Τά ‘παμε, η ζέστη φταίει… (!)

Μπορεί η ημέρα να περιλαμβάνει εντατική προσπάθεια (η οποία ενίοτε καταλήγει και σε αναρτήσεις σοβαρού περιβαλλοντικού περιεχομένου - να βγει και καμιά δημοσίευση ντεεε...), οι νύχτες όμως περιλαμβάνουν δροσερές βόλτες. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον, αν και προσεχώς προβλέπεται πως οι τελευταίοι(-ος…) γνωστοί και φίλοι που βρίσκονται εντός των τειχών θα αναχωρήσουν και αυτοί προς παραλίες δροσερές. Τότε λογικά θα επέλθει και η ατυχής αυτή κατάσταση κορεσμού, γνωστή ως «μπούχτισμα», και η ανθρωπότητα θα αφεθεί στην τύχη της.
Φυσικά οι συνεργάτες φροντίζουν για την ταχύτερη προσέγγιση της καταστάσεως αυτής. Τεκμηριωμένες προτάσεις εισηγούνται την υπό του ηλίου εφαρμογή διεργασιών ανοικτών δεξαμενών στους 28 βαθμούς! Ω ναι! Το καλοκαιράκι (στην ακρογιαλιά) λοιπόν που η θερμοκρασία ανεβαίνει στους 35; (Πχ...). Και που το λιοπύρι θα βαράει κατακούτελα; Χα!
(……)
Μήπως θα έπρεπε να έχει ήδη ανακοινωθεί η αναχώρηση; Ή τουλάχιστον η αποχώρηση… Όχι τίποτε άλλο, αλλά εδώ και μήνα είχε ξεκαθαριστεί το θέμα. Μάλλον όχι ξεκάθαρα απ’ ότι φαίνεται…
Όταν λοιπόν με το καλό τελειώνει η βραδινή βόλτα, συνοδευμένη από ικανοποιητική ποσότητα μπύρας, λίγη χαλάρωση στην τηλεόραση δε βλάπτει. Ή μήπως βλάπτει; Διότι να ‘σου η ΝΕΤ με το ντοκιμαντέρ της περί του τρωικού πολέμου, των αρχαιολογικών ευρημάτων και της ιλιάδας…
Η παρακολούθηση συνεχίζει με αμείωτο ενδιαφέρον, οι ερευνητές αναπαρήγαγαν τις πανοπλίες της εποχής που βρέθηκαν στο Άργος και έβαλαν πρωταθλητές τοξότες να τις τοξεύσουν. Έριχναν σαΐτες, οι ταλαίπωροι, καμιά σαϊτιά δεν τρύπησε την πανοπλία. Ούτε την συμπαγή μεταλλική (field plate), αλλά ούτε και αυτή από… πεπιεσμένο λινάρι (banded mail)! Έτσι λοιπόν εξηγείται πως άντεξαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι τα βέλη των Τρώων που εκτοξεύονταν βροχή από τα απόρθητα τείχη της Τροίας. Τα οποία, όταν βρέθηκαν, απέδειξαν πως ήταν όντως απόρθητα για την εποχή τους! Τα ευρήματα δε υποδηλώνουν πως μπροστά τους έλαβε χώρα πολυετής και σκληρή μάχη!
Εν συνεχεία η αφήγηση πέρασε στην χρησιμότητα των αρμάτων, τις πολεμικές τακτικές κοκ… Μιλάμε για τέχνη, όχι αστεία…
Εν τέλει, πέσαν οι τίτλοι τέλους και μια ματιά στο ρολόι αποκαλύπτει πως η ώρα έχει πάει τρείς (κι ούτ’ ένα τηλεφώνημα, ακόμα… τί δώδεκα και μία…)
Και ερωτώ, είναι σοβαροί άνθρωποι όσοι επιλέγουν το ημερήσιο πρόγραμμα του καναλιού, αφήνοντας για τη νύχτα αυτές τις εκπομπές; Όχι, είναι;

Επιστημονικές… ασυναρτησίες!

Ευτυχώς δρόσισε κομμάτι. Απαραίτητο και ευεργετικό για όσους αφιερώνουν τον χρόνο τους για να σώσουν τη ανθρωπότητα, την ώρα που αυτή επιδίδεται εις κολυμβητικές, ταξιδιωτικές και αναζωογονητικές δραστηριότητες καθώς και κάθε είδους καλοκαιρινές κραιπάλες. Παίρνοντας λοιπόν γραμμή από το γενικό κλίμα εντατικοποίησης των μεταρρυθμίσεων (τζιιιί) απεφασίσθη η εντατικοποίηση και στον τομέα της σωτηρίας του ανθρώπου από την… βλακεία του. Διότι, όσο δεν ήξερε και δε γνώριζε, έχει καλώς, «δεν οίδε τί ποιεί». Όταν όμως έμαθε και συνέχισε…;;;
Αλλά αλήθεια, σε τι επίπεδα μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη βλακεία;
Ανακοινώθηκε από αμερικανικό ινστιτούτο πως ύστερα από επιστημονική έρευνα απεδείχθη ότι οι οδηγοί που γράφουν και στέλνουν SMS την ώρα της οδήγησης (ε ναι, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο η βλακεία, όσο και αν οι καλοθελητές θέλουν να υποστηρίζουν πως «μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά») έχουν πολύ υψηλό ποσοστό πιθανότητας να προκαλέσουν ατύχημα, γιατί ανά έξι (6) δευτερόλεπτα χάνουν κατά μέσο όρο την αντίληψη του δρόμου και όσων συμβαίνουν γύρω τους για τέσσερα κόμμα έξι (4,6) δευτερόλεπτα! Εξ ου και το υπολόγισαν γύρω στο σαράντα τρία τοις εκατό (43%), αν και προφανώς δεν έλαβαν υπ’ όψη πώς μεταβάλλεται αυτή η πιθανότητα επειδή έχουν πρότερη δεδομένη απώλεια προσοχής κατά τα έξι δευτερόλεπτα που προσέχουν, καθώς και πόσο αυτή ανεβαίνει από την πιθανότητα άλλος ένας οδηγός στην περιοχή να κάνει το ίδιο. Αλλά και το 43% από μόνο του τεράστιο είναι.
Εκ πρώτης θα αναρωτηθεί ο μέσος άνθρωπος: Μα καλά, σοβαροί άνθρωποι, επιστήμονες πράματα, ασχολούνται με το οφθαλμοφανές; Το ερώτημα όμως στην πραγματικότητα είναι: Πόσο μακριά φτάνει άραγε η μέση ανθρώπινη βλακεία, ώστε όχι μόνο να μην αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος το οφθαλμοφανές, αλλά αντιθέτως να προκαλούνται επιστημονικές μελέτες εξακρίβωσης των ποσοστών, μπας και πεισθεί ο μέσος άνθρωπος να αφήσει κατά μέρος τις βλακείες…
Δηλαδή, μισό λεπτό, υπάρχουν οδηγοί που γράφουν ή διαβάσουν SMS την ώρα που οδηγούν; Δεν έχουν πάρει πρέφα ότι χάνουν την επαφή με το δρόμο; Πάμε καλά ως είδος, ή μήπως, αφού εμείς έχουμε πήξει στην «φιλελεύθερη θεωρία» και δεν κόβουμε το βήχα στον μέσο βλάκα, μήπως αλήθεια θα ήταν καλύτερα να αναλάβει η φυσική επιλογή (που δεν καταλαβαίνει από φιλελευθερισμούς) να αφανίσει το ανθρώπινο είδος; Και η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος κάνει το παν δυνατό να την βοηθήσει να τον αφανίσει. Σε καθημερινή βάση…
Πέραν τούτου (Μα σοβαρά μιλάμε έτσι; Υπάρχουν άνθρωποι που ανταλλάσουν SMS εν ώρα οδήγησης; Κι ακόμα να καταργηθούν τα κινητά; :o) κάποιοι λίγοι συνεχίζουν πεισματικά να προσπαθούν να αποκαταστήσουν την ισορροπία σε τούτο τον ανισόρροπο κόσμο (μα γιατί;). Η αλήθεια όμως είναι πως η κούραση και η απογοήτευση έχουν αρχίσει να φτάνουν σε πολύ υψηλά επίπεδα, σχεδόν ίδια με αυτά της ανθρώπινης ανοησίας ένα πράμα…
Οπότε προβλέπεται εντατικοποίηση της… εντατικοποίησης, μέχρι να φτάσει ο κόμπος στο χτένι και ο υποφαινόμενος να τα βροντήξει όλα χάμω, να φορτώσει τις καμήλες στην ιστιοσανίδα του και να κατευθυνθεί στο Ιόνιο αφήνοντας την ανθρωπότητα στην τύχη της. Άλλωστε, σε τελευταία ανάλυση, οι οδηγοί που ανταλλάσουν SMS ίσως και να δώσουν πιο άμεσες και καίριες λύσεις!

