Χμφφφφτττττ…

Κάτι πάει πολύ στραβά. Μα πάρα πολύ στραβά.
Ο γιαλός να ‘ναι; Η ρότα; Το κλήμα;
Παραλίγο να λακίσεις νωρίς απ’ το γλέντι.
Ευτυχώς, οι «από παιδιόθεν» φίλοι σε κράτησαν «με το ζόρι».

Ναι, καλά «τραβάτε με κι ας κλαίω» είσαι, όπως πάντα.
Καλά που υπάρχουν και αυτοί…
Κάπου εκεί χαμένοι…

Τελικά πήρες και τα κλειδιά.
Εντάξει, όχι μέχρι εκεί…
Η νύφη και ο γαμπρός ‘φύγαν μετά από ‘σένα!
Α, κι οι γονείς, και η κουμπάρα…
Αναζωογονητικό, σίγουρα…
Αλλά συνεχίζει κάτι «αδιόρατο» να πηγαίνει πολύ πολύ πολύ στραβά…

Ας τον ισιώσει κάποιος αυτόν το γιαλό τέλος πάντων…
Και απομακρύντε το γάιδαρο από το κλήμα επειγόντως!

Νυχτερινή αναζήτηση

Αφού τελείωσε η μέντα (τί θα πει τελείωσε η μέντα; πώς γίνεται να τελειώσει η μέντα;) το μοχίτο ήταν εκτός επιλογής. Καϊπιρίνια πάλι δεν σέρβιραν (μα γιατί; αφού δε χρειάζεται μέντα…), ε η κατάληξη ήταν μια αβάνα μαύρη με μια φέτα πορτοκάλι. Το φιλοσοφικό ερώτημα «τί γυρεύει η φετούλα λεμόνι μέσα στο ποτήρι μου, πίσω από τη φέτα πορτοκάλι;» παρέμεινε άλυτο. Άλλωστε δεν ταυτοποιήθηκε καμία επαναληψιμότητα στο δεύτερο δείγμα, αμφίρροπα τ’ αποτελέσματα.
«Ψυχανάλυση του ψυχαναλυτή» το θέμα. Δεν ήξερε, δε ρώταγε;
Τώρα πως κατέληξες να αναπολείς και να αφηγείσαι (κάποιες πολύ-πολύ μακρινές) νύχτες στη Χαλκιδική, μόνο ο Όρος ξέρει. Σίγουρα πάντως καμία σχέση με την ψυχανάλυση. Ή όχι;
Παράξενο, υπάρχουν τελικά άνθρωποι που μέσα σε μια νύχτα βάζουν ένα χι στην προηγούμενη ζωή τους και ξυπνούν «άλλοι». Το πιο παράξενο είναι όταν αυτούς τους ανθρώπους τους ξέρεις «σαν κάλπικες δεκάρες». Τότε είναι που πέφτεις απ’ τα σύννεφα. Τελικά δεν ήξερες τίποτε. Και όμως ήξερες τα πάντα…
Η θάλασσα αεικίνητη. Στο βάθος η φωτισμένη ακτογραμμή χάνεται στον ορίζοντα. Η νύχτα τραβά το δρόμο της, ανήσυχη όπως πάντα.

[Τίτλος υπό αμφισβήτηση]

