Αμφίδρομη μονοδρόμηση.

Μετά από αρκετές χαμένες ώρες στο φιντανοτροφείο, αλλά και σπίτι μιας και η κλασική ίωση επέμενε να φιλοξενηθεί για ολόκληρη βδομάδα, τα «βάσανα» μάλλον τελειώνουν. Αρκετές ώρες χαμένες και μπροστά σε ένα πισι. Έτσι για πλάκα, γιατί απλά είναι ηλίθια κατασκευάσματα.
Η πρόταση για εκδρομή στην φιντανοχώρα απορρίφθηκε εν ριπή οφθαλμού. Τρείς ημέρες συνεχόμενα το ταξίδι και την Τρίτη επαναλαμβάνεται, ε το να πάς και για εκδρομή στο ενδιάμεσο, στους ίδιους δρόμους, είναι εντελώς αδιάφορο. Ελλείψει άλλης πρότασης, καλό είναι και το σπίτι. Είμαστε και σε κρίση μην ξεχνάμε. Τι είδους κρίση είναι το ερώτημα…
Η βραδινή, έως και νυχτερινή όπως αποδείχθηκε, ταινία παρουσίαζε ενδιαφέρον. Αρκετό ώστε να υπερνικήσει την κούραση, αν και η κατάληξη ήταν μια αδημονία περί του πότε επιτέλους θα τελειώσει. Και τελείωσε στις δύο. Μια θεωρία αμφίδρομης κίνησης του χρόνου, έναντι του μονόδρομου βέλους του χρόνου που τόσο καλά γνωρίζουμε και τόσο βαθιά είναι εντυπωμένη στο ανθρώπινο μυαλό που σχεδόν αδυνατεί να επεξεργαστεί τη δυνατότητα αμφίδρομης κίνησης. Παρόλ’ αυτά το έργο εξέφραζε την έννοια πολύ καλά, εξ ου και το υπέρμετρο ενδιαφέρον.
Εντάξει, τα παρελθοντικά επηρεάζουν εντελώς αιτιοκρατικά το παρόν και το μέλλον. Πόσο πιθανό είναι τα μελλούμενα να επηρεάζουν αιτιοκρατικά το παρόν και το παρελθόν; Το μόνο σίγουρο είναι πως αν συμβαίνει αυτό, τότε ένας ανεξάρτητος παρατηρητής θα βλέπει την πραγματικότητα να κινείται με ασυνεχή βήματα. Ή μήπως και σε αυτή την περίπτωση οι αλληλεπιδράσεις βρίσκονται σε απόλυτη δυναμική ισορροπία με αποτέλεσμα η κίνηση του βέλους να παραμένει συνεχής συνάρτηση;
Αν είναι έτσι πάντως, λογικά θα πρέπει να υπάρχει λογική ακολουθία σκέψεων που αιτιολογούν το παρελθόν μας με βάση το μέλλον και μόνο. Πάντως η θερμοδυναμική, εντελώς αμείλικτα, υποδεικνύει πως η αναστροφή του βέλους είναι αδύνατη. Για να γίνει αποδεκτή η αμφίδρομη κίνηση του χρόνου λοιπόν πρέπει αναγκαστικά να επανεξεταστεί και να εμπλουτιστεί η βάση της ίδιας της επιστήμης και κατ’ επέκταση όλη η επιστημονική πραγματικότητα. Αλλά η δουλειά πρέπει να ξεκινήσει από τη βάση. Και ακόμα κι έτσι, πάλι σε μονόδρομη κίνηση του βέλους καταλήγουμε. Έννοιες υπερβολικά δύσκολες, τη στιγμή που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει την παιδική του ηλικία, με βάση τα γεγονότα της εφηβείας και της ενήλικης ζωής του.
Πάντως το έργο κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τις δύο τα ξημερώματα και παρουσίασε ικανοποιητικά και τα χρονικά παράδοξα που θα συνέβαιναν αν το βέλος του χρόνου ήταν αμφίδρομο. Παρότι τα μάτια πλέον έτσουζαν από τη νύστα (μα τέσσερεις ώρες έργο; – βάλε και τις διαφημίσεις…), και παρότι το σενάριο γύρω απ’ το οποίο ήταν στημένη η ταινία τριγύριζε τελικά εντελώς γλυκανάλατα το πείραμα της Φιλαδέλφειας και άλλες κλασικές «αμερικανιές».
Τελευταίο Σαββατοκύριακο της αποκριάς. Και ενώ οι απόκριες δεν άγγιξαν καν φέτος, ούτε το τέλος τους φαίνεται πως θα γίνει αντιληπτό. Μια αδιόρατη θλίψη πλανάται στον ορίζοντα…