Ουγκ

«Άκρως γελοία» ταχύτητα. Του χρόνου. Όχι των καταστάσεων. Αυτές πορεύονται στο ρυθμό της «Rαλί». Ούτε και της νταρδιριάδας. Κι αυτή σε στάση. Οι τέσσερεις καλοκαιρινές εβδομάδες απεδείχθησαν καρποφόρες, το κείμενο διπλασιάσθηκε, αλλά η επιστροφή στην πόλη σηματοδότησε και την απαρχή νέας περιόδου «κρίσεως» και ύφεσης, διόλου οικονομικής φύσεως, αλλά σε πλήρη συμφωνία με την παγκόσμια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Ούτε το εξωτερικό περιβάλλον βοηθά, ούτε το εσωτερικό. Οι τέσσερεις τοίχοι σίγουρα δεν συνάδουν στη δημιουργικότητα, ανεξαρτήτως των φερόντων καλλιτεχνημάτων. Λογικό βέβαια να μην έχουν την ίδια επίδραση του ήρεμου, πράσινου κήπου, κάτω απ’ τη βεράντα. Το ίδιο ισχύει και για τις συμβατικές αλλά χρονοβόρες υποχρεώσεις στο γραφείο και… στην επιστήμη. Όσο για το εσωτερικό, αυτό καζάνι που βράζει, έτοιμο να εκραγεί. Ταλιμπάν κομάντο αυτοκτονίας ζωσμένος με εκρηκτικά φαντάζει, και ορισμένες φορές αποδεικνύεται για τους οικείους, πολύ πιο ακίνδυνος…
Άλλες τέσσερεις βδομάδες στο Ιόνιο θα είχαν τελικά αποδειχθεί πολύ πιο προσοδοφόρες. Θα απαιτούνταν βέβαια απαγκίστρωση από το «οργανωμένο πρόγραμμα», κάτι που στην πράξη ακούγεται λογικό με την κατάσταση ανοργανωσιάς που ούτως ή άλλως κυριαρχεί διάχυτα τριγύρω, για κάποιο λόγο όμως το αίτημα δεν γίνεται αποδεκτό.

Τικ τακ, τικ τακ, ο χρόνος περνά…