Χαλαρώνοντας

Επίσημο το πέρας της περιόδου. Οι τελευταίες υποχρεώσεις διεκπεραιώθηκαν στα γρήγορα για να ακολουθήσουν οι ευχές για καλές διακοπές. Τουλάχιστον στο γραφείο δεν αναμένονται αλλαγές και τον Σεπτέμβρη η ομάδα θα συνεχίσει τη δουλειά με την ίδια σύνθεση. Η «φυγή» θα ακολουθήσει μόλις κλείσουν και οι υπόλοιπες εκκρεμότητες – ο βασικότερος προβληματισμός είναι πως ο καρντάσης με περιμένει ήδη Ιόνιο, αλλά δυστυχώς δε θα φύγω άμεσα. Αν και θέλω και δε θέλω…
Σήμερα παραγγέλθηκε και το καινούργιο βρουμβρουμ. Παρά την σθεναρή μου αντίσταση για αγορά νέου, δυστυχώς άρχισα να αισθάνομαι πως το παλιό σκαρί γέρασε και δεν μου δίνει «την απαιτούμενη ισχύ» στα ταξίδια. Είναι και το θέμα ασφάλειας στη μέση… Με βαριά καρδιά πάντως η παραγγελία, ακόμα βαρύτερη γιατί αυτό ακριβώς που θα ήθελα δεν υπήρχε. Βλέπεις δε μ’ αρέσουν τα κοφτά αυτοκίνητα, όπως και να το κάνουμε τα οπίσθια δίνουν το στυλ :D, αλλά οι αθλητικές εκδόσεις κυκλοφορούν, πλέον :(, μόνο σε 5θυρα και 3θυρα. Είναι και 33 πόντους μικρότερο… Θα μου πεις, πότε δυσκολεύτηκα στο παρκάρισμα; Ποτέ, αλλά και πάλι τίποτε δεν είναι σίγουρο για το μέλλον… Οπότε το ένα μου βρωμούσε, το άλλο μου ξίνιζε, το παρήγγειλα σε πανακότα μπας και γλυκαθώ τουλάχιστον :p

Το γλυκό πάντως δε με ξετρελαίνει κι όλας, το χρώμα πάλι… :D
ΓΡΟΥΜΦ, τα νεύρα μου… Τρώγομαι με τα ρούχα μου ένα πράμα :@
Με χαλλλαρούς πλέον ρυθμούς προετοιμαζόμαστε για την μεγάλη απόδραση απ’ τα τσιμέντα (;;; συνήθως το ίδιο απόγευμα πετάς τα πάντα στο αμάξι και έχεις εξαφανιστεί… :s), αν και θα προτιμούσα μια απόδραση από πολλά περισσότερα...

Ένας γάμος και μια απόδραση

Δεν ξέρω πως κατάφερε το παλιοκούνουπο και μπήκε στο άβατο της κρεβατοκάμαρας λίγο μετά την τέταρτη πρωινή, αλλά με ξετίναξε. Ξύπνησα με φαγούρα στα πόδια που το παγωμένο νερό του ντους δεν κατάφερε να την καταλαγιάσει για τουλάχιστον μία ώρα. Μετά ο λήθαργος συνεχίστηκε λόγω της κούρασης της προηγούμενης.
Βλέπεις με το που ανοίξαμε τα μάτια μας αποφασίσαμε πως η μικρή απόδραση σε πελοπονήσιους κόλπους ήταν απαραίτητη. Το τσιμέντο γίνεται πολύ βαρετό (και ζεστό :@) και ευτυχώς πλησιάζει η ώρα που θα το αποχαιρετήσω για τα καλά, οδεύοντας προς παραλίας. Ραντεβού το Σεπτέμβρη; Αυτή τη φορά η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να πω ένα «ραντεβού το Νοέμβρη», αλλά μάλλον δεν θα τα καταφέρω - Σεπτέμβρη δυστυχώς θα πρέπει να γυρίσω. (συν του ότι με διακατέχει μια τεράααστια έλλειψη κεφιού – οξύμωρο ε;)…
Μέχρι τότε όμως αρκούμαστε αναγκαστικά στις αθλητικές αποδράσεις του Σαββατοκύριακου. Αν και το συγκεκριμένο περιορίστηκε στης Κυριακής μιας και το Σάββατο είχαμε το κοσμοϊστορικό γεγονός του γάμου της καλής μας φιληνάδας. Η οποία φυσικά αποφάσισε ότι «θα μου δείξει στον δικό μου» (χαχα καλό, το άλλο με τον τοτό το ξέρεις;) θέλοντας μάλλον να εκδικηθεί τον πλούτο των ευχών μου για «καλό ρίζωμα». Και εκεί που θεωρήσαμε ότι επιτέλους την ξεφορτωθήκαμε, μας πληροφόρησε πως δεν πρόκειται να μας λείψει ούτε μια μέρα η γκρίνια της – μιας και γι’ αυτό είν’ οι φίλοι. Τελικά οι φίλοι πληρώνουν ποικιλοτρόπως την νύφη μου φαίνεται…
Η μεγάλη απορία που μου δημιουργήθηκε (μάλλον «υλοποιήθηκε» μιας και με τριβελίζει εδώ και καιρό) πάντως αυτές τις μέρες είναι: Όταν ο επίσημος κυβερνητικός εκπρόσωπος (αφήνω απ’ έξω όλους τους υπόλοιπους κυβερνητικούς, δημοσιογράφους και κάθε καρυδιάς καρύδι που - αφήνεται να - βγαίνουν στο γυαλί) δεν ξέρει να εκφρασθεί, εγώ περιμένω παιδεία για τη σημερινή νεολαία;

