Αμφίδρομη μονοδρόμηση.

Μετά από αρκετές χαμένες ώρες στο φιντανοτροφείο, αλλά και σπίτι μιας και η κλασική ίωση επέμενε να φιλοξενηθεί για ολόκληρη βδομάδα, τα «βάσανα» μάλλον τελειώνουν. Αρκετές ώρες χαμένες και μπροστά σε ένα πισι. Έτσι για πλάκα, γιατί απλά είναι ηλίθια κατασκευάσματα.
Η πρόταση για εκδρομή στην φιντανοχώρα απορρίφθηκε εν ριπή οφθαλμού. Τρείς ημέρες συνεχόμενα το ταξίδι και την Τρίτη επαναλαμβάνεται, ε το να πάς και για εκδρομή στο ενδιάμεσο, στους ίδιους δρόμους, είναι εντελώς αδιάφορο. Ελλείψει άλλης πρότασης, καλό είναι και το σπίτι. Είμαστε και σε κρίση μην ξεχνάμε. Τι είδους κρίση είναι το ερώτημα…
Η βραδινή, έως και νυχτερινή όπως αποδείχθηκε, ταινία παρουσίαζε ενδιαφέρον. Αρκετό ώστε να υπερνικήσει την κούραση, αν και η κατάληξη ήταν μια αδημονία περί του πότε επιτέλους θα τελειώσει. Και τελείωσε στις δύο. Μια θεωρία αμφίδρομης κίνησης του χρόνου, έναντι του μονόδρομου βέλους του χρόνου που τόσο καλά γνωρίζουμε και τόσο βαθιά είναι εντυπωμένη στο ανθρώπινο μυαλό που σχεδόν αδυνατεί να επεξεργαστεί τη δυνατότητα αμφίδρομης κίνησης. Παρόλ’ αυτά το έργο εξέφραζε την έννοια πολύ καλά, εξ ου και το υπέρμετρο ενδιαφέρον.
Εντάξει, τα παρελθοντικά επηρεάζουν εντελώς αιτιοκρατικά το παρόν και το μέλλον. Πόσο πιθανό είναι τα μελλούμενα να επηρεάζουν αιτιοκρατικά το παρόν και το παρελθόν; Το μόνο σίγουρο είναι πως αν συμβαίνει αυτό, τότε ένας ανεξάρτητος παρατηρητής θα βλέπει την πραγματικότητα να κινείται με ασυνεχή βήματα. Ή μήπως και σε αυτή την περίπτωση οι αλληλεπιδράσεις βρίσκονται σε απόλυτη δυναμική ισορροπία με αποτέλεσμα η κίνηση του βέλους να παραμένει συνεχής συνάρτηση;
Αν είναι έτσι πάντως, λογικά θα πρέπει να υπάρχει λογική ακολουθία σκέψεων που αιτιολογούν το παρελθόν μας με βάση το μέλλον και μόνο. Πάντως η θερμοδυναμική, εντελώς αμείλικτα, υποδεικνύει πως η αναστροφή του βέλους είναι αδύνατη. Για να γίνει αποδεκτή η αμφίδρομη κίνηση του χρόνου λοιπόν πρέπει αναγκαστικά να επανεξεταστεί και να εμπλουτιστεί η βάση της ίδιας της επιστήμης και κατ’ επέκταση όλη η επιστημονική πραγματικότητα. Αλλά η δουλειά πρέπει να ξεκινήσει από τη βάση. Και ακόμα κι έτσι, πάλι σε μονόδρομη κίνηση του βέλους καταλήγουμε. Έννοιες υπερβολικά δύσκολες, τη στιγμή που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει την παιδική του ηλικία, με βάση τα γεγονότα της εφηβείας και της ενήλικης ζωής του.
Πάντως το έργο κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τις δύο τα ξημερώματα και παρουσίασε ικανοποιητικά και τα χρονικά παράδοξα που θα συνέβαιναν αν το βέλος του χρόνου ήταν αμφίδρομο. Παρότι τα μάτια πλέον έτσουζαν από τη νύστα (μα τέσσερεις ώρες έργο; – βάλε και τις διαφημίσεις…), και παρότι το σενάριο γύρω απ’ το οποίο ήταν στημένη η ταινία τριγύριζε τελικά εντελώς γλυκανάλατα το πείραμα της Φιλαδέλφειας και άλλες κλασικές «αμερικανιές».
Τελευταίο Σαββατοκύριακο της αποκριάς. Και ενώ οι απόκριες δεν άγγιξαν καν φέτος, ούτε το τέλος τους φαίνεται πως θα γίνει αντιληπτό. Μια αδιόρατη θλίψη πλανάται στον ορίζοντα…

