Τσατάλια…

Μια νύχτα που όφειλε να ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον μορφέα, ο οποίος και είχε κάθε λόγο να εκτελέσει την καλύτερη παράστασή του, κατέληξε να γίνει η πιο επίπονη και μακριά σφυγμομέτρηση του μαξιλαριού....

Εντροπικό παραλήρημα

Χιλιόμετρα γραμμένο το κείμενο στο κουτί. Σιωπηλό το πληκτρολόγιο όμως όταν πρόκειται για συγγραφή. Έλλειψη οίστρου. Πρωινή ιδέα η συρραφή δύο άρθρων. Δύο ώρες μετά, ακόμα τα κοιτούσα. Μέχρι που κοίταξα την ώρα και αναρωτήθηκα τι ακριβώς έκανα τις τελευταίες 2 ώρες. Χάος. Τιμές εντροπίας υψηλές. Τα άρθρα μπαίνουν για μια ακόμη φορά στο αρχείο. Κάποια στιγμή πρέπει να ανασυρθούν. Λίαν συντόμως. Μάταιο όμως να τα κοιτάς με βλέμμα απλανές αδυνατώντας να αντιληφθείς τι σημαίνουν οι παράλληλοι σωλήνες και οι μπίλιες που είναι αραδιασμένες ανάμεσά τους.
Πηγή ζωής; Πηγή έμπνευσης; Πηγή οράματος; Κάθε όραμα θέλει να τραφεί. Θέλει ώρες-ώρες και υποστήριξη. Ακόμα-ακόμα, εμφυσείται ξανά στην περίπτωση που χαθεί. Γιατί μπορεί να χαθεί τόσο εύκολα, όσο μπορεί και να επιτευχθεί, αλλά επίσης εύκολα μπορεί να «διατηρηθεί» και να ανακτηθεί. Απλά χρειάζεται η κατάλληλη πηγή. Τώρα βγάζω νόημα ή παραληρώ νομίζοντας ότι εκφράζω το νόημα; Μπορεί και να μιλάει το πυροκίτρινο cardhu που γεμίζει το ποτήρι δίπλα μου – σκέτο, πάντα, θέλω τις γεύσεις μου «αυθεντικές», όχι ανάμικτες – ενώ το κουτί αναβοσβήνει καλώντας σε να του δώσεις λίγη προσοχή. Εύκολα χάνεις τον ειρμό και κάτι εντελώς περιεκτικό γίνεται εντελώς ανούσιο.
Κόπος το πόνημα τούτο. Οι γραμμές γεμίζουν αργά και βασανιστικά, σε μια ημέρα που πέρασε αργά και που στο τέλος της την αισθάνεσαι άδεια, λες και δεν υπήρξε ποτέ, μια μαύρη τρύπα, και αναρωτιέσαι πότε ήταν πρωί και πότε νύχτωσε. Άσκοπα. Άστοχα. Σχεδόν ανύπαρκτα. Έλλειψη πηγής;

«Watching as they disappear, Reading out the names of all the places I hav’ never been, Looking out to sea, staring out to sea, Dreaming of a wide world, dreaming of the wide world…»