Υποθέτω πως το θέμα συζήτησης εν ώρα οδήγησης
προσεγγίζει σε σημασία το… μεσανατολικό!

ΥΓ: Μας την πέσαν οι Κινέζοι :(

Βραδινός περίπατος

Παραλίες όνειρα, κύματα κι αέριδες περιμένουν την ιστιοσανίδα, το έπος περιμένει το συγγραφέα και ο συγγραφέας αδημονεί να συναντήσει ξανά το έπος, αλλά κάπου εκεί στην τελευταία γωνία καραδοκεί… ο μπαμπούλας; Η επιθυμία για χαλάρωση, για απόλυτη φυγή ίσως, απομακρύνεται και καταπιέζεται. Αντικαθίσταται μάλλον από μια απελπισία.
Έξω απ’ το σχολείο μια παρέα έχει στήσει κύκλο και παίζει βόλεϊ. Ένα σωρό αναμνήσεις κατακλύζουν ξαφνικά το μυαλό και μια παρόρμηση να τρέξεις, να μπεις στον κύκλο, όπως τότε, ν’ ανταλλάξεις μπαλιές, χωρίς να ενδιαφέρεσαι για προβλήματα, κυριεύει στιγμιαία το μυαλό. Σχεδόν ανεπαίσθητα μεταβάλλεις λίγο την πορεία λες και θα μπεις στον κύκλο. Για το παιγνίδι. Στιγμιαία γίνεσαι «κάτι άλλο»…
Ξανατρέχεις μέσα στο γήπεδο, συναντάς τους φίλους και συμπαίκτες, προπόνηση στη ζέστη, στη βροχή, σχεδόν καθημερινή, εντατική. Αγώνας, γέλιο, συγκίνηση, απογοήτευση, χαρά, λύπη… Πλημμύρα χρωμάτων, συναισθημάτων.
Τα παιδιά συνεχίζουν το παιγνίδι τους ενώ οι ζωντανές αναμνήσεις συντροφεύουν ακόμα λίγο το νου στη βραδινή βόλτα στον πεζόδρομο. Τα πόδια ξαναπαίρνουν το δρόμο τους…

Μη μου τους κύκλους τάραττε…

Αργά αργά, νωχελικά (ήσυχο-ήσυχο το ποταμάκι…), ο Αύγουστος προσεγγίζει. Φύσηξαν κι αέριδες, αλλά η ζέστη καλά κρατεί. Σταγόνες ιδρώτα νοτίζουν το πουκάμισο (αργοκυλάει το γαλάζιο του νεράκι…). Το ίδρυμα επισήμως κλειστό, ανεπισήμως… κόσμος πάει, κόσμος έρχεται. Οι ελπίδες για λίγες ήσυχες και αποδοτικές ημέρες διαψεύδονται πανηγυρικά. Ε συμμετέχει λίγο και η «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» (δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά σήμερα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!). Που να συγκεντρωθεί το μυαλό στις απαιτήσεις της μαμάς Ευρώπης; Μέσα σε δευτερόλεπτα τα γράμματα (μαύρα γράμματα – άσπρο φόντο, ώρες-ώρες έρχονται στο μυαλό τα παλιά πράσινα γράμματα – μαύρο φόντο…) μετατρέπονται ανεξέλεγκτα σε παραλίες, γαλανά νερά και… ηρεμία. Παιγνίδια του μυαλού, στρεβλώσεις των μεταφραστικών μηχανισμών που υποδηλώνουν αυτό που θέλει κι όχι αυτό που βλέπει ο νους. Ε και; Άνιση μάχη…
Μέχρι που εξ άνωθεν προκύπτει η νέα ιδέα. Ενδιαφέρουσα, πραγματικά, όπως ίσως όλες οι ιδέες της τελευταίας στιγμής. Αλλά πώς να υλοποιηθεί; Η όλη υπόθεση καταντά τραγελαφική. Και σε τελευταία ανάλυση το αποτέλεσμα εντελώς αμφίβολο για να δικαιολογήσει «τη θυσία». Μια θυσία που ούτε πνεύμα, ούτε σώμα είναι διατεθειμένα να κάνουν. Και, σε αντίθεση με τα νέα δεδομένα, ο Αύγουστος συνεχίζει να πλησιάζει νωχελικά, υποσχόμενος παραλίες και θάλασσες, μακριά απ’ τον μπαμπούλα της μαμάς Ευρώπης. Ναι, λες και δε θα περιμένει το Σεπτέμβρη…

Διερευνάται η αναγκαιότητα παραμονής εντός των τειχών...