:-*

Έξι «προπονητές» για μια αίθουσα. Αμαρτία απ’ το θεό. Καμιά καλύτερη δουλειά δεν έχουμε να κάνουμε; Τελικά μάλλον εισάκουσαν τις προτροπές και δεν παρουσιάστηκαν φιντάνια για να σπαταλήσουν το χρόνο τους εδώ. Το τάβλι είναι σίγουρα πιο δημιουργικό απ’ το να κοιτάς τον τοίχο. Αλλά βρε παιδιά ειδοποιήστε να μην κατεβάσουμε ολόκληρη εξάδα τσάμπα!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο νέος υπολογιστής στο φιντανογραφείο είναι γεγονός και μόλις ολοκληρώθηκαν και οι εγκαταστάσεις. Ελληνικό λειτουργικό όμως δυστυχώς. Κάτι σαν χαμένος ένα πράγμα; Τουλάχιστον τα προγράμματα μπήκαν στην αγγλική τους έκδοση. Ευτυχώς που δεν υπάρχουν δηλαδή ενδιαφερόμενοι για μετάφραση του matlab ή του origin ή της fortran γιατί θα είχαμε πρόβλημα…
Δεν μας έφτανε ο τούρκος, άρχισε και στο σπίτι ο πισίς τα τσαλίμια. Δεν δεχόταν να γράψει σε οπτικό δισκάκι λέει. Ε αφού άλλαξαν οι θέσεις και βεβαιώθηκε η ενοχή του λειτουργικού, άρχισε η επανεγκατάσταση. Και ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Και τα δισκάκια γράφτηκαν. Αλλά;
Φυσικά και θα είχαμε αλλά! Κάτι δεν του κάθισε καλά και δεν του άρεσε το boot.ini. Το βρήκε διεφθαρμένο! (Κυβερνητικό στέλεχος θα ήταν…) Άντε πάλι απ’ την αρχή! Ε τη δεύτερη φορά, το βασιλοπορτολειτουργικό μας έκανε τη χάρη και δούλεψε σωστά. Πετάμε. Πετάμε! Προσεχώς και στο ελευθέριος βενιζέλος γιατί το σπίτι δεν μας φτάνει για την απογείωση. (Κατά τα άλλα μετράμε ένα σαββατοκύριακο χαμένο…)
Σε δουλειά να βρισκόμαστε… Να μη βαριόμαστε κι όλας δηλαδής. Αν και από πλήξη τον τελευταίο καιρό άλλο τίποτε. Βασική ασχολία κατάντησε. Ελάτε να πλήξουμε μαζί γιατί χανόμαστε!