Wish I was sailing away…

{Άπειρα καντάρια σιωπής :(}

Τσάι και σήμερα

Αν και η φωνή άρχισε να μετριάζεται και να ισορροπεί. Η κατάσταση καλύτερη, αν και ακόμα με προβληματίζει λίγο η ομιλία. Περιορίζομαι για την ώρα στη γραφή. Το μουντό πρωινό έδωσε γρήγορα τη θέση του σε παροδικά συννεφιασμένη λιακάδα. Περνώντας την Μαλακάσα προς τα βόρεια φυσικά. Οι πελάτες συνεχίζουν να είναι δεκτικοί, αν και σήμερα έπιασα τον πρώτο «ανυπότακτο». Ένας στους εξήντα τέσσερεις όμως είναι πολύ χαμηλό ποσοστό. Εγώ πάλι συνεχίζω να «μου αρέσω», εντελώς μα εντελώς προκλητικά και αναίσχυντα, όλο και περισσότερο. Δεν ξέρω που θα καταλήξει αυτό, θα ζήσω γιατρέ μου;
Έγγραφα «αυτοαξιολόγησης». Μα; Για μία ακόμη φορά καλούμαστε να καταθέσουμε πληροφορίες που έχουμε καταθέσει πολλάκις και υπάρχουν στο πρωτόκολλο, στις καταστάσεις και στο αρχείο της γραμματείας; Οι του υπουργείου ή βαριούνται, ή είναι εντελώς για γέλια. Και επειδή το δεύτερο το βρίσκω δεδομένο εδώ και καιρό, να σημειωθεί ότι δεν θεωρώ πως αναιρεί το πρώτο.
Τα φιντανάκια πάλι αποφάσισαν μάλλον να μετατρέψουν ένα μέρος του ιδρύματος σε κλαμπάκι. Μπροστά στην γραμματεία. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι θεωρώ τις κοπέλες «σπίρτα» αλλά με όλο αυτό το νταβαντούρι θα έχανα κι εγώ τον «μπούσουλα». Έχουμε σίγουρα χάσει την αίσθηση του χώρου και της θέσης μας νομίζω. Και τον σεβασμό στα αυτιά μας…
Άσπρη κιμωλία, μαύρο παντελόνι.... Χάλια συνδιασμός :(
Ηλιόλουστη επιστροφή και η ταχύτητα ακόμα «κρουαζιέρας». Υπολογίζω την άλλη βδομάδα να έχει τελειώσει το «στρώσιμο». Τοπίο ανοιξιάτικο και γεμάτο και από «τρεμοπαίζοντα κοκκινάκια» πλέον. Ναι, κάθε τρείς και λίγο ξεπετιέται μια παπαρούνα! Έτσι για να εντείνει τους συνειρμούς μετά την χτεσινή «νέα ορολογία» που υιοθέτησε η κουβούλα μας. Το μυαλό γεμίζει γλύκα, τα παράθυρα ανοιχτά, η επιστροφή ευχάριστη παρόλη την κούραση. Στο ραδιόφωνο συντροφιά αναπόλησης το «Brothers in arms». Επιστροφή στο παρελθόν για λίγες στιγμές.

{Σήμα υπάρχει τελικά, αλλά είναι μονόδρομο;}

Υδρολαγνεία

Μα τι υγρασία είναι αυτή τις τελευταίες μέρες; Από νωρίς το βράδυ, μέχρι και αργά το πρωί τα πάντα είναι βρεγμένα. Δεν ξέρω από πού ακριβώς κινήθηκε ο συνειρμός (ίσως γιατί διάβαζα στο συντεχνιακό περιοδικό ένα αντίστοιχο άρθρο, που παρότι «επιστημονικού» χαρακτήρα δε ανέφερε ούτε ένα από τα πολλά αρνητικά), αλλά ανοίγοντας αγουροξυπνημένα το πατζούρι σήμερα τρόμαξα ότι μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο πλήρους αντικατάστασης των καυσίμων από υδρογόνο και η ανθρωπότητα «σίγουρη» πια ότι δεν καταστρέφει κάποιο φυσικό κύκλο, συνέχισε τις υπερκαταναλωτικές και ενεργοβόρες συνήθειές της! (Κάπως έτσι θα γίνουμε πιθανών τότε, αν και εφόσον, και αν δεν εξασφαλίσουμε πως ο υδρατμός δεν θα απελευθερώνεται – σήμερα λέμε το διοξείδιο ρύπο, αργότερα μάλλον θα λέμε τον υδρατμό…) Μπρρρρ.....
Τέλος πάντων, ξύπνησα απότομα και το σενάριο έφυγε γρήγορα αφού θυμήθηκα ότι βρισκόμαστε ακόμα στο «σωτήριο έτος» 2008, ενώ η διακοπή ρεύματος μου θυμίζει πως βρισκόμαστε και εν μέσω εναντίωσης στα σχέδια των «προικισμένων εθνοσωτήρων» μας που έβαλαν αμέτιμο χαμέτι να εφαρμόσουν το «όραμά τους» σε έναν κόσμο που, κατά κύριο λόγο, δεν το θέλει για δικό του. Το UPS ηχεί ενοχλητικά από το διπλανό δωμάτιο αλλά εγώ βαριέμαι προκλητικά να πάω να το κλείσω, παρότι δεν το χρησιμοποιώ – ο τούρκος έχει την δική του μπαταρία (και ιστορία…). Επιστροφή στην πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα ακόμα πιο φτωχή, αφού ο Κλάρκ απεβίωσε (ο Χαλ έχασε τον Δρ. Τσάντρα του), αλλά που τουλάχιστον ο ήλιος κάνει φιλότιμες προσπάθειες να ξεμυτίσει και να ζεστάνει το τοπίο...
Πρωινή βόλτα στο μεγάλο ίδρυμα της χώρας, να δουμ’ αν κουνιούνται οι βάρκες (aka αν έκαναν τη δουλειά που έντεχνα μεταβίβασα :p). Άσκοπη μιας και τελικά δεν ήταν κανένας - μμμ είχαμε και σήμερα απεργία :/. Στο ράδιο οδηγοί καυτηριάζουν το γεγονός της απούσης από τους δρόμους τροχαίας. Λογικό είναι, αφού τα σώματα ασφαλείας από σώματα «υπηρεσίας και προστασίας» έχουν μετατραπεί σε σώματα «καταστολής και βεβαίωσης παραβάσεων». Αλλά μια στιγμή, μάλλον ξέχασα σε ποια χρονιά και ποιο ισχύον σύστημα ζω πάλι…
Και ο ήλιος ξεμυτάει σιγά-σιγά, αλλά έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει μέχρι να καταφέρει να διαλύσει την υγρασία και να φωτίσει μια μέρα που ενώ κανονικά όφειλε να είναι ενδιαφέρουσα, έχει ξεκινήσει αρκετά βαριεστημένα και με λίγο πόνο στον αυχένα. Η υγρασία βλέπεις…