...με συνοπτικές φυσικά διαδικασίες και προειλημμένο πόρισμα...

Εν μέσω θέρους και καύσωνα

Η κίνηση στο κέντρο της πόλης ελαττωμένη, αλλά όχι μηδενική. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Τι θα πει «άδεια πόλη» άλλωστε; Ελαττωμένη μεν, αλλά οι δρόμοι είναι γεμάτοι αυτοκίνητα ενώ κυκλοφορεί και αρκετός κόσμος με τα πόδια. Παρότι ο λίβας θερμαίνει την πόλη σε επίπεδα άνω των σαράντα βαθμών. Κελσίου. Τουλάχιστον τα κλιματιστικά των καταστημάτων θα προσφέρουν λίγη δροσιά. Αμ δε. Η ζέστη αρκετή και μέσα στους τέσσερεις τοίχους. Είναι βλέπεις οι προβολείς και οι φωτεινές επιγραφές! Υπερβολή! Άλλωστε, με τόσους προβολείς, γιατί να μην έχει καλύτερα τεράστια παράθυρα να μπαίνει το φως του ηλίου;
Τόση φασαρία γίνεται για «βιοκλιματικά κτίρια» και για πιστοποιητικά ενεργειακής απόδοσης. Προσπάθειες ελάττωσης της ενεργειακής κατανάλωσης και κουραφέξαλα. Αν ήταν όντως επιθυμητός ο στόχος, θα έμπαινε χέρι και σε όλα τα ενεργοβόρα καταστήματα που καίνε ρεύμα «στο γάμο του καραγκιόζη». Γι’ αυτά όμως τσιμουδιά. Κουβέντα δεν ακούγεται για ένα σωρό δραστηριότητες που δημιουργούν προβλήματα. Αναφέρονται ένα σωρό προβλήματα, λαμβάνονται ένα σωρό «μέτρα», αλλά όταν υπάρχει υπόνοια πως μπορεί να θιγεί η «χρηματοοικονομική δραστηριότητα» τσιμουδιά. Αποσιώπηση. Μήπως και θορυβηθεί το «καταναλωτικό κοινό». Ενώ αν τα «μετρά» ενισχύουν την κατανάλωση τότε εκφωνούνται πύρινοι διαφημιστικοί λόγοι και υιοθετούνται εν ριπή οφθαλμού ως «μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος». Το ότι η κατανάλωση και η προστασία του περιβάλλοντος είναι εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες αποκρύπτεται σθεναρά. Άλλωστε μια εκστρατεία ενημέρωσης με θέμα «ελαττώστε τα τεχνητά φώτα, σβήστε τις βιτρίνες» μπορεί να δυσφημούσε τα εμπορικά καταστήματα. Θα έβρισκε σίγουρα αντίθετους τους εμπόρους που έτσι θα δυσκολευόταν να προσελκύσουν πελάτες. Λάθος, να προσηλυτίσουν είναι το ορθό, αλλά στη παρούσα περίοδο η δραστηριότητα αυτή αποτελεί τη «θεμιτή» και κοινωνικά αποδεκτή δραστηριοποίηση και όχι την «αίρεση» ώστε να χρησιμοποιηθεί η λέξη «προσηλυτισμός».
Βαθύ μεσημέρι πια στο σπίτι, κλειστά τα φώτα και τα πατζούρια, η κατάσταση είναι πολύ πιο υποφερτή και το κλιματιστικό δροσίζει γρήγορα το χώρο. Απαραίτητο για να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με τα θέματα της μαμάς Ευρώπης. Γιατί άραγε να καταβάλει κάποιος τόση προσπάθεια να ελαττώσει τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, όταν στην πράξη η μάζα αδιαφορεί; Στο κάτω κάτω... δημοκρατία έχουμε...
Μέχρι ν’ αρχίσει να γέρνει ο ήλιος προς τη δύση. Η παρέα αναχωρεί για θαλασσινό προορισμό. Καφές πάνω από τη θάλασσα και νυχτερινές αναλύσεις των χρόνων και των ανθρώπων που πέρασαν απ’ τις ζωές φίλων που μετρούν εικοσαετία.

Καύσωνας επέρχεται.