Φεύγουν οι απόκριες;
Μισό, πότε ήρθαν;;;; :ο

Περί πίτας…

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί όλος ο Φλεβάρης είναι μήνας «κοπής πίτας». Άντε, να ήταν ο Γενάρης, να το καταλάβω. Ακόμα καλύτερα θα το καταλάβαινα αν μόνο το πρώτο δεκαήμερό του Ιανουαρίου ήταν αφιερωμένο στις κοπές. Αλλά η «κοπή» της πρωτοχρονιάτικης πίτας ενώ ο Φλεβάρης πλησιάζει στο τέλος του φαντάζει υπερβολικά παράξενη. Σαν να μην θέλουμε να παραδεχθούμε πως το νέο έτος ήρθε, ενώ ήδη τα δύο δωδέκατά του έχουν παρελάσει και έχουν τοποθετηθεί σε παρελθοντικό χρόνο.
Εύγευστη πάντως η πίτα. Και όμως, το κλίμα περίεργο αλήθεια, σε μια προσπάθεια οικειότητας ανθρώπων μη οικείων. Όσον αφορά σε εμένα τουλάχιστον. Και παρά την έντονα αντίθετη παρόρμηση, απουσία των κατάλληλων εναυσμάτων, οι σκέψεις περί του παράδοξου της κοπής της πίτας συνεχίσθηκαν με αμείωτη ένταση.
Ένα από τα πιο ενθαρρυντικά στοιχεία που υπέπεσαν στην αντίληψή μου εχθές είναι η προτιθέμενη επιβράβευση της ελάττωσης της κατανάλωσης ρεύματος. Για αρκετό καιρό κινηθήκαμε στο βλαβερό μοτίβο της επιβράβευσης της κατανάλωσης. Στα δύο ένα δώρο, όσο περισσότερα, τόσο φθηνότερα και ούτω καθ’ εξής. Για πρώτη φορά όμως ακούστηκε επιτέλους επίσημα η πρόθεση να αντιστραφεί αυτή η σπάταλη πολιτική, τουλάχιστον όσον αφορά στην ηλεκτρική ενέργεια. Είναι και αυτό μια καλή αρχή. Αρκεί να μην μείνει στα χαρτιά πάλι.
Κατά τα άλλα η ανθρωπότητα, μετά από έξι και πλέον μήνες κρίσης, ακόμα προσπαθεί να καταλάβει πως είναι δυνατόν να απέτυχε παταγωδώς ένα σύστημα που ενώ πριμοδοτούσε συνεχώς το δανεισμό από τη μελλοντική εργασία, ελάττωνε την αμοιβή αυτής της εργασίας και δημιουργούσε – και συνεχίζει να δημιουργεί – επισφάλεια σε αυτή. Έχοντας ήδη θίξει τη βιωσιμότητα του κύκλου, υποσκάπτοντας τα ίδια τα θεμέλια στήριξης του χρηματοπιστωτικού οικοδομήματος, αναρωτιέται τι πήγε στραβά και η μόνη πραγματική της έγνοια είναι η διατήρησή του και όχι η βελτίωσή του. Και το ερώτημα που απομένει είναι κατά πόσο κάποιος από τους θιασώτες της πολιτικής ελάττωσης των ωρών εργασίας και των μισθών, με στόχο την διατήρηση των θέσεων εργασίας, σκέφτηκε ποτέ ότι αυτό θα οδηγήσει, με δεδομένη την παρούσα κατάσταση, σε ακόμα μεγαλύτερη ελάττωση της ζήτησης των ίδιων του των προϊόντων. Και έτσι το 2009 συνεχίζει την πορεία του μέσα από κοπές πίτας και προσπάθειες συντήρησης της αποτυχίας με επαναλαμβανόμενα πακέτα στήριξης των πιστωτικών ιδρυμάτων που εμπορεύονται το μέλλον.

:-*

Σήμερα δεν έχει νταρδιριάδα. Τουλάχιστον όχι ακόμα και πιθανόν όχι γενικότερα, μιας και παρότι το πρωινό ήταν «διαυγές», υποψιάζομαι πως η συνέχεια δεν θα είναι τόσο καλή, όσο τουλάχιστον ξεκίνησε. Συνήθεις μεταπτώσεις.
Παρόλ’ αυτά, μιας και εδώ και κάποιες μέρες έγινα με διάφορους τρόπους αποδέκτης πλήθους μηνυμάτων που αφορούν στο θέμα των σύγχρονων ρυθμών, αποφάσισα να ολοκληρώσω κάτι που εδώ και καιρό είχα στο μούσκιο και να θυμηθώ πως κάπου έχω ξεχασμένο άλλο ένα μπλόγκ. Άντε του χρόνου πάλι, καιρού επιτρέποντος, μπορεί να ολοκληρώσω κάτι ακόμα.
Είναι βλέπεις που βαρέθηκα να βλέπω συνέχεια έργα στο ντουβουντου (συσκευή αναπαραγωγής οπτικών δίσκων), μιας και η τουβου (συσκευή προβολής σημάτων η επονομαζόμενη και τηλεόραση), αυτό το σουκου (το μοντέρνο σαββατοκύριακο που μάλλον ντρεπόμαστε να το πούμε με τ’ όνομά του γιατί στην πράξη δεν υπάρχει), είχε μόνο υλικό για λόου άικιού (νοημοσύνη αμοιβάδας).
Πάντως αν δεν έχεις τι να κάνεις και προσπαθήσεις να παρακολουθήσεις ειδήσεις όλο τα ίδια αναμασάνε «κάνοντας πολιτική». Τίποτε σημαντικό δηλαδή, σκέτη δημαγωγία. Και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι θα έπρεπε να αισθανθώ τώρα που ο νέος πλανητάρχης έστειλε επιστολές σε όλη την «σημαντική» πολιτική ηγεσία της χώρας μου. Πάντως ένα είναι σίγουρο, το «κάνουν να ακούγεται» τόσο σημαντικό που σχεδόν «μας πείθει» πως η διέξοδος στα προβλήματά μας θα μας χτυπήσει την πόρτα από στιγμή σε στιγμή.
Εγώ πάλι λέω να μην ανοίξουμε πάντως…

