Άρχισαν οι ζέστες

Εντάξει, δροσίζει ακόμα που και που, πλησιάζουν και οι εκλογές, αρχίζει η γενικότερη διάθεση για «χαλαρότερες» καταστάσεις, ε τελειώνει και το εξάμηνο. Ένα μαθηματάκι για επανάληψη ακόμα και «θα πάψεις να τα ταλαιπωρείς». Θα έρθει η ώρα που θα σε ταλαιπωρήσουν αυτά (αν ήταν πραγματικά μαργαριτάρια, σήμερα θα ήσουν ζάπλουτος!).
«Ε μα σου αξίζει, τόσες πράξεις μας έβαλες να κάνουμε, τόσους πίνακες ν’ αντιστρέψουμε! Γιατί;» (κι εσείς ακούσατε…)
Γιατί…
«Γιατί με αυτόν τον τρόπο μαθαίνετε. Με αυτόν τον τρόπο «χτίζετε» τον εγκέφαλό σας. Με αυτόν τον τρόπο αντιλαμβάνεστε πώς μπορείτε να συνδυάζετε, τί «υφή» έχουν τα μεγέθη, πώς μπορείτε να λύνετε πραγματικά τα προβλήματα, όχι μόνο να ξέρετε να τα λύνετε στη θεωρία.
Δεν είναι θέμα οπισθοδρομισμού, ναι έχετε πάντα και θα έχετε πάντα από εδώ και πέρα υπολογιστές. Πιθανότατα ουδέποτε θα κάνετε στην πράξη πράξεις με το μυαλό. Αν όμως δεν το κάνετε, δεν «παιδευτείτε», δε θα χτίσετε ποτέ σας ένα μυαλό. Πρέπει να ξέρετε να λύνετε το πρόβλημα στους υπολογιστές, αλλά ταυτόχρονα να έχετε παιδευτεί να το λύσετε και στο χέρι. Πολλές φορές, πολλά διαφορετικά. Γι’ αυτό και μαθαίνουμε και τα δύο, όσο και αν απαξιώνετε το δεύτερο.
Σε αυτή τη ζωή υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που απλά εφαρμόζουν λύσεις που προϋπολόγισαν άλλοι γι’ αυτούς, με όλα τα θετικά και αρνητικά τους, και αυτοί που λύνουν πραγματικά και από μόνοι τους τα προβλήματα, προτείνουν νέες μεθόδους και λύσεις. Είναι καιρός να διαλέξετε σε ποιους θα ανήκετε. Σε φυσιολογικές συνθήκες και οι δύο κατηγορίες θα μπορέσουν να εργασθούν. Στην πράξη αποτελεσματική είναι η δεύτερη. Και στη ζωή, αποτελεσματική είναι μόνο η δεύτερη.
Μην υποτιμάτε την αξία και την ανάταση που χαρίζει το μολύβι και το χαρτί και οι αμέτρητες πράξεις επάνω σε αυτό. Στη μαθησιακή διαδικασία κανένας υπολογιστής δεν θα μπορέσει ποτέ να τα αντικαταστήσει. Στην ανάπτυξη των συνάψεων και της συνδυαστικής σκέψης είναι ασυναγώνιστα. Μπορεί να βαριέστε, αλλά όσα περισσότερα γράψετε και όσο πιο καθαρά και αναλυτικά τα γράψετε, τόσο λιγότερο κόπο θα καταβάλετε.»
Και τι κατάλαβες; Περιμένεις λιγότερα «μαργαριτάρια»; Όχι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι γνωρίζεις εκ των προτέρων ακριβώς τί δρόμο θ’ ακολουθήσει ο καθένας. Με μαθηματική ακρίβεια μάλιστα. Κι όμως μπορεί κάτι απ’ αυτά, σε κάποιον απ’ αυτούς, να κάνει έναν «συνδυασμό», μια νέα «σύναψη» και όλα να οδηγηθούν, με μικρές αποκλίσεις στην αρχή, σε εντελώς διαφορετικό μονοπάτι. Άλλωστε αυτό δεν είναι και η πορεία; Μια καμπυλόγραμμη κίνηση μέσα στο χρόνο που αλλάζει συνέχεια κλίση ανάλογα με τις «δυνάμεις» που ασκούνται στο «αντικείμενο».
Έλα, παραδέξου ‘το, παραξενιά σου είναι κι αυτό, θα μπορούσες απλά να κάνεις τη δουλίτσα σου και να φύγεις, ήσυχα-ήσυχα, χωρίς να αναλώνεσαι και να στενοχωριέσαι…
Άντε, μπας και κάνεις και καμιά δουλειά γιατί με το να παρακολουθείς συνέχεια ημερίδες και να απαντάς σε σχόλια δεν πρόκειται να προχωρήσεις τίποτε…
Απ' την άλλη βέβαια, με τόση βαβούρα στο γραφείο, δουλειά πάλι δε γίνεται…
Και λυτρωμό δεν έχεις…