Νο 2

Τσάι, όχι καφές. Μέτριο, ανακατεμένο (όχι χτυπημένο). Σύνηθες βραδινό ρόφημα για αρχές εξαμήνου. Παρά την καούρα {μμμμ μου παίρνει λίγο χρόνο να (ξανα)ισορροπήσω και να μετριάσω την φωνή} η σημερινή παράδοση με ενθουσίασε {αρχίζω να μ’ αρέσω… δεν πρέπει να είναι καλό αυτό :p}. Οι πελάτες σαν πιο δεκτικοί (άρχισε να κυκλοφορεί μάλλον το πόσο στριμμένος παλιοχαρακτήρας είμαι), ξεκινήσαμε καλά πάντως, έχω μεγάλες βλέψεις, για τους σημερινούς τουλάχιστον. Ελπίζω να μη με απογοητεύσουν στο τέλος. Όχι, τους χάρηκα (χαλάλι τους η ταλαιπωρία – πάντα χαλάλι τους είναι άλλωστε, μπορεί να νευριάζω, μπορεί να φωνάζω αλλά… τα πονάω), αλλά όλα εξαρτώνται από τις επιλογές που θα κάνουν μέσα στις επόμενες μέρες.
Δεν ξέρω τελικά πόσα παλούκια θα κάψει ο Μάρτης (περάσαμε τη μέση άλλωστε) αλλά πλέον το τρεμοπαίζον κιτρινάκι δεν είναι καθόλου τρεμοπαίζον. Έχει γίνει περισσότερο από το πρασινάκι, το οποίο σε ορισμένα σημεία απλά δίνει αγώνα να βγει στην επιφάνεια, αλλά μάταια, το κίτρινο το κατατροπώνει ανηλεώς.
Οι ταχύτητες περιορισμένες σήμερα μιας και ξανα(ματα)στρώνουμε τον κινητήρα μετά την αλλαγή της φλάντζας {δεύτερη καμένη φλάντζα :@}. Τελικά όταν χάλασε αυτός ο παλιοθερμοστάτης την έκανε καλά τη ζημιά. Ανοιχτά παράθυρα (γυαλί ηλίου απαραίτητο) και «ταχύτητα κρουαζιέρας». Ήλιος, κιτρινοπράσινο φόντο και κάπου στην μέση λίγη γαλήνια θάλασσα. Και αν δεν ήταν αυτός ο πονοκέφαλος, μάλλον θα είχα κάνει και μια στάση για καφέ στην παραλία. Πιάνω των εαυτό μου να σιγοντάρει ανεπαίσθητα τη φωνή του Πλιάτσικα: «Πρώτη φορά που την είδα στεκότανε, τη νύχτα εκείνη που η Ρώμη καιγότανε, χιλιάδες χρόνια φωτιά και μηνύματα…»
Υπολόγιζα να φτιάξω το Νο3 λίγο πριν τη διακοπή, αλλά με πρόφτασε. Ήρθε 15 λεπτά πριν το αναμενόμενο. Και δυστυχώς ο τούρκος μόνο το κείμενο τούτο γράφει, νερό αρνείται πεισματικά να ζεσταίνει.
Ημέρα γενικής απεργίας αύριο (aka δεν ταξιδεύουμε). Ευτυχώς γιατί μέσα στον πονοκέφαλο ξέχασα να ποτίσω το αυτοκινούμενο. Οι πρωινές μετακινήσεις θα είναι ούτως ή άλλως με τα πόδια. Οι υπόλοιπες… θα δούμε… αν υπάρξουν…
Εκτός και αν πεταχτώ να το ποτίσω τώρα μέχρι να επιστρέψει το ρεύμα. Να φτιάξω και εκείνο το Νο3…