:(

Έλα, παραδέξου το, σου κοστίζει. Θα μπορούσε να μην κοστίζει τίποτε, αλλά σου κοστίζει. Περίμενες κάτι καλύτερο. Για την ακρίβεια, ξόδεψες πολύ χρόνο σε «αναβαθμίσεις», αξιώνοντας κάτι καλύτερο. Κατηγορήθηκες ορισμένες φορές γι’ αυτές τις αναβαθμίσεις, αλλά είχες δεδομένο πως απ’ το συγκεκριμένο στόμα, μόνο κατηγορίες θα μπορούσαν να εκτοξευθούν, όποια και αν ήταν η κατάσταση. Η τακτική της πλήρους αποποίησης ευθυνών ήταν ούτως ή άλλως διάχυτη και αυτό φάνηκε αδιαμφισβήτητα από την πλήρη αποχή ακόμα και απ’ όσα το ίδιο ζητούσε. Και όμως, του είχες δώσει περισσότερη σημασία τότε. Στενοχωρήθηκες και αμφισβήτησες τον εαυτό σου. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε πως δεν υπήρχε λόγος.
Πολλές φορές πάντως τα «φαινόμενα» υποδείκνυαν πως το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό. Εξ ου και εξεπλάγης. Ή μήπως δεν έπρεπε; Ούτως ή άλλως, τα πραγματικά αναμενόμενα βρίσκονται στο σωστό σημείο της καμπύλης, ακριβώς εκεί που υπολόγιζες. Μήπως όλα τα υπόλοιπα ήταν απλά αυταπάτες που τρεφόταν από πρόσκαιρο ενδιαφέρον;
Σε τελευταία ανάλυση, γιατί σου κοστίζει τόσο πολύ; Δε θα «φτιάξεις εσύ τον κόσμο», μπορείς και να μην το πάρεις βαρέως αλλά και να «κάμψεις τους κανόνες» αν θες. Άλλωστε σε άλλες καταστάσεις το κάνεις. Θέμα σημαντικότητας καταστάσεων… Το ζήτημα δεν είναι άλλωστε αν «θα φτιάξεις τον κόσμο», αλλά αν σε νοιάζει και προπάντων τί είναι αυτό που σε νοιάζει. Ο κόσμος θ’ αλλάξει ούτως ή άλλως από μόνος του, καθημερινά αλλάζει, ανεπαίσθητα μεν, αλλά αλλάζει. Εσύ απλά νοιάζεσαι και αυτό είναι το δύσκολο. Γιατί είναι πραγματικά επίπονο να νοιάζεσαι, να μην λαμβάνεις τα πάντα «επιδερμικά», ακόμα και όταν δεν το αφήνεις να φαίνεται. Γι’ αυτό στενοχωριέσαι. Άλλωστε ο καθένας που νοιάζεται είναι καταδικασμένος να στενοχωριέται. Από τα αποτελέσματα, ακόμα και από τις ίδιες του τις πράξεις που συνήθως απορρέουν από αυτό ακριβώς το ενδιαφέρον του. Έτσι λοιπόν σου κοστίζει, όσο και αν στην πράξη δεν σε επηρεάζει. Δεν «ανήκει» σε ‘σένα, αλλά σε αφορά και σε στενοχωρεί.
Σε αυτόν τον κόσμο τελικά, υπάρχουν δύο ειδών «μυαλά». Αυτά που προσπαθούν απεγνωσμένα να εξετάσουν τα δεδομένα και να καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα για να το υποστηρίξουν και αυτά που προσπαθούν απεγνωσμένα να εξετάσουν τα δεδομένα για να καταλήξουν στο αποτέλεσμα που υποστηρίζουν. Αυτό πάλι γιατί σου δημιουργεί συναισθήματα θλίψης; Θα μπορούσε να σου δημιουργήσει ένα σωρό άλλα (παραδέξου, σου δημιουργεί καί άλλα), ή ακόμα καλύτερα να μη σου δημιουργήσει κανένα συναίσθημα, αλλά θλίψη; Γιατί σου δημιουργεί θλίψη; Δεν είναι βαρύ συναίσθημα γι’ αυτή την περίπτωση;
Τα εγκαίνια του νέου μουσείου προφανώς και σου ήταν αδιάφορα. Το ίδιο πάλι όχι. Καθυστέρησε πολύ, δε νομίζεις; Προφανώς γιατί ελάχιστοι νοιαζόταν πραγματικά. Ο «πνευματικός ντουνιάς» μικρός, αλλά ευτυχώς πολύ διαφορετικός από την καθημερινότητα των απανταχού επικριτών «λόγω μόδας». Τελικά όμως ολοκληρώθηκε. Για να αποτελέσει «μοναδικό» και ατράνταχτο επιχείρημα; Σημείο έριδας των απανταχού κυβερνητικών παραγόντων; Διπλωματικό χαρτί; «Διπλωματικά εγκαίνια»; Μα τί μανία είναι αυτή με τα «ιδιοκτησιακά καθεστώτα»; Πότε θα καταλάβει ο κόσμος πως τα μάρμαρα «ανήκουν» απλά στον Παρθενώνα;
Στιγμές πλάι στη θάλασσα, ήρεμες και κουραστικές συνάμα. Απομακρυσμένες από τα προηγούμενα. Χρειάζεται κι αυτό. Ώρες ώρες όμως αναρωτιέσαι πως θα ήταν αν το μυαλό μπορούσε να αποτραβηχτεί μόνιμα από τη σκέψη…