Και αέρηδες. Ενημερώθηκαν και οι απανταχού ενδιαφερόμενοι για υποψήφια φιλετάκια πως οι επόμενες μέρες είναι επικίνδυνες. Αλήθεια, την Δευτέρα αυτό το φιλετάκι απέναντι, εκεί στις παρυφές του Υμηττού, θα είναι πράσινο ή μαύρο; Όμορφο φαίνεται. Καλή περιοχή, δίπλα στην έξοδο του περιφερειακού, θέα. Οι συνθήκες θα είναι ιδανικές, το είπαν οι ειδήσεις, μην αφεθεί η ευκαιρία να πάει χαμένη!
Άλλωστε καλό θα ήταν να βρεθεί και ένα δεύτερο θέμα συζήτησης, γιατί η γρίπη θ’ αρχίσει να κουράζει λίγο. Ενώ αν αντ’ αυτού τα χτυπήματα γίνονται μια στο καρφί και μια στο πέταλο τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Μόνο γρίπη – γρίπη, στο τέλος θα αρρωστήσουν οι πάντες.
Η συζήτηση περί σχολείων. Να μείνουν άραγε κλειστά ή ανοικτά; Και μέσα μεταφοράς. Κάπου στο ενδιάμεσο ακούγονται και μερικές φωνές περί γηπέδων και συναυλιών. Καλώς ή κακώς η άγνοια του τί μπορεί να συμβεί, η διαφορετικότητα αυτού που υπάρχει μπροστά, αλλάζει τις πιθανότητες, αυξάνοντας τις γνωστές, μηδαμινές ή όχι, πιθανότητες της καθημερινότητας. Η είδηση μεταφρασμένη από το ευρύ κοινό, αυξάνει σε μέγεθος και σχήμα και μετατρέπεται σε εφιαλτικό μπαμπούλα. Αλήθεια, όλα θα ήταν πιο ήπια αν είχε εξ αρχής περιοριστεί η διασπορά μέχρι να ταυτοποιηθεί το πρόβλημα. Τότε δεν θα υπήρχε «το άγνωστο» μπροστά για να δημιουργεί σύγχυση. Γιατί το άγνωστο είναι που τρομάζει. Αυτό, μαζί με την πιθανότητα να «καταρρεύσει ο κοινωνικός ιστός». Διότι τότε θα αναγκαστεί η ανθρωπότητα να μεταβάλλει λίγο την πορεία της από τις αυστηρές, «σταθερής τροχιάς», απόψεις ανάπτυξής της και να «χαλαρώσει» λιγάκι. Άσε που αυτή η χαλάρωση μπορεί να αναδείξει και «άλλο δρόμο».
Αλήθεια όμως, τόσα ακούγονται περί σχολείων το Σεπτέμβρη, περί μέσων μαζικής μεταφοράς, περί γηπέδων ακόμα, αλλά για κέντρα διασκέδασης, θέατρα, κινηματογράφους, γι’ αυτές τις μορφές συγχρωτισμού που φέρουν σήμερα, και όχι μελλοντικά, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την διασπορά, κανένας δεν μιλάει. Εκτός ίσως από μερικούς επιστήμονες, στη ζώνη χαμηλής ακροαματικότητας, που περνιούνται όμως στα ψιλά γράμματα. Άλλωστε ακόμα και ο θεατής / ακροατής / αναγνώστης ανάμεσα στην ήπια και ισόρροπη έκφραση των πολλαπλών κριτηρίων που ορίζουν ένα σενάριο και την έντονη παράθεση υποθέσεων χωρίς κριτήρια, θα προτιμήσει τη δεύτερη. Χρειάζεται λιγότερη δαπάνη σκέψης για να την «κατανοήσει» και ταυτόχρονα η «ένταση προβολής» τον προκαλεί να την ενστερνιστεί. Η «επιφανειακή επιστήμη» βρίσκει μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό απ’ την επιστήμη αυτή καθ’ εαυτή.
Σε τελευταία ανάλυση καλύτερα να παρθούν μέτρα που δε θίγουν τις μοντέρνες αντιλήψεις ανάπτυξης και αναγκαστεί ο κόσμος να μεταβάλει λίγο το χρηματοοικονομικό του μοντέλο ζωής του και τις συνήθειές του. Κι ας έχει η κινηματογραφική αίθουσα μεγαλύτερη επικινδυνότητα από τη σχολική. Τα σύγχρονα «κλαμπ» δε, είναι εκτός κάθε συναγωνισμού! Οι «ειδήσεις» όμως θα συνεχίσουν να μιλούν για σχολεία.
Γιατί άραγε η γρίπη των χοίρων, με σημερινό ποσοστό θνησιμότητας 2,5‰ στους νοσούντες, παίρνει τέτοιες διαστάσεις; Γιατί φερ’ ειπείν τα τροχαία ή ακόμα και το κάπνισμα, που παρουσιάζουν πολύ μεγαλύτερα ποσοστά, δεν παίρνουν τόση δημοσιότητα; Η απάντηση είναι απλή, είναι ήδη μέσα στην καθημερινότητα του ανθρώπου και συνεπώς απλά δεν αποτελούν είδηση! Μέσα στον επόμενο χρόνο οι μεταβολές της «καθημερινότητας» από αυτά θα είναι μηδενικές και η ζωή παρόμοια με τη σημερινή, όπως ακριβώς τη γνωρίζει ο κόσμος. Ενώ κάτι το καινούργιο, κάτι το αναπάντεχο που θα οδηγήσει σε άγνωστες πιθανότητες αποτελεί είδηση. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπάρχουν καλές ειδήσεις. Σήμερα δεν υπάρχουν «καλά» γεγονότα που θα μεταβάλλουν τις πιθανότητες. Άλλωστε η ανθρωπότητα κινείται «υπό διαχείριση» και συνεπώς κινείται με βάση τη διατήρηση. Έτσι δεν υπάρχουν άλματα αλλά μόνο σκοντάμματα. Σε τελευταία ανάλυση, τα όποια θετικά συμβαίνουν είναι τόσο έξω από την ατομική καθημερινότητα του καθενός, ενώ τα αρνητικά τον απειλούν καθημερινά. Όχι ότι η γρίπη απειλεί, πιθανότητα είναι και αυτή όπως και η πιθανότητα να πέσει μια καρύδα στο κεφάλι κάποιου που βρίσκεται κάτω από έναν κοκοφοίνικα. Απλά είναι αναπάντεχη. Κινείται ακόμα στη σφαίρα του ανεξερεύνητου και γι’ αυτό είναι τόσο απειλητική. Η πιθανότητα αυτό το 2,5‰ να αυξηθεί είναι άγνωστη. Αυτό είναι το πραγματικό «άγχος» που μεταφέρεται και μετατρέπεται σιγά-σιγά σε μαζική παράκρουση. Αυτό, καθώς και το γεγονός ότι ενώ ο άνθρωπος θέλει να αισθάνεται πως ελέγχει τα πάντα, κάτι τέτοιες συγκυρίες του αποδεικνύουν πως στην πράξη δεν ελέγχει τίποτε αλλά αντιθέτως τρέχει να προφτάσει.
Έτσι και αύριο ή μεθαύριο κάποιοι ίσως θα τρέχουν να προφτάσουν την επέκταση της φωτιάς στο δασάκι απέναντι. Ούτως ή άλλως ήδη τρέχουν να προφτάσουν άλλες φλόγες. Τα φιλέτα άλλωστε δεν κινδυνεύουν απ’ τη γρίπη.
Το γραφείο γέμισε σιγά-σιγά. Όσο πλησιάζει ο Αύγουστος η προσέλευση καθυστερεί όλο και περισσότερο. Οι φωνές πάλι παραμένουν σταθερή αξία. Το ίδιο και το άρωμα που σπάει τη μύτη από χιλιόμετρα μακριά. Άραγε λούζεται μ’ αυτό ή είναι από μόνο του τόσο έντονο; Ό,τι κι αν είναι, είναι κουραστικό. Υπερβολικό. Δημιουργεί ένα συναίσθημα αποστροφής. Κι ας προοριζόταν (θεωρητικά) να δημιουργήσει αντίθετα συναισθήματα.

Πώς το είπαμε να δεις;

«Αυτός που ενδιαφέρεται περισσότερο τραβάει το μεγάλο ζόρι»; Κυκλοφορεί και ως «Αυτός που έχει μεγαλύτερη ανάγκη τραβάει το μεγάλο ζόρι», αλλά αυτό δεν αφορά στην παρούσα κατάσταση. Ύστερα από δύο ώρες μπλαμπλά που διήρκησαν μέχρι αργά το απόγευμα (απόγευμα; ούτε για έναν καφέ της προκοπής πριν δύσει ο ήλιος δεν έμεινε χρόνος) η κατάσταση είχε γίνει αντιληπτή και οι ρούνοι είχαν πέσει στο τραπέζι. «Αν σ’ ενδιαφέρει μαύρε μου, κάτσε γράφ’ τα μόνος και να ελπίζεις πως τουλάχιστον θα έρθουν οι έστω πενιχρές πληροφορίες που χρειάζεσαι για όσα δεν είναι ‘δικά σου’».
Ναι, σιγά… καλύτερα να γίνει άμεσα αντιληπτό πως θα πρέπει να βρεθούν όλες οι πληροφορίες… Από ποιόν;;; Ερωτήσεις κρίσεως…

