετά από τόσους μήνες… ο χρόνος αυξήθηκε δραματικά. Όχι ότι υπάρχει κάτι σοβαρό για να τον διαθέσεις. Βλέπεις, υπολειτουργούσαν που υπολειτουργούσαν τα πράγματα και νωρίτερα, τώρα με την κρίση, «ήρθε κι έδεσε». Απ’ την άλλη, να η ευκαιρία για μια καλή προετοιμασία των φετινών διαλέξεων. Άλλωστε πρέπει να δημιουργηθούν και οι κατάλληλες ενότητες για την «ποιότητα»! Κοινώς: «πώς να δουλεύετε τον κόσμο για να σας εμπιστεύεται: βάλτε ISO στην επιχείρησή σας!»
Στο αναμεταξύ, παρακαλώ πολύ, την Πέμπτη μήπως και να μην πήξετε την εθνική; Αλλιώς ειδοποιήστε να πάω από «μέσα» βρε παιδιά, δεν τίθεται ζήτημα…
Και να μην κάνετε έργα αν είναι δυνατόν;
Ευχαριστώ! (Λέμε τώρα…)

Και να πεις πως το καλοκαίρι έλεγα πως ήρθαν τα πάνω κάτω…

Εδώ έχουν αρχίσει να έρχονται και τα πέρα δώθε πλέον!

Μεταρρυθμιζόμαστε… Τί να πεις…

Ρυθμός πόλης…

Πρωινό στο μεγάλο ίδρυμα. Μιας και τα πάντα είναι θέμα πολιτικής, και δυστυχώς, η απόλυτη πλειοψηφία δεν έχει εξασφαλιστεί. Φυσικά, άγνωστο αν θα επιτευχθεί. Ευκταίο, αλλά άγνωστο. Ζήτημα ισορροπίας δυνάμεων…
Τρίχα στο γλυκό! Μα που βρέθηκε εκεί; Θα την έφερε ο πελαργός! Και πόσο άδικο να αισθάνεται άσχημα μια νοικοκυρά επειδή βρέθηκε μια τρίχα στο γλυκό; Τί πιο φυσιολογικό, κι όμως, δύσκολα ελαφραίνεις την ατμόσφαιρα κι αποτραβάς την προσοχή και τη σκέψη της από «το συμβάν». Ένεκα της περιπτώσεως. Δεν έγινε όμως και τίποτε, σιγά την περίπτωση!
Η διαδρομή προς το φυντανοτροφείο άνετη. Παρότι η έξοδος της πόλης είχε περισσότερη από την αναμενόμενη κίνηση για τέτοια ώρα. Μειδίαμα στα χείλη από το συμβάν της προηγούμενης ώρας. Ανάμεικτη στενοχώρια και διάθεση για ξεκαρδιστικό γέλιο. Φυσικά, για μια ακόμη φορά, η εθνική οδός είχε τις μισές λωρίδες κατειλημμένες από… έργα! Πότε ξεκίνησαν αλήθεια τα έργα «ανακατασκευής» και «επιδιόρθωσης» των κακοτεχνιών; Εδώ και δυο-τρία χρόνια πάντως η κατάσταση είναι μόνιμη: εκτελούνται έργα! Στρώσε, ξαναστρώσε, άλλαξε το τοιχίο, βάλε δέντρα, βγάλε δέντρα, αποφασίστε επιτέλους!
Οι βάρκες στο φυντανοτροφείο κουνιόνταν! Εξακριβωμένα. Είχε και αέρα άλλωστε! Τα φυντάνια απόντα, δικαιολογημένα φυσικά, αφού «ο γολγοθάς» τους ξεκινά από Δευτέρα. Γραμματέας στα πρόθυρα εγκεφαλικού. Πρόεδρος έξαλλος για… έλλειμμα υπογραφών! Μα φυσιολογικό είναι εδώ που τα λέμε, όταν καθυστερεί κάτι, νομοτελειακά ο χρόνος καθυστέρησης των επακολουθούμενων αυξάνει γεωμετρικά! Και είναι φυσιολογικό κάτι κάποια στιγμή να καθυστερήσει, δεν έγινε και τίποτε. Εκτός και αν είμαστε τυπολάτρεις βεβαίως βεβαίως…
Ταχύτατη αναχώρηση απ’ την «εμπόλεμη ζώνη». Άλλωστε η υπόθεση ήταν δουλειά ενός τετάρτου και μόνο. Όσο να εξακριβωθεί αν κουνιούνται οι βάρκες δηλαδή! Παράλογο από μόνο του… Βόλτα δίπλα στην ηλιόλουστη θάλασσα, κουτσομούρα και ουζάκι πλάι στην παραλία. Έτσι, για να ακυρωθεί ο παραλογισμός της μετάβασης στο φυντανοτροφείο «για ψύλλου πήδημα»! Μα να βρεθεί τρίχα στο γλυκό; Μα να μην ξεκολλάει το μυαλό από το συμβάν; Ξεκαρδιστικό μα και στενάχωρο ε; Χμφφφτττττ!
Βραδινή επιστροφή, και η μέρα έπρεπε να κλείσει με συμβάν, όπως ακριβώς και ξεκίνησε! Φρόντισε γι’ αυτό το… περιστέρι· όχι, δεν ήταν πελαργός αυτή τη φορά! Δεν είναι να περπατάς ή να αποβιβάζεις επιβάτες κάτω από δέντρα… Καλοταϊσμένα τα πουλιά σήμερα!!!