Αναπάντεχα κέρδη!

Αααα αισθάνομαι πολύ χαρούμενος σήμερα. Με το που άνοιξα το ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο βρήκα μια ειδοποίηση από τον κύριο Λούις Κατάλντο (δίνει και το τηλέφωνό του, καθώς και την ηλεκτρονική του διεύθυνση, αλλά σεβόμενος το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων, δε τα δημοσιεύω), η οποία αναφέρει πως η ηλεκτρονική μου διεύθυνση έχει κερδίσει 150.000,00 ευρά!
Ελπίζω η διεύθυνσή μου να βιαστεί να διεκδικήσει τα κέρδη της διότι έχει προθεσμία μέχρι τις 30 του μηνού. Μετά προφανώς ο καλός κύριος Κατάλντο θα δωρίσει το ποσό αυτό σε ευαγή ιδρύματα…
Στο μεταξύ, 120 γραπτά τριγυρίζουν στο γραφείο μου αναζητώντας εναγωνίως διορθωτή. Ένα αρθράκι και τρείς προτάσεις αναζητούν συγγραφέα και ένας μάγος περιμένει να δει που θα καταλήξει…
ΟΥΦ… Μ’ αυτά και μ’ αυτά κουράστηκα…
Και η θερμοκρασία ανεβαίνει επικίνδυνα…
Μια παραλία ρε παιδιά, μια παραλία επειγόντως…

Καλοσύνες τέλος (;)

Εξαντλήθηκαν και τα τελευταία ψήγματα από νωρίς. «Ξαναενοχλήστε με από το 2010 και μετά», είπες. Άλλωστε, τελευταία φορά που κοίταξες, ακόμα χαρακτηρίζεστε εκπαιδευτικό και όχι ευαγές ίδρυμα. Πιθανότατα άλλωστε, αν κάποια στιγμή χαρακτηρισθείτε ευαγές, θα αποχωρήσεις.
Καλοσύνες τέλος είπες αλλά δεν το τήρησες στο ακέραιο. Ορισμένα πράγματα ήταν ανώδυνο να τα παραβλέψεις ή και να τα σπρώξεις λίγο. Άλλα πάλι όμως όχι. Όπως τη διάθεση συζήτησης περί πλαστογραφίας. Έχει χαθεί κάθε συναίσθηση ευθύνης και πράξεων. Καιρό τώρα θα μου πεις. Συζήτηση πάντως δεν έγινε καμία. Βέβαια το γεγονός πως ουσιαστικά ο υπεύθυνος τιμωρήθηκε «ανώδυνα» αντί να ακολουθηθεί η προβλεπόμενη διαδικασία, μάλλον καλοσύνη χαρακτηρίζεται.
Καλοσύνες τέλος κατά τα άλλα. Όλο λόγια είσαι…