Τελευταία προσέλευση στο φυντανοτροφείο για την ακαδημαϊκή χρονιά. Οι χώροι άδειοι. Τραγικά άδειοι. Ευχάριστο από κάποιες πλευρές αλλά δυσάρεστο από άλλες. Οι δρόμοι σκαμμένοι. Όλοι! Λες και το οδικό δίκτυο είναι σε αναδόμηση. (Πάλι;)
Το μεγάλο θέμα της ημέρας δεν πέρασε απαρατήρητο. Χρηματοοικονομικές αλχημείες με φόντο το «περιβάλλον των πόλεων». Ας τους μαζέψει κάποιος, ειλικρινά. Αλλά βέβαια κάτι έπρεπε να γίνει, οι έμποροι αυτοκινήτων πίεζαν για παράταση μέτρων και «τόνωση» της αγοράς. Να μη τους γίνει ένα ακόμα δώρο(-άκι); Άλλωστε «δε θα θιγεί ο προϋπολογισμός»! Θα τα πάρουν από την τσέπη των ελλήνων φορολογουμένων με πρόσχημα την προστασία του περιβάλλοντος και θα τα δώσουν στους εμπόρους ως κίνητρα!
Χα…
Εν τέλει, χρήματα θα εξέλθουν από την Ελλάδα προς το εξωτερικό, τις αυτοκινητοβιομηχανίες. Ο κρατικός πάντως προϋπολογισμός δε θα θιγεί…
Το περιβάλλον; Ε αυτό κάπου στο φόντο έδωσε το έναυσμα για όλα αυτά και ίσως με τα πολλά πολλά να ωφεληθεί λίγο. «Παράπλευρη ωφέλεια», μιας και άλλου είδους τακτικές θα επέφεραν πιο άμεσα και καίρια οφέλη. Αλλά δεν θα ωφελούνταν οι έμποροι έτσι, τουναντίων…
Για το περιβάλλον πάντα ο λόγος!
Αλήθεια όμως, αυτά περί δακτυλίου είναι πολύ όμορφα. Το πώς θα ελεγχθεί η εφαρμογή τους βέβαια είναι λίγο τραγελαφικό. Άντε η πινακίδα μονή-ζυγή γίνεται εύκολα αντιληπτή. Η χρονιά κυκλοφορίας; Τι φόρτος άραγε θα δημιουργηθεί στην κίνηση αλλά και στα καυσαέρια αν δημιουργηθούν σημεία ελέγχου που θα σταματούν αυτοκίνητα να ζητούν… άδεια κυκλοφορίας; !!!
Χάος. Ας τους μαζέψει κάποιος…

Ο Αύγουστος ξαφνικά απομακρύνθηκε. Προέχει η μαμά Ευρώπη. Αφού κανείς άλλος δεν ενδιαφέρεται, κάποιος πρέπει να τραβήξει το ζόρι… για όλους.
Προτέρημα η αδιαφορία, προτέρημα…

Στερνή μου γνώση… που δε σ’ αποκτώ…

Εν αρχή δεν ξεκινούσαν τα παραθύρια 7 που ήταν εγκατεστημένα στον τρίτο δίσκο. Ήθελαν το ντουβουντού τους αλλιώς το μάλτιπλ μπούτ (aka πίνακας επιλογής συστήματος) δεν εμφανιζόταν και τα εξπι-εσπιθρι ξεκινούσαν αυτόματα. Ακολούθησε διαρκής πειραματισμός προς επιδιόρθωση του προβλήματος. Αρκετές προσπάθειες επιδιόρθωσης του boot loader/manager. Όλες άκαρπες. Τα (επίσημα) «φόρα» έδειχναν όλα προς συγκεκριμένο πρόγραμμα: Easybootconfig. «Λύση δια πάσα νόσο και... ό,τι άλλο» έλεγαν. Το ότι πάντα μια εσωτερική φωνή προειδοποιούσε: «Μην εμπιστεύεσαι ποτέ τα φόρα, ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, έτσι, για να μιλήσει, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να καταλάβει τον πόνο σου», παρεκάμφθη τάχιστα. Πειραματιστής γαρ…
Το αποτέλεσμα… που και που τα επτάρια μπουτάρουν, αλλά το αρχικό σύστημα των εξπι κείται γκρεμισμένο στα τάρταρα…
Γρουμφφφφ…
Don’t let programs messing with your boot sectors, don’t let programs messing with your boot sectors, don’t let programs messing with your boot sectors, and don’t let programs messing with your boot sectors :(
Περεταίρω διερεύνηση του θέματος…
Κονσόλα επιδιόρθωσης, η παλιά καλή «dos» εποχή!
Αναδόμηση τομέα ανεπιτυχής
Πλήρης ανακατασκευή, πρόσκαιρα εμφανίζεται επιτυχής…
Αλλά…
Και το πισι τρελάθηκε… (ΟΕΟ)
Εν τέλει τα επτάρια ξεκινούν, αλλά μόνο με το δισκάκι εγκατάστασης στο ντράιβ…
Ψυχεδέλεια…
Λες και οι υπολογιστές δεν είναι από μόνοι τους ψυχεδέλεια…
Τα δεδομένα φυσικά ασφαλισμένα. Με τρία αντίγραφα σε τρείς σκληρούς, δύσκολα κινδυνεύουν…
Μην αφήνετε τους υπολογιστές να κρίνουν μόνοι τους, μην αφήνετε τους υπολογιστές να κρίνουν μόνοι τους, μην αφήνετε τους υπολογιστές να κρίνουν μόνοι τους, μην αφήνετε τους υπολογιστές να κρίνουν μόνοι τους…
Το μαθαίνει κανείς παίρνοντας τον δύσκολο δρόμο μόνο…
Αν το μάθει δηλαδή ποτέ…

Η ζέστη, η ζέστη φταίει...