Γλυκιά μου... :)

-Το ξέρεις ότι όταν σε παντρεύτηκα ήμουν τελείως ηλίθια;;!!
-Ναι γλυκιά μου, απλώς τότε ήμουν πολύ ερωτευμένος για να το καταλάβω!

- Πιστεύεις ότι στ' αλήθεια ήταν τυφλός ο ζητιάνος που ελεήσαμε; ρωτάει η σύζυγος.
- Θεόστραβος! Δεν άκουσες που είπε: Ευχαριστώ, ωραία μου κυρία!

- Αγάπη μου; Κοιμάσαι με άλλες γυναίκες;
- Όχι αγάπη μου, μόνο μαζί σου. Με τις άλλες μένω ξύπνιος όλο το βράδυ!

Μια κοπέλα αναρωτιέται συζητώντας με τη φίλη της...
- Άραγε να με αγαπάει στ´αλήθεια ο Γιώργος;
Εκείνη σκέφτεται για λίγο και μετά της απαντάει:
- Ο Γιώργος μας αγαπάει όλες. Γιατί λοιπόν να κάνει εξαίρεση μ´εσένα καλή μου;

Κίνηση ματ :@

Και ενώ είχαμε χαλλαρά-χαλλλαράααα την πρόταση σχεδόν έτοιμη (περιμέναμε βέβαια τις υπογραφούλες μας - όπως απαιτεί η παράδοση) και την καταληκτική μας στο τέλος του μήνα, να μας κοιτάει σαν από το βάθος ενός πηγαδιού ένα πράμα (και δύο μπορώ να πω δηλαδή), ξαφνικά και αναπάντεχα, με έναν μαγικό και μοχθηρό τρόπο, κατάφερε να μας κάνει μια κίνηση ματ και να μεταφερθεί στην μέση του μήνα (δώσε βάση στα νουμεράκια ακριβώς πάνω από τον τίτλο: η μέση έχει περάσει εδώ και 5θήμερο έτσι;), με αποτέλεσμα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε να καίγονται κυριολεκτικά τα άκρως λεπτεπίλεπτα κι ευαίσθητα οπίσθιά μας (όχι, δεν έβαλα εγώ τις φωτιές, βρισκόμουν στο απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον του σπιτιού μου, αγκαλιά με το αρκουδίσιον μου). Πως συνέβη αυτό; Από μια μικρή λεπτομέρεια που θεώρησαν άσκοπο να με πληροφορήσουν περί του μοχθηρού και καταστροφικού του χαρακτήρος της…
Το αποτέλεσμα ήταν βέβαια να τσακιστούμε να ολοκληρώσουμε (διότι άμα δεν ολοκληρώσεις δεν γίνεται δουλειά) εντός διημέρου και να περάσουμε και γενεές δεκατέσσερις τον αγαπημένο μας βασιλόπορτα, για το καινούργιο του «γραφείο 2007», το οποίο, όμορφο, δεν λέω, αλλά από χρηστικότητα δεν σκίζει κι όλας, άσε που όταν το δουλεύεις σε κομπατιμπίλιτι μόουντ, αφού πρέπει να δίνεις το κείμενο και σε άλλους με παλαιότερους υπολογιστές, κοκ, σέρνεται χειρότερα και από σαλιγκάρι και μας σπάει τα νεύρα. Έτσι επιστρέψαμε στο παλιό καλό «γραφείο 2003 σέρβις πακ θρι» και καταλήξαμε σήμερα το πρωί να παρακαλούμε για τις υπογραφές (οι οποίες ήρθαν πριν από ακριβώς 60 λεπτά – να το προσέξουμε επίσης αυτό, συγκρίνοντας με τα νουμεράκια στο κάτω μέρος του κειμένου αντιλαμβανόμαστε πως είναι μετά τη λήξη του ωραρίου εργασίας των υπηρεσιών…) και να τρέχουμε πανικόβλητοι (αφού φυσικά έχουμε κάνει τα ναζάκια μας και τα γλυκά ματάκια μας στις διάφορες κυρίες που ασχολούνται με το θέμα) να καταθέσουμε το πακέτο…