Παραξενιές

Η μέρα ξεκίνησε με κάθε (δυνατή) δημιουργική διάθεση. Ή μάλλον με διάθεση να πιέσεις τον εαυτό σου να δημιουργήσει, μην κοροϊδευόμαστε! Κι όμως, το πρώτο πράγμα που συμβαίνει κατά την άφιξή σου στο γραφείο είναι η απαίτηση να απαντήσεις σε σχόλια… για μια δυναμικότητα που δεν μπορείς να γνωρίζεις, έναν αριθμό παραμέτρων υπό διερεύνηση που θα καθορισθεί από στοιχεία που θα λάβεις εάν και εφόσον, δείκτες προόδου (εντάξει, αυτό είναι το εύκολο) και ένα σωρό άλλα «διαδικαστικά».
Και τελικά η μέρα περνάει και η δημιουργία μένει στ’ αζήτητα. Όχι όμως και η απορία περί επαγγελματισμού ορισμένων «επαγγελματιών». Η απάντηση στο ερώτημα «το θεωρείτε αυτό επαγγελματισμό» είναι από παρατεταμένο κενό και αδιάφορο κλείσιμο τηλεφώνου. Εδώ κάπου αναρωτιέσαι, εσύ είσαι ο παράξενος ή υπάρχουν και άλλοι που όταν δεν είναι ευχαριστημένοι από την συμπεριφορά «επαγγελματιών», δεν ξαναπατάνε το πόδι τους στην περίμετρο; Διότι στην πράξη το έχεις εφαρμόσει αρκετές φορές, αλλά παρατηρείς γύρω πως άλλοι «δυσαρεστημένοι» επιμένουν να συνεργάζονται με αυτούς που τους δυσαρέστησαν. Μάλλον εσύ λοιπόν είσαι ο παράξενος. Ε καλά, δεν είναι νέο αυτό…
Άντε τώρα να ασχοληθείς με τα φυσικά ορυκτά. «Αύριο» απαντάει μια φωνή στο εσωτερικό, φωνή που φυσικά και θ’ ακούσεις μιας και, όντας περίεργος, δεν σκοπεύεις να περνάς το σύνολο της ημέρας σου καθηλωμένος μπροστά στον τούρκο, αλλά προτιμάς να αφιερώνεις λίγο χρόνο σε όλα, σε περίπατο, σε φίλους ή οικογένεια… Θυμάσαι ένα ηλεκτρονικό γράμμα, από αυτά που κυκλοφορούν σε λίστες μεταξύ φίλων, να αναφέρει πως η σημερινή κοινωνία «δεν έχει γνωρίσει» αρκετά πράγματα και πως η «μεσημεριανή σιέστα» γι’ αυτή είναι μια πολυτέλεια. Για τη δική σου παραξενιά όμως δεν είναι πολυτέλεια αλλά ανάγκη για την ανθρώπινη ζωή, ανάγκη που δεν πρέπει ο άνθρωπος να παραλείψει να ικανοποιεί, όπως και τον περίπατο (να κινούμαστε και λίγο), όπως και την επικοινωνία... Ε μπορεί να μετακινείς λίγο το μεσημέρι, αλλά την ανάγκη σκοπεύεις να την ικανοποιείς. Σε τελευταία ανάλυση, ειδικά τώρα που ζέστανε ο καιρός (με βροχή δεν έχει γούστο η «επανάσταση»), περίεργος είσαι, ε ό,τι θέλεις κάνεις, όλα θα γίνουν, σιγά-σιγά…
Κάτι απ’ το οποίο δεν μπορεί να φύγει το μυαλό σου πάντως ήταν η συζήτηση μεταξύ εκπροσώπου υπουργείου (δε θυμάσαι ποιού) και του Κρεμαστινού. «Κύριε καθηγητά, με συγχωρείτε αλλά το κάπνισμα είναι και οικονομικό θέμα». Τελικά βέβαια ο άνθρωπος, αν και σε τρόμαξε εξ αρχής, υποστήριξε πως υπάρχουν και χρηματοοικονομικές ωφέλειες (όχι μόνο βλάβες) από την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, αλλά και μόνο η διάθεση να εξεταστεί από την πολιτεία η χρηματοοικονομία σε ένα ζήτημα που αφορά στην υγεία είναι απογοητευτική. Δηλαδή αν όντως το κάπνισμα τελικά θίξει τα χρηματοοικονομικά συμφέροντα (βλέπεις είναι καπνοπαραγωγός χώρα η Ελλάδα, δεν πιστεύεις πως θα εφαρμοσθεί δραστικά η απαγόρευση), θα σκεφτούμε την πιθανότητα να το ξαναεπιτρέψουμε στους δημόσιους χώρους; Τα σχόλια φυσικά του επιστήμονα, πως δηλαδή τα μέτρα δεν πρέπει να είναι μόνο αποτρεπτικού χαρακτήρα, αλλά στην ουσία να οδηγούν την κοινωνία στην πλήρη απαξίωση της συνήθειας του καπνίσματος ώστε να αποδεσμευτεί τελικά από αυτά τα επίκτητα προβλήματα υγείας, πήγαν στο βρόντο. Ναι, θεωρείς τον εαυτό σου τεχνοκράτη, αλλά παρότι η δική σου «παράξενη ιδεολογία» θα πρότεινε απαγόρευση καλλιέργειας του καπνού (όχι δεν είσαι κανένας παράξενος που δεν άναψες ποτέ σου τσιγάρο, αντιθέτως έχεις ανάψει ουκ ολίγα, άλλου είδους παράξενος είσαι) τελικά αναγνωρίζεις και αντιλαμβάνεσαι το πνεύμα και τους λόγους των απαγορεύσεων και το επικροτείς (ναι, είσαι τόσο παράξενος ώστε να μην θεωρείς το «πρέπει» μια «κακή λεξούλα», κι ας θα σου λείψει το να μπορέσεις ν’ ανάψεις ένα τσιγάρο με το ποτό σου αν στο φέρει η διάθεση), τόσο τεχνοκρατισμό όμως σαν αυτό των σημερινών «πολιτικών» δεν τον αντέχει το στομάχι σου, προτιμάς τον κόσμο και τις ιδέες των «καθηγητάδων»… τη νουθεσία και την επίλυση έναντι του στραγγαλισμού, ενός στραγγαλισμού που μπορεί να σέβεται περισσότερο το χρήμα αντί της υγείας.
Θεωρίες… σου λέει κάποιος, αλλά αυτός ο κάποιος συστηματικά ξεχνάει πως η σημερινή του ζωή σε αυτές ακριβώς τις θεωρίες οφείλεται…
Τελικά, αυτό το χάσμα της επιστήμης και της κοινωνίας που (λέει πως) προσπαθεί να γεφυρώσει η μαμά Ευρώπη, οφείλεται στους επιστήμονες που «δε μιλάνε» ή στην κοινωνία που αρνείται ή απλά βαριέται να τους ακούσει; Και ενώ θεωρούσες πως υπάρχει μερίδιο ευθύνης και στα δύο μέρη, η αρνητικότητα που βιώνεις τον τελευταίο καιρό μάλλον σε οδηγεί να θεωρήσεις τον δεύτερο ως πρωτεύοντα λόγο. Είναι πιθανόν και αυτό μια παρενέργεια του τρόπου με τον οποίο εκπαιδεύτηκε να σκέφτεται η σημερινή κοινωνία…
Κι εσύ είσαι απλά ένας «γεροπαράξενος» που απολαμβάνεις τη διαδρομή πλάι στη θάλασσα…

