Μια μέρα ακόμα

Η ταλαιπωρία από το προηγούμενο δωδεκάωρο «του πόνου» έκδηλη (η επιστήμη πονάει λέμε – και τα πόδια, λιγότερο όμως…). Το πρωινό φαίνεται ήρεμο εκεί στα νότια και η διαδικασία του καφέ τραβάει λίγο παραπάνω. Οδεύοντας βόρεια όμως η κατάσταση αλλάζει. Ουράνιο τόξο πάντως πάνω από την πόλη δεν είχα ξαναδεί. Συνήθως κάπου στα βουνά κατέληγε. Φαίνεται πως ο θησαυρός μετακινήθηκε. Η «αναπάντεχη» βροχή δημιούργησε μια μικρή καθυστέρηση. Οι σχεδόν ελεύθεροι δρόμοι του πρωινού ξαφνικά πλημμύρισαν αυτοκίνητα. Ευτυχώς το πρωινό προσωπικό επαρκούσε για την κάλυψη των αναγκών. Η επιστήμη βασανίστηκε για δεύτερη φορά. Το ίδιο κι εγώ, και όχι για λογαριασμό της αυτή τη φορά. Ορισμένες φορές όμως, ορισμένα πράγματα φαίνονται άκαιρα, αδύνατα και αδιανόητα. Ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι. Ποιο το κόστος του ρίσκου; Υπερβολικά μεγάλο υποθέτω, είτε στεφθεί με επιτυχία, είτε με αποτυχία. Διαφορετικό κάθε φορά, αλλά μεγάλο. Άσε που στην αλληλένδετη πολύπλοκη πραγματικότητα, το ίδιο το κόστος επηρεάζει ακανόνιστα την επιτυχία (μοντελοποίηση αδύνατη ακόμα και βάσει στατιστικής μηχανικής…). Κρίμα… Μακάρι…
Οι παρατηρήσεις επί της φιντοματικής είναι έτοιμες. Πλήρεις οδηγίες για… να ξαναγραφτεί απ’ την αρχή! Εξαντλητικά απογοητευτικό. Ίσως όμως κάτι να μείνει, τουλάχιστον έστω και τώρα, και να βελτιωθεί, έστω και κατά μέρος, το μελλούμενο.
Παράξενο, άνθρωποι που είναι πραγματικά οικείοι και όχι απλά συνάδελφοι, δε σε ενημερώνουν για θέματα που σε ενδιαφέρουν και σε αφορούν και μάλιστα αποτρέπουν κάθε δυνατότητα ανάμιξής σου με αυτά και κατ’ επέκταση ανάπτυξης. Και όλα αυτά γιατί κάπου, σε κάποιο ακόμα πιο ανώτερο επίπεδο, υπάρχει η υποψία συμφέροντος.
Η νυχτερινή επιστροφή που ακλουθεί το δεύτερο δωδεκάωρο επίπονη. Η αλήθεια είναι πως σήμερα το κρύο ήταν εντελώς παράταιρο σε σχέση με την χτεσινή θερμοκρασία. Λίγο αυτό, λίγο η κούραση μάλλον οδήγησαν σε βήχα. Η εξαντλητική μέρα τελειώνει και η επαύριο θα είναι λίγο πιο ήρεμη. Εξάωρο και κλείνει. Με αναπάντεχες εισηγήσεις και εποπτείες, δώρο της αναπάντεχης απουσίας «των ανωτέρων». Σε δυο βδομάδες ξανά… (μπρρρ)

Και όμως, θα μπορούσαν να είναι πιο απλά
Και όχι τόσο αλληλένδετα…
Θα μπορούσαν όλα…
Αν έλλειπε η υπόνοια του συμφέροντος…
Και της πιθανότητας κατάχρησης εξουσίας…