Πόσο νωρίτερα;

…να ξεκινήσεις; Όλα ωραία και καλά μέχρι που μπαίνεις κάτω από τη γέφυρα. Και εκεί συνειδητοποιείς πως στην άλλη άκρη έχει χαλάσει (ή κάτι παρόμοιο) κάτι πολύυυυ μεγάλο και μπλε με κίτρινες ρίγες. Συμφόρηση. Και δεν έχεις και διέξοδο, ένα στενό, ένα κάτι τοις να στρίψεις βρε αδερφέ. Μέχρι να συνειδητοποιηθεί η κατάσταση και να κάνει όλη η λωρίδα αναστροφή για να βγει από τη γέφυρα το μισάωρο είναι παρελθόν.
Δε φτάνει αυτό, πλησιάζοντας στο φιντανοτροφείο έχει χαλάσει έτερο αυτοκινούμενο επιβάλλοντας ρυθμούς σημειωτών στην κυκλοφορία. Στο ενδιάμεσο κάπου, ένας, δεκαοκτάρης θα ‘ταν, χαζοτεντιμπόης (διότι η ράτσα δεν εξαφανίστηκε δυστυχώς με το νόμο 4000) συγχύστηκε που δεν σταμάτησες να κινείσαι για να μπορέσει γκαζιάρικα να περάσει με την γκάμπριο κάτασπρη μπέμπα του και έτσι αναγκάστηκε να προσπαθήσει να σε προσπεράσει επάνω στην στροφή με αποτέλεσμα να μπει γρήγορα ξανά πίσω σου για να μη του έρθει το απέναντι άουντι κολάρο (αν και πιστεύω πως χρωματικά ταίριαζε με τη μπέμπα). Στο επόμενο στοπ βέβαια με μαθηματική ακρίβεια ξανασυναντηθήκατε. Κοιτά στον καθρέφτη, κοιτά γύρω, γκαζώνει να περάσει γρήγορα και σίγουρος πως μέχρι να το πάρεις χαμπάρι θα έχει γίνει λούης, κάνει την κλασική άσεμνη χειρονομία στον καθρέφτη του. Να την δει κι ο ίδιος. Μειδίαμα στα χείλη. Πορδή, κλανιά, μαγκιά του!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ευτυχώς που είπα να ξεκινήσω νωρίτερα για να πάω ήρεμα και σιγά, αφίχθην στο φιντανοτροφείο ακριβώς στην ώρα μου. Ευτυχώς γιατί παρά την επάρκεια προσωπικού, απόντος εισηγητού το τάβλι θα είχε την τιμητική του. Ευτυχώς που οι δύο τελευταίες ώρες είχαν πολύ κάτω του αναμενόμενου προσέλευση. Άμεση αποχώρηση διότι το κορμί πονούσε και η ανάσα ήταν δύσκολη. Ο αναμενόμενος πυρετός δεν άργησε να καταφθάσει (φήμες λένε πως τα χρωστάω στον αλουκά). Ο τούρκος έκλεισε. Και τώρα για μια ακόμη φορά μάλλον επιστρέφει (ο πυρετός, όχι ο τούρκος, ούτε ο αλουκάς…).
Πάντως όντως υπάρχουν μέρες που αισθάνεσαι πως κάποιος σε κατατρέχει και αναρωτιέσαι γιατί έκανες τον κόπο να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι. Μετά θυμάσαι πως αν δεν τον είχες κάνει, καμιά διακοσαριά άνθρωποι θα καθόταν και θα σε περίμεναν εις μάτειν και θα τους κατέστρεφες το πρόγραμμα. Λέμε τώρα, γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό θα μπορούσε να αποτελεί και βελτίωση.