Και η αλήθεια είναι πως την ώρα που μπήκα στο αυτοκίνητο για να ξεκινήσω τάχυστα προς τις καλές κυριούλες που με περίμεναν εναγωνίως για να μάθουν πως θα σώσω αυτή τη φορά τον κόσμο, μια αποπληξία την ένοιωσα. 42 λέει το θερμόμετρο (έξω) φαντάσου μέσα. Νταχάου η κατάσταση, θόλωσε το μάτι (κυριολεκτικά)…
Παρεμπιπτόντως βέβαια, περνώντας (μετά από καιρό – ως γνωστών δεν είμαι φαν του είδους) μπροστά από το πολυτάραχο και βασανισμένο μόλ, μια σκέψη με χτύπησε (καλά που ήταν κοντά το ΚΑΤ δηλαδή). Αφού επί ένα-δύο μήνες μας βομβάρδισαν με τα ερωτήματα περί της νομιμότητας ανέγερσης του εμπορικού κέντρου στο σημείο αυτό, ξαφνικά, χωρίς τελικά να αποσαφηνισθεί αν και κατά πόσο το κτίριο είναι νόμιμο ή καταπατά εκτάσεις, το θέμα ξεχάστηκε, θάφθηκε, και ξεφύτρωσαν δίπλα άλλα δυο τρία «μαγαζάκια», έως και ένα τεράστιο και κατάλευκο υπουργείο!!! (Με τις σημαίες του και τα συναφή, τεφαρίκι πράμα δηλαδής). Λέω λοιπόν κι εγώ να πάω να ρίξω μια βιλίτσα εκεί δα δίπλα… να έχω και τα απαραίτητα γιουτίλιτις κοντά βρε παιδί μου… καταστήματα, σταθμό, σουπερμάρκετ απέναντι, τι άλλο θέλω;
Φυσικά, επιστρέφοντας προς την οικία μου το μάτι έπεσε επάνω στην πολύ ροζ (μη δω ροζουλλιιί - αμαλλίιιας στύλ - εγώ…) και πνευματώδη ερώτηση που φιγουράρει ανηρτημένη στις κολώνες: «Γιατί οι άντρες διαρκούν λίγο;». Μα είναι απλό βρε κορίτσια, γιατί δεν γεννήθηκαν για να ικανοποιούν ένα είδος που χρήζει επιστροφής πριν καν την προσέγγιση του ταμείου :)))

Και η μάχη των φύλων ξεκινά ξανά >:)

Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα, αλλά το οίδα;

.

Αναδεκτός μετά κολλητών

Η πρώτη φορά που συνδυάστηκαν και τα δύο. Τα χιλιόμετρα έφυγαν για μια ακόμα φορά γρήγορα (δεν πρωτοτυπήσαμε) κάτω από το «βαρύ πόδι» του νονού και, για την πρώτη φουρνιά εκδρομέων, ο απογευματινός καφές της παρασκευής (μπύρα για την ακρίβεια αν και για καφές ξεκίνησε) συνοδεύτηκε από θαλασσινό φλοίσβο, θέα του κάστρου και φυσικά από το μικρό ο οποίος έτρεξε να τον προϋπαντήσει πηδώντας επάνω του και σφίγγοντας τον στην αγκαλιά του :)))))
Παρέλαβε και τα δώρα του νονού και αφού ξεφύλλισε λίγο τα βιβλία έσκισε το περιτύλιγμα για να θαυμάσει το λεγκοκάραβο (όοοχι δεν ανοίξαμε τίποτε στην παραλία) το οποίο άνοιξε τακτικά-τακτικά (!!!) πρώτο πράγμα το επόμενο πρωί και άρχισε να το κατασκευάζει με χαρά και προσοχή (!!!).

