Μήνας ανατροπών;

Μπορεί. Μπορεί και όχι. Μεταβολών σίγουρα, αλλά το αποτέλεσμά τους είναι αμφίβολο. Η εμπιστοσύνη έχει κλονισθεί, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Όμως πεθαίνει κάποτε, εκεί πρέπει να σταθεί κανείς και να δώσει μεγάλη προσοχή. Η κεφαλή του κράτους άλλαξε, αυτό άλλωστε ήταν αναμενόμενο μετά την εκούσια παράδοση εξουσίας, οι εκλογικές επιδόσεις όμως σίγουρα δεν ήταν αναμενόμενες από τους περισσότερους. Ούτε και ευκταίες. Δύο από τα πιο ελπιδοφόρα πάντως μηνύματα των εκλογών αυτών ήταν πως ο πρώην, ο άνθρωπος που έθεσε τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχθηκε ο απερχόμενος, βγήκε από το παιγνίδι από νωρίς, πριν από την ώρα των κάλπεων. Το δεύτερο, αναμενόμενο και αυτό βέβαια, η απόσυρση του απερχόμενου. Εν απουσία «ηγέτης» επί πέντε συναπτά έτη, το μόνο που πέτυχε είναι να διαλύσει πλήρως όσα ξεκίνησε να αποδομεί ο προκάτοχός του. Ευτυχώς απαξιώθηκε και το πρωτοπαλίκαρό του. Διαχειριστές της κακιάς ώρας που καλύτερα να μην είχαν αναλάβει ποτέ το τιμόνι. Πιθανότατα πάντως η παρουσία του τελευταίου ήταν εξ αρχής απλά ένα διαφημιστικό τρυκ, εξ ου και ήταν απών. Πετυχημένο, εκ του αποτελέσματος. Αλλά τα τρυκ δε διαρκούν αιώνια.
Ο νυν έρχεται με υποσχέσεις. Αν και δεν κρίνονται και ιδιαίτερα «συμφέρουσες». Ενδύονται σίγουρα πιο ελκυστικό μανδύα. Ο καιρός θα δείξει. Λαμβάνοντας υπ’ όψη την κατάσταση προ του 2003 βέβαια, μια ελπίδα σίγουρα υπάρχει. Από τότε άλλωστε είναι που όλα μα όλα είναι εντελώς στάσιμα, έως και καθοδικά. Βέβαια, από τότε, η στατικότητα εμφανίζεται σε όλους τους τομείς, και φυσικά για τους περισσότερους από αυτούς δεν φταίει κάποιο από τα κυβερνητικά σχήματα που πέρασαν, αλλά έστω και μια μικρή ανάταση σε έναν από αυτούς μπορεί να φέρει γενικότερα θετικά αποτελέσματα. Αλήθεια, ψέματα, ποιος ξέρει; Πάντως η ελπίδα ψυχορραγεί και καλό θα ήταν να υπάρξει κάποια τονωτική ένεση. Γιατί όχι δηλαδή, τόσες δεν έγιναν στην αγορά; Βέβαια, άλλο αγορά, άλλο ελπίδα…
Οι μεγαλύτερες, έστω και αν είναι παραπαίουσες, ελπίδες πάντως δε στηρίζονται στους πολιτικούς. Αλλά πάλι η όλη κατάσταση μοιάζει εντελώς ακατανόητη. Όπως πάντα άλλωστε. Άβυσσος, καμία λογική. Όπως και να έχει πάντως, αυτή η σχεδόν επταετής στατικότητα ίσως και να αλλάξει με κάποιο τρόπο. Αυτό από μόνο του είναι ελπιδοφόρο. Πόσο και για πόσο όμως;