Φταί’ η ζέστη;

Το Σαββατοκύριακο της ζέστης. Υπερβολικής ζέστης. Για τα «προσωπικά γούστα» ίσως. Σημασία έχει πως η ζέστη μάλλον εξαντλεί περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Και παρόλ’ αυτά το Σαββατοκύριακο αυτό πέρασε τριγυρνόντας απ’ το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα, μακριά απ’ τα «ευεργετικά παγοκούτια». Πώς γίνεται άραγε αυτό;
Αναζήτηση ελαστικού για τις μπάρες της ιστιοσανίδας, ένας αναπάντεχος καφές στο ενδιάμεσο, επαναπατρισμός της ξενιτεμένη – μόνιμος – ελπίζει τουλάχιστον – μια βάφτιση – διπλή – αναμενόμενα τα ονόματα των μικρότερων εκ των μπουμπουκιών της φαμίλιας, μεγαλώνει και πληθαίνει, αλλά απομακρύνονται τα μέλη της απ’ ότι φαίνεται, απροσδιόριστο το γιατί, επίσημο δείπνο, νυχτερινά μοχίτος, πρωινή δουλειά με τη θεία, τραπέζι, καφές, θερινό σινεμά, γλυκανάλατο τελικά – οι προσδοκίες ήταν μεγαλύτερες – και κλείσιμο με ρούμι. Τελεία (ανάσα). Και όλα αυτά μεσ’ τη ζέστη. Τα πουκάμισα βρεγμένα απ’ τον ιδρώτα. Μα δεν είναι παράξενο; Παρά την αρχική διάθεση αποφυγής κάθε μετακίνησης, εν τέλει το Σαββατοκύριακο εξανεμίστηκε με αέναη κίνηση.
Κι όμως η αίσθηση του μεγάλου κενού δεν προέρχεται από την αίσθηση πως η Παρασκευή τελείωσε πριν «πέντε μόλις λεπτά» (Του Νοέμβρη, να μην ξεχνιόμαστε, μιας και ο χρόνος τώρα τελευταία κάνει πολύ περίεργα παιγνίδια…). Μάλλον προέρχεται απ’ την αίσθηση πως τίποτε δεν είναι όπως θα ήταν επιθυμητό. Όπως θα ήταν ευχάριστο. Γινόταν πιο ευχάριστο; Πώς ορίζεται αλήθεια η αίσθηση της «κενής ευχαρίστησης»; Άρνηση, αδυναμία ή επιλογή; Απόσταση των δύο μέτρων το πολύ φαντάζει να χάνεται στα όρια του ορίζοντα.
Φταίει η ζέστη. Γιατί κάποιος εν τέλει πρέπει να φταίει. Η ζέστη που συνεχίζεται και σήμερα και μαζί με το «όλον» κάνει την παραμονή στο γραφείο «αποπνικτική». Ή μήπως είναι απλά η εσωτερική κατάσταση «αποπνικτική»;
Το σίγουρο είναι πως όσα έπρεπε να βρίσκονται ήδη στο ‘ηλεκτρονικό ταχυδρομικό κουτί’, ακόμα απουσιάζουν. Εν τέλει όμως, αυτός που ενδιαφέρεται περισσότερο δεν είναι πάντα αυτός που «τραβάει το ζόρι»; Σε όλους τους τομείς…
Κάτι τέτοιες ώρες η αδιαφορία φαντάζει προτέρημα…
Μήπως όμως και αυτό, σε «κενό» δεν καταλήγει; Απλά δεν γίνεται «εντόνως αντιληπτό», ακριβώς λόγω της «προτερηματικής» αδιαφορίας.
Και ο Αύγουστος πλησιάζει γοργά κι αδιάφορα…

Χαμένοι στη μετάφραση

Αντιπαθώ τις μεταγλωττίσεις. Υποψιάζομαι πως κάποια στιγμή μπορεί να χρειαστεί να τις υποστώ, ειδικά αν ακολουθήσουμε και σε αυτόν τον τομέα το κακό παράδειγμα της μαμάς Ευρώπης, αλλά τουλάχιστον μέχρι σήμερα έχουμε γλυτώσει. Βέβαια προτιμώ, εκτός της αυθεντικής γλώσσας να έχω και την υποβοήθηση του υπότιτλου. Για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί η ροή του έργου δε σου επιτρέπει να προβληματιστείς με την έννοια των λεχθέντων. Αλλά ορισμένες φορές οι μεταφράσεις καταντούν τραγικές. Σαν να πήρε κάποιος, εντελώς τσαπατσούλικα, το κείμενο των υπότιτλων μιας άλλης γλώσσας και το πέρασε από αυτόματο μεταφραστή. Το αποτέλεσμα; Καμία αντιστοιχία με τα λεγόμενα. Όχι μόνο αυτό, καμία καν λογική στη ροή του λόγου! Αυτό το «προϊόν» κυκλοφορεί ανάμεσά μας…
Όχι ότι αποτελεί έκπληξη, τέτοια «προϊόντα» έχουν περάσει πολλά από τα χέρια μου. Εργασίες! Εργασίες που αντί να εκπονηθούν με… «εργασία», απλά δίδονται σε έναν ηλεκτρονικό μεταφραστή και εν συνεχεία, μέσω της ‘ευεργετικής’ λειτουργίας του copy/paste γίνονται ηλεκτρονική συρραφή, καταλήγοντας σε δίχως κανένα νόημα κείμενα. Αυτά και αποτελούν τις σύγχρονες εργασίες! Τώρα γιατί αυτό δημιουργεί άσχημα συναισθήματα; Είναι και αυτό ένα ερώτημα…
Δεν μπορώ καν να εκφράσω τί ακριβώς συναίσθημα δημιουργεί…
Μια σκηνή που αναπαριστά γλαφυρά και χιουμοριστικά, την έκπληξη ενός ανθρώπου του μέλλοντος μπροστά στην πενιχρή τεχνολογία του παρόντος, σε ένα έργο του οποίου η μετάφραση αποτελεί την πιο πενιχρή χρήση της τεχνολογίας του παρόντος και την πλήρη απουσία του ανθρώπινου πνεύματος. Με τέτοιο υπόβαθρο πως θα προσεγγιστεί ποτέ το μέλλον;

{Θέλω να ελπίζω δηλαδή ότι αυτά αποτελούν ηλεκτρονκά

και όχι ανθρώπινα «προϊόντα»...