{Κουτί επικίνδυνα σταθερό, σιωπή... – θα κυλίσω :p}

Ρετρορητορικός…

Μη δίνεις σημασία, να δω αν το γράφει ήθελα… Μέχρι προχτές θα κατέληγε σε κάτι σαν «Ρετοητοικός» ή κάποιον άλλο συνδυασμό τέλος πάντων… Τι σου κάνει τελικά ένα γράμμα!
Η πιο ελπιδοφόρα από τις διπλωματικές μπροστά μου, το ίδιο και το αυριανό μάθημα. Διπλωματική – Μάθημα, Διπλωματική – Μάθημα. ΟΥΦ δύσκολη απόφαση, ας χαζολογήσουμε λίγο μέχρι να αποφασίσουμε. Τουλάχιστον αυτή έχει μια ποιότητα…
Ανατρίχιασα όταν διάβασα σε μια άλλη ότι «η βιομάζα είναι η παραγωγή ενέργειας από οργανικές ύλες»…
Το κακό είναι ότι μετά διάβασα κάτι παρόμοιο και αλλού, κάπου στο δίκτυο - σε κείμενο που φιλοδοξούσε να έχει επιστημονικό χαρακτήρα, δεν θυμάμαι… χτες νομίζω. Αρχίζω να πιστεύω ότι στο μέλλον τα προβλήματα επικοινωνίας θα ενταθούν, δεν θα υπάρχει καν εργαλείο – να βάζαμε στην γλώσσα ένα ISO ρε παιδί μου; Ένα κάτι τοις τέλος πάντων που να είναι και της μόδας μπας και πιάσει…
Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές αναρωτιέμαι κατά πόσο είναι δόκιμο να δίδεται έτσι ελεύθερα βήμα σε τέτοιες προτάσεις. Πόσο κακό κάνει αντί καλού; Πόσοι «μη-γνώστες» θα διαβάσουν το κείμενο, δεν θα ασχοληθούν καν να ετυμολογήσουν την λέξη «βιομάζα» - δεν θέλουν, δεν μπορούν πιθανότατα - και στην συνέχεια θα το θεωρήσουν δεδομένη γνώση. Πόσοι θα την πατησουν με «άλλα» τέτοια «κείμενα»; Και ύστερα άντε να συνεννοηθείς.
«Βιομάζα είναι η μάζα που προέρχεται από βιολογικές ύλες. Είναι μάζα αποτελούμενη από οργανικές ενώσεις αλλά δεν είναι όλες οι οργανικές ενώσεις βιομάζα. Η βιομάζα μπορεί με κατάλληλες διαδικασίες να παράξει ενέργεια αλλά δεν είναι η παραγωγή ενέργειας. Η παραγωγή ενέργειας από βιομάζα ονομάζεται…. Παραγωγή ενέργειας από βιομάζα….»
Μπας και συνεννοηθούμε. Που δεν το βλέπω δηλαδή. Η συνεννόηση άλλωστε θέλει συνομιλητές, όχι ανεξάρτητους ομιλητές… Θέλει και την ίδια γλώσσα. Όχι ιδιότυπη γλωσσική βαβέλ σαν την σημερινή. (Μα πως είναι δυνατόν να δίδεται βήμα έτσι άκριτα... συνεχίζω να προβληματίζομαι…)
Μην πούμε για σύνταξη ε; Υπάρχουν προτάσεις που κάνεις 5 λεπτά να καταλάβεις τι θέλει να πει ο ποιητής. Μετά ψυλλιάζεσαι ότι κάπου πρέπει να ξέχασε το αντικείμενο… 3 παραγράφους πιο πάνω πχ… E έκανε και ένα ανακατεματάκι αλλά μην δίνεις σημασια... (για μιάμιση γραμμή πρόταση μιλάμε ε;)
Πφφφφτ…
Άντε τώρα να διαλέξεις ανάμεσα σε διπλωματική και μάθημα, όταν ο ήλιος λάμπει σε έναν αττικό ουρανό και ενώ έχεις αρχίσει να μυρίζεις την άνοιξη. Δύσκολη απόφαση… Προτιμότερη ίσως μια μικρή βόλτα στη φύση, να πάρει και λίγο μπρος το σώμα και το πνεύμα βρε αδερφέ και μετά αποφασίζεις… (λέμε τώρα...)
Άλλωστε νους υγιείς εν σώματι υγιεί λέει, αν και το τελευταίο έχει ξεχαστεί προ πολλού. Δεν βολεύει άλλωστε τη στοχοθεσία της σύγχρονης κοινωνίας… Το απόγευμα κηδεύεται ένας 36άρης από έμφραγμα… Αυτό βολεύει φάινεται…

