Πολιτικές…

«Συμφωνήθηκε» λοιπόν, και μέχρι το 2030 στοχεύεται η μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα από πλοία και αυτοκίνητα στο 70% των σημερινών. Σε έναν κόσμο με συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση ενέργειας, προβλέπεται 60% αύξηση της ζήτησης έως το 2030, και όπου οι εκπομπές του διοξειδίου από τα μέσα μεταφοράς ανέρχεται το πολύ στο 20% των συνολικών. Κοινώς η συμφωνία αφορά στον περιορισμό των συνολικών εκπομπών μόνο κατά 6%. Ακόμα και αυτό όμως, είναι άραγε εφικτός ή ανέφικτος στόχος; Τεχνολογικά εφικτός, «πολιτικά» μάλλον ανέφικτος.
Κατά τα άλλα «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Υπό ποιά οπτική γωνία; Κάπου εδώ βρίσκεται ίσως και η ρίζα της μεγάλης αντιπάθειας προς την πολιτική. Όπου συζητούνται μέχρι και τα προφανή, αναγνωρίζονται, γίνονται παραδεκτά και ακολουθούνται από την κυνική απραξία των «μεταρρυθμίσεων», ενώ η ανθρωπότητα συνεχίζει την πορεία της «επί του εφικτού». Σε έναν κόσμο όπου το γεγονός πως πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, υποσιτίζονται και πεθαίνουν με εξαιρετικά υψηλούς ρυθμούς, είναι μια απλή είδηση που δεν προκαλεί ρίγη, ούτε τη διάθεση για αλλαγή του διαχειριστικού σχεδίου. «Πολιτικά ανέφικτο» κι ας είναι εφικτό.
Κάτι που θα έπρεπε να προβληματίσει σοβαρά την ανθρωπότητα είναι πως μέχρι σήμερα, τη μεγαλύτερη και αμεσότερη συνεισφορά στην «προστασία του περιβάλλοντος», ένα πρόβλημα που μετρά μόνο 150 χρόνια ζωής, την επέδειξε η «οικονομική κρίση». Ήρθε μάλλον να διορθώσει τα «πολιτικά ανέφικτα», αν και γρήγορα ο άνθρωπος θα ξαναορθώσει ανάστημα «διορθώνοντας τα κακώς κείμενα» και συνεχίζοντας «την τέχνη του εφικτού».