Λόγια, λόγια,
αλλά η «σκούπα», σκούπα
Φτερό δεν έμεινε…

Δεν είναι…

…κάθε μέρα… «παράτυπη» ημέρα φυντανοτροφείου. Ταυτόχρονα βέβαια δεν είναι κάθε μέρα δημιουργική (για κάτσε και θυμήσου ποια ήταν η τελευταία… χμμμ…). Μην ξεχνάς άλλωστε και την παράμετρο βαρεμάρας που χτυπάει κόκκινο στις μέρες μας.
Έτσι λοιπόν τα «θέματα» μπήκαν για λίγο στο μούσκιο και η εγκεφαλική λειτουργία παρέμεινε σε «οριακά» επίπεδα. Κι επειδή δουλειά δεν είχ’ ο διάολος μεν, η «φτώχια» θέλει καλοπέραση δε, αντί να αναστενάξει ο καναπές, αναστέναξε ο πάγκος και η κουζίνα. Τώρα βέβαια, αλήθεια, το ψωμί τι το ήθελες με τα τορτελίνια; Αναρωτιέσαι κι εσύ ε; Κατά τα άλλα δεν μου ήθελες δημιουργίες, αλλά αποφάσισες μετά από καιρό να ξαναπιάσεις την κουτάλα. Είπες λοιπόν να φτιάξεις πολλά. Μέσα στον οίστρο σου ξέφυγε και λίγο το αλάτι. Αρκετά αργότερα συνειδητοποίησες πως αντέστρεψες τη δοσολογία με τη ζάχαρη…
Μετά τη δεύτερη φέτα…
Χμφφφφττττττ....
Αλήθεια τί έγινε άραγε τον Απρίλη του 2006 και προς τί όλη αυτή η αναζήτηση περί των γραπτών σου;
Το μόνο (πολύ) σημαντικό για εσένα, σίγουρα δεν ενδιαφέρει άλλους...
Χμμμμ...
Στο μεταξύ εξεπλάγης από το όνομα αρχείου που βρήκες σε υπολογιστή του εργαστηρίου: Χμμμμμ.m. Το m από matlab, αλλά το χμμμμ;