{Κουτί -και όχι μόνο- σταθερό και σιωπηλό... :(}

Μμμμμμ…

Συνεχιζόμενη και παρατεταμένη σιωπή… (Μα πότε κηρύχτηκε και μπλογκοαπεργία;)
Και λείπει και το μπαρμπούνι, μεγάλωσε η σιωπή…
Ποιος θα βαράει τώρα να στρώσω χαρακτήρα;
Το κουτί σήμερα παραέμεινε σταθερό, ούτε έναν τόσο δα σεισμούλη δεν έκανε.
Ο τούρκος δεν τρώει γράμματα πλέον… Ε μετά 3 αλλαγές πληκτρολογίου, ύστερα από ένα μπάνιο με έναν κουβά νερό που βγήκε απρόσμενα μέσα από το ταβάνι :s (ούτε σημάδι να τον είχε βάλει – δεν ξέρω ποιος… γρουμφ) έπρεπε να στρώσει (τουλάχιστον αυτός...) χαρακτήρα. (Τούρκος… χμπφφφ… οι γείτονές μας βλέπεις δεν έχουν αρκετό μυαλό και γι’ αυτό φτιάχνουν μέχρι και λάπτοπ… οι δικοί μας οι «επιχειρηματίες» είναι τοοοόσο έξυπνοι και γι αυτό περιμένουν πότε θα ιδιωτικοποιηθεί το δημόσιο ώστε να κερδίσουν από τον ιδρώτα των άλλων)
Αφού δεν πεινάει και ο τούρκος πλέον (δεν τρώει τα «ρ»), μπορούμε να γράφουμε πιο γρήγορα τα κείμενά μας. Νταξ, που και που τρώει κανά γράμμα (έχει σκληρό πληκτρολόγιο ο άτιμος), αλλά έτσι τουλάχιστον με κρατάει σε εγρήγορση…

Αναμονή. Αναμονή. Αναμονή...
Τικ τακ τικ τακ…

Ουρανός...

Λίγο ο αέρας, λίγο προφανώς και η ελάττωση των εκπεμπόμενων ρύπων εξαιτίας των απεργιών, και σήμερα ο Αττικός Ουρανός έμοιαζε πραγματικά Αττικός. Κάτι που μόνο ορισμένες καλοκαιρινές Κυριακές βλέπεις συνήθως. Αλήθεια όμορφο θέαμα, απ’ αυτά που θα ήθελες να είναι καθημερινά, που σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι μήπως θα έπρεπε να ελαττωθεί αυτή η ένταση που τον καφετίζει συνήθως. Θυμήθηκα ξαφνικά κάτι που μου είχε κάνει εντύπωση όταν το πρωτοδιάβασα: Η μεγαλύτερη εκπομπή πτητικών οργανικών γίνεται από τις αποθήκες υγρών καυσίμων και κατά την μεταφορά και μετάγγισή τους…
Παραδόξως και παρά τον πανικό των μίντια (με τρομοκράτησαν και ξεκίνησα λίγο νωρίς), οι δρόμοι της Αθήνας ήταν αρκετά άδειοι. Πολύ περισσότερο απ’ ότι συνήθως. Οι διαδρομές προς το Νοσοκομείο και μετά το Ίδρυμα ήταν άνετες και τάχιστες. Έτσι, εκεί που περίμενα να περάσω κανά δίωρο στο αυτοκίνητο, ξόδεψα μόνο 40 λεπτά οδηγώντας (μέσος αναμενόμενος χρόνος 1:20). Ήρεμη η πόλη, ευχάριστη. Όπως και χτες το βράδυ που λόγω διακοπής ρεύματος ο δρόμος και η περιοχή γύρω από το βουνό ήταν σκοτεινά. Και μιας και δεν με χωρούσε το σπίτι (βαριόμουν, πνιγόμουν από 4 τοίχους ένα πράμα, δεν μου 'φτανε ο αέρας, δεν είχα και κάποιον να βαράει…:p) άρχισα να τριγυρνάω. Δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί τόσο λαμπερό το φως του φεγγαριού στα μέρη μου. Το ¼ της επιφάνειας φωτισμένο αρκούσε για μια όμορφη φεγγαρόλουστη βόλτα.