Και ήθελα να συνεχίσω την νταρδιριάδα μου :(

Μια μέρα ακόμα

Η ταλαιπωρία από το προηγούμενο δωδεκάωρο «του πόνου» έκδηλη (η επιστήμη πονάει λέμε – και τα πόδια, λιγότερο όμως…). Το πρωινό φαίνεται ήρεμο εκεί στα νότια και η διαδικασία του καφέ τραβάει λίγο παραπάνω. Οδεύοντας βόρεια όμως η κατάσταση αλλάζει. Ουράνιο τόξο πάντως πάνω από την πόλη δεν είχα ξαναδεί. Συνήθως κάπου στα βουνά κατέληγε. Φαίνεται πως ο θησαυρός μετακινήθηκε. Η «αναπάντεχη» βροχή δημιούργησε μια μικρή καθυστέρηση. Οι σχεδόν ελεύθεροι δρόμοι του πρωινού ξαφνικά πλημμύρισαν αυτοκίνητα. Ευτυχώς το πρωινό προσωπικό επαρκούσε για την κάλυψη των αναγκών. Η επιστήμη βασανίστηκε για δεύτερη φορά. Το ίδιο κι εγώ, και όχι για λογαριασμό της αυτή τη φορά. Ορισμένες φορές όμως, ορισμένα πράγματα φαίνονται άκαιρα, αδύνατα και αδιανόητα. Ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι. Ποιο το κόστος του ρίσκου; Υπερβολικά μεγάλο υποθέτω, είτε στεφθεί με επιτυχία, είτε με αποτυχία. Διαφορετικό κάθε φορά, αλλά μεγάλο. Άσε που στην αλληλένδετη πολύπλοκη πραγματικότητα, το ίδιο το κόστος επηρεάζει ακανόνιστα την επιτυχία (μοντελοποίηση αδύνατη ακόμα και βάσει στατιστικής μηχανικής…). Κρίμα… Μακάρι…
Οι παρατηρήσεις επί της φιντοματικής είναι έτοιμες. Πλήρεις οδηγίες για… να ξαναγραφτεί απ’ την αρχή! Εξαντλητικά απογοητευτικό. Ίσως όμως κάτι να μείνει, τουλάχιστον έστω και τώρα, και να βελτιωθεί, έστω και κατά μέρος, το μελλούμενο.
Παράξενο, άνθρωποι που είναι πραγματικά οικείοι και όχι απλά συνάδελφοι, δε σε ενημερώνουν για θέματα που σε ενδιαφέρουν και σε αφορούν και μάλιστα αποτρέπουν κάθε δυνατότητα ανάμιξής σου με αυτά και κατ’ επέκταση ανάπτυξης. Και όλα αυτά γιατί κάπου, σε κάποιο ακόμα πιο ανώτερο επίπεδο, υπάρχει η υποψία συμφέροντος.
Η νυχτερινή επιστροφή που ακλουθεί το δεύτερο δωδεκάωρο επίπονη. Η αλήθεια είναι πως σήμερα το κρύο ήταν εντελώς παράταιρο σε σχέση με την χτεσινή θερμοκρασία. Λίγο αυτό, λίγο η κούραση μάλλον οδήγησαν σε βήχα. Η εξαντλητική μέρα τελειώνει και η επαύριο θα είναι λίγο πιο ήρεμη. Εξάωρο και κλείνει. Με αναπάντεχες εισηγήσεις και εποπτείες, δώρο της αναπάντεχης απουσίας «των ανωτέρων». Σε δυο βδομάδες ξανά… (μπρρρ)

Και όμως, θα μπορούσαν να είναι πιο απλά
Και όχι τόσο αλληλένδετα…
Θα μπορούσαν όλα…
Αν έλλειπε η υπόνοια του συμφέροντος…
Και της πιθανότητας κατάχρησης εξουσίας…