Μία παράγραφος

Κάτι είναι και αυτό. «Μια παράγραφος μετά» και πάλι στην αρχή αισθάνεσαι. Το ακόμα χειρότερο βέβαια είναι η νύστα. Η χτεσινή νύχτα ήταν τρομερά «ανήσυχη». Το γιατί υπό διερεύνηση. Έχεις κάποιες πιθανές αιτίες στο μυαλό σου, αλλά το κακό είναι πως δεν έχεις λύσεις. Πρακτικά αισθάνεσαι πλήρη αδυναμία επίλυσης. Συνεπώς ανέχεσαι τα μάτια που πονάνε, την αίσθηση πως ακόμα και το μυαλό πονάει και πως το μόνο που θες είναι να κοιμηθείς και προσπαθείς να ξεχάσεις τις κατάρες που έριξες το πρωί στο ξυπνητήρι που σε ξύπνησε, αφού τελικά κάποια εκ των πρωινών ωρών κατάφερες να πέσεις σε λήθαργο. Μακάρι…
Τουλάχιστον προστέθηκε μία παράγραφος. Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις που νοιώθεις είναι η θεματολογία. Θερμοδυναμική! Τελικά συνέχεια και παντού ασχολείσαι με θερμοδυναμική. Σύμφωνα δε με δημόσιες ομολογίες, θεωρείσαι καλός σε αυτή. Αυτό και αν είναι οξύμωρο. Πάντα θεωρούσες πως η θερμοδυναμική είναι ένας τομέας που κανένας ανθρώπινος νους δεν μπορεί να εμβαθύνει αρκετά, ώστε να θεωρηθεί «καλός» σε αυτή. Πάντα θεωρούσες πως οποιαδήποτε προσπάθεια κατανόησης μπορεί να είναι μόνο επιδερμική. Στα πρώτα σου βήματα άλλοι λογάριαζαν πως θα ασχοληθείς μαζί της και εσύ, θεωρώντας δεδομένο πως είναι ανόητο, το απέφυγες, ασχολήθηκες όντως επιδερμικά μαζί της και στράφηκες σε πρακτικά θέματα.
Ώ του θαύματος, χωρίς να το καταλάβεις, μέσα από τον συνδυασμό της πράξης με την επιδερμική μεν, σημαντική δε, ενασχόλησή σου με αυτή, ανακάλυψες τη… θερμοδυναμική. Όχι ότι άλλαξες άποψη, πως δηλαδή μπορεί ο ανθρώπινος νους να εισχωρήσει στο απόλυτο κέντρο της και να την «κάνει τάλιρα», συνεχίζεις να το θεωρείς απ’ τους πιο δύσκολους, ανέφικτους ίσως, στόχους. Μάλιστα όσο και αν ψάχνεις, δυσκολεύεσαι πολύ να βρίσκεις τρόπους να την εξηγείς και βλέπεις και πόσο δύσκολο είναι να γίνουν, απλές κατά τα άλλα έννοιες, κατανοητές. Στην πράξη όμως πλέον ασχολείσαι μόνο μαζί της. Αυτό που πάντα απέφευγες γιατί το θεωρούσες δύσκολο κατέληξε εδώ και αρκετά πλέον χρόνια να είναι η μόνιμη ενασχόλησή σου και αισθάνεσαι «συνεπαρμένος» από την σημασία της στην ζωή, στον κόσμο, στα πάντα…
Σαν να λέμε, άνοιξε ένας ολόκληρος κόσμος που δεν φανταζόσουν καν πως μπορεί να υπάρχει. Βέβαια αυτό δεν βοηθάει ούτε στην αϋπνία, ούτε πουθενά αλλού. Και το βέβαιο είναι πως ειδικά σήμερα, το μυαλό αρνείται να κινηθεί σε θερμοδυναμικά μονοπάτια. Τόσο που το μόνο επίσης σίγουρο είναι πως αν από χτες μέχρι σήμερα είσαι «μια παράγραφο μετά», το αύριο από το σήμερα δεν θα απέχει καμία παράγραφο. Ούτε καν λέξη μπορείς να πεις.
Στην πράξη, η μοναδική έντονη επιθυμία αυτή τη στιγμή, όχι τόσο όμως ώστε να την εφαρμόσεις, ίσως και αυτή κινείται στη σφαίρα του «το επιθυμώ πολύ γιατί απλά δεν το έχω και δεν το αποκτώ γιατί τότε ίσως πάψω να το επιθυμώ», είναι να ξεφύγεις απ’ όλα αυτά και να πας να καλλιεργείς ελιές και ζαρζαβατικά (ή μάλλον μόνο το δεύτερο, μιας και το πρώτο δε συμβιβάζεται με τις αλλεργίες σου, εδώ που τα λέμε και το δεύτερο δηλαδή δεν είναι και τόσο συμβατό… γρουμφ…). Εν γένει εμφανίζεται που και πού αυτή η διάθεση αλλά γρήγορα εξαφανίζεται μέσα στην καθημερινότητά σου. Σήμερα όμως στο ανέφερε και ο σύντεκνος και άρχισες να σκέφτεσαι τη σημασία όλων αυτών. Σε τελευταία ανάλυση, ούτε με τη θερμοδυναμική ήθελες ποτέ να ασχοληθείς αλλά τελικά όλο μαζί της ασχολείσαι. Και στην πράξη δεν μπορείς να βρεις έτσι διεξόδους στην ισοπεδωτικά χαμηλή στάθμη δραστηριοποίησης της σημερινής πραγματικότητας (μην μειδιάς εσύ καρντάση, ούτε αυτό θα ήταν λύση, όχι προς τα εκεί που θα με ευχαριστούσε). Μήπως η λύση βρίσκεται λοιπόν στα ζαρζαβατικά;
Όχι ότι το πιστεύεις, ούτε πιθανότατα θα το εφαρμόσεις μιας και είναι πέρα από κάθε σχέδιο που είχες, αλλά σαμ πως και η θερμοδυναμική το ίδιο δεν ήταν; Βέβαια θερμοδυναμική και ζαρζαβατικά δεν πάνε μαζί, αλλά μήπως τελικά ούτως ή άλλως τόσα άλλα δεν είναι τα πράγματα που «δεν πάνε μαζί σου»; Η ουσία πάντως είναι πως σήμερα καλοδέχεσαι τα «χαζοδιαδικαστικά χαμαλίκια» για να περάσει η ώρα στο γραφείο, αντί να κάνεις κάτι εποικοδομητικό. Πού μυαλό άλλωστε για τέτοιο;

