Πίσω…

Ανάπαυλα ολίγων ημερών. Περισσότερων από το προβλεπόμενο. Αναγκαίων ίσως (τί θα κοστίσει άραγε;). Αν και εδώ που τα λέμε ίσως πολύ περισσότερες να ήταν αναγκαίες. Ξέκλεψες εν τέλει δύο ημέρες και το τετραήμερο στην εξοχή «για δουλειές» έγινε πραγματικότητα. Διότι «για δουλειές» επρόκειτο. Άσχετο αν απουσίασες από την επίσημη εκδήλωση. Η συνάντηση τουλάχιστον έγινε, αν και η καρποφορία της είναι υπό διερεύνηση. Οι παραλίες πάλι είχαν την τιμητική τους. Το ίδιο και οι νυχτερινές και ήρεμες βόλτες στο χώρο της ιερής άλτεως. Μακριά από τα φώτα. Ακόμα και μέσα στη υπερβολική υγρασία, η δροσιά της απουσίας τόνων τσιμέντου ήταν ευχάριστη. Οι νύχτες κύλησαν με άφθονα μοχίτο στο μπαράκι πάνω στο λοφάκι. Η αίσθηση πως γύρω υπάρχει φύση και όχι πόλη γαλήνια. Αναζωογονητική.

Όλ’ αυτά μέχρι χτες. Σήμερα πίσω στην πόλη και στις υποχρεώσεις. Το φυντανοτροφείο διέκοψε πια τη λειτουργία του και οι εκκρεμότητες προς αυτό εκπληρώθηκαν στο ακέραιο. Ραντεβού για του χρόνου, αλλά σίγουρα ορισμένα πράγματα θα σου λείψουν. Όχι όλα, αλλά ορισμένα απ’ τα φυντάνια σίγουρα. Εν τέλει, η «αίσθηση» που σου αφήνει. Γλυκόπικρη στο σύνολό της, αλλά το γλυκό κομμάτι της είν’ όμορφο, παρά την πίκρα που αφήνει το άλλο τμήμα.
Η συνέχεια στο γραφείο μέχρι να έρθει η ώρα της «μεγάλης φυγής». Η μαμά ευρώπη θέλει τις προτάσεις έτοιμες το Σεπτέμβρη και εσύ δεν έχεις διάθεση να επιστρέψεις άρον-άρον τότε. Αλλά παρά την κούραση που αναδύεται σιγά-σιγά από μέσα σου, ένα μοχίτο εκεί στο λόφο, μακριά από τα σπίτια, μέσα στη φύση, παρέα με τον ουρανό, θα το ήθελες πολύ. Αν όχι εκεί, τότε στο γαλάζιο και λευκό. Ή αλλού… Τόσο που πραγματικά αναρωτιέσαι γιατί παραμένεις κάτοικος πόλεως. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά είναι θέμα επιλογής ή τελικά είναι απλά θέμα συνήθειας;