Καύσωνας επέρχεται.

Και αέρηδες. Ενημερώθηκαν και οι απανταχού ενδιαφερόμενοι για υποψήφια φιλετάκια πως οι επόμενες μέρες είναι επικίνδυνες. Αλήθεια, την Δευτέρα αυτό το φιλετάκι απέναντι, εκεί στις παρυφές του Υμηττού, θα είναι πράσινο ή μαύρο; Όμορφο φαίνεται. Καλή περιοχή, δίπλα στην έξοδο του περιφερειακού, θέα. Οι συνθήκες θα είναι ιδανικές, το είπαν οι ειδήσεις, μην αφεθεί η ευκαιρία να πάει χαμένη!
Άλλωστε καλό θα ήταν να βρεθεί και ένα δεύτερο θέμα συζήτησης, γιατί η γρίπη θ’ αρχίσει να κουράζει λίγο. Ενώ αν αντ’ αυτού τα χτυπήματα γίνονται μια στο καρφί και μια στο πέταλο τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Μόνο γρίπη – γρίπη, στο τέλος θα αρρωστήσουν οι πάντες.
Η συζήτηση περί σχολείων. Να μείνουν άραγε κλειστά ή ανοικτά; Και μέσα μεταφοράς. Κάπου στο ενδιάμεσο ακούγονται και μερικές φωνές περί γηπέδων και συναυλιών. Καλώς ή κακώς η άγνοια του τί μπορεί να συμβεί, η διαφορετικότητα αυτού που υπάρχει μπροστά, αλλάζει τις πιθανότητες, αυξάνοντας τις γνωστές, μηδαμινές ή όχι, πιθανότητες της καθημερινότητας. Η είδηση μεταφρασμένη από το ευρύ κοινό, αυξάνει σε μέγεθος και σχήμα και μετατρέπεται σε εφιαλτικό μπαμπούλα. Αλήθεια, όλα θα ήταν πιο ήπια αν είχε εξ αρχής περιοριστεί η διασπορά μέχρι να ταυτοποιηθεί το πρόβλημα. Τότε δεν θα υπήρχε «το άγνωστο» μπροστά για να δημιουργεί σύγχυση. Γιατί το άγνωστο είναι που τρομάζει. Αυτό, μαζί με την πιθανότητα να «καταρρεύσει ο κοινωνικός ιστός». Διότι τότε θα αναγκαστεί η ανθρωπότητα να μεταβάλλει λίγο την πορεία της από τις αυστηρές, «σταθερής τροχιάς», απόψεις ανάπτυξής της και να «χαλαρώσει» λιγάκι. Άσε που αυτή η χαλάρωση μπορεί να αναδείξει και «άλλο δρόμο».
Αλήθεια όμως, τόσα ακούγονται περί σχολείων το Σεπτέμβρη, περί μέσων μαζικής μεταφοράς, περί γηπέδων ακόμα, αλλά για κέντρα διασκέδασης, θέατρα, κινηματογράφους, γι’ αυτές τις μορφές συγχρωτισμού που φέρουν σήμερα, και όχι μελλοντικά, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την διασπορά, κανένας δεν μιλάει. Εκτός ίσως από μερικούς επιστήμονες, στη ζώνη χαμηλής ακροαματικότητας, που περνιούνται όμως στα ψιλά γράμματα. Άλλωστε ακόμα και ο θεατής / ακροατής / αναγνώστης ανάμεσα στην ήπια και ισόρροπη έκφραση των πολλαπλών κριτηρίων που ορίζουν ένα σενάριο και την έντονη παράθεση υποθέσεων χωρίς κριτήρια, θα προτιμήσει τη δεύτερη. Χρειάζεται λιγότερη δαπάνη σκέψης για να την «κατανοήσει» και ταυτόχρονα η «ένταση προβολής» τον προκαλεί να την ενστερνιστεί. Η «επιφανειακή επιστήμη» βρίσκει μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό απ’ την επιστήμη αυτή καθ’ εαυτή.
