Παραλίες όνειρα, κύματα κι αέριδες περιμένουν την ιστιοσανίδα, το έπος περιμένει το συγγραφέα και ο συγγραφέας αδημονεί να συναντήσει ξανά το έπος, αλλά κάπου εκεί στην τελευταία γωνία καραδοκεί… ο μπαμπούλας; Η επιθυμία για χαλάρωση, για απόλυτη φυγή ίσως, απομακρύνεται και καταπιέζεται. Αντικαθίσταται μάλλον από μια απελπισία.Έξω απ’ το σχολείο μια παρέα έχει στήσει κύκλο και παίζει βόλεϊ. Ένα σωρό αναμνήσεις κατακλύζουν ξαφνικά το μυαλό και μια παρόρμηση να τρέξεις, να μπεις στον κύκλο, όπως τότε, ν’ ανταλλάξεις μπαλιές, χωρίς να ενδιαφέρεσαι για προβλήματα, κυριεύει στιγμιαία το μυαλό. Σχεδόν ανεπαίσθητα μεταβάλλεις λίγο την πορεία λες και θα μπεις στον κύκλο. Για το παιγνίδι. Στιγμιαία γίνεσαι «κάτι άλλο»…
Ξανατρέχεις μέσα στο γήπεδο, συναντάς τους φίλους και συμπαίκτες, προπόνηση στη ζέστη, στη βροχή, σχεδόν καθημερινή, εντατική. Αγώνας, γέλιο, συγκίνηση, απογοήτευση, χαρά, λύπη… Πλημμύρα χρωμάτων, συναισθημάτων.
Τα παιδιά συνεχίζουν το παιγνίδι τους ενώ οι ζωντανές αναμνήσεις συντροφεύουν ακόμα λίγο το νου στη βραδινή βόλτα στον πεζόδρομο. Τα πόδια ξαναπαίρνουν το δρόμο τους…
Σκέψου πως κι αυτά τα παιδιά, φτιάχνουν τις αναμνήσεις που θα τους συντροφεύσουν σε έναν μελλοντικό περίπατο στα κομμάτια της ζωής που ακόμα δεν έχουνε βαδίσει και θα τους φτιάξουν την διάθεση, όταν όλα γύρω τους προσπαθούνε να τους πνίξουνε... Είναι η βουτιά στο παρελθόν σου, είσαι η ματιά στο μέλλον τους. Και κάπου εκεί ενδιάμεσα, έστω και για λίγο, while you keep walking, μπορείς να αφήσεις την απελπισία να γίνει λίγο αόρατη.
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Γιατί καμάρι μου, σε έχουν ακόμα μαντρωμένο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι σχολείο είναι αυτό ;
που δεν κάνει διακοπές τρείς μήνες ;
τι να σου ευχηθώ με τέτοιο καημό;
άντε καλά κουράγια.
δ
Μήπως ο συγγραφέας για να μπορέσει να συναντήσει ξανά το έπος πρέπει να απομακρυνθεί για λίγο τελείως; Να πάρει μια ανάσα χωρίς να σκέφτεται το έργο που πρέπει να παράγει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς για τα παιδιά, ούτε βλέφαρο δε ‘ρίξαν στο (υποτιθέμενο) μέλλον τους Σοφία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσε άσε δημητρούλα μ’. Εσύ πλατσουρίζεις με την αφροδίτη κι εγώ έχω αναλάβει να σώσω τον κόσμο από πάσα νόσο και… (σσσς)… Καμία σχέση με σχολεία…
Εγώ βρε ξηροκαρπήτα μου για απόλυτη φυγή ετοιμαζόμουν (και μάλλον θα την κάνω δηλαδής, μη νομίζεις) αλλά οι εξ άνωθεν έχουν πολλές ιδέες της τελευταίας και καμία συναίσθηση του χωροχρόνου…
ετσι ειναι γερο! μεγαλωσες, αλλά τουλαχιστον ομορφυνες βρε!
ΑπάντησηΔιαγραφή.......
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι πίσω στους κύκλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς πάρουν τα πόδια όποιο δρόμο θέλουν αρκεί να μην τον έχουν περπατήσει ξανά.
(έτσι αποφεύγουμε και το Μπαμπούλα του οποίου τα στέκια είναι Γνωστά)
Μμμ, το έχω σκεφτεί πολλές φορές…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά έχω την αίσθηση πως ο μπαμπούλας βρίσκει τρόπο να ξεπετιέται ξανά στην γωνία κάπου μπροστά…
Δε σε χάνει με τίποτε ο άτιμος :/
Μμμ, μήπως μπερδεύεσαι? Μιλάμε για τον μπαμπούλα… Το ξέρεις … βρίσκεται πάντα εκεί που τον περιμένεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆκου τη φυσική σου άμυνα… σου υπαγορεύει να τον αποφεύγεις και αν μπορείς να τον στριμώξεις στη γωνία, έστω και πισώπλατα, να τον αφανίσεις.
Μην ανοίγεις παρτίδες μαζί του… όσο γερό τίμημα και να πληρώσεις … ό,τι και να σου υποσχεθεί… δεν μεσολαβεί για κανέναν και τίποτα… απλά θα σε «φάει».
(με όλο το σεβασμό… και πολλά χαμόγελα)
Άααασε άαααασε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε έχει ήδη καταπιεί, απλά έχει μείνει το ένα χέρι έξω να πατάει τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο!
(Πώς με βρίσκεις στο τυφλό σύστημα;;; :ppp)
Από αυτά που διαβάζω εδώ μέσα διακρίνω ότι σίγουρα δεν γράφεις στα τυφλά!
ΑπάντησηΔιαγραφή(σε τυφλό ή όχι μην ξεχνάς που και που να πατάς Esc… ;) )
Πιθανότατα είσαι και η μόνη! Ούτε καν εγώ δε το διακρίνω πιά... :/ :p
ΑπάντησηΔιαγραφή