Χάος…
[ήτοι υψηλή τιμή εντροπίας…]

Εξειδικευμένο προσωπικό

Η διαμαρτυρία σας κατεγράφη και προωθήθηκε στα αρμόδια τμήματα, σύντομα ένας εξειδικευμένος τεχνικός θα έλθει σε επικοινωνία μαζί σας για να συζητήσετε το πρόβλημά σας. Ή κάπως έτσι αντιμετωπίζεται «η λαϊκή ετυμηγορία». Παρότι πάντως το «πολιτικό θερμόμετρο» άρχισε να παίρνει την κατιούσα και εσύ αναρωτιέσαι απορημένος που πήγε όλο εκείνο το σφρίγος και όλη εκείνη η ένταση των προηγούμενων ημερών, ο υδράργυρος του πραγματικού θερμομέτρου συνεχίζει να τραβά την ανηφόρα με γοργούς ρυθμούς. Τόσο γοργούς που το κλιματιστικό αρχίζει να γίνεται απαραίτητο κάποιες ώρες, όσο και αν προσπαθείς να το αποφύγεις. Στο γραφείο δε συζητείται καν η παραμονή δίχως αυτό.
Άλλωστε ξεκινά και ο «κλιματιστικός πυρετός». Να κινηθεί λίγο και αυτή η αγορά γιατί μόνο η αγορά του αυτοκινήτου δε σώζει την κατάσταση. Έτσι είπε να βοηθήσει λίγο και ο καιρός μπας και ξεφύγουμε από την κρίση. Το ότι η κρίση βέβαια βρίσκεται μέσα στα μυαλά φαίνεται να παραβλέπεται συνεχώς. Σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία που τείνει να εξαντλεί τους πόρους της, τώρα η «τόνωση της κατανάλωσης» παρουσιάζεται ως η μόνη λύση. Σκουριασμένα μυαλά σε κρίση. Τουλάχιστον στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν και περιβαλλοντικά πλεονεκτήματα. Δεδομένου του διάχυτου συντηρητισμού δηλαδή που θέλει η παρούσα κατάσταση να παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη παρά του μη-βιώσιμου χαρακτήρα της. Σε τελευταία ανάλυση ο άνθρωπος είναι ον συντηρητικόν. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δύσκολα μπορεί να κινηθεί σε διαφορετικά μονοπάτια απ’ αυτά που συνήθισε να κινείται και η «καθημερινότητά» του έχει την ιδιότητα να μετατρέπεται εν ριπή οφθαλμού σε «θέσφατη κατάσταση», παρότι στην πράξη αποτελεί απλά και μόνο ένα δημιούργημα.
Συνήθως στο δρόμο προτιμάς το ραδιόφωνο. Το αισθάνεσαι πολύ πιο «ζεστό» κι ευχάριστο από ένα δισκάκι μουσικής. Το μαρτύριο όμως είναι οι διαφημίσεις. Σχεδόν μόνιμα αναρωτιέσαι αν οι διαφημιστές είναι ανεγκέφαλοι, αν οι ακροατές είναι ανεγκέφαλοι ή αν απλά οι διαφημιστές έχουν την αίσθηση πως απευθύνονται σε ανεγκέφαλους. Στο τέλος βέβαια θυμάσαι πως γενικότερα ο εγκέφαλος φθίνει προς υπολειπόμενο όργανο, προς τί η απορία;
Η μορφή του πωλητή στο κατάστημα μοιάζει οικεία. Πολύ οικεία αλλά από «πολύ παλιά». Τόσο οικεία που η ερώτηση «γνωριζόμαστε από κάπου;» είναι αυθόρμητη. Είκοσι χρόνια πίσω, πόσο «παλιά» είναι; Πόσο διαφορετικά; Τότε ήσασταν συμπαίκτες στην ίδια ομάδα και σχεδόν τρείς φορές τη βδομάδα προπονούσασταν στο ίδιο γήπεδο, χώρια οι αγώνες. Από τότε μέχρι σήμερα είχες «ξεχάσει» την ύπαρξή του, όπως ακριβώς έχεις ξεχάσει την τότε εποχή αναλωμένος στη σημερινή καθημερινότητα. Αυτή η συνάντηση όμως σε γέμισε με μια ευχάριστη «ζεστασιά», όσο επιδερμική και αν ήταν. Η «καθημερινότητα» βλέπεις… Η καθημερινότητα απ’ την οποία η «ζεστασιά» είναι απούσα όσο ψηλή και αν είναι η θερμοκρασία. Κάτι τέτοιες στιγμές λοιπόν τις απολαμβάνεις. Παρότι σε γεμίζουν μια διάθεση να τρέξεις στο γήπεδο και να συναντήσεις την παλιά ομάδα, να παίξεις με τις ώρες βόλεϊ μαζί τους όπως τότε…
Επιστροφή στην καθημερινότητα. Υπάρχουν άλλωστε τόσα πράγματα ν’ αναπολείς που μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες και πάλι να μην γράψεις ούτε μία παράγραφο για το άρθρο. Όχι πως έχεις το κέφι δηλαδή. Αλλά να, πίεσε πίεσε, κάτι μπορεί να κάνεις στο τέλος. Μπας και λύσεις το πρόβλημα χωρίς τον εξειδικευμένο τεχνικό. Άλλωστε ουδέποτε οι «εξειδικευμένοι τεχνικοί» κατάφεραν ποτέ να σου δώσουν λύση σε κάποιο απ’ τα προβλήματά σου. Συνήθως δεν καταφέρνουν καν να αντιληφθούν τί τους ρωτάς… Κινούνται περισσότερο με γνώμονα τις «συχνές ερωτήσεις» αδυνατώντας να φανταστούν πως κάποιος μπορεί να έχει μια εξειδικευμένη και στοχευμένη ερώτηση.