To θαύμα της νόησης

Ασυναρτησίες

- Εδώ είμαστε αλλά είναι ο μικρός αρρωστούλικος, αν δεν βαριέσαι πέρνα.
- Δε βαριέμαι, άμα δεν περάσω έστω και για ένα χρόνια πολλά δε θα βρισκόμαστε καν σε λίγο…

- Πήγες τελικά;
- Ναι.
- Ε τί να κάνεις, οικογενειακές υποχρεώσεις…
- Ε όχι και υποχρεώσεις! Ευχαρίστηση! (ήμαρτον…)

- Η συνάρτηση αx είναι μια ευθεία γραμμή που (μπλα μπλα). Αν τη ζωγραφίσουμε […… :’(] περνά απ’ το κέντρο των αξόνων…
- Όχι απ’ το κέντρο παιδί μου, απ’ την αρχή!
- Εεεε μάλιστα. Η συνάρτηση αx…
(ταπ ταπ ταπ)

- Καλό το πάρτι;
- Ενδιαφέρον…
- Χαίρομαι. Πάρε το αμάξι τώρα και φεύγουμε!
- Τόσο αργά; Καλά που δεν έχω χανγκόβα απ' το ασμπέτα...
- Ναι :)

Ανάπτυξη

Ένα μωρό μεγαλώνει
Ξεκινά να μαθαίνει τον κόσμο.
Δεν τον κοιτά, τον πιάνει, τον μυρίζει, τον δαγκώνει.
Δε χρησιμοποιεί την όραση, χρησιμοποιεί την αφή, τη γεύση, τη μυρωδιά!
Αν δε σχεδιάσεις τα γράμματα δεν τα κατανοείς.
Αν δε διαγράψεις αριθμούς στο χαρτί δε νοιώθεις.
Αν δε γράψεις πραγματικά, χάνοντας χρόνο και καταβάλλοντας κόπο, δεν καταλαβαίνεις τί δημιουργείς, δε μαθαίνεις να συνδυάζεις.
Αν δεν κάνεις το πείραμα πραγματικά, δεν αντιλαμβάνεσαι τους φυσικούς και χημικούς νόμους, όσες εξομοιώσεις τους και αν δεις.
Συνάψεις λέγονται και αν δεν αναπτυχθούν, κρίση και μυαλό δεν έχεις, όσα και αν «δεις» εικονικά.
Μόνο ένα ατροφικό όργανο που ονομάζεται εγκέφαλος και απαρτίζεται από κύτταρα εν αχρηστία.
«Ο εγκέφαλος είναι το επόμενο όργανο του ανθρώπου που θα ατροφήσει»
Δεν το αναφέρω επιδεκτικά.
Ήδη ατροφεί.
Σήμερα τα περισσότερα παιδιά έχουν πρόβλημα απομνημόνευσης, επικοινωνίας, ένταξης στο σύνολο, συνδυαστικότητας, κρίσης, αντίληψης, αριθμού εγκεφαλικών συνάψεων!
Δε φταίει μόνο η εικονική πραγματικότητα αλλά φταίει και η εικονική πραγματικότητα.
Άλλοι παράγοντες;
Η πόλη, η έλλειψη επικοινωνίας με τους γονείς, οι οργανωμένες πολυδραστηριότητες έναντι της αυθόρμητης ενασχόλησης, η απομόνωση των μελών της οικογένειας λόγω του υψηλού φόρτου εργασίας. Όλα έχουν ένα όριο και η κοινωνία μας το έχει ξεπεράσει προ πολλού.
Αλλά αν το μωρό αντί να πιάσει τα αντικείμενα, αντί να τα μασήσει, τα «δει» μόνο μέσα από την εικονική πραγματικότητα μιας οθόνης, όσο τέλεια και αν είναι αυτή, ποτέ δε θα αποκτήσει μυαλό. Απλό και καθαρό μυαλό με κρίση.
Και η επόμενη γενιά θα απαρτίζεται από απλά ραμολιμέντα.