Διότι διαθέτουμε και μια τρέλα για το νονό μας και θέλουμε πολύ να του μοιάσουμε :)))))
Οι κολλητοί αφίχθησαν με 14 ώρες καθυστέρηση, έχοντας χάσει ένα εκπληκτικό τσιμπούσι με κορέτσι, κοντοσούβλι και άλλα εδέσματα (μιαμιαμιαμιαμιαμ) στο παραδιπλανό χωριό, αν και οι μεζέδες του παραθαλάσσιου ταβερνείου θέλω να πιστεύω ότι τους αποζημίωσαν (για την ώρα).
Κολύμπι με τις ώρες. Κολύμπι, όχι πλατσούρισμα στα ρηχά. Ο μικρός, για πρώτη φορά ίσως, κυκλωμένος από έξι άτομα έτρεχε γύρω-γύρω από τον ένα στον άλλο και γυρνούσε γρήγορα στο νονό του να πιαστεί και να ξεκουραστεί (ο ώμος μουουουουου). Ξετρελάθηκε ο μικρός (ξετρελάθηκε κι ο νονός), έμαθε να κάνει και πατητές στις κοπέλες της παρέας >:)
Τουλάχιστον αυτές τις δύο μέρες το καταφχαριστήθηκε το μπάνιο και δήλωσε πως το καλοκαίρι θα ακολουθήσει δέκα μέρες στο Ιόνιο για να μάθει και γουίντσερφ :))))

Ξάπλα στην παραλία μετά το θαλασσινό παιγνίδι να ηρεμήσουμε και λίγο πριν το φαγητό. «ΟΥΦ μα αφήστε με, αφού είμαι ινκόγκνιτο σ’ αυτή την παραλία!». Απογευματινή βόλτα στο στενά της παλιάς πόλης και στο κάστρο με τα πολλαπλά διαζώματα, για παγωτάκι, με θέα το λιμάνι και τη γέφυρα. Φυσικά, σαν κατακλείδα στην εκδρομή, νονός και κολλητοί δεν έχασαν την ευκαιρία να εξασκηθούν, μαζί με τον μικρό, στην αεροτράπεζα και το ποδοσφαιράκι (καλά που κυκλοφορούν ακόμα αυτά τα ξύλινα «μουσειακά» απολιθώματα – η μοναδική σχέση μου με το συγκεκριμένο άθλημα :p)

Η επιστροφή συνοδεύτηκε από λίγη κίνηση, αποτέλεσμα η άφιξη στη βάση μας να πραγματοποιηθεί μετά τα μεσάνυκτα, αλλά σίγουρα με μια «κουρασμένη αναζωογόνηση» διάχυτη στην ομήγυρη, αποτέλεσμα της ευχάριστης εκδρομής. Και όσο και αν προσπάθησε ο νονός, δεν κατάφερε να ευχαριστηθούν οι κολλητοί όσα ήθελε να τους δείξει – εξ επίτηδες, για να ξανακολουθήσουν >:)
Και αν και ο αναδεκτός τον ξεθέωσε τον νονό, το μόνο σίγουρο είναι πως του προσέφερε την πιο ζεστή και σφιχτή αγκαλιά που του έχουν προσφέρει ποτέ (χμμμμ). Μαζί με μια πρόταση να βαφτίσει και το αδερφάκι του που «ψήνεται» αυτή τη στιγμή…
Χμμμ

Και συνεπώς, συνεχίζω να είμαι κουρασμένος....

Μπρρρ.....

:)))))

[Καλλιτεχνική επιμέλεια: shadow, όπως πάντα :)]

{Α, και ο καπετάνιος είναι ζαβολιάρης :p}

Γιατί-αφού;