Χμφφφττττ…

Μια ακατάσχετη κούραση ακυρώνει κάθε διάθεση για οποιαδήποτε δουλειά. Δικαιολογίες, προσπαθείς απλά να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου που εδώ και μερικές ώρες χαζολογάς, αντί να γράψεις πέντε αράδες. Δηλαδή και τώρα που γράφεις αυτές τις πέντε αράδες, πάλι απλά αποφεύγεις να στύψεις το κεφάλι σου και να ψάξεις να βρεις στοιχεία για να συμπληρώσεις το κείμενο. Ποιο κείμενο θα πεις, αφού απλά έχεις τελειώσει την εισαγωγή και επιπλέον θυμάσαι ότι κάτι ήθελες να προσθέσεις, αλλά δε θυμάσαι τι ήταν αυτό που ήθελες να προσθέσεις σε αυτή.
Ναι, αλλά η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και αφού τελείωσες την αρχή, ε βρίσκεσαι στη μέση! Ναι, αυτό ισχύει, αν και μόνο αν μετά την αρχή συνεχίσεις με τον ίδιο ρυθμό, κάτι που αποφεύγεις συστηματικά. Σε τελευταία ανάλυση, είτε το ονομάσεις αρχή είτε το ονομάσεις μέση, αν δεν το φτάσεις στο τέλος δεν έχει καμία σημασία ότι και αν έκανες.
Όπως και να το κάνεις όμως, η κούραση που προέρχεται από τον κακό ύπνο είναι μεγάλη. Μεγάλη και σχεδόν μόνιμη. Ένα μεγάλο μέρος των ημερών το περνάς «κακοδιάθετος» και αποφεύγοντας τα πάντα ακριβώς γιατί αισθάνεσαι κουρασμένος. Και ειδικά μέρες σαν κι αυτές που την προηγούμενη στριφογυρνούσες μέχρι πρωίας χωρίς να μπορείς να κλείσεις μάτι. Κάτι τέτοιες μέρες εύχεσαι απλά να εξαφανιστούν «απ’ το χάρτη».
Ή να εξαφανιστείς εσύ, το ίδιο κάνει…

Και έχει και ησυχία σήμερα το γραφείο...