«Μπλόκ»…

Ευτυχώς κράτησε λίγο. Λίγο αλλά «καλό». Θες το αναπάντεχο μπουρίνι που αντιμετώπισες με πουκαμισάκι, αφού εκατό χιλιόμετρα μακριά που απέχει το σπίτι απ’ το φιντανοτροφείο ο καιρός ήταν εντελώς διαφορετικός για να είσαι προετοιμασμένος κατάλληλα, θες ότι είχες τον άρρωστο και στην οικογένεια αλλά και στο «ακροατήριο», υποχρεώθηκες σε δύο ημέρες πλήρους νηστείας και αποχής από το φαγητό. Το στομάχι δε δεχόταν τίποτε πέραν του νερού. Ο πυρετός κράτησε ακόμα λιγότερο. Δύο ημέρες ανάπαυση και πίσω στα καθημερινά.
Απ’ όπου «έλειψες»! Βλέπεις παρότι ενημέρωσες τον μοναδικό που βρήκες την Τετάρτη το πρωί, κανένας δεν γνώριζε γιατί δεν πήγες για δυο ημέρες! Απέφυγες το καυστικό σχόλιο που ήρθε στο μυαλό: «έμεινα σπίτι μπας και κάνω καμιά δουλειά γιατί με τη φασαρία εδώ μέσα…»
Αναπάντεχα μεσημεριανά νέα και ευχάριστη στιχομυθία. Επικοινωνείτε σπάνια, αλλά σήμερα οι αποκρίσεις ήταν «μεσ’ την καλή χαρά» και ίσως η πρώτη φορά που διακατέχονται από τόσο κέφι. Κέφι το οποίο πραγματικά απολαμβάνεις – σε πιάνει εξ’ απήνης – και το οποίο αιτιολογείται απόλυτα από τον επικείμενο γάμο.
Κέφι το οποίο διαλύεται από τον υποψήφιο, ο οποίος αναφέρει πως θα καθυστερήσει η εργασία του διότι δε διαθέτει «υφιστάμενο» να την πραγματοποιήσει. Κάποιο τμήμα αυτού του εκμοντερνισμού σου είχε διαφύγει! Ουδέποτε ενέκρινες ή ζήτησες από κανέναν υπερβολικούς ρυθμούς – τους καταδικάζεις άλλωστε. Αλλά από τους φυσιολογικούς ρυθμούς που ζητάς, μέχρι τους μηδενικούς ρυθμούς που βλέπεις υπάρχει μεγάλη απόσταση. Ιδεολογική μάλλον, αλλά αυτά προφανώς και είναι ψιλά γράμματα σήμερα. Ιδεολογική θα είναι μάλλον και η ένστασή σου στο γεγονός της αδυναμίας εξεύρεσης ενός απλού κατσαβιδιού σε ένα εργαστήριο που διαθέτει πιστοποίηση! Άλλωστε εκεί «δεν μπορείς να βρεις ποτέ τίποτε». Μόνο την πιστοποίηση… Απ’ την άλλη, ποτέ δεν έτρεφες αυταπάτες περί σημασίας της «πιστοποίησης»...
Πάντως πρέπει να παραδεχτείς πως δεν μπορεί να φταίνε μόνο αυτά που το κέφι έχει εξαφανιστεί εντελώς και μονίμως. Ο συγγραφικός οίστρος παραμένει μηδενικός. Τρείς παραγράφους ανά εβδομάδα είχες υποσχεθεί. Δε χρειάζεται να «τρέξεις» παραπάνω, μέχρι το Σεπτέμβρη η ανασκόπηση θα είναι έτοιμη. Επί μία ώρα όμως συσκέπτεσαι με τον εαυτό σου για τη δομή και το περιεχόμενο μιας και μόνο πρότασης. Μα πώς είναι δυνατόν να μην μπορείς να εκφράσεις το αυτονόητο περί των πλεονεκτημάτων χρήσης των φυσικών ορυκτών στις διεργασίες προσρόφησης! Άλλη μισή για μια λέξη που σου έρχεται στο μυαλό το πρώτο γράμμα της και η φράση στην οποία ανήκει αλλά αυτή η ίδια αρνείται πεισματικά να εμφανιστεί στο προσκήνιο. Εκεί και τα παρατάς, αποφασίζεις να φύγεις, ν’ αλλάξεις εντελώς παραστάσεις μπας και επιστρέψει λίγη από τη «φυσιολογική» διάθεση. Εις μάτειν. Τουλάχιστον αν και ξεκίνησες πάλι για μια μικρή βόλτα που θα συνδύαζες με μια «απογευματινή δουλίτσα», κατέληξες για καφέ, μπύρες και «κους κους» μέχρι το βράδυ. Έχουν γλυκάνει πια τα βραδινά και είν’ ευχάριστη η παραμονή εκτός σπιτιού. Καφέ, μπύρες και ξηρούς καρπούς! Χμμμ… Τελικά το στομάχι παραέφτιαξε μέσα σε μια και μόνο ημέρα! Ευτυχώς, γιατί είναι μαρτύριο να είσαι κλεισμένος σε τέσσερεις τοίχους τέτοια εποχή.

Έχει ο καιρός γυρίσματα…

Εκεί λοιπόν που μέσα σε μια βδομάδα έβαλες τα κοντομάνικα, να ‘σου και η βροχή. Καταρράκτες! Κοιτώντας το θερμόμετρο εξωτερικής θερμοκρασίας εκπλήσσεσαι από την αναγραφή του «δώδεκα». Δώδεκα; Κι εσύ είσαι με σκέτο πουκαμισάκι. Οϊμέ, άρρωστος θα γυρίσεις. Μπας και περνάς και κοντά από κανά χοιροτροφείο για να βρεθείς εντός του κλίματος των ημερών ή μόνο ορνιθοτροφεία (και φιντανοτροφεία) υπάρχουν στην περιοχή;
Τελικά όμως απεδείχθη «καλοκαιρινό μπουρίνι», παρότι ο αέρας λυσσομανάει.
Θάλασσα τρικυμιώδης αλλά η βροχή έχει κοπάσει. Ο αέρας, παρότι δυνατός, ευχάριστος. Η αίθουσα ζεστή. Η ζέστη ανεβαίνει επικίνδυνα ορισμένες στιγμές…

Αυτή η κουτοπονηριά…
Και η πίστη πως το αλεπουδάκι μπορεί να είναι πιο έμπειρο της αλεπούς…
Ωριαίο κενό, έληξε ταχύτερα του αναμενόμενου το δεύτερο τρίωρο. Άσε που αν το αλεπουδάκι δεν το ‘παιζε «έξυπνο» θα είχε λήξει ακόμα νωρίτερα…
Πλησιάζει το κουραστικότερο τρίωρο όλων. Κάθε βράδυ Τρίτης πραγματικά αισθάνεσαι πως χρειάζεσαι διακοπές. Μόνιμες ίσως;

Βγήκε το office 2010;