Ρεζερβουάρ γεμάτο (χμμμφφφτττ άρχισα να αισθάνομαι έντονα τις αυξήσεις), λάστιχα μια χαρούλα, νερό, λάδια και λοιπά στη σωστή στάθμη και έτοιμοι για αναχώρηση. Το αυτοκίνητο δηλαδή, γιατί εγώ ακόμα δεν έχω «ετοιμάσει» τίποτε (ως γνωστών θα πετάξω 2 πουκάμισα και 2 μπλούζες στο πορτμπαγκαζ...) και παραμένω στο γραφείο κοιτώντας το μόνιτορ με μια τεράστια διάθεση βαρεμάρας. Είναι κι αυτή η κούραση, μπάστακας κατάντησε. Είπαμε, αρμένικη βίζιτα, αλλά όλα έχουν και τα όριά τους, πλέον αισθάνομαι λες και η Αρμενία μετανάστευσε ολόκληρη στο κορμί μου (νυστάααζω λέεεμεεεε). Το βασικότερο ερώτημα βέβαια είναι το «γιατί;» (%^*&$#^@%), μιας και δε βρίσκω το λόγο που νυστάζω…
Τουλάχιστον η ζέστη «κόπασε» λιγάκι (θα κουράστηκε να με κουράζει) και μπορούμε να κοιμηθούμε λίγο άνετα το βράδυ (τα καλά του βουνού). Να κοιμηθούμε ε; Χμφφφτττ.
Ώρα ν’ ασχοληθούμε και λίγο με τον αναδεχτό γιατί τον παραπαραμελήσαμε φέτος. (ήμουν απασχολημένος να πέφτω απ’ το κλαρί...)
Οκτώ οι νοματαίοι αυτή τη φορά (ολόκληρο όροφο ξενοδοχείου κλείσαμε), οδεύουμε προς θαλασσινές ατασθαλίες και ποτά δίπλα στο κύμα, απέναντι από το άγαλμα του Ανεμογιάννη.

Α και… νυστάαααααααζωωωωωωω λέμεεεεε…
(και βαριέμαι)
Νευράκια τσαταλάκια….

Κ' ύστερα λένε...

.

.....

Αρρώστια πια έχει καταντήσει αυτή η ζέστη. Από τη μία δυσφορία (τεράστια), από την άλλη κλειστοί κλιματιζόμενοι χώροι, πόσο θέλεις να εξαντληθείς; Σαββατοκύριακο χωρίς καμία μετακίνηση. Η κούραση βέβαια μπάστακας, δε λέει να φύγει (τόοοσο φιλόξενος είμαι πιά; απορώ και εξίσταμαι κύριε πρόεδρε…)
Δεκαπέντε μέρες να δω τη μανούλα, μάζεψε-μάζεψε-μάζεψε, ε έκανε ένα κήρυγμα σε ζιπ μορφή και ξέδωσε. Εικοσάλεπτο. Μετά έφυγα (δεν άντεχε η κράση μου).
Στο ράδιο, η ρυθμιστική αρχή ενέργειας προτρέπει τον έλληνα πολίτη στις ΑΠΕ. Υπάρχουν «διάχυτες» στον τόπο μας. Νομοθετικό πλαίσιο που να διευκολύνει δεν υπάρχει. Για την ακρίβεια υπάρχει τέτοιο που αποτρέπει τον οποιοδήποτε θελήσει να ασχοληθεί. Εκτός και αν είναι από τους «διαπλεκόμενους». Άλλωστε, ως γνωστών: μία μίζα την ημέρα, τις δυσκολίες κάνει πέρα. Σοβαρή ενημέρωση επίσης δεν υπάρχει (ο μέσος παγκόσμιος πολίτης βλέπει με δέος τις ΑΠΕ, κάτι σαν θεό ένα πράμα, που θα λύσουν από μόνες τους τα πάντα), αλλά τι τα θες, όσο και αν υποστηρίζεται, κανείς δε θέλει να μάθει πραγματικά. Προτιμά την εικονική πραγματικότητά του… (Μη το ξυπνάτε το παιδί…)
Αναρωτιέμαι, αν όλοι οι άνθρωποι που γνωρίζω, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (δε χρειάζονται καν όλα τα δάχτυλα του χεριού μου για να τις μετρήσω), δεν είναι αδιάφοροι, πως γίνεται και ο «φαινότυπος» της κοινωνίας μας αναδίνει την πλήρη αδιαφορία; Τόσο «τυχερός» είμαι εγώ; Στατιστικά αδύνατο και αν λάβεις υπ’ όψη την παρόμοια εμπειρία των γνωστών μου, καταλήγεις πως τελικά ο ίδιος κόσμος που ως μονάδα δείχνει ευαίσθητος, όταν δρα ως σύνολο δείχνει αναίσθητος. Ένα από τα πιο παράξενα φαινόμενα. Αν και γενικότερα είμαι πεπεισμένος πως άλλοι νόμοι διέπουν το άτομο και άλλοι το σύνολο… (Πώς η κίνηση μπράουν του ατομικού επιπέδου, καταλήγει σε συνολική κατευθυνόμενη ροή; ε αυτό ένα πράμα…)
Αναρωτιέμαι επίσης πως είναι δυνατόν ένα φυντάνι να περιγράφει (γύρω-γύρω όλοι) μέσα σε μία ολόκληρη σελίδα (!!!), τη δουλειά που έκανε ένα ολόκληρο έτος, χωρίς καν… να καταφέρνει να την περιγράψει (!!!), ενώ η περίληψη μπορεί να συνοψισθεί σε τέσσερεις γραμμές! (!!!!!! και !) Η επικοινωνία, αναμφίβολα, δε θα αποτελέσει το φόρτε της επόμενης γενεάς… (αν και πιστεύω ακράδαντα πως δεν αποτελεί το φόρτε ούτε της παρούσας, σε τελευταία ανάλυση, ποιος ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει; «καιρός ν’ αφήσουμε τους εγωισμούς και να κοιτάξουμε λίγο και τον εαυτό μας»…)
Και η ζέστη συνεχίζεται…
Εγώ πάντως τις αποδείξεις των ξενοδοχείων από το γύρο της Κυανής Ακτής, δεν τις κράτησα…