Αν και κανείς δεν ξέρει...}

Διαβολοσκορπίσματα…

Εννέα το πρωί και τριάντα δύο βαθμοί θερμοκρασία εδάφους. Αυτή η ζέστη εξαντλεί. «Δολοφονεί» με αργό και βασανιστικό τρόπο. Αναζήτηση ραδιοφωνικού σταθμού. Μα τι έχουν πάθει όλοι; Ή θα εκπέμπουν διαφημίσεις «ανεγκέφαλου» περιεχομένου, ή θα έχουν κάποιο γλυκανάλατο «ραδιοφωνικό παραγωγό» που θα αναπτύσσει θεωρίες, ή θα «χορεύουν» σε αδιάλειπτο ρυθμό «μπιτ». Ειδικά το τελευταίο γίνεται υπερβολικά κουραστικό. Η πλήρης ισοπέδωση της μελωδίας με στόχο το «μαστουρωμένο» κοινό. Πως το είχε πει να δεις ο φίλος που εργαζόταν επί πολλά συναπτά έτη στη νύχτα: «Ρε ‘συ. Αυτοί μαστουρώνουν τον πελάτη με την υψηλή ένταση και το συνεχές μπίτ». Νέο είδος «νόμιμου» ναρκωτικού λοιπόν;
Όχι ότι οι διαφημίσεις δεν είναι εξ ίσου κουραστικές, απλά το «μπιτ» συνήθως παιδεύει τ’ αυτιά και «τσιτώνει» το νευρικό σύστημα. Αλλά και αυτές το ίδιο κάνουν μόλις συνειδητοποιήσει κανείς το περιεχόμενό τους. Το ίδιο και οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί που λιβανίζουν σε σταθερό μοτίβο. Τελικά δεν υπάρχει σωτηρία για το «αγαπημένο σου μέσο». Εν αυτοκινήτω βεβαίως-βεβαίως διότι κατά τα άλλα η απόλυτη ησυχία είναι προτιμητέα. Ν’ αγαπιόμαστε, αλλά από μακριά!
Διόρθωση και σχολιασμός του κείμενου, όσο γίνεται δηλαδή (η μόνη σωτηρία θα ήταν η εξ αρχής συγγραφή), με ταχύτατους ρυθμούς. Να τηρηθεί και η υπόσχεση πως τουλάχιστον δεν θα κωλυσιεργήσεις εσύ.
«Έτοιμο, θες να συναντηθούμε αύριο;»
«Λείπω εκτός, θα επιστρέψω από… Τρίτη!»
Κατά τα άλλα επιθυμούσε να «ολοκληρώσει» μέχρι την άλλη Κυριακή… του 2010;
Για εκεί φαίνεται ότι πάει…
Λαμβανομένου υπόψη και του «πρότερου εντίμου βίου», και το 2011 πιθανό είναι…
Εν τω μεταξύ, το θέμα της επικύρωσης εγγράφων γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο. Σε θεωρητικό επίπεδο μια υπεύθυνη δήλωση αρκεί. Σε πρακτικό επίπεδο κανείς δεν τη δέχεται, ενώ τα έγγραφα ιδιωτικού φορέα δεν επικυρώνονται…
Μα μισό λεπτό; Τι σημαίνει επικύρωση; Η έγγραφη δήλωση υπεύθυνου προσώπου πως το φωτοαντίγραφο είναι πιστό αντίγραφο του αυθεντικού. Γιατί πρέπει λοιπόν να διαχωρίζονται τα έγγραφα; Η πιστοποίηση αυτή είναι οφθαλμοφανής. Βέβαια, αν διδόταν το δικαίωμα, μετά θα σταματούσαν τα έξοδα του κάθε πολίτη ώστε να παραλάβει «αυθεντικά αντίγραφα» από τον κάθε φορέα. Αυθεντικά αντίγραφα; (!) Ε να μη χαλάμε και την πιάτσα… το χρήμα πρέπει να κινείται κι εμείς πρέπει να το βοηθάμε με κάθε τρόπο…
Και ενώ κανονικά η ανάλυση που απαιτούνταν για το πεδίο των συνεργατών, ώστε να ξεκινήσει η συγγραφή της πρότασης για την μαμά Ευρώπη, έπρεπε να βρίσκεται εδώ και μέρες στο γραφείο, ο συνεργάτης «είχε μπλέξει» και «ελπίζει» να «ολοκληρώσει» μέχρι τη Δευτέρα. Το μόνο σίγουρο λοιπόν παραμένει ότι σε λίγο ο άραβας θα μπλέξει τα χέρια του στα σχοινιά και τη μάτσα της ιστιοσανίδας και μέχρι να καταφέρει να τα ξεμπλέξει η μαμά Ευρώπη δεν θα πάρει τίποτε…

Ολοκληρώστε γιατί χανόμαστεεεεε....

Ε-μα…

[Ζέστη… πολλή ζέστη…]

Δυσκολίες…

Αφού το φυνατνοτροφείο περάτωσε τη λειτουργία του, είπε ο άραβας ν’ ασχοληθεί με τη συγγραφή. Η μαμά ευρώπη περιμένει τις προτάσεις και μια ανασκόπηση ψάχνει συγγραφέα. Ελλείψει ολοκληρωμένης συνεννόησης για αντιμετώπιση των πρώτων είπε ο έρμος ν’ ασχοληθεί αρχικά με τη δεύτερη, η οποία σημειωτέων έχει στοιχειώσει εδώ και τρίμηνο στην επιφάνεια εργασίας (aka desktop) του τούρκου. Αμ δε!
Διότι εκεί που αρχίζεις και ξεσκαρτάρεις τα εξήντα(συν) αρθράκια και ξεκινάς να καταγράφεις τις σκέψεις σου, πέφτεις πάνω σε μια αναφορά που δεν την έχεις και τη θεωρείς σημαντική για να στηρίξεις το υπόβαθρο. Ανοίγεις τον περιηγητή διαδικτύου (aka explorer) και ανατρέχεις στον ιστοτόπο (aka webpage) του εκδοτικού οίκου. Βρίσκεις το αρθράκι (του ’59…) και πάνω που με συγκίνηση περισσή, επειδή θα μάθεις το σκεπτικό πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η συγκεκριμένη μορφή και χρήση της εξίσωσης Langmuir, πατάς το κουμπάκι download, σου βγαίνει ένα κιτρινάκι που σε πληροφορεί ότι μπορείς να δεις μόνο την πρώτη σελίδα, για να κατεβάσεις το άρθρο πρέπει να πλερώσεις… (υπέγραψα άμεσα είπα σύντεκνε)
Τσάμπα η συγκίνηση και η χαρά, με την απορία θα μείνει η ανθρωπότητα…

Με διάχυτη την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, ο άραβας συνειδητοποιεί πως κάποια θεία δίκη συνωμότησε με το σύμπαν ώστε να μη δημιουργηθεί ποτέ η ανασκόπηση. Διότι και που θέλει πολύ, η έρμη η δημοσίευση αρνείται να κατέβει ενώ το σύμπαν απλά κοιτά προς άλλη κατεύθυνση…
Αποφασίζει λοιπόν να κατευθυνθεί να πνίξει τον πόνο του στα μοχίτο!
Σταθερές αξίες…

[ Μα καλά, γιατί δεν υιοθετούν ειδική μεταχείριση για τους κριτές;
Θα τους μαλώσω, την επόμενη φορά θα απαντήσω με ένα κίτρινο μεϊλάκι:
You need to pay in order to acquire the review of that paper! ]

Πίσω…

Ανάπαυλα ολίγων ημερών. Περισσότερων από το προβλεπόμενο. Αναγκαίων ίσως (τί θα κοστίσει άραγε;). Αν και εδώ που τα λέμε ίσως πολύ περισσότερες να ήταν αναγκαίες. Ξέκλεψες εν τέλει δύο ημέρες και το τετραήμερο στην εξοχή «για δουλειές» έγινε πραγματικότητα. Διότι «για δουλειές» επρόκειτο. Άσχετο αν απουσίασες από την επίσημη εκδήλωση. Η συνάντηση τουλάχιστον έγινε, αν και η καρποφορία της είναι υπό διερεύνηση. Οι παραλίες πάλι είχαν την τιμητική τους. Το ίδιο και οι νυχτερινές και ήρεμες βόλτες στο χώρο της ιερής άλτεως. Μακριά από τα φώτα. Ακόμα και μέσα στη υπερβολική υγρασία, η δροσιά της απουσίας τόνων τσιμέντου ήταν ευχάριστη. Οι νύχτες κύλησαν με άφθονα μοχίτο στο μπαράκι πάνω στο λοφάκι. Η αίσθηση πως γύρω υπάρχει φύση και όχι πόλη γαλήνια. Αναζωογονητική.