Γιατί μέσα σε 3 μέρες,

54 το αναζήτησαν :p

Ζέστη…

Ζέστη; Μα ούτε καν πέντε μέρες δεν είναι που αντελήφθης πως «κατηφορίζουμε για καλοκαίρι», πώς άρχισε κι όλας το καλοκαίρι; Η αλήθεια είναι πως δε θυμάσαι ποτέ να πέταξες το «μαλλινάκι» και τη ζακετούλα πηγαίνοντας κατευθείαν, μέσα σε μια εβδομάδα και μόνο, σε κοντομάνικο! Παράξενο...
Ίσως ο καιρός ν’ ακολουθεί βέβαια το «πολιτικό θερμόμετρο» που εκτινάσσεται στα ύψη! Κατά την μετάφραση των ΜΜΕ φυσικά, τα οποία στην πράξη είναι η μόνη μας συσχέτιση με το τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, γύρω μας. Αλήθεια τί ποσοστό από τους πολίτες δε θα ζούσε κλεισμένο μέσα σε έναν εντελώς «απομονωμένο» μικρόκοσμο, αν δεν υπήρχαν και αυτά; Μεγάλο (για να μην πεις όλοι) λογαριάζεις, αν σκεφτείς πως οι περισσότεροι δεν έχουν ούτε χρόνο, ούτε διάθεση ν’ ασχοληθούν με τα «κοινά». Αλλά αυτό δε σημαίνει πως οι περισσότεροι (για να μην πεις όλοι) δεν έχουν καν τη δυνατότητα διασταύρωσης της πληροφορίας στην καθημερινότητά τους; Αυτό δε σημαίνει ότι τα ΜΜΕ «φτιάχνουν» (καλά-καλά, έχουν τη δυνατότητα να φτιάξουν, μην παρεξηγείσαι) την επικαιρότητα; Αυτό λοιπόν δε σημαίνει πως «ανεβάζουν» το «πολιτικό θερμόμετρο» και όχι πως αυτό «ανεβαίνει» από μόνο του; Χμμμ κάπου στην μέση αυτού του φαύλου κύκλου μπορεί να είναι και η αλήθεια.
Τελικά όμως όλες οι πολιτικές «συζητήσεις» (για να μην πεις «οι παράλληλοι μονόλογοι»), ξεκινάνε από μια πραγματική βάση και στη συνέχεια «ωραιοποιούν οπτικές γωνίες» (για να μην πεις «τα συμφέροντα που εξυπηρετούν») παρουσιάζοντας τα πράγματα όπως βολεύει την κάθε πλευρά, μόνο και μόνο για να πολώσουν χειραγωγημένους πολίτες, ή οπαδούς, ή απλά ανενημέρωτους ακόλουθους του συμφέροντος, χωρίς στην πράξη να αναλύουν το σύνολο των παραμέτρων και να διευκρινίζουν τους μηχανισμούς δράσης τους ώστε να προτείνουν σαφείς γραμμές μηχανισμών μέσα από τους οποίους θα επιτύχουν σαφέστατα καθορισμένους στόχους. Κι ύστερα μιλάμε για διαφάνεια. Λες και είναι δυνατόν να την «κατακτήσουμε» αν πρώτα δεν ξεκινήσουμε απ’ τη διαφάνεια των λόγων και των πρακτικών μας. Κουκιά μετρημένα η καταγραφή και η ανάλυση, όμως προτιμότερο να παίζεις με την ελπίδα και την ανάγκη. Βλέπεις τις περισσότερες φορές η πραγματικότητα δεν τιμά τους πολιτικούς μας. «Πολιτική για τον πολίτη» λένε, αλλά πως είναι δυνατόν να κάνει πολιτική για τον πολίτη ένας επαγγελματίας πολιτικός; Αφού είναι επαγγελματίας, βάζει το επάγγελμά του άνω του πολίτη και το επάγγελμα σήμερα, με τη σημερινή νοοτροπία, απαιτεί μεγιστοποίηση κερδών, ε ποιοι πληρώνουν περισσότερα και άμεσα λοιπόν; Σίγουρα δεν πιστεύεις πως πρόκειται ποτέ να υπάρξει πολιτική για τον πολίτη όσο οι πολιτικοί είναι καριερίστες ε; Ή μήπως πιστεύεις πως ο καριερίστας μπορεί ποτέ να είναι και Άνθρωπος; Πολλά «αντικρουόμενα συμφέροντα» ανάμεσα στις δύο έννοιες (άσε που ο καριερίστας δεν είναι σφαιρικός για να κυριχθεί Άνθρωπος) και δύσκολες οι ισορροπίες, ειδικά όταν δεν καθορίζονται από την απλότητα των μεγεθών, αλλά άπτονται της πολυπλοκότητας του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Παρόλ’ αυτά, ξεκίνησε ουσιαστικά η «προεκλογική περίοδος» που θα μας οδηγήσει στις κάλπες. Μέσα από μια απαξίωση του πολιτικού συστήματος, η οποία πραγματικά ενδιαφέρον έχει να αναρωτηθεί κανείς ποιους εξυπηρετεί τελικά. Γιατί καλό είναι να έχουμε «άποψη» περί των πράξεών μας και να θεωρούμε πως με την τάδε πράξη μας εμείς θέλουμε να «δείξουμε» αυτό ή το άλλο, αλλά στην πράξη, και για να λειτουργήσει η κοινωνία, έχει θεσπισθεί ενιαίος μεταφραστικός μηχανισμός. Και όσο και αν βαυκαλιζόμαστε και αρεσκόμαστε να δίνουμε «μοναδικό» και «προσωπικό» χρώμα στις πράξεις μας, αυτές, όταν αφορούν στο σύνολο, μεταφράζονται με βάση τους κανόνες που διέπουν την κοινωνία και με βάση αυτή τη μετάφραση και μόνο καθορίζεται το τί πρόκειται να συμβεί, σε οποία εικονική σφαίρα κι αν βρισκόμαστε εμείς.
Έτσι λοιπόν, στον απόηχο των φοιτητικών εκλογών, ξεκινάει η περίοδος των ευρωεκλογών. Και ο καθένας προσπαθεί να δείξει όπως τον βολεύει (μα γιατί τόση άρνηση για την απλή πραγματικότητα;) τα πρώτα αυτά αποτελέσματα. Ποια αποτελέσματα; Τα είκοσι διαφορετικά που δίνει το κάθε κόμμα; Μα είναι δυνατόν να πάρει κανείς στα σοβαρά το «φοιτητικό κίνημα» όταν αυτό δεν μπορεί, όχι να συμφωνήσει, αυτό θα ήταν πολύ μεγάλο βήμα, αλλά απλά να δώσει ενιαία αποτελέσματα; Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, αυτό και μόνο αυτό σημαίνει πως δεν είναι ικανό να εγγυηθεί τη δημοκρατία μέσα στους κόλπους του! Δε σέβεται το θεσμό των ίδιων των εκλογών! Αν τον σεβόταν (ε καλά, προφανώς και κανένας δεν τον σέβεται πλέον, αποτελεί άλλωστε τροχοπέδη), θα έκανε τα πάντα ώστε να τον οδηγήσει στη σωστή λειτουργία του και να αναδείξει «μοναδικά» αποτελέσματα. Θα μου πεις βέβαια πως τα ίδια κάνει και η βουλή των ελλήνων, πέντε κόμματα, πέντε πορίσματα. Τουλάχιστον αυτά είναι «οπτικές», όχι κουκιά μετρημένα (ναι, καλά, λες και τα «στοιχεία» δεν είναι κουκιά μετρημένα). Οι κάλπες όμως έχουν μέσα κουκιά μετρημένα, μήπως και ν’ αρχίσουμε ν’ ανησυχούμε για τη νέα «μαθηματική θεωρία» που απορρέει από αυτά; Ίσως ν’ αρχίσουμε ν’ ανησυχούμε για την πορεία της «δημοκρατίας» και για το πρόσωπο που αυτή θα αποκτήσει στα χρόνια που οι πρωτεργάτες του φοιτητικού κινήματος θα μετατραπούν σε πρωτεργάτες του πολιτικού σκηνικού; Ή μήπως πλέον η «δημοκρατία» έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που δεν μπορεί να προσφέρει κάτι; Σε όλο αυτό το σκεπτικό βέβαια έχει τεθεί ως βάση πως αυτό που βιώνουμε σήμερα αποτελεί δημοκρατία, κάτι για το οποίο φυσικά έχεις πολύ μεγάλους ενδοιασμούς. Δημοκρατική φεουδαρχία τ’ ονομάσατε κάποτε, αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος πως δεν αποτελεί «μοναρχία» μιας έννοιας που κρύβεται πίσω απ’ τα «πολιτικά πρόσωπα»…
Το σίγουρο πάντως είναι πως ξεκίνησαν οι ζέστες, απ’ όπου και αν το δεις. Σε λίγο κινδυνεύεις να βγεις με λινό πουκαμισάκι ντε. Και όχι τίποτ’ άλλο, αλλά ολόκληρο τριήμερο που θα μπορούσες να πας στη νυφούλα (την έδειχνε σήμερα και η ΕΤ1, κόντεψε να δείξει μέχρι και το πατρικό της μάνας σου, δίπλα πέρασε, το δικό σας, πάνου πάνου, δεν περίμενες φυσικά καν να το προσεγγίσει), τώρα είναι χαμένο λόγω της εκλογικής μάχης. Και πραγματικά αναρωτιέσαι μήπως ήταν εντελώς εσκεμμένη η επιλογή του χρόνου των εκλογών μιας και όπως και να το κάνουμε η «αποχή» θα διευκολύνει τα δημαγωγικά επιχειρήματα εσωτερικής κατανάλωσης…