Προνοητικός ο υπουργός μας, εύγε του…

Κλείσιμο έτους

Η τελευταία μέρα στο φυντανοτροφείο σημαδεύτηκε από εξαντλητική ζέστη. Αυτή, μαζί με τα χιλιόμετρα που διανύθηκαν μέσα σε έξι ώρες, εντός αίθουσας, δημιούργησαν μια κατάσταση εξάντλησης. Ορισμένες διαμαρτυρίες (μα; κλιματιστικά «γαϊδούρια» σε αίθουσες με καλωδιάκια για λαμπατέρ;;;) ανέσυραν εικόνες από εξέταση μηχανολογικού σχεδίου με καύσωνα. Όρθιος πάνω στην πινακίδα, μην αγγίξει η παλάμη το χαρτί και το υγράνει, διάλειμμα ανά δίλεπτο να σκουπιστεί ο ιδρώτας από μέτωπο και μπράτσα, μη και στάξει και διαλύσει τη μελάνη… (σύγχρονος μημουαπτισμός;)
Οι ευχές για καλό καλοκαίρι πρόσχαρες, απ’ όλα τα μέρη. Συνάδελφοι που δε θα ξαναβρεθούν στο χώρο αυτό (και πολύ καλά θα κάνουν). Δόσεις απελπισίας ή αναπτέρωσης; (Έξω απ’ το χορό και συμβουλή δε δίνω, μόνο ευχές και κατανόηση…)
Το μόνο σίγουρο είναι πως η επόμενη χρονιά θα είναι διαφορετική και πως οι άνθρωποι με τους οποίους οικοδομήθηκε μια μορφή εμπιστοσύνης θα λείψουν. Η επόμενη φουρνιά δεν γνωρίζω αν θα περιέχει την ίδια μορφή επικοινωνίας. Μόνο σταθερό σημείο τα φυντάνια. Και το «ραντεβού το Σεπτέμβρη».
Μπαίνοντας σε γνωστή «σουβλασερί», μια μικρούλα με κατάξανθο μαλλί και γαλανό μάτι τριγυρνά σαν κομήτης το χώρο. Βρίσκεται στην άλλη άκρη του διαδρόμου και κοιτά προς τα δω. Τρέχει, ανοίγει τα χέρια της σε μια τεράστια αγκαλιά και κρύβει το πρόσωπό της πάνω μου, σε ένα ξέσπασμα από γέλια. Χαμόγελο, χάδι στα μαλλιά και μετά από την γλυκύτατη πράξη τρυφερότητας ο κομήτης συνεχίζει ευτυχισμένος το ταξίδι του. Η μητέρα αποσβολωμένη προσπαθεί να ζητήσει συγνώμη (μα γιατί;;; :ο).
Οι πρωινές υποχρεώσεις στο κέντρο έκλεισαν ταχύτερα απ’ το αναμενόμενο (η ιδέα επιστροφής στο γραφείο απομακρύνθηκε πάραυτα από το συνειδητό) δίνοντας τη δυνατότητα αγοράς των δώρων. Παιγνίδι (γιατί το έχω φλομώσει στα βιβλία - lego φυσικά) και βιβλία (γιατί δε νοείται να πάω χωρίς τέτοια) για τον αναδεχτό. Ο ανάδοχος λιμπίσθηκε είν’ η αλήθεια τη συλλεκτική έκδοση του «χιλιετούς γερακιού» αλλά συγκρατήθηκε, όχι λόγω ηλικίας (18+ έλεγε, αλλά; 900 ευρά;;; ήμαρτον!).
Μα η κούραση της Πέμπτης τώρα αρχίζει και καταλαγιάζει, αν και τα βλέφαρα βαριά εδώ και μέρες. Όχι όμως και οι σκέψεις για τις επόμενες κινήσεις. Έπονται ημέρες προβληματισμού.