Μα τόση αναστάτωση για μια τόση δα τριχούλα;;;

Καλό φθινόπωρο! :)

Μικρά, καθημερινά εγκλήματα

Μύρισε άρωμα αλλαγής. Μεταρρυθμίστηκε το κυβερνητικό σχήμα και επανεκκινήθηκε το έργο της σωτηρίας του ελληνικού κράτους. Το έθνος ούτως ή άλλως σώθηκε προ διακοσίων περίπου χρόνων από τους πολυχρονεμένους μας και πονόψυχους γειτόνους· σιγά και μη σωζόταν από εμάς, αφού και σήμερα από έξω αναμένεται «να έλθει η σωτηρία», μη και νοιώσει ο έλληνας μοναξιά, αποκομμένος από τη μαμά ευρώπη και το παγκόσμιο γίγνεσθαι, και χάσει και την ιδιότητα του κολαούζου.

Άσε πια τη δημοκρατικότητα που επικρατεί στην κοιτίδα της δημοκρατίας. Ο άρχον έχει το μαχαίρι και οι παρατρεχάμενοι δεν έχουν δικαίωμα άρνησης. Οι πολίτες δε, συμμετέχουν και συναποφασίζουν καθημερινά για την πορεία της χώρας και τις επόμενες κινήσεις της, καθηλωμένοι μπροστά στους δέκτες τους, ακούγοντας τους αναλυτές να τους αναλύουν τα πιθανά σενάρια ανασχηματισμού και περιμένοντας τη γέννηση του «θεόπνευστου νέου σχήματος». Διότι, ή είμαστε δημοκρατία, ή δεν είμαστε…

Αλλά βλέπεις, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του «εκδημοκρατισμένου δυτικού κόσμου» ήταν η ασέλγειά του στην ίδια τη δημοκρατία. Μέσα στην ακατάσχετη δίψα του για ατομικότητα κατέστρεψε εντελώς την συλλογικότητα των πολιτών και των αποφάσεων, τα οποία υποτίθεται πως κυριαρχούν και καθορίζουν μια δημοκρατία. Ισοπέδωσε και μετέτρεψε την έννοια σε μια απλή «ελευθερία έκφρασης». Η επικοινωνία και η τελική απόφαση με βάση την ετυμηγορία της εκκλησίας του δήμου καταργήθηκαν πλήρως. Η δημοκρατία πλέον περιορίζεται στο «είχες δικαίωμα να μιλήσεις, σε άκουσα». Και ο πολίτης, υποβιβάστηκε πλήρως σε ιδιώτη, ασχολούμενος με τη ζωούλα του και το προσωπικό του συμφέρον και με το δικαίωμά του για προσωπική άποψη. Και κάθε μέρα, η «δημοκρατική πολιτεία» μας ομοιάζει περισσότερο με ζούγκλα.