Όλ’ αυτά μέχρι χτες. Σήμερα πίσω στην πόλη και στις υποχρεώσεις. Το φυντανοτροφείο διέκοψε πια τη λειτουργία του και οι εκκρεμότητες προς αυτό εκπληρώθηκαν στο ακέραιο. Ραντεβού για του χρόνου, αλλά σίγουρα ορισμένα πράγματα θα σου λείψουν. Όχι όλα, αλλά ορισμένα απ’ τα φυντάνια σίγουρα. Εν τέλει, η «αίσθηση» που σου αφήνει. Γλυκόπικρη στο σύνολό της, αλλά το γλυκό κομμάτι της είν’ όμορφο, παρά την πίκρα που αφήνει το άλλο τμήμα.
Η συνέχεια στο γραφείο μέχρι να έρθει η ώρα της «μεγάλης φυγής». Η μαμά ευρώπη θέλει τις προτάσεις έτοιμες το Σεπτέμβρη και εσύ δεν έχεις διάθεση να επιστρέψεις άρον-άρον τότε. Αλλά παρά την κούραση που αναδύεται σιγά-σιγά από μέσα σου, ένα μοχίτο εκεί στο λόφο, μακριά από τα σπίτια, μέσα στη φύση, παρέα με τον ουρανό, θα το ήθελες πολύ. Αν όχι εκεί, τότε στο γαλάζιο και λευκό. Ή αλλού… Τόσο που πραγματικά αναρωτιέσαι γιατί παραμένεις κάτοικος πόλεως. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά είναι θέμα επιλογής ή τελικά είναι απλά θέμα συνήθειας;

Απογοήτευση

Λέξεις πεταγμένες απλά στο χαρτί, αβασάνιστα και απερίσκεπτα, προσπαθούν ν' αποτυπώσουν μια έννοια, μια εικόνα. Ανεπιτυχώς. Το κείμενο δεν διαθέτει κανένα «χαρακτήρα». Αντιθέτως διατυμπανίζει απροκάλυπτα την αδιαφορία του συντάκτη του. Πασαλείμματα για να τελειώνει μια ώρ' αρχύτερα. Λέξεις σκορπισμένες όπως ήρθαν στο μυαλό κι όχι επιλεγμένες, δουλεμένες και τοποθετημένες έτσι ώστε να δημιουργούν το επιθυμητό. Φτωχά και χωρίς εργονομία, χωρίς καμία πρόβλεψη, χωρίς μεράκι. Ακανόνιστα σχήματα εκπλήρωσης συμβατικών υποχρεώσεων, με σαθρά θεμέλια, ανίκανα ν' αντέξουν και την πιο ανεπαίσθητη δόνηση.
Θα μπορούσε εδώ να ξεκινήσει ένα μακρύ «κατηγορώ» για ένα σωρό πράγματα που ενισχύουν αυτή την κατάσταση. Αντ' αυτού απογοήτευση. Γιατί ο πραγματικός ένοχος είναι η κινούσα δύναμη, η νοοτροπία, οι επιδιώξεις, η στάση ζωής.
Καλό; Κακό; Απογοητευτικό. Υποδηλώνει την κατάσταση «άρπα, κόλλα» η οποία κυριαρχεί όλο και περισσότερο στον κόσμο, διεισδύοντας ραγδαία σε κάθε πτυχή του. Λέξεις πεταμένες ακατάστατα πάνω σε ένα χαρτί, να εκφράζουν ένα αμφίβολο αύριο, χτίζοντας σήμερα τα ασθενικά κι αδύναμα θεμέλιά του.

Αλλαγές…

Φτάνει λοιπόν το βράδυ και οι απανταχού ξενύχτες βγαίνουν στη γύρα στα γνωστά μπαράκια. Έλα μου ντε που δεν είναι οι μόνοι! Γιατί από σήμερα βγαίνει στη γύρα και το σώμα δίωξης καπνιστικού εγκλήματος.
Πλησιάζει λοιπόν ο εκπρόσωπος, ντυμένος με πολιτικά για να μη δίνει στόχο, σε έναν πελάτη που κάθεται στη μπάρα και του λέει:
«Μόλις λάβαμε μία ανώνυμη καταγγελία ότι καπνίζατε»
Και ο πελάτης:
«Όχι, όχι, φιλαράκι παρεξήγηση! Γεύση έπαιρνα μόνο, δεν καταπίνω!»

Η «απαγόρευση» του καπνίσματος είναι ένα αρκετά πολυσύνθετο θέμα.
Οι «εκπτώσεις» στις οποίες συνεχώς «σύρονται» οι εκάστοτε κυβερνώντες πάλι δεν είναι καθόλου σύνθετο θέμα.
It’s all about money honey. Α και ψηφαλάκια, αλλά κυρίως χρήματα.
Ως γνήσια καπιταλιστική κοινωνία (το μυαλό μας και μια λίρα) μετρούμε τα πάντα με το χρήμα.
Μόνο που αυτό είναι μέσο συναλλαγής και όχι μέτρο του κόσμου.
Στη στρεβλή όμως σημερινή κατάντια αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Όχι πως και η κατάργηση της συνήθειας του καπνίσματος δεν θα έχει και κάποια οικονομικά οφέλη. Αυτά όμως θα είναι ισοκατανεμημένα και αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα.
Ο σεβασμός στην ανθρώπινη υγεία όμως δεν αποτιμάται σε χρήμα και είναι ανώτερος της οποιασδήποτε «ελευθερίας».
Η ουσία είναι να απαξιωθεί το κάπνισμα από το σύνολο της κοινωνίας. Δεν είναι ούτε να «ρυθμιστεί και διαχωριστεί» η κοινωνία σε δύο στρατόπεδα, ούτε να μετατραπεί μέρος του πληθυσμού σε στρατιώτες κάποιας φατρίας ή καταδότες άλλης, δημιουργώντας έτσι ένα νέο κύμα ιδιότυπου ρατσισμού.