Μα γιατί δεν σοβαρευόμαστε λίγο, να σταματήσουμε να καταστρέφουμε τον Αττικό Ουρανό;

Όπως ήταν αναμενόμενο…

…αφού μας γκαντέμιασε η κουβούλα με τους τροπικούς και την άνοιξη, το πρωί αντίκρισα μαύρο ουρανό…
Και φυσικά τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στην εθνική ακόμα να αποκτήσουν λασπωτήρες. Νέφος τα σταγονίδια της βροχής πάνω από το δρόμο και ας μην ψιχάλιζε καν.
Η μεσημεριανή πελατεία μόλις έφυγε και ο αέρας λυσσομανάει έξω. Και όντας μόνος κι έρημος περιμένοντας κανέναν πελάτη που ξεχάστηκε να έρθει στην ώρα του, λέω να κατεβάσω το «εγχειρίδιο του χορού της βροχής» για να στείλω μια τροπική καταιγίδα κάπου εκεί στους τροπικούς της μαργαρίτας….

Πρώτη μέρα στα θρανία…

Για μένα, όσοι «πελάτες» ερχόταν ρωτούσαν με απορία: «Μα; Πρώτη μέρα και θα κάνουμε μάθημα; Από την Άλλη βδομάδα!». «Γιατί ρε παιδιά; Γράφει κάπου το καταστατικό ότι την πρώτη μέρα δεν κάνουμε μάθημα;» η εύλογη απορία. Φυσικά, για να μην το παίξω κακός, δήλωσα μεν ότι όσοι λείπουν πήραν απουσία, δεν έκανα όμως κανονικό μάθημα αλλά μάλλον μια περίληψη της συνολική ύλης και των υποχρεώσεών τους μέσα στο εξάμηνο. Κατέθεσα και την βαθμολογία μου... (χμμμ γκουχ... μμμμ... αργά μεν δυστυχώς, αλλά όχι όπως θα ήθελαν...)
Έτσι έμειναν πάλι αρκετές ώρες να κοιτάω τον κάμπο από το μπαλκόνι, έναν ηλιόλουστο είν’ η αλήθεια κάμπο με μόνο λίγα σύννεφα να σπάνε που και που την μονοτονία, καθώς κίτρινα κινούμενα στίγματα παιχνίδιζαν στο πράσινο φόντο.
Οι άδειες ώρες είναι αρκετά κουραστικές. Σου δίνουν αρκετό χρόνο να σκεφτείς και αντιληφθείς, αλλά και να βαρεθείς λαμβάνοντας έτσι ίσως λάθος αποφάσεις ή κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις βαρεμάρας. Όχι ότι δεν έχω άπειρες τέτοιες άδειες ώρες, ειδικά όταν πέφτει το σκοτάδι… Ευτυχώς σήμερα τις απέφυγα, τις κινήσεις, όχι τις ώρες....
Η αλήθεια είναι πως έχω αρκετά θετική διάθεση. Ίσως φταίνε κάποιες συζητήσεις που με «συνεπήραν». Είχα καιρό να καθίσω να ακούσω τόσα πράγματα μαζί και να ενθουσιαστώ κι όλας απ’ όσα άκουσα. Αλλά όντως, ενθουσιάζομαι υπέρμετρα όταν ακούω ανθρώπους που καταβάλλουν έργο και επιτυγχάνουν και φτάνουν σε ένα περήφανο, όμορφο και αξιόλογο αποτέλεσμα, το ίδιο και όταν ακούω ανθρώπους που αντιλαμβάνονται τι σημαίνει να είναι κάποιος λειτουργός, τι σημαίνει να «υπηρετείς το σύνολο, τους συνανθρώπους σου». Και πάνω απ’ όλα να ψάχνουν να βρουν τον σωστότερο και επιτυχέστερο τρόπο να το κάνουν. Αναπτερώνεται έτσι και το ηθικό σου βρε παιδί μου, δεν είσαι μόνος εν τέλει... Ίσως πάλι φταίει ότι μπαίνει η άνοιξη, αν και την βλέπω την δουλειά, ο Μάρτης θα κάψει μερικά παλούκια ακόμα, οπότε και η διαδρομή ήταν πιο φωτεινή και ανανεωμένη (τρεμοπαίζον κιτρινάκι που σπάει την μονοτονία στο πρασινάκι, μικρές λευκές τουφίτσες πάνω στο γαλάζιο, κοκ). Ίσως απλά εγώ να ήμουν ανανεωμένος, η αλήθεια να λέγεται: το τελευταίο τριήμερο κάπως έτσι αισθάνθηκα: ενθουσιασμένος και ανανεωμένος - όοοοχι, δεν θα αφήσουμε έναν παλιοκαμένο κύλινδρο να μας χαλάσει την ενεργητικότητα. Το κακό είναι ότι κάπου πρέπει να την διοχετεύσουμε, αλλιώς την προβλέπω «εγκαιρόφλεγη» :(
Ύστερα από μια διεξοδική βόλτα λοιπόν στην μπογκόσφαιρα και αρκετή δόση κάμπου και ήλιου (κάτι μου φταίει, αλλά δεν ξέρω τι, ή ίσως ξέρω αλλά δεν θέλω να το παραδεχτώ, ή ίσως το παραδέχομαι αλλά δεν μου αρέσει, ή μου αρέσει αλλά… ΤΑΠ μα εντελώς όμως – έχω μια ανησυχία…), καιρός να κλείσουμε το μαγαζί για σήμερα, δεν προβλέπω άλλη πελατεία άλλωστε – τέτοια ώρα θα λιάζονται στην παραλία… μμμμ….
Ες αύριον τα σπουδαία… (που πάλι πρώτη μέρα θα είναι δηλαδή…)
Πάμε τώρα να μάθουμε τα νέα του ασθενή...