Μηδέν εις το πηλίκο λοιπόν…

… συνεχίζοντας την διατύπωση των «τριών τελειών». Κουραστική αυτή η αίσθηση. Του να μην βρίσκεις ενδιαφέρον σε τίποτε. Σε τίποτε ή στο «τίποτε»; Εξαρτάται…
Έλα τώρα, μην παραπονιέσαι, χτες δεν ξεκίνησες για μια απλή βόλτα στις έξι το απόγευμα και κατέληξες να πίνεις μπύρα, καφέ, μπύρες, με παρέα αυξανόμενη με ρυθμό ένα άτομο ανά ώρα, μέχρι τις έντεκα το βράδυ; Αν δεν είχε ζέστη θα είχες πουντιάσει είν΄ η αλήθεια! Αλλά και το να πουντιάσεις «σταθερά» θα ήταν. Κανείς δεν είπε ότι δεν περνάς ευχάριστα, περί της ουσιαστικότητας η φιλοσοφική αναζήτηση. Έλα τώρα, δεν είναι ουσιαστικοί οι φίλοι; Είναι, αλλά τώρα διερευνούμε την ουσιαστικότητα της ζωής…
Ναι, εσύ και οι μόντυ πάιθονς, καναν’ άλλο δεν ξέρω…
Πάντως μια «αλλαγή» ήταν πως το τελευταίο άρθρο που κλήθηκες να κρίνεις ήταν ευρωπαίου. Επιτέλους αγγλικοί χαρακτήρες που απεικόνιζαν αγγλικό κείμενο. Όχι ασιατικό. Τί λες; Αποφάσισαν οι ευρωπαίοι να γράψουν επιτέλους άρθρο; Έχουν γεμίσει τα περιοδικά με ασιατικού τύπου αγγλικά! Αυτή τη φορά η δουλειά δεν διήρκησε περισσότερο από μία ημέρα! Και επιπλέον για πρώτη φορά δεν παρουσιαζόταν «έλλειμμα θεωρητικού υπόβαθρου»! Να είδες; Να μια αλλαγή! Ναι αλήθεια, τόσο ουσιαστική αλλαγή πως και δεν την είχες προσέξει βρε παιδί μου; Την πρόσεξες! Ήταν η πρώτη φορά που τα σχόλια περιορίστηκαν σε πέντε γραμμές!
(…)
Αλλαγή θα ήταν να σταματήσετε να μετράτε και να επικεντρωθείτε στην έρευνα. Τότε να δεις πόσα σοβαρά αρθράκια θα έγραφαν οι ευρωπαίοι. Όταν όμως αναλώνονται στο να μετράνε και να αποδεικνύουν το «συμφέρον», το υλικό προόδου είναι μηδενικό. Έλα τώρα, δεν μπορείς να μηδενίζεις όλη αυτή τη δουλειά με τα τοξικά! Τουναντίον, σημαντική είναι. Αλλά καταλήγει να είναι εμπόριο! Φέρνει μεν χρήματα αλλά ούτε προάγει κάτι, ούτε έχει κανένα άλλο αντίκρισμα τελικά. Αναλώνει τον χρόνο ολόκληρου εργαστηρίου και στο τέλος δεν υπάρχει υλικό! Μηδέν εις το πηλίκο… Να αρθρογραφείτε στον ύπνο σας!
Δε σου πάει το χιουμοράκι των 12:00 ν’ αλλάξεις ώρα!
Χιούμορ ξεχιούμορ, τελικά αναλώνεσαι στο πέρα δώθε και τη συνεχή αναβολή. Αααα, πρώτα η δουλειά και μετά η διασκέδαση! Α, η έρευνα είναι διασκέδαση, γι’ αυτό δε διασκεδάζεις πλέον στους χώρους εργασίας! Ξεκόλλα πια από αυτό το χιουμοράκι, δε σου πάει λέμε. Σε διαβάζει και ο κόσμος, τί θα λέει;
Ναι, αλήθεια, τί θα λέει; Γιατί τα γράφεις όλα αυτά; Για να διαβαστείς; Έτσι λέει η εκδότης σου (λέμε τώρα γιατί για να έχεις εκδότη πρέπει να έχεις και κάτι να σου εκδόσει, κι εσύ βαριέσαι τα πάντα!), γράφεις για να διαβαστείς, αλλιώς δεν θα δημοσίευες στο διαδίκτυο όλ’ αυτά! Μμμμ ναι, κάποια πράγματα που γράφεις πιστεύεις ότι έχουν ενδιαφέρον για να διαβαστούν από τον κόσμο (κατέβα). Άλλα όμως; Αυτή την αμπελοφιλοσοφία για παράδειγμα γιατί να αναλωθεί να την διαβάσει ο οποιοσδήποτε; Γιατί ίσως μπορεί να βοηθήσει τον ιστορικό του μέλλοντος που λέει κι ο Σωτήρης; Α, εντάξει, άμα είναι θέμα ιστορίας! Δεν ήξερα πως όλα αυτά αποτελούν κοσμοϊστορικά γεγονότα! Κατέβα λέμε, σιγά μην ενδιαφερθεί ο ιστορικός του μέλλοντος γι’ αυτά.
Θα ενδιαφερθεί, το μέλλον αποτελεί αιτιοκρατικό αποτέλεσμα του παρόντος, όπως και το παρόν αποτελεί αιτιοκρατικό αποτέλεσμα του παρελθόντος και μόνο μέσα από αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό. Δε βάζεις μυαλό έτσι; Σοβαρολογείς, αυτό το σύγγραμμα θα το δημοσιεύσεις! Κοίτα να δεις, μέχρι να πατήσεις το μαγικό κουμπάκι, πάντα έχεις τη δυνατότητα να μήν το κάνεις.
Ξανασκέψου ‘το τότε! Γιατί; Τι νόημα έχει; Μα δεν έχει! Μηδέν εις το πηλίκο είπαμε!