Το κράτος δε, σύμφωνα με τις νέες φιλελεύθερες αντιλήψεις, υπάρχει για να προασπίζει τα ατομικά δικαιώματα. Παροπλίστηκε πλέον η μηχανή που οργάνωνε και έβαζε σε λειτουργία τις κοινές αποφάσεις και που είχε ως στόχο την εξασφάλιση της συλλογικής ευημερίας και πορείας προς το μέλλον. Πώς να γινόταν αλλιώς άλλωστε, αφού πλέον δεν αποτελείται από πολίτες, αλλά από ιδιώτες; Που απλά ανά τέσσερα χρόνια, σε μια εικονική ψευδαίσθηση δημοκρατίας, ψηφίζουν τον επόμενο τύραννο, ο οποίος φυσικά ουδέποτε κινήθηκε με βάση τις εξαγγελίες του.

Πότε πέτυχε να λειτουργήσει σωστά αυτό το δημοκρατικό σχήμα άλλωστε; Οπότε αντί να το βελτιώσουμε, ας το μεταρρυθμίσουμε, ας το ισοπεδώσουμε ώστε να ομοιάζει με δημοκρατία, αλλά να εξυπηρετεί… ποιους;

Έτσι λοιπόν, εντελώς δημοκρατικά, ο πρωθυπουργός έκανε έναν ανασχηματισμό για να συνεχίσει το ίδιο έργο, εντελώς δημοκρατικά οι πολίτες θα εκλέξουν τους νέους τοπικούς άρχοντες σε ένα μήνα, με γνώμονα φυσικά το αν εγκρίνουν ή δεν εγκρίνουν την κυβερνητική πολιτική, όπως ακριβώς τους παροτρύνουν (!) οι τύραννοι που προεδρεύουν των κομμάτων εξουσίας, και όχι την ικανότητα και το «πρόγραμμα» των στελεχών για τοπική αυτοδιοίκηση (πρόγραμμα; ποιο πρόγραμμα; το άλλο με τον τοτό το ξέρεις;) και εν τέλει, εντελώς δημοκρατικά θα καταπατηθεί κάθε έννοια δημοκρατίας στο όνομα της νέας τάξης πραγμάτων.

Διότι ένα είναι σίγουρο, ο δυτικός κόσμος, εμείς, αν και ξεκινήσαμε με ένα κληροδότημα βαρύ, την Αθηναϊκή δημοκρατία, σταθήκαμε πολύ μικροί για να το προασπίσουμε και να το αναπτύξουμε· το αφήσαμε να μαραζώσει και σήμερα ο κόσμος μας δεν έχει καμία σχέση με την δημοκρατία, αντιθέτως εγκλημάτησε στέλνοντάς την στην κρεμάλα, εδώ και πολλά πολλά χρόνια, μιας και η δημοκρατία των πολιτών δεν βολεύει καθόλου τον ατομικό συμφεροντολογισμό του ιδιώτη.

Ο αλέκτωρ ελάλησε τρις!