Το ταξίδι με το μεγάλο αυτοκίνητο ήταν πιο ξεκούραστο…
Χμμμμ….

Το εγχειρίδιο του καλού οδηγού

Και εκεί που οδηγείς ωραία και καλά, συνειδητοποιείς πως η θερμοκρασία του αυτοκινήτου είναι τραγικά χαμηλή. Ε ναι, μετά μία ώρα στην εθνική και να μην έχει ανεβάσει πάνω από 50 βαθμούς είναι παράξενο. Ταυτοποιείς την παρατήρηση (ακα επαναλαμβάνεις το ταξίδι και λαμβάνεις τα ίδια αποτελέσματα) οπότε πετιέσαι στο συνεργείο. Δεν είναι τίποτε, χαλασμένος θερμοστάτης. Τον αλλάζεις.
Επαναλαμβάνεις το πείραμα. Όλα δουλεύουν ρολόι. Μα για κάτσε, στην 6τη επανάληψη λαμβάνεις υψηλή θερμοκρασία, τώρα παίζουμε συνέχεια 95-110. Πρέπει να με δουλεύει. Επιστέφεις στο συνεργείο (μα τί θερμοστάτη μου βάλατε κοκ....). Ψάχνουμ’ από ‘δω, ψάχνουμ’ από ‘κεί, μα; Δεν έχει αρκετό νερό στο ψυγείο. Συμπληρώνουμε. Όλα ρολόι για μια βδομάδα. Θα του πέρασε.
Μέχρι που ξαφνικά χτες… η θερμοκρασία χτυπάει κόκκινο!
Ψυγείο άδειο, ένας κύλινδρος λογικά καμένος (ο κύκλος της μηχανής δεν είναι συνεχής - όλο πιφ, πιφ μου κάνει) και βλέπουμε μιας και αύριο ανοίγουν τα συνεργεία :@
Εκείνον τον χρυσό κανόνα που λέει: κάθε βδομάδα ελέγχεις το νερό και κάθε μήνα τα λάδια πριν ξεκινήσεις το πρωί γιατί τον αμέλησα τον τελευταίο καιρό; Καλά να πάθω. 182000 χιλιόμετρα μετά και αφού γύρισε πολλάκις την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη, μάλλον προετοιμάζεται για το τελευταίο του ταξίδι.

