Μη μου τους κύκλους τάραττε…

Αργά αργά, νωχελικά (ήσυχο-ήσυχο το ποταμάκι…), ο Αύγουστος προσεγγίζει. Φύσηξαν κι αέριδες, αλλά η ζέστη καλά κρατεί. Σταγόνες ιδρώτα νοτίζουν το πουκάμισο (αργοκυλάει το γαλάζιο του νεράκι…). Το ίδρυμα επισήμως κλειστό, ανεπισήμως… κόσμος πάει, κόσμος έρχεται. Οι ελπίδες για λίγες ήσυχες και αποδοτικές ημέρες διαψεύδονται πανηγυρικά. Ε συμμετέχει λίγο και η «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» (δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά σήμερα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!). Που να συγκεντρωθεί το μυαλό στις απαιτήσεις της μαμάς Ευρώπης; Μέσα σε δευτερόλεπτα τα γράμματα (μαύρα γράμματα – άσπρο φόντο, ώρες-ώρες έρχονται στο μυαλό τα παλιά πράσινα γράμματα – μαύρο φόντο…) μετατρέπονται ανεξέλεγκτα σε παραλίες, γαλανά νερά και… ηρεμία. Παιγνίδια του μυαλού, στρεβλώσεις των μεταφραστικών μηχανισμών που υποδηλώνουν αυτό που θέλει κι όχι αυτό που βλέπει ο νους. Ε και; Άνιση μάχη…
Μέχρι που εξ άνωθεν προκύπτει η νέα ιδέα. Ενδιαφέρουσα, πραγματικά, όπως ίσως όλες οι ιδέες της τελευταίας στιγμής. Αλλά πώς να υλοποιηθεί; Η όλη υπόθεση καταντά τραγελαφική. Και σε τελευταία ανάλυση το αποτέλεσμα εντελώς αμφίβολο για να δικαιολογήσει «τη θυσία». Μια θυσία που ούτε πνεύμα, ούτε σώμα είναι διατεθειμένα να κάνουν. Και, σε αντίθεση με τα νέα δεδομένα, ο Αύγουστος συνεχίζει να πλησιάζει νωχελικά, υποσχόμενος παραλίες και θάλασσες, μακριά απ’ τον μπαμπούλα της μαμάς Ευρώπης. Ναι, λες και δε θα περιμένει το Σεπτέμβρη…

Διερευνάται η αναγκαιότητα παραμονής εντός των τειχών...

...με συνοπτικές φυσικά διαδικασίες και προειλημμένο πόρισμα...