Από χτες η Ελλάδα έσβησε το τσιγάρο. Για τρίτη φορά! Και το διαλαλεί και το διατυμπανίζει με αλαλαγμούς, ενώ οι φανατικοί θεριακλήδες και οι υποχόνδριοι αντικαπνιστές μπήκαν για ακόμα μια φορά σε «πόλεμο» μιας και αδυνατούν να συνεννοηθούν αναμεταξύ τους. Λες και μπορεί δηλαδή να υπάρξει συνεννόηση μεταξύ ανθρώπων που θέλουν να αναζητούν «δικαιώματα», αντί να ψάχνουν για λίγη λογική…
Το μύθο με τον βοσκό και το λύκο τον έχεις ακουστά; Όχι τίποτε άλλο, αλλά κάποια στιγμή, πιθανόν, ο έλληνας το σβήσει το έρμο το τσιγάρο, αλλά κανένας δεν θα τον πιστεύει!
Άσε που κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες «αποκατάστασης της αξιοπιστίας του» τον τελευταίο χρόνο, μια που βαρέθηκε να τον ανεβοκατεβάζουν ψεύτη στα κοσμικά σαλόνια της Ευρώπης, που και πολύ του κόστισε δηλαδή η δυσφήμιση αυτή μιας και το είχε βάλει εδώ και καιρό σκοπό της ζωής του να ξεφύγει από τη «μιζέρια της ελληνικής επαρχίας» και να μπει στα λιβιγκρούμ της «υψηλής κοινωνίας»…
Και τώρα κινδυνεύει για μια ακόμα φορά να χαρακτηριστεί αφερέγγυος, μιας και τρις εφώναξε «κάτω το τσιγάρο», αλλά τα άτιμα συνέχισαν να καπνίζουν παντού σαν τσιμινιέρες εργοστασίων!
Τώρα λοιπόν, με νέο αέρα και υπό το φόβο να εκδιωχτεί ακόμα μία φορά από την υψηλή κοινωνία της μαμάς Ευρώπης, φοβούμενος μην αφεθεί μόνος, παρακατιανός στην παράγκα του, το αποπαίδι που οι εξελιγμένοι ευρωπαίοι – πολυχρονεμένοι νά ‘ναι που δώκαν χέρι βοηθείας μη και βουλιάξει το καράβι – δε θα θέλουν να παίζουν μαζί του γιατί κάνει όλο κατσαβουλιές, ο έλληνας θα καταβάλει μια ακόμα φιλότιμη προσπάθεια: να κόψει το βραχνά που απέκτησε όταν του χάρισαν την ταμπακιέρα και να αποδείξει πως μπορεί να παραμείνει φερέγγυος, άξιος δηλαδή να αποτελεί μέλος της υψηλής κοινωνίας και όχι απλά ένα παρακατιανό χωριατόπουλο που δεν έχει λόγο και τιμή.
Διότι για ένα κούτελο ζούμε μεν σ’ αυτή την κενωνία, το θέμα είναι αν είναι πραγματικά γυαλιστερό, ή αν απλά το βερνικώνουμε για να αρέσει στους αριστοκράτας των Βρυξελών και λοιπά λαμόγια του παγκόσμιου γίγνεσθαι.

Κόφ’ το μωρ’ το ρημάδι! Μάσα ταμπάκο, να ‘χεις και υλικό για χλαπάτσα! Θα χρειαστεί προσεχώς!

«Επαμφοτερίζουσα»

Εξέρχεται κι ο Αύγουστος, με βήμα ταχύ και με… ψύχρα. Κατ’ άλλους κρύο. Δροσούλα κυρίως, αν και τα ρούχα διπλασιάστηκαν, αλλιώς στον πόντε δεν κάθεσαι άνετα. Ο μαΐστρος δυνατούλης, για βράδυ. Το μεσημέρι δε, έβαλε ένα γαϊδουρομαΐστρο, έφερε και μαύρα σύννεφα, άδειασε η παραλία. Μάλλον… άδειασαν οι ομπρέλες, γιατί η παραλία παρέμεινε γεμάτη. Με ομπρέλες. Ψεύτικος συναγερμός βέβαια, αλλά το κακό είχε γίνει. Μετά τις λιγοστές ψιχάλες ποιός γυρνάει στην θάλασσα;
Κι έτσι έμειναν οι ομπρέλες ν’ ατενίζουν τον ουρανό, μέχρι να μαζευτούν κι αυτές δηλαδή κάποια στιγμή και ν’ αδειάσει πραγματικά η παραλία, να ξαναγίνει «ανθρώπινη», να εξαλειφθεί η οπτική ρύπανση… Μέχρι τότε φυσικά θα μετρήσει ένας ακόμη μήνας.
Για την ακρίβεια, τυπικά πλέον, ήδη εξήλθε ο Αύγουστος. Στις ανθρώπινες συμβάσεις βέβαια, η νύχτα, προ του ύπνου, λογίζεται στην προηγούμενη κι όχι στη μέρα που ξημερώνει, παρότι ο ψυχρός υπολογιστής θα γράψει στην κεφαλίδα «πρώτη του Σεπτέμβρη». Εξήλθε γρήγορα, αλλά εξήλθε κι αργά. Πολύβουος, γεμάτος κόσμο και παρέες, αλλά και μοναχικός. Συνονθύλευμα αντικρουόμενων αισθήσεων. Δεν μπορεί, κάπου πρέπει να υπάρχει μια άκρη σε αυτή τη «χρονική ανωμαλία».
Από αύριο (σήμερα) λοιπόν θα αρχίσει να επιστρέφει σιγά σιγά η καθημερινότητα, αν και η πρώτη του φυντανοτροφείου έχει μέλλον ακόμα.

Ανασχηματισμός μύρισε, εκλογές έρχονται, μπαρούτι προβλέπεται ο «ερχόμενος»!