Σε τελευταία ανάλυση καλύτερα να παρθούν μέτρα που δε θίγουν τις μοντέρνες αντιλήψεις ανάπτυξης και αναγκαστεί ο κόσμος να μεταβάλει λίγο το χρηματοοικονομικό του μοντέλο ζωής του και τις συνήθειές του. Κι ας έχει η κινηματογραφική αίθουσα μεγαλύτερη επικινδυνότητα από τη σχολική. Τα σύγχρονα «κλαμπ» δε, είναι εκτός κάθε συναγωνισμού! Οι «ειδήσεις» όμως θα συνεχίσουν να μιλούν για σχολεία.
Γιατί άραγε η γρίπη των χοίρων, με σημερινό ποσοστό θνησιμότητας 2,5‰ στους νοσούντες, παίρνει τέτοιες διαστάσεις; Γιατί φερ’ ειπείν τα τροχαία ή ακόμα και το κάπνισμα, που παρουσιάζουν πολύ μεγαλύτερα ποσοστά, δεν παίρνουν τόση δημοσιότητα; Η απάντηση είναι απλή, είναι ήδη μέσα στην καθημερινότητα του ανθρώπου και συνεπώς απλά δεν αποτελούν είδηση! Μέσα στον επόμενο χρόνο οι μεταβολές της «καθημερινότητας» από αυτά θα είναι μηδενικές και η ζωή παρόμοια με τη σημερινή, όπως ακριβώς τη γνωρίζει ο κόσμος. Ενώ κάτι το καινούργιο, κάτι το αναπάντεχο που θα οδηγήσει σε άγνωστες πιθανότητες αποτελεί είδηση. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπάρχουν καλές ειδήσεις. Σήμερα δεν υπάρχουν «καλά» γεγονότα που θα μεταβάλλουν τις πιθανότητες. Άλλωστε η ανθρωπότητα κινείται «υπό διαχείριση» και συνεπώς κινείται με βάση τη διατήρηση. Έτσι δεν υπάρχουν άλματα αλλά μόνο σκοντάμματα. Σε τελευταία ανάλυση, τα όποια θετικά συμβαίνουν είναι τόσο έξω από την ατομική καθημερινότητα του καθενός, ενώ τα αρνητικά τον απειλούν καθημερινά. Όχι ότι η γρίπη απειλεί, πιθανότητα είναι και αυτή όπως και η πιθανότητα να πέσει μια καρύδα στο κεφάλι κάποιου που βρίσκεται κάτω από έναν κοκοφοίνικα. Απλά είναι αναπάντεχη. Κινείται ακόμα στη σφαίρα του ανεξερεύνητου και γι’ αυτό είναι τόσο απειλητική. Η πιθανότητα αυτό το 2,5‰ να αυξηθεί είναι άγνωστη. Αυτό είναι το πραγματικό «άγχος» που μεταφέρεται και μετατρέπεται σιγά-σιγά σε μαζική παράκρουση. Αυτό, καθώς και το γεγονός ότι ενώ ο άνθρωπος θέλει να αισθάνεται πως ελέγχει τα πάντα, κάτι τέτοιες συγκυρίες του αποδεικνύουν πως στην πράξη δεν ελέγχει τίποτε αλλά αντιθέτως τρέχει να προφτάσει.
Έτσι και αύριο ή μεθαύριο κάποιοι ίσως θα τρέχουν να προφτάσουν την επέκταση της φωτιάς στο δασάκι απέναντι. Ούτως ή άλλως ήδη τρέχουν να προφτάσουν άλλες φλόγες. Τα φιλέτα άλλωστε δεν κινδυνεύουν απ’ τη γρίπη.
Το γραφείο γέμισε σιγά-σιγά. Όσο πλησιάζει ο Αύγουστος η προσέλευση καθυστερεί όλο και περισσότερο. Οι φωνές πάλι παραμένουν σταθερή αξία. Το ίδιο και το άρωμα που σπάει τη μύτη από χιλιόμετρα μακριά. Άραγε λούζεται μ’ αυτό ή είναι από μόνο του τόσο έντονο; Ό,τι κι αν είναι, είναι κουραστικό. Υπερβολικό. Δημιουργεί ένα συναίσθημα αποστροφής. Κι ας προοριζόταν (θεωρητικά) να δημιουργήσει αντίθετα συναισθήματα.