Αποκαλυπτήρια

Ποιά να ‘ταν η αλήθεια λοιπόν και ποιά τα ψέματα; Αναγκάστηκα να φύγω για την ΠάνωΠόλη! Ασύστολο ψεύδος. Η Θεσσαλονίκη αποτέλεσε τη μοναδική επιλογή μου. Για την ακρίβεια το μηχανογραφικό μου είχε μόνο μία σχολή (και ένα τεράστιο βλέμμα απορίας από τον μαθηματικό μου, ο οποίος το παρέλαβε), αυτή στην οποία και εφοίτησα. Άσε που ουδέποτε έκανα προσπάθεια να επιστρέψω στη βάση μου. Αντιθέτως απέρριψα κάθε πρόταση μετεγκατάστασης, ακόμα και μία που περιείχε μια πολλλλυυύυυυ παχυλή χρηματοδότηση. Η επιμέλεια ήταν κάτι που ουδέποτε με χαρακτήρισε. Αντιθέτως θα μπορούσα να πω πως ουδέποτε είχα τετράδιο με συμμαζεμένες ασκήσεις, σημειώσεις ή οτιδήποτε άλλο (τετράδιο; τί ’πα τώρα…). Η αλήθεια να λέγεται πάντως. Αυτό που με ευχαριστεί πάνω απ’ όλα είναι να προσπαθώ να αναπτύσσω τον τρόπο σκέψης και το πνεύμα των μικρών φυντανιών. Άλλωστε η κλασική ατάκα που ακολουθεί τις συστάσεις στην έναρξη κάθε εξαμήνου είναι: «Εδώ βρίσκεστε για να καταλάβετε, να μάθετε να σκέφτεστε και να μπορείτε να χειρίζεστε μηχανισμούς. Ο κόσμος μετά θα είναι δικός σας και όλα θα είναι εύκολα. Στείρες γνώσεις δεν με νοιάζουν. Όποιος καταλάβει έχει εγγυημένη επιτυχία, οι υπόλοιποι θα δώσουμε ραντεβού του χρόνου». Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η σκέψη και απολαμβάνω (ασύστολα) να φανερώνω τις λεπτομέρειες των μηχανισμών και το μεγαλείο της αλληλουχίας των σταδίων που διέπουν το κάθε τι, μέχρι αποκαλύψεως της κινούσας δύναμης (διέπει και το πιο τετριμμένο θέμα). Παρόλ’ αυτά κουράζομαι αφάνταστα όταν διαπιστώνω πως όχι μόνο υπάρχει άγνοια των τετριμμένων (βου α βα…), αλλά δεν υπάρχει και διάθεση για κατανόηση (γουμφ… παλιοατομισμοεποχή…). Έτσι, ενώ τα τετριμμένα θα τα αναφέρω (έχω διαπιστώσει τις ελλείψεις…), διάθεση για επανάληψη υπάρχει μόνο για σημαντικά, ενώ και αυτή ελαττώνεται όταν συνειδητοποιώ πως βοώ εν τη ερήμω. Ο μικρός που θέλει να ακούσει, βρίσκει άμεσα και γρήγορα τρόπο επικοινωνίας μαζί μου και οι επαναλήψεις περιττεύουν. Όσοι δεν έχουν διάθεση να ανοίξουν αυτιά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί χαλάν το χρόνο τους (και μου) μέσα σε αμφιθέατρα. Η ζωή είναι μικρή για να τη σπαταλάς σε πράγματα που δε θέλεις να κάνεις. Όσο για τις υπόλοιπες επαγγελματικές φιλοδοξίες μου, ναι δεν έχω διάθεση να πουλήσω τίποτε, γενικότερα. Δεν με ενδιαφέρει κανενός είδους εμπόριο. Θα ήθελα απλά να μπορέσω να αναπτύξω μια μέθοδο με άμεσο πληθυσμό-στόχο την κοινωνία και να τη διαδώσω σε δαύτη χωρίς μεσάζοντες. Θέλω να συμβάλλω στη βιωσιμότητά της, χωρίς όμως να δώσω την παραμικρή δυνατότητα για κέρδος στον οποιονδήποτε, παρά μόνο στο σύνολό της (ξέρω, είμαι ρομαντικός…).