Στείρες πρακτικές

Δεν αργεί η μέρα που τα τετράδια και τα βιβλία του σχολείου θ’ αντικατασταθούν από ένα μικρό φορητό υπολογιστή ανέφερε χτες γνωστός παρουσιαστής ειδήσεων. Θέλω να πιστεύω φυσικά πως η φράση προέκυψε χάριν θαυμασμού και υπερβολής (αν και μάλλον γίνομαι ρομαντικός), αλλά προς στιγμή ρίγησα στην ιδέα της παρεπόμενης έστω γενεάς που θα αδυνατεί να κρατήσει μολύβι, να πολλαπλασιάσει το 5 με το 7 από μνήμης ή να διαιρέσει το 37 με το 3 στο χαρτί. Στείρες γνώσεις;
Τα τραγικά αποτελέσματα της εσφαλμένης χρήσης της τεχνολογίας είναι διάχυτα στις μέρες μας. Και λέω εσφαλμένης γιατί ουδέποτε υπήρξα ενάντιος της τεχνολογίας, αντιθέτως υπήρξα φανατικός υπέρμαχός της. Εναντιώνομαι όμως το ίδιο φανατικά στη λάθος χρήση της. Είναι τραγικό πόσα φιντάνια δεν ξέρουν να εκφραστούν και να γράψουν ένα κατανοητό κείμενο ή μια παρουσίαση σήμερα. Είναι τραγικό πως σχεδόν όλα τους θα κάνουν λάθος σε πράξεις απλές, ακόμα και όταν έχουν κομπιουτεράκια μαζί τους. Είναι τραγικό να μην μπορείς να διακρίνεις καμία ικανότητα κρίσης αλλά την πεποίθηση πως όλα είναι στείρες γνώσεις και όλα θα τα κάνει ο υπολογιστής. Δεν μιλάμε λοιπόν για επιστήμη αλλά για τη βάση πάνω στην οποία θα στηριχθεί η επιστήμη.
Ναι ο υπολογιστής θα γίνει κάποια στιγμή το δεξί τους χέρι, αλλά μέχρι τότε θα πρέπει να είναι ικανά να μπορούν να πραγματοποιήσουν την δουλειά με τα χέρια και το μυαλό τους. Μόνο έτσι θα είναι ικανά να κρίνουν και να ελέγξουν τον υπολογιστή τους. Να αντιλαμβάνονται πως όταν γνωρίζουν ότι μια πράξη θα δώσει αποτέλεσμα μεταξύ μηδέν και ένα, αν υπολογίσουν δύο έχουν κάνει λάθος. Να κρίνουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Το μυαλό αυτοκτονεί λίγο-λίγο στις μέρες μας και γι’ αυτό ευθύνεται η συνεχής εξάρτησή μας από «άλλους», είτε αυτοί είναι άνθρωποι, είτε είναι μηχανές. Και όσο η εξάρτηση θα διεισδύει σε όλο και μικρότερες ηλικίες, τόσο η κριτική σκέψη θα φθίνει. Γιατί αυτή εξαρτάται από τις συνάψεις των νευρώνων και αυτές για να πραγματοποιηθούν χρειάζονται τριβή, ενασχόληση με δυσκολίες, πράξεις στο χεράκι ώστε να γίνουν αντιληπτές οι περίπλοκες δομές και οι πιθανοί συνδυασμοί. Λάθη και επαναλήψεις ώστε να γίνει αντιληπτή η υφή των εννοιών, του σύμπαντος.
Όμως συνηθίσαμε και συνηθίζουμε όλο και περισσότερο στην ευκολία. Αποποιούμαστε καθημερινά μέρη της κρίσης μας και τελικά καταλήγουμε να μην έχουμε μέτρο και συναίσθηση γι’ αυτά που λέμε.
«Γνωρίζω ότι δεν έγραψα τίποτε αλλά θα σας παρακαλούσα να εκτιμήσετε την εργασία μου και να με βοηθήσετε λιγάκι, είναι το τελευταίο μάθημα και το πτυχίο θα βοηθήσει στη δουλειά μου».
Να βοηθήσω πως; Να εκτιμήσω τι; Εσύ εκτίμησες το γεγονός πως φωτοτύπησα και ταχυδρόμησα χειρόγραφες σημειώσεις τριάντα σελίδων όλων κι όλων για να τις διαβάσεις και να περάσεις; Εκτίμησες το γεγονός πως τα θέματά σου ήταν όλα μέσα από αυτές τις σημειώσεις; Και τρία χρόνια «τελευταίο μάθημα» δε φιλοτιμήθηκες να διαθέσεις ένα μήνα διαβάσματος για να το περάσεις με άριστα; Δεν ξέρω πόσο δύσκολο βρίσκουν όλα τα συμβούλια και τα παρασυμβούλια το πρόβλημα της παιδείας, εγώ όμως το διακρίνω ολόκληρο στο γραπτό ενός και μόνο φιντανιού. Και δεν ήταν το μόνο.
Στείρες γνώσεις; Έχει χαθεί κάθε μέτρο, κάθε συναίσθηση, κάθε ικανότητα κρίσης. Υπάρχει μόνο θράσος και αμετροέπεια. Και όσο οι στείρες πρακτικές εξάρτησης από εξωγενείς παράγοντες και ελάττωσης χρήσης του νου θα λαμβάνουν χώρα όλο και σε μικρότερες ηλικίες, τόσο θα φθίνει το πνεύμα. Μέχρι να εξαλειφθεί εντελώς.
Μετά, μία των ημερών, κάποιος θα (ξανα)ανακαλύψει τον τροχό.