Απ’ Οκτώβρη καλοκαίρι…

Ανοιχτά παράθυρα, δροσερός αέρας, εντάξει, λίγο ψυχρός ορισμένες στιγμές, αλλά ευχάριστα ανεκτός. Η θάλασσα έχει μια ευχάριστη ηρεμία, κατάφωτη από το λαμπερό ήλιο 'κει πάνω στο στερέωμα. Χμμμ, μυρωδιά κοπριάς πλησιάζοντας το φυντανοτροφείο. Έντονη. Όπως πάντα. Σε λίγο θ’ αρχίσουν οι μύγες. Άρχισαν. Παντού ανθισμένα λουλούδια (η παπαρούνα αδιάφορη φέτος) και η αίσθηση του κίτρινου κυριαρχεί.
Ανοιχτά παράθυρα ε; Ευχάριστο αεράκι στο πουκάμισο; Τελικά πήραμε τον κατήφορο για καλοκαίρι. Ήταν τόσο απότομο ή απλά άργησες να το συνειδητοποιήσεις; Θα μου πεις: κατήφορο για το καλοκαίρι; Πότε; Μα… προχτές δεν ήταν Σεπτέμβρης και μόλις γύρισες; Εντάξει, δέκα μέρες Χριστούγεννα και δέκα Πάσχα σίγουρα πέρασαν, άρα δεν ήταν προχτές, ήταν πριν 20αήμερο, ε βάλε και άλλες δέκα μέρες τζόγο για τα διαδικαστικά… απ’ Οκτώβρη καλοκαίρι;
Ποιόν Οκτώβρη; Μάης είναι…
Α ναι… Μάης… Έχει ήδη τελειώσει το πρώτο και τώρα τελειώνει το δεύτερο εξάμηνο. Σαν νά ‘χεις δίκιο… Μέσα σε ένα μήνα όλ’ αυτά; Πώς λέμε εννιά σε ένα; Στο ενδιάμεσο παντρεύτηκε και ο «αγαπημένος» σου παίκτης. Ο Altair… Ναι… Πότε; Τα Χριστούγεννα; Α προχτές δηλαδή… Τόσο μακριά… Παράξενο μέγεθος ο χρόνος, τόσο απόλυτα ορισμένος και τόσο σχετικά αντιληπτός… Άντε και σε τέσσερις βδομάδες (μεθαύριο) Ιόνιο… Όχι φέτος, φέτος έχει εκλογές, μην ξεχνιέσαι… Μα καλά, βαλτοί είναι κι αυτοί, εκλογές στο τριήμερο; Για να μην πούμε εκλογές κατακαλόκαιρο… Ποιό καλοκαίρι βρε; Φθινόπωρο δεν είναι; Όχι, τά ‘παμε, κατηφορίζουμε για καλοκαίρι, μην ξεχνιέσαι, ανοιχτά παράθυρα δεν είπαμε; Α ναι…
Όπως πάντα η χτεσινή Δευτέρα εποικοδομητική. Χαλάλι ο διαρκής πονοκέφαλος. Εντελώς διαρκής όμως ε; Το πάει για τριήμερος… Τέλος πάντων, εποικοδομητική (μέσα στo οριακό επίπεδο βέβαια που θα μπορούσε να κινείται), σήμερα όμως; Τρομάζεις με όσα προβλέπεις πως θα επακολουθήσουν έτσι δεν είναι; Παραδέξου το! Μμμ ναι… Ορισμένες φορές δεν υπάρχει λυτρωμός… Πρέπει να ξεχερσωθεί το χωράφι για να ξαναβγάλεις μια καλή παραγωγή. Και αυτό είναι «μη-επιθυμητό» απ’ ότι φαίνεται. Κι έτσι αναγκαστικά υπομένεις στωικά στα πασαλείμματα…
(Οι τρεις τελείες τελικά έπρεπε να τιτλοφορείται αυτό…)
Νες; Όχι, Φραπέ! Έκπληξη ή επιδοκιμασία ήταν αυτό στο βλέμμα της κοπελιάς στο κυλικείο; Ναι πρέπει να το συνειδητοποιήσεις, κατηφορίζουμε για καλοκαίρι. Άπαξ και αντικατασταθεί ο νες απ’ το φραπέ, τελείωσε το πανηγύρι. Και τι έγινε λοιπόν τόσους μήνες; Σχεδόν τίποτε… Μηδέν εις το πηλίκο…
Καλοκαίριασε, και ο Οκτώβρης δεν έχει βγει ακόμα, τί να πεις…

