Βραδινές περιπλανήσεις

Μια από τις τελευταίες μέρες που η γαλακτερή λάμψη θα πλανάται επάνω απ’ το βουνό μέχρι τόσο αργά. Αν και πάνω απ’ την πόλη ο ουρανός είναι ήδη μαύρος, μπαίνοντας στο δρόμο του βουνού, προστατευμένο από τα φώτα της και χωρίς δικό του φωτισμό, χωρίς σύννεφα να αντανακλούν τις νυχτερινές λάμψεις, μπορεί κανείς να διακρίνει τα τελευταία υπολείμματα της ημέρας.
Το πάρκο στην κορυφή ευχάριστο, αν και άδειο. Σχεδόν. Δυο πιτσιρίκια συνοδευόμενα απ’ τη μαμά και τον παππού τους διαλύουν την ηρεμία της ατμόσφαιρας με τα μηχανοκίνητα αυτοκινητάκια τους. Τα ποδήλατα αποτελούν παρελθόν μάλλον για την γενιά που μεγαλώνει. Η παροδική δυσαρέσκεια που δημιουργείται από τις επιλογές των άλλων, διαλύεται σιγά σιγά περνώντας στην απέναντι πλευρά, καθώς οι ήχοι των μικροσκοπικών αυτοκινήτων σβήνουν στην απόσταση. Τα φώτα της πόλης κατακλύζουν όλη την περιοχή, από τους πρόποδες, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Δημιουργούν αλήθεια ένα ρομαντικό σκηνικό, εκτός ίσως από τις περιοχές που συνωστίζονται σαν σε ουρά νευριασμένων πολιτών, ή άλλες που η λάμψη γίνεται εκτυφλωτική ή ακαλαίσθητη, από προβολείς και νέον επιγραφές. Ρομαντισμός που αντικατέστησε αυτόν του έναστρου ουρανού, ο οποίος αποτελεί «μύθο» για ανθρώπους που δεν έχουν βρεθεί ποτέ στην νυχτερινή εξοχή, μακριά από κάθε πηγή φωτός.
Η γλυκιά βραδιά προχωρά συντροφεύοντας τα πόδια στο δρόμο τους γύρω απ’ το βουνό. Κάθε πλευρά και μια απέραντη φωτισμένη θάλασσα. Στο στερέωμα η λευκή φλοίδα του φεγγαριού έχει κάνει από ώρα την εμφάνισή της και οδεύει πια αργά προς τη δύση της. Σε δυο μέρες από τώρα όλα αυτά θα συμβαίνουν μια ώρα νωρίτερα. Δίνοντας περισσότερη διάρκεια στη φωτισμένη πόλη και περισσότερες ίσως πιθανότητες στους κατοίκους της να τα αντικρύσουν. Όχι ότι το επιδιώκουν πάντως, κρίνοντας από τους λοιπούς περιπατητές που μετρώνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, μάλλον αδιάφοροι είναι αυτοί οι περίπατοι.
Ο θόρυβος των αυτοκινήτων σιγά σιγά εξασθενεί κι εξαφανίζεται καθώς η νύχτα προχωρά… κοπάζει, και η ηρεμία κυριεύει το «μπαλκόνι με θέα». Πέρα μακριά φωτισμένα μνημεία κι εκκλησίες, ακόμα πιο κάτω η θάλασσα, και το μυαλό τριγυρνά πάνω από την πόλη, και στις σκέψεις…

Κόκκινο, το κρασί για τη συνέχεια...