Οκτώβρης

Κι όλας; Πέρσι, κάπου το Μάη, η αίσθηση πως είναι ακόμα Οκτώβρης ήταν διάχυτη. Μήπως φταίει το μετρητικό σύστημα; Ότι και να φταίει, ο Σεπτέμβρης πέρασε ανεπιστρεπτί, κι ας φαντάζει αυτό αδύνατο.
Η πρώτη φράση που περίμενε στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο, πρώτη του μήνα, ήταν «Ου γαρ η γνώμη των πολλών, αλλά των επαϊόντων», με μια υπενθύμιση πως σήμερα ο Σωκράτης (και όχι μόνο αυτός) μάλλον θα χαρακτηριζόταν αλλιώς. Όχι ότι η ιδέα αυτή δεν έχει περάσει πολλές φορές απ’ το μυαλό, αλλά συνειδητοποιείται διαφορετικά όταν το επισημαίνει και κάποιος άλλος. Συγχρονισμένο απόλυτα ίσως με το επερχόμενο Σαββατοκύριακο, στο οποίο ο ελληνικός λαός καλείται να εκλέξει αντιπροσώπους και κυβερνήτες. Επαΐοντες θα έλεγε κανένας, αλλά σήμερα αυτοί έχουν στερέψει κι έχουν απομείνει μόνο οι δημαγωγοί να λυμαίνονται το πολιτικό σκηνικό. Σε ένα σύστημα όμως, όπου ο πνευματικός κόσμος, η πνευματικότητα η ίδια, φθίνει, είναι λογικό παρεπόμενο. Διαχειριστές εξουσίας λοιπόν, και στην πράξη, ο καυγάς γίνεται για το ποιός μπακάλης θα διαφεντέψει το μπακάλικο.
Ο μήνας ξεκινά με τη «γιορτή της δημοκρατίας», αν και είναι αμφίβολο για το ποιοί την γιορτάζουν και τί ακριβώς γιορτάζουν. Άλλωστε, η δημοκρατία προϋποθέτει ενημερωμένους πολίτες. Μόνο που σήμερα η ενημέρωση είναι μια πονεμένη ιστορία. Τόσο, όσο και οι επαΐοντες. Στη συνέχεια θα ξεκινήσει και το φυντανοτροφείο και όλα θα μπουν σε μια σειρά. Και θα φτάσει ο Μάης. Κι ο Οκτώβρης, κι ο Μάης. Λες και μια μαύρη τρύπα καταπίνει το χρόνο, αφήνοντας περιοδικές εκλάμψεις συνειδητότητας του παρόντος εμποτισμένες με την απορία της χρονικής διάρκειας του παρελθόντος.

Καλό μήνα (;)