Απογευματινός περίπατος

Οι αλλαγές καιρού πέφτουν βαριές. Αλλά τί είναι αυτό το πράγμα των τελευταίων ημερών που δε λέει να σταθεροποιηθεί; Τελικά δεν μπορείς ν’ αποφασίσεις αν κάνει ζέστη ή κρύο! Βόλτα μεγάλη μέσα στο σούσουρο της οδού των ρεμαλιών για να ξορκιστεί «το κακό». Όπως και να το κάνουμε είναι αναζωογονητική κι ευχάριστη, ειδικά τώρα που «ομόρφυν’ η φύση», όχι βέβαια όσο η ήρεμη θάλασσα με τα βραχάκια, αλλά σίγουρα επιδρά θετικά. Φτάνοντας στην πλατεία ο αέρας γεμίζει από τη βουή του κόσμου. Παιδιά που παίζουν, μεγάλοι που παίζουν. Μπάλα, μήλα, σχοινάκι οι μεν, τάβλι, χαρτιά οι δε.
Πάντα αυτή η περιοχή ήταν γεμάτη βουή. Πριν από μια εικοσαετία οι συμμαθητές και φίλοι, σήμερα άλλοι συμμαθητές και φίλοι. Δεν παίρνει πολύ χρόνο όμως ν’ αναρωτηθεί κανείς γιατί σήμερα δεν καταλαβαίνεις κουβέντα. Πιο φυσιολογική θα ήταν μια μίξη από κατανοητές και ακαταλαβίστικες φράσεις, όμως τελικά οι κατανοητές «απέχουν». Γιατί άραγε;
Στις καφετέριες βέβαια το ποσοστό αντιστρέφεται. Όχι εντελώς, και αυτό παράταιρο θα ήταν, αλλά πάντως αντιστρέφεται.
Ύστερα από μιάμιση ώρα περιπάτου και ενώ έχει ήδη αποφασισθεί η επιστροφή, τυχαία η συνάντηση με φίλο. Έναν από τους δύο που υπήρχαν ουσιαστικές πιθανότητες να βρεθεί στα μέρη εκείνα, έναν από τους παλιούς εκείνους συμμαθητές που γέμιζαν κάποτε με τη δική τους βουή τα μέρη αυτά. Οι υπόλοιποι έχουν όλοι μετακομίσει, και σπίτια, αλλά και συνήθειες. Όχι ότι δεν υπάρχουν πάντα πιθανότητες να συναντήσεις ένα μη-αναμενόμενο πρόσωπο στο πιο αναπάντεχο σημείο. Στην πράξη όμως μόνο ένας από τους δύο βρίσκεται συνήθως εκεί. Έτσι η βόλτα παρατάθηκε για ακόμα μία ώρα με συζήτηση και καφεδάκι στο μαγαζί «της μισής τιμής». Διότι τώρα με την κρίση, εμφανίστηκαν που και που και ταμπέλες που αναγράφουν με μεγάλα γράμματα: «Κρίση; No problem» και από κάτω διαλαλούν την πραμάτεια τους αναφέροντας τιμές μισές απ’ αυτές των παραδιπλανών.
Βραδινή επιστροφή στο σπίτι αλλά και στην «επικαιρότητα». Η οποία, μετά από μια μεγάλη περίοδο ενασχόλησης με σκάνδαλα και κρίση, συμπεριέλαβε και τη γρίπη στις θεματικές της ενότητες. Μόνο που και εδώ εύκολα παρατηρεί κανείς τον παραλογισμό με τον οποίο «ενημερώνεται» και «δραστηριοποιείται» το «κοινό». Έχει καταλήξει να είναι σημαντικό το πώς θα ονομαστεί, όχι το τί είναι και τί πρέπει να γίνει. Βλέπεις, η ονομασία «η γρίπη των χοίρων» για το ευρύ κοινό δεν υποδηλώνει την προέλευση και μια βάση συζήτησης, αλλά πλέον μεταβάλλει τις εμπορικές δραστηριότητες. Το ίδιο ισχύει και για το όνομα «γρίπη του Μεξικού». Και έτσι τελικά, αντί να ασχοληθεί κανείς με την ουσία, ασχολείται με τα trademarks, τα οποία και αποδεικνύονται, όπως ίσως και ένα σωρό άλλα ανούσια θέματα απ’ ότι φαίνεται, ανώτερα από την υγεία του κόσμου. Ανώτερα και από την πραγματική του πληροφόρηση. Και αν μη τι άλλο καταδεικνύουν για ακόμα μια φορά πόσο ανώριμα και ανούσια έχει διδάξει τον κόσμο να σκέφτεται όλο αυτό το σύστημα «παροχής πληροφοριών» μέσω της διαφήμισης, που αντί να ενημερώνει, φέρει μέσω «παιγνίων» λόγου ή εικόνας διάφορα υποσυνείδητα μηνύματα, μετατρέποντας τον κόσμο σε μη σκεπτόμενα και ουσιαστικά μη πληροφορημένα άτομα. Έτσι, μια απλή και απόλυτα φυσιολογική φράση όπως «η γρίπη των χοίρων», που υποδηλώνει πολύ απλά την πηγή εμφάνισης ενός φαινομένου, γίνεται ξαφνικά ο φόβος και ο τρόμος του εμπορικού κόσμου, μόνο και μόνο γιατί στην πράξη οι πελάτες τους, και όχι οι «καταναλωτές» όπως εντελώς άστοχα και προσβλητικά ονοματίζεται και υποβιβάζεται η κοινωνία, είναι άβουλα χειραγωγημένα όντα ανίκανα να εκτιμήσουν και να διερευνήσουν μια πληροφορία, αλλά αντιθέτως καθοδηγούνται μόνο μέσα από υποσυνείδητα μηνύματα. Κι έτσι, στην πράξη, η πραγματική και δίχως «έντεχνα μηνύματα» διάδοση πληροφοριών καταντά να αποτελεί «την γρίπη των εμπόρων».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά νύχτωσε και ύστερα από μια βόλτα στα παλιά εικονικά στέκια «της αδελφότητας», και ύστερα από αρκετό γέλιο και δούλεμα αναμεταξύ των μελών της ομάδας, κλείνει η μέρα και έρχεται η ώρα του ύπνου.

(Μπρρρ…)

Αναπολώντας το δελφινάκι

Είχα αλήθεια καιρό ν’ ακούσω Καλατζή, Καλογιάννη και άλλους τραγουδιστές «εποχής». Ξαφνικά θυμήθηκα μουσική απ’ τα παλιά, τραγούδια που εδώ και καιρό είχαν περάσει στη σφαίρα της ιστορίας και, κατά κάποιο τρόπο, της λήθης. Και όμως ο στίχος τόσο ευχάριστος και τόσο όμορφος που αμέσως ξεπήδησε από το παρελθόν λες και αυτό πήδηξε ξάφνου μια δεκαετία και προσέγγισε το χτες. Τελικά αυτός ο γάμος αποτέλεσε μια ευχάριστη «διακοπή» από τα «σημερινά».
Και η εκκλησία, απομακρυσμένη από τη βουή της πόλης, μέσα στην καταπράσινη εξοχή, και προπάντων χωρίς κανέναν επαγγελματία φωτογράφο, ντεκορατέρ ή ότι άλλο δημιουργεί το φτιαχτό σόου και κουράζει. Αυθόρμητα όλα. Δίπλες από τη Βοιωτία, τσικουδιά απ’ την Κρήτη, αμυγδαλωτά (δε θυμάμαι από που), και ένα σωρό άλλα καλούδια έτσι για το καλό και πριν από το γλέντι που αποτέλεσε τόσο ευχάριστη «θύμηση».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά βέβαια, το γλέντι που ξεκίνησε από το πρωί, μιας και το μυστήριο ετελέσθη τη δωδεκάτη μεσημβρινή, τελείωσε αισίως τις πρώτες βραδινές. Επιστρέφοντας από την εξοχή οι διαφάνειες περίμεναν αμείλικτες εξαναγκάζοντας σε εργασία μέχρι τα μεσάνυχτα κοντά.
Η σημερινή φυντανοημέρα ήρεμη, όπως κάθε Δευτέρα αφού τα φυντάνια αυτά έχουν αποδειχθεί τουλάχιστον συνεργάσιμα. «Έτσι όπως τα κάνεις φαίνονται απλά και εύκολα, μόνοι μας όμως μπερδευόμαστε». Θλίβομαι κάθε φορά που συνειδητοποιώ την καταστροφική επίδραση της φροντιστηριακού τύπου εκπαίδευσης με τους τυφλοσούρτες τύπου ταχειφαγίου, «για γρήγορη και σίγουρη επιτυχία», στα μυαλά. Η επιστροφή συνοδεύτηκε από βόλτα στο βουνό, ο καιρός έχει αρχίσει να γίνεται γλυκός. Έκαναν και την εμφάνισή τους τσαλαπετεινοί φέτος. Δηλαδή τέτοιοι πρέπει να είναι, αλλά δεν κατάφερα ούτε να τους πλησιάσω, ούτε να τους φωτογραφίσω για να σιγουρευτώ.
Αναμένοντας τη δύσκολη «Τρίτη της αδιαφορίας»…