Άναζητώντας έναν γρύλο...

Για κάποιο λόγο, κάποιος, κάτι, κάπου (γυρνάμε επιδεικτικά το κεφάλι προς τον ουρανό και κουνάμε απειλητικά τη γροθιά ενώ καπνοί αναδύονται μέσα από τα αυτιά και τα μάτια αντί για κόρες έχουν μαύρες δίνες) έχει αποφασίσει πως δεν πρέπει να πάω να δω τα Σφραγισμένα Χείλη. Δεν εξηγείται αλλιώς. Εις διπλούν βρήκα παρκάρισμα μετά την έναρξη της παραστάσεως (μα αμέσως μετά όμως έτσι;). Η κατάσταση μάλλον αρχίζει να γίνεται τραγική, ειδικά όταν σκεφτείς πως σχεδόν μόνο τότε δεν βρίσκω παρκάρισμα (είμαι γνωστός παρκαρισάκιας, πάντα κάποιος φεύγει την ώρα ακριβώς που φτάνω εκεί που θέλω να πάω). Εκτός από το προ-προηγούμενο Σάββατο και χτες. Δηλαδή μέχρι που έχω αρχίσει ν’ αναρωτιέμαι: Όοοταν με το καλό βγει σε ντιβιντι, τις ημέρες που θα πηγαίνω να το νοικιάσω θα είναι πάντα νοικιασμένο και μετά θα έχουν καταστραφεί τα δισκάκια; Η άλλη λύση φυσικά είναι αυτή που απεχθάνομαι: να το βρω στο δίκτυο. Αλλά για κάποιο λόγο είμαι σίγουρος πως με το που θα ζητήσω μεταφορά δεδομένων στο μηχάνημά μου θ’ ακούσω μια έκρηξη, θα δω μια λάμψη και θα τρέχω για αγορά νέου υπολογιστή {να μια καλή δουλειά να κάνω με τον τούρκο >:) }…
Αφού λοιπόν καταλάγιασαν οι καπνοί αποφάσισα να πάω για ένα ποτό. Εκεί λοιπόν συνειδητοποίησα πως έφταιγε η μέρα. Ή η ώρα ,δεν ξέρω, η μανούλα είχε φροντίσει για την αρνητική μου διάθεσή (παύλα νεύρα) από το απόγευμα. Παρόλ’ αυτά… Κυκλοφορούν πολλά παρτσακλά μωρ’ αδερφάκι μου εκεί έξω. Με πολύ μεγάλο κάλο δηλαδής. Και τον έχουνε και τόσο ψηλά που χρειάζεσαι σκάλα για να τους τονε πατήσεις! Ένα από τα βράδια που βλαστημάς τον εαυτό σου που δεν έμεινες σπίτι να σαπίζεις σφάζοντας έντιτορς…

{Άντε _ _ _ _ _ _ _ εσύ κι ο γρύλος σου :@@@}