Aftermath?

Εκεί οι πέτρες μοιάζουν, μοιάζουν, μοιάζουν ρε παιδί μου πιο μαλακές… Και ξαφνικά περνά απ’ το μυαλό πως παλιότερα είχα πει πως: εκεί τα νερά μοιάζουν πιο ζεστά και μαλακά, ναι, τον ίδιο προσδιορισμό ακριβώς. Ενώ εδώ, εδώ όλα είναι παράφωνα, μέχρι και οι καμπάνες παράφωνα βαράνε, μέχρι και το κλάμα της σινιορίνας παράφωνο είναι. Παράξενο η ίδια λέξη να ξεπηδά από δύο μυαλά, δυο εντελώς διαφορετικές και απόμακρες χρονικές στιγμές, ή μήπως… μήπως τελικά, όταν και άμα κάτσουμε και το καλοσκεφτούμε, όλοι, πάντα, το ίδιο νοιώθουμε;
Να κάτσουμε να το καλοσκεφτούμε… μας έχει αφήσει χρόνο άραγε το ματαιόδοξο κυνηγητό στο οποίο αναγάγαμε τη ζωή μας; Ιόνιο, τραγούδι, κέφι θάλασσα…
Ο πιο αγαπημένος δίσκος μάλλον υπήρξε «ο Καλογιάννης τραγουδά Μουστακί». Κάπου εκεί, πριν είκοσι χρόνια, η κασέτα έπαιζε και ξαναέπαιζε στο κασετόφωνο της «ηλιαχτίδας», συντροφεύοντας τις διαδρομές. Μετά τόσο καιρό, μαζί με λίγο δελφίνι-δελφινάκι, από Καλατζή, ήρθε η σειρά του ψηφιακού δίσκου, μιας και κασετόφωνο δε διαθέτει η πανακότα, δυσεύρετα πια. Όχι ότι οι κασέτες έζησαν τόσα χρόνια, απλά η αναζήτηση μουσικής για τη μάζωξη του προηγούμενου Σαββάτου είχε ως «παρενέργεια» την εξεύρεση και αυτών των δίσκων. Τόσο «οικείο και μαλακό» άκουσμα…
Το παρκάκι στην κορυφή σήμερα ήταν γεμάτο. Γεμάτο κόσμο, μικρά παιδιά, γέλια και χαρές. Γλυκά φτερνίσματα χαριτωμένων ροζ φιόγκων και τρεχάλες πίσω από τις μπάλες. Απέκτησε τουλάχιστον για μια μέρα ζωή. Και όλο το πρωί το πόδια τριγύριζαν όλη του την έκταση. Και η αλήθεια είναι πως η δουλειά είναι αξιόλογη. Το ίδιο και η θέα, θέα που μέχρι τώρα ποτέ δεν είχε αναδειχθεί.
Σ’ ένα ζεστό, καλοκαιρινό καιρό, που το μόνο παράταιρο είναι πως τα ημερολόγια δείχνουν τέλη Νοέμβρη και οι σκιές του απογεύματος αρχίζουν να σείουν και να μακραίνουν τη σιλουέτα τους από τις δύο το μεσημέρι, η ήρεμη βόλτα μέσα στα δέντρα αγαλλιάζει το πνεύμα καθώς η ματιά χάνεται στο «άπειρο», πέρα μακριά, χωρίς τοίχους ή άλλα περιοριστικά εμπόδια σε κοντινή απόσταση να δημιουργούν τραχιά και «άκαμπτη» οπτική εντύπωση.
Αλήθεια, το δίδαγμα του Σαββατόβραδου ηχεί ακόμα στο μυαλό. Πως ορισμένοι άνθρωποι δεν «έχουν μυαλό» και μόνοι τους αποφασίζουν δύστυχη ίσως μοίρα, εν γνώσει πλήρη, αφού τα χείλη τρεμόπαιζαν φανερά σε ένα πνιγμένο άδικο για τα λόγια που άκουγαν τ’ αυτιά να προφέρονται. Βλέποντας τα νευρικά δάκτυλα να τρεμοπαίζουν και τα μάτια ν’ αγωνίζονται να μη βουρκώσουν, μόνο στενοχώρια μπορούσες να αισθανθείς για λογαριασμό τους. Μπορεί βέβαια και όλα αυτά να περάσουν σαν κακό όνειρο, να μείνουν πίσω, οι πιθανότητες όμως λίγες. Γιατί η περηφάνια φαινόταν ήδη σβησμένη, απούσα απ’ το βλέμμα αυτό.
Τελικά τί είναι οικείο και μαλακό, αφού πολλές φορές το πιο μαλακό μπορεί ν’ αποδειχθεί και το πιο σκληρό συνάμα;
Αλήθεια πόσος καιρός πάει από τότε που τίποτε δεν έχει μαλακή υφή;
Εκτός ίσως από τις ήρεμες μέρες του νωχελικού περίπατου μέσα στα δέντρα ή πλάι στη θάλασσα…
Αλήθεια, τί αίσθηση έχει το μαλακό;