Μα αφού ο Παυλίδης παρουσιάζει αποκλίνουσα συμπεριφορά,

γιατί δεν τον έχουν πυροβολήσει ακόμα;

Διαμαρτυρίες αυχένος

Η πρόταση για καφέ από πρωΐας, απόγευμα πια και με το αυτοκίνητο οδεύεις προς την κεντρική αρτηρία. Έχει ξεκινήσει η έξοδος της πρωτομαγιάς από νωρίς, θα έχει σπάσει η κίνηση πια. Και ξάφνου, με το που πιάνεις κατηφόρα, πριν βρεθείς καν στη λεωφόρο, ένα ποτάμι αυτοκίνητα μπροστά. Αναμένουν «στωικά» μέσα στην πυκνή ροή να φτάσουν κάποια στιγμή στο φανάρι. Αυτό δεν είναι ποτάμι, βούρκος είναι. Αδιανόητο να φας μία ώρα για να πας τρία-τέσσερα χιλιόμετρα διαδρομή. «Θ’ αργήσω, θα δοκιμάσω άλλο δρόμο». Στην πραγματικότητα η απόφαση είναι να διερευνήσεις και την άλλη εναλλακτική λεωφόρο. Σε περίπτωση που ξαναπέσεις σε ποτάμι το μόνο σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει περίπτωση να το ακολουθήσεις. Μα είναι φυσιολογικό να αποδέχεται όλος αυτός ο κόσμος να οδηγεί με τέτοια κίνηση;
Μα για στάσου, υπάρχει και το πίντιέι παύλα τηλέφωνο παύλα αυταρχική πλοηγός! Η αφιλόξενη γειτονιά με τους αναρίθμητους τοξοτούς μονόδρομους θα είναι παιγνιδάκι. Ορισμός τοποθεσίας προορισμού και ας μην αρέσει στους κατοίκους της, ο δρόμος θα βρεθεί. Κι έτσι, μετά από μια διαδρομή ελίγδην (ελληνιστεί ζιγκ-ζαγκ) και διασταύρωση με δυο-τρία μόνο αυτοκίνητα, αποφεύγοντας τα αργόσυρτα ποτάμια αυτοκινήτων, φτάνεις στον προορισμό σου με είκοσι μόνο λεπτά καθυστέρηση. Μακάρι να είχες την ιδέα εξ’ αρχής. Αν όμως ήθελες να πας οπουδήποτε αλλού, πέρα απ’ τα όρια του αφιλόξενου δήμου, τότε τα πράγματα θα ήταν πιο σοβαρά. Θα έπρεπε σίγουρα να ακολουθήσεις για λίγο ένα από τα ποτάμια. Μα είμαστε σοβαροί; Τόσος άσκοπα χαμένος χρόνος;
Όλα αυτά βέβαια γιατί τα σχέδια για ταξίδι στην ΠάνωΠόλη ναυάγησαν. Ναυάγησαν μέσα σε ένα πρόβλημα του μπαμπάκα, μια προσωπική αδιαθεσία που εξελίχθηκε σε μια κατάσταση «κινούμενου ράκους» (ελληνιστεί ζόμπι) και μια πρόσκληση της τελευταίας στιγμής για γάμο. Παντρεύει ο γείτονας την κόρη του και δεν μπορείς να λείψεις (απαράβατος όρος λέει – μα αφού την παντρεύει, εσένα τί σε θέλει;). Φυσικά ούτε εσύ αισθάνεσαι να λείψεις. Οπότε τα όνειρα για βόλτες στην παραλία και τα κάστρα μπαίνουν στο μούσκιο. Δυστυχώς και για μια ακόμα φορά. Πόσο «δύσκολο» έχει γίνει τελικά το να συνεννοηθείς για να «αποδράσεις»;
Ο καφές λοιπόν ήταν τουλάχιστον μια «λύτρωση». Άλλωστε είχατε καιρό να ειδωθείτε. Η συνέχεια όμως ήταν αποκαρδιωτική. Εκεί που οι άλλοι «έπιαναν τον Μάη», γύριζες σαν την άδικη κατάρα μέσ’ το σπίτι και προσπαθούσες να επικοινωνήσεις και να αντιληφθείς τον κόσμο γύρω σου. Ευτυχώς που ο πονοκέφαλος υποχώρησε για μερικές ώρες και κατάφερες να καταστρώσεις τις φορολογικές δηλώσεις. Το ραντεβού με την εφορία δεν αναβάλλεται. Από τα ελάχιστα ραντεβού που είναι πάντα στην ώρα τους άλλωστε, όχι σαν αυτά για καφέ που πάντα κάποιος καθυστερεί. Δύο δηλώσεις έτοιμες και απεστάλησαν επιτυχώς. Αλλά έχεις κουραστεί πια να περιφέρεσαι δύο ολόκληρες μέρες σαν κινούμενο ράκος. Αυτός ο αυχένας τελικά «σκοτώνει» και κακά τα ψέματα, έχεις που έχεις γενικότερα νευράκια-τσαταλάκια, όταν η κακοδιαθεσία εντείνεται και από τον πόνο η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Αγνοείς το πρόβλημα με το στομάχι λοιπόν και καταφεύγεις στα μυοχαλαρωτικά παυσίπονα. Ένας μισάωρος ύπνος και επιτέλους αισθάνεσαι πως μπορείς να επικοινωνήσεις. Όχι ότι η αδιαθεσία έχει εξαφανιστεί πλήρως αλλά τουλάχιστον μπορείς να βγεις λίγο, να μιλήσεις με κανένα άνθρωπο χωρίς να αισθάνεσαι πως δεν ξέρεις τι σου γίνεται και πως θα πέσεις κάτω στο επόμενο βήμα.
Κι έτσι η απογευματινή βόλτα διήρκησε πολύ περισσότερο απ’ όσο ήταν προσχεδιασμένο. Οι διαφάνειες για την παρουσίαση δεν ολοκληρώθηκαν μιας και τις προηγούμενες μέρες το μυαλό αρνούταν να «εργαστεί» και σήμερα η βόλτα ήταν απαραίτητη για την αναζωογόνηση σώματος και πνεύματος. Γύρω-γύρω το βουνό, περίπατος στην οδό των ρεμαλιών, συζητήσεις. Μετά από αυτή την αναζωογόνηση αισθάνεσαι πως ίσως και να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις «το πλήθος» στο γάμο. Αν δηλαδή δεν αρχίσει πάλι ο αυχένας να διαμαρτύρεται.