Μας πρόλαβε κατά 6 μήνες :(

Σε παραξενεύει;

Με αυτή τη φράση τελείωσε η σημερινή ημέρα. Ναι, με παραξένεψε όταν έμαθα πως ορισμένοι συνάδελφοι εκβιάζονται από το προεδρείο και ως προς την συμπεριφορά τους αλλά και ως προς την βαθμολόγηση. Ο συνάδελφος ξέσπασε. Υπάρχουν φοιτητές που ταλαιπωρούνται χρόνια ενώ άλλοι περνούν εργαστήρια με 3 παρουσίες και λευκή κόλλα – θα έδωσαν καλή συνέντευξη… Και όλα αυτά για να εξυπηρετηθούν κομματικές σκοπιμότητες. Η αλήθεια είναι πως πίστευα ότι οι καιροί αυτοί είχαν τελειώσει το ’80. Κάτι είχε πει πάντως ο Γιακουμάτος για κάποια χρωματισμένα παιδιά αλλά μου διαφεύγει… Κοντή μνήμη, τι να πεις…
Η αίθουσα σήμερα μου θύμισε σκηνή από τη «Μεγάλη των μπάτσων σχολή». Εκεί που το ζευγάρι βγάζει ένα-ένα τα όπλα του πριν πέσει στο κρεβάτι; Κάπως έτσι μάζευα τα σκονάκια από τα διάφορα θρανία. Φοβερό… Τραγικό μάλλον. Άρχισα να συνειδητοποιώ δύο πράγματα: Η κατάργηση των δεσμών και η αλλαγή της ύλης από τότε και ύστερα έχει ελαττώσει τραγικά το επίπεδο. Αυτά καθώς και η νοοτροπία «μην κουραστεί το παιδί» και τα «φροντιστήρια αμάσητης τροφής». Συνειδητοποιώ ότι όχι απλά δεν έχουν κρίση, αρνούνται να μάθουν κρίνουν, κουραστικό άλλωστε, τι να πεις… βάλε μια γιουροβίσιον καλύτερα, που να χαλάμε τώρα φαιά ουσία. Α και πού ‘σαι, ταχυδρόμησέ μας το πτυχίο σε 3 χρονάκια…
Κατά τα άλλα τα συλλαλητήρια λέει βλάπτουν, οι απεργίες βλάπτουν, οι διαδηλώσεις βλάπτουν, τελικά οτιδήποτε άλλο εκτός από το να υποκλίνεσαι στην κατανάλωση, το χρήμα και την εκάστοτε εξουσία βλάπτει σήμερα. Μη κοιτάς που το ονομάσαμε «δημοκρατία»... Καταργήθηκε η σκλαβιά λέει αλλά η αλήθεια είναι πως μόνο σκλάβους βλέπω γύρω που αντί να πουλάνε την εργασία τους, εκβιάζονται να δουλεύουν. Και επειδή πολύ χαλαρούς μας βλέπω τώρα τελευταία, λέω να ξαναενεργοποιήσουμε την διάταξη που λέει «Η συνάθροιση άνω των τριών θεωρείται στάσις». Πάρτ’ αλλιώς γιατί χανόμαστε ρεεεε…
Να ρωτήσω τώρα εγώ ο αδαής και άσχετος… Το ανθρακικό της σόδας είναι ίδιο με αυτό της κοκακόλας έτσι; Γιατί γυρνώντας σπίτι το βράδυ, επειδή αισθανόμουν λίγο βαρύ το στομάχι δηλαδής, πέρασα από την χαλυβουργική και τράβηξα μια τζούρα από το φουγάρο. Μου είπαν ότι το διοξείδιο που βγάζει είναι ίδιο με το ανθρακικό της κοκακόλας, άρα και της σόδας έτσι; Τώρα εμένα γιατί δε μου έφυγε η βαρυστομαχιά όμως; Μάλλον δεν θα ρούφηξα καλά…
Πνευματικό επίπεδο τοπικών (και όχι μόνο) αρχόντων κάτω του μηδενός, δεν είναι ν’ αναρωτιέσαι γιατί τα πράματα πάνε τόσο ρόδινα σ’ αυτή τη χώρα (και όχι μόνο).

Έχει κανείς το προχτεσινό τρίο Γιακουμάτο, Ζουράρη, Ορφανό
να μιλούν περί σκοπίων, λευκού πύργου και ακάθιστου ύμνου;
Να μου το στείλει πάραυτα, νομίζω ότι έχασα μεγάλη κωμωδία…