Όπως είναι φανερό, μόνο οι μανούλες το βρήκαν. Η μανούλα Νατάσσα και η Ορέλια. Αλλά είμαι σίγουρος ότι πλέον αισθάνεστε όλοι πιο ολοκληρωμένα άτομα :)))

Εκτός από τον καπετάνιο που «χτυπάει και φεύγει» >:)

Μα που πήγαν τ’ άστρα;

Χρειάστηκε να φτάσει Τρίτη για να συνέλθουμε από τις «δραστηριότητες» του Σαββατοκύριακου. Τις κολυμβητικές (τα κάναμε τα χιλιομετράκια μας πάλι) και τις λοιπές. Τσιπούρα αλανιάρα υποσχόταν ο εστιάτορας, την είχε πιάσει ο ίδιος. Το πάχος του ψαριού βέβαια φανέρωνε την αλήθεια και έτσι άλυτη παρέμεινε η ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του απορία: «Γιατί ο στριμμένος πελάτης, αφού έλεγξε όλο το ψυγείο μου, προτίμησε καλαμαράκια;» (σιχαίνομαι τα ιχθυοτροφείου…).
Ο γερμανός σκηνοθέτης μας κούρασε τα μάλα. Το ίδιο και τα παράπονά του. Τα δικά μας φυσικά δεν δόθηκε η ευκαιρία να ακουστούν…
Νέο ναυτικό ατύχημα. Κάθε φορά οι δημοσιογράφοι αναρωτιούνται το ίδιο: «Πώς γίνεται ένα πλοίο που διαθέτει όλα τα σύγχρονα μέσα πλοήγησης να πέφτει σε ξέρα;». Η προφανής απάντηση: «Γίνεται γιατί θεωρούμε πανάκεια τα σύγχρονα μέσα» φαίνεται δεν περνάει σε κανενός το μυαλό…
Και παρά τις υποσχέσεις, η ανέλκυση κρατά χρόνια, ενώ ελπίζω τα αυτοκίνητα να παραδοθούν ταχύτερα της ανέλκυσης στους επιβάτες. (Κανένα λουκετάκι; Άρση κάθε δυνατότητας περεταίρω επιχειρηματικών δραστηριοτήτων; Μπα ε; Παραείμαι ρομαντικός…)
Η επιστροφή, μετά τη μακριά νύχτα, συνοδεύθηκε από παρουσίαση της νέας εταιρίας και «γενέθλια δεξίωση». Ακολούθησε αλκοολοποσία μέχρι πρωίας (θυμήθηκα πως ήταν το να πηγαίνεις κατευθείαν για δουλειά…), ενώ για πρώτη φορά η πρόταση δεν προήλθε από εμέ (ευτυχώς, υπάρχουν και άλλοι «παλαβοί»)! Ο ουρανός της Αθήνας έχει γίνει πλέον πολύ πεζός (το μόνο που τον σώζει είν' ο Παρθενώνας... πανέμορφο στολίδι της δεξίωσης). Άμεσα αντιληπτό μετά από κάθε επιστροφή. Μερικά καθημερινά «νυχτερινά» μπλακάουτ θα διόρθωναν ίσως την κατάσταση… (να το κάναμε και θεσμό, ακόμα καλύτερα…)
Ευχάριστη πρωινή διαδρομή (επτά.. μπρρρ…) μέχρι το φυντανοτροφείο, πλάι στη θάλασσα. Κουραστική επιστροφή (με παρακάμψεις) λόγω κίνησης (μα που πάτε όλοι απογευματιάτικα με τέτοια ζέστη; σπίτια δεν έχετε;). Το μυαλό βέβαια βρισκόταν πλέον σε νάρκη και το κορμί δεν άργησε να ακολουθήσει.
Η (σχεδόν) έτοιμη παρουσίαση της επόμενης βδομάδας ακυρώθηκε και η μέρα κυλά αργά και βασανιστικά, αφού πρώτα σημαδεύτηκε από την ασυνεννοησία με την καλή κυριούλα και αγώνα δρόμου για να απενεργοποιηθεί ένας συναγερμός που ξεσήκωνε τη γειτονιά στο πόδι. Πάλι καλά που ήταν ο γείτονας εκεί να δώσει χείρα βοηθείας μέχρι να φτάσω (παλιο&^@&^@&κίνηση :@ γρουμφ).

Ο βιασμός από στρατιώτη, γυνής φέρουσας κουκούλα
αποτυπώνουσα τον σαίξπηρ, τί να σημαίνει άραγες;;;